Pełny tekst orzeczenia

104



POSTANOWIENIE

z dnia 14 sierpnia 2003 r.

Sygn. akt Tw 22/03





Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Jerzy Stępień



po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym wniosku Polskiej Konfederacji Pracodawców Prywatnych o stwierdzenie zgodności:

art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 21 lipca 2000 r. – Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 73, poz. 852 ze zm.) z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;

art. 40 ust. 3 ustawy z dnia 21 lipca 2000 r. – Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 73, poz. 852 ze zm.) z art. 92 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;

§ 2 ust. 1 pkt 1, § 3 pkt 2 i § 5 pkt 7 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 24 stycznia 2003 r. w sprawie wykonywania przez operatorów zadań na rzecz obronności, bezpieczeństwa państwa oraz bezpieczeństwa i porządku publicznego (Dz. U. Nr 19, poz. 166) z art. 92 i art. 49 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz z art. 40 ust. 2, art. 67 ust. 3 w zw. z art. 67 ust. 1 ustawy z dnia 21 lipca 2000 r. – Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 73, poz. 852 ze zm.);

§ 2 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 24 stycznia 2003 r. w sprawie wykonywania przez operatorów zadań na rzecz obronności, bezpieczeństwa państwa oraz bezpieczeństwa i porządku publicznego (Dz. U. Nr 19, poz. 166) z art. 92 i art. 22 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz z art. 40 ust. 3 ustawy z dnia 21 lipca 2000 r. – Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 73, poz. 852 ze zm.);

§ 2 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 24 stycznia 2003 r. w sprawie wykonywania przez operatorów zadań na rzecz obronności, bezpieczeństwa państwa oraz bezpieczeństwa i porządku publicznego (Dz. U. Nr 19, poz. 166) z art. 7 ustawy z dnia 23 sierpnia 2001 r. o organizowaniu zadań na rzecz obronności państwa realizowanych przez przedsiębiorców (Dz. U. Nr 122, poz. 1320 ze zm.);

§ 2 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 24 stycznia 2003 r. w sprawie wykonywania przez operatorów zadań na rzecz obronności, bezpieczeństwa państwa oraz bezpieczeństwa i porządku publicznego (Dz. U. Nr 19, poz. 166) z art. 92 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz z art. 40 ustawy z dnia 21 lipca 2000 r. – Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 73, poz. 852 ze zm.);

§ 6 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 24 stycznia 2003 r. w sprawie wykonywania przez operatorów zadań na rzecz obronności, bezpieczeństwa państwa oraz bezpieczeństwa i porządku publicznego (Dz. U. Nr 19, poz. 166) z art. 2 i art. 22 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;

§ 7 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 24 stycznia 2003 r. w sprawie wykonywania przez operatorów zadań na rzecz obronności, bezpieczeństwa państwa oraz bezpieczeństwa i porządku publicznego (Dz. U. Nr 19, poz. 166) z art. 22, art. 49 i art. 92 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz z art. 40 ust. 2 i art. 67 ust. 3 w zw. z art. 67 ust. 1 ustawy z dnia 21 lipca 2000 r. – Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 73, poz. 852 ze zm.);

§ 13 ust. 1 i 2 w zw. z § 10 ust. 1, § 11 pkt 2 oraz § 14 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 24 stycznia 2003 r. w sprawie wykonywania przez operatorów zadań na rzecz obronności, bezpieczeństwa państwa oraz bezpieczeństwa i porządku publicznego (Dz. U. Nr 19, poz. 166) z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,





p o s t a n a w i a:





odmówić nadania dalszego biegu wnioskowi.





UZASADNIENIE:



W dniu 26 czerwca 2002 r. wpłynął do Trybunału Konstytucyjnego wniosek Polskiej Konfederacji Pracodawców Prywatnych o stwierdzenie zgodności art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 21 lipca 2000 r. – Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 73, poz. 852 ze zm.) z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej; art. 40 ust. 3 ustawy – Prawo telekomunikacyjne z art. 92 ust. 1 Konstytucji; § 2 ust. 1 pkt 1, § 3 pkt 2 i § 5 pkt 7 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 24 stycznia 2003 r. w sprawie wykonywania przez operatorów zadań na rzecz obronności, bezpieczeństwa państwa oraz bezpieczeństwa i porządku publicznego (Dz. U. Nr 19, poz. 166) z art. 92 i art. 49 Konstytucji oraz z art. 40 ust. 2, art. 67 ust. 3 w zw. z art. 67 ust. 1 ustawy – Prawo telekomunikacyjne; § 2 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie wykonywania przez operatorów zadań na rzecz obronności, bezpieczeństwa państwa oraz bezpieczeństwa i porządku publicznego z art. 92 i art. 22 Konstytucji oraz z art. 40 ust. 3 ustawy – Prawo telekomunikacyjne; § 2 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie wykonywania przez operatorów zadań na rzecz obronności, bezpieczeństwa państwa oraz bezpieczeństwa i porządku publicznego z art. 7 ustawy z dnia 23 sierpnia 2001 r. o organizowaniu zadań na rzecz obronności państwa realizowanych przez przedsiębiorców (Dz. U. Nr 122, poz. 1320 ze zm.); § 2 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie wykonywania przez operatorów zadań na rzecz obronności, bezpieczeństwa państwa oraz bezpieczeństwa i porządku publicznego z art. 92 Konstytucji oraz z art. 40 ustawy – Prawo telekomunikacyjne; § 6 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie wykonywania przez operatorów zadań na rzecz obronności, bezpieczeństwa państwa oraz bezpieczeństwa i porządku publicznego z art. 2 i art. 22 Konstytucji; § 7 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie wykonywania przez operatorów zadań na rzecz obronności, bezpieczeństwa państwa oraz bezpieczeństwa i porządku publicznego z art. 22, art. 49 i art. 92 ust. 1 Konstytucji oraz z art. 40 ust. 2, art. 67 ust. 3 w zw. z art. 67 ust. 1 ustawy – Prawo telekomunikacyjne; § 13 ust. 1 i 2 w zw. z § 10 ust. 1, § 11 pkt 2 oraz § 14 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie wykonywania przez operatorów zadań na rzecz obronności, bezpieczeństwa państwa oraz bezpieczeństwa i porządku publicznego z art. 2 Konstytucji.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



Zgodnie z art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) wszczęcie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym następuje na podstawie wniosku, pytania prawnego albo skargi konstytucyjnej, jeżeli dany wniosek, pytanie prawne lub skarga konstytucyjna pochodzi od „uprawnionego podmiotu”. Wyliczenie podmiotów, które mogą wystąpić z wnioskiem w sprawach, o których mowa w art. 188 Konstytucji, jest zawarte w art. 191 ust. 1 Konstytucji. Co do podmiotów wskazanych w art. 191 ust. 1 pkt 3-5 Konstytucji ustrojodawca wprowadza tzw. ograniczoną zdolność wnioskowania (legitymację szczególną), wymagając wykazania, że kwestionowany akt normatywny dotyczy spraw objętych zakresem działania danego podmiotu. Wniosek pochodzący od takiego podmiotu powinien zatem nie tylko odpowiadać wymaganiom dotyczącym pism procesowych oraz zawierać dane określone w art. 32 ust. 1 pkt 1-4 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, ale nadto powinien zawierać powołanie przepisu prawa lub statutu wskazującego, że kwestionowana ustawa lub inny akt normatywny dotyczy spraw objętych zakresem działania danego organu lub organizacji (art. 32 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym). Konsekwencją tych uregulowań jest art. 36 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, zgodnie z którym wniosek pochodzący od organu lub organizacji wymienionych w art. 191 ust. 1 pkt 3-5 Konstytucji jest kierowany do sędziego Trybunału Konstytucyjnego celem wstępnego rozpoznania. Instytucja ta zapobiega nadaniu biegu wnioskowi w sytuacji, gdy postępowanie wszczęte przed Trybunałem Konstytucyjnym podlegałoby umorzeniu z powodu niedopuszczalności wydania orzeczenia (art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym), spowodowanej brakiem podmiotu uprawnionego do złożenia wniosku. Tym samym instytucja ta umożliwia już w początkowej fazie postępowania eliminację spraw, które nie mogą być przedmiotem merytorycznego rozpoznania. Przyjąć zatem należy, że w trakcie wstępnego rozpoznania badaniu podlega nie tylko spełnienie wymagań stawianych pismom procesowym, ale także – a nawet przede wszystkim – kwestia, czy podmiot występujący z wnioskiem spełnia kryteria uzasadniające zakwalifikowanie go do kręgu organów lub organizacji wskazanych w art. 191 ust. 1 pkt 3-5 Konstytucji oraz czy wskazane przez ten podmiot przepisy prawa lub postanowienia statutu rzeczywiście uzasadniają związek między zakresem działania danego podmiotu i regulacją przewidzianą w akcie normatywnym. Ponadto wstępne rozpoznanie służy eliminacji wniosków „oczywiście bezzasadnych” (art. 36 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym). Dopiero spełnienie wszystkich wskazanych przesłanek uzasadnia nadanie wnioskowi dalszego biegu.

Trybunał Konstytucyjny wielokrotnie podkreślał w swym orzecznictwie, że w zestawieniu z poprzednio obowiązującym stanem prawnym w Konstytucji nastąpiło istotne rozszerzenie kręgu podmiotów uprawnionych do inicjowania postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym. Przyczyniła się do tego nowa instytucja powszechnej skargi konstytucyjnej oraz przyznanie każdemu sądowi uprawnienia do przedstawiania Trybunałowi pytań prawnych. W tej sytuacji nie istnieje potrzeba rozszerzania kręgu podmiotów legitymowanych do wszczynania kontroli konstytucyjności przepisów prawa przez rozszerzającą wykładnię obowiązujących przepisów. W związku z tym, zgodnie z ustaloną linią orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego, pojęcie „spraw objętych zakresem działania” z art. 191 ust. 2 Konstytucji powinno być wykładane w sposób ścisły. Nie wystarczy zatem, że kwestionowany przepis może znaleźć lub w rzeczywistości znalazł zastosowanie w stosunku do wnioskodawcy (por. np. postanowienia z: 22 sierpnia 2002 r., T. 25/01, OTK ZU nr 1/B/2002, poz. 40; 16 grudnia 2002 r., Tw 56/02, OTK ZU nr 2/B/2003, poz. 70). Konieczne jest ustalenie, czy dany przepis dotyczy działalności stanowiącej realizację konstytucyjnie, ustawowo lub – gdy chodzi o podmiot prywatnoprawny – również statutowo określonych zadań wnioskodawcy. Przysługujące podmiotowi, o którym mowa w art. 191 ust. 1 pkt 3-5 Konstytucji, prawo inicjowania postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym nie ma bowiem charakteru ogólnego, ale jest wyjątkowym uprawnieniem, przyznanym w związku ze szczególnym charakterem działalności prowadzonej przez dany podmiot. Interpretowanie rozszerzająco zakresu tego uprawnienia jest niedopuszczalne.

Ocena, w jakim zakresie organizacja pracodawców jest uprawniona do występowania do Trybunału Konstytucyjnego z wnioskiem w sprawach wskazanych w art. 188 pkt 1-3 Konstytucji, powinna zostać dokonana na podstawie jego statutu, a przede wszystkim ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o organizacjach pracodawców (Dz. U. Nr 55, poz. 235). Trybunał podtrzymuje twierdzenie wyrażone w uzasadnieniu postanowienia z 18 listopada 1998 r., sygn. K. 20/98 (OTK ZU nr 1/1999, poz. 5), że wniosek złożony do Trybunału nie tylko musi być bezpośrednio związany z interesem prawnym organizacji jako takiej lub jej członków, ale ponadto musi być to interes prawny, do którego reprezentowania organizacja została powołana.

Ogólną normę kompetencyjną, która stanowi punkt wyjścia ustaleń dotyczących zakresu działalności organizacji pracodawców, stanowi art. 5 ustawy o organizacjach pracodawców. W myśl tego przepisu podstawowym zadaniem organizacji zrzeszającej pracodawców jest ochrona praw i reprezentowanie interesów zrzeszonych członków. Jednakże, zgodnie z poglądem wyrażonym w uzasadnieniu postanowienia z 11 października 2000 r., sygn. K. 8/00 (OTK ZU nr 6/2000, poz. 196), przy interpretowaniu tego artykułu konieczne jest powołanie się na szerszy kontekst. W uzasadnieniu tegoż wyroku Trybunał zwracał uwagę na treść art. 1 ustawy o organizacjach pracodawców stanowiącego, że prawo tworzenia takich organizacji mają pracodawcy, a zatem „jednostki organizacyjne, choćby nie posiadały osobowości prawnej, a także osoby fizyczne, jeżeli zatrudniają one pracowników” (art. 3 ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.). W porównaniu z poprzednim stanem prawnym brzmienie tego artykułu zmieniło się w ten sposób, że w definicji pracodawcy nie występuje kryterium „prowadzenia działalności gospodarczej” jako celu jednostki organizacyjnej lub osoby fizycznej zatrudniającej pracowników. Należy zatem jednoznacznie stwierdzić, że w tej definicji przesłanką konstytuującą pracodawcę jest zatrudnianie pracowników, a nie prowadzenie działalności gospodarczej. Ponadto art. 16 ust. 2 ustawy o organizacjach pracodawców wskazuje, że organizacja pracodawców powinna mieć zapewnioną możliwość wykonywania swoich uprawnień na równych prawach ze związkami zawodowymi. Oznacza to, że uprawnienia organizacji pracodawców stanowią niejako odbicie uprawnień związków zawodowych, a osią tej relacji jest stosunek pracy pracowników zatrudnionych u pracodawców. Organizacja pracodawców nie stanowi uniwersalnej formy zrzeszania się podmiotów gospodarczych, która miałaby na celu ochronę jakiegokolwiek interesu (w szczególności interesu gospodarczego), który może powstać podczas prowadzenia działalności gospodarczej przez jej członków. W tym kontekście należy uznać, że podstawowym zadaniem organizacji pracodawców jest reprezentowanie ich członków w perspektywie obowiązków i uprawnień pracodawcy.

Zdaniem Trybunału przyznanie organizacjom pracodawców, związkom zawodowym oraz organizacjom zawodowym tego uprawnienia w jednym przepisie (art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji) wskazuje, że zakres tego uprawnienia powinien być wyznaczany jednolicie. Organizacje zawodowe grupują osoby, które wykonują zawód, nie pozostając w stosunku podporządkowania. Związki zawodowe i organizacje pracodawców są organizacjami zrzeszającymi osoby będące jedną ze stron stosunku pracy. Intencją ustrojodawcy było przyznanie ochrony tylko takim interesom tychże organizacji, które mają pewien wspólny mianownik. Są to zatem odpowiednio interesy pracodawców w związku z zatrudnianiem pracowników, interesy pracownicze oraz interesy związane z wykonywaniem zawodu. Racjonalny ustawodawca, który chciałby objąć interesy gospodarcze szczególną ochroną, wyrażającą się przez możliwość skierowania wniosku do Trybunału Konstytucyjnego, przyznałby takie uprawnienie organizacjom powołanym do reprezentowania właśnie takich interesów swoich członków (np. izbom gospodarczym). Ponieważ tego nie uczynił, należy przyjąć, że „zdolność wnioskowa” organizacji pracodawców dotyczy tylko takich interesów ich członków, które odnoszą się do relacji pracobiorca – pracodawca. Ochrona interesów gospodarczych i ochrona interesów pracowniczych, pracodawczych i zawodowych odbywa się na różnych płaszczyznach, choć płaszczyzny te mogą mieć pewne punkty styczne. Art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji przyznaje legitymację procesową przed Trybunałem Konstytucyjnym jedynie „organizacjom pracodawców”, ale już nie organizacjom przedsiębiorców lub organizacjom osób prowadzących działalność gospodarczą. Przepis ten w sposób jednoznaczny wskazuje wolę ustrojodawcy do ograniczenia „zdolności wnioskowej” organizacji skupiających pracodawców, jedynie do spraw dotyczących stosunków pracodawca – pracobiorca. Realizacja ochrony interesów gospodarczych pracodawców przed Trybunałem Konstytucyjnym może się odbywać jedynie w trybie skargi konstytucyjnej lub wniosku podmiotów legitymowanych ogólnie.

Trybunał Konstytucyjny zbadał, czy kwestionowane we wniosku przepisy należą do zakresu działania Polskiej Konfederacji Pracodawców Prywatnych. We wniosku Zarząd Konfederacji zaskarżył art. 40 ust. 1 i art. 40 ust. 3 ustawy – Prawo telekomunikacyjne oraz przepisy rozporządzenia wydanego na jego podstawie. Rozporządzenie to określa szczegółowe wymagania i sposób wypełniania obowiązków przewidzianych w art. 40 ust. 1 i 2 tejże ustawy oraz przypadki, w których operator może wnioskować o odroczenie wykonywania obowiązku określonego w art. 40 ust. 1 ustawy. Przepis art. 40 ust. 1 stanowi, że operatorzy mają obowiązek wykonywania zadań na rzecz obronności, bezpieczeństwa państwa oraz bezpieczeństwa i porządku publicznego. Obowiązek ten jest nałożony na przedsiębiorcę w zakresie prowadzenia przez nich działalności polegającej na eksploatacji sieci publicznej lub świadczeniu usług telekomunikacyjnych w sieci publicznej. Nie można jednak uznać, że ma on jakikolwiek wpływ na sytuację prawną pracodawcy. Również faktyczna sytuacja operatora, jako pracodawcy i tworzącego miejsca pracy nie ulega zmianie bezpośrednio pod wpływem tej regulacji. Dostosowanie się do tego obowiązku wywoła u przedsiębiorcy konieczność poniesienia dodatkowych kosztów, co niewątpliwie pogorszy pozycję operatorów na rynku świadczonych usług. Natomiast jego pozycja względem zatrudnionych lub potencjalnych pracowników nie zmieniłaby się, gdyby ten obowiązek nie istniał. Trybunał uznał zatem, że art. 40 ust. 1, jak również art. 40 ust. 3 nie należą do zakresu działania pracodawców zrzeszonych w Polskiej Konfederacji Pracodawców Prywatnych, a więc również samej Konfederacji.

Trybunał analizował również stosunek kwestionowanych przepisów rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie wykonywania przez operatorów zadań na rzecz obronności, bezpieczeństwa państwa oraz bezpieczeństwa i porządku publicznego do zakresu działania wnioskodawcy. Sama delegacja ustawowa sformułowana w art. 40 ust. 3 ustawy – Prawo telekomunikacyjne wskazuje na to, że zakres regulacji zawartej w rozporządzeniu nie różni się od zakresu regulacji art. 40 tejże ustawy. Już ta okoliczność wskazuje na fakt, że również całe rozporządzenie wydane na jego podstawie nie dotyczy zakresu działania wnioskodawcy. Trybunał zbadał jednak poszczególne przepisy rozporządzenia zaskarżone przez wnioskodawcę.

W § 2 ust. 1 oraz § 7 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie wykonywania przez operatorów zadań na rzecz obronności, bezpieczeństwa państwa oraz bezpieczeństwa i porządku publicznego wymienione są szczegółowe obowiązki ciążące na operatorze mające na celu zapewnienie uprawnionym podmiotom techniczne i organizacyjne możliwości realizacji zadań na rzecz obronności, bezpieczeństwa państwa oraz bezpieczeństwa i porządku publicznego w eksploatowanej przez niego sieci telekomunikacyjnej. W § 2 ust. 1 pkt 1, 2 i 5 zobowiązuje się operatora do przygotowania jego sieci i technicznych systemów w celu umożliwienia dostępu do danych przesyłanych w sieci i posiadanych przez operatora, telekomunikacji dla systemu kierowania obroną państwa oraz kierowania połączeń do odpowiednich numerów alarmowych. § 7 nakazuje udostępnianie treści i danych przesyłanych w sieci w formie nieszyfrowanej. Tak sformułowane obowiązki ograniczają możliwości przedsiębiorców w zakresie prowadzenia przez nich działalności gospodarczej, a nie regulują ich praw i obowiązków jako pracodawców.

Również § 3 pkt 2 (we wniosku w sposób oczywisty błędnie przywołany jako § 3 ust. 2), § 5 pkt 7 oraz § 6 rozporządzenia nie dotyczą zakresu działania wnioskodawcy. Nie odnoszą się one do sytuacji prawnej pracodawców, a normują jedynie sposób wykonywania obowiązków operatorów. Dodatkowo argumentacja wnioskodawcy dotycząca niezgodności § 2 ust. 1 pkt 1, § 3 pkt 2 oraz § 5 pkt 7 kwestionowanego rozporządzenia z art. 49 Konstytucji, wskazuje, że Konfederacja jest podmiotem nieuprawnionym do zaskarżenia tych przepisów w trybie abstrakcyjnej kontroli norm. Obrona praw wszystkich obywateli nie stanowi zakresu działania Polskiej Konfederacji Pracodawców Prywatnych. Legitymację do występowania do Trybunału Konstytucyjnego o dokonanie abstrakcyjnej kontroli w sprawach ogólnospołecznych posiadają jedynie podmioty legitymowane ogólnie, czyli wymienione w art. 191 ust. 1 pkt 1 (por.: postanowienie TK z 14 lipca 2003 r., sygn. Tw 71/02, OTK ZU nr 3/B/2003, poz. 162).

Przepis § 13 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie wykonywania przez operatorów zadań na rzecz obronności, bezpieczeństwa państwa oraz bezpieczeństwa i porządku publicznego ustanawia terminy: na jaki można odroczyć wykonanie obowiązków wynikających z rozporządzenia oraz w jakim można złożyć wniosek o takie odroczenie. Przepis ten, tak jak przepisy odnoszące się do treści obowiązków nałożonych na operatora, dotyczy jedynie aspektów dotyczących gospodarczej działalności pracodawców zrzeszonych w Polskiej Konfederacji Pracodawców Prywatnych.

Z tych względów Trybunał uznał, że kwestionowane we wniosku przepisy nie należą do „zakresu działania” Polskiej Konfederacji Pracodawców Prywatnych, warunkującego uprawnienie do wystąpienia z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego. Odnoszą się one bowiem do interesów gospodarczych jej członków, a nie do interesów prawnych członków, występujących jako pracodawcy.



Zważywszy powyższe okoliczności, Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.