Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 09 stycznia 2013r.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Włocławku

w składzie :

Przewodnicząca: SSO Regina Duda - Marciszewska

Sędziowie: SO Małgorzata Paździerska / spr./

SO Katarzyna Augustyniak

Protokolant: Violetta Wysocka- Adryan

po rozpoznaniu w dniu 09 stycznia 2013r. we Włocławku

na rozprawie

sprawy z powództwa M. K.

przeciwko Publicznej Szkole Podstawowej im. (...) w L.

o przywrócenie do pracy

na skutek apelacji pozwanego Publicznej Szkoły Podstawowej im. (...) w L.

od wyroku Sądu Rejonowego we Włocławku - IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 25 września 2012r. sygn. akt IV P 406/11      

Uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu we Włocławku – IV Wydziałowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, pozostawiając temu Sądowi orzeczenie o kosztach postępowania apelacyjnego.

UZASADNIENIE

M. K. występując na drogę sądową przeciwko Publicznej Szkole Podstawowej im. (...) w L. wniosła o przywrócenie do pracy ze stanu nieczynnego z powodu zaistniałych możliwości zatrudnienia zgodnie z art. 20 ust. 7 karty nauczyciela.

Strona pozwana zarówno w odpowiedzi na pozew, jak i w toku całego postępowania konsekwentnie wnosiła o oddalenie powództwa.

Wyrokiem z dnia 25 września 2012roku Sąd Rejonowy we Włocławku IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych przywrócił powódkę M. K. do pracy w pozwanej Publicznej Szkole Podstawowej im. (...) w L. na poprzednich warunkach pracy i płacy. Kosztami sądowymi, od uiszczenia których z mocy prawa zwolniona była powódka obciążono Skarb Państwa-Sąd Rejonowy we Włocławku.

Podstawę podjętego rozstrzygnięcia stanowił ustalony przez Sąd Rejonowy następujący stan faktyczny

Powódka M. K. ukończyła studium wychowania przedszkolnego – wychowanie przedszkolne, studia licencjackie – wychowanie fizyczne oraz kurs kwalifikacyjny w zakresie sztuki dający uprawnienia do nauczania plastyki muzyki.

M. K. od dnia 1 września 1979 roku do dnia 31 sierpnia 1985 była zatrudniona w Szkole Podstawowej w K. na stanowisku nauczyciela.

Od dnia 1 września 1985 roku do dnia 28 lutego 1994 roku powódka była pracownikiem Szkoły Podstawowej w B., zatrudnionym na stanowisku nauczyciela – nauczanie początkowe.

W dniu 1 września 1996 roku powódka nawiązała stosunek pracy ze Szkołą Podstawową w L.. Podstawę zatrudnienia powódki stanowiła początkowo umowa o pracę zawarta na czas nieokreślony. Na mocy zapisów umownych powierzone zostały powódce obowiązki nauczyciela w pełnym wymiarze czasu pracy. Powódka legitymuje się stopniem awansu zawodowego nauczyciela mianowanego od 2000 roku.

M. K. w 1979 roku ukończyła Studium (...) w T., a w 2000 roku Szkołę Wyższą im. P. W. w P. Wydział Pedagogiczny o specjalności wychowanie fizyczne i uzyskała tytuł zawodowy licencjata. Z kolei w 2008 roku powódka uzyskała kwalifikacje do zajmowania stanowiska nauczyciela sztuki ( plastyki, muzyki ) w szkole podstawowej i gimnazjum.

W dniu 22 kwietnia 2009 r. pozwany w porozumieniu z działającymi na terenie szkoły zakładowymi organizacjami związkowymi – (...) oraz (...) (...)ustalił kryteria stosowane przy zwolnieniach nauczycieli w publicznej szkole podstawowej im (...) w L.. Kryteria te były stosowane niezmiennie, również przy ustalaniu planu organizacyjnego szkoły na rok szkolny 2011/12. Jako kryteria doboru nauczycieli do zwolnienia przyjęto:

1.  Kwalifikacje zawodowe (uwzględniając potrzeby szkoły) zgodnie z art. 9 ust 1 pkt 1 Ustawy z dnia 26 stycznia 1982 Karta Nauczyciela (Dz.U. 1982 Nr 3 poz. 19);

2.  Przestrzeganie podstawowych zasad moralnych;

3.  Spełnienie warunków zdrowotnych niezbędnych do wykonywania zawodu;

4.  Rzetelność realizacji zadań związanych z zajmowanym stanowiskiem oraz podstawowymi funkcjami szkoły: dydaktyczną, wychowawczą i opiekuńczą, w tym zadań związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa uczniom w czasie zajęć organizowanych przez szkołę;

5.  Współpraca w zespole nauczycielskim – współtworzenie atmosfery życzliwości i koleżeństwa, a także zgodnego współdziałania wszystkich członków Rady Pedagogicznej;

6.  Przestrzeganie porządku i dyscypliny pracy, postanowień „prawa oświatowego”, regulaminów, procedur szkolnych oraz wewnętrznych zarządzeń dyrektora. Wykonywanie poleceń służbowych;

7.  Walory zawodowo dydaktyczne;

8.  Zaangażowanie zawodowe nauczyciela. Uczestnictwo w pozalekcyjnej działalności szkoły;

9.  Kwalifikacje uprawniające do wykonywania innego zawodu;

10.  Posiadane uprawnienia emerytalne.

Pozwany na posiedzeniu Rady Pedagogicznej w dniu 24 maja 2011 r. przedstawił R. założenia organizacji szkoły na rok szkolny 2011/2012. Dyrektor zapoznał również Radę Pedagogiczną z kryteriami stosowanymi przy zwolnieniach nauczycieli w (...) w L. zaznaczając, że kryteria są niezmienne od lat. Na posiedzeniu nie była obecna powódka. Jednocześnie dyrektor poinformował Radę, że przyczynami zmian w organizacji pracy szkoły są zmiany planu nauczania polegające na zmniejszeniu tygodniowego minimalnego wymiaru godzin lekcyjnych pozostających do dyspozycji dyrektora, zmniejszenie ilości godzin lekcyjnych pozostających do rozdysponowania i podziału między nauczycielami wraz z godzinami ponadwymiarowymi, wprowadzenie zmian w organizacji pracy szkoły zgodnie z Zarządzeniem Burmistrza Gminy i Miasta w L. Nr (...) z dnia 10 marca 2011 roku w sprawie organizacji szkół w roku szkolnym 2011/12 oraz odejście uczniów objętych nauczaniem indywidualnym i stwierdził, że powoduje to w konsekwencji rozwiązanie umowy o pracę z nauczycielami.

Zaproponowana przez dyrektora szkoły organizacja pracy szkoły została przez Radę zaakceptowana i przyjęta.

Na posiedzeniu Rady Pedagogicznej, które odbyło się w dniu 30 maja 2011 r., (...) zaopiniowała organizację pracy szkoły na rok szkolny 2011/12. Równocześnie Dyrektor poinformował o rozwiązaniu stosunku pracy z nauczycielami D. W. i M. K.. Na tym posiedzeniu była obecna powódka. Godziny zajęć z wychowania fizycznego zostały rozdzielone pomiędzy nauczycieli: T. W., T. M., A. W. i M. Z. przy czym godziny dla T. W. zostały przydzielone przez organ prowadzący. Odnosząc się do możliwości rozwiązania stosunku pracy z nauczycielem A. S. (1) pozwany przedstawił R. stanowisko Sądu Najwyższego, że z nauczycielem przebywającym na urlopie dla poratowania zdrowia nie można rozwiązać stosunku pracy i przydzielił mu 26 wychowawcy świetlicy szkolnej.

Pismem z dnia 30 maja 2011 r. Pozwana Publiczna Szkoła Podstawowa im. (...)w L.na podstawie art. 20 ust 1 pkt 2 Ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela ( Dz. U. 1982 Nr 3 poz. 19 z późn. zm. ) oraz zatwierdzonej przez organ prowadzący szkołę organizacji pracy szkoły na rok szkolny 2011/2012 w związku ze zmianami planu nauczania uniemożliwiającymi dalsze zatrudnienie powódki w pełnym wymiarze zajęć na stanowisku nauczyciela z dniem 31 sierpnia 2011 r. rozwiązała z powódką zawarty na podstawie mianowania stosunek pracy za uprzednim trzymiesięcznym wypowiedzeniem. W piśmie tym pracodawca poinformował powódkę, iż zmiany planu nauczania polegające na zmniejszeniu tygodniowego minimalnego wymiaru godzin lekcyjnych pozostających do dyspozycji dyrektora, zmniejszenie ilości godzin lekcyjnych pozostających do rozdysponowania i podziału między nauczycielami wraz z godzinami ponadwymiarowymi, wprowadzenie zmian w organizacji pracy szkoły zgodnie z Zarządzeniem Burmistrza Gminy i Miasta w L.Nr (...)z dnia 10 marca 2011 roku w sprawie organizacji szkół w roku szkolnym 2011/12 są przyczyną uzasadniającą rozwiązanie stosunku pracy.

W dniu złożenia powódce przez pracodawcę wypowiedzenia M. K. miała ukończone studia licencjackie – wychowanie fizyczne oraz kurs kwalifikacyjny – sztuka uprawniający do nauczania plastyki, posiadała stopień awansu zawodowego nauczyciela mianowanego od dnia 06 października 2000r. i 31-letni staż pracy. Powódka posiadała uprawnienia do nauczania wychowania fizycznego, plastyki i muzyki. Ostatnio była zatrudniona jako nauczyciel plastyki i wychowawca świetlicy szkolnej.

T. M. – legitymuje się wykształceniem wyższym magisterskim, posiada stopień awansu zawodowego nauczyciela mianowanego, dodatkowe kwalifikacje z zakresu gimnastyki korekcyjnej i 20-letni staż pracy.

A. W. – legitymuje się wykształceniem wyższym magisterskim z przygotowaniem pedagogicznym wychowanie fizyczne, posiada stopień awansu zawodowego nauczyciela dyplomowanego, studia podyplomowe w zakresie wychowania do życia w rodzinie oraz dodatkowe kwalifikacje z zakresu gimnastyki korekcyjnej i 29-letni staż pracy.

M. Z. – ukończone studia licencjackie wychowanie fizyczne, posiada stopień awansu zawodowego nauczyciela kontraktowego, pomaturalne studium informatyczne, kwalifikacje z zakresu gimnastyki korekcyjnej i 6-letni staż pracy.

A. S. (1) – ukończone studia licencjackie wychowanie fizyczne, posiada stopień awansu zawodowego nauczyciela kontraktowego, i 13-letni staż pracy.

Zgodnie z arkuszem organizacji szkoły na rok szkolny 2011/12 w pozwanej placówce zajęcia z wychowania fizycznego powierzono T. M., A. W., M. Z., a obowiązki wychowawcy świetlicy A. S. (1). T. W. zostały przydzielone godziny zajęć z wychowania fizycznego przez organ prowadzący.

W dniu 08 czerwca 2011 roku powódka złożyła wniosek o przeniesienie jej w stan nieczynny, na co pozwany wyraził zgodę.

M. K. zwracała się dwukrotnie do pozwanej o możliwość zatrudnienia: pierwszy raz 30 sierpnia 2011 r. w sytuacji kiedy T. M. został udzielony urlop dla poratowania zdrowia, drugi raz kiedy nauczyciel A. S. (1) został odsunięty od wykonywania obowiązków wychowawcy świetlicy w dniu 6 września 2011 r..W obu przypadkach pozwana nie wyraziła zgody powołując się na treść art. 20 ust. 7 Karty Nauczyciela.

Między stronami przed tutejszym Sądem toczyła się sprawa karna z oskarżenia prywatnego dyrektora Szkoły (...), w której M. K. została uniewinniona od zarzucanego jej czynu.

Sąd I instancji wskazał, iż podstawę ustaleń, w zakresie wystarczającym do rozstrzygnięcia sprawy stanowiły zgromadzone w toku postępowania dokumenty. W sposób niemal drobiazgowy odzwierciedlały one organizację pozwanej szkoły w roku szkolnym 2011/12 z uwzględnieniem nauczycieli prowadzących zajęcia z wychowania fizycznego, ich wykształcenia, stopnia awansu zawodowego, dodatkowych kwalifikacji, stażu pracy. Stan faktyczny w przedmiotowej sprawie ustalono w pierwszej kolejności w oparciu o niekwestionowane przez żadną ze stron dokumenty zgromadzone w aktach osobowych powódki. Potwierdziły one przebieg zatrudnienia powódki w pozwanej placówce, jej dorobek zawodowy, formalne kwalifikacje i rodzaj realizowanych zajęć dydaktycznych.

Relacje stron postępowania w dużej mierze odwoływały się do treści dokumentacji, stanowiąc dodatkowo wyraz ich stanowiska procesowego. Z tego też względu sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania ich wiarygodności, skoro całokształt zgromadzonego materiału dowodowego składa się w spójną i logiczną całość.

Przystępując do merytorycznych rozważań Sąd meriri podkreślił, że przedmiot sądowego rozstrzygnięcia sprowadzał się do oceny czy w chwili przeniesienia w stan nieczynny zaistniały okoliczności, o których mowa w art. 20 ust. 1 pkt 2 Karty Nauczyciela uzasadniające wypowiedzenie stosunku pracy powódki, a więc czy w pozwanej Publicznej Szkole Podstawowej im. (...) w L. doszło do zmian organizacyjnych powodujących zmniejszenie liczby oddziałów lub do zmian planu nauczania uniemożliwiających dalsze zatrudnienie powódki w pełnym wymiarze zajęć czy nie, a jeżeli doszło do zmian organizacyjnych czy istniała bądź nie możliwość zatrudnienia powódki w pełnym wymiarze zajęć przy założeniu, że ma ona kwalifikacje do bycia wychowawcą świetlicy szkolnej, prowadzenia zajęć z wychowania fizycznego, nauczania plastyki i muzyki czego pozwana nie kwestionowała, a nadto powódka jest nauczycielem mianowanym i posiada najdłuższy staż pracy.

W wyrokach Sądu Najwyższego rysuje się jednolite w zasadzie stanowisko orzecznictwa, zgodnie z którym przeniesienie nauczyciela w stan nieczynny w toku procesu wszczętego odwołaniem od wypowiedzenia złożonego na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy z 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela powoduje, że przedmiotem rozpoznania staje się roszczenie o przywrócenie na poprzednie warunki pracy i płacy związane z przeniesieniem w stan nieczynny. A skoro tak, zadaniem Sądu jest wyjaśnienie czy przeniesienie nauczyciela w stan nieczynny nastąpiło zgodnie z przepisami ustawy Karta Nauczyciela. Nie chodzi tu jedynie o zbadanie, czy oświadczenie woli nauczyciela jest wolne od wad w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego, a winno sprowadzać się do ustalenia czy zaistniały okoliczności przewidziane w art. 20 ust. 1 pkt 2 Karty Nauczyciela. Co istotne winno to nastąpić także wówczas, gdy strona powodowa nie zgłasza wprost takiego żądania, ale wynika to z faktów i okoliczności sprawy. Powyższy pogląd wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20 grudnia 2004r. w sprawie IIIPK 54/04, jednocześnie wskazując, że nauczyciel może kwestionować decyzję o przeniesieniu go w stan nieczynny, tak długo jak długo stan nieczynny trwa.

Powództwo M. K. dotyczące odwołania od wypowiedzenia umowy o pracę z dnia 30 maja 2011 r. byłoby spóźnione z uwagi na przekroczenie terminu przewidzianego w art. 264 § 1 k. p, jednakże z uwagi na przeniesienie powódki w stan nieczynny otworzył się jej nowy termin na dochodzenie swych racji przed sądem, który trwa do chwili wygaśnięcia stosunku pracy. Powódka wystąpiła z roszczeniem 07 września 2011 r., a stosunek pracy wygasł dopiero z ostatnim dniem lutego 2012 r. Nadto powódka choć nie werbalizowała wprost roszczenia w związku z przeniesieniem w stan nieczynny, to można taki wniosek wysnuć z jej argumentacji w toku całego procesu. Powódka wskazywała bowiem w uzasadnieniu pozwu, że brak było godzin dla niej jako wychowawcy szkolnej świetlicy, a został tam zatrudniony inny nauczyciel, na rozprawie w dniu 12 grudnia 2011 roku M. K. wskazała, że zostali zatrudnieni inni nauczyciele od początku września 2011 roku, na rozprawie w dniu 11 września 2012 roku, że istniała możliwość jej dalszego zatrudnienia, że jej wybór do zwolnienia jest zemstą dyrektora za przegraną sprawę w Sądzie karnym gdzie udowodniła poniżanie i dyskryminowanie. Nadto powódka zeznała, że jest dla niej praca ponieważ zostali zatrudnieni nowi nauczyciele.

Rozważania w tej kwestii Sąd Rejonowy poprzedził wskazaniem, że przyczyna ta powinna być prawdziwa i konkretna (por. wyr. SN z 02.09.1998 r., I PKN 271/98, OSNAPiUS 1999/18/577; wyr. SN z 28.07.1999 r., I PKN 175/99, OSNAPiUS 2000/21/787). Obowiązkowi temu czyni zadość wskazanie faktów dotyczących osoby pracownika bądź jego zachowania w procesie świadczenia pracy lub zdarzeń –od niego niezależnych, ale mających wpływ na decyzję pracodawcy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 maja 1999 roku, I PKN 47/99, OSNAPiUS 2000/14/548). Naruszeniem opisywanego wymogu kreowanego art. 30 § 4 k. p. jest więc brak wskazania przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę, ujęcie jej w sposób zbyt ogólnikowy, a także podanie innej przyczyny niż uzasadniająca rozwiązanie umowy o pracę, a więc wskazanie przyczyny "nierzeczywistej" (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 1999 roku, I PKN 645/98, OSNAPiUS 2000/11/420 oraz wyrok z dnia 13 kwietnia 1999 roku, I PKN 4/99, OSNAPiUS 2000/12/461).

Literalna analiza wskazanej powódce przyczyny wypowiedzenia sugerowałaby jej ogólnikowość i tym samym naruszenie powołanego unormowania. Pracodawca posłużył się bowiem sformułowaniem zbyt ogólnym, aby można uznać, że spełnia on przewidziane przez art. 30 § 4 k. p. Przede wszystkim treść wypowiedzenia nie daje żadnych podstaw do powiązania przeprowadzonych zmian organizacyjnych z ustaniem stosunku pracy powódki. Pozwana nie wskazała, czy podejmowane przedsięwzięcia natury organizacyjnej polegają n.p. na likwidacji stanowiska pracy powódki, czy też na powierzeniu dotychczasowych zadań powódki innej osobie, czy na zmniejszeniu wymiaru godzin, które uniemożliwia dalsze zatrudnianie powódki. Zaistnienie przyczyn natury organizacyjnej nie stanowi samoistnej podstawy do zaprzestania przez pracodawcę kontynuacji działalności, ani do zwolnienia wszystkich pracowników. Konieczne było zatem wyjaśnienie powódce na czym polegają planowane zmiany organizacyjne i dlaczego rzutują właśnie na jej sytuację pracowniczą.

Niemniej w okolicznościach przedmiotowej sprawy uznać należy, że przyczyna wypowiedzenia wskazana powódce stanowi uogólnienie okoliczności znanych wcześniej M. K.. Taka sytuacja faktyczna w praktyce sądowej nie jest uznawana za uchybienie art. 30 § 4 k. p. (por. np. wyrok Sądu Najwyższego z 15 listopada 2006 r., I PK 112/06, LEX nr 247785, wyrok z dnia 6 czerwca 2000 r., I PKN 686/99, OSNAPiUS 2002 nr 23, poz. 692). Wniosek tej treści należy wyprowadzić z niekwestionowanych ustaleń, zgodnie z którymi na posiedzeniu Rady Pedagogicznej w dniu 30 maja 2011 roku dyrektor pozwanej placówki wskazał, że przebywający na urlopie dla poratowania zdrowia A. S. (1) otrzyma 26 godzin jako wychowawca świetlicy szkolnej przyznanych przez organ prowadzący. Jednocześnie poinformował o rozwiązaniu stosunku pracy z D. W. i powódką M. K..

W kontekście zatem dokonanego wypowiedzenia Sąd meriti uznał, że powódka miała pełne rozeznanie dotyczące faktycznych motywów decyzji personalnej pracodawcy. Nawet jeżeli powódka się z nimi nie zgadzała, kwestionując jej dobór do zwolnienia, nie oznacza to, że nie została wskazana przyczyna tej decyzji w rozumieniu art. 30 § 4 k. p. Sama powódka nie miała co do tego zresztą większych wątpliwości.

Przechodząc do oceny zasadności decyzji personalnej pracodawcy podjętej względem powódki w pierwszej kolejności zaznaczono, że rozwiązanie stosunku pracy z nauczycielem mianowanym zostało uregulowane w Karcie Nauczyciela w sposób całościowy i wyczerpujący. Z tego też względu jedynej podstawy do wypowiedzenia powódce stosunku pracy upatrywać należało w treści art. 20 ust. 1 pkt 2 ustawy. Z tego też względu zasadniczy przedmiot prowadzonego postępowania dowodowego koncentrował się na ustaleniach dotyczących wskazanych przez pracodawcę zmian organizacyjnych.

Ich istota koncentrowała się na konieczności zaplanowania godzin dydaktycznych z wychowania fizycznego dla większej niż poprzednio liczby nauczycieli albowiem powódka pracując jako wychowawca świetlicy miała również kwalifikacje do prowadzenia zajęć z wychowania fizycznego czy też nauczania plastyki. Zważywszy, że równocześnie na rok szkolny 2011/12 uległ zmniejszeniu tygodniowy minimalny wymiar godzin lekcyjnych pozostających do dyspozycji dyrektora oraz uległa zmniejszenie ilości godzin lekcyjnych, analiza arkusza organizacji szkoły faktycznie wskazuje na konieczność zwolnienia jednego z tej grupy nauczycieli. Brak jest bowiem godzin dydaktycznych, które umożliwiałyby zatrudnienie wszystkich z nich na dotychczasowych i wymaganych ustawą warunkach.

Pomimo prawdziwej i rzeczywiście istniejącej przyczyny wypowiedzenia, sąd uznał, że złożone powódce oświadczenie o wypowiedzeniu było nieuzasadnione. Stało się tak na skutek wadliwego wytypowania nauczyciela do zwolnienia. Na takiej zresztą argumentacji powódka opierała w istocie żądanie pozwu.

W tym miejscu konieczne jest ogólne wskazanie, że decyzje personalne podlegają na wniosek pracownika kontroli sądu. Z tego też względu sąd jest uprawniony do oceny formalnej i merytorycznej poprawności czynności dokonywanych przez dyrektora w sprawach ze stosunku pracy i ewentualnej korekty ich skutków poprzez orzeczenie o zgłoszonych przez pracownika roszczeniach. Dotyczy to także doboru nauczycieli do zwolnienia w okolicznościach przewidzianych w art. 20 ust. 1 ustawy Karta Nauczyciela. Dorobek judykatury dotyczący tej kwestii jest bardzo bogaty (por. np. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 7 września 1994 roku, I PRN 56/94, OSNAPiUS 1995 nr 1, poz. 5; z dnia 27 listopada 1997 roku, I PKN 399/97, OSNAPiUS 1998 nr 18, poz. 541; z dnia 10 stycznia 2002 roku, I PKN 771/00, OSNAPiUS - wkł. 2002 nr 10, poz. 4). Generalna teza z niej wypływająca jest taka, że wybór nauczyciela do zwolnienia z przyczyn określonych w art. 20 ust. 1 Karty Nauczyciela powinien być dokonany przy zastosowaniu kryteriów obiektywnych, niedyskryminujących, jasnych i czytelnych dla zainteresowanych. Kryteria te powinny w pierwszej kolejności dotyczyć dorobku zawodowego (staż pracy, ocena pracy, kwalifikacje formalne i faktyczne), ale mogą się one odnosić także do sytuacji osobistej nauczyciela (stan rodzinny, posiadanie innych źródeł dochodu - np. emerytury). Przyjęte przez pracodawcę kryteria wyboru nauczyciela do zwolnienia z pracy podlegają kontroli sądowej, w celu dokonania oceny, czy rozwiązanie stosunku pracy z nauczycielem było uzasadnione.

Dokonując przełożenia powołanej argumentacji natury teoretycznej nie sposób abstrahować od opracowanych przez pracodawcę kryteriów doboru nauczycieli do zwolnienia. Zostały one opracowane w trudnym dla oświaty i grupy zawodowej nauczycieli momencie, kiedy niż demograficzny i zmiana podstawy programowej oraz planu nauczania zaczęły wymuszać redukcję zatrudnienia w placówkach oświatowych. Potwierdzeniem wagi tego dokumentu jest fakt, że dyrektor pozwanej corocznie na posiedzeniu Rady Pedagogicznej powoływał się na ten dokument organizując kolejny rok szkolny i przypominał o nim nauczycielom. Podkreślić należy, że pracodawca uwzględnił w nim wszystkie kryteria uznawane za istotne dla grupy zawodowej nauczycieli w powoływanych wyżej orzeczeniach Sądu Najwyższego (tj. kwalifikacje zawodowe obejmujące m. in. poziom wykształcenia, stopień awansu zawodowego, ocena pracy, staż oraz np. uprawnienia emerytalne). Sąd nie miał trudności w ich zastosowaniu względem nauczycieli prowadzących zajęcia z wychowania fizycznego czy też pełniących obowiązki wychowawcy świetlicy. Powódka M. K. legitymuje się takim samym wykształceniem jak M. Z. i A. S. (1) tj. studia licencjackie wychowanie fizyczne, ponadto ma dodatkowe uprawnienia do nauczania plastyki, a nauczyciel M. Z. dodatkowo z zakresu gimnastyki korekcyjnej. Z tychże trzech nauczycieli ma najdłuższy staż pracy a mianowicie 31 lat, odpowiednio M. Z. 6 lat, a A. S. (1) 13 lat. Również na korzyść powódki przemawia stopień awansu zawodowego. Powódka jest bowiem nauczycielem mianowanym, a pozostali dwaj nauczyciele ( M. Z. i A. S. (1) ) są nauczycielami kontraktowymi. W praktyce bowiem wybór do zwolnienia należy rozpatrywać wyłącznie między tymi dwoma nauczycielami ( M. Z. i A. S. (1) ).

Dokonując w tym kontekście oceny decyzji personalnej pracodawcy Sąd I Instancji wskazął, że dyrektor pozwanej dokonał jej w istocie w sposób arbitralny, odchodząc od podstawowych kryteriów. Dyrektor pozwanej kierując się pobudkami czysto subiektywnymi z tych argumentów zrezygnował, co czyni zdaniem sądu nieuzasadnionym oświadczenie o wypowiedzeniu złożone powódce.

Sąd meriti podniósł róweniż, że Dyrektor Szkoły wprowadził w błąd Radę Pedagogiczną informując ją w dniu 30 maja 2011 roku, że zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego nie może rozwiązać stosunku pracy z nauczycielem przebywającym na urlopie dla poratowania zdrowia ( k. 79 ). Zupełnie inne stanowisko – prawidłowe – przedstawiła pozwana w osobie dyrektora Szkoły w odpowiedzi na pozew w sprawie o sygn. IV P167/09 toczącej się przed tutejszym Sądem przeprowadzając wywód prawny, cytując orzeczenie Sądu Najwyższego i dowodząc, że można rozwiązać stosunek pracy z nauczycielem w trakcie urlopu dla poratowania zdrowia ( k. 15 sprawy IV P 167/09 ).

Opracowany na podstawie wskazań praktyki sądowej przez dyrektora w porozumieniu ze Związkami Zawodowymi dokument ( kryteria doboru nauczycieli do zwolnienia ) stwarzał nauczycielom jasną i przejrzystą sytuację zawodową. Dawał tym samym podstawy do przewidywania dotyczącego możliwości pozostawania w zatrudnieniu, bądź też konieczności poszukiwania innych dróg zawodowych. Dyrektor pozwanej kierując się pobudkami czysto subiektywnymi z tych argumentów zrezygnował, co czyni zdaniem sądu nieuzasadnionym oświadczenie o wypowiedzeniu złożone powódce.

Mając na uwadze prezentowany tok rozumowania sąd przywrócił M. K. do pracy na poprzednich warunkach. Z uwagi jednak na specyfikę pracy nauczycieli powyższe rozstrzygnięcie należy rozumieć jako restytucję stosunku pracy powódki co najmniej w wymiarze pełnego pensum, ale niekoniecznie na tym samym stanowisku (tj. nauczyciela świetlicy szkolnej ). Rozstrzygnięcie sądowe opiera się na założeniu, że pracodawca wadliwie wytypował powódkę do zwolnienia kosztem innej osoby, której zapewniono zajęcia dydaktyczne w pełnym wymiarze. Z kolei przepis art. 20 ust. 1 pkt 2 ustawy Karta Nauczyciela uzasadnia zwolnienie nauczyciela w sytuacji ustalenia, że jest to niemożliwe. Ustawodawca nie wykreował więc w powołanym unormowaniu warunku zatrudnienia w pełnym wymiarze zajęć na tym samym stanowisku (art. 42 ustawy Karta Nauczyciela). W wielu przypadkach byłoby to zresztą niemożliwe.

Prezentowany tok rozumowania nie tylko uzasadniał uwzględnienia roszczenia restytucyjnego powódki, ale również z prezentowanych względów nie znajduje zdaniem sądu zastosowania art. 45 § 2 k. p. przewidujący możliwość uwzględnienia alternatywnego roszczenia odszkodowawczego.

Podstawę materialno prawną rozstrzygnięcia stanowi art. 45 § 1 k. p. w zw. z art. 91c ustawy z dnia 26 stycznia 1982 roku Karta Nauczyciela.

Apelację od przedmiotowego wyroku wywiodła pozwana Publiczna Szkoła Podstawowa im. (...) w L., która zaskarżając orzeczenie w całości zarzuciła mu:

-rozpatrywanie sprawy i wydanie przez Sąd Rejonowy wyroku w temacie niezgodnym z wniesionym przez powódkę pozwem,

- błędne ustalenie przez Sąd (bez uwzględnienia wszystkich dotyczących tej kwestii
faktów), że:

- wypowiedzenie powódce stosunku pracy było bezzasadne,

- pracodawca dokonując wyboru pracownika do zwolnienia powinien rozpatrywać ten
wybór wyłącznie między Panem M. Z. i Panem A. S. (1),

- błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, które dodatkowo nie były przedmiotem sprawy.

Motywując zasadność wywiedzionego środka zaskarżenia apelujący wskazał, że powódka wniosła pozew do Sądu Rejonowego we Włocławku o przywrócenie do pracy ze stanu nieczynnego zgodnie z art. 20 ust. 7 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela. Sąd natomiast rozpatrzył i wydał wyrok w sprawie o nawiązanie stosunku pracy i roszczenia o odszkodowanie, co nie było przedmiotem sprawy. Powódka nie wnosiła o to w swoim pozwie. Pozwany w toku postępowania sądowego, odnosząc się do tematu pozwu, bezspornie wykazał, że w okresie przebywania powódki w stanie nieczynny tj. od 01 września 2011 r. do 29 lutego 2012 r. — w organizacji pracy szkoły nie zaistniała sytuacja o której mowa w art. 20 ust. 7 Karty Nauczyciela w związku z czym nie mógł przywrócić powódki do pracy zgodnie ze wskazanym wyżej artykułem, na który powódka powoływała się w swoim pozwie. Sąd rozpatrywał zasadność rozwiązania z powódką stosunku pracy zawartego na podstawie mianowania, chociaż nie było to przedmiotem sprawy. Powódka w ogóle nie odwołała się do Sądu w tej kwestii mimo, że mogła to zrobić w ustawowym terminie 7 dni od dnia otrzymania wypowiedzenia, o czym została dokładnie poinformowana przez pozwanego w wypowiedzeniu stosunku pracy z dnia 30 maja 2011 r. Powódka do momentu wniesienia pozwu o przywrócenie do pracy ze stanu nieczynnego zgodnie art. 20 ust. 7 Karty Nauczyciela ( a więc przez ponad 3 miesiące od otrzymania wypowiedzenia) nie kwestionowała zasadności rozwiązania z nią stosunku pracy –

Pozwany wyartykułował, że po podjęciu przez powódkę decyzji o przejściu w stan nieczynny, dyrektor szkoły tylko w jednym przypadku tj. kiedy zaistniałaby sytuacja o której mowa w art. 20 ust. 7 Karty Nauczyciela tj.. w razie powstania możliwości podjęcia przez powódkę pracy w pełnym wymiarze zajęć na czas nieokreślony lub na okres, na który została zawarta umowa, w tej samej szkole, na tym samym lub innym stanowisku, pod warunkiem posiadania przez powódkę wymaganych kwalifikacji — był zobowiązany przywrócić powódkę do pracy ze stanu nieczynnego. W toku postępowania sądowego pozwany bezspornie wykazał, że takiej możliwości w okresie przebywania powódki w stanie nieczynnym niestety nie było (powódka w swoim pozwie konkretnie wskazywała możliwość przywrócenia jej do pracy zgodnie z art. 20 ust. 7 Karty Nauczyciela za nieobecnych w pracy Pana T. M. i Pana A. S. (1) najwyraźniej nie czytając ze zrozumieniem przytaczanego przez siebie artykułu). Pozwany wykazał, że Pan T. M. przebywał w tym czasie od 01 sierpnia 2011 r. do 30 czerwca 2012 r. - na urlopie dla poratowania zdrowia, a więc była to nieobecność w pracy na czas określony i wiadomo było, że z dniem 01 lipca 2012 r. wraca do pracy. Natomiast Pan A. S. (1) w czasie, kiedy powódka znajdowała się w stanie nieczynnym, przebywał na zwolnieniu lekarskim, dodatkowo od 7 września 2011 r. był zawieszony przez dyrektora szkoły w pełnieniu obowiązków nauczyciela do czasu wyjaśnienie jego sprawy przez komisję dyscyplinarną był więc cały czas pracownikiem szkoły.

Mając na uwadze przytoczoną argumentację apelujący wniósł uchylenie zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości.

Powódka M. K. uznając wywiedzioną apelację za przejaw dyskryminacji i dyskredytacji jej osoby wniosła o oddalenie środka odwoławczego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja strony pozwanej zasługuje na uwzględnienie w stopniu skutkującym uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, wobec nierozpoznania przez Sąd Rejonowy istoty sprawy.

Na wstępie należy wskazać, że zgodnie z treścią art. 386 § 4 kpc sąd drugiej instancji może uchylić zaskarżone orzeczenie i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania w razie nierozpoznania przez sąd pierwszej instancji istoty sprawy. Gramatyczna wykładania przywołanego przepisu wskazuje, że w tym wypadku uchylenie orzeczenia ma charakter fakultatywny i wydawać by się mogło, iż sąd drugiej instancji może w takiej sytuacji samodzielnie rozpoznać istotę sprawy i wydać orzeczenie reformatoryjne. Jednak w doktrynie i orzecznictwie słusznie zwraca się uwagę na związane z taką sytuacją ryzyko pozbawienia stron jednej instancji merytorycznej ( vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 listopada 2002 r., I CKN 1149/00, Lex, nr 75293). Dlatego też w przypadku stwierdzenia omawianej przesłanki, tj. wymogu rozpoznania istoty sprawy, należy raczej w myśl wykładni celowościowej uznać, iż sąd odwoławczy winien obligatoryjnie uchylić orzeczenie pierwszoinstancyjne i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania – w takim przypadku mamy bowiem do czynienia nie z oceną prawną, skontrolowaniem prawidłowości stosowania prawa przez sąd niższej instancji, do czego powołany jest sąd odwoławczy, ale z de facto prowadzeniem w całości w sprawie postępowania co do meritum (rozpoznanie istoty sprawy zakłada dokonywanie pierwotnej rekonstrukcji stanu faktycznego i w konsekwencji jego subsumcji).

Słowem wstępu nadmienić należy, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem pojęcie „istoty sprawy” o którym jest mowa w art. 386 § 4 k.p.c. dotyczy jej aspektu materialnoprawnego i zachodzi w sytuacji, gdy sąd nie zbadał podstawy materialnoprawnej dochodzonych roszczeń, jak też skierowanych przeciwko nim zarzutów merytorycznych, tj. nie odniósł się do tego co jest przedmiotem sprawy uznając, że nie jest to konieczne z uwagi na istnienie przesłanek materialnoprawnych, czy procesowych unicestwiających dochodzone roszczenie” ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26.001.2011r., IV CSK 299/10, LEX nr 784969; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12.02.2022r., I CKN 486/00, LEX nr 54355, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 04.08.1999r., I CKN 486/00, LEX nr 527137). Nadto do nierozpoznania istoty sprawy dochodzi także wtedy, gdy rozstrzygnięcie sądu pierwszej instancji nie odnosi się do tego, co było przedmiotem sprawy, bądź gdy zaniechano zbadania materialnej podstawy żądania albo merytorycznych zarzutów strony ( wyrok s. apelacyjnego w Szczecinie z dnia 04.12.2007r., III AUa 664/07, LEX Nr 468578).

Przenosząc powyższe na płaszczyznę rozpoznawanej sprawy wskazać należy, że Sąd Rejonowy oparł swoje rozstrzygnięcie na poglądzie wyrażonym w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 2 grudnia 2004 r., III PK 54/04 (OSNP 2005 nr 13, poz. 192). Stwierdzono w nim, że przeniesienie nauczyciela w stan nieczynny w toku procesu wszczętego odwołaniem od wypowiedzenia złożonego na podstawie art. 20 ust. 1 pkt 2 Karty powoduje, że przedmiotem rozpoznania stają się roszczenia związane z przeniesieniem w stan nieczynny (art. 477 ¹ § 1 k.p.c.).

Podkreślenia jednak wymaga, że powódka nie wniosła odwołania od wypowiedzenia umowy o pracę w trybie art. 21 ust. 1 pkt 2 Karty Nauczyciela i w czasie trwania procesu nie przeszła w stan nieczynny, co uprawniałoby Sąd do zastosowania konstrukcji powołanej w orzeczeniu Sądu Najwyższego, lecz jak słusznie wskazał pozwany, będąc w stanie nieczynnym wystąpiła z pozwem o przywrócenie powódki do pracy ze stanu nieczynnego z powodu zaistniałych możliwości zatrudnienia zgodnie z art. 20 ust. 7 Karty Nauczyciela. Ponadto cytowane orzeczenie zostało wydane w starym stanie prawny, aktualnie bowiem art.477 ¹ k.p.c. uległ zasadniczej zmianie, poprzez skreślenie art. § 1 i §1 ¹. Tak więc w obecnym stanie prawnym sąd może orzekać z urzędu jedynie o roszczeniach alternatywnych. W związku z tym należałoby najpierw rozstrzygnąć, czy roszczenie o przywrócenie do pracy z powodu wygaśnięcia stosunku pracy na skutek upływu okresu stanu nieczynnego jest roszczeniem alternatywnym w stosunku do roszczenia o przywrócenie do pracy w związku z wypowiedzeniem stosunku pracy. Choć są to bowiem roszczenie identyczne rodzajowo, to mogą być skutecznie dochodzone na innych podstawach faktycznych i prawnych.

Stosownie do powołanej regulacji tj. art. 20 ust. 7 ustawy, dyrektor szkoły ma obowiązek przywrócenia do pracy w pierwszej kolejności nauczyciela pozostającego w stanie nieczynnym w razie powstania możliwości podjęcia przez nauczyciela pracy w pełnym wymiarze zajęć na czas nieokreślony lub na okres, na który została zawarta umowa, w tej samej szkole, na tym samym lub innym stanowisku, pod warunkiem posiadania przez nauczyciela wymaganych kwalifikacji. Wymieniona regulacja stanowi konsekwencję zasady, że nauczyciel w stanie nieczynnym pozostaje w stosunku pracy ze szkołą (z tym, że część praw i obowiązków objętych stosunkiem pracy nie jest wykonywana). Skoro między stronami utrzymuje się stosunek pracy, to zrozumiałe jest, że w razie ustania przyczyn przeniesienia w stan nieczynny powinno dojść do pełnej jego realizacji (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 27 maja 1999 r., I PKN 77/99, OSNP 2000 nr 18, poz. 681). Celowi temu służy ustanowiona w przytoczonym przepisie konstrukcja "przywrócenia do pracy". Konstrukcja ta zasadniczo różni się od "przywrócenia pracownika do pracy na poprzednich warunkach", unormowanego w art. 45 § 1 i art. 56 § 1 k.p. Po pierwsze, służy ona zakończeniu stanu nieczynnego (przywróceniu do czynnego wykonywania pracy nauczyciela) w czasie istnienia stosunku pracy, a nie przywróceniu do pracy po ustaniu zatrudnienia. Po drugie, "przywrócenie do pracy" według art. 20 ust. 7 Karty Nauczyciela nie musi oznaczać przywrócenia "na poprzednich warunkach", ponieważ może ono dotyczyć innego stanowiska, jeśli nauczyciel ma do tego wymagane kwalifikacje. W takim przypadku "przywrócenie do pracy" będzie oznaczało ponowne ("czynne") zatrudnienie w szkole, ale na innym stanowisku. Po trzecie, dyrektor szkoły, w razie zaistnienia określonych w nim przesłanek, ma obowiązek przywrócić nauczyciela do pracy (do jej czynnego wykonywania) "z urzędu", a nie na żądanie pracownika, jak ma to miejsce w sytuacjach regulowanych w art. 45 § 1 i art. 56 § 1 k.p. Realizacja tego obowiązku nie zależy więc od wniosku nauczyciela. O powstaniu bowiem możliwości podjęcia przez nauczyciela w stanie nieczynnym pracy w pełnym wymiarze w rozumieniu art. 20 ust. 7 Karty Nauczyciela decyduje dyrektor szkoły, nauczyciel nie ma roszczenia o stworzenie takiej możliwości przez zmiany organizacyjne w szkole w zakresie obciążeń dydaktycznych nauczycieli ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11.04.2007r., II PK 269/06, OSNP 2008/9-10/129).

Mając na uwadze zaprezentowaną powyżej argumentację należy pamięć, że stosownie do art. 20 ust. 5c zdanie drugie Karty Nauczyciela, stosunek pracy wygasa z upływem sześciomiesięcznego okresu pozostawania w stanie nieczynnym. Skutek ten następuje z mocy prawa, co dotyczy także przypadków, gdy powstały warunki przywrócenia do pracy ustanowione w art. 20 ust. 7, a dyrektor szkoły nie wykonał obowiązku przywrócenia nauczyciela do pracy (do stanu czynnego). Karta Nauczyciela nie określa sankcji wygaśnięcia stosunku pracy w razie naruszenia przez pracodawcę przepisów dotyczących wygaśnięcia. Wobec tego, zgodnie z art. 91c tej ustawy, zastosowanie znajdują przepisy dotyczące sankcji wygaśnięcia stosunku w wyniku naruszenia obowiązków przez pracodawcę, a więc przepisy zawarte w oddziale 6 rozdziału I działu drugiego Kodeksu pracy. W szczególności, stosownie do art. 56 § 1 k.p. w związku z art. 67 k.p. i w związku z art. 91c Karty Nauczyciela, nauczycielowi przysługuje w takiej sytuacji roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. Przywrócenie nauczyciela do pracy na poprzednich warunkach w przypadku, gdy wygaśnięcie stosunku pracy nastąpiło z powodu naruszenia przez dyrektora szkoły przesłanek przeniesienia nauczyciela w stan nieczynny określonych w art. 20 ust. 1 Karty Nauczyciela, polega na przywróceniu do pracy na warunkach obowiązujących przed przeniesieniem w stan nieczynny (por. wyrok Sądu Najwyższego z 27 maja 1999 r., I PKN 77/99 oraz wyrok Sądu Najwyższego z 20 czerwca 2001 r., I PKN 476/00, OSNP 2003 nr 10, poz. 240). Natomiast w przypadku wygaśnięcia stosunku z powodu niewykonania przez dyrektora obowiązku ustanowionego w art. 20 ust. 7 Karty Nauczyciela, gdy samo przeniesienie w stan nieczynny było zgodne z art. 20 ust. 1, wykładnia pojęcia "przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach" musi uwzględniać zmiany wynikające z prawidłowego przeniesienia w stan nieczynny i następującego później zaniechania przez dyrektora szkoły wykonania obowiązku z art. 20 ust. 7. Z tego względu przez poprzednie warunki pracy należy rozumieć, stosownie do okoliczności, to samo lub inne stanowisko, na którym dyrektor powinien był zatrudnić nauczyciela, gdyby należycie wykonał wynikający z tego przepisu obowiązek.

Powyższe rozważania prowadzą do wniosku, że w przypadku wygaśnięcia stosunku z powodu niewykonania przez dyrektora ustanowionego w art. 20 ust. 7 Karty Nauczyciela obowiązku przywrócenia do pracy nauczyciela pozostającego w stanie nieczynnym w razie powstania możliwości podjęcia przez niego pracy w pełnym wymiarze zajęć, nauczyciel może się domagać przywrócenia do pracy na poprzednich warunkach na podstawie art. 56 § 1 k.p. w związku z art. 67 k.p. i w związku z art. 91c Karty Nauczyciela, przez co należy rozumieć zatrudnienie na stanowisku (tym samym lub innym), na którym dyrektor szkoły był obowiązany go zatrudnić zgodnie z art. 20 ust. 7 Karty Nauczyciela ( tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 14 grudnia 2009r., I PK 118/009, OSNP 2001/13-14/171).

Reasumując powyższe wyartykułowania wymaga, że roszczenie nauczyciela o przywrócenie do pracy w związku z wypowiedzeniem dokonanym na podstawie art. 20 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (jednolity tekst: Dz.U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674 ze zm.) nie jest roszczeniem alternatywnym (art. 477 ¹ k.p.c.) w stosunku do roszczenia o przywrócenie do pracy związanego z wygaśnięciem stosunku pracy na skutek upływu sześciomiesięcznego okresu pozostawania w stanie nieczynnym(art. 20 ust. 5c tej Karty-wyrok Sądu Najwyższego z dn. 12.12.2011r., I PK 33/11, OSNP 2012/21-22/261). W ocenie Sądu Odwoławczego roszczenie nauczyciela o przywrócenie do pracy w związku z wypowiedzeniem dokonanym na podstawie art. 20 ust. 1 pkt 2 KN nie jest również roszczeniem alternatywnym w stosunku do roszczenia o przywrócenie do pracy związanego z powstaniem możliwości podjęcia pracy przez nauczyciela w stanie nieczynnym ( art. 20 ust. 7 KN).

Zaprezentowane powyżej wywody w sposób jednoznaczny świadczą zatem o fakcie, że Sąd Rejonowy nie rozpoznał jej istoty.

W konkluzji Sąd Odwoławczy na postawie art. 386 § 4 k.p.c. uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu we Włocławku-IV Wydziałowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych. Sąd Rejonowy przy ponownym rozpoznaniu spawy winien przeprowadzić postępowanie dowodowe na okoliczność wystąpienia przesłanek zawartych cytowanym art. 20 ust. 7 Karty Nauczyciela tj: czy powstały możliwości podjęcia przez nauczyciela pracy w pełnym wymiarze zajęć na czas nieokreślony lub na okres, na który została zawarta umowa, na tym samym lub innym stanowisku oraz czy powódka posiada wymagane kwalifikacje. Przeprowadzenie przewodu sądowego w tym kierunku pozwoli dopiero na właściwe rozpoznanie sprawy.

Postępując zgodnie z dyspozycją art. 108§ 2 k.p.c. orzeczenie o kosztach postępowania Sąd Okręgowy pozostawił do rozpoznania Sądowi I Instancji.