Ts 229/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
374/5/B/2010
POSTANOWIENIE
z dnia 21 kwietnia 2010 r.
Sygn. akt Ts 229/09
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Teresa Liszcz,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Zbigniewa D. w sprawie zgodności:
art. 3986 § 3 w związku z art. 1302 § 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) z art. 2 oraz art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 28 września 2009 r. Zbigniew D. (dalej: skarżący) zarzucił, że art. 3986 § 3 (błędnie określany w uzasadnieniu skargi jako art. 3866 § 3 k.p.c.) w związku z art. 1302 § 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.) są niezgodne z art. 2 i art. 45 ust. 1 Konstytucji.
W ocenie skarżącego rozstrzygnięcie zawarte w postanowieniu Sądu Najwyższego z 6 maja 2009 r. (sygn. akt IV CSK 114/09) – które skarżący wskazał jako ostateczne w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji – narusza jego wolności i prawa określone w art. 2 i art. 45 ust. 1 Konstytucji.
Skarga konstytucyjna została wniesiona w związku z następującą sprawą.
Wyrokiem z 6 marca 2008 r. (sygn. akt I ACa 7/08) Sąd Apelacyjny w Gdańsku oddalił apelację powodów (w tym skarżącego) od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku z 20 sierpnia 2007 r. w sprawie o ustalenie nieistnienia uchwał zebrania przedstawicieli członków pozwanej LokatorskoWłasnościowej Spółdzielni Mieszkaniowej „Morena” w Gdańsku. Postanowieniem z 6 maja 2009 r. (sygn. akt IV CSK 114/09) Sąd Najwyższy odrzucił skargę kasacyjną. W uzasadnieniu wskazał, że skarga została nienależycie opłacona. Powyższe rozstrzygnięcie zostało doręczone pełnomocnikowi skarżącego 29 czerwca 2009 r.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 24 listopada 2009 r. (doręczonym 1 grudnia 2009 r.) pełnomocnik skarżącego został wezwany do uzupełnienia braków skargi przez: dokładne określenie przedmiotu skargi konstytucyjnej; podanie daty doręczenia wraz z uzasadnieniem postanowienia Sądu Najwyższego z 6 maja 2009 r. (sygn. akt IV CSK 114/09); sformułowanie – zgodnie z wymogami art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) – zarzutu niezgodności przepisów będących przedmiotem złożonej skargi konstytucyjnej z przedstawionymi w skardze wzorcami kontroli; wskazanie konstytucyjnych wolności lub praw podmiotowych, z którymi skarżący wiąże naruszenie art. 2 Konstytucji; wskazanie sposobu naruszenia konstytucyjnych wolności lub praw; nadesłanie 2 odpisów skargi konstytucyjnej oraz 4 kompletów załączników; wskazanie adresu skarżącego. Pismem z 8 grudnia 2009 r. pełnomocnik odniósł się do powyższych braków. Jednocześnie wskazał, że zaskarżone przepisy naruszają również art. 78 Konstytucji.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Skardze konstytucyjnej nie może być nadany dalszy bieg, gdyż nie spełnia ona przesłanek dopuszczalności przekazania jej do merytorycznego rozpoznania.
Skarga konstytucyjna jest sformalizowanym środkiem ochrony wolności lub praw. Obowiązkiem skarżącego jest spełnienie wymogów warunkujących jej dopuszczalność, wynikających zarówno z art. 79 ust. 1 Konstytucji, jak i z art. 46 i art. 47 ustawy o TK. Ich weryfikacja ma miejsce w ramach wstępnej kontroli skargi konstytucyjnej (art. 49 ustawy o TK). Jednym z wymogów, jaki powinna spełniać skarga jako pismo procesowe (stanowiący jej najważniejszy element treściowy), jest wskazanie, jakie konstytucyjne wolności lub prawa i w jaki sposób – zdaniem skarżącego – zostały naruszone. Obowiązek precyzyjnego wskazania przez skarżącego naruszonych praw lub wolności wynika wprost z zasady wyrażonej w art. 66 ustawy o TK. Zgodnie z tą zasadą, Trybunał orzekając jest związany granicami wnoszonej skargi. Konsekwencją tego unormowania jest, z jednej strony – nałożenie na skarżącego obowiązku szczegółowego przedstawienia wzorca kontroli kwestionowanych przepisów, z drugiej zaś – niemożność zastąpienia w tym zakresie skarżącego przez działający z własnej inicjatywy Trybunał Konstytucyjny. Należy jednocześnie podkreślić, że prawidłowe wykonanie powyższego obowiązku polega nie tylko na wskazaniu przepisów konstytucyjnych – w ocenie skarżącego – naruszonych kwestionowaną regulacją, ale również na uprawdopodobnieniu postawionych zarzutów niekonstytucyjności.
Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego analizowana skarga konstytucyjna nie spełnia wskazanej wyżej przesłanki. Zarówno w skardze, jak również w piśmie stanowiącym odpowiedź na zarządzenie sędziego Trybunału w sprawie uzupełnienia braków formalnych skargi, skarżący nie wskazał na czym – w jego ocenie – polega naruszenie wolności lub praw określonych w petitum skargi. Wymogu tego nie spełnia w szczególności jedynie lakoniczne stwierdzenie przedstawione w piśmie z 8 grudnia 2009 r., że prawa skarżącego zostały naruszone w wyniku bezpodstawnego odrzucenia przez Sąd Najwyższy skargi kasacyjnej, co – zdaniem Trybunału – świadczyć może, iż skarżący naruszenia swoich praw nie wiąże z samą treścią przepisów określonych jako przedmiot skargi, lecz podaje w wątpliwość również prawidłowość postanowienia Sądu Najwyższego, co z oczywistych powodów nie może stanowić przedmiotu oceny Trybunału (zob. postanowienia TK z: 26 lutego 1999 r., Ts 156/98, OTK ZU nr 5/1999, poz. 105; 29 listopada 1999 r., Ts 46/99, OTK ZU nr 7/1999, poz. 193; 7 października 1999 r., Ts 136/99, OTK ZU nr 7/1999, poz. 198; 11 października 1999 r., Ts 113/99, OTK ZU nr 1/2000, poz. 24; 29 grudnia 1999 r., Ts 137/99, OTK ZU nr 1/2000, poz. 37). Nie ulega zatem wątpliwości, że skarżący pomimo wezwania go do uzupełnienia braków skargi w tym zakresie, nie sprecyzował swoich zarzutów oraz merytorycznie nie uprawdopodobnił, w jaki sposób zaskarżone przepisy naruszają prawa skarżącego określone w art. 2 oraz art. 45 ust. 1 Konstytucji.
Należy również zauważyć, że skarżący nie wskazał sposobu naruszenia wolności lub praw wywodzonych z art. 78 Konstytucji, przywołanego jako wzorzec kontroli skargi dopiero w piśmie z 8 grudnia 2009 r.
Abstrahując od powyższego, na marginesie należy zauważyć, że art. 1302 § 3 k.p.c. będący przedmiotem niniejszej skargi w związku z art. 3986 § 3 był już przedmiotem oceny Trybunału Konstytucyjnego (zob. wyroki TK z: 17 listopada 2008 r., SK 33/07, OTK ZU nr 9/A/2008, poz. 154; 28 maja 2009 r., P 87/08, OTK ZU nr 5/A/2009, poz. 72 oraz 14 września 2009 r., SK 47/07, OTK ZU nr 8/A/2009, poz. 122), dlatego ponowne orzekanie o jego zgodności z art. 2, art. 45 ust. 1 i art. 78 Konstytucji należy uznać – w świetle art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK – za zbędne.
Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 oraz art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy o TK, należało orzec jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
z dnia 21 kwietnia 2010 r.
Sygn. akt Ts 229/09
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Teresa Liszcz,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Zbigniewa D. w sprawie zgodności:
art. 3986 § 3 w związku z art. 1302 § 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) z art. 2 oraz art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 28 września 2009 r. Zbigniew D. (dalej: skarżący) zarzucił, że art. 3986 § 3 (błędnie określany w uzasadnieniu skargi jako art. 3866 § 3 k.p.c.) w związku z art. 1302 § 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.) są niezgodne z art. 2 i art. 45 ust. 1 Konstytucji.
W ocenie skarżącego rozstrzygnięcie zawarte w postanowieniu Sądu Najwyższego z 6 maja 2009 r. (sygn. akt IV CSK 114/09) – które skarżący wskazał jako ostateczne w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji – narusza jego wolności i prawa określone w art. 2 i art. 45 ust. 1 Konstytucji.
Skarga konstytucyjna została wniesiona w związku z następującą sprawą.
Wyrokiem z 6 marca 2008 r. (sygn. akt I ACa 7/08) Sąd Apelacyjny w Gdańsku oddalił apelację powodów (w tym skarżącego) od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku z 20 sierpnia 2007 r. w sprawie o ustalenie nieistnienia uchwał zebrania przedstawicieli członków pozwanej LokatorskoWłasnościowej Spółdzielni Mieszkaniowej „Morena” w Gdańsku. Postanowieniem z 6 maja 2009 r. (sygn. akt IV CSK 114/09) Sąd Najwyższy odrzucił skargę kasacyjną. W uzasadnieniu wskazał, że skarga została nienależycie opłacona. Powyższe rozstrzygnięcie zostało doręczone pełnomocnikowi skarżącego 29 czerwca 2009 r.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 24 listopada 2009 r. (doręczonym 1 grudnia 2009 r.) pełnomocnik skarżącego został wezwany do uzupełnienia braków skargi przez: dokładne określenie przedmiotu skargi konstytucyjnej; podanie daty doręczenia wraz z uzasadnieniem postanowienia Sądu Najwyższego z 6 maja 2009 r. (sygn. akt IV CSK 114/09); sformułowanie – zgodnie z wymogami art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) – zarzutu niezgodności przepisów będących przedmiotem złożonej skargi konstytucyjnej z przedstawionymi w skardze wzorcami kontroli; wskazanie konstytucyjnych wolności lub praw podmiotowych, z którymi skarżący wiąże naruszenie art. 2 Konstytucji; wskazanie sposobu naruszenia konstytucyjnych wolności lub praw; nadesłanie 2 odpisów skargi konstytucyjnej oraz 4 kompletów załączników; wskazanie adresu skarżącego. Pismem z 8 grudnia 2009 r. pełnomocnik odniósł się do powyższych braków. Jednocześnie wskazał, że zaskarżone przepisy naruszają również art. 78 Konstytucji.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Skardze konstytucyjnej nie może być nadany dalszy bieg, gdyż nie spełnia ona przesłanek dopuszczalności przekazania jej do merytorycznego rozpoznania.
Skarga konstytucyjna jest sformalizowanym środkiem ochrony wolności lub praw. Obowiązkiem skarżącego jest spełnienie wymogów warunkujących jej dopuszczalność, wynikających zarówno z art. 79 ust. 1 Konstytucji, jak i z art. 46 i art. 47 ustawy o TK. Ich weryfikacja ma miejsce w ramach wstępnej kontroli skargi konstytucyjnej (art. 49 ustawy o TK). Jednym z wymogów, jaki powinna spełniać skarga jako pismo procesowe (stanowiący jej najważniejszy element treściowy), jest wskazanie, jakie konstytucyjne wolności lub prawa i w jaki sposób – zdaniem skarżącego – zostały naruszone. Obowiązek precyzyjnego wskazania przez skarżącego naruszonych praw lub wolności wynika wprost z zasady wyrażonej w art. 66 ustawy o TK. Zgodnie z tą zasadą, Trybunał orzekając jest związany granicami wnoszonej skargi. Konsekwencją tego unormowania jest, z jednej strony – nałożenie na skarżącego obowiązku szczegółowego przedstawienia wzorca kontroli kwestionowanych przepisów, z drugiej zaś – niemożność zastąpienia w tym zakresie skarżącego przez działający z własnej inicjatywy Trybunał Konstytucyjny. Należy jednocześnie podkreślić, że prawidłowe wykonanie powyższego obowiązku polega nie tylko na wskazaniu przepisów konstytucyjnych – w ocenie skarżącego – naruszonych kwestionowaną regulacją, ale również na uprawdopodobnieniu postawionych zarzutów niekonstytucyjności.
Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego analizowana skarga konstytucyjna nie spełnia wskazanej wyżej przesłanki. Zarówno w skardze, jak również w piśmie stanowiącym odpowiedź na zarządzenie sędziego Trybunału w sprawie uzupełnienia braków formalnych skargi, skarżący nie wskazał na czym – w jego ocenie – polega naruszenie wolności lub praw określonych w petitum skargi. Wymogu tego nie spełnia w szczególności jedynie lakoniczne stwierdzenie przedstawione w piśmie z 8 grudnia 2009 r., że prawa skarżącego zostały naruszone w wyniku bezpodstawnego odrzucenia przez Sąd Najwyższy skargi kasacyjnej, co – zdaniem Trybunału – świadczyć może, iż skarżący naruszenia swoich praw nie wiąże z samą treścią przepisów określonych jako przedmiot skargi, lecz podaje w wątpliwość również prawidłowość postanowienia Sądu Najwyższego, co z oczywistych powodów nie może stanowić przedmiotu oceny Trybunału (zob. postanowienia TK z: 26 lutego 1999 r., Ts 156/98, OTK ZU nr 5/1999, poz. 105; 29 listopada 1999 r., Ts 46/99, OTK ZU nr 7/1999, poz. 193; 7 października 1999 r., Ts 136/99, OTK ZU nr 7/1999, poz. 198; 11 października 1999 r., Ts 113/99, OTK ZU nr 1/2000, poz. 24; 29 grudnia 1999 r., Ts 137/99, OTK ZU nr 1/2000, poz. 37). Nie ulega zatem wątpliwości, że skarżący pomimo wezwania go do uzupełnienia braków skargi w tym zakresie, nie sprecyzował swoich zarzutów oraz merytorycznie nie uprawdopodobnił, w jaki sposób zaskarżone przepisy naruszają prawa skarżącego określone w art. 2 oraz art. 45 ust. 1 Konstytucji.
Należy również zauważyć, że skarżący nie wskazał sposobu naruszenia wolności lub praw wywodzonych z art. 78 Konstytucji, przywołanego jako wzorzec kontroli skargi dopiero w piśmie z 8 grudnia 2009 r.
Abstrahując od powyższego, na marginesie należy zauważyć, że art. 1302 § 3 k.p.c. będący przedmiotem niniejszej skargi w związku z art. 3986 § 3 był już przedmiotem oceny Trybunału Konstytucyjnego (zob. wyroki TK z: 17 listopada 2008 r., SK 33/07, OTK ZU nr 9/A/2008, poz. 154; 28 maja 2009 r., P 87/08, OTK ZU nr 5/A/2009, poz. 72 oraz 14 września 2009 r., SK 47/07, OTK ZU nr 8/A/2009, poz. 122), dlatego ponowne orzekanie o jego zgodności z art. 2, art. 45 ust. 1 i art. 78 Konstytucji należy uznać – w świetle art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK – za zbędne.
Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 oraz art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy o TK, należało orzec jak w sentencji.