Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 stycznia 2015 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Agnieszka Leżańska

Protokolant Cezary Jarocki

po rozpoznaniu w dniu 28 stycznia 2015 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku J. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o emeryturę

na skutek odwołania J. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 30 maja 2014r. sygn. (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzje, w ten sposób, iż przyznaje ubezpieczonemu J. W. prawo do emerytury od dnia 23 maja 2014 roku;

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. na rzecz ubezpieczonego J. W. kwotę 60 (sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VU 5329/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30 maja 2014 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił wnioskodawcy J. W. prawa do emerytury z uwagi na brak wymaganego stażu pracy w warunkach szczególnych.

Od powyższej decyzji wnioskodawca odwołał się w dniu 3 lipca 2014 roku, wnosząc o zaliczenie do pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia w Spółdzielni Kółek Rolniczych w G. z siedzibą w J. w okresie od 14 lipca 1976 roku do 19 stycznia 1979 roku.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. wniósł o oddalenie odwołania, podnosząc, że zawnioskowane w odwołaniu dowody z zeznań świadków na okoliczność wykonywanej przez wnioskodawcę pracy w warunkach szczególnych, nie mogą zostać uwzględnione przez organ rentowy, bowiem zgodnie z rozporządzeniem okresy pracy w warunkach szczególnych stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji.

W piśmie procesowym z dnia 15 grudnia 2014 roku pełnomocnik wnioskodawcy przychylił się do stanowiska skarżącego i wnosił o zmianę zaskarżonej decyzji z dnia 30 maja 2014 roku w całości i przyznanie skarżącemu prawa do emerytury. Wnosił również o zasadzenie od organu rentowego kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

wnioskodawca J. W., urodzony w dniu (...) 1954 roku , złożył w dniu 23 maja 2014 roku wniosek o przyznanie emerytury. Wnioskodawca nie był członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego.

(dowód: wniosek o emeryturę k. 1-3 akt ZUS)

Na dzień 1 stycznia 1999 roku skarżący udowodnił staż pracy wynoszący 25 lat, w tym 14 lat i 2 miesiące pracy w warunkach szczególnych, tj. okresy zatrudnienia :

- od 15 marca 1975 roku do 13 lipca 1976 roku i od 1 marca 1979 roku do 4 września 1986 roku w (...) S.A. w R. na stanowisku ciągacz drutu i prętów,

- od 3 listopada 1986 roku do 31 marca 1989 roku w Spółdzielni Kółek Rolniczych w G. na stanowisku traktorzysty,

- od 2 kwietnia 1989 roku do 29 lutego 1992 roku w Nadleśnictwie R. na stanowisko kierowcy ciągnika.

(dowód: decyzja ZUS z dnia 30.05.2014r. k. 20 akt emerytalnych, odpowiedź na odwołanie k. 3-4)

J. W. był zatrudniony w okresie od dnia 14 lipca 1976 roku do 19 stycznia 1979 roku w Spółdzielni Kółek Rolniczych (...) z siedzibą w J. na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w charakterze traktorzysty.

Spółdzielnia Kółek Rolniczych zajmowała się wykonywaniem prac rolniczych oraz wykonywaniem usług transportowych na rzecz innych podmiotów. Na wyposażeniu posiadała kilka kombajnów oraz ciągniki rolnicze.

Wnioskodawca, jako traktorzysta kierował ciągnikiem rolniczym, którym wykonywał prace polowe w okresie od wiosny do jesieni. Wnioskodawca wykonywał wówczas prace polegające na : orce, bronowaniu, koszeniu trawy na łąkach. W okresie zimowych, kiedy nie było prac w polu, wnioskodawca wykonywał przy pomocy ciągników rolniczych usługi transportowe dla np. (...), Fabryki (...). Wnioskodawca przewoził ponadto mleko, piasek na potrzeby budowy zakładów (...) i (...) w R., a także brał udział w posypywaniu dróg piaskiem (dowód: pismo z dnia 13 lutego 1979 roku o przekazaniu pracownika k. 14 akt emerytalnych, zeznania świadka S. G. protokół rozprawy z dnia 28 stycznia 2015 roku nagranie od minuty 3.40 do minuty 7.11, zeznania świadka S. K. protokół rozprawy z dnia 28 stycznia 2015 roku nagranie od minuty 8.03 do minuty 11.22, zeznania wnioskodawcy protokół rozprawy z dnia 28 stycznia 2015 roku nagranie od minuty 13.15 do minuty 18.43).

Okres zatrudnienia od 14 lipca 1976 roku do 19 stycznia 1979 roku w Spółdzielni Kółek Rolniczych w Ł. z siedzibą w J. został zaliczony wnioskodawcy przez organ rentowy jako okres składkowy do ogólnego stażu pracy (dowód: odpowiedź na odwołanie k. 3-4, karta przebiegu zatrudnienia k. 19 akt emerytalnych, notatka na posiedzenie kolegialne k. 18 akt emerytalnych).

Wnioskodawca od 1975 roku posiada uprawnienia do kierowania samochodami osobowymi i ciągnikami rolniczymi (dowód: zeznania wnioskodawcy protokół rozprawy z dnia 28 stycznia 2015 roku nagranie od minuty 13.15 do minuty 18.43).

Spółdzielnia Kółek Rolniczych w Ł. z siedzibą w J. została zlikwidowana i nie wystawiła wnioskodawcy świadectwa pracy w warunkach szczególnych. Archiwum Państwowe w W. Archiwum Dokumentacji Osobowej i Płacowej w M. na dzień 5 stycznia 2015 roku dysponuje jedynie aktami osobowymi J. W. za lata 1980-1989. Archiwum to jest bowiem w trakcie porządkowania dokumentacji pracowniczych po przejęciu od poprzedniego przechowawcy (dowód: pismo archiwum z dnia 5 stycznia 2015 roku k. 22-22verte).

Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów i zważył. co następuje:

odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2013r. poz. 1440) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2).

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało zatem rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem.

Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1.  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2.  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

W przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami było to, czy wnioskodawca posiada wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, ukończył 60 lat i nie był członkiem OFE.

Za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.

Prawidłowe rozumienie pojęcia pracy w szczególnych warunkach nie jest możliwe bez wnikliwej analizy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

Odnośnie oceny dowodów zgromadzonych w postępowaniu zważyć należy, iż okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy.

Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Brak zatem takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy, nie wyklucza dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego.

Podnoszona zatem przez organ rentowy okoliczność nie dysponowania przez skarżącego świadectwem pracy w szczególnych warunkach, nie przesądza jeszcze, że wnioskodawca takiej pracy nie wykonywał.

Stanowisko takie wielokrotnie zajmował również Sąd Najwyższy, który między innymi w wyroku z dnia 2 lutego 1996 roku, II URN 3/95, OSNAP 1996/16/239 stwierdził, że w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Ograniczenia dowodowe zawarte w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm.) dotyczą wyłącznie postępowania przed tymi organami.

Sam fakt zatrudnienia wnioskodawcy w Spółdzielni Kółek Rolniczych w Ł. z siedzibą w J. był niesporny między stronami w świetle niepełnych dokumentów znajdujących się w jego aktach ubezpieczeniowych, tym bardziej, że sam organ rentowy zaliczył okres zatrudnienia wnioskodawcy od 14 lipca 1976 roku do 19 stycznia 1979 roku jako okres składkowych do ogólnego stażu pracy. Sporny pozostawał jedynie charakter pracy wykonywanej przez wnioskodawcę u w/w pracodawcy.

Dokonując ustaleń w zakresie rodzaju prac wykonywanych przez wnioskodawcę w Spółdzielni Kółek Rolniczych w Ł. z siedzibą w J. w okresie 14 lipca 1976 roku do 19 stycznia 1979 roku, Sąd oparł się na spójnych i wiarygodnych zeznaniach świadków: S. G. i S. K., a także zeznaniach wnioskodawcy.

Należy podkreślić, że świadkowie pracowali w spornym okresie w tej samej spółdzielni, co wnioskodawca, a ponadto świadek S. G. w charakterze traktorzysty, a zatem dysponuje bezpośrednią i szczegółową wiedzą, co do codziennych obowiązków wnioskodawcy. Również świadek S. K., zatrudniony na stanowisku mechanika warsztatowego w spółdzielni, posiada wiedzę na temat rodzaju wykonywanej przez wnioskodawcę codziennej pracy. Z zeznań świadków wynika w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości, że wnioskodawca przez cały okres zatrudnienia w Spółdzielni Kółek Rolniczych pracował jako kierowca ciągnika (traktorzysta). Jako kierowca ciągnika wnioskodawca wykonywał wszelkie prace polowe na rzecz (...), a nadto wykonywał czynności transportowe, gdyż przewoził ciągnikiem różne surowce na rzecz zewnętrzach podmiotów. Podważeniu wiarygodności zeznań przesłuchanych w sprawie świadków, nie może służyć zapis w podaniu o pracę J. W. (znajdującym się w aktach osobowych) o zatrudnieniu go na stanowisku pomoc cieśli. Jak to wyjaśnił w sposób wiarygodny wnioskodawca, takie stanowisko zostało wpisane, bowiem oficjalnie Spółdzielnia nie mogła zatrudnić już więcej traktorzystów, a pozostawały nadal nie obsadzone stanowiska z branży budowlanej. Dlatego też, w podaniu o pracę, a następnie w kwestionariuszu osobowym (również znajdującym się w aktach osobowych) wnioskodawca nie wskazywał stanowiska traktorzysty.

Organ rentowy nie przedstawił w toku postępowania jakiegokolwiek dowodu podważającego dowody zgłoszone przez skarżącego .

Praca kierowcy ciągnika (traktorzysty) jest pracą w szczególnych warunkach wymienioną w wykazie A stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, dział VIII poz. 3.

Biorąc zatem pod uwagę, że wnioskodawca wykazał, iż w okresie od dnia 14 lipca 1976 roku do 19 stycznia 1979 roku wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy tylko i wyłącznie prace zaliczone przez ustawodawcę do prac w szczególnych warunkach, a mianowicie prace kierowcy ciągnika, Sąd zaliczył mu cały w/w okres do szczególnego stażu pracy.

W tym miejscu dodatkowo należy wskazać, za Sądem Apelacyjnym w Łodzi (wyrok z dnia 2 stycznia 2012 roku sygn. akt III AUa 773/12), że wyodrębnienie prac w wykazie A stanowiącym załącznik do w/w rozporządzenia ma charakter stanowiskowo-branżowy i nie można dowolnie, z naruszeniem postanowień rozporządzenia, wiązać konkretnych stanowisk pracy z branżami, do których nie zostały one przypisane w tym akcie prawnym. Jak wskazał bowiem Sąd Najwyższy w wyroku z 1 czerwca 2010r., II UK 21/10 (LEX nr 619638), specyfika poszczególnych gałęzi przemysłu determinuje charakter świadczonych w nich prac i warunki, w jakich są one wykonywane, ich uciążliwość i szkodliwość dla zdrowia. Usystematyzowanie prac o znacznej szkodliwości i uciążliwości do oddzielnych działów oraz poszczególnych stanowisk w ramach gałęzi gospodarki nie jest przypadkowe, gdyż należy przyjąć, że konkretne stanowisko narażone jest na ekspozycję na czynniki szkodliwe w stopniu mniejszym lub większym w zależności od tego, w którym dziale przemysłu jest umiejscowione. Konieczny jest bezpośredni związek wykonywanej pracy z procesem technologicznym właściwym dla danego działu gospodarki.

Odnosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy należy podkreślić, że praca kierowcy ciągnika, którą wykonywał wnioskodawca w spornym okresie zatrudnienia, wymieniona jest w poz. 3 działu VIII wykazu A, który to dział obejmuje transport i łączność. Transport jest działem gospodarki, związanym z przemieszczaniem ludzi i ładunków w przestrzeni przy wykorzystaniu odpowiednich środków transportu. Transport, w szczególności transport towarowy, jest przy tym ściśle powiązany z pozostałymi działami gospodarki, przy czym niejednokrotnie jest on wykonywany nie tylko przez podmioty gospodarcze (przedsiębiorstwa, firmy), których przedmiotem działalności są wyłącznie usługi transportowe, i które z tego powodu nie są przyporządkowane do tego właśnie działu gospodarki.

Przedmiotem działalności gospodarczej spółdzielni kółek rolniczych w zdecydowanej większości jest świadczenie usług dla rolnictwa i innego rodzaju usług wynikających z potrzeb środowiska wiejskiego. Jak wynika z zeznań wnioskodawcy oraz świadków, Spółdzielnia Kółek Rolniczych w Ł. z siedzibą w J. w spornym okresie czasu świadczyła również usługi transportowe dla innych podmiotów. J. W., jako kierowca ciągnika-traktorzysta, oprócz wykonywania prac polowych zajmował się także wykonywaniem tych usług transportowych. Jakkolwiek spółdzielnie kółek rolniczych nie należą do sektora transportowego gospodarki, to jednak nie może ujść uwadze, że pod poz. 3 działu VIII tego wykazu, poza pracą kierowców ciągników, wymienione zostały również prace kierowców kombajnów lub pojazdów gąsienicowych. Nie ulega wątpliwości, że kombajny są w zdecydowanej większości maszynami rolniczymi służącymi m.in. do zbioru zbóż i roślin okopowych, roślin sadowniczych, do siewu i sadzenia roślin uprawnych a także do wykonywania niektórych zabiegów agrotechnicznych. Tym samym kombajny, podobnie jak i ciągniki (traktory), przede wszystkim są wykorzystywane w rolnictwie, głównie przy pracach polowych, nie zaś w transporcie. Podobnie pojazdy gąsienicowe są urządzeniami służącymi do poruszania się po terenach bagnistych, pustynnych, czy niedostępnych ze względu na nadmierną pochyłość lub niestabilność podłoża, oraz – jako pojazdy poruszające się z nieznaczną szybkością - nie służą głównie do prac transportowych, lecz stosowane są powszechnie w wojsku i jako maszyny do robót ziemnych. Kierowcy zarówno ciągników, jak i kombajnów czy pojazdów gąsienicowych muszą zdobyć szczególne uprawnienia do kierowania tymi pojazdami nie tylko z uwagi na ich większe gabaryty, ale i specyficzną obsługę (np. ze względu na dodatkowe oprzyrządowanie czy konieczność wykonania specjalistycznych prac) oraz warunki, w jakich te pojazdy są prowadzone (zwiększony hałas, nadmierne drgania, nieutwardzone podłoże, po którym się poruszają i związane z tym np. zapylenie). Sąd Apelacyjny w Łodzi w tym wyroku stanął na stanowisku, że to właśnie te specyficzne warunki pracy panujące przy kierowaniu tymi pojazdami zdecydowały, że prace kierowców ciągników, kombajnów i pojazdów gąsienicowych zostały zaliczone do prac wykonywanych w szczególnych warunkach, czyli prac o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości i wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne bądź otoczenia.

Podobnie w tej kwestii wypowiadał się również Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 5 marca 2013 roku (sygn. akt III AUa 1163/12, lex nr 1293638), w którym wskazał, że nie należy odmiennie traktować zatrudnienia ubezpieczonych powołując się jedynie na stanowiskowo - branżowy charakter wyodrębnienia poszczególnych prac. Kierowcy ciągników czy kombajnów muszą zdobyć szczególne uprawnienia do kierowania tymi pojazdami nie tylko z uwagi na ich większe gabaryty, ale i specyficzną obsługę (np. ze względu na dodatkowe oprzyrządowanie czy konieczność wykonania specjalistycznych prac) oraz warunki, w jakich te pojazdy są prowadzone (zwiększony hałas, nadmierne drgania, nieutwardzone podłoże, po którym się poruszają i związane z tym np. zapylenie). To właśnie te specyficzne warunki pracy panujące przy kierowaniu tymi pojazdami decydują , że prace kierowców ciągników i kombajnów zostały zaliczone do prac wykonywanych w szczególnych warunkach, czyli prac o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości i wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne bądź otoczenia. W związku z tym przyjęcie, że tylko kierowcy ciągników czy kombajnów zatrudnieni w firmach transportowych wykonywali pracę w warunkach szczególnych w rozumieniu art. 32 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wypaczałoby sens tej regulacji, bowiem ze względu na ich specyfikacje, pojazdy te wykorzystywane są do określonych dla nich czynności w tym prac polowych, z którymi wiąże się także szereg czynności transportowych. (porównaj również wyroku S.A. w Łodzi z dnia 5 lutego 2013 roku w sprawie sygn. akt III AUa 910/12, opubl. Lex nr 1282799 i z dnia 6 sierpnia 2014 roku sygn. akt III AUa 2078/13, opubl. Lex nr 1511672). Sąd Okręgowy
w pełni podziela zaprezentowane stanowiska.

Po doliczeniu spornych okresów do stażu pracy w szczególnych warunkach uznanego przez organ rentowy wynoszącego 14 lat i 2 miesiące, wnioskodawca wykazał, że wykonywał pracę w szczególnych warunkach przez łączny czas przekraczający 15 lat.

Biorąc pod uwagę, iż wnioskodawca spełnił jednocześnie pozostałe wymagane przepisami rozporządzenia warunki, to jest ukończył 60 lat, jego łączny okres zatrudnienia składkowy i nieskładkowy wyniósł 25 lat, nie był członkiem OFE, należy uznać, że wydana przez organ rentowy decyzja jest błędna, a żądanie wnioskodawcy zasługuje na uwzględnienie.

Z uwagi na to, że skarżący złożył wniosek emerytalny z dniem 23 maja 2014 r. spełniając tym samym ostatnią przesłankę, od której zależało nabycie prawa do emerytury, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 477 ^{( 14 )}§ 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał J. W. prawo do emerytury z tym dniem.

O kosztach procesu, Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za jego wynik tj. art. 98 k.p.c. zasądzając od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. na rzecz wnioskodawcy kwotę 60 złotych, na podstawie § 2 ust. 1 i 2 w zw. z § 12 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jedn. Dz. U. z 2013r., poz. 461).