Pełny tekst orzeczenia

367/5/B/2014

POSTANOWIENIE

z dnia 19 grudnia 2013 r.

Sygn. akt Tw 7/13



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Piotr Tuleja,



po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym wniosku Związku Nauczycielstwa Polskiego w sprawie zgodności:

art. 5 ust. 5g oraz art. 58 ust. 3 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, ze zm.) z art. 2, art. 7, art. 65 ust. 1 oraz art. 70 ust. 1, 3 i 4 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,



p o s t a n a w i a:



odmówić nadania dalszego biegu wnioskowi.



UZASADNIENIE



1. W dniu 18 marca 2013 r. wpłynął do Trybunału Konstytucyjnego wniosek Związku Nauczycielstwa Polskiego (dalej: wnioskodawca, Związek lub ZNP) w sprawie zbadania zgodności art. 5 ust. 5g oraz art. 58 ust. 3 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, ze zm.; dalej: u.s.o.) z art. 2, art. 7, art. 65 ust. 1 oraz art. 70 ust. 1, 3 i 4 Konstytucji.

Rozpoznawany wniosek został złożony w imieniu Związku przez Prezydium Zarządu Głównego ZNP i stanowił wykonanie jego uchwały z 11 marca 2013 r. (nr 02/13) „w sprawie wniesienia wniosku do Trybunału Konstytucyjnego o zbadanie zgodności ustawy z Konstytucją RP”.



2. W dniu 18 września 2013 r. wpłynęło do Trybunału Konstytucyjnego pismo podpisane przez Prezesa ZNP, do którego została załączona uchwała Zarządu Głównego ZNP z 17 września 2013 r. (nr 09/13) „w sprawie zatwierdzenia czynności podjętych na podstawie uchwały Prezydium Zarządu Głównego ZNP w sprawie wniesienia wniosku do Trybunału Konstytucyjnego o zbadanie zgodności z Konstytucją RP ustawy o systemie oświaty”.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



1. Zgodnie z art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) wnioski przedstawiane przez ogólnokrajowe organy związków zawodowych podlegają wstępnemu rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym. W postępowaniu tym Trybunał Konstytucyjny w składzie jednego sędziego bada, czy wniosek odpowiada wymogom formalnym (art. 32 ust. 1 i 2 ustawy o TK), czy nie jest oczywiście bezzasadny (art. 36 ust. 3 ustawy o TK), a w szczególności, czy pochodzi od uprawnionego podmiotu (art. 191 ust. 1 pkt 4 w związku z art. 191 ust. 2 Konstytucji).



2. Konstytucja w art. 191 ust. 1 pkt 4 stanowi, że z wnioskiem w sprawach, o których mowa w art. 188 Konstytucji, do Trybunału Konstytucyjnego mogą wystąpić ogólnokrajowe organy związków zawodowych oraz ogólnokrajowe władze organizacji pracodawców i organizacji zawodowych. Związek Nauczycielstwa Polskiego jest związkiem zawodowym pracowników oświaty i wychowania, szkolnictwa wyższego i nauki, działającym na podstawie ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 854, ze zm.; dalej: u.z.z.) oraz statutu ZNP uchwalonego na XXXVII Krajowym Zjeździe Delegatów ZNP (dalej: statut) zgodnie z delegacją zawartą w u.z.z. Trybunał Konstytucyjny stwierdza przy tym, że statut nie określa explicite organu Związku uprawnionego do występowania do Trybunału Konstytucyjnego z wnioskami o hierarchiczną kontrolę norm.



2.1. Na podstawie statutu Trybunał Konstytucyjny ustalił, że struktura ZNP obejmuje „władze” i ich „organy wykonawcze”. Na poziomie ogólnokrajowym najwyższą władzą ZNP jest Krajowy Zjazd Delegatów (art. 22 i art. 38 ust. 1 statutu). Zarząd Główny jest natomiast organem wykonawczym ZNP (art. 40 ust. 1 statutu). Statut przewiduje także istnienie Prezydium Zarządu Głównego ZNP, w skład którego wchodzą prezes ZNP, pozostali członkowie Sekretariatu, przewodniczący krajowych sekcji związkowych działających przy Zarządzie Głównym, prezes Rady Szkolnictwa Wyższego i Nauki ZNP oraz pozostali członkowie wybrani przez Zarząd Główny w liczbie ustalonej przez ten Zarząd (art. 42 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 statutu).





2.2. Statut nie wskazuje wprost Prezydium Zarządu Głównego ZNP jako samodzielnego organu Związku, jego kompetencje łączy jednak z funkcjonowaniem organu wykonawczego – Zarządu Głównego ZNP. W gestii Prezydium Zarządu Głównego ZNP pozostają: po pierwsze – kompetencje realizowane we współdziałaniu lub z upoważnienia Zarządu Głównego (reprezentowanie ZNP w okresie między posiedzeniami Zarządu Głównego, zawieranie i wypowiadanie na szczeblu krajowym układów zbiorowych pracy i innych umów dotyczących interesów i praw pracowniczych, opracowywanie projektu budżetu i planu finansowo-gospodarczego oraz regulaminów sekcji, komisji i agend, przedstawianie ich do zatwierdzenia Zarządowi Głównemu, delegowanie kandydatów do rad nadzorczych spółek z listy zatwierdzonej przez Zarząd Główny, powoływanie kierowników zespołów biura Zarządu Głównego oraz dyrektorów agend związkowych); po drugie – kompetencje wykonawcze i nadzorcze (negocjowanie na szczeblu krajowym układów zbiorowych pracy oraz innych umów dotyczących interesów i praw pracowniczych, rozpatrywanie odwołań zarządów oddziałów od uchwał zarządów okręgów w sprawach organizacyjnych, nadzorowanie zarządzania majątkiem ZNP i udzielanie zezwoleń dla agend oraz okręgów i oddziałów na prowadzenie działalności gospodarczej w związku z realizacją celów statutowych). Statut przewiduje także domniemanie kompetencji na rzecz Prezydium Zarządu Głównego, gdyż stanowi, że do tego organu należy „podejmowanie na szczeblu centralnym wszelkich innych decyzji z zakresu działania ZNP niezastrzeżonych do kompetencji innych organów statutowych lub władz ZNP” (art. 42 ust. 2 pkt 13 statutu).



2.3. Trybunał Konstytucyjny wielokrotnie podkreślał, że występowanie z wnioskiem o dokonanie abstrakcyjnej kontroli norm nie mieści się w zakresie kompetencji oznaczonych jako prowadzenie zwykłej (bieżącej) działalności (prac) organizacji w okresie między posiedzeniami jej władzy najwyższej (zob. postanowienia TK z: 14 stycznia 2003 r., Tw 71/02, OTK ZU nr 3/B/2003, poz. 161; 17 lutego 2003 r., Tw 70/02, OTK ZU nr 2/B/2003, poz. 76 oraz 3 lipca 2003 r., Tw 8/03, OTK ZU nr 3/B/2003, poz. 165). Możliwość kwestionowania przed Trybunałem Konstytucyjnym hierarchicznej zgodności aktów normatywnych jest wyjątkowym środkiem prawnym, przyznanym podmiotom w ustawie zasadniczej. W związku z tym podjęcie uchwały o wystąpieniu z wnioskiem do Trybunału jest zawsze czynnością o charakterze nadzwyczajnym i jako taka nie może być dokonana w ramach prowadzenia zwykłej (bieżącej) działalności danej organizacji. Brak regulacji statutowej w zakresie inicjowania postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym, przy równoczesnym rozstrzygnięciu, że Krajowy Zjazd Delegatów „jest najwyższą władzą ZNP” (art. 38 ust. 1 statutu), a Zarząd Główny „najwyższym organem wykonawczym”, do kompetencji którego należy „realizowanie uchwał Zjazdu” (art. 41 ust. 1 pkt 2 statutu), pozwala uznać, że Prezydium Zarządu Głównego ZNP nie posiada przymiotu ogólnokrajowego organu związku zawodowego, o którym mowa w art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji, a tym samym nie jest organem uprawnionym do decydowania o skierowaniu wniosku do Trybunału Konstytucyjnego.



2.4. Okoliczność powyższa uzasadnia odmowę nadania dalszego biegu wnioskowi ze względu na niedopuszczalność wydania orzeczenia (art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK).



3. Niezależnie od powyższego Trybunał wskazuje także inne uchybienia formalne rozpatrywanego wniosku.



3.1. Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego, uchwała ogólnokrajowego organu związku zawodowego w sprawie wystąpienia z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego stanowi conditio sine qua non wszczęcia postępowania z wniosku tego podmiotu (zob. postanowienie TK z 25 lipca 2006 r., Tw 63/05, OTK ZU nr 5/B/2006, poz. 165). Treść uchwały i wniosku powinny być zbieżne. Minimalna zbieżność cechująca wniosek i uchwałę obejmuje dokładne wskazanie kwestionowanego przepisu (przepisów) danego aktu normatywnego, wyrażenie woli wyeliminowania tego przepisu z porządku prawnego oraz sformułowanie zarzutu niezgodności z przepisem aktu normatywnego o wyższej mocy prawnej, którym w przypadku ustawy może być Konstytucja lub ratyfikowana umowa międzynarodowa (zob. postanowienie TK z 10 marca 2004 r., Tw 30/03, OTK ZU nr 1/B/2004, poz. 9).



3.2. W niniejszej sprawie, w § 1 uchwały z 11 marca 2013 r. (nr 02/13) Prezydium Zarządu Głównego ZNP podjęto decyzję „o skierowaniu wniosku o zbadanie zgodności z Konstytucją RP art. 5 ust. 5g i art. 58 ust. 3 ustawy z 7 września 1991 r. o systemie oświaty”.



3.3. Trybunał Konstytucyjny ustalił, że uchwała ta nie formułuje zarzutu niezgodności wskazanych w niej przepisów u.s.o. z wyraźnie określonym przepisem (przepisami) Konstytucji (art. 32 ust. 1 pkt 3 ustawy o TK). Należy zatem uznać – abstrahując od ustaleń poczynionych w punkcie 2 niniejszego uzasadnienia – że podjęcie przez Prezydium Zarządu Głównego ZNP uchwały, w której nie przedstawiono zarzutu niezgodności określonego przepisu (przepisów) u.s.o. ze ściśle wskazanym przepisem Konstytucji jako wzorcem kontroli, nie może być uznane za skuteczne złożenie przez ten organ oświadczenia woli o wystąpieniu do Trybunału Konstytucyjnego z wnioskiem o zbadanie hierarchicznej zgodności norm. Uchwała nie zawiera niezbędnych elementów, które umożliwiłyby uznanie jej za podstawę prawną wniosku będącego przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie.



3.4. Jednocześnie trzeba podkreślić, że tak rozumiana wadliwość uchwały stanowiącej podstawę wystąpienia z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego nie może zostać uznana za brak formalny, który podlegałby usunięciu w trybie art. 36 ust. 2 ustawy o TK (zob. postanowienie TK z 24 listopada 2003 r., Tw 30/03, OTK ZU nr 4/B/2003, poz. 209). Skonkretyzowanie wzorców kontroli nastąpiło dopiero w rozpatrywanym wniosku. Z załączonych dokumentów nie wynika jednak, by działania w tym zakresie podjęło Prezydium Zarządu Głównego. Na podstawie treści wniosku można natomiast przyjąć, że konkretyzacji tej dokonali Prezes ZNP oraz Wiceprezes Zarządu Głównego ZNP, a w myśl statutu nie są oni podmiotami uprawnionymi do takich modyfikacji. Okoliczność ta, zgodnie z art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK, stanowi podstawę odmowy nadania dalszego biegu wnioskowi Związku.



3.5. Załączona do wniosku uchwała Prezydium Zarządu Głównego ZNP w § 2 umocowuje Prezesa ZNP i Wiceprezesa Zarządu Głównego ZNP do „modyfikowania” wniosku inicjującego kontrolę przed Trybunałem Konstytucyjnym. W związku z tym należy przypomnieć, że pełnomocnik wnioskodawcy (również podmiot sporządzający lub podpisujący wniosek) jest zobowiązany do działania w zakresie i granicach udzielonego pełnomocnictwa. Nie posiada tym samym kompetencji do samodzielnego kształtowania (a tym bardziej modyfikowania) ani przedmiotu, ani wzorców kontroli, gdyż wiąże go treść uchwały podmiotu legitymowanego do wystąpienia z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego (zob. postanowienie TK z 22 grudnia 2008 r., Tw 35/08, OTK ZU nr 6/B/2008, poz. 220).



4. Trybunał Konstytucyjny odniósł się także do nieprawidłowego – w świetle art. 191 ust. 2 Konstytucji – przedmiotu kontroli.



4.1. Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego pojęcie „spraw objętych zakresem działania” z art. 191 ust. 2 Konstytucji powinno być wykładane w sposób ścisły. Konieczne jest bowiem ustalenie, czy dany przepis dotyczy działalności stanowiącej realizację konstytucyjnie lub ustawowo określonych zadań wnioskodawcy. Przysługujące podmiotowi, o którym mowa w art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji, prawo inicjowania postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym nie ma charakteru ogólnego, ale jest wyjątkowym uprawnieniem, przyznanym w związku ze szczególnym charakterem zadań powierzonych danemu podmiotowi przez obowiązującą regulację konstytucyjną lub ustawową (por. postanowienie TK z 28 stycznia 2004 r., Tw 74/02, OTK ZU nr 1/B/2004, poz. 2). Podmioty wskazane w art. 191 ust. 1 pkt 3-5 Konstytucji nie są upoważnione do inicjowania kontroli konstytucyjnej w sprawach ogólnopaństwowych lub ogólnospołecznych, które dotyczą ogółu obywateli albo szerszego kręgu osób, aniżeli reprezentowane przez ten podmiot (por. postanowienie TK z 20 marca 2002 r., K 42/01, OTK ZU nr 2/A/2002, poz. 21).

Konsekwencją powyższego jest to, że zakres działania organizacji zawodowych w rozumieniu art. 191 ust. 2 Konstytucji nie obejmuje wszystkich spraw pozostających w gestii takich organizacji, a przyznanych im ma mocy ich statutów (por. postanowienie TK z 20 grudnia 2005 r., Tw 12/05, OTK ZU nr 5/B/2007, poz. 179). Oznacza to także ograniczenie tych podmiotów w zakresie swobody wyboru – z jednej strony – przedmiotu kontroli we wniosku kierowanym do Trybunału Konstytucyjnego, a z drugiej – wzorców kontroli.



4.2. Związek Nauczycielstwa Polskiego jest związkiem zawodowym, o którym mowa w art. 59 Konstytucji. Oznacza to, że na płaszczyźnie konstytucyjnej jego podstawowym zadaniem jest reprezentowanie interesów pracowniczych grupy zawodowej nauczycieli. W tym też zakresie – zgodnie z art. 191 ust. 2 ustawy zasadniczej – posiada on prawo do kwestionowania tylko tych regulacji normatywnych, które dotyczą praw lub obowiązków pracowniczych nauczycieli (czyli są objęte zakresem działania ZNP).



4.3. W rozpoznawanym wniosku zakwestionowano art. 5 ust. 5g oraz art. 58 ust. 3 u.s.o. Pierwszy z nich stanowi, że „jednostka samorządu terytorialnego, będąca organem prowadzącym szkołę liczącą nie więcej niż 70 uczniów, na podstawie uchwały organu stanowiącego tej jednostki oraz po uzyskaniu pozytywnej opinii organu sprawującego nadzór pedagogiczny, może przekazać, w drodze umowy, osobie prawnej niebędącej jednostką samorządu terytorialnego lub osobie fizycznej, prowadzenie takiej szkoły”. Wedle zaś drugiego przepisu: „założenie szkoły lub placówki publicznej przez osobę prawną inną niż jednostka samorządu terytorialnego lub osobę fizyczną wymaga zezwolenia właściwego organu jednostki samorządu terytorialnego, której zadaniem jest prowadzenie szkół lub placówek publicznych danego typu, a w przypadku szkół artystycznych – zezwolenia ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego”.

Wskazane unormowania dotyczą – odpowiednio – organu prowadzącego szkołę, do której uczęszcza nie więcej niż 70 uczniów oraz procedury założenia szkoły lub placówki publicznej przez podmiot inny niż jednostka samorządu terytorialnego.

W związku z powyższym Trybunał stwierdza, że przedmiot zaskarżenia nie dotyczy spraw objętych zakresem działania ZNP (jako związku zawodowego, reprezentującego interesy grupy zawodowej – nauczycieli). To stanowi również negatywną przesłankę procesową, przemawiającą za odmową nadania dalszego biegu wnioskowi (art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK).



5. Jedynie na marginesie Trybunał Konstytucyjny sygnalizuje, że wskazane we wniosku art. 65 ust.1 oraz art. 70 ust. 1, 3 i 4 Konstytucji nie mogą być wzorcami kontroli zakwestionowanych przepisów w niniejszej sprawie.



5.1. W odniesieniu do art. 65 ust. 1 ustawy zasadniczej Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że jest on nieadekwatnym punktem odniesienia dla kwestionowanych przepisów. Ustrojodawca w tym przepisie gwarantuje wolność wyboru zawodu i miejsca pracy, a tym samym zakazuje ograniczeń polegających na ustanawianiu takich norm, które nie mając charakteru formalnego zakazu, uniemożliwiają lub znacznie utrudniają korzystanie z wolności pracy przez jakąś kategorię osób (por. wyrok TK z 24 stycznia 2001 r., SK 30/99, OTK ZU nr 1/2001, poz. 3). Artykuł 5 ust. 5g oraz art. 58 ust. 3 u.s.o. – ze względu na uregulowaną w nich materię – nie dotyczą natomiast kwestii ograniczania nauczycielom wyboru miejsca i warunków pracy; ergo – nie zamykają im drogi do optymalnego (z indywidualnego punktu widzenia) ukształtowania ich pozycji zawodowej, tj. wyboru miejsca pracy i warunków wynagradzania.



5.2. Z kolei art. 70 ust. 1, 3 i 4 Konstytucji statuuje prawo do nauki, obowiązek nauki do ukończenia osiemnastego roku życia, wolność wyboru rodzaju szkoły oraz zasadę zapewnienia obywatelom przez władze publiczne powszechnego i równego dostępu do wykształcenia. Przepis ten – co oczywiste – nie dotyczy zakresu działania wnioskodawcy, gdyż jego adresatem nie jest grupa zawodowa nauczycieli, lecz obywatele; mógłby więc zostać uczyniony wzorcem kontroli jedynie w trybie wniosku złożonego przez podmioty legitymowane ogólnie (art. 191 ust. 1 pkt 1 Konstytucji).



6. Ponadto, Trybunał odniósł się do uchwały Zarządu Głównego ZNP z 17 września 2013 r., która została załączona do pisma przewodniego z 18 września 2013 r., podpisanego przez Prezesa ZNP.



6.1. Uchwała ta stanowi, co następuje: „Zarząd Główny ZNP zatwierdza uchwałę Prezydium Zarządu Głównego ZNP z 11 marca 2013 r. (Nr 02/13) (…)” (§ 1); „Zarząd Główny ZNP potwierdza wszystkie czynności Prezydium Zarządu Głównego ZNP i jej pełnomocników związane ze złożeniem wniosku do Trybunału Konstytucyjnego, dokonane na podstawie uchwały z 11 marca 2013 r.” (§ 2); „W szczególności Zarząd Główny ZNP potwierdza upoważnienie do wykonania ww. uchwały i reprezentowania w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym wydane dla Sławomira Broniarza – Prezesa ZNP i K.B. – Wiceprezesa ZG ZNP, z prawem do udzielania dalszych pełnomocnictw oraz z prawem do modyfikowania wniosku” (§ 3); „Zarząd Główny ZNP potwierdza również zakres przedmiotowy wniosku, a więc że: – art. 5 ust. 5g ustawy z 7 września 1991 r. o systemie oświaty – jest niezgodny z art. 2, art. 7, art. 65 ust. 1, art. 70 ust. 1, 3 i 4 Konstytucji RP, – art. 58 ust. 3 ustawy z 7 września 1991 r. o systemie oświaty – jest niezgodny z art. 2, art. 7, art. 65 ust. 1, art. 70 ust. 1, 3 i 4 Konstytucji RP” (§ 4); „Uchwała wchodzi w życie z dniem podjęcia” (§ 5).



6.2. Trybunał zauważa, że – po pierwsze – obowiązujący statut ZNP w przepisach dotyczących kompetencji Zarządu Głównego ZNP (art. 41 ust. 1) oraz Prezydium Zarządu Głównego ZNP (art. 42 ust. 2) nie przewiduje zatwierdzenia przez Zarząd Główny czynności podjętych przez Prezydium Zarządu Głównego. Co istotne, w art. 41 ust. 2 statutu mowa jest jedynie o upoważnieniu przez Zarząd Główny Prezydium lub Sekretariatu Zarządu Głównego „do wykonywania niektórych jego kompetencji”.

Po drugie – uchwała podjęta przez podmioty, o których mowa w art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji, wyraża wolę wszczęcia postępowania w sprawie abstrakcyjnej kontroli norm. Winna być zatem uprzednia w stosunku do złożonego wniosku (z wyjątkiem przypadku, gdy wniosek stanowi załącznik do uchwały). Podmiot, o którym mowa w art. 191 ust. 1 pkt 4 ustawy zasadniczej, nie może zatem – jak w niniejszej sprawie – poprzestać na zatwierdzeniu uchwały w sprawie wystąpienia z wnioskiem do TK, podjętej przez podmiot nielegitymowany.

Po trzecie – uchwała w sprawie wystąpienia z wnioskiem do TK, będąca podstawą wniosku (abstrahując od tego, że w niniejszej sprawie została podjęta przez podmiot nielegitymowany), ma charakter konkretny i indywidualny; jest zatem aktem, który „konsumuje się” po jednorazowym zastosowaniu. Oznacza to, że na podstawie jednej uchwały można złożyć tylko jeden wniosek. W szczególności na etapie rozpoznania wstępnego za niedopuszczalne należy uznać próby konwalidacji uchwały (in casu: § 4 uchwały z 17 września 2013 r., niejako „uzupełniający” § 1 uchwały z 11 marca 2013 r. przez określenie konstytucyjnych wzorców kontroli w sprawie), które pozwalałoby przyjąć, że wniosek stanowi realizację uchwały późniejszej niż ta, która rzeczywiście (pierwotnie) była podstawą prawną jego sporządzenia i złożenia do Trybunału Konstytucyjnego, a co więcej – wyraża wolę podmiotu legitymowanego, który wcześniej nie podjął stosownej uchwały w sprawie złożenia wniosku w trybie art. 188 pkt 1 w związku z art. 191 ust. 1 pkt 4 i ust. 2 Konstytucji.



6.3. Z uwagi na powyższe Trybunał stwierdza, że uchwała Zarządu Głównego ZNP z 17 września 2013 r. – jako podjęta po sporządzeniu i wniesieniu wniosku do Trybunału, a także jako akt wydany bez podstawy prawnej – nie wywiera żadnych skutków w niniejszej sprawie. Nie jest bowiem w stanie sanować w tym wypadku uchybień – wcześniejszych od daty jej podjęcia – popełnionych przez Prezydium Zarządu Głównego ZNP, czyli podmiot nieuprawniony do podjęcia w imieniu ZNP uchwały w sprawie wystąpienia z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego i złożenia tego wniosku.



Z powyższych względów należało postanowić jak w sentencji.