Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I PK 146/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 20 stycznia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Katarzyna Gonera (przewodniczący)
SSN Halina Kiryło
SSN Jolanta Strusińska-Żukowska (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa B. P.
przeciwko Centrum […]
o zapłatę wynagrodzenia,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 20 stycznia 2015 r.,
skargi kasacyjnej Centrum […]
od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w K.
z dnia 21 listopada 2013 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi
Okręgowemu w K. do ponownego rozpoznania oraz orzeczenia o
kosztach postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
2
Wyrokiem z dnia 31 maja 2013 r., w sprawie z powództwa B. P. przeciwko
Centrum […] (dalej jako „SP ZOZ”) o wynagrodzenie za pracę, Sąd Rejonowy w P.
zasądził od pozwanych kwoty wynikające z pkt I sentencji, umorzył postępowanie
do kwoty 12.000 zł i oddalił powództwo w pozostałym zakresie.
Sąd pierwszej instancji ustalił, że powódka była zatrudniona jako
pielęgniarka w SP ZOZ. 1 marca 2011 r. doszło do przejścia zakładu pracy tego
Zespołu w trybie art. 231
k.p. na Centrum […]. 15 czerwca 2007 r. Zarząd Związku
Zawodowego Pielęgniarek i Położnych przy Zespole Opieki Zdrowotnej w P.
wszczął spór zbiorowy z tym pracodawcą, domagając się między innymi ustalenia
od 1 stycznia 2008 r. minimalnego wynagrodzenia zasadniczego dla pielęgniarek i
położnych w wysokości 3.000 zł oraz modernizacji i doposażenia oddziałów
szpitalnych. W piśmie z 16 czerwca 2007 r. zakreślono dyrektorowi SP ZOZ termin
7 dni na uwzględnienie zgłoszonych żądań. Pismo to zostało podpisane przez
przewodniczącą Zakładowej Organizacji Związkowej B. F. 13 sierpnia 2007 r. w
obecności mediatora przedstawicielki zakładowej organizacji związkowej
podtrzymywały swoje stanowisko dotyczące podwyżki. Dyrektor SP ZOZ
oświadczyła, że ze względów finansowych nie ma możliwości przyjęcia
zgłoszonych postulatów do realizacji, lecz w razie otrzymania środków finansowych
na ten cel pracodawca niezwłocznie dokona podwyżek. W protokole uzgodnień
podpisanym 9 czerwca 2008 r., po kilkugodzinnym strajku, zorganizowanym przez
Ogólnopolski Związek Zawodowy Pielęgniarek i Położnych, strony uzgodniły wzrost
wynagrodzenia zasadniczego pielęgniarek i położnych o 100 zł od 1 czerwca
2008 r. w odniesieniu do wartości wynagrodzenia zasadniczego wynikającego ze
stawki zaszeregowania poszczególnych pielęgniarek i położnych na dzień 31 maja
2008 r. Ponadto strony ustaliły, że ponownie podejmą negocjacje w zakresie
dalszego wzrostu wynagrodzeń w terminie do dwóch tygodni po podpisaniu
kontraktu z NFZ na rok 2008, jednakże nie później niż do 31 lipca 2008 r. Jako
warunek ponownego wszczęcia negocjacji wskazano wzrost wartości kontraktu
podpisanego pomiędzy SP ZOZ a NFZ K. W pkt 3 protokołu uzgodnień dyrektor
przyjęła docelowe oczekiwanie pielęgniarek i położnych w kwocie wynagrodzenia
2.000 zł w roku 2008, 2.500 zł w roku 2009 oraz 3.000 zł w roku 2010, a także
podejmowanie co kwartał negocjacji związkowych „z przepływem środków
3
finansowych do szpitala”. Porozumienie to nie miało charakteru porozumienia
kończącego spór zbiorowy. Aneksem z 15 stycznia 2009 r. strony zmieniły pkt 3
protokołu uzgodnień z 9 czerwca 2008 r. w ten sposób, że wzrost wynagrodzeń
pielęgniarek i położnych z puli środków przeznaczonych na ten cel nastąpi w
jednakowej wysokości 255 zł do wynagrodzenia zasadniczego. Pozostałe
uzgodnienia dotyczące pkt 3 miały być realizowane jak zapisano 9 czerwca 2008 r.,
tj. 2.500 zł w roku 2009 i 3.000 zł w roku 2010. Pismem z 9 stycznia 2010 r.
przedstawicielki zakładowej organizacji związkowej zażądały realizacji Aneksu z 15
stycznia 2009 r. W odpowiedzi dyrektor SP ZOZ podała, że w dacie podpisywania
Aneksu żadna ze stron nie mogła przypuszczać, że kontrakt z Narodowym
Funduszem Zdrowia zostanie ograniczony wartościowo, zaś okoliczność ta -
mieszcząca się w kategorii zdarzeń absolutnie nieprzewidzianych - czyni
postanowienia Aneksu praktycznie niewykonalnymi. Z winy pracodawcy nie jest
możliwe dopełnienie uzgodnień płacowych. O ile się poprawi sytuacja szpitala -
uzgodnienia zawarte w protokole uzgodnień z 9 czerwca 2008 r. będą realizowane.
Z ustaleń pracodawcy z zakładową organizacja związkową wynikało, że grupa
zawodowa pielęgniarek i położnych w roku 2008 miała osiągnąć poziom
wynagrodzenia zasadniczego 2.000 zł, następnie 2.500 zł i 3.000 zł w roku 2010 r.
W motywach wyroku Sąd pierwszej instancji wskazał, że z literalnej wykładni
pkt 3 protokołu uzgodnień z 9 czerwca 2008 r. wynika, że było to wyłącznie
sprecyzowanie wobec pracodawcy żądania w zakresie wzrostu wynagrodzeń, a
pracodawca nie przyjął na siebie zobowiązania do wypłaty wynagrodzeń po
2.500 zł w roku 2009 oraz 3.000 zł w roku 2010 r. Jednakże nie budził wątpliwości
stron obligacyjny charakter pkt 3 Aneksu z 15 stycznia 2009 r., w którym
pracodawca zobowiązał się do wypłaty 255 zł do wynagrodzenia zasadniczego dla
pielęgniarek i położnych. W dalszej części tego dokumentu strony postanowiły, że
pozostałe uzgodnienia dotyczące pkt 3 będą realizowane, jak zapisano 9 czerwca
2008 r., tj. 2.500 zł w roku 2009, 3.000 zł w roku 2010 oraz podejmowania co
kwartał negocjacji związkowych „z przepływem środków finansowych do szpitala”.
Sąd uznał więc, że pracodawca zobowiązał się do wypłaty podwyżek, precyzując,
kiedy i w jakiej wysokości będą one wypłacane. Sąd wskazał, że Aneks z 15
stycznia 2009 r. nie był porozumieniem kończącym spór zbiorowy, jednak w tym
4
porozumieniu pracodawca uwzględnił część postulatów strony związkowej. W
ocenie Sądu Rejonowego oświadczenie pracodawcy w tym zakresie jest jasne i nie
nasuwa żadnych wątpliwości interpretacyjnych. Sąd Rejonowy uznał, że
przedmiotowy aneks jest źródłem prawa pracy, a postanowienia w nim zawarte
wywarły skutki także na przyszłość. Sąd pierwszej instancji stwierdził, że skoro do
porozumień zbiorowych należy odpowiednio (na zasadzie analogii) stosować
przepisy dotyczące układów zbiorowych pracy, to należy przyjąć, że w sytuacji, gdy
warunki pracy powódki w zakresie wysokości należnego jej wynagrodzenia
zasadniczego zostały określone w Aneksie, to jeżeli pracodawca miał zamiar
uregulować odmiennie treść stosunku pracy powódki w tym zakresie po 2010 r.,
powinien był dokonać wypowiedzenia warunków płacy. Jeżeli nie dokonano
wypowiedzenia umowy o pracę w tym zakresie, to warunki dotyczące wysokości
należnego powódce wynagrodzenia zasadniczego obowiązywały do momentu
rozwiązania łączącego strony stosunku pracy, tj. do dnia 31 października 2011 r.
Powyższy wyrok zaskarżony został apelacją pozwanej Centrum […], która
zarzuciła naruszenie art. 328 § 2 k.p.c. przez nieprecyzyjne i niekonsekwentne
wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku, co polegało na wskazaniu na orzeczenia
Sądu Najwyższego, które tego typu porozumienia jak Aneks nr 1 uznają za umowy
o świadczenie na rzecz osób trzecich, jak i takie, które traktują je jako akty
normatywne, bez sprecyzowania, w jaki sposób należało zakwalifikować Aneks nr
1, będący podstawą roszczeń powódki. Apelująca podniosła również zarzut
naruszenia prawa materialnego w postaci Aneksu nr 1 na skutek błędnej jego
wykładni zarówno co do ustaleń dotyczących lat 2009 – 2010, jak i roku 2011,
względnie naruszenia art. 65 § 1 i 2 k.c. wskutek błędnej wykładni oświadczeń woli
zawartych w Aneksie nr 1, a także naruszenia art. 24113
k.p., przez nieuprawnione
zastosowanie. Zarzuciła również sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią
zebranego materiału przez ustalenie, że Aneks nr 1 do Protokołu uzgodnień z 9
czerwca 2008 r. zawiera zobowiązanie pozwanego pracodawcy do wypłaty
jakichkolwiek podwyżek, podczas gdy ani ogólne metody wykładni aktów
normatywnych, ani wykładnia oświadczeń woli stron czynności prawnej dokonana
zgodnie z art. 65 § 2 k.c. na to nie pozwala.
5
Wyrokiem zaskarżonym rozpoznawaną skargą kasacyjną Sąd Okręgowy
oddalił apelację, podzielając stanowisko, że Aneks nr 1 stanowił oparcie dla żądań
powódki na podstawie art. 393 § 1 k.c. Powołując się na wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 6 lutego 2006 r., III PK 114/05, Sąd odwoławczy uznał, że porozumienie
zbiorowe partnerów społecznych określające prawa i obowiązki stron zawarte bez
oparcia w ustawie jest źródłem prawa pracy (art. 59 ust. 2 i 4 Konstytucji RP). Brak
oparcia w ustawie nie wyłącza sam przez się legalności zawartego porozumienia i
możliwości wywoływania skutków prawnych, w tym również skutku w postaci
dopuszczalności dochodzenia przez pracowników indywidualnych roszczeń w
oparciu o przepisy tego porozumienia. Jest to wówczas szczególnego rodzaju
umowa, której zawarcia nie można wykluczyć tylko dlatego, że nie jest
przewidziana w przepisach prawa pracy. Zawarcie i wprowadzenie w życie takich
porozumień kształtuje treść indywidualnych stosunków pracy. Z tą argumentacją
Sąd Okręgowy przyjął, że w Aneksie nr 1 pracodawca przyjął zobowiązanie w
zakresie podwyżki wynagrodzeń, wskazując że Sąd pierwszej instancji dokonał w
tym zakresie uprawnionej interpretacji tego aktu. Pomimo, że Aneks istotnie jest
częścią innego dokumentu, to jednak deklaracje pracodawcy co do podwyżki
wynagrodzeń uznać należy za czytelne. Twierdzenia apelującego o zawarciu
umowy na czas oznaczony Sąd drugiej instancji uznał za bezpodstawne,
stwierdzając że ani Aneks, ani porozumienie nie wskazywały daty, do której miały
obowiązywać. Porozumienie ukształtowało zaś tylko zasady ustalania podwyżek. Z
istoty podwyżek wynika zaś, że są one przyznawane do daty kolejnej zmiany.
W skardze kasacyjnej pozwana Centrum. zaskarżyła wyrok Sądu
Okręgowego w całości, wnosząc o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy
do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach Sądowi Okręgowemu w K.,
ewentualnie o uchylenie tego wyroku i orzeczenie co do istoty sprawy przez
oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki kosztów
postępowania.
Skarżąca zarzuciła naruszenie przepisów postępowania, mogące mieć
istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie: (a) art. 378 § 1 oraz art. 328 § 2 w
związku z art. 391 § 1 k.p.c., przez: nierozpoznanie zarzutu apelacji pozwanej
Centrum […] dotyczącego sprzeczności istotnych ustaleń Sądu z treścią
6
zgromadzonego materiału dowodowego oraz całkowitego pominięcia milczeniem
związanych z tym zarzutem twierdzeń podniesionych przez pozwaną, a
dotyczących okoliczności, w jakich do podpisania Aneksu nr 1 doszło, celu
podpisania Aneksu nr 1 i intencji jego stron, przez co nie rozpoznano apelacji co do
jej istoty i nie skontrolowano wyroku Sądu pierwszej instancji w zakresie
postawionego zarzutu, a także niewyjaśnienie w uzasadnieniu zaskarżonego
wyroku przyczyn pominięcia rozpoznania powyższego zarzutu apelacji; (b) art. 227
w związku z art. 391 k.p.c., popełnione na skutek pominięcia faktów istotnych dla
rozstrzygnięcia sprawy, takich, jak okoliczności, w jakich doszło do podpisania
Aneksu nr 1 oraz zamiaru towarzyszącego stronom przy jego podpisywaniu i celu
jego podpisania; (c) art. 233 § 1 w związku z art. 391 § 1 k.p.c., przez
nierozważenie zgromadzonego materiału w sposób wszechstronny, w
szczególności w wyniku pominięcia znaczenia treści protokołu ze spotkania z dnia
29 stycznia 2009 r. dla ustalenia rzeczywistej treści Aneksu nr 1.
W zakresie podstawy naruszenia prawa materialnego skarżąca podniosła
naruszenie: art. 65 k.c. w związku z art. 300 k.p., przez jego niewłaściwe
zastosowanie i dokonanie wykładni oświadczeń woli zawartych w Aneksie nr 1
wbrew dyrektywie wynikającej z tego przepisu; (b) art. 771
k.p. oraz art. 772
§ 1 i 4
k.p., przez przyjęcie, wbrew brzmieniu tych przepisów, że ustalanie wysokości
wynagrodzenia pracowników może następować w drodze innych niż układ zbiorowy
pracy lub regulamin wynagradzania porozumień zbiorowych o charakterze
nienormatywnym; (c) art. 4 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o rozwiązywaniu sporów
zbiorowych (Dz.U. Nr 55, poz. 236 ze zm.), przez całkowite jego pominięcie, w
efekcie czego poczyniono niewłaściwe ustalenie, że organizacja związkowa oraz
pracodawca powódki pozostawali w sporze zbiorowym w rozumieniu tej ustawy;
(d) art. 58 k.c. w związku z art. 300 k.p., wskutek jego niezastosowania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zarzut naruszenia art. 233 § 1 w związku z art. 391 § 1 k.p.c. jest oczywiście
bezzasadny, gdyż podstawą skargi kasacyjnej nie mogą być zarzuty dotyczące
ustalenia faktów lub oceny dowodów (art. 3983
§ 3 k.p.c.), do której to sfery art. 233
§ 1 k.p.c. odnosi się wprost (por. np. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 23
7
października 2006 r., I UK 194/06, LEX nr 950611 i z dnia 6 sierpnia 2012 r., II CSK
108/12, LEX nr 1228780 oraz wyrok z dnia 10 maja 2012 r., II PK 220/11, LEX nr
12111159 i powołane w nim orzecznictwo). Również sam art. 227 k.p.c. (w związku
z art. 391 § 1 k.p.c.) nie może być podstawą skutecznego zarzutu, bez
równoczesnego powołania uchybienia innym przepisom postępowania, istotnym dla
podejmowania decyzji dowodowych (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 27
stycznia 2011 r., I CSK 237/10, LEX nr 784978; z dnia 6 października 2009 r., II UK
47/09, LEX nr 559955 i z dnia 12 lutego 2009 r., III CSK 272/08, LEX nr 520039).
Skarga kasacyjna podlega jednak uwzględnieniu, gdyż trafnie podniesiono w
niej zarzut naruszenia art. 328 § 2 w związku z art. 391 § 1 oraz art. 378 § 1 k.p.c.,
co miało wpływ na wynik sprawy, ponieważ w konsekwencji przeprowadzona w
uzasadnieniu zaskarżonego wyroku ocena prawna w zakresie zastosowania
przepisów prawa materialnego do ustalonego stanu faktycznego jest co najmniej
niepełna, a przez to niewystarczająca do stanowczego rozstrzygnięcia sporu. Z
utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika, że naruszenie art. 328 § 2
k.p.c. z reguły nie ma wpływu na treść wyroku, gdyż uzasadnienie sporządzane jest
po jego wydaniu. Jednak wyjątkowo, niezgodne z art. 328 § 2 k.p.c. sporządzenie
uzasadnienia wyroku sądu drugiej instancji może stanowić usprawiedliwioną
podstawę skargi kasacyjnej, gdy niezachowanie jego wymagań konstrukcyjnych
czyni zasadnym kasacyjny zarzut naruszenia prawa materialnego przez jego
zastosowanie do niedostatecznie jasno ustalonego stanu faktycznego, gdy
uniemożliwia całkowicie dokonanie oceny toku wywodu, który doprowadził do
wydania orzeczenia.
Sąd drugiej instancji orzeka na podstawie materiału zebranego
(i ocenionego) nie tylko w postępowaniu w pierwszej instancji, ale również w
postępowaniu apelacyjnym (art. 382 k.p.c.). Z tej przyczyny podłożem wyroku sądu
drugiej instancji są dokonane przezeń ustalenia faktyczne, czego nie zmienia
możliwość posłużenia się przez sąd odwoławczy całym dorobkiem sądu pierwszej
instancji i uznania jego ustaleń za własne. Sąd odwoławczy - rozpoznając sprawę
„w granicach apelacji” - w szczególności dokonuje własnych ustaleń faktycznych,
prowadząc lub ponawiając dowody albo poprzestając na materiale zebranym w
pierwszej instancji (por. zwłaszcza uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów
8
Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07, OSNC 2008 nr 6,
poz. 55; Monitor Prawniczy 2008 nr 22, s. 37, z uwagami M. Kowalczuk; Palestra
2009 nr 1, s. 270, z glosą G. Rząsy i A. Urbańskiego, a także wyroki z dnia 16
lutego 2005 r., IV CK 526/04, LEX nr 177281; z dnia 11 kwietnia 2006 r., I PK
169/05, OSNP 2007 nr 7-8, poz. 93; z dnia 2 lipca 2008 r., II PK 7/08, OSNP 2009
nr 21-22, poz. 283 i z dnia 13 maja 2010 r., II PK 346/09, LEX nr 603423).
Wynikający z art. 378 § 1 zdanie pierwsze k.p.c. obowiązek sądu drugiej instancji
oznacza w szczególności nakaz wzięcia pod uwagę i rozważenia wszystkich
podniesionych w apelacji zarzutów i wniosków, w tym wniosków dowodowych,
których sąd ten nie musi uwzględnić, ale ma obowiązek się do nich odnieść w
uzasadnieniu orzeczenia (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 10 sierpnia 2010 r.,
I PK 41/10, LEX nr 667488 i z dnia 1 czerwca 2012 r., II PK 259/11, LEX nr
1243021). Jest to istotne zwłaszcza wtedy, gdy w apelacji kwestionuje się ocenę
dowodów i ustaleń poczynionych w pierwszej instancji (por. wyroki Sądu
Najwyższego z dnia 27 kwietnia 2010 r., II PK 312/09, LEX nr 602700 oraz z dnia
10 czerwca 2013 r., II PK 300/12, LEX nr 1341270).
Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy, Sąd
Najwyższy stwierdza, że Sąd Okręgowy „podzielił stanowisko Sądu I instancji (…),
gdy chodzi o kwestie merytoryczne związane z rozpoznawaną sprawą”, nie dokonał
jednak oceny zarzutów apelacji odnoszących się do oceny dowodów i ustaleń
poczynionych przez Sąd pierwszej instancji. Sąd Okręgowy przede wszystkim nie
ustosunkował się do apelacyjnego zarzutu sprzeczności istotnych ustaleń Sądu
Rejonowego z treścią zgromadzonego materiału dowodowego i pominął
milczeniem związane z tym zarzutem twierdzenia podniesione przez pozwaną,
dotyczące okoliczności zawarcia Aneksu nr 1, intencji stron i celu jego podpisania,
szczegółowo uargumentowane w apelacji, naruszając przez to art. 378 § 1 k.p.c. Za
taką ocenę - wobec konkretności i szczegółowości zarzutów - nie można bowiem
uznać stwierdzenia, że „Sąd I instancji dokonał uprawnionej interpretacji
Aneksu nr 1. Miał prawo przyjąć, iż zostało w nim przyjęte zobowiązanie co do
podwyżki wynagrodzeń. Jakkolwiek Aneks istotnie jest częścią innego dokumentu,
to jednak deklaracje pracodawcy co do podwyżki wynagrodzeń uznać należy za
czytelne”. Sąd pierwszej instancji decydujące znaczenie przypisał literalnemu
9
brzmieniu postanowień Aneksu nr 1 z dnia 15 stycznia 2009 r., w którym strony
zmieniły zapis punktu 3 protokołu uzgodnień z dnia 9 czerwca 2008 r. w ten sposób,
że ustaliły, iż „wzrost wynagrodzeń pielęgniarek i położnych z puli środków
przeznaczonych na ten cel nastąpi w jednakowej wysokości 255 zł do
wynagrodzenia zasadniczego. Kwota 255 zł stanowi iloraz sumy brakujących kwot
do wynagrodzenia w wymiarze 2.000 zł oraz ilości pielęgniarek i położnych w SP
ZOZ w P”. Pozostałe uzgodnienia dotyczące pkt 3 miały być realizowane „jak
zapisano dnia 9 czerwca 2008 r., tj. 2.500 zł w 2009 r., 3.000 zł w 2010 r. oraz
podejmowania co kwartał negocjacji związkowych”. Ocenę zaoferowanego przez
stronę skarżącą dowodu dla stwierdzenia okoliczności towarzyszących zawarciu
Aneksu, celu jego zawarcia, intencji stron, zakresu żądań i wiedzy strony
związkowej o stanie finansowym szpitala w postaci protokołu ze spotkania
związków zawodowych z dyrekcją szpitala z dnia 29 stycznia 2009 r. Sąd pierwszej
instancji sprowadził zaś do stwierdzenia, że przebieg tego spotkania nie mógł
zmienić zobowiązania pracodawcy przyjętego w Aneksie nr 1. Z tego wynika, że na
podstawie tego dowodu nie poczyniono żadnych ustaleń, ani zgodnych z
twierdzeniami zgłaszającej go strony, ani też przeciwnych. Tymczasem ustalenia te
mają istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Gdyby bowiem twierdzenia
pozwanej co do faktów wynikających z tego dowodu okazały się prawdziwe, to
oznaczałoby to, że nie ciążą na niej zobowiązania do podwyżki wynagrodzeń
przyjęte przez Sąd Rejonowy (a następnie Sąd Okręgowy) na podstawie uznania,
że wskazane zdanie Aneksu ma charakter postanowienia rodzącego obowiązek
dokonania takiej podwyżki. Wbrew ocenie Sądu pierwszej instancji
(zaakceptowanego przez Sąd odwoławczy), nie można bowiem przyjąć, że
postanowienia zawarte w Aneksie nr 1 są jednoznaczne, a wykładnia językowa jest
wystarczająca do ich analizy. Należy zgodzić się z poglądem wyrażonym przez Sąd
Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 12 sierpnia 2014 r. w sprawie I PK 14/14
o podobnym stanie faktycznym i prawnym, że postanowienie Aneksu nr 1 o treści:
„pozostałe uzgodnienia dotyczące pkt. 3 będą realizowane jak zapisano dnia 9
czerwca 2008 r., tj. 2.500 zł w 2009 r., 3.000 zł w 2010 r. oraz podejmowania co
kwartał negocjacji związkowych z przepływem środków finansowych do szpitala”
nie jest jasne, skoro w uzgodnieniach z dnia 9 czerwca 2008 r. pracodawca nie
10
zobowiązał się do wypłaty żadnych kwot tytułem podwyżek wynagrodzenia, poza
kwotą 100 zł. Również więc zdanie „pozostałe uzgodnienia dotyczące pkt 3 będą
realizowane jak zapisano dnia 9 czerwca 2008 r., tj. 2.500 zł w 2009 r., 3.000 zł w
2010 r.” może być odczytane jako przyjęcie przez pracodawcę do wiadomości
oczekiwań pracowników podwyżek wynagrodzeń w w/w kwotach. Przemawia za
tym końcowa część analizowanego zdania: „oraz podejmowania co kwartał
negocjacji związkowych z przepływem środków finansowych do szpitala”. Całe
zdanie wskazuje więc na możliwość wypłaty podwyżek wynagrodzeń po
przeprowadzeniu każdorazowych kwartalnych negocjacji (i analizie możliwości
finansowych szpitala). Z wykładni językowej nie wynika zatem konkluzja o
jednoznacznym podwyższeniu wynagrodzenia zasadniczego wszystkich
pielęgniarek w roku 2009 do poziomu 2.500 zł, a w roku 2010 do poziomu 3.000 zł,
a tym bardziej – o trwałym podwyższeniu wynagrodzenia w następnych latach.
Wykładnia językowa nie była więc wystarczająca do analizy spornego Aneksu.
Skoro zaś Sąd drugiej instancji nie przeprowadził własnej oceny
wiarygodności materiału dowodowego, na podstawie którego Sąd pierwszej
instancji oparł swoje ustalenia faktyczne w powyższym zakresie, pomimo wyraźnie
wyartykułowanych zarzutów apelacyjnych odnoszących się do sprzeczności
istotnych ustaleń Sądu Rejonowego z treścią zebranego materiału przez ustalenie,
że Aneks nr 1 do Protokołu uzgodnień z 9 czerwca 2008 r. zawiera zobowiązanie
pozwanego pracodawcy do wypłaty jakichkolwiek podwyżek, nie rozpoznając tym
samym sprawy w granicach apelacji (art. 378 § 1 k.p.c.), a uzasadnienie
zaskarżonego wyroku nie spełnia wymagań art. 328 § 2 k.p.c. w związku z art. 391
§ 1 k.p.c., to zachodzi konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania
sprawy Sądowi odwoławczemu do ponownego rozpoznania, co powoduje, że
ocena pozostałych wymienionych w skardze zarzutów (w zakresie obrazy prawa
materialnego) na obecnym etapie byłaby przedwczesna.
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji (art. 39815
§ 1 k.p.c. i
art. 39821
w związku z art. 108 § 2 k.p.c.).
11