Pełny tekst orzeczenia

7/1/B/2015

POSTANOWIENIE
z dnia 30 lipca 2014 r.
Sygn. akt Ts 55/12

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Stanisław Biernat,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej RWE Polska S.A. w sprawie zgodności:
1) art. 47 ust. 2c ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625, ze zm.) w związku z art. 155 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, ze zm.) z art. 22 w związku z art. 64 ust. 1 i 2 oraz w związku z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;
2) art. 47953 § 2 w związku z art. 39821 w związku z art. 391 § 1 w związku z art. 365 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) z art. 45 ust. 1 oraz art. 78 w związku z art. 2 Konstytucji,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE

1. W sporządzonej przez radcę prawnego skardze konstytucyjnej, wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 5 marca 2012 r. (data nadania), RWE Polska S.A. (dalej: skarżąca) zarzuciła niezgodność:
1) art. 47 ust. 2c ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625, ze zm.; dalej: prawo energetyczne) w związku z art. 155 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, ze zm.; dalej: k.p.a.) – w zakresie, w jakim nie pozwala na zmianę decyzji zatwierdzającej taryfę na energię elektryczną w przypadku, gdy przedsiębiorstwo energetyczne obowiązuje dotychczasowa taryfa na mocy art. 47 ust. 2c pkt 2 prawa energetycznego – z art. 22 w związku z art. 64 ust. 1 i 2 oraz w związku z art. 2 Konstytucji;
2) art. 47953 § 2 w związku z art. 39821 w związku z art. 391 § 1 w związku z art. 365 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.) – w zakresie, w jakim Prezes Urzędu Regulacji Energetyki oraz sądy są związani jedynie sentencją wyroku, uchylającego lub zmieniającego poprzednie wyroki i poprzednią decyzję Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki, a nie motywami wydania wyroku, które doprowadziły do uchylenia lub zmiany wyroków oraz poprzedniej decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki – z art. 45 ust. 1 oraz art. 78 w związku z art. 2 Konstytucji.

2. Skarga konstytucyjna została wniesiona w związku z następującą sprawą:

2.1. Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (dalej: Prezes URE albo organ) decyzją z 15 grudnia 2004 r. (znak: DTA-4211-153(14)/2004/2720/VI/JD) zatwierdził dla skarżącej (wówczas pn. STOEN S.A. z siedzibą w Warszawie) taryfę na energię elektryczną na rok 2005. Okres obowiązywania tej taryfy upłynął 31 grudnia 2005 r. Decyzją z 12 stycznia 2006 r. organ odmówił zatwierdzenia dla skarżącej taryfy na energię elektryczną na rok 2006.

2.2. W dniu 9 czerwca 2006 r. skarżąca wniosła o zmianę decyzji z 15 grudnia 2004 r., zatwierdzającej taryfę na rok 2005, której stosowanie uległo przedłużeniu na rok 2006, powołując się na zmianę okoliczności.
Prezes URE decyzją z 23 czerwca 2006 r. (znak: DTA-4211-30(2)/2006/2720/VI/JD) umorzył postępowanie w sprawie zmiany decyzji z 15 grudnia 2004 r., uznawszy, że ze względu na upływ 31 grudnia 2005 r. terminu obowiązywania taryfy na energię elektryczną na rok 2005, decyzja o jej zatwierdzeniu wygasła, zatem postępowanie w sprawie jej zmiany jest bezprzedmiotowe.

2.3. Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów wyrokiem z 22 lutego 2007 r. (sygn. akt XVII AmE 130/06) oddalił odwołanie skarżącej od decyzji z 23 czerwca 2006 r. Orzeczenie to podtrzymał Sąd Apelacyjny w Warszawie – VI Wydział Cywilny wyrokiem z 30 stycznia 2008 r. (sygn. akt VI ACa 708/07), oddalającym apelację skarżącej.

2.4. W następstwie rozpoznania skargi kasacyjnej skarżącej Sąd Najwyższy – Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych wyrokiem z 14 stycznia 2009 r. (sygn. akt III SK 23/08) uchylił wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 30 stycznia 2008 r. oraz zmienił wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z 22 lutego 2007 r. w ten sposób, że uchylił decyzję Prezesa URE z 23 czerwca 2006 r.

2.5. Decyzją z 10 lipca 2009 r. (znak: DTA-4211-60(3)/2009/2720/VI/JD) Prezes URE, powołując się na art. 47 ust. 2c prawa energetycznego, odmówił zatwierdzenia zmiany taryfy na energię elektryczną, zatwierdzonej decyzją tego organu z 15 grudnia 2004 r.
Od powyższej decyzji skarżąca wniosła odwołanie, które zostało oddalone wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie – Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z 25 czerwca 2010 r. (sygn. akt XVII AmE 141/09). W ocenie sądu zmiana decyzji taryfowej z 15 grudnia 2004 r. (stosowanej nadal w związku z art. 47 ust. 2c pkt 2 prawa energetycznego) w trybie art. 155 k.p.a. była niemożliwa, gdyż stanowiłaby obejście art. 47 ust. 2c prawa energetycznego. Apelacja skarżącej od tego wyroku została oddalona przez Sąd Apelacyjny w Warszawie – VI Wydział Cywilny wyrokiem z 13 października 2011 r. (sygn. akt VI ACa 1088/10).

2.6. Od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie skarżąca wniosła skargę kasacyjną, jednak Sąd Najwyższy – Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych odmówił przyjęcia skargi do rozpoznania (postanowienie z 19 października 2012 r., sygn. akt III SK 11/12).

3. Zdaniem skarżącej „[p]rzyjęcie niedopuszczalności zmiany taryfy przedsiębiorstwa energetycznego w okresie stosowania tej taryfy na mocy przepisu art. 47 ust. 2c prawa energetycznego, pomimo spełnienia pozytywnych przesłanek określonych w art. 155 k.p.a. stanowi zaprzeczenie idei państwa prawa, gdyż uniemożliwia RWE Polska prowadzenie racjonalnej działalności gospodarczej”. Z kolei art. 47953 § 2 w związku z art. 39821 w związku z art. 391 § 1 w związku z art. 365 § 1 k.p.c. naruszać ma prawo do sądu, gdyż „[s]karżąca wprawdzie uzyskuje wyrok Sądu Najwyższego, uchylający wcześniejszą decyzję Prezesa URE, jednak Prezes URE oraz sądy powszechne rozstrzygają wbrew temu wyrokowi”.

4. Skarżąca złożyła wniosek o łączne rozpoznanie analizowanej skargi ze skargą wniesioną przez skarżącą 9 lutego 2012 r. (sygn. akt Ts 29/12).

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

1. Zgodnie z art. 36 ust. 1 w związku z art. 49 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) skarga konstytucyjna podlega wstępnemu rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym, podczas którego Trybunał Konstytucyjny bada, czy odpowiada ona określonym prawem wymogom, a także czy postępowanie wszczęte na skutek wniesienia skargi podlegałoby umorzeniu na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK. Procedura ta umożliwia, już w początkowej fazie postępowania, wyeliminowanie spraw, które nie mogą być przedmiotem merytorycznego rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny.

2. W pierwszej kolejności Trybunał odniósł się do zarzutu niezgodności art. 47 ust. 2c prawa energetycznego w związku z art. 155 k.p.a. z art. 22 w związku z art. 64 ust. 1 i 2 oraz w związku z art. 2 Konstytucji.

2.1. Zaskarżone przepisy stanowią odpowiednio: „Decyzja ostateczna, na mocy której strona nabyła prawo, może być w każdym czasie za zgodą strony uchylona lub zmieniona przez organ administracji publicznej, który ją wydał, jeżeli przepisy szczególne nie sprzeciwiają się uchyleniu lub zmianie takiej decyzji i przemawia za tym interes społeczny lub słuszny interes strony; przepis art. 154 § 2 stosuje się odpowiednio” (art. 155 k.p.a.); „W przypadku upływu okresu, na jaki została ustalona taryfa, do dnia wejścia w życie nowej taryfy stosuje się taryfę dotychczasową, jeżeli: 1) decyzja Prezesa URE nie została wydana albo 2) toczy się postępowanie odwoławcze od decyzji Prezesa URE” (art. 47 ust. 2c prawa energetycznego).

2.2. W przekonaniu skarżącej, kwestionowane przepisy naruszają zasadę wolności działalności gospodarczej w powiązaniu z zasadami ochrony własności i innych praw majątkowych oraz demokratycznego państwa prawnego, gdyż uniemożliwiają zmianę decyzji taryfowej po wygaśnięciu okresu, na który została wydana, mimo że pobór opłat za energię elektryczną odbywa się tymczasowo według tejże taryfy.

2.3. Trybunał stwierdza, że postawiony przez skarżącą zarzut w istocie skierowany jest przeciwko aktowi stosowania prawa w jej sprawie.

2.4. Na wstępie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 16 § 1 k.p.a. decyzje, od których nie służy odwołanie w administracyjnym toku postępowania, są ostateczne. Uchylenie lub zmiana takich decyzji, stwierdzenie ich nieważności oraz wznowienie postępowania może nastąpić tylko w przypadkach przewidzianych w Kodeksie postępowania administracyjnego lub w przepisach szczególnych.
Z art. 155 k.p.a. wynika, że organ administracji publicznej może uchylić lub zmienić decyzję ostateczną, jeżeli spełnione są łącznie następujące przesłanki: po pierwsze – strona wyraziła zgodę na zmianę lub uchylenie decyzji; po drugie – przepisy szczególne nie sprzeciwiają się zmianie lub uchyleniu takiej decyzji; po trzecie – za uchyleniem lub zmianą decyzji przemawia interes społeczny lub słuszny interes strony. Uwzględniwszy regułę interpretacyjną zawartą w art. 16 § 1 zdanie drugie k.p.a., należy przyjąć, że przedmiotem postępowania określonego w art. 155 k.p.a. jest stwierdzenie istnienia przesłanek wymienionych w tym przepisie (zob. wyrok NSA z 5 stycznia 2007 r., sygn. akt I OSK 586/06, „Lex” nr 320845). W przypadku, gdy organ administracji publicznej ustali istnienie tych przesłanek, może uchylić lub zmienić dotychczasową decyzję ostateczną (por. wyrok NSA z 25 listopada 2010 r., sygn. akt II OSK 1810/09, „Lex” nr 746810).

2.5. Do zmiany – na wniosek przedsiębiorstwa energetycznego – decyzji zatwierdzającej taryfę (wydanej na podstawie art. 47 ust. 2 prawa energetycznego) znajduje zastosowanie art. 155 k.p.a., dzięki zawartym w art. 30 ust. 1 prawa energetycznego odesłaniu do stosowania przed Prezesem URE przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego (zob. wyroki SN z 19 stycznia 2005 r., sygn. akt III SK 36/04, niepubl., oraz 5 czerwca 2007 r., sygn. akt III SK 7/07, OSNP 2008, nr 15-16, poz. 241).
W wyroku z 2 marca 2010 r. o sygn. VI ACa 1242/09 (niepubl.), wydanym w sprawie dotyczącej odmowy zatwierdzenia taryfy ustalonej przez przedsiębiorstwo energetyczne, Sąd Apelacyjny w Warszawie wskazał, że „ustawodawca wyraźnie zastrzegł w przepisie, że decyzja może, a nie musi zostać zmieniona. Użycie zwrotu »może« oznacza, że wydanie decyzji zmieniającej zależy od uznania organu (zob. m.in.: wyrok NSA z 28 sierpnia 1996 r., sygn. akt III SA 642/95, „Lex” nr 27286; J. Borkowski, [w:] B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Warszawa 1996, s. 686).
Artykuł 155 k.p.a. upoważnia – ale nie obliguje – organ rozpoznający sprawę do uchylenia lub zmiany ostatecznej decyzji w sprawie zatwierdzenia taryfy (rozstrzygnięcie pozostawia uznaniu organu administracji). Przedmiotem postępowania prowadzonego w tym trybie jest przeprowadzenie weryfikacji wydanej już ostatecznej decyzji z jednego tylko punktu widzenia, a mianowicie, czy za zmianą (uchyleniem) takiej decyzji przemawia interes społeczny lub słuszny interes strony. Ocena w tym zakresie dokonywana jest po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i argumenty przedstawione przez przedsiębiorstwo energetyczne we wniosku o zmianę decyzji zatwierdzającej taryfę.
Należy podkreślić, że art. 155 k.p.a. ingeruje w porządek prawny ustalony ostateczną decyzją administracyjną; strona wnioskująca o jej zmianę powinna zatem wykazać, iż zachodzą okoliczności umożliwiające zmianę ostatecznej decyzji. W ocenie judykatury takiego stanowiska nie podważa treść art. 7 k.p.a., zgodnie z którym organ administracji zobowiązany jest do podejmowania wszelkich niezbędnych kroków do dokładnego ustalenia stanu faktycznego sprawy. Normatywne oddziaływanie tej dyrektywy ma bowiem bezwarunkowe odniesienie jedynie do postępowań wszczynanych po raz pierwszy, ale warunkowe w stosunku do nadzwyczajnych postępowań zmierzających do uchylenia lub zmiany ostatecznej decyzji administracyjnej (zob. wyrok SN z 19 stycznia 2005 r., sygn. akt III SK 36/04, niepubl.).
Zastosowanie art. 155 k.p.a. w sprawach dotyczących zatwierdzenia przez Prezesa URE zmiany taryfy ustalonej przez przedsiębiorstwo energetyczne ma charakter wyjątkowy i musi być uzasadnione nadzwyczajnymi okolicznościami, niemożliwymi do przewidzenia przy zachowaniu należytej staranności, z jednoczesnym spełnieniem określonych w tym przepisie przesłanek, a więc aby za zmianą decyzji przemawiał interes społeczny lub słuszny interes strony (zob. np. wyrok SA w Warszawie z 20 września 2012 r., sygn. akt VI ACa 207/12, niepubl.). Słuszny interes strony to taki, który jest godny ochrony i nie stoi w sprzeczności z prawem lub w kolizji z interesem społecznym.

2.6. Z art. 155 k.p.a. w związku z art. 47 ust. 2c prawa energetycznego – wbrew temu, co sugeruje skarżąca – nie wynika wprost niedopuszczalność wydania przez Prezesa URE decyzji w sprawie zmiany decyzji taryfowej po jej wygaśnięciu, w sytuacji, gdy jest ona stosowana tymczasowo w myśl art. 47 ust. 2c in principio prawa energetycznego. Nie można również przyjąć, że w niniejszej sprawie zakwestionowana przez skarżącą norma prawna wywodzona z zaskarżonych przepisów (uniemożliwiająca – zdaniem skarżącej – zmianę decyzji zatwierdzającej taryfę w przypadku, gdy przedsiębiorstwo energetyczne obowiązuje tymczasowo dotychczasowa taryfa) jest utrwalona, upowszechniona i jednolita w orzecznictwie sądowym, co przemawiałoby za dopuszczalnością merytorycznego rozpoznania analizowanej skargi. Przeciwnie – pogląd o niedopuszczalności wydania przez organ decyzji zmieniającej został sformułowany jedynie przez Sąd Najwyższy orzekający w sprawie skarżącej (por. uzasadnienie wyroku kasacyjnego z 14 stycznia 2009 r.) i powtórzony następnie przez organ przy ponownym rozpatrzeniu wniosku skarżącej (por. uzasadnienie decyzji odmownej z 20 lipca 2009 r.).
Należy w związku z powyższym przypomnieć, że w świetle art. 79 ust. 1 Konstytucji Trybunał Konstytucyjny nie został upoważniony do kontroli zgodności z Konstytucją aktów stosowania prawa. Może więc tak się zdarzyć, że wprawdzie w sprawie będzie występować naruszenie prawa ustanowionego przez Konstytucję, ale będzie ono związane nie z treścią kontrolowanego przepisu, lecz z praktycznym jego zastosowaniem (interpretacja przepisów, subsumpcja, rozumowania zastosowane przez orzekający organ lub sąd). Skarga konstytucyjna w polskim systemie prawnym jest zawsze „skargą na przepis”, a nie na jego konkretne, wadliwe zastosowanie, nawet jeśli prowadziłoby ono do niekonstytucyjnego skutku. Kontrola stosowania prawa przez organy administracyjne oraz sądy – choćby nawet błędnego – pozostaje poza kognicją Trybunału Konstytucyjnego (zob. postanowienie TK z 2 grudnia 2010 r., sygn. akt SK 11/10, OTK ZU nr 10/A/2010, poz. 131). Trybunał Konstytucyjny podkreślał wielokrotnie w swoim orzecznictwie, że rzeczywista treść wielu przepisów prawnych formułuje się dopiero w procesie ich stosowania. Dopiero, gdy określony sposób rozumienia przepisu ustawy utrwalił się już w sposób oczywisty w praktyce sądowej, można uznać, że przepis ten – w praktyce stosowania – nabrał takiej właśnie treści, jaką odnalazła w nim judykatura. Jeżeli zaś tak rozumianego przepisu nie da się pogodzić z normami, zasadami lub wartościami konstytucyjnymi, to Trybunał Konstytucyjny może orzec o jego niezgodności z Konstytucją i tym sposobem umożliwić ustawodawcy bardziej precyzyjne i jednoznaczne uregulowanie danej kwestii (zob. wyrok TK z 9 maja 2005 r., sygn. akt SK 14/04, OTK ZU nr 5/A/2005, poz. 47). Powyższe przesłanki nie zostały jednak spełnione w rozpatrywanej sprawie.

2.7. W związku z powyższym Trybunał odmówił nadania dalszego biegu analizowanej skardze konstytucyjnej – w zakresie badania konstytucyjności art. 47 ust. 2c prawa energetycznego w związku z art. 155 k.p.a. – z powodu niedopuszczalności orzekania (art. 39 ust. 1 pkt 1 in fine oraz art. 36 ust. 3 w związku z art. 49 ustawy o TK).

3. W dalszej kolejności Trybunał odniósł się do zarzutu niezgodności art. 47953 § 2 w związku z art. 39821 w związku z art. 391 § 1 w związku z art. 365 § 1 k.p.c. z art. 45 ust. 1 oraz art. 78 w związku z art. 2 Konstytucji.

3.1. Zaskarżone przepisy stanowią odpowiednio: „W razie uwzględnienia odwołania, sąd ochrony konkurencji i konsumentów zaskarżoną decyzję albo uchyla, albo zmienia w całości lub w części i orzeka co do istoty sprawy” (art. 47953 § 2 k.p.c.); „Jeżeli nie ma szczególnych przepisów o postępowaniu przed Sądem Najwyższym, do postępowania tego stosuje się odpowiednio przepisy o apelacji, z tym że skargę kasacyjną cofnąć może również sama strona, a termin na sporządzenie uzasadnienia orzeczenia przez Sąd Najwyższy wynosi miesiąc” (art. 39821 k.p.c.); „Jeżeli nie ma szczególnych przepisów o postępowaniu przed sądem drugiej instancji, do postępowania tego stosuje się odpowiednio przepisy o postępowaniu przed sądem pierwszej instancji. Przepisy art. 194-196 i art. 198 nie mają zastosowania” (art. 391 § 1 k.p.c.); „Orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby” (art. 365 § 1 k.p.c.).

3.2. Skarżąca zarzuca kwestionowanej regulacji naruszenie prawa do sądu (w powiązaniu z prawem do zaskarżania decyzji i orzeczeń wydanych w pierwszej instancji oraz zasadą demokratycznego państwa prawnego), argumentując, że „[z]e względu na brak związania Prezesa URE oraz sądów powszechnych motywami Sądu Najwyższego, które doprowadziły do wydania wyroku uchylającego decyzję Prezesa URE, Prezes URE może odmówić zmiany decyzji zatwierdzającej taryfę, nawet jeśli Sąd Najwyższy, związany podstawami kasacyjnymi, które wskazywały na niesłuszną odmowę przez Prezesa URE / sądy powszechne zmiany decyzji zatwierdzającej taryfę, wydał wyrok reformatoryjny, zmieniający wyrok Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, co czyni jedynie w przypadku, kiedy skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona”.

3.3. Także w tym przypadku Trybunał stwierdza, że postawiony przez skarżącą zarzut w istocie skierowany jest przeciwko aktowi stosowania prawa w jej sprawie.

3.4. Należy zauważyć, że w razie uchylenia decyzji o odmowie zmiany decyzji taryfowej przez sąd powszechny (pierwszej lub drugiej instancji) albo Sąd Najwyższy (w ramach kontroli kasacyjnej) i ponownym rozpoznaniu wniosku przedsiębiorstwa energetycznego przez Prezesa URE, motywy sądu są wiążące dla organu przy wydawaniu nowej decyzji. Na gruncie art. 365 § 1 k.p.c. Sąd Najwyższy przyjął bowiem, że moc wiążącą ma wprawdzie jedynie sentencja orzeczenia, niemniej jednak w niektórych przypadkach ze względu na ogólność rozstrzygnięcia, doniosłość przy ustalaniu zakresu mocy wiążącej prawomocnego orzeczenia, czyli granic prawomocności materialnej orzeczenia, mogą mieć taką moc również zawarte w uzasadnieniu orzeczenia motywy rozstrzygnięcia (zob. np. wyroki z 15 lutego 2007 r., sygn. akt II CSK 452/06, OSNC-ZD 2008, nr A, poz. 20 oraz 29 września 2011 r., sygn. akt IV CSK 652/10, niepubl.). Ponadto, Sąd Najwyższy w wyroku z 22 czerwca 2011 r. o sygn. II PK 4/11 (OSNP 2012, nr 15-16, poz. 192) zaznaczył, że powaga rzeczy osądzonej rozciąga się również na motywy wyroku w takich granicach, w jakich stanowią one konieczne uzupełnienie rozstrzygnięcia, niezbędne dla wyjaśnienia jego zakresu. Z kolei w wyrokach z 10 lutego 2010 r. o sygn. II PK 212/09 oraz 16 lipca 2009 r. o sygn. I CSK 456/08 (oba niepubl.) Sąd Najwyższy przyjął, że treść prawomocnego orzeczenia, o którym stanowi art. 365 § 1 k.p.c., a więc treść wyrażonej w nim indywidualnej i konkretnej normy prawnej, w tym zwłaszcza zakres jej obowiązywania (związania stron i sądów), często nie jest i z obiektywnych względów nie może być w pełni wysłowiona w sentencji orzeczenia. Z tego względu ustalenie tej treści, a przede wszystkim zakresu związania prawomocnym wyrokiem, wymaga niejednokrotnie wykładni orzeczenia w świetle sporządzonego do niego uzasadnienia.
Z tego też względu Trybunał nie podziela stanowiska skarżącej, w myśl którego z zaskarżonych przepisów wynika bezspornie zasada niezwiązania Prezesa URE wykładnią prawa dokonaną w wyroku uchylającym decyzję o odmowie zmiany decyzji taryfowej, a tym bardziej niezwiązania tego organu wskazówkami odnośnie do dalszego sposobu załatwienia sprawy. Przeciwnie – pogląd taki został wyrażony jedynie przez orzekające w sprawie skarżącej sądy powszechne obu instancji.

3.5. W związku z powyższym Trybunał odmówił nadania dalszego biegu analizowanej skardze konstytucyjnej – w zakresie badania konstytucyjności art. 47953 § 2 k.p.c. w związku z art. 39821 w związku z art. 391 § 1 w związku z art. 365 § 1 k.p.c. – z powodu niedopuszczalności orzekania (art. 39 ust. 1 pkt 1 in fine oraz art. 36 ust. 3 w związku z art. 49 ustawy o TK).

4. Trybunał postanowił pozostawić bez rozpoznania wniosek skarżącej o łączne rozpoznanie analizowanej skargi ze skargą konstytucyjną zarejestrowaną pod sygn. akt Ts 29/12. Wprawdzie obie skargi zostały wniesione przez ten sam podmiot, jednakże dotyczą one różnych rozstrzygnięć wydanych w sprawie skarżącej, mają różne przedmioty zaskarżenia, jak też prezentują różną argumentację na poparcie stawianych w nich zarzutów, co wykluczało połączenie tych spraw na etapie kontroli formalnej, o której mowa w art. 36 w związku z art. 49 ustawy o TK. Ponadto, postanowieniem z 13 listopada 2013 r. o sygn. Ts 29/12 (niepubl.) Trybunał odmówił nadania dalszego biegu rozpoznawanej w tamtej sprawie skardze konstytucyjnej; wskutek niewniesienia przez skarżącą zażalenia w trybie art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy o TK wskazane postanowienie stało się prawomocne.

Wziąwszy pod uwagę powyższe, Trybunał postanowił jak w sentencji.