Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III CZP 39/15
POSTANOWIENIE
Dnia 25 czerwca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Iwona Koper (przewodniczący)
SSN Mirosław Bączyk
SSN Anna Owczarek (sprawozdawca)
Protokolant Bożena Kowalska
w sprawie ze skargi dłużnika R. P. na czynność Komornika Sądowego przy Sądzie
Rejonowym w G. z dnia 10 września 2013 roku w przedmiocie oddalenia wniosku
dłużnika o wydanie zaświadczenia o umorzeniu postępowania z mocy prawa w
trybie art. 823 k.p.c. z wnioskiem o zawieszenie postępowania egzekucyjnego
przy uczestnictwie wierzyciela Banku […]
na skutek zażalenia dłużnika R. P.
na postanowienia Sądu Rejonowego w G.
z dnia 8 grudnia 2014 r.,
po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 25 czerwca 2015 r.,
zagadnienia prawnego
przedstawionego przez Sąd Okręgowy w G.
postanowieniem z dnia 12 marca 2015 r.,
"Czy w związku z wnioskiem wierzyciela o przeprowadzenie
egzekucji z ruchomości dłużnika (art. 844 i nast. k.p.c.) - w stanie
prawnym w dacie wszczęcia postępowania egzekucyjnego
26.05.2000 r. - bezczynność organu egzekucyjnego przy braku
czynności wierzyciela po wysłuchaniu go w trybie art. 827 k.p.c. -
prowadzi do umorzenia postępowania z mocy prawa z art. 823
k.p.c.?"
odmawia podjęcia uchwały.
UZASADNIENIE
2
Sąd Okręgowy, rozpoznając zażalenia dłużnika R. P. na postanowienia Sądu
Rejonowego z dnia 8 grudnia 2014 r., wydane w połączonych sprawach, którymi
oddalono skargi dłużnika R. P. na czynności komornika polegające na oddaleniu
postanowieniem z dnia 10 września 2013 r. wniosku dłużnika o wydanie
zaświadczenia o umorzeniu z mocy prawa postępowania egzekucyjnego
w sprawach […], powziął wątpliwość przedstawioną Sądowi Najwyższemu w
zapytaniu prawnym: ”Czy w związku z wnioskiem wierzyciela o przeprowadzenie
egzekucji z ruchomości dłużnika (art. 844 i nast. k.p.c.) – w stanie prawnym w
dacie wszczęcia postępowania egzekucyjnego 26.05.2000 r. – bezczynność organu
egzekucyjnego przy braku czynności wierzyciela po wysłuchaniu go w trybie art.
827 k.p.c. – prowadzi do umorzenia postępowania z mocy prawa z art. 823 k.p.c.?”.
Zagadnienie to powstało na tle następującego stanu faktycznego. W dniu
26 maja 2000 r. wierzyciel Bank Spółdzielczy złożył na podstawie bankowego
tytułu egzekucyjnego nr 40/00 (dalej: BTE nr 40/00) zaopatrzonego w klauzulę
wykonalności, wydanego przeciwko dłużnikom R. P. (poręczycielowi) i R. P. D. sp.
z o.o. (kredytobiorcy), wniosek o egzekucję z maszyn i urządzeń w miejscu
prowadzenia działalności przez spółkę, innych ruchomości dłużników znajdujących
się w miejscu ich zamieszkania, siedzibie oraz miejscu prowadzenia działalności
gospodarczej, wskazując ponadto, że spółka i drugi dłużnik są właścicielami
oznaczonych nieruchomości oraz na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego
nr 42/00 (dalej: BTE nr 42/00) zaopatrzonego w klauzulę wykonalności, wydanego
przeciwko dłużnikom R. P. i R. P. D. sp. z o.o., wniosek o egzekucję z maszyn i
urządzeń w miejscu prowadzenia działalności przez spółkę, innych ruchomości
dłużników znajdujących się w miejscu ich zamieszkania, siedzibie oraz miejscu
prowadzenia działalności gospodarczej, wskazując ponadto, że spółka i drugi
dłużnik są właścicielami oznaczonych nieruchomości. Komornik Sądowy przy
Sądzie Rejonowym w G. podjął czynności egzekucyjne przeciwko dłużnikowi R. P.
D. sp. z o.o. w zakresie egzekucji z ruchomości. W dniu 1 czerwca 2000 r. zajęto
ruchomości spółki, następnie na wniosek wierzyciela umorzono postępowanie w
części dotyczącej ruchomości objętych leasingiem. W 2000 r. przeprowadzono
3
dwie licytacje ruchomości pierwsza była bezskuteczna, druga zakończyła się
sprzedażą jednego urządzenia. Wierzyciel oświadczył, że nie przejmie nie
sprzedanych ruchomości na własność i wnosi o umorzenie postępowania w tym
zakresie. W dniu 3 stycznia 2001 r. wierzyciel złożył kolejny wniosek o zajęcie
niesprzedanych ruchomości i ich sprzedaż licytacyjną. Dwie kolejne licytacje
okazały się bezskuteczne. Pismem z dnia 10 marca 2003 r. komornik
poinformował wierzyciela o tym, o możliwości przejęcia nie sprzedanych
ruchomości na własność oraz złożenia wniosków egzekucyjnych ze wskazaniem,
że pismo należy traktować jako wysłuchanie strony przed umorzeniem
postępowania na podstawie art. 827 § 1 k.p.c. W dniu 14 kwietnia 2003 r. zapadło
postanowienie komornika o umorzeniu postępowania egzekucyjnego co do rzeczy
nie przejętych na własność. W dniu 12 sierpnia 2009 r., tj. po upływie sześciu lat,
wierzyciel złożył pismo podtrzymujące wszystkie dotychczasowe wnioski
egzekucyjne.
Pozostaje w toku egzekucja z nieruchomości wszczęta tylko stosunku do
dłużnika R. P.
Pomiędzy dłużnikami i wierzycielem toczyły się postępowania
przeciwegzekucyjne dotyczące tożsamych stanów faktycznych:
- w sprawie sygn. […] z powództwa R. P. o pozbawienie wykonalności tytułu
wykonawczego (BTE 40/00) Sąd Apelacyjny wyrokiem reformatoryjnym z dnia 12
czerwca 2014 r. uwzględnił powództwo przyjmując, że zobowiązanie z umowy
kredytowej przedawniło się wobec spółki dnia 15 kwietnia 2007 r., gdyż umorzenie
postępowania egzekucyjnego nastąpiło z mocy prawa z dniem 14 kwietnia 2007 r.,
- w sprawie sygn. akt […] z powództwa R. P. D. sp. z o.o. o pozbawienie
wykonalności tytułu wykonawczego (BTE 41/00) Sąd uwzględnił powództwo
zajmując takie samo stanowisko,
- w sprawie sygn. akt […] z powództwa R.P. i P. C. sp. z o.o. o pozbawienie
wykonalności tytułu wykonawczego (BTE 42/00) Sąd oddalił powództwo przyjmując,
że nie doszło do umorzenia postępowania egzekucyjnego z mocy prawa,
4
- w sprawie sygn. akt […] z powództwa R. P. o pozbawienie wykonalności tytułu
wykonawczego (BTE 41/00) Sąd oddalił powództwo przyjmując, że nie doszło do
umorzenia postępowania egzekucyjnego z mocy prawa.
W sprawie, w której przedstawiono zagadnienie prawne, Komornik Sądowy
odmówił wydania na wniosek dłużnika R. P. zaświadczenia stwierdzającego, że
postępowanie egzekucyjne zostało umorzone z mocy samego prawa. Sąd
pierwszej instancji oddalił skargę dłużnika na tę czynność uznając, że wniosek
wierzyciela o przeprowadzenie egzekucji był dalej idący i nie został zrealizowany,
zatem egzekucja powinna być prowadzona nadal. Postępowania egzekucyjne
zostały wszczęte przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o
zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw
(Dz.U. 2004, Nr 172, poz.1804), stąd zgodnie z art. 7 zastosowanie miały przepisy
dotychczasowe. Wniosek dłużnika o wydanie zaświadczenia oparty był na art. 823
k.p.c. stwierdzającym, że postępowanie egzekucyjne umarza się z mocy samego
prawa, jeżeli wierzyciel w ciągu roku nie dokonał czynności potrzebnej do dalszego
postępowania lub nie zażądał podjęcia zawieszonego postępowania, przy czym
termin biegnie od dnia dokonania ostatniej czynności egzekucyjnej, a w razie
zawieszenia postępowania od ustania przyczyny zawieszenia. Art. 827 § 2 k.p.c.
przewidywał, że na wniosek wierzyciela lub dłużnika organ egzekucyjny wyda
zaświadczenie o umorzeniu postępowania, a obowiązek wysłuchania wierzyciela
i dłużnika przed zawieszeniem lub umorzeniem postępowania, przewidziany w § 1,
nie ma zastosowania gdy zawieszenie lub umorzenie ma nastąpić z mocy samego
prawa lub z woli wierzyciela. W ówczesnym stanie prawnym nie obowiązywał
przepis umożliwiający zlecenie komornikowi przez wierzyciela poszukiwania za
wynagrodzeniem majątku dłużnika (art. 7971
k.p.c.)
Sąd Okręgowy uznał za dopuszczalne zażalenie dłużnika „upatrując otwarcia
drogi temu zażaleniu w treści art. 394 k.p.c. § 1 stosowanego odpowiednio przez
art. 13 § 2 w zw. z art. 7674
k.p.c. jak też w art. 828 k.p.c.”. Stwierdził, że wierzyciel
jest dysponentem postępowania i decyduje „w jakim rozmiarze ma być prowadzona
egzekucja w granicach zakreślonych przez tytuł wykonawczy” wskazując sposób
egzekucji, który wiąże organ egzekucyjny. Podniósł, że powziął wątpliwości
5
w zakresie oceny przesłanek z art. 823 skutkujących umorzeniem postępowania
egzekucyjnego z mocy prawa oraz co do tego, „jaki skutek należy przyjąć przy
braku aktywności komornika w realizacji wniosku wierzyciela jak też w odniesieniu
do koniecznych czynności wierzyciela do prowadzenia tej egzekucji”. Odwołując się
do czynności wysłuchania wierzyciela dokonanej przez komornika wskazał,
że czynność tę podjęto w trybie art. 827 k.p.c., przewidzianym do umorzenia
postępowania egzekucyjnego wskutek przesłanki bezskuteczności, a do umorzenia
z tej przyczyny nie doszło. Przytoczył rozbieżne stanowisko sądów rozpoznających
powołane wyżej sprawy oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 kwietnia 2008 r.,
IV CSK 16/08, w którym przyjęto, że art. 823 k.p.c. nie znajduje zastosowania
w razie bezczynności komornika, a bezczynność wierzyciela istnieje tylko wtedy,
gdy jest on obowiązany do dokonania czynności niezbędnej do dalszego
prowadzenia postępowania egzekucyjnego. Stwierdził, że wątpliwości dotyczą
„zasadności stanowiska w przedmiocie oceny skutku braku czynności w sprawie
tak komornika (przez brak umorzenia postępowania egzekucyjnego wobec jego
bezskuteczności) jak też skutku braku czynności wierzyciela (i zakresu obowiązku
wierzyciela do podejmowania czynności wobec żądania przeprowadzenia egzekucji
z ruchomości przez wskazanie miejsca ich położenia) prowadzących do umorzenia
tego postępowania z mocy prawa” a w konkluzji, że zagadnienie prawne
przedstawia „wobec wątpliwości w przedstawionym wyżej zakresie, braku
wypowiedzi Sądu Najwyższego w dostępnym orzecznictwie, szerokiej,
niejednokrotnie rozbieżnej praktyki sądów i znacznej wagi zagadnienia”. Sąd
poprzestając na tych sformułowaniach zaniechał ich uzasadnienia i nie przedstawił
własnego poglądu co do rozstrzygnięcia zagadnienia.
Sąd Najwyższy zważył:
1. W pierwszym rzędzie odnieść się należy do dopuszczalności
przedstawienia Sądowi Najwyższemu zagadnienia prawnego na podstawie art. 390
§ 1 w zw. z art. 397 § 2 i art. 13 § 2 k.p.c. Przesłanką takiej czynności jest bowiem
wystąpienie z zapytaniem przez sąd drugiej instancji w toku postępowania
apelacyjnego lub zażaleniowego w związku z rozstrzyganiem środka zaskarżenia.
Oznacza to, że niezbędne jest wstępne rozstrzygnięcie czy przysługuje zażalenie
6
na postanowienie sądu rejonowego oddalające skargę na czynność komornika
polegającą na oddaleniu wniosku o wydanie zaświadczenia o umorzeniu z mocy
prawa postępowania egzekucyjnego, na podstawie art. 823 k.p.c. Zagadnienie
powyższe pośrednio było przedmiotem wypowiedzi Sądu Najwyższego w związku
z wydawaniem przez sądy postanowień o umorzeniu postępowania
egzekucyjnego z mocy prawa, nie mających oparcia w przepisach prawa
procesowego. Przyjmując, że są to w istocie postanowienia o charakterze
deklaratoryjnym stwierdzające takie umorzenie, uznano, że służy od nich zażalenie
(por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 1996 r., III CZP 44/96, OSNC
1996, nr 9, poz. 117). W uchwale z dnia 30 marca 1998 r., III CZP 1/98 (OSNC
1998, nr 10, poz. 153) Sąd Najwyższy przyjął, że na postanowienie sądu
rejonowego oddalające skargę na czynność komornika polegającą na stwierdzeniu
umorzenia postępowania egzekucyjnego z mocy prawa (art. 823 k.p.c.) zażalenie
nie przysługuje. Stanowisko to uzasadniono formalizmem prawa procesowego,
różnicującym formy czynności procesowych stron i czynności organów
egzekucyjnych. Uznano, że nie można stawiać znaku równości pomiędzy
postanowieniem a zaświadczeniem i upatrywać w art. 828 k.p.c. podstawy do
zaskarżenia zaświadczenia, o jakim mowa w art. 827 § 2 k.p.c. Obie te uchwały
były przedmiotem licznych wypowiedzi piśmiennictwa, w tym o charakterze
krytycznym. Rozpoznając zagadnienie prawne, dotyczące zastosowania art. 823
k.p.c. do egzekucji świadczeń alimentacyjnych prowadzonej z nieruchomości, które
przedstawiono w toku postępowania zażaleniowego w związku ze skargą na
czynność komornika polegającą na umorzeniu egzekucji z nieruchomości z mocy
prawa, Sąd Najwyższy nie odniósł się do tej kwestii, co oznacza, że pośrednio
opowiedział się za dopuszczalnością zażalenia (por. uchwała z dnia 18 lipca 2012
r., III CZP 38/12, OSNC 2013, nr 2, poz. 16).
Pozytywne rozstrzygnięcie wskazanej wątpliwości wymaga ponadto
powołania adekwatnej podstawy prawnej zaskarżenia. Jak wskazano
w uzasadnieniu uchwały Sądu Najwyższego z dnia 26 czerwca 2014 r., III CZP
29/14 (OSNC 2015, nr 4, poz. 40) postępowanie egzekucyjne samodzielnie
uregulowane w Części trzeciej k.p.c., do którego jedynie odpowiednio stosuje się
przepisy o procesie (art. 13 § 2 k.p.c.), cechuje się znaczącymi różnicami
7
w porównaniu z postępowaniem rozpoznawczym. Co do zasady zaskarżalność
postanowień sądowych wydawanych w postępowaniu egzekucyjnym regulował art.
767 § 1 k.p.c. stanowiący, że na czynności komornika przysługuje skarga do sądu
rejonowego, art. 767 § 3 k.p.c., w myśl którego zażalenie na postanowienie sądu
przysługuje w wypadkach wskazanych w ustawie, oraz art. 828 k.p.c., zgodnie
z którym na postanowienie sądu co do umorzenia postępowania przysługuje
zażalenie. Judykatura przyjęła ponadto, że dopuszczalne jest opieranie zażaleń na
podstawie normatywnej wynikającej z art. 394 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.,
przy wykładni pojęcia „postanowienie sądu pierwszej instancji kończące
postępowanie w sprawie” uwzględniającej specyfikę postępowania egzekucyjnego.
W stanie prawnym relewantnym w sprawie, w której przedstawiono zagadnienie
prawne, rozstrzygnięcia wymaga zatem, czy postanowienie sądu oddalające skargę
na czynność komornika o odmowie wydania zaświadczenia o umorzeniu
postępowania z mocy prawa na podstawie art. 823 k.p.c. było „postanowieniem
Sądu co do umorzenia postępowania” w rozumieniu art. 828 w zw. z 827 § 2 k.p.c.,
a jeżeli nie to czy przysługiwało ono na zasadach ogólnych (art. 394 § 1 w zw. z 13
§ 2 k.p.c.). Sąd Najwyższy w obecnym składzie opowiada się za przyjęciem, że
podstawą zaskarżenia postanowienia sądu rejonowego, oddalającego skargę na
czynność komornika polegającą na odmowie wydania zaświadczenia o umorzeniu
postępowania egzekucyjnego z mocy prawa, jest art. 828 k.p.c. gdyż mieści się ono
w zakresie pojęcia „postanowienia co do umorzenia postępowania”. Przemawiają
za tym, poza językowymi, także celowościowe, systemowe i funkcjonalne
dyrektywy wykładni. O zaskarżalności łącznie decydują przesłanki faktyczne
i prawne, w tym wypadku istnienie orzeczenia o określonej treści i formie.
Procesowego znaczenia pozbawiona jest okoliczność, że skoro umorzenie
następuje ex lege to nie wymaga podjęcia czynności egzekucyjnej, która musi być
ściśle powiązana z egzekucją, gdyż odmowę wydania zaświadczenia należy
zakwalifikować jako czynność postępowania egzekucyjnego, a oddalenie
postanowieniem skargi na taką czynność komornika oparte jest na przesłankowym
rozstrzygnięciu, że umorzenie nie nastąpiło.
Zauważyć należy, że Sąd Okręgowy w uzasadnieniu postanowienia błędnie
wskazał art. 394 § 1 w zw. z 13 § 2 w zw. 7674
§ 1 i 828, tj. w istocie dwie
8
wykluczające się podstawy prawne zażalenia, w tym przepis nie mający
zastosowania w sprawie.
2. Art. 390 § 1 k.p.c. stanowi, że jeżeli przy rozpoznawaniu apelacji
powstanie zagadnienie prawne budzące poważne wątpliwości, sąd może
przedstawić to zagadnienie do rozstrzygnięcia Sądowi Najwyższemu. Szczególny
charakter uchwał podejmowanych na podstawie wskazanego przepisu, jako
prowadzących do ograniczenia niezawisłości sędziów sądu powszechnego przy
orzekaniu, wymaga dokonywania ścisłej wykładni. Uwzględnić ponadto należy,
że rozstrzyganie zagadnień prawnych przez Sąd Najwyższy pełni dwie zasadnicze
funkcje: z jednej strony służy realizacji nadzoru judykacyjnego nad sądami
powszechnymi, z drugiej umożliwia usuwanie poważnych wątpliwości jurydycznych
już na etapie postępowania odwoławczego ale nie może poza nie wykraczać.
Zagadnienie prawne przedstawione Sądowi Najwyższemu przez Sąd
Okręgowy w oczywisty sposób nie spełnia wymogów zakreślonych przepisem art.
390 w zw. z art. 397 § 2 i art. 13 § 2 k.p.c.
Po pierwsze zagadnienie musi dotyczyć kwestii rzeczywiście budzącej
poważne wątpliwości interpretacyjne (por. m. in. postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 9 lipca 2009 r., III CZP 38/09, nie publ., postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 9 kwietnia 2010 r., III CZP 17/10, nie publ.). Nie mogą się one ograniczać do
problemu jakie rozstrzygnięcie ma wydać Sąd w indywidualnych okolicznościach
danej sprawy, a tego w istocie dotyczy zapytanie. Sąd Okręgowy wskazuje bowiem
na rozbieżne orzeczenia zapadłe w powiązanych sprawach o pozbawienie tytułu
wykonawczego wykonalności toczących się między tymi samymi stronami,
w których dokonano odmiennej oceny tożsamego przebiegu postępowań
egzekucyjnych, ich skutków procesowych i materialno-prawnych. Taka sprzeczność
przesłanek rozstrzygnięć potwierdza wprawdzie wadliwość części z nich, ale nie
zwalnia Sądu meriti z obowiązku samodzielnego dokonania subsumpcji
i rozstrzygnięcia zażalenia, włącznie z uwzględnieniem następstw pozbawienia
wykonalności tytułu wykonawczego BTE 40/00. W istocie Sąd Okręgowy zmierza
do dokonania przez Sąd Najwyższy pozasystemowej weryfikacji prawidłowości
rozstrzygnięć zapadłych w innych, prawomocnie zakończonych sprawach, co
9
poprzez usunięcie wątpliwości ułatwiłoby mu wydanie orzeczenia. Instytucja
zapytań prawnych do takiego celu nie może być wykorzystywana.
Po drugie Sąd, przedstawiając Sądowi Najwyższemu zagadnienie prawne
powinien wskazać dlaczego jego rozstrzygnięcie jest niezbędne dla rozpoznania
środka odwoławczego, oraz czy rzeczywiście występują uzasadnione wątpliwości
interpretacyjne dotyczące norm prawa procesowego lub materialnego (por. m.in.
postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2006 r., III UZP 6/06, z dnia
25 stycznia 2007 r., III CZP 100/06, z dnia 22 lutego 2007 r., III CZP 163/06 – nie
publ.). Wypracowane w judykaturze wymagania zapytania opartego na art. 390 § 1
k.p.c. obejmują nie tylko precyzyjne jego sformułowanie, ale także wykazanie
poważnego charakteru, zestawienie rozbieżności poglądów judykatury i doktryny,
sposobów rozstrzygnięcia wątpliwości oraz zajęcia samodzielnego stanowiska
w tym przedmiocie. Tymczasem Sąd drugiej instancji przytoczył w uzasadnieniu
tylko jedno orzeczenie Sądu Najwyższego, tj. wyrok z dnia 10 kwietnia 2008 r.,
IV CSK 16/08 (nie publ.) w którym przyjęto wprost, że art. 823 k.p.c. nie znajduje
zastosowania w razie bezczynności komornika, a bezczynność wierzyciela istnieje
tylko wtedy, gdy jest on obowiązany do dokonania czynności niezbędnej
i przewidzianej prawem dla dalszego prowadzenia postępowania egzekucyjnego.
Jedynie w takim wypadku można bowiem uznać, że brak woli wierzyciela
kontynuowania egzekucji uzewnętrzniony nie złożeniem w ustawowym terminie
stosownego wniosku, uniemożliwia komornikowi podjęcie dalszych czynności
w sprawie. Sąd Okręgowy uchylił się od przedstawienia motywów wskazujących
czy i z jakich przyczyn nie podziela tej wykładni ani nie powołał argumentów, które
przemawiałyby za jej zmianą. Nie odniósł się także do pełnej akceptacji
wskazanego stanowiska w innych judykatach Sądu Najwyższego (por.
uzasadnienia cyt. uchwały z dnia 18 lipca 2012 r., III CZP 38/12, wyroków z dnia
5 lutego 2014 r., V CSK 166/13, nie publ., z dnia 12 lutego 2015 r., IV CSK 272/14,
nie publ.) oraz w piśmiennictwie prawniczym. Potwierdzić zatem należy, że treść art.
823 k.p.c. w zw. z art. 797 § 1 zd. pierwsze k.p.c. w zw. z art. 896 § 1 k.p.c. nie daje
podstaw do przyjęcia, że bezczynność komornika może prowadzić do umorzenia
postępowania egzekucyjnego. Nie znajduje także uzasadnienia pogląd, że podjęcie
przez komornika czynności wysłuchania wierzyciela, także przy wskazaniu przez
10
niego podstawy prawnej z art. 827 k.p.c., wywołuje skutki procesowe dla biegu
postępowania egzekucyjnego (por. uzasadnienie cyt. uchwały Sądu Najwyższego
z dnia 16 maja 1996 r., III CZP 44/96). Gołosłowne i nie poparte rzeczową
argumentacją jest twierdzenie Sądu Okręgowego o braku wypowiedzi Sądu
Najwyższego oraz szerokiej, niejednokrotnie rozbieżnej praktyce sądów. Nie jest
rzeczą Sądu Najwyższego w sprawach, w których nie rozstrzyga abstrakcyjnych
zagadnień prawnych i wobec nie potwierdzenia rozbieżności poglądów ich
poszukiwanie ani podejmowanie rozważań dogmatycznych, mających jedynie
pośrednie znaczenie dla istoty przedstawionego zagadnienia, bądź wychodzenie
poza jego ramy przedmiotowe.
Konkludując, skoro nie zachodzą poważne wątpliwości jurydyczne
wynikające z niejasności konstrukcji prawnych, problemu wyboru jednego
z dopuszczalnych tetycznie rozwiązań nie zachodzi podstawa podjęcia uchwały.
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł jak postanowieniu (art. 61 § 1 ustawy
z dnia 23 listopada 2002 r. o Sądzie Najwyższym – tekst jedn. 2013, poz. 499
ze zm.).
Ubocznie podkreślić należy rażąco niski poziom uzasadnienia zapytania nie
tylko nie spełniającego ustawowych wymagań, ale i w części niezrozumiałego. Nie
zasługuje na akceptację zamieszczenie w nim in extenso fragmentów pism
procesowych, przy zachowaniu ich redakcji i wypowiedzi w pierwszej osobie, oraz
uzasadnień orzeczeń sądów wydanych w innych sprawach.