Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 września 2016 roku

Sąd Rejonowy w Zgierzu I Wydział Cywilny w składzie

Przewodnicząca : Sędzia SR Małgorzaty Nowak

Protokolant : sekr. sąd. Sylwia Domańska

po rozpoznaniu w dniu 1 września 2016 roku w Zgierzu na rozprawie

sprawy z powództwa D. P.

przeciwko Ubezpieczeniowemu Funduszowi Gwarancyjnemu

o zapłatę

1.  zasadza od Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego na rzecz D. P. kwotę 8.000 złotych (osiem tysięcy) z ustawowymi odsetkami od dnia 19 listopada 2014 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od D. P. na rzecz Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego kwotę 483,40 złotych (czterysta osiemdziesiąt trzy 40/100) tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.  nakazuje pobranie od D. P. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Zgierzu kwotę 100 złotych (sto) tytułem nieuiszczonej w części opłaty sądowej;

5.  nakazuje pobranie od Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Zgierzu kwotę 400 złotych (czterysta) tytułem nieuiszczonej w części opłaty sądowej.

Sygn. akt I C 718/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 6 marca 2015 roku powódka D. P. wniosła o zasądzenie od pozwanego Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego z siedzibą w W. kwoty 20.000 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 19 listopada 2014 roku do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia na podstawie z art. 448 k.c. w zw. z art. 24 § 1 k.c. oraz kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powódka powołała się na zdarzenie z dnia 8 lipca 2001 roku , w którym w miejscowości G. doszło do wypadku drogowego w wyniku, którego śmierć poniósł brat powódki Z. S.. Powódka domaga się zadośćuczynienia wobec naruszenia jej dobra osobistego w postaci zerwania więzi rodzinnej na skutek śmierci brata .

Powódka wywodzi , że pozwany ponosi odpowiedzialność za szkodę zgodnie z art. 98 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. W toku postępowania likwidacyjnego w dniu 29 września 2014 powódka zgłosiła pozwanemu roszczenie o wypłatę 40.000 złotych tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych w związku ze śmiercią brata Z. S., jednak pozwany decyzją z dnia 18 listopada 2014 roku odmówił wypłaty zadośćuczynienia na rzecz powódki.

( pozew – k. 2-7 )

Pozwany Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny nie uznał powództwa i wniósł o jego oddalenie w całości i zasądzenie od powódki kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwany przyznał, że w dniu 8 lipca 2001 roku około godziny 0:05 w miejscowości G. doszło do wypadku drogowego w wyniku, którego śmierć poniósł Z. S.. Pozwany zakwestionował jednak , aby w wyniku śmierci Z. S. doszło do naruszenia dóbr osobistych powódki, ponieważ powódka w dacie śmierci brata miała swoją rodzinę i prowadziła odrębne gospodarstwo domowe. Powódka w żaden sposób nie udowodniła, że należała do kręgu osób najbliższych zmarłemu i że pozostawała z nim w szczególnie bliskiej relacji. Wskazał, że po śmierci brata nie korzystała z pomocy psychologicznej.

Nadto pozwany podniósł zarzut przyczynienia się poszkodowanego Z. S. do powstania szkody i zwiększenia rozmiaru jej negatywnych następstw w co najmniej 50 %, bowiem poszkodowany w chwili wypadku był w stanie upojenia alkoholowego. Z uwagi na wystąpienie przez powódkę z roszczeniem przeciwko pozwanemu po upływie 14 lat od śmierci brata cierpienie psychiczne odczuwane przez powódkę jest już dużo mniejsze, co rzutuje na wysokość dochodzonego zadośćuczynienia. Pozwany zakwestionował również żądanie zasądzenia odsetek od dnia poprzedzającego dzień wyrokowania. Nadto wniósł o przypozwanie do udziału w sprawie P. C..

( odpowiedź na pozew – k. 18-27 )

Na rozprawie w dniu 4 listopada 2015 roku pełnomocnik powódki poparła powództwo i uznał przyczynienie Z. S. do powstania szkody w 20 %. Podniosła, że 20 % stopień przyczynienia poszkodowanego został uwzględniony w kwocie dochodzonego pozwem roszczenia.

(protokół z dnia 4.11.2015 roku – k. 76)

Sąd postanowieniem z dnia 27 sierpnia 2015 roku powiadomił P. C. o możliwości wstąpienia do sprawy w charakterze interwenienta ubocznego . P. C. nie przystąpił do sprawy w tym charakterze .

( protokół rozprawy k 68 odw )

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 8 lipca 2001 r. o godzinie 00.05 w miejscowości G. kierujący samochodem osobowym marki F. (...) P. C., jadąc drogą z miejscowości S. w kierunku miejscowości S., uderzył w znajdującego się na drodze Z. S., powodując jego śmierć na miejscu.

(bezsporne, nadto akta szkody - płyta CD – k. 91 akt I C 719/15, akt oskarżenia – k. 24-30, akt oskarżenia – k. 182-187 załączonych akt II K 764/01)

Z. S. znajdował się w stanie upojenia alkoholowego. Miał 3,5 promila alkoholu we krwi.

(bezsporne, nadto akta szkody - płyta CD – k. 91 – akta I C 719/15 – akt oskarżenia – k. 24-30, akt oskarżenia – k. 182-187 załączonych akt II K 764/01, akta szkody - płyta CD – k. 91 – protokół sekcji zwłok – k. 82-60, protokół sekcji zwłok – k. 78-83v załączonych akt II K 764/01)

Pojazd sprawcy wypadku nie był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

(bezsporne)

W chwili zdarzenia Z. S. siedział lub klęczał na jezdni w rejonie środka jezdni. Rower leżał na jezdni. Był nieoświetlony.

(bezsporne)

Z. S. był jednym z trzech braci D. P.. Był od niej 4 lata starszy . Zmarły brat mieszkał w B. wyprowadził się z domu rodzinnego po ślubie w 1986 roku , natomiast powódka mieszkała w Z. . D. P. miała bardzo dobre relacje ze swoim bratem. Mieli podobne charaktery. Wzajemnie sobie pomagali. Powódka widywała się z bratem u matki raz w tygodniu, raz na dwa tygodnie. Jeździła do brata w odwiedziny. Spędzali razem święta. Brat był świadkiem na weselu powódki , a powódka była matką chrzestną jego pierwszego dziecka . Zmarły brat miał czworo dzieci . Po śmierci brata powódka często do nich jeździła zawoziła im zabawki . Z czasem kontakty te rozluźniły się .

Z. S. uczył powódkę w dzieciństwie pływać i tańczyć. Razem chodzili na dyskoteki. Bardzo dużo ze sobą rozmawiali.

( zeznania świadka J. T. – k. 00:34 37-00:39:24, wyjaśnienia informacyjne powódki k. 76 00:03:28-00:24:56 w zw. z zeznaniami powódki k. 96v.)

Powódka nie pogodziła się ze śmiercią brata. Po jego śmierci stroniła od kontaktów towarzyskich. Chciała być sama.

(zeznania świadka J. T. – k. 00:34 37-00:39:24, zeznania powódki k. 76 k. 76 00:03:28-00:24:56 w zw. z zeznaniami powódki k.96v.)

Wyrokiem z dnia 18 października 2002 r. Sąd Rejonowy w Zgierzu w sprawie II K 764/01 uznał kierującego samochodem marki F. (...) winnym tego, że w nocy z 7 na 8 lipca 2001 r. w G., powiatu (...), województwa (...) umyślnie oraz nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, iż znajdując się w stanie nietrzeźwości – mając we krwi zawartość 1,4 promila alkoholu kierował samochodem marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) bez zachowania należytej ostrożności, nie dostosował prędkości do widoczności drogi w używanych światłach zewnętrznych, przez co najechał
na znajdującego się na jezdni rowerzystę Z. S., powodując u niego nieumyślnie obrażenia ciała w postaci zmiażdżenia głowy, rozerwania worka osierdziowego, rozkawałkowania śledziony i innych na skutek których pokrzywdzony zmarł śmiercią gwałtowną, zaś oskarżony zbiegł z miejsca zdarzenia, czym wyczerpał dyspozycję art. 177 § 2 kk w zw. z art. 178 § 1 kk i za to na podstawie art. 177 § 2 kk w zw. z art. 178 § 1 kk wymierzył mu karę 4 lat pozbawienia wolności.

( akta szkody - płyta CD – k. 91, wyrok – k. 296-297 załączonych akt II K 764/01)

Powódka reprezentowana przez (...) S.A. pismem z dnia 29 września 2014 r. zgłosiła szkodę powodowi za pośrednictwem (...) Zakładu (...) roszczenie o zasądzenie na rzecz powódki 20.000 zł zadośćuczynienia. Pozwany decyzją z dnia 18 listopada 2014 r. odmówił zapłaty.

(bezsporne)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zebranych dowodów, które uznał za wiarygodne.

Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z biegłego do spraw rekonstrukcji wypadków na okoliczność przyczynienia się Z. S. do powstania szkody , bowiem stopień tego przyczynienia podlega przede wszystkim ocenie sądu . W niniejszej sprawie sąd nie mógł skutecznie przeprowadzić dowodu z zeznań sprawcy wypadku – P. C. z uwagi na niewskazanie faktycznego jego miejsca pobytu .

Sąd oddalił również wniosek o zaliczenie w poczet dowodów zeznań P. C. w formie protokołu przesłuchania z dnia 9 i 10 lipca 2001 roku w postępowaniu przygotowawczym z uwagi na fakt, że P. C. żyje , teoretycznie istnieje możliwość przeprowadzenia dowodu z jego zeznań bezpośrednio przez obecnym sądem . Zaliczenie tych wyjaśnień w poczet dowodów omijałoby zasadę bezpośredniości przeprowadzanych przez sąd dowodów w konkretnej sprawie wynikającą z art. 235 kpc .

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka J. T.. Zeznania te były spójne i wiarygodne, a nadto w sposób obiektywny i bezsporny wskazywały na istnienie silnych więzi rodzinnych między powódką a jej zmarłym bratem.

Sąd nie znalazł także podstaw do zakwestionowania wiarygodności zeznań powódki, albowiem w ocenie Sądu nie zaistniały okoliczności, które dawałyby podstawę do ich podważenia. Zeznania powódki korelowały z zeznaniami świadka J. T. były logiczne i spójne. Oceniając treść zeznań powódki Sąd doszedł do przekonania, że powódka nie wyolbrzymiała cierpień doznanych w wyniku utraty najbliższego członka rodziny, jakim był jej starszy brat, dlatego też w tym zakresie dowody te stanowiły podstawę ustalonego stanu faktycznego.

Sąd zważył, co następuje:

Podstawę żądania powódki stanowi przepis art. 448 k.c. w zw. z art. 24 § 1 k.c. Śmierć Z. S. miała bowiem miejsce przed dniem 3 sierpnia 2008 roku, to jest przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 30 maja 2008 roku o zmianie ustawy – Kodeks Cywilny i niektórych innych ustaw (Dz. U. nr 116 poz. 731), na mocy której został wprowadzony do art. 446 § 4 k.c.

Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 22 października 2010 roku w sprawie III CZP 76/10 (OSN 2011/9/96 LEX nr 604152) uznał, że najbliższemu członkowi rodziny zmarłego przysługuje na podstawie art. 448 k.c. w związku z art. 24 § 1 k.c. zadośćuczynienie za doznaną krzywdę, gdy śmierć nastąpiła na skutek deliktu, który miał miejsce przed dniem 3 sierpnia 2008 roku. W uzasadnieniu uchwały z dnia 13 lipca 2011 roku III CZP 32/11 (OSP 2012/3/32 LEX nr 852341) Sądu Najwyższy wskazał, że przepis art. 446 § 4 k.c. nie uchylił art. 448 k.c., jego dodanie natomiast było wyrazem woli ustawodawcy zarówno potwierdzenia dopuszczalności dochodzenia zadośćuczynienia na gruncie obowiązujących przed dniem wejścia w życie przepisów, jak i ograniczenie kręgu osób uprawnionych do zadośćuczynienia do najbliższych członków rodziny. Stanowisko to w orzecznictwie Sądu Najwyższego jest utrwalone. W uchwale z dnia 12 grudnia 2013 roku (III CZP 74/13) Sąd Najwyższy określił relacje między art. 446 § 4 k.c., a art. 448 k.c. uznając, że skoro na mocy nowelizacji kodeksu cywilnego wprowadzającej art. 446 § 4 k.c. do porządku prawnego, nie został uchylony art. 448 k.c., to należy przyjąć, że – jeśli czyn niedozwolony został popełniony po 3 sierpnia 2008 roku – najbliżsi członkowie rodziny osoby zmarłej mogą dochodzić zadośćuczynienia zarówno na podstawie art. 446 § 4 k.c., jak i na podstawie art. 448 k.c., przy czym skorzystanie z pierwszej podstawy prawnej jest prostsze, gdyż łączy się ułatwieniami dowodowymi. Natomiast przed dniem 3 sierpnia 2008 r. jedyną podstawą roszczenia o zadośćuczynienie był art. 448 k.c. i to zarówno dla osób najbliższych, jak i dla innych podmiotów. Sąd Najwyższy potwierdził także, że więź rodzinna stanowi dobro osobiste i wyjaśnił, że nie chodzi o każdą więź rodzinną, ale o wyjątkowo silną więź emocjonalną, szczególnie bliską w relacjach rodzinnych, której zerwanie powoduje ból, cierpienie i rodzi poczucie krzywdy. Osoba dochodząca roszczenia na podstawie art. 448 k.c. powinna zatem wykazać istnienie tego rodzaju więzi, stanowiącej jej dobro osobiste podlegające ochronie.

W wyroku z dnia 14 stycznia 2010 roku (IV CSK 307/09, OSP 2011, Nr 2, poz. 15, LEX nr 599865), Sąd Najwyższy wskazał nadto, iż wprowadzenie art. 446 § 4 k.c. nie powinno być rozumiane w ten sposób, że w dotychczasowym stanie prawnym art. 448 k.c. nie mógł stanowić podstawy przyznania zadośćuczynienia za śmierć osoby bliskiej. Takie stwierdzenie oznaczałoby, że chwila, w której zaszło zdarzenie będące źródłem szkody, decydująca - zgodnie z wyborem ustawodawcy - o możliwości zastosowania art. 446 § 4 k.c., rozstrzygałaby definitywnie o istnieniu lub braku istnienia uprawnienia do uzyskania zadośćuczynienia za krzywdę spowodowaną śmiercią osoby bliskiej, bez względu na rodzaj tej krzywdy. Prowadziłoby to do radykalnego zróżnicowania sytuacji osób, które doznały krzywdy o podobnym charakterze, nawet w krótkich odstępach czasu, co jest trudne do zaakceptowania. W cytowanej uchwale z dnia 22 października 2010 roku Sąd Najwyższy wyjaśnił również, iż w judykaturze uznano, że do katalogu dóbr osobistych należy np. prawo do intymności i prywatności, płeć człowieka, prawo do planowania rodziny, tradycja rodzinna, pamięć o osobie zmarłej. Trudno byłoby znaleźć argumenty sprzeciwiające się zaliczeniu do tego katalogu także więzi rodzinnych. Więzi te stanowią fundament prawidłowego funkcjonowania rodziny i podlegają ochronie prawnej (art. 18 i 71 Konstytucji RP, art. 23 k.r.o.). Skoro dobrem osobistym w rozumieniu art. 23 k.c. jest kult pamięci osoby zmarłej, to - a fortiori - może nim być także więź miedzy osobami żyjącymi. Nie ma zatem przeszkód do uznania, że szczególna więź emocjonalna między członkami rodziny pozostaje pod ochroną przewidzianą w art. 23 i 24 k.c. (zob. też wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 marca 2012 roku, I CSK 314/11, LEX nr 1164718, wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie
z dnia 7 listopada 2012 roku, I ACa 488/12, LEX nr 1237242).

Przy ocenie, jaka suma jest, w rozumieniu art. 448 k.c., odpowiednia tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę spowodowaną naruszeniem dóbr osobistych, należy mieć na uwadze rodzaj dobra, które zostało naruszone oraz charakter, stopień nasilenia i czas trwania doznawania przez osobę, której dobro zostało naruszone, ujemnych przeżyć psychicznych spowodowanych naruszeniem. Uszczegóławiając te kryteria na potrzeby sprawy, w której zdarzeniem wywołującym krzywdę jest śmierć osoby najbliższej wskazać należy, że okoliczności wpływające na wysokość świadczenia z art. 448 k.c. to m.in.: dramatyzm doznań osób bliskich zmarłego, poczucie osamotnienia, cierpienia moralne i wstrząs psychiczny wywołany śmiercią osoby najbliższej, rola jaką w rodzinie pełniła osoba zmarłego, rodzaj i intensywność więzi łączącej pokrzywdzonego ze zmarłym, wystąpienie zaburzeń będących skutkiem odejścia (np. nerwicy, depresji), roli pełnionej w rodzinie przez osobę zmarłą, stopień, w jakim pokrzywdzony będzie umiał się znaleźć w nowej rzeczywistości i zdolności jej zaakceptowania, leczenie doznanej traumy, wiek pokrzywdzonego (wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 24 sierpnia 2012 r., V ACa 646/12, LEX nr 1220462, zob. też wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 16 października 2012 r., I ACa 435/12, LEX nr 1237230).

Przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia należy zatem wziąć pod uwagę szereg czynników, takich jak: rodzaj naruszonego dobra osobistego, formę naruszenia, intensywność negatywnych przeżyć psychicznych pokrzywdzonego, wpływu naruszenia na społeczną pozycję pokrzywdzonego, potrzebę udzielenia satysfakcji adekwatnej do jego statusu majątkowego i możliwości finansowych sprawcy naruszenia. Wysokość zadośćuczynienia odpowiadająca doznanej krzywdzie powinna być odczuwalna dla poszkodowanego i przynosić mu równowagę emocjonalną, naruszoną przez doznane cierpienia psychiczne. Samo zaś zadośćuczynienie nie jest automatyczną konsekwencją wyrządzenia szkody, w kompetencji sądu pozostaje
zaś uznanie czy osobie, której szkoda została wyrządzona, w kontekście całokształtu okoliczności faktycznych danego przypadku należy się zadośćuczynienie i w jakiej wysokości (wyrok SN z 18 lutego 2010 roku II CSK 434/09 Lex nr 602683, wyrok SN z dnia 14 lutego 2008 II CSK 536/07 Lex nr 461725, wyrok SN z 9 listopada 2007 V CSK 245/07 Lex
nr 369691).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy uznać, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje, iż pomiędzy powódką, a jej bratem istniały silne więzy rodzinne. Powódka spotykała się z bratem i jego rodziną regularnie. Razem w gronie rodzinnym celebrowali święta uczestniczyli w zdarzeniach rodzinnych . Choć powódka w dacie śmierci swojego brata była mężatką i posiadała własne dzieci nie może to wykluczać bliskości relacji jaka zawiązała się pomiędzy powódką a jej bratem, i konsekwencji wstrząsu jaki wywołała u powódki wiadomość o śmierci Z. S.. Śmierć brata w wyniku wypadku drogowego niewątpliwie oznaczała dla powódki znacząca stratę. Powódka przez długi czas nie mogła się pogodzić, z tym, że nie ma już osoby, która udzielała jej wsparcia w trudnych chwilach. Utraciła osobę z którą mogła o wszystkim porozmawiać. Z tego powodu zaniechała wszelkich kontaktów towarzyskich.

Ustalając wysokość należnego zadośćuczynienia, Sąd wziął także pod uwagę, iż zadośćuczynienie ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać pewną ekonomicznie odczuwalną wartość (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 21 listopada 2007 r., I ACa 617/07, LEX nr 795203, Wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 7 września 2012 r., I ACa 640/12, LEX nr 1220559).

Powyższe pozwala na uznanie, że żądanie zasądzenie na rzecz powoda zadośćuczynienia na podstawie art. 448 k.c. w zw. z art. 24 § 1 k.c. jest usprawiedliwione co do zasady.

Oceniając wysokość dochodzonego świadczenia należy zauważyć, że zgodnie z art. 448 k.c. sąd winien przyznać zadośćuczynienie w odpowiedniej wysokości. Ustalając wysokość zadośćuczynienia należy uwzględnić wstrząs psychiczny i cierpienia moralne wywołane śmiercią osoby bliskiej, poczucie osamotnienia i pustki po jej śmierci, rodzaji intensywność więzi łączącej pokrzywdzonego ze zmarłym, rolę w rodzinie pełnioną przez osobę zmarłą, wystąpienie zaburzeń będących skutkiem śmierci osoby bliskiej, stopień, w jakim pokrzywdzony będzie umiał odnaleźć się w nowej rzeczywistości i zdolność do jej zaakceptowania, wiek pokrzywdzonego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 czerwca 2011 roku, III CSK 279/10, niepubl.).

Zważywszy na fakt, że krzywdę doznaną w wyniku śmierci osoby bliskiej bardzo trudno ocenić i wyrazić w formie pieniężnej każdy przypadek należy traktować indywidualnie z uwzględnieniem wszystkich okoliczności sprawy, przy czym ocena ta powinna opierać się na kryteriach obiektywnych, a nie na wyłącznie subiektywnych odczuciach pokrzywdzonego. Zadośćuczynienie jest odzwierciedleniem w formie pieniężnej rozmiaru krzywdy, która nie zależy od statusu materialnego pokrzywdzonego. Rozmiar zadośćuczynienia może być jedynie odnoszony do stopy życiowej społeczeństwa, która pośrednio może rzutować na jego umiarkowany wymiar i to w zasadzie bez względu na status społeczny i materialny pokrzywdzonego. Przesłanka „stopy życiowej” ma więc charakter uzupełniający i ogranicza wysokość zadośćuczynienia tak, by jego przyznanie nie prowadziło do wzbogacenia osoby uprawnionej, nie może jednak pozbawić zadośćuczynienia jego zasadniczej funkcji kompensacyjnej i eliminować innych czynników kształtujących jego wymiar (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 września 2002 roku, IV CKN 1266/00).

Nie negując silnej więzi między powódką a zmarłym bratem zwrócić należy jednak uwagę, iż powódka w istocie nie wykazała zakresu doznanych ujemnych przeżyć związanych ze śmiercią brata uzasadniającego przyznanie zadośćuczynienia w dochodzonym rozmiarze. Nie można także pomijać konkretnych okoliczności wpływających na ograniczenie obiektywnie odczuwalnej straty osoby najbliższej – za taką okoliczność Sąd uznał przede wszystkim znaczny odstęp czasowy między zdarzeniem wywołującym szkodę a datą ustalenia zadośćuczynienia, co do zasady, według pewnego społecznego standardu, upływ okresu ponad 14 lat powinien w sposób istotny wpłynąć łagodząco na odczuwalność utraty osoby najbliższej. Ponadto, tragiczna śmierć Z. S. nie spowodowała u powódki rozstroju zdrowia, który wymagałby na przykład leczenia psychiatrycznego czy terapii psychologicznej.

W tym stanie faktycznym Sąd doszedł do przekonania, że kwota 20.000 zł stanowi wymierną rekompensatę krzywdy powoda, nie będąc przy tym kwotą wygórowaną. Należało jednakże wziąć pod uwagę przyczynienie się powoda do powstania szkody.

Na wstępie należy wskazać, iż przepis art. 362 k.c. ma zastosowanie również w oszczeń osób najbliższych związanych ze śmiercią bezpośrednio poszkodowanego (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 15 maja 2014 r., I ACa 995/13, Lex nr 1444744, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 29 lipca 2014 r., I ACa 156/14, Lex nr 1506233, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2012 r., I CSK 660/11, Lex nr 1228769). Bezspornym było, że w momencie zdarzenia powód siedział lub klęczał na jezdni, znajdował się w stanie upojenia alkoholowego. Rower był nieoświetlony. Kierowca nie mógł uniknąć potrącenia powoda. Sąd przyjął zatem 60 % przyczynienie się Z. S. do powstania szkody. Odszkodowanie należało zmniejszyć o 12.000 zł i zasądzić na rzecz powódki 8.000 zł, a w pozostałym zakresie powództwo oddalić.

Sąd miał również na względzie prawomocnie zasądzone zadośćuczynienie w sprawie I C 719/15 dochodzone przez A. S. wynikające z tego samego zdarzenia .

O obowiązku zapłaty odsetek Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i § 2 k.c. w zw. z art. 109 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zgodnie z którym Fundusz jest obowiązany zaspokoić roszczenie, o którym mowa w art. 98 ust. 1 i 1a, w terminie 30 dni, licząc od dnia otrzymania akt szkody od zakładu ubezpieczeń lub syndyka upadłości. W niniejszej sprawie decyzją z dnia 18 listopada 2014 r. pozwany odmówił zapłaty zadośćuczynienia, wobec czego odsetki należało zasądzić od 19 listopada 2014 r.

Zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu (art. 100 k.p.c.), strony winny ponieść jego koszty w takim stopniu, w jakim przegrały sprawę, a zatem powódka w 60%, a pozwany w 40%. Koszty procesu wyniosły 4.834 złotych (każda ze stron poniosła koszty procesu w kwocie po 2.417 złotych). Pozwanego, zgodnie z podaną zasadą, powinny obciążać koszty procesu w kwocie 1.933,60 złotych, skoro jednak faktycznie poniósł koszty w kwocie 2.417 złotych, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 483,40 złote na podstawie art. 100 k.p.c. stosując zasadę stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu.

Opłata sądowa od pozwu wynosiła 1.000 złotych, powódka przegrała sprawę w 60 %, a zatem zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów pozwany winna ponieść koszty opłatę sądową od pozwu w wysokości 60%, tj. w kwocie 600 złotych, a powód w wysokości 400 złotych

Powódka uiściła opłatę od pozwu w wysokości 500 złotych w więc w części , zatem stosownie do treści art. 100 k.p.c. w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2005 nr. 167, poz. 1398 ze zm.) Sąd nakazał pobrać od powódki D. P. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Zgierzu kwotę 100 złotych tytułem nieuiszczonej części opłaty sądowej od pozwu.

Na tej samej zasadzie Sąd nakazał pobrać od pozwanego Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Zgierzu kwotę 400 złotych tytułem nieuiszczonej w części opłaty sądowej.