Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W pozwie złożonym w dniu 8 sierpnia 2016 roku ( data nadania przesyłki poleconej k. 24) powód J. M. domagał się zasądzenia od pozwanego Szpitala (...) Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w W. kwoty 16,43 złotych wraz z ustawowymi odsetkami w wysokości odsetek za zwłokę określonymi na podstawie art. 56 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku – Ordynacja podatkowa. Żądanie pozwu obejmowało także zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że na kwotę dochodzoną pozwem w wysokości 16,43 złotych składa się kwota z tytułu niezapłaconych odsetek ustawowych z tytułu nieterminowej wpłaty należności głównej w kwocie 630,48 złotych, wynikającej z wystawionych faktur i umowy o nr (...) z dnia 28 kwietnia 2014 roku, uiszczonej przez pozwanego w dniu 6 kwietnia 2016 roku. Wyjaśnił, że w związku z uregulowaniem wyłącznie ówczesnej należności głównej, wystawił notę odsetkową (...)z dnia 18 kwietnia 2016 roku na kwotę 16,43 złotych, oraz pismem z dnia 18 kwietnia 2016 roku wezwał pozwanego do zapłaty ww. kwoty ( pozew k. 1 – 2v).

W złożonej w dniu 3 listopada 2016 roku odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Potwierdził on, iż w dniu 28 kwietnia 2014 roku zawarł z powodem umowę o nr (...).jak również to, że powód wezwał go do zapłaty kwoty 630,48 złotych. Tym niemniej po otrzymaniu wezwania do zapłaty niezwłocznie uiścił on wszelkie zaległości.

Wyjaśniono, że powód nie udowodnił wysokości zaległości wynikającej ze zwłoki pozwanego, gdyż powód nie dołączył dokumentów, w których strony ustaliły między sobą termin płatności faktur. Wskazano, że z uwagi na prowadzoną przez pozwanego działalność w zakresie świadczenia usług opieki zdrowotnej oraz obszerną księgowość w zakresie prowadzonych transakcji handlowych, był on w stanie niezwłocznie uregulować zaległość, bez angażowania w spór sądowych organów wymiaru sprawiedliwości zaznaczając, iż spory wynikające z prowadzonych transakcji handlowych, w szczególności w wysokości należności głównej jak w niniejszej sprawie, powinny być rozstrzygane na etapie przedsądowym. Wnosił o odstąpienie od obciążania go kosztami, gdyż miało to być uzasadnione jego szczególnie trudną sytuacją finansową ( odpowiedź na pozew k. 42 - 44).

W piśmie procesowym z dnia 26 października 2016 roku, pełnomocnik powoda cofnął powództwo w zakresie kwoty 16,43 złotych, wnosząc o zasądzenie od pozwanego odsetek za zwłokę określonymi na podstawie art. 56 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku – Ordynacja podatkowa, liczonymi od kwoty 16,43 złotych od dnia wniesienia pozwu do dnia 14 października 2016 roku. Ponadto wniósł o zasądzenie kosztów postępowania liczonych od wartości przedmiotu sporu określonej w pozwie, z uwagi zapłatę należności głównej po wytoczeniu powództwa ( pismo k. 51).

Pozwany nie zajął stanowiska wobec powyższego pisma powoda.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

J. M., prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) Przedsiębiorstwo Handlowe z siedzibą w R. ( informacja z (...) k. 6), jako (...) zawarł w dniu 28 kwietnia 2014 roku ze Szpitalem (...) Samodzielnym Publicznym Zakładem Opieki Zdrowotnej w W. jako (...) ( informacja z Krajowego Rejestru Sądowego k. 46-49) umowę nr (...), w wyniku rozstrzygniętego postępowania o udzielenie zamówienia publicznego prowadzonego w trybie przetargu nieograniczonego, na mocy której wykonawca zobowiązał się dostarczać akcesoria do sprzątania na adres Szpital (...) ZOZ ul. (...) w W. (§ 1 ust. 1 i § 3 ust. 9). Wartość umowy wynosiła 3.127,05 złotych brutto i wyliczona została ona przy zastosowaniu cen jednostkowych brutto określonych w załączniku do umowy (§ 2 ust. 1).

Stosownie do § 4 ust. 1 w/w umowy płatność miała być realizowana sukcesywnie po dostawie przedmiotu umowy do zamawiającego, w terminie do 60 dni od daty dostarczenia do miejsca dostawy na podstawie wystawianych faktur – przelewem na konto podane na fakturze. Zgodnie z § 3 ust. 8 za datę realizacji rozumie się datę podpisania na fakturze przez osobę, o której mowa w § 3 ust. 10 umowy, potwierdzenia wykonania dostawy. ( umowa wraz z załącznikami k. 7-15)

Za dostawę akcesoriów do sprzątania J. M. wystawił następujące faktury VAT:

-

(...) na kwotę 84,87 złotych, płatną do dnia 1 września 2015 roku,

-

(...) na kwotę 96,68 złotych, płatną do dnia 4 października 2015 roku,

-

(...) na kwotę 241,18 złotych, płatną do dnia 23 listopada 2015 roku,

-

(...) na kwotę 207,75 złotych, płatną do dnia 5 marca 2016 roku.

Następnie J. M. sporządził zestawienie zadłużenia na łączną kwotę 630,48 złotych ( okoliczności bezsporne, zestawienie zadłużenia k. 17).

Wobec braku uiszczenia przez Szpital (...) Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej powyższych należności w terminach oznaczonych w fakturach, J. M. wezwał Szpital do spłaty w/w zadłużenia wraz z należnymi odsetkami ( wezwanie do zapłaty k. 18, potwierdzenia odbioru k. 16-17).

W dniu 6 kwietnia 2016 roku Szpital (...) Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej dokonał przelewu na rzecz J. M. kwoty w wysokości 1.048,13 złotych. ( potwierdzenie otrzymanego przelewu k. 20).

Wobec powyższego, J. M. wystawił notę odsetkową (...)/2016 na kwotę 16,43 złotych płatną w ciągu 5 dni od daty otrzymania pisma, na którą to kwotę składają się odsetki za nieterminową zapłatę wystawionych faktur. Wobec powyższego J. M. wezwał Szpital do uregulowania należności wynikających z noty odsetkowej na kwotę 16,43 złotych w terminie 5 dni od doręczenia wezwania ( nota odsetkowa (...)/2016 k. 21, wezwanie do zapłaty k. 22).

W dniu 14 października 2016 roku Szpital (...) Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej dokonał przelewu na rzecz J. M. kwoty w wysokości 16,43 złotych. ( potwierdzenie przelewu k. 50)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów złożonych do akt przez stronę powodową. W odniesieniu do dokumentów, które zostały przedłożone w formie zwykłych kserokopii, strony nie zakwestionowały rzetelności ich sporządzenia ani nie żądały złożenia przez stronę przeciwną ich oryginałów (zgodnie z art. 129 kpc). Również i Sąd badając te dokumenty z urzędu, nie dopatrzył się w nich niczego, co uzasadniałoby powzięcie jakichkolwiek wątpliwości co do ich wiarygodności i mocy dowodowej, dlatego stanowiły podstawę dla poczynionych w sprawie ustaleń. W ocenie Sądu dowody te, w zakresie, w jakim stanowiły podstawę poczynionych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych, tworzą razem zasadniczo spójny i nie budzący wątpliwości w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a przez to zasługujący na wiarę materiał dowodowy. Dodatkowo czyniąc ustalenia faktyczne Sąd uwzględnił zgodne twierdzenia stron w trybie art. 229 kpc oraz twierdzenia strony, którym przeciwnik nie zaprzeczył w trybie art. 230 kpc.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie co do kwoty 0,37 złotych, zaś co do kwoty 16,43 złotych postępowanie należało umorzyć. Należy podkreślić, iż pozwany w odpowiedzi na pozew kwestionował wysokość zaległości wynikającej z jego zwłoki, wobec nie dołączenia przez powoda dokumentów, w których strony ustaliły między sobą termin płatności faktur. Ponadto udowodnił, iż uregulował należność główną dochodzoną w sprawie, nie uregulował natomiast odsetek od kwoty 16,43 złotych.

Zgodnie z art. 481 § 1, 2 i 2 ² kc w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2016 roku, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi, przy czym jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych (§ 2 tego przepisu do dnia 31 grudnia 2015 roku stanowił, że jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe). Stosownie do art. 481 § 2 ² kc, jeżeli wysokość odsetek za opóźnienie przekracza wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie, należą się odsetki maksymalne za opóźnienie. Z kolei zgodnie z art. 359 § 2 ¹ i 2 ² kc, maksymalna wysokość odsetek wynikających z czynności prawnej nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych (odsetki maksymalne); jeżeli wysokość odsetek wynikających z czynności prawnej przekracza wysokość odsetek maksymalnych, należą się odsetki maksymalne.

Zgodnie z art. 56 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku – Ordynacja podatkowa (tj. Dz.U. z 2015 roku, poz. 613 ze zm.) stawka odsetek za zwłokę jest równa sumie 200% podstawowej stopy oprocentowania kredytu lombardowego, ustalanej zgodnie z przepisami o Narodowym Banku Polskim, i 2%, z tym że stawka ta nie może być niższa niż 8%. Należy także wskazać, iż w świetle art. 2 ustawy z dnia 8 marca 2013 roku o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz. U. poz. 403 ze zm., powoływana dalej w skrócie jako dalej utzth) przepisy tej ustawy stosuje się do transakcji handlowych, których wyłącznymi stronami są przedsiębiorcy i m.in. podmioty, o których mowa w art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 roku - Prawo zamówień publicznych (tj. Dz. U. z 2010 roku, Nr 113, poz. 759, ze zm.) – a więc m.in. jednostki sektora finansów publicznych. Art. 9 pkt 10 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 roku o finansach publicznych (tj. Dz. U. z 2013 roku, poz. 885 ze zm.) wskazuje, iż są nimi m.in. samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej. W świetle powyższego przepisu nie ulegało wątpliwości, iż stosunki prawne pomiędzy stronami niniejszego procesu regulują także postanowienia ww. ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych.

Pozwany uznał powództwo co do zasady i co do wysokości, uiszczając w toku postępowania kwotę w wysokości 16,43 złotych, stanowiącą należność główną dochodzoną przez powoda. Zgodnie natomiast z art. 213 § 2 kpc sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. W niniejszej sprawie nie wystąpiły wskazane powyższym przepisem przesłanki, gdyż przedstawiony przez powoda materiał dowodowy potwierdził przysługujące mu roszczenie o zapłatę.

W związku z tym, że pozwany nie zaprzeczył żądaniu pozwu, o czym najdobitniej świadczyło uregulowanie należności dochodzonej niniejszym pozwem w dniu 14 października 2016 roku (k. 50), Sąd uznał za zasadne żądanie pozwu dotyczące zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda odsetek w wysokości odsetek za zwłokę określonych na podstawie art. 56 § 1 ustawy – Ordynacja podatkowa. Biorąc pod uwagę fakt, iż termin płatności należności głównej wraz z odsetkami został precyzyjnie określony w pozwie, od tego dnia pozwany pozostawał już w opóźnieniu w zapłacie należności, co uzasadnia zasądzenie od niego od 8 sierpnia 2016 roku (pierwszy dzień naliczania odsetek, tj. dzień wniesienia pozwu) do dnia 14 października 2016 roku na rzecz powoda odsetek, zgodnie z żądaniem pozwu. Dlatego taką właśnie kwotę, tj. 0,37 złotych (za 68 dni opóźnienia), na podstawie wymienionych wcześniej przepisów, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda w punkcie I sentencji wyroku.

Zgodnie z art. 203 § 1 kpc pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku. Stosownie natomiast do art. 355 § 1 kpc Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne.

Wobec uiszczenia w toku postępowania należności głównej przez pozwanego w dniu 14 października 2016 roku i cofnięcia powództwa przed rozpoczęciem rozprawy, Sąd w zakresie kwoty w wysokości 16,43 złotych umorzył postępowanie na podstawie art. 355 § 1 w zw. z art. 203 § 1 kpc, jak w punkcie II sentencji wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie III sentencji wyroku na podstawie art. 102 kpc. Należy wskazać, iż w rozpoznawanej sprawie za stronę przegrywającą należy co do zasady uznać pozwanego. Pozwany zaspokoił dochodzone od niego przez powoda roszczenie główne (14 października 2016 roku) dopiero w trakcie niniejszego postępowania. Zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie stanowiskiem, które podziela także Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę, zaspokojenie przez stronę pozwaną roszczenia w toku procesu należy uznać za jednoznaczne z przegraniem sprawy przez stronę pozwaną, a zatem pozwanemu należałyby się koszty procesu wtedy tylko, jeśliby nie dał powodu do wytoczenia procesu ( vide: orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 21 lipca 1951 roku, C 593/51, Lex nr 160169). Pozwany przegrał zatem proces w całości, wobec czego powinien zwrócić powodowi poniesione przez niego koszty procesu wynoszące 47 złotych, na które składają się: opłata sądowa od pozwu – 30 złotych oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 złotych.

Jednocześnie Sąd o pozostałych kosztach postępowania Sąd orzekł w punkcie IV sentencji wyroku na podstawie art. 102 kpc zgodnie z którym sąd może zasądzić tylko część kosztów albo nie obciążać strony przegrywającej w ogóle kosztami, jeśli występuje szczególnie uzasadniony wypadek (art. 102 kpc). Zgodnie z utrwaloną wykładnią art. 102 kpc zarówno w orzecznictwie, jak i w doktrynie zastosowanie tego przepisu należy wyłącznie do sądu rozpoznającego sprawę i do uznania, czy zachodzi w niej sytuacja, którą można zakwalifikować jako wyjątkową dla nieobciążania strony przegrywającej kosztami postępowania ( vide: wyroki Sądu Najwyższego z dnia 19 maja 2006 roku, III CK 221/05, LEX nr 439151 i z dnia 3 lutego 2010 roku, II PK 192/09, LEX nr 584735).

W art. 102 kpc ustawodawca odwołuje się do pojęcia „wypadków szczególnie uzasadnionych”. Takie sformułowanie wprawdzie nie jest klauzulą generalną, jednak opiera się na zwrocie niedookreślonym, który może odsyłać również do argumentów natury aksjologicznej. Regulacja ta znajdzie zastosowanie w wyjątkowych sytuacjach, gdy z uwagi na okoliczności konkretnej sprawy, zastosowanie reguł ogólnych kpc dotyczących zwrotu kosztu procesu byłoby nieuzasadnione, np. z uwagi na charakter żądania poddanego rozstrzygnięciu, jego znaczenie dla strony, subiektywne przekonanie strony o zasadności roszczeń, przedawnienie, jak i leżące na zewnątrz - sytuacja majątkowa i życiowa strony ( vide: uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 8 stycznia 2013 roku, I ACa 697/12, Lex nr 1281107; Sąd Najwyższy w postanowieniach z dnia 18 kwietnia 2013 roku, III CZ 75/12, LEX nr 1353220; oraz z dnia 13 grudnia 2007 roku, I CZ 110/07, LEX nr 621775). Okoliczności te powinny być oceniane przede wszystkim z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego.

W ocenie Sądu szczególny wypadek przemawiający za obciążaniem strony przegrywającej spór jedynie częścią kosztów postępowania stanowił po pierwsze fakt, iż doszło do dobrowolnej spłaty zadłużenia przez pozwanego jeszcze przed rozprawą i przed wydaniem wyroku. Poza tym niniejsza sprawa nie należała do skomplikowanych, a rola pełnomocnika powoda sprowadzała się do sporządzenia pozwu oraz niewymagającego znacznego nakładu pracy pisma procesowego o cofnięciu powództwa. Należy przy tym podkreślić, iż możliwość potraktowania powyższej okoliczności jako jednej z przesłanek orzeczenia o kosztach procesu w oparciu o art. 102 kpc jest powszechnie aprobowana w orzecznictwie Sądu Najwyższego ( vide: uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 21 maja 1999 roku, I PKN 59/99, Lex nr 37744, uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 2010 roku, II PZ 21/10, Lex nr 661507; postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 29 września 1998 roku, III APz 29/98, OSA 2000/4/17).

Ponadto w drugiej kolejności za nieobciążaniem pozwanego obowiązkiem zwrotu na rzecz powoda całością poniesionych przez niego kosztów procesu przemawiał także fakt, iż pozwany Szpital jest publicznym zakładem opieki zdrowotnej, pozostającym w obiektywnie bardzo trudnej sytuacji finansowej. Nie można też abstrahować od przedmiotu działalności pozwanego – jest to w końcu podmiot którego zadaniem jest udzielanie pomocy medycznej oraz ratowanie i ochrona zdrowia i życia pacjentów. Prowadzenie tej wyjątkowo szczytnej działalności wymaga posiadania odpowiednich środków finansowych, dlatego każde obciążenie pozwanego kosztami może mieć potencjalnie negatywny wpływ na zakres świadczonych przez niego usług medycznych.

Warto również dodać, iż ocena Sądu, czy zachodzi wypadek szczególnie uzasadniony, o którym mowa w art. 102 kpc ma charakter dyskrecjonalny, oparty na swobodnym uznaniu, kształtowanym własnym przekonaniem oraz oceną okoliczności rozpoznawanej sprawy (podobne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 22 maja 2012 roku, III CZ 25/12, LEX nr 1214589; Trybunał Konstytucyjny w postanowieniu z dnia 17 października 2007 roku, sygn. akt P 29/07, OTK-A 2007/9/116; oraz Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 15 listopada 2012 roku, I ACa 610/12, LEX nr 1235992).

Kontynuując rozważania w przedmiocie kosztów postępowania wskazać należy, iż nadużyciem prawa jest wykorzystywanie instytucji prawnej wbrew jej celowi i funkcji. Celem i funkcją postępowania przed sądem powszechnym cywilnym jest rozstrzygnięcie sporu między stronami np. w sprawie o zapłatę. Należy rozważyć, czy wnoszenie zatem do sądu cywilnego pozwu o zasądzenie bardzo niskiej kwoty, stanowiącej przedmiot sporu, w sprawie oczywiście i rażąco błahej – nie powinno być oceniane pod kątem nadużycia prawa do sądu. Wobec tego takie zachowanie nie powinno zasługiwać na wynikającą z niego ochronę (podobnie stanowisko zajął Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z dnia 16 października 2015 roku, I OSK (...), LEX nr 1975884). Implicite rozróżnienie to uwzględnia również Trybunał Konstytucyjny, o czym świadczy jego wyrok z dnia 13 października 2015 roku (SK 63/12, OTK-A 2015/9/146), wskazujący m.in., że nazbyt szeroki dostęp do sądu skutkować może obniżeniem jakości wydawanych rozstrzygnięć, z rażącą szkodą dla chronionego konstytucyjnie bezpieczeństwa obrotu prawnego (art. 2 i art. 7 Konstytucji), jak również obniżeniem dynamiki rozpoznawanych spraw, godząc tym samym w jeden z elementów prawa do sądu (art. 45 ust. 1 Konstytucji), jakim jest prawo do niezwłocznego rozpoznania sprawy.

Warto podkreślić, iż zasada wyrażona w łacińskiej paremii: de minimis non curat praetor (sąd nie zajmuje się błahostkami) istnieje np. w postępowaniu przed Europejskim Trybunałem Praw Człowieka w S. ( vide: węzłowa decyzja ETPCz z dnia 1 lipca 2010 roku, nr (...) w sprawie K. przeciwko Rosji; wyrok ETPCz z dnia 6 marca 2012 roku, nr (...) w sprawie G. przeciwko W.). Powyższa zasada pozwala sądowi skupić się na sprawach najbardziej skomplikowanych, najpoważniejszych, np. o precedensowym charakterze, mogących przyczynić się do rozwoju prawa, jak również do ujednolicenia orzecznictwa. W ocenie Sądu sprzeczne z zasadami współżycia społecznego jest zachowanie, polegające na zainicjowaniu postępowania sądowego, np. w celu generowania kosztów postępowania, znacząco przewyższających wartość przedmiotu sporu.

Dlatego pozwany słusznie zauważył w odpowiedzi na pozew, iż był on w stanie niezwłocznie uregulować powstałą zaległość, bez konieczności angażowania w spór sądowy organów wymiaru sprawiedliwości, po uprzednim przypomnieniu o nieuregulowanej należności zaznaczając jednocześnie, iż spory wynikające z prowadzonych transakcji handlowych, w szczególności w wysokości należności głównej jak w niniejszej sprawie, powinny być rozstrzygane na etapie przedsądowym. Choć postawa pozwanego, który opóźnił się z zapłatą należności, nie była prawidłowa, to powód winien podejmować dalsze kroki w celu uiszczenia przez pozwanego należności, w tym odsetek od należności głównej, jeszcze na etapie przedsądowym. Powód zatem winien podjąć próbę skontaktowania się z pozwanym, celem uregulowania zadłużenia, a dopiero później, w następstwie bezskutecznego podjęcia kroków polubownego załatwienia sporu, winien on wystąpić na drogę sądową. Wskazuje na to m.in. treść art. 187 § 1 pkt 3 kpc – tymczasem powód w ogóle nie podjął żadnej próby pozasądowego zakończenia sporu – bo przecież za taką czynność nie można uznać skierowania wezwania do zapłaty. Powód w pozwie potwierdził, iż nie podjął takiej próby a przecież ratio legis w/w przepisu było to, by właśnie maksymalnie dużą liczbę spraw kończyć na etapie przedsądowym.

Na marginesie wskazać należy, iż z samego wezwania do zapłaty skierowanego do pozwanego z dnia 18 kwietnia 2016 roku (k. 22) nie wynika wysokość dochodzonych przez powoda odsetek od należności głównej, na podstawie art. 56 § 1 ustawy – Ordynacja podatkowa.

Biorąc pod uwagę postawę powoda – który zamiast podjąć próbę rozmów ugodowych na etapie przedsądowym – od razu zainicjował proces sądowy, oraz postawę pozwanego -wyrażającego gotowość do polubownego (pozasądowego) załatwienia sporu, wyjątkowo niską wartość przedmiotu sporu oraz sytuację finansową pozwanego, w ocenie Sądu zachodzą przesłanki z art. 102 kpc do odstąpienia obciążania pozwanego kosztami związanymi z wynagrodzeniem pełnomocnika powoda. Zasądzenie tych kosztów premiowałoby bowiem nieprawidłową postawę polegającą na inicjowaniu procesów sądowych o niskie kwoty – bez jakiejkolwiek próby wcześniejszego, polubownego zakończenia sporu. Powodowałoby to bowiem dodatkowe obciążanie nimi organów wymiaru sprawiedliwości w sytuacji znanego powszechnie ogromnego wpływu poważnych i skomplikowanych spraw sądowych.

Z tego względu Sąd postanowił nie obciążać pozwanego kosztami zastępstwa procesowego, stałoby to bowiem w sposób rażący w sprzeczności z zasadami słuszności i współżycia społecznego. Mając na uwadze powyższe okoliczności oraz treść przepisów prawa, Sąd orzekł jak w sentencji.

Zarządzenie: (...)