Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 grudnia 2015r.

Sąd Rejonowy w Rzeszowie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 16 grudnia 2015r. w Rzeszowie

sprawy z powództwa Z. W.

przeciwko (...) S.A. K. G. (...) Ochrony (...) w W.

o uznanie za bezskuteczne wypowiedzenia warunków umowy o pracę

I.  przywraca powoda Z. W. do pracy u pozwanego (...) S.A. K. G. (...) Ochrony (...) w W. na dotychczasowych warunkach pracy i płacy,

II.  zasądza od pozwanego (...) S.A. K. G. (...) Ochrony (...) w W. na rzecz powoda Z. W. kwotę 60 zł (sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,

III.  kosztami opłaty sądowej od pozwu, od uiszczenia której powód był zwolniony z mocy ustawy, obciąża pozwanego i z tego tytułu nakazuje ściągnąć od pozwanego (...) S.A. K. G. (...) Ochrony (...) w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Rzeszowie kwotę 221,00 zł (dwieście dwadzieścia jeden złotych).

SSR Beata Bury

Edward Wajda Anna Kostyra

Sygn. akt. IV P 787/14

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 16 grudnia 2015 r.

Pozwem z dnia 29 grudnia 2014 r. skierowanym przeciwko stronie pozwanej (...) S.A. K. G. (...) Ochrony (...) w W. powód Z. W. wniósł o uznanie za bezskuteczne wypowiedzenia warunków pracy i płacy wynikających z umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony.

W uzasadnieniu powód podał, że jest zatrudniony u pozwanego na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, począwszy od dnia 16 stycznia 1989 r., przy czym od dnia 1 stycznia 2010 r. na stanowisku (...) SOK w R.. Wyjaśnił, że z dniem 24 października 2014 r. została zwolniony z obowiązku świadczenia pracy na podstawie jednostronnego oświadczenia pracodawcy w związku z prowadzonym przez Prokuraturę Rejonową w P. postępowaniem wyjaśniającym w sprawie podejrzenia posiadania w K. (...) w P. amunicji typu M. bez wymaganego prawem pozwolenia, w którym to postępowaniu był przesłuchiwany w charakterze świadka. Podał, że w dniu 23 grudnia 2014 r. zostało mu wręczone pismo, w którym pracodawca oświadczył, że po okresie 3 miesięcy nastąpi zmiana dotychczasowego stanowiska pracy z komendanta posterunku (...) Ochrony (...) w R. na stanowisko zastępcy komendanta posterunku SOK z równoczesnym obniżeniem wynagrodzenia. Powód podniósł, że prowadzenie strzelania nie miało związku z obowiązkami służbowymi realizowanymi na zajmowanym stanowisku. Zarzucił, że działanie pracodawcy zostało przeprowadzone niezgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami, tj. „Zasadami prowadzenia postępowań wyjaśniających w (...) S.A.” wprowadzonymi Zarządzeniem nr (...) Zarządu (...) S.A. z dnia 22 maja 2014 r., które miało na celu ustalenie czy doszło do naruszenia przez pracownika zatrudnionego w (...) S.A. przepisów prawa pracy i regulaminu pracy.

Powód podniósł, że przyczyna wypowiedzenia została określona w sposób ogólnikowy, że zarzut odnoszący się do „niewłaściwego nadzoru nad amunicją szkoleniową podczas strzelań szkolno-bojowych, o czym świadczy fakt nieopracowania konspektu do strzelań szkolno-bojowych”, jest niezrozumiały, że w czasie postępowania wyjaśniającego prowadzonego przez pracodawcę nie został poinformowany o okolicznościach, które wpłynęły na utratę zaufania pozwanego do jego osoby. Podkreślił, że o zarzutach wobec jego osoby dowiedział się dopiero w dniu 16 grudnia 2014 r. po zapoznaniu się z pismem z dnia 15 grudnia 2014 r., które wpłynęło drogą e- mailową do (...) Związku Zawodowego (...) od pozwanego pracodawcy.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana (...) S.A. K. G. (...) Ochrony (...) w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazała, że powód jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, od 2010 r., na stanowisku (...) SOK w R., że zgodnie z kartą opisu stanowiska pracy do jego zadań należy m. in.: dokonywanie przeglądów broni i amunicji w magazynku broni, sporządzanie sprawozdawczości rzeczowej, prowadzenie dokumentacji służbowej zgodnie z obowiązującymi przepisami i wytycznymi, że powód jest instruktorem strzelectwa i powierzano mu prowadzenie strzelania szkolno-bojowego. Podała, że po przeszukaniu w dniu 16 października 2014 r., około godziny 8:45, pomieszczeń K. R. SOK w P. przez funkcjonariuszy (...) Biura (...) w R. zostało wdrożone postępowanie wyjaśniające trwające w okresie od 17 października 2014 r. do 28 listopada 2014 r. Podjęte czynności wyjaśniające wykazały szereg uchybień w wykonywaniu obowiązków służbowych przez osoby sprawujące nadzór nad przeprowadzaniem szkoleń oraz odpowiedzialnych za gospodarowanie bronią i amunicją w K. (...) w P. oraz w R. - w tym w szczególności przez powoda. Stwierdzono fakt niewłaściwego nadzoru nad amunicją szkoleniową podczas strzelań szkolno-bojowych, a w szczególności następujące uchybienia: brak opracowania konspektu do prowadzenia strzelań, niewłaściwy nadzór nad amunicją szkoleniową podczas strzelań szkolno-bojowych, potwierdzanie w „Kartach rozchodu amunicji" danych niezgodnych z „Potwierdzeniem pobrania amunicji" przez strzelających. Na tej podstawie postanowiono przeprowadzić wobec powoda zmianę stanowiska pracy wraz ze zmianą wysokości wynagrodzenia za pracę. Dalej pozwany przytoczył przyczynę wypowiedzenia oraz podniósł, że jest ona konkretna i rzeczywista. Powołał się przy tym na § 1 rozporządzenia w sprawie ewidencjonowania amunicji:

1. „Broń, amunicja i środki przymusu bezpośredniego podlegają ewidencjonowaniu odpowiednio w:

1) książce ewidencji broni, której wzór stanowi załącznik nr 1 do rozporządzenia,

2) książce ewidencji amunicji, której wzór stanowi załącznik nr 2 do rozporządzenia,

3) książce ewidencji środków przymusu bezpośredniego, której wzór stanowi załącznik nr 3 do rozporządzenia

- zwanych dalej „książkami ewidencyjnymi".

2. Wydawanie broni i środków przymusu bezpośredniego przed rozpoczęciem służby oraz przyjmowanie ich po zakończeniu służby jest odnotowywane w książce wydania i przyjęcia broni, amunicji oraz środków przymusu bezpośredniego, której wzór stanowi załącznik nr 4 do rozporządzenia.

3. Amunicję do celów szkolenia (...) rozlicza się w karcie rozchodu amunicji, której wzór stanowi załącznik nr 5 do rozporządzenia".

Naprowadził, że zadaniem powoda było nadzorowanie prawidłowego prowadzenia ewidencji a. - czy to w podległej mu jednostce organizacyjnej pozwanego, czy podczas nadzorowanych przez niego strzelań szkolno-bojowych w K. (...) w P.. Podkreślił przy tym, iż powód zatrudniony jest na najwyższym stanowisku kierowniczym w Posterunku, którego jest Komendantem, w takiej sytuacji, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądowym, na stanowiskach kierowniczych oraz samodzielnych wymagana jest zwiększona miara staranności i sumienności w wykonywaniu obowiązków pracowniczych.

Na koniec pozwany wyjaśnił, że przeprowadził postępowanie wyjaśniające na okoliczność zajęcia przez funkcjonariuszy (...) Biura (...) w R. szafy z amunicją znajdującej się w K. (...) w P., a podstawą jego podjęcia było pismo Nr (...) z dnia 16 października 2014 r. K. K. (...) w P. (fax do K. G. SOK w dniu 17 października 2014 r. godz. 11:57). Postępowanie to wykazało poważne nadużycia w pracy wykonywanej przez powoda. Podczas prowadzonego postępowania wyjaśniającego powód składał wyjaśnienia, które dotyczyły m.in. gospodarowania bronią i amunicją. Poza tym postępowanie wyjaśniające, zgodnie z Z. prowadzenia postępowań wyjaśniających w (...) S.A. (la-3), prowadzi się „w celu ustalenia, czy miało miejsce naruszenie przez pracownika zatrudnionego w (...) (...) przepisów (...)". Skoro więc pracodawca ustalił już wcześniej, że miało miejsce naruszenie przez powoda przepisów, nie było potrzeby prowadzenia odrębnego postępowania wyjaśniającego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

Powód Z. W. jest zatrudniony w (...) S.A. (...)a (...) Ochrony (...) w W. od 16 stycznia 1989 r. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. Od dnia 1 stycznia 2010 r. jest zatrudniony na stanowisku (...) SOK w R..

Miesięczne wynagrodzenie powoda liczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosiło 5.290,10 zł brutto.

(dowód: akta osobowe powoda, zaświadczenie o wynagrodzeniu - k. 68)

Zgodnie z kartą opisu stanowiska pracy, do zadań powoda należy m.in.: dokonywanie przeglądów broni i amunicji w magazynku broni, sporządzanie sprawozdawczości rzeczowej, prowadzenie dokumentacji służbowej zgodnie z obowiązującymi przepisami i wytycznymi.

Powód jest instruktorem strzelectwa. Pracodawca powierzał mu prowadzenie strzelań szkolno-bojowych w K. (...) w P.. Pracownik realizował je od kilku lat w ramach istniejącego stosunku pracy.

W dniu 16 października 2014 r. około godziny 8:45 funkcjonariusze (...) Biura (...) w R. (na podstawie postanowienia Prokuratora Rejonowego w Przemyślu) dokonali przeszukania pomieszczeń K. Rejonowej SOK w P.. Przedstawione przez funkcjonariuszy postanowienie obejmowało m.in. obowiązek wydania przedmiotów mogących stanowić dowód w postępowaniu karnym, w szczególności amunicji typu (...). Na podstawie tego postanowienia z pomieszczenia magazynowego na I piętrze została zabrana szafa metalowa, w której była zdeponowana amunicja. Kontrola obejmowała lata 2011-2013.

Po tej sytuacji, decyzją z dnia 17 października 2014 r., K. G. SOK wdrożył postępowanie wyjaśniające w celu wyjaśnienia zaistniałej sytuacji. Postępowanie było prowadzone przez zespół w składzie: S. W. - starszy inspektor - Samodzielne Wieloosobowe S. Pracy ds. (...) i (...) - przewodniczący zespołu, S. K. - starszy inspektor - Samodzielne Wieloosobowe S. Pracy ds. (...) i (...) Zawodowego - członek zespołu, M. K. (1) - specjalista - Wydział ds. Pracowniczych i Organizacji K. G.SOK - członek zespołu.

Pismem z dnia 23 października 2014 r. pracodawca zwolnił powoda z obowiązku świadczenia pracy w związku z postępowaniem przygotowawczym prowadzonym przez Prokuraturę Rejonową w Przemyślu.

W zakładzie pracy czynności wyjaśniające były przeprowadzane przez zespół w okresie od 17 października 2014 r. do 28 listopada 2014 r. W toku postępowania w dniu 22 października 2014 r. powód złożył wyjaśnienia.

W wyniku postępowania wyjaśniającego stwierdzono niewłaściwy nadzór nad amunicją szkoleniową podczas strzelań szkolno-bojowych, o czym świadczy w szczególności brak opracowania konspektu do prowadzenia strzelań, niewłaściwy nadzór nad amunicją szkoleniową podczas strzelań szkolno-bojowych, potwierdzanie w „Kartach rozchodu amunicji" danych niezgodnych z „Potwierdzeniem pobrania amunicji" przez strzelających.

W takiej sytuacji zespół wyjaśniający zawnioskował wobec powoda Z. W. zmianę stanowiska pracy na stanowisko z-ca komendanta posterunku SOK R. wraz ze zmianą wysokości wynagrodzenia za pracę.

(dowód: sprawozdanie – k. 55-67, zeznania powoda Z. W. – k. 78, 293-294)

W dniu 23 grudnia 2014 r. pracodawca złożył powodowi pisemne oświadczenie o wypowiedzeniu dotychczasowych warunków zatrudnienia w części dotyczącej zajmowanego stanowiska pracy, tj. zaproponował mu stanowisko zastępcy komendanta posterunku oraz zmianę wysokości otrzymywanego wynagrodzenia w zakresie wszystkich jego składników z zachowaniem 3-miesięcznego okresu wypowiedzenia, który upłynął z dniem 31 marca 2015 r. Uprzednio organizacja związkowa wniosła zastrzeżenia do zamiaru wypowiedzenia zmieniającego.

Jako przyczynę wypowiedzenia wskazano utratę zaufania do powoda jako osoby, do której obowiązków należy nadzór nad przeprowadzaniem szkoleń oraz gospodarką bronią i amunicję. Pracodawca podał, że będąc zatrudnionym na stanowisku (...) w (...) R./ (...) P. powód nie wykonywał właściwego nadzoru nad amunicją szkoleniową podczas strzelań szkolno-bojowych, o czym świadczy fakt nieopracowania konspektu do prowadzenia strzelań szkolno-bojowych, potwierdzanie w „Kartach rozchodu amunicji" danych niezgodnych z „Potwierdzeniem pobrania amunicji" przez strzelających. Zaznaczył, że powyższe okoliczności zostały ustalone w toku prowadzonego przez Pracodawcę postępowania wyjaśniającego w dniach 17 października – 28 listopada 2014 r.

Strzelania szkolno-bojowe odbywały się na podstawie konspektu ramowego – Konspektu do prowadzenia zajęć na kursie doskonalącym dla funkcjonariuszy (...) Ochrony (...) w zakresie Wyszkolenie (...) - każdorazowo zatwierdzanym przez K. G. SOK (na każde strzelanie bądź na rok). Powód Z. W. od co najmniej kilku lat prowadził szkolenia na podstawie takiego konspektu i nigdy pracodawca nie wskazywał mu, że powinien sporządzać również konspekty szczegółowe. Żadne ze strzelań nie zostało odwołanych z powodu braku konspektu.

Dokumenty „karta rozchodu amunicji” oraz „potwierdzenie pobrania amunicji” przez strzelających wypisuje amunicyjny. Ten drugi dokument został wprowadzony u pozwanego decyzją K.SOK z dnia 29 stycznia 2015 r. (nr (...)). Do tego dnia obowiązywała książka ewidencji amunicji. Powód – jako prowadzący szkolenia – potwierdzał karty rozchodu amunicji, wskazując określone ilości, natomiast do jego zadań nie należało weryfikowanie ilości zużytej amunicji z ilością amunicji wydanej przed strzelaniem. Zadanie to należało do amunicyjnego na podstawie książki ewidencji amunicji. Powód nie weryfikował ilości pobranej amunicji również dlatego, ponieważ nie miał dostępu do magazynu broni, stwierdzał jedynie ilość amunicji zużytej.

Książki ewidencyjne są przechowywane w magazynach broni i nie ma możliwości wynoszenia ich. Prawo wstępu do magazynu również wynika z przepisów rozporządzeń wykonawczych i powód nie mieścił się w kręgu osób uprawnionych.

Podczas szkolenia w dniu 21 maja 2012 r. 14 osób potwierdziło pobranie po 51 sztuk amunicji, z tym, że W. G. nie pokwitował ich odbioru (k. 110). Powyższe spowodowało różnicę -51. W. G. pobrał od amunicyjnego 51 sztuk amunicji przeznaczonych dla niego.

(dowód: akta osobowe powoda, konspekt – k. 86-92, 121-166, dokumentacja – k. 106-120, zeznania świadków: W. G. – k. 203-204, M. K. (2) – k. 263-264, R. C. – k. 265-266, częściowo zeznania świadków: S. K. – k. 174-177, S. W. – k. 177-179, J. B. – k. 200-203, M. K. (1) – k. 237-238, zeznania powoda Z. W. – k. 293-294)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o w/w dowody, w tym dowody z dokumentów. Sąd dał w pełni wiarę tym dowodom, albowiem ich autentyczność i treść nie budziła wątpliwości. Nie były one ponadto kwestionowane przez żadną ze stron w toku postępowania.

Za w pełni wiarygodne Sąd uznał zeznania świadków: W. G., M. K. (2) i R. C.. Ich zeznania były spójne, konsekwentne i logiczne, rzetelnie odwoływali się oni do zapamiętanych zdarzeń i Sąd nie dopatrzył się w ich wypowiedziach nieścisłości. Treść zeznań pokrywała się z pozostałym wiarygodnym w sprawie materiałem dowodowym w postaci zgromadzonej dokumentacji, która pozwoliła na odtworzenie przebiegu zdarzeń i ustalenie stanu faktycznego. Analogicznie należało ocenić zeznania powoda Z. W..

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka S. K., S. W., M. K. (1) i J. B., że komendy regionalne miały obowiązek sporządzania konspektów szczegółowych na podstawie konspektu ramowego i że z tego obowiązku wywiązywały się bez zastrzeżeń. Wskazać przy tym należy, że świadkowie wskazywali na ogólną regułę, ich zdaniem obowiązującą i powoływali się na jej funkcjonowanie w innych komendach regionalnych (w tym w L.). Powyższe nie dowodzi obowiązywania tej zasady także w miejscu pracy powoda.

Sąd zważył, co następuje:

Powód Z. W. w niniejszym postępowaniu dochodził uznania wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne/przywrócenia do pracy z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia zmieniającego. Pozwany pracodawca – jako przyczynę wypowiedzenia – podał „utratę zaufania do powoda jako osoby, do której obowiązków należy nadzór nad przeprowadzaniem szkoleń oraz gospodarką bronią i amunicję. Pracodawca podał, że będąc zatrudnionym na stanowisku (...) w (...) R./ (...) P. powód nie wykonywał właściwego nadzoru nad amunicją szkoleniową podczas strzelań szkolno-bojowych, o czym świadczy fakt nieopracowania konspektu do prowadzenia strzelań szkolno-bojowych, potwierdzanie w „Kartach rozchodu amunicji" danych niezgodnych z „Potwierdzeniem pobrania amunicji" przez strzelających. Zaznaczył, że powyższe okoliczności zostały ustalone w toku prowadzonego przez Pracodawcę postępowania wyjaśniającego w dniach 17 października – 28 listopada 2014 r.".

Zgodnie z art. 42 KP, wypowiedzenie warunków pracy lub płacy uważa się za dokonane, jeżeli pracownikowi zaproponowano na piśmie nowe warunki. W razie odmowy przyjęcia przez pracownika zaproponowanych warunków pracy lub płacy, umowa o pracę rozwiązuje się z upływem okresu dokonanego wypowiedzenia. Jeżeli pracownik przed upływem połowy okresu wypowiedzenia nie złoży oświadczenia o odmowie przyjęcia zaproponowanych warunków, uważa się, że wyraził zgodę na te warunki; pismo pracodawcy wypowiadające warunki pracy lub płacy powinno zawierać pouczenie w tej sprawie. W razie braku takiego pouczenia, pracownik może do końca okresu wypowiedzenia złożyć oświadczenie o odmowie przyjęcia zaproponowanych warunków. Przepisy o wypowiedzeniu umowy o pracę stosuje się odpowiednio do wypowiedzenia wynikających z umowy warunków pracy i płacy (wypowiedzenia zmieniającego). W konsekwencji, zgodnie z art. 45 § 1 KP, w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony (zmieniające) jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy – stosownie do żądania pracownika – orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa o pracę uległa już rozwiązaniu – o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

W myśl zaś art. 30 § 4 KP w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony lub o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy. Powołany przepis dopuszcza różne sposoby określenia przyczyny, jednakże z oświadczenia pracodawcy powinno wynikać w sposób niebudzący wątpliwości, co jest istotą zarzutu stawianego pracownikowi, gdyż to on ma wiedzieć i rozumieć, z jakiego powodu pracodawca dokonuje wypowiedzenia. Zatem naruszenie art. 30 § 4 KP zachodzi wówczas, gdy pracodawca w ogóle nie wskazuje przyczyny wypowiedzenia lub gdy jest ona niedostatecznie konkretna, a przez to niezrozumiała dla pracownika i nieweryfikowalna (por. wyroki SN: z 19 lutego 2009 roku, II PK 156/08; z 9 marca 2010 roku, I PK 175/09, z 11 stycznia 2011 roku, I PK 152/10). Poza tym przepis art. 30 § 4 KP ma na celu stworzenie pracownikowi gwarancji, że w ewentualnym sporze, ocena zasadności wypowiedzenia umowy o pracę będzie rozważana tylko w granicach przyczyn ujętych w piśmie do niego skierowanym. Celem regulacji zawartej w art. 30 § 4 KP jest umożliwienie pracownikowi obrony przed wypowiedzeniem umowy o pracę, a zatem ujęcie przyczyn wypowiedzenia powinno być na tyle konkretne i precyzyjne, aby umożliwiało mu rzeczową obronę w razie ewentualnego procesu (por. wyrok SN z dnia 2 października 2012 roku, II PK 60/12).

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 kwietnia 1979 roku (I PRN 32/79), którego tezę sąd orzekający podziela, stwierdził, iż wypowiedzenie umowy o pracę stanowi normalny sposób rozwiązania umowy o pracę, nie wymaga stwierdzenia winy pracownika, lecz jedynie musi być uzasadnione. Również w wyroku z dnia 3 sierpnia 2007 roku (I PK 79/07), Sąd Najwyższy stanął na stanowisku, iż przyczyny wypowiedzenia nie muszą charakteryzować się znaczną wagą ani powodować szkód po stronie pracodawcy. Nie jest też wymagane udowodnienie zawinionego działania pracownika. Chodzi zatem o zachowanie obiektywnie nieprawidłowe, a odnośnie którego nie można wymagać, aby pracodawca je akceptował oraz tolerował, mając na uwadze własny interes w funkcjonowaniu zakładu pracy.

W ocenie Sądu przyczyna oznaczona jako „utrata zaufania” została określona w sposób ogólnikowy, w związku z tym, trudno było i jest powodowi zrozumieć jakie dokładnie były podstawy wypowiedzenia mu umowy o pracę, w istocie jakim kryterium pracodawca kierował się przy jej wyodrębnieniu, a co nie zostało wyjaśnione ani przed, ani przy wręczaniu wypowiedzenia. W toku postępowania strona pozwana uzupełniała w istocie tę przyczynę, doprecyzowywała ją poprzez podawanie konkretnych faktów, co jest zabiegiem niedopuszczalnym. Przesądzający jest bowiem stan rzeczy istniejący w chwili wręczania wypowiedzenia, natomiast fakty, które nastąpiły po wypowiedzeniu stosunku pracy i ujawniły się w trakcie okresu wypowiedzenia nie mogą być brane pod uwagę i oceniane w ewentualnym postępowaniu sądowym (por. wyrok SN z 4 października 2000 roku, I PKN 531/00). Potencjalnie mogą być jedynie pomocne przy rozważaniu sięgnięcia po roszczenie alternatywne na podstawie art. 45 § 2 KP. W spornej sprawie pozwany powołał się na utratę zaufania do pracownika. Utrata zaufania nie może uzasadniać wypowiedzenia umowy o pracę, jeżeli nie jest oparta na sprawdzalnych i znanych pracownikowi faktach (do których należy nawiązać w wypowiedzeniu), powinna znaleźć oparcie w przesłankach natury obiektywnej i racjonalnej, nie może być wynikiem arbitralnych ocen i subiektywnych uprzedzeń (por. wyrok SN z 31 marca 2009 roku, II PK 251/08), a co nastąpiło w spornej sprawie. Utrata zaufania do pracownika może uzasadniać wypowiedzenie umowy o pracę, mimo że jego zachowanie nie nosi cech zawinienia, jeżeli w konkretnych okolicznościach jest usprawiedliwiona, w tym znaczeniu, że od pracodawcy nie można wymagać, by nadal darzył pracownika niezbędnym zaufaniem (wyrok SN z dnia 7 września 1999 roku, I PKN 257/99). Utrata zaufania musi wiązać się zatem z takim zachowaniem pracownika, które może być obiektywnie ocenione jako naganne i jest zidentyfikowane (por. wyrok SN z dnia 14 października 2004 roku, I PK 697/03). W spornej sprawie żadne z tych warunków nie zostały spełnione - pracodawca poprzestał na informacjach, częściowo ujawnionych i wyjaśnianych w toku działań kontrolnych, a że one są podstawą braku zaufania ujawnił w istocie dopiero w toku postępowania sądowego. Tymczasem tylko prawidłowe, właściwie umieszczone w czasie, ustalenia mogłyby ewentualnie prowadzić do dalszych, tj. do badania, w pierwszej kolejności, czy wskazane przez pracodawcę okoliczności mogły uzasadniać brak zaufania do pracownika, a następnie, pod warunkiem pozytywnego rozstrzygnięcia tej kwestii - czy jego brak w tych okolicznościach uzasadnia wypowiedzenie stosunku pracy (por. wyrok SN z 2 października 2012 roku, II PK 60/12).

Z ustalonego w przedmiotowej sprawie stanu faktycznego wynika, iż powodowi zarzucono uchybienia dotyczące czynności podejmowanych poza komendą regionalną SOK w R., której był komendantem. Stwierdzone w jego toku nieprawidłowości dotyczące gospodarowania amunicją oraz sporządzania konspektów nie mają żadnego związku z funkcjonowaniem komendy regionalnej w R.. Taki wniosek mógłby się pojawić jako uprawniony, gdyby powód pozostawał komendantem komendy regionalnej w P.. Ponadto pozwany nieprawidłowo przyjął, że z faktu pełnienia przez powoda funkcji instruktora strzelania i prowadzenia go, ponosi on odpowiedzialność za niewłaściwy nadzór nad amunicją szkoleniową. Przypomnieć należy, że powód nie był uprawniony do nadzorowania prawidłowego prowadzenia ewidencji amunicji w innym miejscu, tj. poza kierowaną przez siebie komendą w R..

Strzelania szkolno-bojowe odbywały się na podstawie konspektu ramowego każdorazowo zatwierdzanym przez K. G. SOK (na każde strzelanie bądź na rok). Powód Z. W. od co najmniej kilku lat prowadził szkolenia na podstawie takiego konspektu i nigdy pracodawca nie wskazywał mu, że powinien sporządzać również konspekty szczegółowe. Dopiero w toku postępowania powód został poinformowany, że takie konspekty szczegółowe miały być sporządzane. Powód przez kilka lat faktycznie tego nie czynił, jednak przy braku zastrzeżeń ze strony pracodawcy. W tym czasokresie normalnie wykonywał swoją pracę i nie podejmowano w stosunku do niego żadnych działań, nie wydawano również kierunkowych poleceń. W konsekwencji, podaną przyczynę wypowiedzenia należy oceniać pod kątem jej prawdziwości i aktualności. Między wystąpieniem przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie a dokonaniem z jej wykorzystaniem wypowiedzenia musi istnieć rozsądny adekwatny związek czasowo-przyczynowy. Należy mieć na względzie, że na skutek upływu czasu oraz rodzaju i wagi przyczyny uzasadniające wypowiedzenie mogły stać się one nieistotne lub nieaktualne dla osiągnięcia celu wypowiedzenia. Zasadnie argumentuje powód, że sytuacji przyjmowanej przez pozwanego, powinien on otrzymać polecenie wykonania konspektu szczegółowego, a w razie jego braku – musiałby się liczyć z poniesieniem odpowiedzialności pracowniczej oraz niedopuszczeniem do odbycia strzelania, co nigdy nie miało miejsca. Oznacza to, że pozwany co najmniej tolerował odbywanie strzelań, bez wymaganych – jego zdaniem – konspektów, a ewentualne uchybienia w tym zakresie powinny obciążyć kierownictwo komendy regionalnej w P., stosownie do obszaru terytorialnego tych strzelań.

Odnośnie nadzoru nad amunicją, zgodnie z § 1 ust. 5 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 grudnia 2004 roku w sprawie rodzaju i sposobów ewidencjonowania, przechowywania w straży ochrony kolei broni, amunicji, kajdanek, pałek służbowych i ręcznych miotaczy gazowych (Dz.U. z 2015 r., nr 10, poz. 76) obowiązującym do maja 2014 roku, za prawidłowe prowadzenie ewidencji sprzętu uzbrojenia w straży ochrony kolei odpowiedzialność ponoszą komendant straży ochrony kolei oraz komendanci podległych komend straży ochrony kolei, jeżeli takie zostały utworzone. Zgodnie z § 4 rozporządzenia Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia 11 kwietnia 2014 roku w sprawie rodzaju i sposobów ewidencjonowania, przechowywania w straży ochrony kolei broni, amunicji i środków przymusu bezpośredniego (Dz.U. z 2014 r., poz. 606), obowiązującym w okresie po wręczeniu wypowiedzenia powodowi, komendant straży ochrony kolei pisemnie wyznacza, spośród funkcjonariuszy posiadających decyzję właściwego komendanta wojewódzkiego (stołecznego) Policji dopuszczającą do wykonywania zadań z użyciem broni palnej, osobę lub osoby odpowiedzialne za ewidencjonowanie broni, amunicji i środków przymusu bezpośredniego. Z brzmienia powyższych regulacji i czasokresu ich obowiązywania nie sposób wyprowadzić wniosku o zaniechaniu przez powoda jakiegokolwiek obowiązku pracowniczego, w tym braku nadzoru nad amunicją.

Jeżeli chodzi o istnienie dokumentów: „karta rozchodu amunicji” oraz „potwierdzenie pobrania amunicji” przez strzelających, to faktycznie ten drugi dokument został wprowadzony u pozwanego decyzją K. SOK z dnia 29 stycznia 2015 r. (nr (...)). Do tego dnia takim dokumentem była książka ewidencji amunicji. Powód – jako prowadzący szkolenia – potwierdzał karty rozchodu amunicji, wskazując określone ilości, natomiast do jego zdań nie należało weryfikowanie ilości zużytej amunicji z ilością amunicji wydanej przed strzelaniem. Zadanie to należało do amunicyjnego na podstawie książki ewidencji amunicji. Powód nie weryfikował ilości pobranej amunicji, bo nie miał dostępu do magazynu brani, powód stwierdzał jedynie ilość zużytej. Książki ewidencyjne są przechowywane w magazynach broni i nie ma możliwości wynoszenia ich. Prawo wstępu do magazynu również wynika z przepisów w/w rozporządzenia i powód nie mieścił się w kręgu osób uprawnionych. Dodać do tego należy, że w konspektach przedstawionych przez pozwanego znajdują się obowiązki prowadzącego strzelanie i w żadnym z nich nie wskazano nadzoru nad amunicją szkoleniową. Przedstawianie załączników do rozporządzeń wykonawczych nie potwierdza założeń pozwanego, a wskazuje jedynie na powszechnie obowiązujące wzory stosowanej w tym względzie dokumentacji.

Reasumując, zachowaniu powoda nie można przypisać cech obiektywnie noszących znamiona naruszenia obowiązków pracowniczych przy dokonaniu surowszej oceny jego zachowania w związku z zajmowaniem stanowiska kierowniczego.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, iż wypowiedzenie zmieniające dokonane powodowi Z. W. nastąpiło z naruszeniem przepisów prawa i orzekł jak w pkt I wyroku.

Rozstrzygnięcie o kosztach zastępstwa procesowego oparto o treść art. 98 KPC i § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 490) w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 lipca 2015 roku.

O kosztach opłaty sądowej orzeczono na podstawie art. 113 ust. 1 w zw. z 13 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2010 roku, Nr 90, poz. 594), podzielając stanowisko zawarte w orzeczeniu SN z dnia 12 kwietnia 2001 roku (sygn. akt I PZ 7/01).