Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 3 kwietnia 2017 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu

w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Garncarz

Protokolant: Dorota Wabnitz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 marca 2017 r. we Wrocławiu

sprawy z odwołania E. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W.

z dnia 18 maja 2015 r. znak: (...)

w sprawie E. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W.

o jednorazowe odszkodowanie

I.  zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. i przyznaje wnioskodawcy E. W. prawo do jednorazowego odszkodowania z tytułu pogorszenia stanu zdrowia w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 30 czerwca 2008 r. o dalsze 10 (dziesięć) % uszczerbku na zdrowiu w kwocie 7570 zł (siedem tysięcy pięćset siedemdziesiąt złotych);

II.  dalej idące odwołanie oddala;

III.  zasądza od strony pozwanej na rzecz Kancelarii Adwokackiej J. N.we W. ul. (...) lok.(...), kwotę 60 zł plus 23% VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej wnioskodawcy z urzędu;

IV.  nie obciąża wnioskodawcy kosztami postępowania.

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. decyzją z 18 maja 2015 r. odmówił wnioskodawcy E. W. prawo do jednorazowego odszkodowania z tytułu pogorszenia stanu zdrowia w związku z wypadkie przy pracy z dnia 30 czerwca 2008 r.

We wniesionym od tej decyzji odwołaniu wnioskodawca wniósł o zmianę decyzji i przyznanie prawa do dalszego odszkodowania z tytułu doznanego w dniu wypadku urazu wskazując, że ma żal do Komisji Lekarskiej, gdyż nie został skierowany na badania lekarskie do lekarza psychiatry. W ocenie wnioskodawcy doznał on urazu w sferze psychicznej w związku z wypadkiem przy pracy, a nie tylko urazu oka.

Strona pozwana w udzielonej odpowiedzi na odwołanie wniosła o jego oddalenie oraz zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu swojego stanowiska strona pozwana podniosła, że w przedmiotowej sprawie orzeczeniem Lekarza Orzecznika ustalono, że wnioskodawca w następstwie wypadku doznał łącznie 35 % uszczerbku na zdrowiu. Wcześniej wnioskodawcy przyznano odszkodowanie w związku z wypadkiem przy pracy za 30% uszczerbek na zdrowiu, zatem skoro zwiększony uszczerbek wynosi mniej niż 10% organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do jednorazowego odszkodowania.

Postanowieniem z dnia 8 listopada 2016 r. sąd ustanowił dla wnioskodawcy pełnomocnika z urzędu.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w dniu 30 czerwca 2008 r. uległ wypadkowi przy pracy.

Pracodawca wnioskodawcy sporządził protokół wypadku przy pracy i uznał zdarzenie za wypadek przy pracy. W wyniku wypadku wnioskodawca doznał urazu oka lewego.

Na podstawie orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 15 stycznia 2010 r. u wnioskodawcy stwierdzono 30% uszczerbek na zdrowiu w związku z wypadkiem przy pracy – poz tabeli 29d.

Decyzją z dnia 8 lutego 2010 r. wnioskodawcy zostało przyznane odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy za 30% uszczerbek na zdrowiu w wysokości łącznie 17.670 zł.

W dniu 17 marca 2010 r. wnioskodawca złożył wniosek o dalsze odszkodowanie w związku z w/w wypadkiem przy pracy z powodu pogorszenia widzenia i chorób psychicznych.

Na podstawie orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 23 czerwca 2010 r. u wnioskodawcy ponownie stwierdzono 30% uszczerbek na zdrowiu w związku z wypadkiem przy pracy – poz tabeli 29d.

Decyzją z dnia 12 lipca 2010 r. wnioskodawcy nie zostało przyznane odszkodowanie z tytułu pogorszenia stanu zdrowia z uwagi na fakt, że nie stwierdzono, aby doszło do zwiększenia uszczerbku na zdrowiu powyżej 10 punktów procentowych.

Wnioskodawca złożył odwołanie od w/w decyzji strony pozwanej.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych rozpoznając sprawę z odwołania wnioskodawcy dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego okulisty, który stwierdził u wnioskodawcy 35% uszczerbek na zdrowiu w związku z wypadkiem przy pracy.

Sąd oddalił odwołanie wnioskodawcy z uwagi na fakt, że nie doznał on pogorszenia stanu zdrowia powyżej 10%.

W dniu 27 kwietnia 2011 r. wnioskodawca ponownie złożył wniosek o dalsze odszkodowanie w związku z w/w wypadkiem przy pracy.

Na podstawie orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 3 sierpnia 2011 r. u wnioskodawcy stwierdzono 35% uszczerbek na zdrowiu w związku z wypadkiem przy pracy – poz tabeli 29d.

Decyzją z dnia 11 sierpnia 2011 r. wnioskodawcy nie zostało przyznane odszkodowanie z tytułu pogorszenia stanu zdrowia z uwagi na fakt, że nie stwierdzono, aby doszło do zwiększenia uszczerbku na zdrowiu powyżej 10 punktów procentowych.

Wnioskodawca złożył odwołanie od w/w decyzji strony pozwanej.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie sygn. akt IV U 205/11 rozpoznając sprawę z odwołania wnioskodawcy dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego okulisty, który nie stwierdził u wnioskodawcy pogorszenie stanu zdrowia podnosząc, że jest możliwe przebadanie wnioskodawcy, gdyż wnioskodawca „nie współpracuje”.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie sygn. akt IV U 205/11 oddalił odwołanie wnioskodawcy.

W dniu 16 sierpnia 2012 r. wnioskodawca ponownie złożył wniosek o odszkodowanie w związku z pogorszeniem stanu zdrowia w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 30 czerwca 2008 r.

Na podstawie orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 19 września 2012 r. u wnioskodawcy stwierdzono 35% uszczerbek na zdrowiu w związku z wypadkiem przy pracy – poz tabeli 29d.

Decyzją z dnia 1 października 2012 r. wnioskodawcy nie zostało przyznane odszkodowanie z tytułu pogorszenia stanu zdrowia z uwagi na fakt, że nie stwierdzono, aby doszło do zwiększenia uszczerbku na zdrowiu powyżej 10 punktów procentowych.

Dowód: akta odszkodowawcze strony pozwanej

Akta Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych sygn. akt IV U 205/11

W dniu 9 lutego 2015 r. wnioskodawca wystąpił do strony pozwanej z wnioskiem o przyznanie prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu pogorszenia stanu zdrowia w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 30 czerwca 2008 r.

Na wniosek wnioskodawcy wydane zostało w dniu 20 kwietnia 2015 r. orzeczenie przez Lekarza Orzecznika ZUS, który ustalił, iż następstwa przebytych urazów uzasadniają orzeczenie u powoda uszczerbku na zdrowiu w wysokości 35%.

Na podstawie orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 14 maja 2015 r. u wnioskodawcy stwierdzono 35% uszczerbek na zdrowiu w związku z wypadkiem przy pracy – poz tabeli 27a (uszkodzenia narządu wzroku).

Decyzją z dnia 18 maja 2015 r. wnioskodawcy nie zostało przyznane odszkodowanie z tytułu pogorszenia stanu zdrowia z uwagi na fakt, że nie stwierdzono, aby doszło do zwiększenia uszczerbku na zdrowiu powyżej 10 punktów procentowych.

Dowód: akta odszkodowawcze i dokumentacja orzecznicza ZUS.

Akta Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych sygn. akt IV U 205/11

akta odszkodowawcze strony pozwanej.

Wnioskodawca w wyniku wypadku przy pracy z dnia 30 czerwca 2008 r. doznał urazu oka – uderzenie kamieniem.

Wnioskodawca był badany wielokrotnie przez lekarzy okulistów. Podczas badań lekarskich wnioskodawca twierdzi że nie widzi na oko lewe. Badania lekarzy okulistów nie wykluczyły takiego stanu rzeczy. W związku z utratą przez wnioskodawcę widzenia w oku lewym całkowicie strona pozwana przyznała wnioskodawcy 35% uszczerbek na zdrowiu (poz 27 a według załącznika do Rozporządzenia Min. Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18.12.2002r.) – całkowita utrata wzroku w pourazowym oku. Większy uszczerbek na zdrowiu wynika jedynie w przypadku całkowitej utraty wzroku wraz z jednoczesnym usunięciem gałki ocznej, co nie miało miejsca u wnioskodawcy.

Dowód: opinia biegłego sądowego okulisty k. 44

Powód leczył się psychiatrycznie po wypadku przy pracy z dnia 30 czerwca 2008 r. Wnioskodawca aktualnie przebywa w zakładzie karnym. U wnioskodawcy stwierdzono osobowość nieprawidłową. Korzysta z pomocy psychologicznej i farmakoterapii. Wnioskodawca leczony był z powodu zaburzeń osobowości i zachowania. Leczony T., A. i H.. Okresowo napięty, nadpobudliwy, wielomówny, ma sen zaburzony. Wnioskodawca ma zaniki korowe w płatach skroniowych i czołowych. Pojawiły się organiczne zaburzenia urojeniowe, ksobność, zaburzenia adaptacyjne, tendencje suiccydalne. Wnioskodawca ma świadomość jasną, orientację pełną, nastrój obniżony, dysforyczny, płaczliwy, afektywnie stępiały, tok myślenia zwarty, logiczny, lepki tematycznie. Wnioskodawca przejawia lęk w sferze społecznej. Ma problemy z dostosowaniem się do reguł i zasad. Z powodu obniżonego poziomu intelektualnego dostrzega jedynie proste związku przyczynowe i reaguje na nie bez głębszej refleksji.

Wnioskodawca jest osobą upośledzoną w stopniu lekkim/umiarkowanym z zaburzeniami osobowości i zachowania.

W związku z wypadkiem przy pracy z dnia 30 czerwca 2008 r. – urazem oka lewego, nastąpiło u wnioskodawcy pogorszenie stanu zdrowia – uszczerbek na zdrowiu wynosi 5% - poz. 10 A załącznika do Rozporządzenia Min. Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18.12.2002r.

Wnioskodawca do czasu wypadku pracował fizycznie w kilku miejscach. Po urazie oka nasiliły się zaburzenia zachowania i przystosowania orz zaburzenia myślenia z nastawieniem ksobnym. Stres z tym związany zaczął dezorganizować zachowanie wnioskodawcy i osłabił zdolności przystosowawcze. To nasiliło niechęć do wszystkiego i w następstwie nasiliły się tendencje samobójcze. Wnioskodawcę cechuje niska odporność na stres i wzmożona sugestywność, wynikająca z niskiego poziomu zrozumienia rzeczywistości orz zaburzeń emocjonalnych. Nie jest to związane z wypadkiem, lecz osoba taka nie potrafi znieść sytuacji, z którymi zdrowa osoba poradziłaby sobie lepiej. Obniżony krytycyzm i zdolności zrozumienia wywołują napięcie psychiczne u wnioskodawcy, spiętrzenie afektu i chęć rozładowania poprzez agresywne zachowania. Wnioskodawca ma silne poczucie krzywdy. Wnioskodawca tą sytuację postrzega jako w znacznym stopniu tragiczną dla siebie, co jest obiektywnie nieprawdą, lecz tak ją odbiera. Z powodu intelektualnego obniżonego poziomo wnioskodawca odbiera jedynie proste związki przyczynowe i reaguje na nie bez głębszej refleksji.

Wnioskodawca w zakresie czynności wykonawczych radzi sobie stosunkowo dobrze i plasuje się w przedziale upośledzenia umysłowego lekkiego. Zaburzenia w zachowaniu wnioskodawcy w warunkach izolacji są czymś innym niż w warunkach wolnościowych. Większe są trudności przystosowawcze w więzieniu i zrozumiałym i naturalnym jest że dotyczą wszystkich osadzonych. Wnioskodawca przebywając na wolności radzi sobie całkiem dobrze.

Dowód: opinia biegłych sądowych psychologa i psychiatry k. 140-141

Opinia uzupełniająca biegłych sądowych psychologa i psychiatry k. 192

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawcy zasługiwało na uwzględnienie w ten sposób, że należało przyznać wnioskodawcy prawo do jednorazowego odszkodowania z tytułu pogorszenia stanu zdrowia w związku z wypadkiem przy pracy za doznany 10 % uszczerbek na zdrowiu w kwocie 7570 zł tj. jako różnicę pomiędzy przyznanym i wypłaconym wnioskodawcy na mocy decyzji z dnia 8 lutego 2010 r. 30% uszczerbkiem na zdrowiu, a ustalonym przez stronę pozwaną i biegłych psychologa i psychiatrę łącznie 40 % uszczerbkiem na zdrowiu.

Zgodnie z art. 11 w związku z art. 16 ustawy z 30.10.2002r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych – Dz.U. nr 199, poz.1673; ubezpieczonemu, który wskutek wypadku przy pracy doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, przysługuje jednorazowe odszkodowanie.

Zgodnie z art. 12 ust 2. w/w ustawy jeżeli wskutek pogorszenia się stanu zdrowia stały lub długotrwały uszczerbek na zdrowiu będący następstwem wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, który był podstawą przyznania jednorazowego odszkodowania, ulegnie zwiększeniu co najmniej o 10 punktów procentowych, jednorazowe odszkodowanie zwiększa się o 20% przeciętnego wynagrodzenia za każdy procent uszczerbku na zdrowiu przewyższający procent, według którego ustalone było to odszkodowanie.

W wydanej przez stronę pozwaną decyzji z dnia 8 lutego 2010 r. przyznającej wnioskodawcy odszkodowanie w związku z wypadkiem przy pracy wnioskodawcy przyznano odszkodowanie za 30% uszczerbek na zdrowiu. Po wydaniu tej decyzji wnioskodawca nie otrzymał już – pomimo składania licznych wniosków o odszkodowanie z tytułu pogorszenia stanu zdrowia – żadnego dalszego odszkodowania.

W ocenie Sądu nastąpiło wymagane 10% pogorszenie stanu zdrowia wnioskodawcy w stosunku do wydanej decyzji z dnia 8 lutego 2010 r. zgodnie z którą przyznano wnioskodawcy prawo do jednorazowego odszkodowania za 30% uszczerbek na zdrowiu.

Na wstępie należy wskazać, iż bezspornym w sprawie pozostawały wystąpienie i ocena zdarzenia z dnia 30 czerwca 2008 r., jako wypadku przy pracy. Bezspornym było również to, że na mocy decyzji strony pozwanej z dnia 8 lutego 2010 r. wnioskodawca otrzymał odszkodowanie w związku z stałym uszczerbkiem na zdrowiu za 30% uszczerbek na zdrowiu – uszkodzenie oka lewego.

Bezspornym było również to, że w wyniku wypadku przy pracy z dnia 30 czerwca 2008 r. strona pozwana ustaliła na mocy kilku orzeczeń Lekarzy Orzeczników ZUS a także orzeczeń Komisji Lekarskich ZUS, w tym m. in. na podstawie orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 14 maja 2015 r. że wnioskodawca w wyniku wypadku przy pracy z dnia 30 czerwca 2008 r. doznał 35% uszczerbku na zdrowiu – ustalonego na podstawie poz. 27a tabeli stanowiącej załącznik do Rozporządzenia Min. Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18.12.2002r. Jak wynika z opinii biegłego sądowego okulisty, która wydała opinię na podstawie dokumentów zgromadzonych w sprawie, jest to najwyższa z możliwych ocena pogorszenia stanu zdrowia w zwiazku z urazem oka – ocena, że doszło do utraty widzenia całkowicie, bez usunięcia gałki ocznej.

U wnioskodawcy, co wynika z dokumentacji zgromadzonej w toku postępowania stwierdzono w trakcie licznych badań uraz oka lewego, nigdy nikt nie zakwestionował całkowitej utraty widzenia przez wnioskodawcę jego widzenia w oku lewym. Na podstawie jego twierdzeń strona pozwana przyznała mu 35% uszczerbek na zdrowiu. Ocena tego ustalenia jest poza kompetencją sądu rozstrzygającego odwołanie wnioskodawcy od decyzji strony pozwanej.

Sąd rozstrzygający odwołanie wnioskodawcy zgodnie z art. 477 (14) kpc, może jedynie oddalić odwołanie, jeśli nie ma podstaw do jego uwzględnienia lub też w przypadku uwzględnienia odwołania zmienić w całości lub w części zaskarżoną decyzję organu rentowego i orzec co do istoty sprawy – na korzyść wnioskodawcy.

Sąd rozpoznając odwołanie wnioskodawcy nie ma podstaw do kwestionowania zasadności przyznanego wnioskodawcy procentowego uszczerbku na zdrowiu przez Komisję Lekarska ZUS w wysokości 35%. Dlatego też Sąd uznał za bezspornym w sprawie, że w wyniku urazu oka lewego z przyczyn okulistycznych wnioskodawca doznał 35% uszczerbku na zdrowiu zgodnie z poz. 27 a tabeli stanowiącej załącznik do Rozporządzenia Min. Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18.12.2002r.

Oceniając natomiast opinię biegłego sądowego okulisty należy mieć na uwadze, że biegła sądowa dokonała oceny stanu zdrowia wnioskodawcy jedynie na podstawie dokumentacji zgromadzonej w sprawie, a także na podstawie ustaleń, że wnioskodawca przy każdym wcześniejszym badaniu zachowywał się w sposób uniemożliwiający badanie go. Brak zatem podstaw do uznania, aby ustalony przez stronę pozwaną 35% uszczerbek na zdrowiu został nieprawidłowo przez stronę pozwaną ustalony.

Żadna ze stron, w szczególności pełnomocnik z urzędu wnioskodawcy nie kwestionował opinii biegłego sądowego okulisty, w szczególności, że jak wynika z załącznika do Rozporządzenia Min. Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18.12.2002r. ustalony przez stronę pozwaną procentowy uszczerbek na zdrowiu wnioskodawcy z przyczyn okulistycznych jest najwyższy z możliwych, przy braku usunięcia gałki ocznej u wnioskodawcy, co jest bezspornym w sprawie.

Spornym natomiast między stronami był rozmiar uszczerbku, jaki doznał w konsekwencji wypadku przy pracy wnioskodawca w sferze psychicznej.

Wnioskodawca wskazał, że doszło u niego do pogorszenia stanu zdrowia psychicznego w związku z wypadkiem przy pracy i dlatego też sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych psychologa i psychiatry.

Wydana w sprawie opinia biegłych sądowych jest rzetelna i zasługuje na przymiot wiarygodności. Opinia w sprawie została sporządzona w sposób obiektywny, rzetelny i pełny a jej wydanie zostało poprzedzone wnikliwym zapoznaniem się z dokumentacją medyczną.

Zdaniem Sądu opinia w sprawie jest pełna, uwzględnia wszystkie istniejące schorzenia oraz stopień ich nasilenia u wnioskodawcy.

Biegli sądowi, którzy wydali opinię w niniejszej sprawie są specjalistami o dużej wiedzy merytorycznej praktycznej, są lekarzami niezależnymi od stron.

Zgodnie z art.282 § 2 kpc w związku z art.283 § 2 kpc każdy biegły wydający opinie w niniejszej sprawie złożył przed objęciem funkcji przysięgę, którą jest związany i Sąd nie znalazł podstaw do zanegowania rzetelności przy wydaniu opinii.

Opinia biegłych sądowych podlega ocenie przy zastosowaniu art.233 § 1 kpc - na podstawie właściwych dla jej przymiotów kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłych, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażanych w niej wniosków.

Biegli sądowi uznali w sprawie, że wnioskodawca doznał w wyniku wypadku przy pracy 5% uszczerbku na zdrowiu.

Profesjonalny pełnomocnik strony pozwanej – radca prawny nie złożył zastrzeżeń do wydanej opinii. Jedynie pełnomocnik z urzędu wnioskodawcy złożył zastrzeżenia do opinii i dlatego też sąd dopuścił dowód z opinii uzupełniającej biegłych sądowych, którzy w całej rozciągłości podtrzymali swoje stanowisko w sprawie.

Od w/w opinii uzupełniającej żadna ze stron, pomimo, że każda ze stron była reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, nie złożyła zastrzeżeń.

Co więcej, żaden z profesjonalnych pełnomocników stron nie złożyli żadnych wniosków dowodowych.

Skoro opinie biegłych sądowych w niniejszej sprawie były jasne, logiczne i nie podważone przez profesjonalnych pełnomocników stron, Sąd przyjął je za podstawę orzeczenia.

Sąd podzielił dokonane w opinii ustalenia i przyjął je za podstawę swojego orzeczenia.

Zgodnie z art. 232 zd. 1 kpc, strony – w szczególności te, które są reprezentowane przez profesjonalnego pełnomocnika - są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

Zgodnie z zasadą kontradyktoryjności ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego. To one, a nie sąd, są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i one wreszcie ponoszą odpowiedzialność za jego wynik (por. uzasadnienie wyroku SN z dnia 17 grudnia 1996 r., I CKU 45/96, OSNC 1997, nr 6-7, poz. 76, z glosą A. Zielińskiego, Palestra 1998, nr 1-2, s. 204; wyrok SN z dnia 7 marca 1997 r., II CKN 70/96, OSNC 1997, nr 8, poz. 113; uzasadnienie wyroku SN z dnia 16 grudnia 1997 r., II UKN 406/97, OSNAPiUS 1998, nr 21, poz. 643; wyrok SN z dnia 15 grudnia 1998 r., I CKN 944/97, Prok. i Pr.-wkł. 1999, nr 11-12, poz. 38; wyrok SN z dnia 7 lipca 1999 r., II CKN 417/98, Prok. i Pr.-wkł. 1999, nr 11-12, poz. 35; uzasadnienie wyroku SN z dnia 15 lipca 1999 r., I CKN 415/99, LEX nr 83805; wyrok SN z dnia 7 października 1998 r., II UKN 244/98, OSNAPiUS 1999, nr 20, poz. 662; postanowienie SN z dnia 28 września 1999 r., II CKN 269/99, Prok. i Pr.-wkł. 2000, nr 2, poz. 27; uzasadnienie wyroku SN z dnia 11 października 2000 r., II UKN 33/00, OSNP 2002, nr 10, poz. 251). Strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swoich twierdzeń, ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodzenia co do tych okoliczności na niej spoczywał, zaś sąd powinien wyciągnąć ujemne konsekwencje z braku udowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów (zob. wyrok SA w Białymstoku z dnia 28 lutego 2013 r., I ACa 613/12, LEX nr 1294695).

Przyjmuje się, że nieprzeprowadzenie przez sąd dowodu z urzędu nie stanowi uchybienia. (por. wyrok SN z dnia 25 marca 1998 r., II CKN 656/97, OSNC 1998, nr 12, poz. 208; uzasadnienie wyroku SN z dnia 2 czerwca 1998 r., II UKN 88/98, OSNP 1999, nr 11, poz. 373; uzasadnienie wyroku SN z dnia 24 czerwca 1998 r., I PKN 194/98, OSNP 1999, nr 13, poz. 425; wyrok SN z dnia 25 czerwca 1998 r., III CKN 384/98, Biul. SN 1998, nr 11, s. 14; wyrok SN z dnia 9 lipca 1998 r., II CKN 657/97, LEX nr 50630; orzeczenie SN z dnia 15 lipca 1998 r., II UKN 126/98, OSNAPiUS 1999, nr 13, poz. 436; uzasadnienie wyroku SN z dnia 9 września 1998 r., II UKN 182/98, OSNAPiUS 1999, nr 17, poz. 556; uzasadnienie wyroku SN z dnia 7 października 1998 r., II UKN 248/98, OSNP 1999, nr 20, poz. 666; wyrok SN z dnia 11 grudnia 1998 r., II CKN 104/98, LEX nr 50663; uzasadnienie wyroku SN z dnia 26 stycznia 2000 r., III CKN 567/98, LEX nr 52772; uzasadnienie postanowienia SN z dnia 7 grudnia 2000 r., II CKN 1322/00, LEX nr 51967; uzasadnienie wyroku SN z dnia 14 grudnia 2000 r., I CKN 661/00, LEX nr 52781.

Z powyższych względów Sąd nie widział potrzeby uzupełniania opinii biegłych, a tym bardziej – zlecania sporządzania opinii kolejnemu biegłemu. Stanowisko to jest zgodne z utrwaloną w orzecznictwie Sądu Najwyższego linią orzeczniczą. I tak w wyroku z dnia 15 lutego 1974 r. (sygn. II CR 817/73, nie publ.) Sąd Najwyższy wyjaśnił, że dowód z opinii biegłego jak i instytutu ma szczególny charakter, a mianowicie korzysta się z niego w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych. Do dowodów tych nie mogą więc mieć zastosowania wszystkie zasady o prowadzeniu dowodów a w szczególności art. 217 § 1 kpc. W konsekwencji nie można przyjąć, że Sąd obowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych biegłych czy też z opinii instytutu w każdym wypadku, gdy opinia złożona jest niekorzystna dla strony. W świetle art. 286 kpc Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dalszych biegłych lub z opinii instytutu, gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wówczas gdy opinia złożona już do sprawy zawiera istotne braki, względnie też nie wyjaśnia istotnych okoliczności.

Analogiczny pogląd Sąd Najwyższy wyraził w wyroku z dnia 18 lutego 1974 r. (sygn. II CR 5/74, Biul. Inf. SN 1974/4 poz. 64), wskazując na to, że okoliczność, że opinia biegłych nie ma treści, odpowiadającej stronie, zwłaszcza gdy wypowiadało się kilka kompetentnych pod względem fachowym zespołów biegłych, nie może uzasadniać przeprowadzenia dowodu z opinii dalszych biegłych. Za nieuzasadnione należy uznać stanowisko, według którego nie wolno zaniechać przeprowadzenia dowodu z opinii dalszych biegłych, jeżeli dotychczas opracowane opinie biegłych nie dają podstaw do rozstrzygnięcia sprawy w sensie wskazywanym przez stronę. Odmienne stanowisko oznaczałoby bowiem przyjęcie, że należy przeprowadzić dowód z wszelkich możliwych biegłych, by się upewnić, czy niektórzy z nich nie byliby takiego zdania, jak strona (por. także wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1974 r., I CR 562/74, nie publ.; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 sierpnia 1999 r., I PKN 20/99, OSNAP 2000/22/807; wyrok Sąd Najwyższego z dnia 10 października 1999 r., II UKN 158/99, OSNAP 2001/2/51; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 października 2001 r., IV CKN 478/00, nie publ.).

W wyroku z dnia 21 listopada 1974 r. (sygn. II CR 638/74, OSPiKA 1975/5/108) Sąd Najwyższy podkreślił, że jeżeli opinia biegłego jest tak kategoryczna i tak przekonywająca, że sąd określoną okoliczność uznaje za wyjaśnioną, to nie ma obowiązku dopuszczania dowodu z dalszej opinii biegłych.

Podkreślenia wymaga, że żadna ze stron, nie składała żadnych wniosków dowodowych, ani nie podważyła opinii biegłych sądowych psychologa i psychiatry.

Mając powyższe na uwadze, Sąd przyznał wnioskodawcy prawo do odszkodowania z tytułu pogorszenia stanu zdrowia będącego następstwem wypadku przy pracy z dnia 30 czerwca 2008 r. za 10 % uszczerbek na zdrowiu tj. za ustalony przez stronę pozwaną 5% uszczerbek – poz. 27 a – uraz oka (tj. różnicę pomiędzy ustalonym 35% uszczerbkiem w orzeczeniu Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 14 maja 2015 r. a 30% uszczerbkiem, za który wnioskodawca otrzymał odszkodowanie na podstawie decyzji z dnia 8 lutego 2010 r.) oraz za 5% uszczerbek na zdrowiu ustalony w opinii biegłych sądowych psychologa i psychiatry z tytułu pogorszenia stanu zdrowia psychicznego.

Przy ustalaniu kwoty odszkodowania za uszczerbek na zdrowiu, Sąd przyjął za 1% uszczerbku kwotę 757 zł zgodnie z ogłoszoną kwotą jednorazowych odszkodowań wypłacanych z tytułu wypadku przy pracy za okres od 1 kwietnia 2015 r. do 31 marca 2016 r. (Obwieszczenie MIPS z dnia 26 lutego 2015 r. w sprawie wysokości kwot jednorazowych odszkodowań z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej M.P. z 2015 r. poz. 251) tj. wysokość kwoty odszkodowania z dnia wydania decyzji przez stronę pozwaną zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 2009 r., sygn.akt I UZP 2/09, publik. w lex nr 487994, co łącznie wynosi kwotę 7570 zł. (757 zł x 10%)

W związku z powyższym na podstawie art.477 (14) § 2 kpc orzeczono jak w pkt I wyroku, a na podstawie art. 477 (14) § 1 kpc Sąd oddalił dalej idące odwołanie.

Sąd nie uwzględnił prośby wnioskodawcy, aby mógł on przyjechać do Sądu w celu uczestniczenia w rozprawie sądowej w dniu 27 marca 2017 r. z uwagi na fakt, że w ocenie Sądu nie było konieczności przesłuchania wnioskodawcy osobiście, a także pełnomocnik z urzędu nie wniósł o dopuszczenie dowodu z przesłuchania stron.

Należy podkreślić, że zgodnie z art. 299, kpc, Sąd rozważa przeprowadzenie dowodu z przesłuchania stron tylko wówczas, jeżeli po wyczerpaniu środków dowodowych lub w ich braku pozostały niewyjaśnione fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy.

W niniejszej sprawie takie okoliczności nie miały miejsca.

Wnioskodawca jedynie wniósł o to, aby móc uczestniczyć w rozprawie aby „coś powiedzieć do Sądu”. Sąd umożliwił wnioskodawcy przedstawienie swojego stanowiska przed wydaniem wyroku na piśmie, co wnioskodawca uczynił pismem z dnia 15 marca 2017 r. (k. 212-213). Pismo wnioskodawcy zostało odczytane na rozprawie. Pełnomocnik z urzędu wnioskodawcy nie ustosunkował się natomiast, pomimo wezwania go przez Sąd, do wniosku wnioskodawcy, zatem Sąd uznał, że nie składa wniosku o osobiste uczestnictwo wnioskodawcy w rozprawie w dniu 27 marca 2017 r.

O kosztach procesu (pkt II wyroku) orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c, w zw. z art. 102 kpc.

Zgodnie z art. 98 kpc, strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). W myśl § 3 tego przepisu do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata lub radcę prawnego zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata lub radcy prawnego, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.

W niniejszej sprawie obie strony były reprezentowane przez profesjonalnych pełnomocników, w tym wnioskodawcy został przyznany pełnomocnik z urzędu, który oświadczył, że wnosi o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego i oświadczył, że nie zostały one uiszczone. Zatem orzeczenie jak w pkt III sentencji wyroku Sąd oparł o treść § 12 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu i ustalił, iż koszt nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej wnioskodawcy z urzędu wyrażał się kwotą 60 zł. Zgodnie z § 2 ust. 3 cytowanego rozporządzenia, w sprawach, w których strona korzysta z pomocy prawnej udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu, opłaty, o których mowa w ust. 1, sąd podwyższa o stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności w przepisach o podatku od towarów i usług, obowiązującą w dniu orzekania o tych opłatach. Wedle art. 146a pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. Nr 177 z 2011 r., poz. 1054 z późn. zm.), stawka podatku wynosi 23%, zatem zasadne było podwyższenie kwoty 450 zł o 23 %, tj. o stawkę podatku od towarów i usług.

Natomiast Sąd nie obciążył wnioskodawcy kosztami postępowania na rzecz pełnomocnika strony pozwanej pomimo oddalenia dalej idącego odwołania, gdyż w ocenie Sądu wnioskodawca miał prawo być w subiektywnym przekonaniu co do zasadności swoich żądań przynajmniej przed Sądem I instancji.

Dodatkowo należy podkreślić, ze wnioskodawca wygrał proces w zasadniczej części tj. w pkt I wyroku, Sąd przyznał mu prawo do odszkodowania w związku z pogorszeniem stanu zdrowia. Ocena wysokości uszczerbku zależała w dużej mierze od oceny biegłych sądowych. Niezależnie od powyższego Sąd nie obciążając wnioskodawcy kosztami postępowania miał również na uwadze jego stan zdrowia i sytuację materialną.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w pkt IV wyroku.