Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 października 2017r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Marcin Graczyk

Sędziowie: SO Dorota Michalska

SO Monika Rosłan- Karasińska (spr.)

Protokolant: Paulina Filipkowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 października 2017 r. w Warszawie

sprawy z powództwa B. K. (1)

przeciwko Ośrodkowi (...) w W.

o odprawę pieniężną

na skutek apelacji wniesionej przez powoda

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie VI Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 31 maja 2017 r. sygn. akt VI P 161/16

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powódki B. K. (1) na rzecz pozwanego Ośrodka (...) w W. kwotę 1.800,00 złotych (jeden tysiąc osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za instancję odwoławczą.

SSO (spr.) Monika Rosłan- Karasińska SSO Marcin Graczyk SSO Dorota Michalska

Sygn. akt VI Pa 140/17

Wyrokiem z dnia 31 maja 2017 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy – Pragi Północ w Warszawie w sprawie z powództwa B. K. (1) przeciwko Ośrodkowi (...) w W. o odszkodowanie z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę przez pracodawcę, odprawę pieniężną :

1.  zasądził od pozwanego Ośrodka (...) w W. na rzecz powódki B. K. (1) 19 200 zł (dziewiętnaście tysięcy dwieście złotych) tytułem odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę przez pracodawcę;

2.  oddalił powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zniósł pomiędzy stronami koszty zastępstwa procesowego;

4.  nakazał pobrać od pozwanego Ośrodka (...) w W. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie kwotę 960 zł (dziewięćset sześćdziesiąt złotych) tytułem opłaty od pozwu, od której zwolniona była powódka;

5.  wyrokowi w pkt 1 nadał rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 6400 zł (sześć tysięcy czterysta złotych).

Sąd Rejonowy oparł swoje rozstrzygnięcie na następującym stanie faktycznym:

Powódka B. K. (1) była zatrudniona w Ośrodku (...) w W. ostatnio na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony z dnia 1 lipca 2006 roku w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku głównej księgowej.

Wynagrodzenie powódki liczone jak ekwiwalent pieniężny za urlop wypoczynkowy wynosiło 6.400 zł brutto miesięcznie .

Do zakresu obowiązków powódki należał nadzór nad obiegiem dokumentów księgowych u pracodawcy, archiwizowanie ich oraz dekretowanie. Ponadto powódka zajmowała się kwestiami finansowymi pozwanego oraz lokatami, czuwała nad przestrzeganiem regulaminu wynagradzania. Powódka negocjowała wysokość oprocentowania lokat, współpracowała z bankami i wykonywała przelewy do kontrahentów. Do zakresu obowiązków powódki należało również obliczanie świadczeń chorobowych oraz zasiłków. Powódka pisała również oferty dotacyjne, sporządzała deklarację ZUS, sprawozdania finansowe oraz do Głównego Urzędu Statystycznego. Powódka nie miała pisemnego zakresu obowiązków, również nie przejęła odpowiedzialności za prowadzenie ksiąg finansowych.

Ośrodek (...) w W. jest jednostką organizacyjną kościelnej osoby prawnej i jest obowiązany do prowadzenia, zgodnie z ustawą o rachunkowości ksiąg rachunkowych.

Wobec powyższego pozwany jest obowiązany do składania rocznego sprawozdania finansowego. Sprawozdanie finansowe sporządza się na dzień zamknięcia ksiąg. Składa się ono z bilansu w formie uproszczonej, rachunku wyników oraz informacji dodatkowej, obejmującej wprowadzenie do sprawozdania finansowego oraz dodatkowe informacje i objaśnienia.

W związku ze zmianą przepisów ustawy o rachunkowości, na (...) pojawiła się kwestia sporządzania uproszczonego sprawozdania finansowego dla jednostek mikro. Ksiądz ekonom Ośrodka przedstawił Radzie (...) Zgromadzenia możliwość sporządzania przez pozwanego sprawozdania finansowego dla jednostek mikro. Rada (...) Zgromadzenia (...), reprezentowana przez Przewodniczącego Rady (...) ks. P. N., uchwałą nr (...) z dnia 19 listopada 2014 roku postanowiła o rozpoczęciu sporządzania sprawozdań finansowych z uwzględnieniem uproszczonych zasad przewidzianych dla jednostek mikro, tj. z zastosowaniem art. 46 ust. 5 pkt 4, art. 47 ust. 4 oraz art. 48b ustawy o rachunkowości, począwszy od sprawozdania finansowego za rok 2014.

Sprawozdanie finansowe za 2014 rok przygotowywała powódka z udziałem zatrudnionej na stanowisku księgowej J. S. (1), zgodnie z załącznikiem nr 4 do ustawy o rachunkowości. Sprawozdanie (...) zostało sporządzone jak dla jednostek mikro.

W Ośrodku (...) w W. obowiązywał regulamin wynagradzania z dnia 14 grudnia 2010 roku. Regulamin stanowi, iż w zakładzie pracy nie obowiązuje zakładowy fundusz świadczeń socjalnych, a zgodnie z § 4 regulaminu pracodawca wypłaca pracownikom świadczenia urlopowe. Regulamin jednak nie określa wysokości należnego pracownikom świadczenia. Świadczenie urlopowe dolicza się do przychodów pracownika oraz nalicza składki ZUS. Natomiast zgodnie z § 13 regulaminu, pracownikom posiadającym na utrzymaniu niepełnoletnie dzieci są przydzielone dodatki miesięczne poza obowiązującymi przepisami, w wysokości 50 zł na każde niepełnoletnie dziecko. Dodatki wypłacane są łącznie z wynagrodzeniem. Regulamin został zatwierdzony przez księdza prowincjała P. N..

Zarządzeniem nr (...) z dnia 1 lutego 2007 roku o wysokości świadczenia urlopowego ówczesny dyrektor Ośrodka ks.A. D. postanowił podwyższyć wartość świadczenia urlopowego o 6,25% przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego dla Ł. S. oraz podwyższyć do 50% przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej wartość świadczenia urlopowego dla pracowników wykonujących pracę obciążające narząd wzroku i wymagające precyzyjnego widzenia przy obsłudze elektronicznych monitorów ekranowych dla powódki, D. C., B. K. (2) oraz J. S. (1). Ww. regulacje odnosiły się do wypłat świadczeń urlopowych należnych od 2007 roku.

Na początku stycznia 2016 roku z polecenia nowego dyrektora Ośrodka – ks. P. Ś. (1) zostało przeprowadzone badanie sytuacji finansowej pozwanego, w tym sprawozdania finansowego za rok 2015 przez biegłą rewident U. K.. Pozwany w tym celu podpisał umowę o badanie prawidłowości procedur związanych z prowadzeniem spraw kadrowo-płacowych, naliczaniem i opłacaniem obciążeń publiczno-prawnych związanych z zatrudnianiem pracowników z firmą (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.. Biegła rewident w celu rzetelnego przeprowadzenia badania sprawozdania finansowego wiadomością e-mail z dnia 4 stycznia 2016 roku zwróciła się do pozwanego o udostępnienie jej wykazu niezbędnych dokumentów. Gdy biegła pojawiła się w biurze pozwanego powódka poprosiła ją o przedstawienia upoważnienia do wglądu do dokumentów pracodawcy. Po okazaniu stosownego upoważnienia biegła otrzymała wymagane dokumenty kadrowo – płacowe, który były jej udostępniane sukcesywnie. W wyniku przeprowadzonego badania biegła sporządziła raport z dnia 12 marca 2016 roku, w którym wskazała, iż badana jednostka udostępniła żądane przez biegłego rewidenta dane, udzieliła informacji i wyjaśnień niezbędnych do przeprowadzenia badania, nie wystąpiło ograniczenie zakresu badania .

Zarówno w raporcie przedstawionym przez biegłą rewident, jak i w sprawozdaniu finansowym za 2015 roku wskazano, iż w bilansie za 2014 rok w pasywach bilansu figuruje kwota międzyokresowych rozliczeń przychodów w wysokości 326.510,79 zł, która powinna być ujęta w rachunku zysków i strat w pozycji przychodów.

Powódka zwróciła się do Departamentu Ekonomii Społecznej i Pożytku Publicznego Ministerstwa Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej w sprawie udzielenia informacji czy wybór załącznika nr 4 ustawy o rachunkowości do sprawozdania jest właściwy. Pismem z dnia 15 lutego 2017 roku Dyrektor Departamentu wskazał, iż stosowanie uproszczeń dla jednostek mikro zawsze jest dobrowolne, co oznacza, że jednostki mogą sporządzać sprawozdania w formie uproszczonej. Dyrektor podkreślił przy tym, iż kierownik jednostki ponosi odpowiedzialność za wykonywanie obowiązków w zakresie rachunkowości określonych ustawą, również w przypadku gdy określone obowiązki z zakresu rachunkowości zostaną powierzone innej osobie.

W połowie stycznia 2016 roku w związku z przebywaniem powódki i J. S. (1) na zwolnieniu lekarskim i brakach w kadrach pozwanego, pracodawca podjął współpracę z podmiotem (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. w przedmiocie prowadzenia spraw płacowych.

W dniu marcu 2016 roku pozwany zatrudnił D. M. (1), która w dniu 07 maja 2016r. objęła stanowisko dyrektora finansowego na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony z dnia 29 kwietnia 2016 roku. Do zakresu obowiązków dyrektora finansowego Ośrodka (...) należało m.in. kształtowanie i realizacja strategii finansowej firmy, przygotowanie sprawozdań finansowych oraz raportów, odpowiedzialność za płynność finansową oraz prowadzenie ksiąg rachunkowych. Zakres obowiązków dyrektora finansowego pokrywał się w znacznej większości czynności z zakresem obowiązków powódki zatrudnionej na stanowisku głównej księgowej.

W dniu 19 maja 2016 r. ks. S. K. – kapelan zgromadzenia (...) został poproszony przez dyrektora Ośrodka (...) o wręczenie powódce dokumentu rozwiązującego stosunek pracy, z uwagi na swoją nieobecność w zakładzie pracy. Ksiądz S. K. w towarzystwie D. C. wręczył powódce pismo z dnia 16 maja 2016 roku rozwiązujące umowę o pracę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia. Jako przyczynę wypowiedzenia pracodawca wskazał brak sumienności i staranności w wykonywaniu powierzonych obowiązków, który spowodował: 1. Sporządzenie sprawozdania finansowego na dzień 31 grudnia 2014 roku niezgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości w zakresie prezentacji i wyceny przychodów oraz kształtowania wyniku finansowego. Nie zachowana również została forma tego sprawozdania wynikająca z załącznika nr 1 do ustawy o rachunkowości. 2. Brak nadzoru z tytułu pełnionej funkcji głównego księgowego nad przestrzeganiem regulaminu wynagrodzeń, co spowodowało bezpodstawne wypłaty na szkodę pracodawcy. 3. Nieudostępnienie dokumentacji biegłemu rewidentowi wykonującemu badanie sprawozdania finansowego na dzień 31 grudnia 2015 roku Ośrodka, co stanowi naruszenie przepisów ustawy o rachunkowości. Ks. K. oraz D. C. nie wyjaśnili powódce wskazanych w piśmie przyczyn.

Ówczesny dyrektor pozwanego (...) ks. P. Ś. (1) konsultował się z firmą (...) w zakresie wypłaty odprawy pieniężnej zwolnionym pracownikom, m.in. powódce i księgowej J. S. (1). W dniu 30 sierpnia 2016 roku powódka otrzymała od pracodawcy kwotę w wysokości 15.744 zł przelewem bankowym o tytule „odprawa”.

Jednak po konsultacji z prawnikiem dyrektor (...) ks. P. Ś. (1) dowiedział się, że wypłacana odprawa była nienależne powodce. Pismem z dnia 6 października 2016 roku pracodawca skierował do powódki prośbę o zwrot otrzymanej kwoty 15.744 zł. Pracodawca wskazał, iż przedmiotowa kwota została przelana na rachunek bankowy powódki omyłkowo i nie istniała podstawa do świadczenia na rzecz powódki.

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie wyżej wskazanych dokumentów zgromadzonych w aktach sądowych w zakresie opisanym wyżej z przywołaniem odpowiednich kart akt sprawy oraz na podstawie zeznań świadków J. S. (1) k. 309v-310 – e-protokół 00:12:33-00:53:34; P. N. k. 311 – e-protokół 01:45:03-02:00:09; A. D. k. 310v-311 – e-protokół 01:27:08-01:44:48; U. K. k. 311v-312 – e-protokół 02:31:45-03:00:53; D. M. (1) k. 311v – 02:06:12-02:30:12; P. G. k. 443-444 – e-protokół 00:28:18-00:41:16; E. M. k. 444-445 – e-protokół 00:41:45-01:09:36; S. K. k. 442-443 – e-protokół 00:13:56-00:27:32 oraz T. B. k. 310 – e-protokół 00:53:50-01:26:54. Zeznania ww. świadków były spójne i logiczne oraz korespondowały ze sobą nawzajem. Sąd nie znalazł podstaw do odmowy ich wiarygodności.

Sąd Rejonowy dał wiarę w szczególności zeznaniom świadka A. D. k. 310v-311 – e-protokół 01:27:08-01:44:48 – byłego dyrektora (...), który wyraźnie wskazał, iż w jego ocenie to on powinienem mieć całą odpowiedzialność za księgi rachunkowe, sprzęt i wszelkie sprawy (...). Ponadto zeznał, iż sporządzenie sprawozdania za 2014 rok dla jednostek mikro nastąpiło z jego pełną wiedzą i przyzwoleniem, a wypłaty pracownikom świadczeń były zgodne z regulaminem wynagradzania, który sam dyrektor zatwierdzał.

Podstawą ustaleń faktycznych Sądu I instancji nie stanowiły zeznania świadków J. K. (1) k. 311 – e-protokół 02:01:10 – 02:05:46 oraz M. C. k. 312 – e-protokół 03:01:23-03:12:41. J. K. (1) – lekarz pracujący w (...) jako kierownik medyczny nie miała wiedzy na temat spraw finansowych pozwanego, a M. C. nie widziała nigdy powódki i nie posiadała wiedzy na temat przyczyn jej zwolnienia.

Sąd ustalił stan faktyczny również na podstawie zeznań powódki k. 445-448 – e-protokół 01:11:05-02:49:22. Zeznania powódki były logiczne oraz korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, w szczególności z zeznaniami dyrektora A. D.. Sąd dał wiarę powódce, iż przestrzegała postanowień regulaminu wynagradzania oraz sporządzała sprawozdanie finansowe za 2014 rok w sposób zatwierdzony przez dyrektora i Radę (...). Ponadto zeznania biegłej U. K. potwierdziły, iż biegła otrzymywała komplet potrzebnych do przeprowadzenia badania dokumentów i nie spotkała w tym zakresie trudności ze strony powódki.

Sąd dał wiarę zeznającemu w charakterze strony pozwanej dyrektorowi ks. P. Ś. (1) k. 451-455 e – protokół 00:02:03-01:34:43 w zakresie w jakim korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Sąd nie dał wiary dyrektorowi, iż to powódka ponosiła odpowiedzialność za decyzje finansowe i płacowe pozwanego albowiem twierdzenia powyższe pozostają w sprzeczności w zeznaniami ks. A. D. poprzedniego dyrektora ośrodka.

Autentyczności i treści ww. dokumentów nie kwestionowała żadna ze stron, toteż Sąd uznał je za pełnowartościowy materiał dowodowy w sprawie.

Dokonując rozważań prawnych Sąd Rejonowy w pierwszej kolejności zbadał czy oświadczenie pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem nastąpiło z naruszeniem przepisów o wymogach formalnych takiego oświadczenia, a w następnej kolejności Sąd badał czy przyczyna wskazana w wypowiedzeniu umowy o pracę jest prawdziwa, rzeczywista i konkretna.

W oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony lub o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy (art. 30 § 4 k.p.).

Sąd Najwyższy niejednokrotnie wypowiadał się w kwestii rozkładu ciężaru dowodu w sporze dotyczącym rozwiązania stosunku pracy. W ocenie Sądu Najwyższego w razie sporu co do istnienia przyczyny wypowiedzenia, ciężar dowodu spoczywa na pracodawcy. Pracownika natomiast obciąża dowód istnienia okoliczności przytoczonych przez niego w celu wykazania, że wypowiedzenie jest nieuzasadnione ( vide wyrok SN z dnia 8 marca 1997 r., I PKN 68/96, LEX nr 30003). W sprawach z zakresu prawa pracy dotyczących rozwiązania stosunku pracy ciężar udowodnienia istnienia uzasadnionej jego przyczyny spoczywa na pracodawcy, mimo iż pracownik (powód) z nieistnienia tej przyczyny wywodzi skutki prawne.

Prawidłowe wypowiedzenie umowy o pracę na czas nieokreślony wymaga zarówno istnienia przyczyny wypowiedzenia, jak i wskazania jej w piśmie pracodawcy o wypowiedzeniu. W pierwszej kolejności należy zbadać, czy wypowiedzenie jest zgodne z prawem, czyli czy spełnia wymogi formalne. Dopiero po stwierdzeniu przez Sąd poprawności wypowiedzenia od strony formalnej, aktualizuje się konieczność badania tego, czy wypowiedzenie było uzasadnione. Wymogi formalne oświadczenia o wypowiedzeniu umowy zostały sformułowane w art. 30 § 3-5 k.p. Zgodnie z powyższym, wypowiedzenie umowy o pracę na czas nieokreślony dokonywane przez pracodawcę powinno mieć formę pisemną, wskazywać przyczynę wypowiedzenia oraz zawierać pouczenie o prawie odwołania do sądu pracy.

W przedmiotowej sprawie rozwiązanie umowy o pracę zdaniem Sądu Rejonowego nie zawierało uchybień formalnych. Oświadczenie woli o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem dokonane zostało w formie pisemnej. W piśmie wskazane zostały przyczyny rozwiązania umowy o pracę. Pozwana zamieściła także pouczenie o przysługującym powodowi prawie odwołania się od rozwiązania umowy do sądu pracy.

Dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy podstawowe znaczenie miała zatem ocena zasadności przyczyn będących podstawą rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem. W Kodeksie pracy istnieje rozróżnienie między formalnym wskazaniem przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę (art. 30 § 4), a jej zasadnością – art. 45 § 1 ( vide wyrok SN z dnia 18 kwietnia 2001 roku, I PKN 370/00, LEX nr 55703). Na mocy art. 30 § 4 kodeksu pracy dopuszczalne są różne sposoby określenia przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę. Istotne jest jednak, aby z treści oświadczenia pracodawcy wynikało w sposób nie budzący wątpliwości, jakie przesłanki przesądziły o podjęciu przez pracodawcę decyzji o wypowiedzeniu pracownikowi umowy o pracę. Przyjmuje się również, że nieprecyzyjne wskazanie przez pracodawcę przyczyny wypowiedzenia nie narusza art. 30 § 4 k.p., jeżeli w okolicznościach danej sprawy, z uwzględnieniem informacji podanych pracownikowi przez pracodawcę w inny sposób, stanowi to dostateczne sprecyzowanie tej przyczyny ( vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 stycznia 2015 roku, I PK 140/14, LEX nr 1653739).

Ponadto należy podkreślić, iż wskazana pracownikowi przyczyna wypowiedzenia umowy o pracę na czas nieokreślony wytycza granice sądowego postępowania odwoławczego, co wymaga podania tych przyczyn w sposób konkretny i precyzyjny w oświadczeniu o dokonaniu wypowiedzenia umowy o pracę. Ujawnione w ten sposób przyczyny dokonanego wypowiedzenia nie mogą być następnie zmieniane, modyfikowane lub uzupełnianie przez pracodawcę ( vide wyrok SN z dnia 18 września 2013 roku, II PK 5/23, LEX nr 1376065).

Przyczyna wskazana w wypowiedzeniu musi być prawdziwa, rzeczywista i sformułowana w sposób konkretny. Niewykonanie tego obowiązku jest naruszeniem przepisów o rozwiązaniu umów o pracę (por. wyrok SN z 19 maja 1997 r., I PKN 173/97; por. wyrok SN z 15 lutego 2000 r., I PKN 514/99). Spoczywający na pracodawcy z mocy art. 30 § 4 k.p. obowiązek wskazania przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę na czas nieokreślony ma nie tylko charakter formalny, ale jest związany z oceną zasadności dokonanego wobec pracownika wypowiedzenia. Z tego powodu przyczyna wypowiedzenia powinna być skonkretyzowana, co nie oznacza jedynie obowiązku wyczerpującego powołania wszystkich okoliczności, które stały się podstawą podjęcia przez pracodawcę decyzji o rozwiązaniu stosunku pracy. Konkretność przyczyny wypowiedzenia polega nie tyle na jej opisaniu w sposób szczegółowy, co na precyzyjnym wskazaniu tych okoliczności, które są przyczyną wypowiedzenia, ponieważ w przypadku ewentualnej kontroli sądowej ta właśnie skonkretyzowana przyczyna będzie podstawą oceny, czy wypowiedzenie było uzasadnione. Skonkretyzowana przyczyna wypowiedzenia umowy o pracę powinna być znana pracownikowi najpóźniej z chwilą otrzymania pisma wypowiadającego umowę. To samo dotyczy przyjętych przez pracodawcę kryteriów doboru pracowników do zwolnienia. Naruszenie art. 30 § 4 k.p. ma miejsce wówczas, gdy pracodawca w ogóle nie wskazuje przyczyny wypowiedzenia lub gdy jest ona niedostatecznie konkretna, a przez to niezrozumiała dla pracownika i nieweryfikowalna.

Przekładając powyższe na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, że w ocenie Sądu Rejonowego wszystkie wskazane przez pracodawcę przyczyny nie są prawdziwe. Odnosząc się do pierwszej przyczyny wskazanej przez pracodawcę – sporządzenia sprawozdania finansowego za 2014 rok niezgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości w zakresie prezentacji i wyceny przychodów oraz kształtowania wyniku finansowego, należy wskazać, iż w świetle zeznań dyrektora A. D. zarzut pozwanego nie znajduje odzwierciedlenia w stanie faktycznym. Co prawda w bilansie sporządzonym przez powódkę na dzień 31 grudnia 2014 roku, w pasywach figuruje kwota międzyokresowych rozliczeń przychodów w wysokości 326.510,79 zł, jednakże taki sposób rozliczeń jest dopuszczalny i przewidziany w ustawie o rachunkowości i w związku z tym nieuzasadnione jest stawianie powódce zarzutu w tym zakresie. Znamiennym w niniejszej sprawie pozostaje tez fakt, że ówczesny dyrektor (...) – A. D. wskazał, iż to on ponosił odpowiedzialność za prowadzenie spraw Ośrodka, w tym spraw finansowych. Podkreślenia wymaga również okoliczność, że powódka w żaden sposób nie przejęła na siebie odpowiedzialności za prowadzenie ksiąg finansowych. Ponadto wskazać należy, iż zgodnie z art. 4 ust. 5 ustawy z dnia 29 września 1994 roku o rachunkowości (t. jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 1047 ze zm.) to kierownik jednostki, o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej, ponosi odpowiedzialność za wykonywanieobowiązkówwzakresie rachunkowości określonych ustawą, w tym z tytułu nadzoru, również w przypadku, gdy określone obowiązki w zakresie rachunkowości - z wyłączeniem odpowiedzialności za przeprowadzenie inwentaryzacji w formie spisu z natury - zostaną powierzone innej osobie lub przedsiębiorcy, o którym mowa w art. 11 ust. 2, za ich zgodą. Przyjęcie odpowiedzialności przez inną osobę lub przedsiębiorcę powinno być stwierdzone w formie pisemnej. W przypadku gdy kierownikiem jednostki jest organ wieloosobowy, a nie została wskazana osoba odpowiedzialna, odpowiedzialność ponoszą wszyscy członkowie tego organu.

Zdaniem Sądu I instancji nie znajduje uzasadnienia także zarzut pozwanego niezachowania stosownej formy sprawozdania finansowego wynikającej z załącznika nr 1 do ustawy o rachunkowości. W związku ze zmianą ustawy z dnia 29 września 1994 roku o rachunkowości (t. jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 1047 ze zm.) wprowadzono pojęcie jednostki mikro dla organizacji, które nie prowadzą działalności gospodarczej oraz organizacji, które prowadzą działalność gospodarczą i spełniają określone w ustawie przesłanki. Ww. ustawa zobowiązuje organ zatwierdzający sprawozdanie finansowe w organizacji do podjęcia decyzji czy jednostka sporządza sprawozdanie finansowe zgodnie z wprowadzonym przy tej zmianie załącznikiem nr 4 do ustawy o rachunkowości czy też zamierza sporządzać sprawozdania finansowe na zasadach ogólnych, zgodnie z załącznikiem nr 1 do ustawy. W związku z powyższym Rada (...)Zgromadzenia (...) uchwałą nr (...) z dnia 19 listopada 2014 roku postanowiła o rozpoczęciu sporządzania sprawozdań finansowych z uwzględnieniem uproszczonych zasad przewidzianych dla jednostek mikro, tj. z zastosowaniem art. 46 ust. 5 pkt 4, art. 47 ust. 4 oraz art. 48b ustawy o rachunkowości, począwszy od sprawozdania finansowego za rok 2014. Uchwała ta została podpisana przez księdza prowincjała P. N.. W wyniku przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd ustalił, iż taki sposób sporządzania sprawozdania finansowego został przedstawiony na (...), a działanie to podjęto mając na celu dobro finansowe pozwanego, a ówczesny Dyrektor pozwanego wyraził zgodę na sporządzenie sprawozdania finansowego za 2014 rok zgodnie z załącznikiem nr 4 dla jednostek mikro, taką zgodę wyraziła również Rada (...). Do sporządzenia sprawozdania w takiej formie powódka była nie tylko uprawniona, ale także zobligowana na mocy ww. uchwały Rady (...). Zatem w ocenie Sądu brak jest podstaw do uznania przedmiotowej przyczyny za uzasadnioną i prawdziwą.

W kwestii drugiego zarzutu pracodawcy – braku nadzoru z tytułu pełnionej funkcji głównego księgowego nad przestrzeganiem regulaminu wynagrodzeń, co spowodowało bezpodstawne wypłaty na szkodę pracodawcy, również należy wskazać, iż jest to zarzut niezgodny z prawdą. W toku postępowania pracodawca wskazał, iż zarzut ten polegał na nieprawidłowym wypłaceniu świadczeń urlopowych za 2015 roku. Regulamin wynagradzania obowiązujący w Ośrodku stanowił, iż u pozwanego nie obowiązuje zakładowy fundusz świadczeń socjalnych, natomiast pracownikom przysługuje świadczenie urlopowe. Regulamin wynagradzania został zatwierdzony przez księdza prowincjała P. N. i obowiązywał u pozwanego pracodawcy. Ksiądz dyrektor A. D. w toku procesu zeznał także, iż świadomy braku konieczności wypłaty takiego rodzaju świadczeń wynikających z przepisów prawa zdecydował o wypłacie pracownikom świadczenia urlopowego, dodatku do wynagrodzenia pracownikom posiadającym na utrzymaniu niepełnoletnie dziecko czy dodatku do świadczenia urlopowego dla osób wykonujących pracę przy komputerze. Powódka zatem w ocenie Sądu nie miała podstaw do kwestionowania zapisów regulaminu, stanowiących wewnętrzne przepisy prawa pracy. Natomiast brak uszczegółowienia zakresu wypłaty świadczenia urlopowego nie może obciążać powódki, gdyż to rolą pracodawcy, a nie powódki jako księgowej jest tworzenie zakładowych aktów prawa pracy, takich jak regulaminy. Wobec powyższego powódka działała zgodnie z przepisami obowiązującymi w zakładzie pracy, a faktu ich obowiązywania pracodawca nie kwestionował.

Odnosząc się do przyczyny wskazanej przez pracodawcę w punkcie 3 wypowiedzenia – nieudostępnienia przez powódkę dokumentacji biegłemu rewidentowi wykonującemu badanie sprawozdania finansowego, Sąd I instancji uznał przedmiotowy zarzut za równie nieprawdziwy jak pozostałe. Pozwany nadto w żaden sposób nie udowodnił tej okoliczności, nadto dyrektor Ś. w toku zeznań przyznał, iż biegła otrzymała od powódki potrzebne dokumenty, co potwierdziła również zeznająca w sprawie biegła U. K.. Do odpowiedzi na pozew pracodawca dołączył jedynie dwa e-maile biegłej do powódki, zawierające wykaz dokumentów do badania sprawozdania finansowego. W ocenie Sądu Rejonowego nie ulega wątpliwości, że gdyby powódka uchylała się od dostarczenia dokumentacji, znalazło by to odzwierciedlenie w zgromadzonym materiale dowodowym. Zdaniem Sądu I instancji powódce nie można zarzucić braku dobrej woli w zakresie współpracy z biegłą, jak również ponaglania powódki, aby dostarczyła biegłej konkretne dokumenty. Po otrzymaniu polecenia od przełożonego powódka natychmiast przekazała biegłej wymagane przez nią dokumenty, z tym że przekazywanie to następowało stopniowo – stosownie do specyfiki dokonywanej kontroli.

Wobec braku zasadności żadnej ze wskazanych przez pracodawcę w rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem przyczyn, Sąd Rejonowy zasądził na rzecz powódki odszkodowanie w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia w kwocie 19.200 zł. Zgodnie bowiem z art. 47 ¹ k.p. odszkodowanie, o którym mowa w art. 45, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Okres wypowiedzenia powódki zatrudnionej u pozwanego od 2006 roku wynosił 3 miesiące, zatem zasądzona na jej rzecz kwota znajduje uzasadnienie w przepisach prawa.

Oddaleniu podlegało natomiast, zdaniem Sądu Rejonowego, roszczenie powódki ustalenia, iż stanowisko pracy powódki – głównego księgowego uległo likwidacji oraz ustalenie, iż powódce należna jest odprawa na podstawie art. 10 w zw. z art. 8 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 13 marca 2003 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (t. jedn. Dz. U. z 2016 roku, poz. 1474) w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia powódki. W wyniku przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd I instancji ustalił, iż u pozwanego pracodawcy nie doszło do likwidacji stanowiska pracy, lecz do przejęcia obowiązków powódki przez zatrudnioną na stanowisku dyrektora finansowego D. M. (1). Zakres obowiązków dyrektora finansowego był tożsamy z zakresem obowiązków powódki, a różnicą między tymi dwoma stanowiskami jest rozbieżność nazewnictwa. Z uwagi na nieobecność powódki i pozostawaniu na zwolnieniu lekarskim drugiej księgowej J. S. (1), pozwany nie posiadał zasobów kadrowych niezbędnych do prowadzenie finansów(...). Charakterystyka Ośrodka oraz konieczność prowadzenia rozbudowanej rachunkowości związanej z zakresem prowadzonej działalności wskazuje na konieczność utrzymywania takiego stanowiska pracy. W ocenie Sądu w niniejszej sprawie nie można mówić o pozornym działaniu pracodawcy wobec wręczenia powódce wypowiedzenia z tak sformułowanymi przyczynami, bowiem pracodawca rozwiązał z powódką umowę z powodu zasadnych w swojej ocenie, przyczyn podanych w wypowiedzenie. W orzecznictwie Sądu Najwyższego podnosi się przy tym, iż pozorna likwidacja ma miejsce, gdy stanowisko powstałe w miejsce zlikwidowanego różni się od poprzedniego wyłącznie nazwą ( vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 2001 roku, I PKN 680/00). Z pozorną likwidacją stanowiska pracy mamy do czynienia wówczas, gdy jest ono wprawdzie likwidowane, ale w jego miejsce jest tworzone inne stanowisko pracy (o innej nazwie), które w istotnych elementach nie różni się od zlikwidowanego ( vide wyrok SN z dnia 4 września 2007 roku, I PK 92/07). Ponadto zdaniem Sądu Rejnowego o likwidacji stanowiska pracy powódki nie świadczy fakt wypłaty na jej rzecz przez pozwanego odprawy pieniężnej. Fakt, iż odprawa została powódce wypłacona świadczy o braku wiedzy ówczesnego dyrektora na temat przesłanek wypłaty odprawy. Obecny dyrektor zasięgał informacji od osób, które w ocenie Sądu I instancji nie było kompetentne do tego, aby ocenić sytuację w momencie odejścia powódki z pracy. Wypłacenie powódce odprawy wynikało niewątpliwe z niewiedzy pracodawcy, a nie faktu likwidacji stanowiska pracy powódki.

Na marginesie Sąd Rejonowy wskazał, iż oddaleniu podlegał wniosek strony pozwanej o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego rewidenta, bowiem w ocenie Sądu w świetle przeprowadzonych w toku postepowania dowodów wniosek ten zmierzałby jedynie do przedłużenia postępowania i nie wniósłby nic nowego do sprawy.

W punkcie 3 wyroku Sąd I instancji zniósł wzajemnie między stronami koszty zastępstwa procesowego. Zgodnie z art. 100 k.p.c. w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Stosownie do ww. przepisu, w przypadku częściowego uwzględnienia żądań stron Sąd w oparciu o względy słuszności może dokonać wzajemnego zniesienia kosztów (ale w każdym wypadku obie strony ponoszą te koszty sądowe, które spowodowały swymi czynnościami). W niniejszej sprawie zasada słuszności dopuszczała możliwość zastosowania wskazanej regulacji, bowiem żądania powódki zostały uwzględnione w części zasądzenia na jej rzecz odszkodowania, natomiast zostały oddalone w zakresie zasadności wypłaconej powódce odprawy. Z uwagi na fakt, iż wysokość odprawy i wysokość zasądzonego odszkodowania były takie same, tj. równe wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia powódki, koszty te kumulowałyby się wzajemnie, dlatego Sąd Rejonowy zniósł wzajemnie między stronami koszty zastępstwa procesowego. Należy wskazać, iż wzajemne zniesienie kosztów postępowania wywołuje taki sam skutek jak odstąpienie Sądu od obciążania strony przegrywającej proces kosztami ( vide wyrok SN z dnia 19 lutego 1974 r., I CR 848/73, LEX nr 7410).

Natomiast zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. z 2016 roku, poz. 623 ze zm.) kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. W niniejszej sprawie powódka nie miała obowiązku uiszczenia opłaty sądowej od pozwu, ustalonej zgodnie z art. 13 ust. 1 ww. ustawy (5% z 19.200 zł), dlatego Sąd Rejonowy obciążył stronę pozwaną kwotą 960 zł tytułem opłaty od pozwu, od uiszczenia której powódka była zwolniona z mocy ustawy.

Zgodnie z art. 477 ² § 1 k.p.c., zasądzając należność pracownika w sprawach z zakresu prawa pracy, sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności w części nieprzekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika. Wobec powyższego, Sąd Rejonowy wyrokowi w punkcie 1 nadał rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 6.400 zł odpowiadającej wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia powódki, zgodnie z zaświadczeniem o zarobkach.

Apelację częściową od powyższego orzeczenia złożył pełnomocnik powódki (apelacja pełnomocnika z dnia 11 sierpnia 2017) zaskarżając powyższy wyrok w części w punkcie 2 i 3, tj.:

1).oddalającej powództwo co do ustalenia, że stanowisko, które zajmowała powódka zostało zlikwidowane oraz ustalenie należnej odprawy w kwocie 19.200zł wg art. 10 w zw. z art. 8 ustawy z 13 marca 2003r o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników- pkt 2 wyroku .

2). orzekającej o kosztach zastępstwa procesowego jako konsekwencji oddalenia roszczenia w pkt 2 Wyroku z 31 maja 2017r.-

Zaskarżonemu wyrokowi skarżący zarzucił:

Naruszenie przepisów prawa procesowego tj.:

1). art. 233§1 kpc, przez:

a) dowolną a nie swobodną ocenę dowodu z przesłuchania powódki i świadków D. M. (1), M. C. i E. M. w zakresie umów o prowadzenie księgowości od grudnia 2015 i stycznia 2016r, zakresu obowiązków powódki i dyrektora finansowego. Dowolną a nie swobodną ocenę dowodu z przesłuchania świadka: D. M. (1) oraz świadka E. M. co do zakresu ich zadań wykonywanych w ramach stosunku pracy oraz zlecenia .

b). dowolną a nie swobodną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego- zeznań świadków i załączonych dokumentów - i uznanie, że zakres obowiązków powódki - głównej księgowej i D. M. (1)- dyrektora finansowego są tożsame a stanowiska różnią się jedynie nazwami ( str. 14 uzasadnienia).

c). brak wskazania, którym zeznaniom i jakim dokumentom Sąd I instancji dał wiarę a jak ocenił inne i czyje, rozpatrując roszczenie powódki o ustalenie, że stanowisko jej zostało zlikwidowane faktycznie.

d). pominięcie w ocenie Sądu zeznań świadka C. i brak odniesienia się do zeznań tego świadka w uzasadnieniu wyroku, w kontekście roszczenia o ustalenie, że stanowisko powódki zostało zlikwidowane

e). dowolną a nie swobodną ocenę dowodu z zeznań P. Ś. (1) ( k.451-455) w przedmiocie daty nawiązania współpracy z firma (...) sp. z o.o. w kontekście zeznań innych świadków np. M. C. w tej sprawie.

f) Brak oceny zeznań świadka P. G. w przedmiocie błędu przy ustalaniu odprawy dla powódki.

2. art. 328 § 2 k.p.c. w związku z art. 391§ 1 k.p.c., przez

a). niewskazanie w treści uzasadnienia wyroku przyczyn, dla których Sąd Rejonowy, pominął ocenę dowodów w postaci zeznań świadków D. M. (1), E. M., M. C., P. G., A. D., J. S. (1), P. Ś. (1) i powódki w zakresie dotyczących likwidacji stanowiska pracy powódki

b). niewskazanie w treści uzasadnienia wyroku przyczyn, dla których Sąd Rejonowy, pominął ocenę dowodów w postaci dokumentów - zakres obowiązków dyrektora finansowego, regulamin wynagrodzeń i załącznik nr 2, umowy i faktury na prowadzenie usług księgowych w zakresie dotyczących likwidacji stanowiska pracy powódki.

oraz naruszenie przepisów prawa materialnego tj.:

art. 10 w związku z art. 8 ust 1 pkt 3 ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników poprzez jego niezastosowanie, podczas gdy z okoliczności sprawy wynika, że stanowisko powódki zostało zlikwidowane, a co za tym idzie należna jej była odprawa

Z uwagi na powyższe skarżący wniósł o :

1.  zmianę zaskarżonego wyroku, poprzez ustalenie iż stanowisko powódki zostało zlikwidowane i orzeczenie o wypłacie powódce odprawy w kwocie 19 200zł oraz orzeczenie o kosztach zastępstwa procesowego za I instancję,

2.  zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego za II instancje według norm prawem przepisanych.

W uzasadnieniu wywiedzionego środka zaskarżenia pełnomocnik powódki wskazał, że uznanie przez Sąd Rejonowy, iż stanowisko jakie zajmowała powódka - głównego księgowego oraz stanowisko dyrektora finansowego są tożsame a różni je jedynie nazwa i że wypłata odprawy nie przesądza o jej zasadności a także że pozwany, prowadząc działalność, musiał zatrudnić księgowych. Istotą sporu w tym zakresie była ocena, czy stanowisko na jakie w marcu 2016 r została zatrudniona D. M. (1), tj. stanowisko Dyrektora Finansowego oraz stanowisko jakie zajmowała powódka, w istocie są tożsame. W ocenie zgromadzonego materiału dowodowego - to dwa różne stanowiska o różnych zakresach czynności i różnych nazwach a skoro przedstawiciel pozwanego nie poszukuje nikogo na stanowisko głównego księgowego, należy przyjąć iż faktycznie takie stanowisko zlikwidował. Mimo przeczącego w tym zakresie stanowiska pozwanego, nie przedstawiono jednak, w ocenie powódki, dowodu zaprzeczającego twierdzeniu powódki o likwidacji jej stanowiska pracy. W okresie od stycznia do marca przejęły sprawy księgowości firmy zewnętrzne, a od marca - część zadań wykonywanych przez powódkę - wykonywał dyrektor finansowy. Stanowisko głównego księgowego w pozwanym ośrodku nie istnieje i jest to fakt niezaprzeczalny, potwierdzony także zeznaniami przedstawiciela pozwanego. Nie można więc, zdaniem skarżącego, uznać za słuszne ani zgodne z obowiązującym prawem stanowiska Sądu I instancji w zakresie pkt 2 wyroku. Jeśli spróbujemy zastosować dla wykazania likwidacji stanowiska głównej księgowej w przedmiotowej sprawie quasi dowód prima facie, należałoby przeprowadzić następujący wywód:

1.  Inne stanowiska a nie inna jedynie nazwa stanowiska .

Niewątpliwie fakt, iż D. M. (1) wcześniej była zatrudniona na stanowisku głównego księgowego (k.311), a u pozwanego została zatrudniona na stanowisku dyrektora finansowego wskazuje, iż pozwany zlikwidował stanowisko głównego księgowego. Gdyby takie stanowisko nie było zlikwidowane, pozwany z pewnością zatrudniłby na nim D. M. (1). Jaka bowiem byłaby podstawa do zatrudnienia D. M. (1) na innym stanowisku skoro, jak potwierdził to w swoich zeznaniach P. Ś. (1) schemat organizacyjny i wykaz stanowisk stanowiące załącznik do regulaminu wynagrodzeń nie były zmienione? Zasada logicznego rozumowania i doświadczenie życiowe wskazują, iż jeśli kandydat posiada uprawnienia, jak twierdzi pozwany, do zatrudnienia na określonym stanowisku, pracodawca, mając możliwość wynikającą z posiadanego regulaminu wynagrodzeń i załącznika nr 1 (k.lll i 112) zatrudnia takiego kandydata na istniejącym określonym stanowisku. Na przeszkodzie nie mógłby stać fakt iż powódka była jeszcze wówczas zatrudniona jako główny księgowy. Była jednak nieobecna a Dyrektor ośrodka zamierzał ją zwolnić. P. Ś. (1) twierdził, iż chciał powódkę zwolnić bo utracił zaufanie do niej już w 2015r. Powiedział też, że nie zatrudniał ani nie szukał nikogo na stanowisko głównego księgowego ( zeznanie w dniu 17 maja 2017 , godz. 00:48:20, godz. 00:51:25). W marcu 2016r zatrudnił D. M. (1) na innym stanowisku, niż powódka, bo nie planował kontynuowania zatrudnienia na stanowisku głównej księgowej. W piśmie procesowym z 9.11.2016r (str. 5) podał też nieprawdziwą informację wskazując, że D. M. (1) została zatrudniona na stanowisku Dyrektora Finansowego w okresie wypowiedzenia umowy powódce, podczas, gdy miało to miejsce ponad dwa miesiące wcześniej niż dokonanie wypowiedzenia powódce. Nieobecność powódki w pracy nie była dla pozwanego przeszkodą. Sąd I instancji nie rozważył szczegółowo materiału dowodowego w tym zakresie .

2.Inny zakres obowiązków powódki- głównej księgowej i D. M. (1) -dyrektora finansowego

Powódka oraz świadkowie ze strony pozwanego: D. M. (1) i E. M. potwierdzili, że D. M. (1) zatrudniona na stanowisku dyrektora finansowego oraz powódka zatrudniona jako główna księgowa nie miały takiego samego zakresu obowiązków.(D. M. (1)- 4.11.2016 -02:16:49). Zakres obowiązków powódki jako głównej księgowej był znacznie szerszy i obejmował więcej czynności- które w chwili obecnej przejęły p. E. M. i p. W. R.. Tytułem przykładu czynności, które wcześniej w ramach swoich obowiązków wykonywała powódka należy wskazać: dokonywanie rozliczeń z NFZ, czy też współpraca z gminą w zakresie rozliczeń finansowych- które jak zeznała p. D. M. (1) w dniu 4.11.2016 r., obecnie dokonuje pracownik biurowy- W. R.. Ponadto, co potwierdzają zarówno zeznania p. D. M. (1) z dnia 04.11.2016 r., jak również zeznania p. E. M. złożone na rozprawie w dniu 15.03.2017 r. rozliczaniem wynagrodzeń pracowników, sporządzaniem i wysyłaniem deklaracji do ZUS, sporządzanie rachunków do umów cywilno- prawnych, dokonywaniem rozliczeń samochodów służbowych (tzw. „kilometrówki"), jak również sporządzaniem sprawozdania do GUS- zajmuje się współpracująca z pozwanym ośrodkiem na podstawie umowy zlecenia p. E. M., a przed nią -współpracująca z pozwanym w ramach indywidulanej działalności gospodarczej J. K. (2) nie zaś Dyrektor Finansowa, która- jak utrzymuje pozwany- przejęła wszystkie obowiązki powódki. Ponadto, jak zeznała p. E. M., również część obowiązków dotyczących otrzymywanych przez ośrodek dotacji, należy do kompetencji p. R.. Wcześniej, wszystkie zadania związane z dotacjami (pisanie ofert, monitorowanie realizacji dotacji, rozliczanie dotacji, sporządzanie sprawozdań z dotacji) należało do kompetencji powódki. Do obowiązków p. M., należą również jak sama zeznała sprawy związane z obsługą świadczeń urlopowych, zasiłków chorobowych, macierzyńskich- które to obowiązki, również znajdowały się w gestii powódki.

Okoliczności powyższe są bezsporne, mimo iż sąd I instancji inaczej je ocenił. Tak też twierdziła powódka i zeznawali świadkowie (ze strony pozwanej), a pozwany nie przedstawił żadnego przeciwnego dowodu.

3.  Zatrudnienie firmy zewnętrznej do prowadzenia rachunkowości i likwidacja stanowiska

P. Ś. (1), jak twierdził w swoich zeznaniach, utracił zaufanie do powódki już w 2015 r. Zapewne z tego powodu w grudniu 2015 r., kiedy powódka jeszcze pracowała, zatrudnił firmę zewnętrzną do zbadania prawidłowości procedur związanych z prowadzeniem spraw kadrowo- placowych, naliczaniem i opłacaniem obciążeń publiczno-prawnych związanych z zatrudnianiem pracowników, co dowodzi iż skorzystał z pomocy fachowców do oceny pracy powódki (umowa nr (...) z 22 grudnia 2015r ze spółką (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. załączona do odpowiedzi na pozew) a także spółkę (...) Sp. z o.o. do prowadzenia spraw księgowych (faktury załączone do materiału dowodowego -np. k.127 ), zeznania świadków: M. C. w dniu 4.11.2016 -03:04:49, P. G. -w dniu 15.03.2017r). Te okoliczności także z zestawieniu z innymi, wskazanymi w pkt 1 i 2 stanowią pośredni dowód na zamiar likwidacji stanowiska powódki. W tym kontekście trudno także nadać przymiot wiarygodności twierdzeniom zawartym w stanowisku końcowym pozwanego, że „współpraca z (...) podyktowana była tym, iż koniecznym było sporządzenie sprawozdania za 2015 rok oraz wykonywanie na początku 2016 roku bieżących podstawowych czynności celem wypełnienia ciążących na ośrodku obowiązków ustawowych w okresie, gdy tak zarówno Główna księgowa jak i zastępca księgowej przebywały na zwolnieniu chorobowym. Sam pełnomocnik pozwanego, przyznał, iż umowy a (...) zawarte zostały już w grudniu 2015 r. (nagranie rozprawy z dnia 4.11.2016 g: 03:36, na pytanie Sądu czy sporny jest fakt zawarcia umowy z (...), pełnomocnik odparł, że „co do zasady nie, co do daty jest to grudzień (...) Umowa dołączona do odpowiedzi na pozew dotycząca badania sprawozdania finansowego przez biegłego rewidenta też jest z grudnia, co jakby potwierdza, że to był ten sam okres." Jak zaś wynika z akt sprawy, zastępca głównego księgowego J. S. (1) rozpoczęła zwolnienie lekarskie dnia 08.01.2016 r., powódka zaś 18.01.2016 r. Oznacza to, że pracodawca rozpoczął współpracę z podmiotem zewnętrznym, któremu powierzył część obowiązków dotyczących księgowości i rachunkowości jeszcze w grudniu- a więc w okresie, w którym zarówno powódka jak i jej zastępca pracowały i w którym nic nie zapowiadało skorzystania przez nie ze zwolnienia lekarskiego.W tym kontekście należałoby dokonać analizy w przedmiocie zakresu obowiązków J. S. (1) i powódki. Jak wynika z zeznań J. S. (1) (4.11.2016) A. D. (4.11.2016 ) oraz powódki - ona i J. S. (1) nie miały zakresu obowiązków w formie pisemnej i obie wykonywały takie same czynności - obie też podpisywały dokumenty - np. sprawozdanie finansowe - w aktach sprawy. Można więc uznać, iż mimo różnych nazw oba stanowiska były tożsame - potwierdza to także fakt wysokości wynagrodzenia, jakie otrzymywały obie pracownice. Pozwany potwierdził w toku procesu, że zlikwidował stanowisko J. S. (1)- nie wskazał jednak dlaczego wybrał likwidację właśnie tego stanowiska, skoro obie pracownice - główna księgowa i jej zastępca miały taki sam zakres obowiązków. Jeśli przyczyną wypowiedzenia są względy ekonomiczne pracodawca powinien określić kryterium doboru likwidacji konkretnego stanowiska. Orzecznictwo Sądu Najwyższego jest w tym zakresie ugruntowane i jasne (por. np. Sąd Najwyższy w wyroku z 15 grudnia 2004 r., I PK 97/04, w wyroku z dnia 16 grudnia 2008 r., I PK 86/08, w wyroku z dnia 25 stycznia 2013 r., I PK 172/12,w wyroku z dnia 27 listopada 1997 r., I PKN 401/97, w wyroku z dnia 10 września 2013 r. I PK 61/13 , gdzie Sąd Najwyższy podniósł, że w razie konieczności wyboru spośród większej liczby jednakowych stanowisk pracodawca, decydując się na wypowiedzenie umowy konkretnemu pracownikowi, ma na uwadze nie tylko likwidację stanowiska pracy, lecz także to, że dany pracownik jest ze znanych mu względów mniej przydatny od innych). Sąd I instancji nie odniósł się wcale do powołanych wyżej dowodów w sprawie.

4.  Wykształcenie pracownika na stanowisku Dyrektora Finansowego

Nawet gdyby przyjąć, jak chce pozwany, iż nie jest on zobowiązany do przestrzegania ustawy o finansach publicznych (uzasadniona polemika z tym stanowiskiem nie ma wpływu na ocenę przedmiotu sprawy) to niewątpliwie powinien przestrzegać własnych wewnętrznych uregulowań, w tym załącznika nr 1 do regulaminu wynagradzania w przedmiocie koniecznego wykształcenia głównej księgowej. Jeśli więc pozwany twierdzi, iż D. M. (1) zastąpiła powódkę i że różni je jedynie nazewnictwo stanowiska a nie zakres obowiązków - wskazać należy, iż takie twierdzenie nie znajduje uzasadnienia w powołanym wyżej wewnętrznym akcie normatywnym pozwanego. D. M. (1) nie spełniała kryteriów wymaganych przez regulamin wynagrodzeń pozwanego. Sąd I instancji pominął tę kwestię w swoich rozważaniach

5.  Wypłata odprawy i likwidacja stanowiska

Gdyby nawet przyjąć, jak poczynił to Sąd pierwszej instancji, że fakt wypłaty odprawy świadczy o braku wiedzy dyrektora P. Ś. (1) na temat przesłanek wypłaty odprawy, czy doświadczenie życiowe nie wskazuje na to, iż osoba, która zajmuje tak eksponowane stanowisko jakim jest zarządzanie ośrodkiem hospicyjnym korzystającym ze środków publicznych, zarzucająca powódce brak kompetencji w zakresie jej obowiązków, nie mając własnej wiedzy, nie powinna zasięgnąć w tym zakresie rady osób kompetentnych? Przedstawiciel pozwanego powiedział, że dowiedział się o tym, że wypłata nie była należna z pisma procesowego pełnomocnika powódki. A więc nie miał wątpliwości co do słuszności wypłaty odprawy -był przekonany, że słusznie ją wypłacił. Podpisał też własnoręcznie, co potwierdził w sądzie w dniu 17 maja 2017r, PIT 11 dla powódki z zapisem o odprawie. Jeśli takie rozumowanie połączymy z rozumowaniem i faktami (zeznania P. Ś. (1)) przedstawionymi powyżej w pkt 1 oraz wyżej w pkt 5 odnośnie braku zamiaru zatrudniania głównej księgowej - jasnym jest, że pozwany nie chciał kontynuować takiego stanowiska w hospicjum. Skoro więc je zlikwidował-odprawa była należna.

Nie potwierdzono też, aby P. Ś. (1) zasięgał informacji u osób, które w ocenie sądu I instancji nie były kompetentne. W ocenie powódki takie twierdzenie zostało przygotowane na okoliczność odpowiedzi na powództwo rozszerzone w dniu 20.10.2016r

Sąd I instancji nie zwrócił także uwagi, na różne tłumaczenia pozwanego w przedmiocie wypłaty odprawy w związku z tym, nie powziął wątpliwości co do rzetelności informacji pozwanego: W piśmie procesowym z dnia 5 sierpnia 2016 r była to „(..) omyłka pracownika dokonującego wypłaty należności pracowniczych." W piśmie z 9.11.2016 ( str.7) jedynym powodem wypłaty na rzecz powódki nienależnego świadczenia była omyłka pracowników pozwanego. W piśmie P. Ś. (1) do powódki z 6.10.2016 - załączonym do akt: jako załącznik do pisma pozwanego z 9.11.2016-omyłkowo dokonany przelew wynikający z błędu pracownika Ośrodka. Z drugiej strony P. Ś. (1) wyjaśnił w swoich zeznaniach, że został wprowadzony w błąd i dowiedział się o tym z pisma pełnomocnika powódki w toku procesu. A więc błąd przedstawiciela co do podstawy wypłaty odprawy, czy omyłka pracownika wypłacającego pieniądze ? W tym zakresie Sąd I instancji nie analizował materiału dowodowego.

W toku postępowania ustalono, że decyzja o wypłacie została podpisana przez Dyrektora pozwanego.Podobnie oświadczenia pełnomocnika pozwanego i strony pozwanej w przedmiocie zakresu obowiązków na stanowisku głównego księgowego i dyrektora finansowego są inne niż zeznania D. M. (1) i E. M.. W toku postępowania pozwany nie wykazał kto, czy rzeczywiście i w jakim zakresie wprowadził w błąd pozwanego. W dacie wypłaty odprawy powódce sprawami kadrowo-płacowymi zajmował się na zlecenie P. G., który zeznał (zeznanie w dniu 15 marca 2017r 00:30:35,00:33:08 ) iż nie rozmawiał z P. Ś. (1) o odprawie konkretnie dla powódki. „(...) Nie słyszałem o żadnej pomyłce, nie wiem kto i kiedy wprowadził w błqd pozwanego - 00:33:08 (...)" Inni świadkowie twierdzili: ,,[...)Były informacje, że odprawę trzeba wypłacićf..)" ( E. M. 15 marca 2017 00:51:58 . „(...) O konieczności wypłaty odprawy przypominał mi p.dyrektor.(...)”, Oznacza to świadome działanie pracodawcy w przedmiocie wypłaty odprawy. Nie chodzi więc o uznanie, że wypłata odprawy sankcjonuje jej zasadność ale o to, że pozwany pracodawca chciał wypłacić odprawę bo miał świadomość, że stanowisko powódki już nie istnieje.

Powódka na poparcie swojego stanowiska iż jej stanowisko pracy zostało zlikwidowane z chwilą zawarcia umowy z firmą (...) Sp. z o.o. (wg stanowiska strony pozwanej w grudniu 2016) i przekazania jej części uprawień powódki, tj. m.in. sporządzenia sprawozdania finansowego za 2015r, sprawy płacowe ( faktura k.127) przytacza wyrok Sądu Najwyższego z 4.12.2013 r. sygn. II PK 67/13 „Dopuszczalne niczym nieograniczone jest prawo pracodawcy, do podjęcia decyzji o tym, że czynności wykonywane przez pracownika na likwidowanym stanowisku mogą być powierzane innym pracownikom (na innych stanowiskach pracy), a nawet osobom (podmiotom) nie pozostającym z pracodawcą w stosunku pracy. Dochodzi wówczas do likwidacji stanowiska pracy, mimo że nadal określone zadania są wykonywane na rzecz pracodawcy."

W odpowiedzi na apelację pełnomocnik pozwanego (odpowiedź na apelację z dnia 21 września 2017 r. k. 534 i nast.) wniósł o oddalenie apelacji powódki w całości oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu odpowiedzi na apelację wskazano, że w pierwszej kolejności istotnym jest aby zaznaczyć, iż chybione jest twierdzenie powódki, jakoby w świetle zgromadzonego materiału dowodowego stanowisko, które zajmowała powódka oraz D. M. (1) nie były tożsame oraz aby zakresy obowiązków oraz czynności wykonywane na tych stanowiskach różniły się, co miało by uzasadniać przypuszczenie, że stanowisko powódki zostało zlikwidowane. Odnosząc się tym samym do twierdzeń powódki zawartych w jej apelacji należy podkreślić, iż podnoszone zarzuty są nielogiczne i rozmijają się z zaistniałym w niniejszej sprawie stanem faktycznym. Należy wskazać, iż powódka przeinacza zeznania złożone przez przedstawiciela pozwanego i wyciągając z kontekstu poszczególne słowa i stara się wykazać, że stanowisko Głównej Księgowej zostało zlikwidowane. Oczywistym jednak jest, że w niniejszej sprawie likwidacja takiego stanowiska nigdy nie nastąpiła i wszelkie obowiązki powódki przejęła Pani D. M. (1), co wprost wynika z całokształtu zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego. Jak bowiem pozwany wykazał na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego, zmiana nazwy stanowiska podyktowana była wyłącznie kwestiami wizerunkowymi, a Pani D. M. (1) posiadała odpowiednie wykształcenie i predyspozycje aby wykonywać pracę na stanowisku Głównej Księgowej. Nie jest logicznym wywód powódki, jakoby fakt, iż Pani D. M. (1) posiadała doświadczenie zawodowe na stanowisku Głównej Księgowej miał świadczyć o tym, iż zatrudnienie jej na stanowisku Dyrektora Finansowego wiązało się z wolą likwidacji stanowiska Głównej Księgowej w pozwanym ośrodku. Twierdzenie takie jest pozbawione jakiejkolwiek uzasadnienia, a zaistniała sytuacja wprost potwierdza argumentację pozwanego, że do likwidacji stanowiska powódki nie doszło, a jedynie została zmieniona jego nazwa. W szczególności posiadane przez Panią D. M. (1) doświadczenie zawodowe potwierdza, że właśnie czynności należące do kompetencji Głównej Księgowej miała ona wykonywać w pozwanym ośrodku, i argumentacja odmienna nie znajduje potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym. Na powyższe wskazuje również fakt, że Pani D. M. (1) wykonuje swoją pracę w takim samym wymiarze czasu pracy jak powódka (pełen etat), a wynagrodzenie jakie otrzymuje również odpowiada normom przyjętym w pozwanym ośrodku dla Głównej Księgowej. Podkreślenia wymaga, iż powódka chcąc podważyć ocenę dowodów przedstawioną w uzasadnieniu wyroku ograniczyła się do przedstawienia własnej oceny. Nie wystarczy jednak wskazanie stanu faktycznego, który jej zdaniem odpowiada rzeczywistości. Jest to zwykła polemika, która nie może odnieść skutku. Sędziowskiej ocenie dowodów nie można przeciwstawić własnej oceny, przeciwnie - konieczne jest wskazanie, umiejscowionych w realiach danej sprawy, przyczyn dla których w przekonaniu skarżącego ocena dowodów nie spełnia kryteriów określonych w art. 233 § 1 k.p.c.. powódka jednak tego nie czyni. Pozwana odnosząc się do twierdzeń powódki wskazuje, iż do pisma z dnia 9 listopada 2016 roku, załączona została umowa o pracę na czas nieokreślony Pani D. M. (1), z której wprost wynikało, że umowa o pracę na czas nieokreślony została zawarta w dniu 29 kwietnia 2016 roku, a zatem jeszcze przed rozwiązaniem umowy z powódką. Oczywistym jest zatem, że w tym okresie na stanowisku Głównej Księgowej zatrudniona była jeszcze powódka (pomimo przebywania na zwolnieniu chorobowym) i intencją pozwanego było również uniknięcie zdublowania nazw stanowisk dla pracowników wykonujących pracę na stanowisku Głównej Księgowej pomimo tego, że Pani D. M. (1) faktycznie przejęła wszelkie obowiązki powódki.

Sąd pierwszej instancji w swoim wyroku słusznie zatem oddalił roszczenie powódki w tym zakresie wskazując, iż u pozwanego pracodawcy nie doszło do likwidacji stanowiska pracy, lecz do przejęcia obowiązków powódki przez zatrudnioną na stanowisku Dyrektora Finansowego D. M. (1). Zakres obowiązków Dyrektora Finansowego był tożsamy z zakresem obowiązków powódki, a różnicą między tymi dwoma stanowiskami jest rozbieżność nazewnictwa.

Chybione są również twierdzenia powódki, jakoby zakres obowiązków Głównej Księgowej oraz Dyrektora Finansowego nie był tożsamy a wskazana przez nią w apelacji argumentacja bezsporna. Podkreślenia wymaga, iż charakter ośrodka oraz przyjęty standard przez uprzedniego Dyrektora powodował, że powódka nie posiadała sprecyzowanego na piśmie zakresu obowiązków. Należy podkreślić, iż pomimo przeciwnych twierdzeń powódki, zakres obowiązków wypełnianych przez Panią D. M. (1) zatrudnioną na stanowisku Dyrektora Finansowego pokrywa się w całej rozciągłości z zakresem obowiązków jakie wypełniała powódka. Charakter placówki oraz charakter zajmowanego stanowiska powodują, iż brak jest możliwości wyszczególnienia na piśmie wszelkich czynności jakie w ramach ośrodka wykonuje Główna Księgowa (Dyrektor Finansowy), zakres ten wynika jednak z praktyki przyjętej w danym podmiocie. Chybione są jednak w tym zakresie twierdzenia powódki, jakoby do jej zakresu obowiązków należało rozliczanie z NFZ, kiedy w pozwanej placówce zatrudniona jest na umowę o pracę na pełen etat Pani W. R. zajmująca stanowisko specjalisty ds. rozliczania z NFZ. Co także istotne, prowadzeniem spraw kadrowo - płacowych w tym zajmowała się Pani B. K. (2) i argumentacja jakoby leżało to w zakresie głównych obowiązków powódki nie jest uprawnione, co pozwany wskazywał na etapie Sądu pierwszej instancji i co znajduje potwierdzenie w zeznaniach świadków. Również nie sposób – jak uczyniła to powódka - oceniać zeznania świadka, co do zakresu obowiązków których wykonanie możliwym jest po pewnym czasie (sprawozdania do GUS) i przyjmować że takie czynności nie leżą w zakresie jej obowiązków. Zeznań zatem, że świadek czegoś nie wykonywał do tej pory nie sposób odczytywać, jakoby nie leżały w zakresie jego obowiązków jak czyni to w sposób nieuprawniony powódka w apelacji zarzucając Sądowi błędna ocenę zeznań świadków.

Również nie uzasadnione jest twierdzenie powódki, jakoby Pani D. M. (1) zeznała, iż nie zajmuje się współpracą z Gminami w zakresie rozliczeń finansowych w sytuacji, gdy świadek zeznał iż wykonuje bieżący nadzór, a kwestie rozliczenia projektów dokonywane są w późniejszym okresie. Nie może również zejść z pola widzenia, iż w zakresie obowiązków powódki nigdy nie leżało zatwierdzanie i przygotowywanie umów zawieranych przez Pozwanego. Naturalnym jest, że Główny Księgowy (Dyrektor Finansowy) od strony finansowej posiada wiedzę o zawarciu danej umowy w tym zakresie - co też potwierdził świadek D. M. (1) - jednak pozwany kwestionuje aby w zakresie obowiązków powódki kiedykolwiek leżała ich analiza formalno - prawna i przygotowywanie projektów umów zawieranych przez pozwanego.

W świetle zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego nie sposób wywieść jak powódka, aby pozwany po rozwiązaniu umowy o pracę z powódką nie planował kontynuowania zatrudnienia na stanowisku Głównej Księgowej. Oczywistym jest, że specyfika pozwanego ośrodka oraz konieczność prowadzenia rozbudowanej księgowości wymuszała zatrudnianie osoby na tym stanowisku, a wobec rozwiązania umowy o pracę z powódką oraz z zastępcą księgowego Panią J. S. (1), Pani D. M. (1) była jedyną osobą odpowiedzialną za prowadzenie księgowości pozwanego ośrodka. Faktem jest również, że pozwany, został postawiony w sytuacji, gdzie wszyscy pracownicy księgowości przebywali na zwolnieniach chorobowych i był zmuszony niezwłocznie poszukiwać osoby, która przejęła by obowiązki powódki i dokonała zaksięgowania 2015 roku. W tym zakresie chybione są zatem twierdzenia powódki, jakoby o likwidacji jej stanowiska pracy miało świadczyć zlecenie pilnych czynności z zakresu kadrowo płacowego spółce (...). Ze względu na fakt nieobecności pracowników księgowości, faktycznie nie miał kto wykonać tych czynności i zlecenie ich w tym okresie podmiotowi zewnętrznemu w żaden sposób nie świadczy o zamiarze likwidacji stanowiska Głównej Księgowej. Pozwany wskazuje nadto, iż przytoczona wypowiedź pełnomocnika co do okresu współpracy ze spółką (...) została dla pewności sprostowana w piśmie procesowym z dnia 23 grudnia 2016 roku, jednak wyrwany przez powódkę z kontekstu fragment pomija, że pełnomocnik mówił o okresie grudnia 2015 roku (zaksięgowanym w styczniu 2016 roku) oraz o umowie zawartej w grudniu ale ze spółką (...) Sp. z o.o. a nie ze spółką (...).

W szczególności o rzekomej woli faktycznej likwidacji stanowiska powódki nie może świadczyć okoliczność zlecenia czynności kontrolnych spółce (...) Sp. z o.o., co było naturalne w związku ze zmianą na stanowisku Dyrektora pozwanego (...). Dyrektor P. Ś. (1), obejmując stanowisko w pozwanym ośrodku chciał mieć pewność, że wszystkie przyjęte rozwiązania przez uprzedniego Dyrektora nie narażą go na ewentualną odpowiedzialność, co jest standardową praktyką w procesie zmiany organu zarządzającego.

W tym miejscu pozwany wskazuje, iż fakt omyłkowego dokonania wypłaty środków na rzecz powódki przelewem zatytułowanym jako odprawa, w żaden sposób nie może świadczyć o zasadności powództwa w zakresie rozszerzonym przez powódkę. Pieniądze zostały wypłacone omyłkowo i bez wątpienia nie były należne wobec braku przesłanek do ich wypłaty na rzecz powódki. Z powyższego faktu (dokonania omyłkowej wypłaty i przelania ich na rachunek powódki) nie można wywodzić - jak czyni to powódka - iż byty one powódce należne na podstawie art. 10 w zw. z art. 8 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 13 marca 2003 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (t. jedn. Dz. U. z 2016 roku, poz. 1474). Oczywistym jest bowiem, że brak podstawy prawnej do otrzymania pieniędzy przez powódkę powoduje, iż otrzymała ona nienależne świadczenie. Niezrozumiałe i bez znaczenia dla sprawy są również wywody powódki co do rzekomych rozbieżności w zajmowanym przez pozwanego stanowisku w przedmiocie omyłkowej wypłaty odprawy spowodowanej pozostawaniem Dyrektora ośrodka w błędzie co do konieczności jej wypłaty. Stanowisko to jest w całości spójne i wskazuje na omyłkową wypłatę pracowników pozwanego ośrodka (Dyrektor jest pracownikiem), gdyż nigdy wolą pozwanego nie była likwidacja stanowiska pracy powódki, co przecież stanowi nieodzowną przesłankę otrzymania odprawy, której wypłaty domaga się powódka.

Słusznie w świetle zgromadzonego materiału dowodowego Sąd pierwszej instancji wskazał, że wypłacenie powódce odprawy wynikało niewątpliwe z niewiedzy pracodawcy, a nie z faktu likwidacji stanowiska pracy powódki. Odmienna ocena zaistniałej sytuacji jest niezgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego tym bardziej, przy uwzględnieniu faktu braku doświadczenia Dyrektora ośrodka oraz początkowego okresu wdrażania osób zajmujących się w pozwanym ośrodku kadrami i płacami, które winny takiej sytuacji przeciwdziałać.

Podkreślenia wymaga, iż przywołane przez powódkę orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 2013 r. II PK 67/13, oraz przywołana przez powódkę teza w całości potwierdza, iż Sąd pierwszej instancji wydał słuszny wyrok i prawidłowo ocenił zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy wskazując, iż w przedmiotowym ośrodku nie doszło do likwidacji stanowiska pracy powódki. W szczególności podkreślenia wymaga, iż wszelkie obowiązki powódki przejęła D. M. (1), a pozwany ośrodek po początkowym okresie - co było konieczne ze względu na brak pracowników mogących wykonać zadania z zakresu księgowości - nie współpracował ze spółką (...) ani innym podmiotem w zakresie prowadzenia księgowości. Wszelkie natomiast czynności z tego zakresu wykonuje do chwili obecnej Dyrektor Finansowy Pani D. M. (1).

Mając na uwadze powyższe oraz w szczególności orzecznictwo przytoczone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku w pełni aprobowane przez doktrynę, zgodnie z którym pozorna likwidacja ma miejsce, gdy stanowisko powstałe w miejsce zlikwidowanego różni się od poprzedniego wyłącznie nazwą (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 2001 roku, I PKN 680/00) oraz że z pozorną likwidacjq stanowiska pracy mamy do czynienia wówczas, gdy jest ono wprawdzie likwidowane, ale w jego miejsce jest tworzone inne stanowisko pracy (o innej nazwie), które w istotnych elementach nie różni się od zlikwidowanego (vide wyrok SN z dnia 4 września 2007 roku, 1 PK 92/07) należy wskazać, iż w niniejszej sprawie nie doszło do likwidaqi stanowiska pracy powódki i tym samym jej roszczenie w zakresie zasądzenia odprawy słusznie zostało przez Sąd pierwszej instancji oddalone. W świetle zaistniałego stanu faktycznego nie zachodzą zatem żadne prawne ani faktyczne podstawy pozwalające podważyć zasadność wydanego wyroku, w zakresie w jakim zostało ono zaskarżone przez powódkę.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pełnomocnika powódki okazała się nieuzasadniona.

Na wstępie wskazać należy, że postępowanie apelacyjne ma merytoryczny charakter i jest dalszym ciągiem postępowania rozpoczętego przed Sądem I instancji. Zgodnie z treścią art. 378 § 1 k.p.c., Sąd II instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji, w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania. Rozważając zakres kognicji sądu odwoławczego, Sąd Najwyższy stwierdził, że sformułowanie „w granicach apelacji” wskazane w tym przepisie oznacza, że Sąd II instancji między innymi rozpoznaje sprawę merytorycznie w granicach zaskarżenia, dokonuje własnych ustaleń faktycznych, prowadząc lub ponawiając dowody albo poprzestaje na materiale zebranym w I instancji, ustala podstawę prawną orzeczenia niezależnie od zarzutów podniesionych w apelacji oraz kontroluje poprawność postępowania przed Sądem I instancji, pozostając związany zarzutami przedstawionymi w apelacji, jeżeli są dopuszczalne, ale biorąc z urzędu pod uwagę nieważność postępowania, orzeka co do istoty sprawy stosownie do wyników postępowania (por. uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 r., sygn. akt III CZP 49/07). Dodatkowo należy wskazać, że dokonane przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne, Sąd II instancji może podzielić i uznać za własne (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 października 1998 r., sygn. akt II CKN 923/97).

W niniejszej sprawie, Sąd Okręgowy nie dopatrzył się wadliwości postępowania przed Sądem I instancji, a ustalenia faktyczne poczynione przez ten Sąd uznał za właściwe i kompletne, zastrzeżeń nie wzbudziły także wyprowadzone z nich wnioski. Sąd Rejonowy w sposób staranny zebrał i rozważył wszystkie dowody, a oceniając je nie naruszył granic ich swobodnej oceny określonych przepisem art. 233 k.p.c.

Zdaniem Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny w sprawie i dokonał właściwej jego subsumcji. Sąd Okręgowy zaaprobował zatem ustalenia poczynione w postępowaniu pierwszo-instancyjnym, przyjmując je za własne, oraz ocenę prawną tych ustaleń.

Odnosząc się jednak do konkretnych zarzutów apelacji, należy w pierwszej kolejności wskazać, że zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c., wiarygodność i moc dowodów Sąd ocenia według swego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00). Zaakcentować jednocześnie trzeba, że zarzucenie naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów może polegać tylko na podważeniu podstaw tej oceny z wykazaniem, że jest ona rażąco wadliwa lub oczywiście błędna (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 kwietnia 2004 r., sygn. akt IV CK 274/03). Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez Sąd przepisu art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że Sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem może być jedynie przeciwstawione uprawnieniu Sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 7 czerwca 2006 r., sygn. akt I ACa 1407/05). W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył Sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2001 r., IV CKN 970/00, z dnia 12 kwietnia 2001 r., II CKN 588/99 oraz z dnia 10 stycznia 2002 r., II CKN 572/99). Na płaszczyźnie procesowej, skuteczność zarzutu dokonania przez Sąd I instancji błędnych ustaleń faktycznych, uzależniona jest od wykazania, że Sąd ten wadliwie ocenił zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, a tym samym naruszył art. 233 § l k.p.c.

Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu apelującego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie Sądu w tym zakresie. W szczególności wnoszący apelację powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył Sąd przy ocenie dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając.

Pełnomocnik powódki wskazuje w apelacji na naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę m.in.: dowodu z przesłuchania powódki i świadków D. M. (1), M. C. i E. M. w zakresie umów o prowadzenie księgowości od grudnia 2015 r. i stycznia 2016 r., zakresu obowiązków powódki i dyrektora finansowego, zarzut ten jak i pozostałe zarzuty naruszenia prawa procesowego jak i materialnego, w ocenie Sądu Okręgowego, nie może się ostać z przyczyn wskazanych poniżej.

Podkreślić należy, iż rozwiązanie stosunku pracy wyłącznie z przyczyn niedotyczących pracownika stanowi jedną z przesłanek zasądzenia odprawy, o której mowa w art. 8 stosowanym w zw. z art. 10 ustawy o rozwiazywaniu z pracownikami stosunku pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Inaczej rzecz ujmując, ustalenie, że wypowiedzenie jest nieuzasadnione ze względu na wskazane w nim przyczyny dotyczące pracownika, nie jest jednoznaczne z ustaleniem, że wypowiedzenie uzasadniały inne przyczyny, a dokładniej wyłącznie przyczyny niedotyczące pracownika. Stanowisko to jest utrwalone w orzecznictwie Sądu Najwyższego. Tak m.in. w wyroku z 21 września 2008 r., I PK 22/08 (OSNP 2010 nr 3-4, poz. 32) Sąd Najwyższy stwierdził, że korzystny dla pracownika wynik sporu o odszkodowanie z art. 45 § 1 k.p. nie przesądza o zasadności równocześnie dochodzonego roszczenia o odprawę pieniężną z art. 8 w zw. z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz.U. Nr 90, poz. 844 ze zm.). W uzasadnieniu tego wyroku Sąd wyjaśnił, że korzystny dla pracownika wynik sporu o odszkodowanie z art. 45 § 1 k.p. nie oznacza automatycznie uznania zasadności równolegle dochodzonych roszczeń o odprawę pieniężną, gdyż przesłanką zasądzenia roszczenia o odprawę pieniężną z art. 8 w związku z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracownika nie jest niezgodność z przepisami bądź bezzasadność wypowiedzenia umowy o pracę, ale rozwiązanie stosunku pracy w ramach zwolnień grupowych lub indywidualnych spowodowanych przyczynami niedotyczącymi pracownika.

Przyczyny te muszą zaś faktycznie zaistnieć, a ciężar udowodnienia ich występowania z mocy art. 6 k.c. w związku z art. 300 k.p. obciąża pracownika. Podobnie, na podstawie poprzednio obowiązującej ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o zwolnieniach grupowych, wyrok Sądu Najwyższego z 21 czerwca 2005 r., II PK 304/04 (OSNP 2006 nr 3-4,poz.45), podobnie postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 maja 2017 r. I PK 242/16,Lex nr 2331715).

W sprawie niniejszej z materiału dowodowego i ustalonego prawidłowo stanu faktycznego wynika, że powódka B. K. (1) zajmowała w pozwanym Ośrodku stanowisko głównego księgowego (z miesięcznym wynagrodzeniem 6.400,00 złotych brutto), jej zastępcą była J. S. (1). Obie panie (główna księgowa i jej zastępca) począwszy od miesiąca stycznia 2016 r. przebywały na dłuższych zwolnieniach lekarskich (odpowiednio powódka od 18 stycznia 2016 r., zaś J. S. (1) od 08 stycznia 2016 r.). Pozwany Ośrodek w związku z przebywaniem powódki i J. S. (1) na zwolnieniu lekarskim i brakach w kadrach podjął współpracę z podmiotem zewnętrznym (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. w przedmiocie prowadzenia spraw płacowych (z wynagrodzeniem 4.920,00 złotych k. 326). Zastępca powódki J. S. (1) została zwolniona z pracy z uwagi na likwidację stanowiska pracy w dniu 16 lutego 2016 r. Z zeznań P. Ś. (1) wynika, że utracił zaufanie do powódki już w 2015 r. W związku z powyższym zatrudnił firmę zewnętrzną do zbadania prawidłowości procedur związanych z prowadzeniem spraw kadrowo- placowych, naliczaniem i opłacaniem obciążeń publiczno-prawnych związanych z zatrudnianiem pracowników, skorzystał z pomocy fachowców do oceny pracy powódki (umowa nr (...) z 22 grudnia 2015r ze spółką (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.) a także spółkę (...) Sp. z o.o. do prowadzenia spraw księgowych (faktury załączone do materiału dowodowego -np. k.127 ), zeznania świadków: M. C., P. G..

W ocenie Sądu Okręgowego okoliczności te jednak, wbrew stanowisku skarżącego, nie stanowią pośredniego dowodu na zamiar likwidacji stanowiska pracy powódki. Było to spowodowane zmianą organu zarządzającego tj. zmianą na stanowisku Dyrektora pozwanego Hospicjum. Nowy dyrektor P. Ś. (1), obejmując stanowisko w pozwanym ośrodku chciał mieć pewność, że wszystkie przyjęte rozwiązania przez uprzedniego Dyrektora nie narażą go na ewentualną odpowiedzialność. Jeszcze w trakcie trwania zatrudnienia powódki została również zatrudniona na stanowisku dyrektora finansowego D. M. (1) najpierw na umowę na czas określony 2 miesięczny w dniu 01 marca 2016 r. z wynagrodzeniem miesięcznym 8.700,00 złotych brutto, w dniu 29 kwietnia 2016r. na umowę na czas nieokreślony z terminem rozpoczęcia pracy określonym na 09 maja 2016 r. z wynagrodzeniem 9.000,00 złotych brutto ( k. 350 i k. 324 umowy o pracę). Do zakresu obowiązków dyrektora finansowego Ośrodka (...) należało m.in. kształtowanie i realizacja strategii finansowej firmy, przygotowanie sprawozdań finansowych oraz raportów, odpowiedzialność za płynność finansową oraz prowadzenie ksiąg rachunkowych. Zakres obowiązków dyrektora finansowego pokrywał się w znacznej większości czynności z zakresem obowiązków powódki zatrudnionej na stanowisku głównej księgowej.

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd I instancji prawidłowo ustalił, iż u pozwanego pracodawcy nie doszło do likwidacji stanowiska pracy powódki, lecz do przejęcia obowiązków powódki przez zatrudnioną na stanowisku dyrektora finansowego D. M. (1). Zakres obowiązków dyrektora finansowego był tożsamy z zakresem obowiązków powódki, a różnicą między tymi dwoma stanowiskami jest rozbieżność nazewnictwa. Zdaniem Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy prawidłowo wskazał, że nie można mówić o pozornym działaniu pracodawcy wobec wręczenia powódce wypowiedzenia z sformułowanymi przyczynami, które w toku procesu się nie potwierdziły. Raz jeszcze podkreślić należy, że korzystny dla pracownika wynik sporu o odszkodowanie z art. 45 § 1 k.p. nie przesądza o zasadności równocześnie dochodzonego roszczenia o odprawę pieniężną z art. 8 w zw. z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz.U. Nr 90, poz. 844 ze zm.). Przyczyny- niedotyczące pracownika muszą faktycznie zaistnieć, a ciężar udowodnienia ich występowania z mocy art. 6 k.c. w związku z art. 300 k.p. obciąża pracownika.

Ponadto w judykaturze Sądu Najwyższego podnosi się przy tym, iż pozorna likwidacja ma miejsce, gdy stanowisko powstałe w miejsce zlikwidowanego różni się od poprzedniego wyłącznie nazwą (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 2001 roku, I PKN 680/00). Z pozorną likwidacją stanowiska pracy mamy do czynienia wówczas, gdy jest ono wprawdzie likwidowane, ale w jego miejsce jest tworzone inne stanowisko pracy (o innej nazwie), które w istotnych elementach nie różni się od zlikwidowanego (vide wyrok SN z dnia 4 września 2007 roku, I PK 92/07). W ocenie Sądu Okręgowego Sąd Rejnowy słusznie wskazał, że o likwidacji stanowiska pracy powódki nie świadczy fakt wypłaty na jej rzecz przez pozwanego odprawy pieniężnej. Fakt, iż odprawa została powódce wypłacona świadczy o braku wiedzy ówczesnego dyrektora na temat przesłanek wypłaty odprawy.

Przechodząc zatem do analizy poszczególnych zarzutów apelacyjnych wywiedzionych przez pełnomocnika powódki wskazać należy, iż nie zasługują one na uwzględnienie.

1. Odnośnie zarzutu pierwszego zawartego w apelacji tj. naruszenia przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, tj. art. 233 § 1 k.p.c. przez:

a) dowolną a nie swobodną ocenę dowodu z przesłuchania powódki i świadków D. M. (1), M. C. i E. M. w zakresie umów o prowadzenie księgowości od grudnia 2015 i stycznia 2016r, zakresu obowiązków powódki i dyrektora finansowego. Dowolną a nie swobodną ocenę dowodu z przesłuchania świadka: D. M. (1) oraz świadka E. M. co do zakresu ich zadań wykonywanych w ramach stosunku pracy oraz zlecenia oraz

b). dowolną a nie swobodną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego- zeznań świadków i załączonych dokumentów - i uznanie, że zakres obowiązków powódki - głównej księgowej i D. M. (1)- dyrektora finansowego są tożsame a stanowiska różnią się jedynie nazwami – wywiedziony zarzut nie zasługuje zdaniem Sądu Okręgowego na uwzględnienie. Sąd Rejonowy wskazał w jakim zakresie i dlaczego dał wiarę powyższym źródłom osobowym i źródłom w postaci dokumentów i wbrew twierdzeniom skarżącego nie była to ocena dowolna.

Podkreślić należy, iż swobodna ocena dowodów funkcjonuje w postępowaniu cywilnym przy ustalaniu podstawy faktycznej rozstrzygnięcia sądu. Przyjęta w ustawie swobodna ocena dowodów, nie oznacza jednak dowolności w ocenie dowodów. Granice swobodnej oceny dowodów określają trzy czynniki: logiczny, ustawowy, ideologiczny (zob. wyroki Sądu Najwyższy: z dnia 20 sierpnia 2002 r., II UKN 555/01, Lex nr 572008, z dnia 7 lutego 2002 r., II UKN 806/00, Lex nr 560570, z dnia 12 lutego 2004 r., II UK 236/03, Lex nr 390137). Czynnik logiczny związany jest z obowiązkiem sądu wyprowadzenia z zebranego materiału procesowego wniosków zgodnych z regułami logiki. Ten wymóg dotyczy wyprowadzenia wniosków po ocenie każdego dowodu z osobna, a także powiązania wszystkich wniosków w jedną logiczną całość (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 22 grudnia 2005 r., I ACa 540/05, Lex nr 186125). Czynnik ustawowy wyraża przepis art. 233 k.p.c., który stanowi, że ocena sądu ma być oparta na wszechstronnym rozważeniu zebranego materiału. Taka ocena obejmuje kolejno jego uporządkowanie, odniesienie się do wszystkich przeprowadzonych dowodów i każdego z osobna i w konsekwencji wskazanie, które z faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy zaistniały, bądź nie zaistniały. Istotą oceny dowodów jest wybranie tych, które weszły w skład podstawy rozstrzygnięcia i odrzucenie tych, którym sąd odmówił wiarygodności i mocy dowodowej. Moc dowodowa to przekonanie sądu, jakie uzyskał po przeprowadzeniu dowodu o istnieniu lub nieistnieniu określonego faktu, którego dowód dotyczył (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 5 maja 2009 r., I ACa 111/09, Przegląd Orzecznictwa Sądu Apelacyjnego w Gdańsku 2009, nr 1, poz. 58, wyrok SA w Poznaniu z dnia 22 grudnia 2005 r., I ACa 540/05, Lex nr 186125). Ocena wiarygodności dowodu odnosi się do źródła informacji (środka dowodowego). Dokonując oceny sąd określa, czy środek dowodowy z uwagi na jego cechy indywidualne i okoliczności obiektywne zasługuje na wiarę. Podstawą selekcji dowodów jest zatem ich wiarygodność. Natomiast kryteriami oceny wiarygodności są doświadczenie życiowe, inne źródła wiedzy, poprawność logiczna, prawdopodobieństwo wersji.

W orzecznictwie podkreślono nadto, że ramy swobodnej oceny dowodów ( art. 233 § 1 ) wyznaczone są wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 685/98, Lex nr 41437, wyrok SA w Szczecinie z dnia 17 września 2008 r., I ACa 1195/06, Lex nr 516569; J. Klich-Rump, Podstawa faktyczna rozstrzygnięcia sądowego w procesie cywilnym, Warszawa 1977, s. 135). Trzeci czynnik, określany jako ideologiczny, bądź też psychologiczny związany jest ze świadomością prawną sądu. Zaliczany jest też do czynników intelektualnych. Jest to niewątpliwie element subiektywny oceny związany z osobowością sędziego. Trafnie podkreśla się, że "własne przekonanie" sędziego w kwestii wartości poszczególnych dowodów determinowane jest jego indywidualną wiedzą (świadomością) społeczną i prawną (zob. T. Wiśniewski, Przebieg procesu..., s. 66). Naruszenie reguł swobodnej oceny dowodów nie może być utożsamiane z błędnymi ustaleniami faktycznymi.

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd I instancji w sposób prawidłowy ocenił materiał dowodowy i wyprowadził z niego wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, tak więc nie naruszył reguł swobodnej oceny dowodów wymaganej normą art. 233 § 1 k.p.c. Podniesione zatem przez apelującego zarzuty mogłyby być uwzględnione jedynie wówczas, gdyby wykazano, że zebrane dowody w części zostały ocenione w sposób rażąco wadliwy, sprzeczny z zasadami logiki bądź doświadczenia życiowego. Tego zaś pełnomocnik powódki nie dowiódł gdyż w ocenie Sądu Okręgowego dokonana przez Sąd I instancji ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie pozostaje w sprzeczności z zasadami logicznego rozumowania czy też doświadczenia życiowego, nie wykazuje błędów natury faktycznej ani prawnej wobec czego twierdzenia apelacji, iż prawidłowa ocena materiału dowodowego w sprawie prowadzi do odmiennych ustaleń jest jedynie polemiką z trafnymi wnioskami Sądu Rejonowego wynikającą wyłącznie z subiektywnego przekonania strony o innej wadze jak i ocenie dowodów.

W tym miejscu nie sposób zgodzić się z twierdzeniami skarżącego, iż zakres obowiązków powódki jako głównej księgowej był znacznie szerszy od zakresu obowiązków dyrektora finansowego i obejmował więcej czynności- które w chwili obecnej, zdaniem apelującego, przejęły p. E. M. i p. W. R. np. dokonywanie rozliczeń z NFZ, czy też współpraca z gminą w zakresie rozliczeń finansowych- pracownik biurowy- W. R., rozliczaniem wynagrodzeń pracowników, sporządzaniem i wysyłaniem deklaracji do ZUS, sporządzanie rachunków do umów cywilno- prawnych, dokonywaniem rozliczeń samochodów służbowych (tzw. „kilometrówki"), jak również sporządzaniem sprawozdania do GUS- zajmuje się, zdaniem apelującego współpracująca z pozwanym ośrodkiem na podstawie umowy zlecenia p. E. M., a przed nią -współpracująca z pozwanym w ramach indywidulanej działalności gospodarczej J. K. (2). Do obowiązków p. M., należą również jak sama zeznała sprawy związane z obsługą świadczeń urlopowych, zasiłków chorobowych, macierzyńskich- które to obowiązki, również znajdowały się, zdaniem apelującego, do tej pory w gestii powódki.

W ocenie Sądu Okręgowego w tym zakresie należy podzielić ustalenia dokonane przez Sąd Rejonowy oraz argumentację pozwanego w takim zakresie, że zakres obowiązków wypełnianych przez Panią D. M. (1) zatrudnioną na stanowisku Dyrektora Finansowego pokrywa się z zakresem obowiązków jakie wypełniała powódka. Charakter placówki oraz charakter zajmowanego stanowiska powodują, iż brak jest możliwości wyszczególnienia na piśmie wszelkich czynności jakie w ramach ośrodka wykonuje Główna Księgowa (Dyrektor Finansowy), zakres ten wynika jednak z praktyki przyjętej w danym podmiocie. Nietrafne są jednak w tym zakresie twierdzenia skarżącej, jakoby do zakresu obowiązków powódki należało rozliczanie z NFZ, kiedy w pozwanej placówce zatrudniona jest na umowę o pracę na pełen etat Pani W. R. zajmująca stanowisko specjalisty ds. rozliczania z NFZ. Prowadzeniem spraw kadrowo - płacowych zajmowała się Pani B. K. (2) i argumentacja jakoby leżało to w zakresie głównych obowiązków powódki nie jest uprawnione. Również nie uzasadnione jest twierdzenie skarżącej, jakoby Pani D. M. (1) zeznała, iż nie zajmuje się współpracą z Gminami w zakresie rozliczeń finansowych w sytuacji, gdy świadek zeznał iż wykonuje bieżący nadzór, a kwestie rozliczenia projektów dokonywane są w późniejszym okresie. W zakresie obowiązków powódki nie leżało zatwierdzanie i przygotowywanie umów zawieranych przez Pozwanego. Naturalnym jest, że Główny Księgowy (Dyrektor Finansowy) od strony finansowej posiada wiedzę o zawarciu danej umowy w tym zakresie - co też potwierdził świadek D. M. (1), ale w zakresie obowiązków powódki nie leżała ich analiza formalno - prawna i przygotowywanie projektów umów zawieranych przez pozwanego.

2. Odnośnie kolejnego zarzutu wywiedzionego w apelacjitj. naruszenia przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, tj. art. 233 § 1 k.p.c. przez:

c). brak wskazania, którym zeznaniom i jakim dokumentom Sąd I instancji dał wiarę a jak ocenił inne i czyje, rozpatrując roszczenie powódki o ustalenie, że stanowisko jej zostało zlikwidowane faktycznie, w ocenie Sądu Okręgowego, wywiedziony przez skarżącego zarzut nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu k. 9-10 szczegółowo wskazał i dokonał wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odniósł je do pozostałego materiału dowodowego

d). pominięcie w ocenie Sądu zeznań świadka C. i brak odniesienia się do zeznań tego świadka w uzasadnieniu wyroku, w kontekście roszczenia o ustalenie, że stanowisko powódki zostało zlikwidowane, w ocenie Sądu Okręgowego, przedmiotowy zarzut apelacyjny jest bezzasadny, gdyż Sąd I instancji szczegółowo wskazał, że „podstawą ustaleń faktycznych Sądu I instancji nie stanowiły zeznania świadków J. K. (1) k. 311 – e-protokół 02:01:10 – 02:05:46 oraz M. C. k. 312 – e-protokół 03:01:23-03:12:41. J. K. (1) – lekarz pracujący w (...) jako kierownik medyczny nie miała wiedzy na temat spraw finansowych pozwanego, a M. C. nie widziała nigdy powódki i nie posiadała wiedzy na temat przyczyn jej zwolnienia”.

e). dowolną a nie swobodną ocenę dowodu z zeznań P. Ś. (1) ( k.451-455) w przedmiocie daty nawiązania współpracy z firmą (...) sp. z o.o. w kontekście zeznań innych świadków np. M. C. w tej sprawie, wywiedziony zarzut, zdaniem Sądu II instancji, nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem Sąd Rejonowy w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważył materiał dowodowy jako całość, dokonał wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odniósł je do pozostałego materiału dowodowego (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 685/98, Lex nr 41437,

f) Brak oceny zeznań świadka P. G. w przedmiocie błędu przy ustalaniu odprawy dla powódki, w ocenie Sądu Okręgowego, wskazany przez skarżącego zarzut jest bezzasadny, gdyż Sąd I instancji wskazał w jakim zakresie dał wiarę ww. świadkowi „powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie wyżej wskazanych dokumentów zgromadzonych w aktach sądowych w zakresie opisanym wyżej z przywołaniem odpowiednich kart akt sprawy oraz na podstawie zeznań świadków …P. G. k. 443-444 – e-protokół 00:28:18-00:41:16…”. W toku postępowania ustalono, że decyzja o wypłacie odprawy dla powódki została podpisana przez Dyrektora pozwanego P. Ś. (1). W toku postępowania ustalono, że w tym zakresie dyrektor pozwanego konsultował się z firmą (...). W dacie wypłaty odprawy powódce sprawami kadrowo-płacowymi zajmował się na zlecenie P. G., który zeznał (zeznanie w dniu 15 marca 2017r 00:30:35,00:33:08 ), iż nie rozmawiał z P. Ś. (1) o odprawie konkretnie dla powódki. „(...) Nie słyszałem o żadnej pomyłce, nie wiem kto i kiedy wprowadził w błqd pozwanego - 00:33:08 (...)" Inni świadkowie twierdzili: ,,[...)Były informacje, że odprawę trzeba wypłacić.)" ( E. M. 15 marca 2017 00:51:58 . „(...) O konieczności wypłaty odprawy przypominał mi p. dyrektor.(...)”. W ocenie Sądu Okręgowego nie oznacza to jednak, wbrew stanowisku skarżącego, świadomego działania pracodawcy w przedmiocie wypłaty odprawy, tzn., że pozwany pracodawca chciał wypłacić odprawę, bo miał świadomość, że stanowisko powódki już nie istnieje. Zdaniem Sądu II instancji słusznie w świetle zgromadzonego materiału dowodowego Sąd pierwszej instancji wskazał, że wypłacenie powódce odprawy wynikało niewątpliwe z niewiedzy prawnej pracodawcy, a nie z faktu likwidacji stanowiska pracy powódki. W tym zakresie należy podzielić stanowisko pozwanego, że odmienna ocena zaistniałej sytuacji jest niezgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego tym bardziej, przy uwzględnieniu faktu braku doświadczenia Dyrektora ośrodka oraz początkowego okresu wdrażania osób zajmujących się w pozwanym ośrodku kadrami i płacami, które winny takiej sytuacji przeciwdziałać.

3. Odnośnie kolejnego zarzutu wywiedzionego w apelacjitj. naruszenia przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, tj.:

art. 328 § 2 k.p.c. w związku z art. 391§ 1 k.p.c., przez

a). niewskazanie w treści uzasadnienia wyroku przyczyn, dla których Sąd Rejonowy, pominął ocenę dowodów w postaci zeznań świadków D. M. (1), E. M., M. C., P. G., A. D., J. S. (1), P. Ś. (1) i powódki w zakresie dotyczących likwidacji stanowiska pracy powódki oraz

b). niewskazanie w treści uzasadnienia wyroku przyczyn, dla których Sąd Rejonowy, pominął ocenę dowodów w postaci dokumentów - zakres obowiązków dyrektora finansowego, regulamin wynagrodzeń i załącznik nr 2, umowy i faktury na prowadzenie usług księgowych w zakresie dotyczących likwidacji stanowiska pracy powódki.

Powyższy zarzut wywiedziony przez stronę skarżącą nie zasługuje zdaniem Sądu Okręgowego na uwzględnienie. Sąd Rejonowy w pisemnym uzsadnieniu szczegółowo odniósł się do każdego dowodu źródła osobowego jak i dokumentacji. Sąd I instancji w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważył materiał dowodowy jako całość, dokonał wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odniósł je do pozostałego materiału dowodowego.

Podkreslić należy, iż zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. może okazać się usprawiedliwiony tylko wówczas, gdy z uzasadnienia orzeczenia nie daje się odczytać, jaki stan faktyczny lub prawny stanowił podstawę rozstrzygnięcia, co uniemożliwia kontrolę instancyjną. W ocenie Sądu Okręgowego uzasadnienie zaskarżonego wyroku Sądu I instancji sporządzone zostało w sposób staranny i zawiera wszystkie elementy konieczne – wskazane w art. 328 § 2 k.p.c. Wywody Sądu Rejonowego są jasne i logiczne, w sposób precyzyjny i wyczerpujący przedstawił on wszystkie motywy wydanego rozstrzygnięcia, przywołując stosowne przepisy prawa materialnego. Co więcej, wywody te, w tym poczynione ustalenia faktyczne, znajdują podstawę w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym.

4. Odnośnie kolejnego zarzutu podniesionego w wywiedzinym środku zaskarżenia tj. naruszenia przepisów prawa materialnego tj.: art. 10 w związku z art. 8 ust 1 pkt 3 ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników poprzez jego niezastosowanie, podczas gdy z okoliczności sprawy wynika, że stanowisko powódki zostało zlikwidowane, a co za tym idzie należna jej była odprawa – podniesiony zarzut w ocenie Sądu Okręgowego jest bezzasadny. Sąd pierwszej instancji w sposób prawidłowy ustalił, iż u pozwanego pracodawcy nie doszło do likwidacji stanowiska pracy powódki – głównej księgowej, lecz do przejęcia obowiązków powódki przez zatrudnioną na stanowisku Dyrektora Finansowego D. M. (1). Nawet jeśli nie pociągnęło to za sobą zmian w strukturze organizacyjnej pozwanego. Zakres obowiązków dyrektora finansowego pokrywał się w znacznej większości czynności z zakresem obowiązków powódki zatrudnionej na stanowisku głównej księgowej, a różnicą między tymi dwoma stanowiskami jest rozbieżność nazewnictwa. Raz jeszcze podkreślić należy, że Sąd Rejonowy prawidłowo wskazał, że nie można mówić o pozornym działaniu pracodawcy wobec wręczenia powódce wypowiedzenia z sformułowanymi przyczynami, które w toku procesu się nie potwierdziły. Korzystny dla pracownika wynik sporu o odszkodowanie z art. 45 § 1 k.p. nie przesądza o zasadności równocześnie dochodzonego roszczenia o odprawę pieniężną z art. 8 w zw. z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz.U. Nr 90, poz. 844 ze zm.). Przyczyny- niedotyczące pracownika muszą faktycznie zaistnieć, a ciężar udowodnienia ich występowania z mocy art. 6 k.c. w związku z art. 300 k.p. obciąża pracownika.

Reasumując powyższe Sąd Okręgowy, na mocy art. 385 k.p.c., oddalił apelację pełnomocnika powódki jako bezzasadną.

O kosztach postępowania za II instancję orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. oraz § 2 pkt 5 w związku z § 9 ust. 1 pkt 2 w związku z § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, w wersji obowiązującej w dacie złożenia apelacji (Dz. U. poz. 1800).

(...)

SSO (spr.) SSO SSO

Monika Rosłan- Karasińska Marcin Graczyk Dorota Michalska

20/11/2017 r.

ZARZĄDZENIE

(...)