Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 października 2019 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 2 października 2019 r. w Bydgoszczy na rozprawie

sprawy z powództwa M. G. (1)

przeciwko (...) S.A. w B.

o premię

1.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 49 769,63 zł (czterdzieści dziewięć tysięcy siedemset sześćdziesiąt dziewięć złotych 63/100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2 700 zł (dwa tysiące siedemset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

3.  nakazuje pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 2 489 zł (dwa tysiące czterysta osiemdziesiąt dziewięć złotych) tytułem opłaty od pozwu od uiszczenia której powód był zwolniony.

SSR Katarzyna Błażejowska

Sygn. akt VII P 201/19

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym do tutejszego Sądu M. G. (1) domagał się zasądzenia kwoty 49.769,63 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty od pozwanego pracodawcy (...) S.A. z siedzibą w B.. Nadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanej na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż w okresie od 5 maja 2014 r. do 27 sierpnia 2016 r. był zatrudniony u pozwanej na stanowisku samodzielnego pracownika – planisty zakupów strategicznych. Powodowi oprócz wynagrodzenia za pracę przysługiwała także premia zgodnie z obowiązującym regulaminem oraz świadczenia pracownicze określone w Kodeksie pracy, Zakładowym Układzie Zbiorowym Pracy oraz innych przepisach. Do obowiązków powoda należało m.in. dążenie do obniżenia cen kupowanych materiałów i usług.

Powód podkreślił, że w dniu 9 sierpnia 2010 r. Dyrektor Generalny pozwanej spółki wydał Zarządzenie Wewnętrzne nr (...) w sprawie optymalizacji gospodarki magazynowej oraz obniżenia kosztów zakupów logistycznych. Zgodnie z regulacjami zawartymi w tym Zarządzeniu za zmniejszenie cen materiałów i usług przysługiwała premia w wysokości 8% kwoty zaoszczędzonej przez planistę zakupowego lub pracownika odpowiedzialnego za zakupy w ośrodkach zysku i innych zakładach. Zgodnie z procedurą określoną w powyższym Zarządzeniu sporządzano wnioski premiowe, jednakże powód pomimo sporządzenia wniosków nie otrzymał należnej jemu premii. Od III i IV kwartału 2014 r. należne premie, mimo wypracowania przez powoda oszczędności, sporządzenia i zaakceptowania wniosków premiowych, zaprzestały być wypłacane.

Zgodnie z wnioskami premiowymi za IV kwartał 2015 r. powód powinien otrzymać następujące kwoty:

- za październik 2015 r. kwotę 6.651,08 zł,

- za listopad 2015 r. kwotę 31.618,55 zł,

- za grudzień 2015 r. kwotę 56.891,67 zł (a z tej kwoty w niniejszym pozwie powód domaga się zasądzenia kwoty 11.500 zł).

Powód zaznaczył, że w przedmiotowym postępowaniu dochodzi jedynie części należnych mu premii w kwocie 49.769,63 zł nie zrzekając się w jakimkolwiek zakresie żądania zapłaty pozostałej części.

W dalszej części powód podał, że zgodnie z Zarządzeniem nr 09/2010 wniosek premiowy podlegał akceptacji Szefa Logistyki oraz zatwierdzany był przez Członka Zarządu. Część wniosków nie była podpisywana przez Zarząd, lecz jest to wynikiem jedynie pasywnej postawy pozwanej, co nie oznacza, że oszczędności nie zostały wypracowane.

Uprzedzając natomiast stanowisko strony pozwanej powód oświadczył, że w jego ocenie Zarządzenie nr (...) nie zostało zawieszone, natomiast twierdzenia pozwanej w tym zakresie nie są prawdziwe. Powód podniósł, iż należna mu premia to premia motywacyjna, regulaminowa. Oczywiste jest, zdaniem powoda, iż skoro przyznanie prawa do premii nastąpiło w formie zarządzenia, to każde odstąpienie, modyfikacja albo wypowiedzenie obowiązywania winno nastąpić także w formie pisemnej. Taka procedura była przyjęta i stosowana u pozwanego pracodawcy. Ponadto podkreślił, że pozwana nie zawarła żadnego porozumienia w zakresie zawieszenia obowiązywania Zarządzenia nr (...) i nie przekazała żadnego porozumienia właściwemu okręgowemu inspektorowi pracy. Powód zaznaczył także, iż wypłacane premie zależały od spełnienia określonych kryteriów i były naliczane każdorazowo na podstawie zestawień, co czyni je premiami regulaminowymi, a nie uznaniowymi. Powód zaprzeczył, aby podczas jednej z kwietniowych odpraw na spotkaniu z zarządem kierownicy dowiedzieli się o zawieszeniu systemu premiowego. Składanie przez pracowników wniosków o premie, mimo wiedzy o zawieszeniu zarządzenia byłoby nieracjonalne. Gdyby zaś, jak koniunkturalnie twierdzi pozwana, mieli oni na uwadze, że pozwana wznowi zarządzenie premiowe także w stosunku do wniosków złożonych w okresie zawieszenia – to jak wytłumaczyć, że pozwana takiej informacji o należnej rzekomo dopiero w przyszłości premii, nie zawarła np. świadectwie pracy. Powód dodał, że opóźnienie w składaniu wniosków wynikało z tego, że od marca 2015 r. Dyrektor Logistyki M. B. nie chciał przyjmować wniosków, nie tłumacząc się z tej decyzji. W październiku/listopadzie 2015 r., po wielu prośbach wnioski premiowe zaczęły być podpisywane. M. B. twierdził, że uzgodnił z zarządem, że będą one wypłacane. Powód również wskazał, że w analogicznych sprawach Sąd Rejonowy w Bydgoszczy w prawomocnych orzeczeniach uwzględnił powództwa oparte na tożsamej podstawie faktycznej i prawnej (VII P 91/17 i VII P 451/18).

Na koniec powód oświadczył, że nastąpiło przerwanie biegu terminu przedawnienia wypłaty należnych mu świadczeń za rok 2015 poprzez wniesienie do Sądu wniosku o zawezwanie do próby ugodowej. Jednakże na skutek postawy pozwanej do zawarcia ugody nie doszło.

W odpowiedzi na pozew pozwana (...) S.A. w B. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od strony powodowej na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwana podniosła, iż strona powodowa na okoliczność wykazania zasadności swojego roszczenia przedłożyła kopie niezatwierdzonych zgodnie z procedurą wynikającą z Zarządzenia nr (...) wniosków premiowych, podpisanych jedynie przez siebie i T. S., (który nota bene dochodził analogicznych roszczeń w ramach innych prowadzonych przed tutejszym Sadem postępowań) oraz kopię notatki z negocjacji nr (...) z dnia 9 stycznia 2015 r. Dokumenty te w żaden sposób nie wykazują zasadności dochodzonego roszczenia. Zdaniem pozwanej weryfikacja zasadności wniosku premiowego wymaga, zgodnie z § 2 w/w Zarządzenia, ustalenia szeregu okoliczności, które mają znaczenie w niniejszym przypadku i które potwierdziłyby ewentualnie prawidłowość danych wpisanych przez powoda we wnioskach premiowych. Okoliczności te odnoszą się m. in. do tego, czy materiały wskazane we wnioskach premiowych zostały faktycznie zamówione przez pozwaną i czy zamówił je powód, czy materiały te zostały dostarczone i wykorzystane następnie przez pozwaną do produkcji, jaka była „cena bazowa” materiałów wskazanych we wnioskach i czy cena ta uległa wzrostowi w okresie roku przypadającego przed zakupem materiałów z tytułu, których miała powstać oszczędność, jaką cenę wynegocjował powód i czy była ona zbieżna z ceną, po jakiej zakupiono materiały wskazane we wnioskach, czy działania negocjacyjne powoda przyczyniły się do obniżenia „ceny bazowej” materiałów, a także czy wskutek zamówienia materiałów po niższej cenie i od innego producenta nie nastąpiło pogorszenia warunków dostawy w/w materiałów.

Pozwana podniosła, iż informacje zawarte we wnioskach premiowych nie weryfikują w żaden sposób powyższego i nie wykazują zasadności roszczenia, a tylko wskazują treść oświadczenia przygotowanego przez powoda. Ponadto wzór wniosku, którym posługuje się powód nie jest tożsamy z wzorem wniosku premiowego przewidzianym załącznikiem nr 1 do Zarządzenia nr (...). Pozwana również zarzuciła, iż przedłożona przez powoda notatka z negocjacji podaje, co do zasady kwoty różne od tych przedstawionych we wnioskach premiowych. Do tego odnosi się ona jedynie do części wskazanych we wnioskach materiałów, a ponadto z samej jej treści wynika, że negocjacje były prowadzone z (...) Sp. z o.o., a powód nie wykazał, że materiały wskazane we wnioskach premiowych zostały zamówione właśnie w tej spółce.

Pozwana wskazała również na § 2 ust. 14 Zarządzenia nr (...) zgodnie, z którym w przypadku zmiany uwarunkowań ekonomiczno-gospodarczych powodujących niezależny od osoby negocjującej spadek cen materiałów, wielkość przyznawanej premii podlega weryfikacji, pod kątem tego czy pracownikowi premia w ogóle się należy, a jeżeli tak, to w jakiej wysokości. W związku z tym pozwana zwróciła uwagę na fakt znacznych obniżek cen rudy żelaza, co następowało sukcesywnie od początku 2014 r. do końca 2015 r. i stanowiących główny składnik materiałów wskazanych we wnioskach premiowych. Biorąc pod uwagę obniżkę cen rudy żelaza o połowę w latach 2014-2015 pozwana skonstatowała, iż była to wiodąca przyczyna obniżenia ceny zamawianych towarów.

Pozwana wniosła również o przeprowadzenie posiedzenia Sądu wyznaczanego w niniejszej sprawie przy drzwiach zamkniętych z uwagi na fakt, iż w toku postępowania mogą zostać ujawnione informacje stanowiące tajemnicę przedsiębiorstwa pozwanej, w tym rysunki techniczne elementów pojazdów, a co może doprowadzić do poniesienia przez nią istotnej szkody, np. w wyniku ujawnienia danych podmiotom konkurencyjnym w stosunku do pozwanej.

W dalszych pismach procesowych strony podtrzymały swoje stanowisko w sprawie rozwijając przedstawioną argumentację.

Sąd ustalił, co następuje:

Powód M. G. (1) był zatrudniony u pozwanej w okresie od 5 maja 2014 r. do 27 sierpnia 2016 r. na stanowisku: samodzielny pracownik – planista zakupów strategicznych w dziale logistyki.

Okoliczności bezsporne, ponadto dowód: umowa o pracę z 30.04.2014 r. – k. 1 cz. B akt osobowych, umowa o pracę z 30.07.2014 r. – k. 12 cz. B akt osobowych, porozumienie stron z 12.08.2016 r. – k. 2 cz. C akt osobowych, świadectwo pracy z 29.08.2016 r. – k. 3 cz. C akt osobowych

W dniu 9 sierpnia 2010 r. w pozwanej spółce przyjęto Zarządzenie Wewnętrzne nr (...) S.A. w sprawie optymalizacji gospodarki magazynowej oraz obniżenia kosztów zakupów logistycznych. Na mocy w/w zarządzenia premia przysługiwała za zakup materiałów i usług oraz użycie ich do produkcji po niższych wynegocjowanych cenach, przy zachowaniu dotychczasowego terminu i warunków płatności lub wydłużonego terminu płatności oraz takiej samej jakości z zaznaczeniem, iż sam zakup nie jest premiowany. Wysokość premii wynosiła 8% kwoty zaoszczędzonej przez planistę zakupowego lub pracownika odpowiedzialnego za zakupy w ośrodkach zysku i innych zakładach. Wniosek premiowy wraz z listą materiałów, z podaniem dotychczas obowiązującej bazowej ceny i ceny wynegocjowanej sporządzał planista zakupowy. Kierownik komórki organizacyjnej potwierdzał zgodność i zasadność wniosku. Następnie wniosek był przekazany do Działu FE, również w formie elektronicznej, celem sprawdzenia zgodności cen. Każdy wniosek premiowy podlegał akceptacji Szefa Logistyki oraz był zatwierdzony przez Członka Zarządu. Premia była wypłacana po zakończeniu każdego kwartału a w przypadku, gdy przy negocjowaniu niższych cen brałoby udział więcej niż jedna osoba, w kwestiach spornych, kierownik komórki organizacyjnej miał prawo do podziału przysługującej premii. Wysokość premii akceptował Szef Logistyki, a zatwierdzał Członek Zarządu. Prezes Zarządu-Dyrektor Generalny miał prawo do zmiany lub zawieszenia w całości lub w części zarządzenia, w tym do zawieszenia, wstrzymania lub anulowania wypłaty przyznanej premii. Utworzono dodatkowy fundusz premiowy równy 25% premii regulaminowej.

Okoliczności bezsporne, ponadto dowód: Zarządzenie wewnętrzne nr (...) – k. 25-33 akt VII P 451/18

Zgodnie z procedurą określoną w Zarządzeniu sporządzano wnioski premiowe. Powód pomimo wypełnienia wniosków nie otrzymał premii. Od III i IV kwartału 2014 r. należne premie zaprzestały być wypłacane.

Na kwotę należną powodowi za okres od IV kwartału 2015 r. składają się premie:

- za październik 2015 r. w kwocie 6.651,08 zł

- za listopad 2015 r. w kwocie 31.618,55 zł

- za grudzień 2015 r. w kwotach 56.891,67 zł.

Wnioski premiowe zostały sporządzone i podpisane przez powoda oraz zaakceptowane przez Szefa Zakupów Strategicznych T. S.. Wnioski zawierały podpisy wnioskodawcy premii, czyli powoda oraz kierownika komórki organizacyjnej w osobie T. S.. Brak podpisów pozostałych osób był wynikiem tego, iż w pewnym momencie zaczęto odmawiać podpisywania wniosków premiowych nie kwestionując jednak pozyskania przez pracowników oszczędności.

W styczniu 2016 r. M. B. poprosił powoda i innych pracowników o przekazanie wszystkich wniosków premiowych i powiedział, że będzie się starał o wypłacenie premii. Pracownicy D. Logistyki, w tym także powód składali w 2015 roku wnioski premiowe, mimo braku wypłat premii zawnioskowanych we wcześniejszym czasie, gdyż zostali poinformowani, iż w przypadku poprawienia wyniku finansowego spółki zostaną one zrealizowane.

Dowód: wnioski premiowe – k. 18-20 akt sprawy, zeznania M. G. (2) – k. 222 akt VII P 451/18, (e-protokół 00:02:57-00:24:48) – k. 128 akt sprawy, zeznania świadka Ł. M. – k. 222 akt VII P 451/18, zeznania świadka M. B. – k. 222v akt VII P 451/18, przesłuchanie powoda – k. 225 akt VII P 451/18, (e-protokół 01:07:24-01:36:44) – k. 128 akt sprawy

W latach 2014-2015 nastąpiła obniżka cen rudy żelaza, której ceny spadły z ponad 120 dolarów za tonę do poziomu 60 dolarów za tonę.

Okoliczność bezsporna

Zespół negocjacyjny, w którego skład wchodził również powód przyczynił się do uzyskania przez pozwaną oszczędności dzięki znalezieniu nowego dostawcy materiałów wskazanych we wnioskach premiowych. Dotychczasowy dostawca zagraniczny dostarczał części po wyższej cenie od znalezionej przez powoda spółki (...) Sp. z o.o. Oferta nowego dostawcy była najbardziej korzystna, a po przeprowadzeniu audytu okazało się, że spółka jest w stanie dostarczyć potrzebne produkty w określonym terminie. Powód brał czynny udział w negocjacjach wraz z T. S..

Z negocjacji w dniu 9 stycznia 2015 r. została sporządzona notatka. Z jej treści wynika, że stronami negocjującymi była pozwana reprezentowana przez powoda i T. S. oraz nowy dostawca – (...) sp. z o.o. Notatka została zaakceptowana i podpisana przez szefa logistyki i prokurenta pozwanej spółki (...) w dniu 12 lutego 2015 r. M. B. wyrażał duże zadowolenie z przeprowadzonych negocjacji, osobiście gratulował powodowi odkrycia dostawcy, który oferował materiały po znacznie niższej cenie.

Dowód: notatka z negocjacji – k. 21 akt sprawy, zeznania świadka T. S. (e-protokół 00:25:15-01:03:01) – k. 128 akt sprawy, przesłuchanie powoda (e-protokół 01:07:24-01:36:44) – k. 128 akt sprawy

Towary zostały zamówione zgodnie z wypracowanymi przez zespół powoda oszczędnościami i następnie zostały zakupione i wydane z magazynu na zlecenie produkcyjne. Pozwana w celu prowadzenia ewidencji części, ich ilości, cen oraz stanu na magazynie korzystała z Systemu Informatycznego (...) (I.), który potwierdzał użycie materiałów do produkcji. Na podstawie historii transakcji magazynowych kupiec, który przygotowywał wniosek premiowy sporządzał zestawienia licząc różnicę ceny bazowej (dotychczasowej) materiałów oraz ceny wynegocjowanej i następnie iloczyn w/w różnicy i liczby sztuk, co stanowiło kwotę oszczędności na produktach. Na podstawie tych danych i wyliczeń tworzono wnioski z kwotą premii, którą członkowie zespołu negocjacyjnego zgodnie ze swoim uznaniem dzielili proporcjonalnie między sobą.

Indeksy materiałowe zawarte we wnioskach premiowych załączonych do sprawy były przypisane do Planisty Zakupowego, którym był powód. Miał on dostęp do systemu transakcji magazynowych i był odpowiedzialny za zabezpieczenie produkcji w wymienione we wnioskach indeksy materiałowe.

Dowód: historia transakcji magazynowych – k. 88-90, k. 92-97, k. 99-106 akt sprawy, przesłuchanie powoda (e-protokół 01:07:24-01:36:44) – k. 128 akt sprawy

M. G. (1) oraz T. S. w dniu 10 września 2018 r. (data wpływu) wnieśli do Sądu Rejonowego w Bydgoszczy VII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych pozew przeciwko pozwanej spółce o zapłatę kwoty 23.909,61 zł na rzecz M. G. (1), na którą składała się premia za I i II kwartał 2015 r. za III kwartał 2015 r., za październik i listopad 2015 r. oraz kwoty 17.443,59 zł na rzecz T. S. tytułem premii za III kwartał 2015 r. oraz premii za październik i listopad 2015 r.

Wyrokiem z dnia 7 grudnia 2018 r. w sprawie o sygn. akt VII P 451/18 Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego na rzecz powoda łączną kwotę 23.909,61 zł. Sąd Rejonowy jednoznacznie stwierdził w uzasadnieniu wyroku, iż powodowi należy się prawo do wypracowanej premii, a zarządzenie nr (...) nie zostało prawidłowo uchylone bądź zawieszone w stosunku do pracownika. Orzeczenie stało się prawomocne z dniem 16 stycznia 2019 r.

Dowód: pozew z 3.09.2018 r. – k. 2-15 akt VII P 451/18, wyrok z 7.12.2018 r. – k. 229 akt VII P 451/18, zarządzenie z 31.01.2019 r. – k. 273 akt VII P 451/19, wnioski premiowe z 3.10.2015 r. – k. 42, k. 44 akt VII P 451/18

M. G. (1) wnioskiem o zawezwanie do próby ugodowej w dniu 7 grudnia 2018 r. (data wpływu) wezwał spółkę do zapłaty kwot wynikających z wniosków premiowych. Do ugody w powyższej sprawie nie doszło, albowiem takim rozwiązaniem sporu pracodawca nie był zainteresowany.

Dowód: wniosek o zawezwanie do próby ugodowej z dnia 7 grudnia 2018 r. – k. 2-4 akt sprawy VII Po 96/18

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dokonał powyższych ustaleń faktycznych na podstawie całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego. Sąd uznał za wiarygodne w całości dokumenty zebrane w toku postępowania w aktach niniejszej sprawy, aktach osobowych powoda, a także w aktach spraw VII P 451/18, VII P 91/17, VII P 580/18, VII Po 96/18, które nie budziły wątpliwości Sądu, co do ich zgodności z rzeczywistym stanem sprawy. Ponadto żadna ze stron nie kwestionowała ich autentyczności w toku postepowania. Sąd ustalając stan faktyczny oparł się również na zeznaniach świadków M. G. (2) oraz T. S., które były jasne, spójne i logiczne. Zeznania świadków były zgodne zarówno co do ich wzajemnej treści, a także z pozostałym materiałem dowodowym. Sąd dopuścił również dowód z przesłuchania stron, z ograniczeniem do przesłuchania powoda, który z wyżej wskazanych przyczyn również uznał za wiarygodny w całości.

Wobec tego, iż strona pozwana zawnioskowała o wyłączenie jawności rozprawy przez wzgląd na możliwość ujawnienia informacji, które stanowią tajemnicę przedsiębiorstwa pozwanej Sąd na podstawie art. 153 § 1 ¹ k.p.c. postanowił przeprowadzić rozprawę przy drzwiach zamkniętych. Przepis ten stanowi, iż sąd na wniosek strony zarządza odbycie posiedzenia lub jego części przy drzwiach zamkniętych, gdy mogą być ujawnione okoliczności stanowiące tajemnicę jej przedsiębiorstwa.

Sąd nie uwzględnił wniosku powoda o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z dziedziny księgowości i rachunkowości, ponieważ, zdaniem Sądu, w sprawie został zebrany materiał dowodowy wystarczający do podjęcia rozstrzygnięcia bez opinii eksperta.

Sąd oddalił także wniosek pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z dziedziny controllingu przedsiębiorstw przemysłowych na okoliczność wystąpienia uwarunkowań ekonomiczno-gospodarczych, powodujących niezależny od strony powodowej spadek cen towarów wskazanych we wnioskach premiowych ze szczególnym uwzględnieniem procentowego udziału cen rudy żelaza w cenach ww. towarów oraz wpływu ogólnego obniżenia cen tego surowca na rynku w 2014/2015 r. na ceny zamawianych w tym okresie towarów w stosunku do zamówień składanych w poprzednich latach. Zdaniem Sądu bezsporne w sprawie było, że cena ruda żelaza w 2015 roku spadła. Jednakże ustalenie okoliczności wnioskowanej przez pozwanego pozostałoby bez wpływu na rozstrzygnięcie. Pamiętać bowiem należy, że na ceną końcową materiału ma wpływ nie tylko cena surowca, ale też wiele innych czynników, w tym wzajemne relacje stron. Nie byłoby prawidłowe ustalenie, że do oszczędności po stronie pozwanej doszło tylko dlatego, że nastąpił spadek ceny rudy. Wobec czego wniosek pozwanego jako nieprzydatny w sprawie został oddalony.

Przechodząc do rozważań merytorycznych należy na wstępie podkreślić, iż pomiędzy stronami toczył się już prawomocnie zakończony proces o zapłatę premii „oszczędnościowych”, choć dotyczył on innych wniosków premiowych i częściowo innego okresu. Prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w sprawie VII P 451/18 przesądzono, iż powodowi należą się premie z tego tytułu, a argumentacja pozwanej o rzekomym zawieszeniu zarządzenia wewnętrznego była nietrafna. Decydujące znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy na tym etapie postępowania musi mieć więc wykładnia i stosowanie art. 365 § 1 k.p.c., a w szczególności kwestia skutków przewidzianej w nim mocy wiążącej prawomocnego orzeczenia, wiążącego nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Określona w tym przepisie moc wiążąca stanowi pozytywny skutek prawomocności orzeczenia, w odróżnieniu od opisanej w art. 366 k.p.c. powagi rzeczy osądzonej, traktowanej, jako negatywny skutek prawomocności wyroku, zaś oba te skutki składają się na tzw. prawomocność materialną orzeczenia. W literaturze w zasadzie jednolicie przyjmuje się, że podstawowym celem powyższych regulacji jest zapewnienie orzeczeniom prawomocnym formalnie cech niewzruszalności i stabilności w celu uniemożliwienia ich wzruszenia i zapewnienia należytej ochrony prawnej zawartym w nich rozstrzygnięciom. Ochrona taka nie byłaby zapewniona, gdyby możliwe było kwestionowanie przez dowolne osoby, organy państwa i instytucje stanu prawnego ukształtowanego korzystnie dla ubiegającego się o ochronę prawną przez prawomocne orzeczenie sądowe. Regulacje te gwarantują stabilność określonej orzeczeniem sądowym sytuacji prawnej, uniemożliwiając jej podważenie przez stronę niezadowoloną z rozstrzygnięcia i zobowiązując do jej respektowania inne sądy oraz inne organy państwa w określonych przez ustawę granicach. W orzecznictwie Sądu Najwyższego jednolicie także przyjmuje się moc wiążącą prawomocnych rozstrzygnięć prejudycjalnych. W wyroku z dnia 6 marca 2014 r. (V CSK 203/13, Legalis nr 924855; por. także postanowienie z dnia 30 października 2018 r., II CSK 258/18, Legalis nr 1839699) stwierdzono trafnie „Wskazuje się, że związanie prawomocnym wyrokiem oznacza, iż sąd obowiązany jest uznać, że kwestia prawna, która była już przedmiotem rozstrzygnięcia w innej sprawie, a która ma znaczenie prejudycjalne w sprawie przez niego rozpoznawanej, kształtuje się tak, jak przyjęto w prawomocnym wcześniejszym wyroku, nawet, jeżeli argumentacja prawna, na której opiera się to rozstrzygnięcie jest nietrafna. W późniejszej sprawie kwestia ta nie może być już w ogóle badana (porównaj między innymi wyroki: z dnia 8 stycznia 2002 r. I CKN 730/99, z dnia 12 lipca 2002 r. V CKN 1110/00, z dnia 7 stycznia 2004 r. III CK 192/02, z dnia 13 października 2005 r. I CK 217/05, z dnia 8 marca 2010 r. II PK 258/09, z dnia 29 września 2011 r. IV CSK 652/10, z dnia 28 marca 2012 r. II UK 327/11 i z dnia 19 października 2012 r. V CSK 485/11). Takie samo stanowisko prezentowane jest w aktualnym orzecznictwie Sądu Najwyższego w stosunku do orzeczeń wydanych w wyniku tzw. rozdrobnienia roszczeń. Dopuszczalność rozdrobnienia roszeń wynikających z tego samego stosunku prawnego nie jest wprawdzie uregulowana przepisami kodeksu postępowania cywilnego, jednak powszechnie traktowana jest, jako jedna z zasad polskiej procedury cywilnej. Jak wskazał Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 5 lipca 1995 r. (III CZP 81/95, OSNC 1995/11/159), nie ma podstaw ani żadnych racji, by ograniczać powoda w dochodzeniu zaspokojenia swojego roszczenia. Do niego powinno należeć kształtowanie procesu takiego zaspokojenia. Nie ma, zatem podstaw by negować uprawnienia powoda do dochodzenia części roszczenia, jeżeli ten sposób zaspokojenia dyktują mu względy takie jak np. koszty procesu, ułatwienia dowodowe czy celowość uzyskania tzw. orzeczenia próbnego. W związku z rozdrobnieniem roszczeń powstaje kwestia mocy wiążącej wyroku zapadłego, co do części dochodzonego świadczenia w procesie między tymi samymi stronami o dalszą część świadczenia z tego samego stosunku prawnego. Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 29 marca 1994 r. (III CZP 29/94) stwierdził, że w procesie o dalszą – ponad prawomocnie uwzględnioną – część świadczenia z tego samego stosunku prawnego, sąd nie może w niezmienionych okolicznościach orzec odmiennie o zasadzie odpowiedzialności pozwanego. To stanowisko zostało jednolicie podtrzymane w dalszych orzeczeniach Sądu Najwyższego. W wyrokach z dnia 14 maja 2003 r. I CKN 263/01 i z dnia 24 października 2013 r. IV CSK (...) stwierdzono, że w razie prawomocnego uwzględnienia części roszczenia o spełnienie świadczenia z tego samego stosunku prawnego, w procesie dotyczącym spełnienia reszty świadczenia sąd nie może w tych samych okolicznościach prawnych i faktycznych orzec odmiennie o zasadzie odpowiedzialności pozwanego. Natomiast w wyrokach z dnia 23 marca 2006 r. (IV CSK 89/05, OSNC 2007/1/15) i z dnia 5 kwietnia 2007 r. (II CSK 26/07) Sąd Najwyższy stwierdził, że prawomocny wyrok oddalający powództwo i zasądzenie części roszczenia ma moc wiążącą w sprawie, w której powód dochodzi pozostałej części roszczenia wynikającego z tego samego stosunku prawnego i opartego na tych samych okolicznościach faktycznych. W orzeczeniach tych podkreślono, że unormowanie przewidziane w art. 365 § 1 k.p.c. ma gwarantować poszanowanie prawomocnego orzeczenia sądu, regulującego stosunek prawny będący przedmiotem rozstrzygnięcia. Istnienie prawomocnego wyroku co do udzielenia ochrony prawnej określonemu prawu podmiotowemu, przekreśla możliwość ponownego oceniania zasadności roszczenia wynikającego z tego samego prawa, jeżeli występują te same okoliczności. W konsekwencji, w sytuacji, gdy sąd rozstrzygnął już w prawomocnie osądzonej sprawie o zasadzie odpowiedzialności pozwanego, w następnym procesie o pozostałe świadczenia wynikające z tego samego stosunku prawnego sąd jest związany rozstrzygnięciem zawartym w pierwszym wyroku, który ma charakter prejudycjalny. Prawomocny wyrok swoją mocą powoduje, że nie jest możliwe dokonanie odmiennej oceny i odmiennego osądzenia tego samego stosunku prawnego w tych samych okolicznościach faktycznych i prawnych, między tymi samymi stronami. Tylko takie rozumienie mocy wiążącej prawomocnego wyroku pozwala na zrealizowanie wskazanego wyżej celu, jaki ustawodawca postawił regulacji zawartej w art. 365 § 1 k.p.c. i art. 366 k.p.c., a więc zagwarantowania prawa do sądu i zapewnienia niewzruszalności sądowemu orzeczeniu udzielającemu ochrony prawnej określonemu prawu podmiotowemu lub odmawiającemu udzielenia takiej ochrony. W sytuacji rozdrobnienia roszczeń pozwala w szczególności na uniknięcie wielokrotnego badania przez sąd tych samych okoliczności faktycznych i prawnych oraz wyklucza możliwość wydania różnych orzeczeń co do zasady odpowiedzialności pozwanego w kolejnych sprawach między tymi samymi stronami wynikających z tego samego stosunku prawnego i opartych na tych samych okolicznościach faktycznych i prawnych, co nie tylko podważałaby istotę i cel tej instytucji, czyniąc ją iluzoryczną – co słusznie podkreślono w uchwale z dnia 29 marca 1994 r. (III CZP 29/94) – lecz byłoby niezrozumiałe dla stron i innych zainteresowanych i w sposób oczywisty naruszałoby powagę wymiaru sprawiedliwości oraz zasadę pewności i niewzruszalności prawomocnych orzeczeń sądowych.” Poglądy te Sąd w pełni podziela, a mają one pełne odniesienie do stanu rozpoznawanej sprawy, gdzie zgłoszone aktualnie roszczenia stanowią dopuszczalne rozdrobnienie roszczenia wynikającego z należnej powodowi premii. Prawomocnym wyrokiem zasada odpowiedzialności pozwanego pracodawcy została już przy tym przesądzona i w konsekwencji, w tym procesie o dalsze świadczenia wynikające z tego samego stosunku prawnego, sąd jest związany rozstrzygnięciem zawartym w pierwszym wyroku, który ma charakter prejudycjalny. Prawomocny wyrok swoją mocą powoduje, że nie jest możliwe dokonanie odmiennej oceny i odmiennego osądzenia tego samego stosunku prawnego w tych samych okolicznościach faktycznych i prawnych, między tymi samymi stronami.

Niezależnie od powyższego trzeba zaznaczyć, że w myśl art. 9 § 1 k.p. do źródeł prawa pracy zalicza się przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określających prawa i obowiązku pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych określających prawa i obowiązku stron stosunku pracy.

Zgodnie z art. 9 ¹ § 1 k.p. jeżeli jest to uzasadnione sytuacją finansową pracodawcy, może być zawarte porozumienie o zawieszeniu stosowania w całości lub w części przepisów prawa pracy, określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy; nie dotyczy to przepisów Kodeksu pracy oraz przepisów innych ustaw i aktów prawnych. Porozumienie, o którym mowa w § 1, zawiera pracodawca i reprezentująca pracowników organizacja związkowa, a jeżeli pracodawca nie jest objęty działaniem takiej organizacji, porozumienie zawiera pracodawca i przedstawicielstwo pracowników wyłonione w trybie przyjętym u tego pracodawcy (art. 9 § 2). Zawieszenie stosowania przepisów prawa pracy nie może trwać dłużej niż przez okres 3 lat (art. 9 § 3).

Na podstawie zawartych między stronami umów o pracę powodowi przysługiwała premia zgodnie z obowiązującym regulaminem oraz świadczenia pracownicze określone w Kodeksie Pracy, Zakładowym Układzie Zbiorowym Pracy oraz innych przepisach. W konsekwencji, źródłem prawa pracy obowiązującym u pozwanej był również regulamin premiowania, na który powołują się powodowie, w postaci Zarządzenia nr (...).

W niniejszej sprawie powód dochodził zasądzenia na jego rzecz należnej mu premii zgodnie z Zarządzeniem Wewnętrznym nr (...), dlatego też w pierwszej kolejności należało dokonać kwalifikacji premii przysługującej na podstawie Zarządzenia nr (...) jako regulaminowej bądź uznaniowej.

W przypadku, gdy regulamin wynagradzania określa pozytywne i negatywne warunki premiowania, które są wystarczająco konkretne i sprawdzalne, to premia z natury rzeczy nie może mieć charakteru uznaniowego, a regulaminowy. Świadczenie ma charakter uznaniowy tylko wtedy, gdy regulamin wynagradzania nie określa warunków przyznania świadczenia albo, gdy warunki przyznania świadczenia są określone w sposób na tyle ogólny, że uniemożliwiają kontrolę ich spełnienia. Przyznanie premii pracownikowi nie zależy, zatem do uznania pracodawcy, lecz od spełnienia warunków przewidzianych w tym regulaminie (wyrok SN z dnia 20 stycznia 2005 r., I PK 146/04, Legalis). Treść Zarządzenia nr (...) w sposób szczegółowy określała warunki nabycia prawa do premii w przypadku „optymalizacji gospodarki magazynowej oraz obniżenia kosztów zakupów logistycznych”. Premia przysługiwała za zakup materiałów i usług oraz użycie ich do produkcji po niższych wynegocjowanych cenach, natomiast wnioski premiowe sporządzone na tej podstawie podlegały akceptacji i zatwierdzenia przez kierownika komórki organizacyjnej, Szefa Logistyki oraz Członka Zarządu. Ponadto w przedmiotowym Zarządzeniu precyzyjnie wskazano, iż wysokość premii stanowi 8% zaoszczędzonej przez danego planistę kwoty. Oceny charakteru przedmiotowych premii nie mogą zmienić zapisy Zarządzenia mówiące o tym, iż „wysokość premii akceptuje Szef Logistyki, zatwierdza Członek Zarządu (§ 2 pkt 19), „w przypadku pogorszenia terminowości usług, jakości oraz zmian warunków ekonomiczno- gospodarczych Szef Logistyki decyduje o wielkości przyznanej premii (§ 3 pkt 11), „w przypadku pogorszenia terminowości, Szef Logistyki decyduje o wielkości przyznanej premii (§ 4 pkt 11), gdyż wskazują one bądź na procedurę postępowania bądź na możliwość miarkowania wysokości premii w danych okolicznościach. Z zapisów w/w Zarządzenia nie wynika jakakolwiek uznaniowość w przyznaniu premii z tego tytułu, a w konsekwencji, w ocenie Sądu, premie przysługujące powodowi miały charakter premii regulaminowej.

Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w wyroku z dnia 18 lutego 2016 r. jeżeli zakładowe przepisy nie ustanowiły uzgodnionego i inkorporowanego do treści indywidulanych stosunków pracy oraz niesprzecznego z zasadami i przepisami prawa pracy sposobu i trybu ograniczenia lub całkowitego wstrzymania wypłat premii regulaminowych z określonych przyczyn dotyczących pracodawcy, np. „w razie nieosiągnięcia planowanego zysku, niewypłacalności lub zastosowania sankcji w stosunku do przedsiębiorstwa” to skuteczne uszczuplenie lub pozbawienie prawa do premii wymaga uprzedniego zawarcia okresowego porozumienia o zawieszeniu w całości lub w części zakładowych płacowych przepisów (art. 9 ^{( 1 )}k.p.) albo uzyskania wyraźnej uprzedniej zgody pracownika (porozumienia stosunku pracy) albo dokonania indywidualnych wypowiedzeń zmieniających warunki wynagradzania pracowników (wyrok SN z dnia 18 lutego 2016 r., II PK 351/14, Lex nr 2007790). Ponadto, jeżeli prawo do premii wynika z umowy o pracę to niekorzystna zmiana regulaminu premiowania może nastąpić tylko za jego zgodą wyrażoną w porozumieniu zmieniającym umowę lub w drodze wypowiedzenia warunków płacy (wyrok SN z dnia 13 grudnia 1996 r., I PKN 35/96, Legalis, wyrok SN z dnia 19 grudnia 1996 r., I PKN 23/96, Legalis, wyrok SN z dnia 20 stycznia 2005 r., sygn. I PK 146/04, Lex nr 390095). Wprawdzie zgodnie z § 17 pkt 4 przedmiotowego zarządzenia „Prezes Zarządu-Dyrektor Generalny ma prawo do zmiany lub zawieszenia w całości lub w części zarządzenia, w tym do zawieszenia, wstrzymania lub anulowania wypłaty przyznanej premii”, niemniej jednak nawet w przypadku wystąpienia uzasadnionych przesłanek do ograniczenia bądź wstrzymania wypłat premii regulaminowych, legalne uszczuplenie uprawnień płacowych pracowników wymagałoby zachowania prawem przewidzianego trybu i wskazania konkretnych okoliczności oraz precyzyjnego zakresu ograniczenia wysokości lub całkowitego wstrzymania wypłat premii regulaminowych.

Należy również zauważyć, że w przedmiotowej sprawie pozwana zasadniczo nie kwestionowała ogólnego prawa do premii na gruncie zapisów Zarządzenia nr (...). Liczne argumenty pozwanej, które pojawiły się w odpowiedzi na pozew oraz dalszych pismach procesowych dotyczyły m. in. kwestii samej zasadności i prawidłowości wypełnienia wniosków premiowych odnośnie cen części wynegocjowanych przez powoda i zamówionych przez pozwaną. Pozwana kwestionowała to, czy materiały wskazane we wnioskach zostały faktycznie zamówione, wykorzystane do produkcji, czy cena wynegocjowana przez powoda była rzeczywiście niższa od ceny bazowej materiałów. Pozwana podnosiła również, że występują różnice w wysokościach kwot cen bazowych i wynegocjowanych we wnioskach premiowych oraz notatce z negocjacji, które powód wziął pod uwagę przy szacowaniu premii wskazanych we wnioskach. Notatka odnosiła się także jedynie do części wskazanych we wnioskach premiowych materiałów. W samych wnioskach były z kolei rozbieżności, co do kwot oszczędności w porównaniu z dokumentem stanowiącym notatkę z negocjacji. Zdaniem pozwanej również nie wszystkie indeksy materiałowe były zgodne z rzeczywistym stanem rzeczy i niezasadnie zostały wykazane we wnioskach. Pozwana argumentowała, że powód nie wykazał w żaden sposób tego, iż skutkiem negocjacji prowadzonych ze spółką (...) Sp. z o.o. było zamówienie części wymienionych we wnioskach premiowych. Zdaniem pozwanej powód nie przyczynił się do wynegocjowania niższej ceny materiałów m. in. dlatego, że w latach 2014-2015 ceny rudy żelaza – głównego surowca do produkcji wynegocjowanych części uległy znacznemu obniżeniu i jest to wiodąca przyczyna tego, iż pozwana uzyskała części po niższej cenie.

Pozwana jednakże przyznała, iż nie neguje prawidłowości wskazanych we wnioskach premiowych i zestawieniu transakcji magazynowych za październik, listopad i grudzień 2015 r. danych odnośnie cen po jakich kupowane były towary oraz ilości towarów zamówionych, czy momentu ich wydania z magazynu. Jednoznacznie można, zatem stwierdzić, iż argument ten, opierający się na wykazywaniu niezasadności roszczenia z tego tylko względu, że wnioski premiowe nie zawierają informacji o dostawcy powstał wyłącznie na użytek procesu. Pozbawione, bowiem logiki jest twierdzenie, iż indeksy materiałowe wskazane we wnioskach są prawidłowe, ale mimo to nie wykazują wypracowanych oszczędności. Warto przy tym nadmienić, że sama cena surowca wbrew temu, co twierdzi pozwana, nie jest jedyną determinantą ostatecznej ceny dostarczanego materiału. Jak zasadnie wskazał powód produkcja części wymaga również spełnienia norm zarządzania jakością produktu, a co za tym idzie – wykonania odpowiednich badań jakości, przeprowadzenia kontroli produkcji, przygotowania audytu u dostawcy, a także wykonania samych form odlewniczych, obróbki mechanicznej odlewu i jego malowania. Nadto zasady doświadczenia życiowego wskazują, że dostawcy co do zasady sami nie obniżają wynegocjowanych cen na skutek spadku ceny wytworzenia materiału. Sytuacja taka oznacza dla nich powiększenie własnego zysku. Obniżenie ceny następuje zwykle na skutek inicjatywy zmawiającego i aktywności jego pracowników na tym obszarze.

Pozwana zarzucała, że to nie zasługą powoda było ukształtowanie ostatecznych cen zamówionych części. Pozwana zdaje się nie zauważać, iż w przedłożonej przez powoda notatce z negocjacji ze spółką (...) Sp. z o.o., które prowadzili ze strony pozwanej M. G. (1) i powód T. S., zaakceptowanej przez Szefa Logistyki i prokurenta M. B., uzgodniono ceny części pozwalające na osiągnięcie niemalże trzykrotnie niższej wartości dotychczasowych projektów pozwanej. Argument, że pracownicy podlegli powodowi jeszcze po wynegocjowaniu kontraktu zobligowani byli do ciągłych negocjacji i to oni mieli realny wpływ na osiągnięcie oszczędności z kolei należy uznać za oderwany od rzeczywistości. Wprawdzie wyjaśnia to różnice w cenach pomiędzy notatką z negocjacji a wnioskami premiowymi, czego strony nie zakwestionowały, jednak wbrew temu co sądzi strona pozwana nie świadczy to o braku aktywności powoda w tymże zakresie, skoro to już w notatce z negocjacji zespół negocjacyjny wypracował niebagatelne oszczędności dla spółki, a kolejne oszczędności były wynikiem pracy podwładnych powoda. Samego faktu oszczędności pozwana nie kwestionowała.

W dalszej kolejności należy wskazać, że Sąd nie podzielił twierdzenia pozwanej, że powód nie był odpowiedzialny za wypracowanie zniżek z tego również względu, iż we wnioskach premiowych znalazły się również indeksy materiałowe od dostawców innych niż (...) Sp. z o.o., a zatem nie dowiódł swojego udziału w oszczędnościach wskazanych we wnioskach premiowych z tego tytułu, albowiem notatka z negocjacji odnosi się jedynie do indeksów materiałowych wskazanych we wnioskach premiowych dostarczanych przez ten podmiot. Faktycznie notatka odnosi się do części materiałów wskazanych we wnioskach, ale nie przesądza to o braku wpływu powoda na osiągnięcie niższych cen materiałów od innych dostawców. Jak wskazano wyżej, to wnioski premiowe sporządzane są na podstawie rejestru z systemu transakcji magazynowych, w którym wskazano wszelkie dane dotyczące indeksów materiałowych, różnicy w cenie dotychczasowej oraz wynegocjowanej i w związku z tym nie wyklucza zasadności roszczenia powoda. Tym bardziej, że ostatecznie to strona pozwana przyznała, że dane z systemu stosowanego w przedsiębiorstwie pozwanej są prawidłowe. Podkreślić trzeba, iż przedmiotowe wnioski znajdują potwierdzenie w wydaniach magazynowych.

Sąd zważył, że wbrew twierdzeniom pozwanej, w niniejszej sprawie nie doszło do przedawnienia roszczenia. Stosownie do art. 291 § 1 k.p., roszczenia ze stosunku pracy ulegają przedawnieniu z upływem 3 lat od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed właściwym organem powołanym do rozstrzygania sporów lub egzekwowania roszczeń przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia; po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo. Jeżeli przerwa biegu przedawnienia nastąpiła wskutek jednej z przyczyn przewidzianych w § 1 pkt 1, przedawnienie nie biegnie na nowo, dopóki postępowanie wszczęte w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia nie zostanie zakończone (art. 295 § 1 pkt 1 i § 2 k.p.). W orzecznictwie Izby Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych Sądu Najwyższego przyjmuje się, że stanowi taką czynność zawezwanie do próby ugodowej w rozumieniu art. 185 k.p.c. (por. wyroki z dnia 6 lipca 2011 r., II PK 17/11 oraz z dnia 19 marca 2012 r., II PK 175/11). Stanowi to kontynuację dorobku judykatury Izby Cywilnej SN, w którym zawezwanie do próby ugodowej kwalifikuje się przez pryzmat art. 123 § 1 pkt 1 k.c. jako czynność zmierzającą bezpośrednio do dochodzenia roszczenia podjętą przed sądem (por. np. uchwała z dnia 28 czerwca 2006 r., III CZP 42/06). Taka też sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie, a twierdzenia pozwanej spółki są nietrafne, a częściowo nawet niezrozumiałe. Niewątpliwie rację ma pracodawca powołując się na wskazanie Sądu Najwyższego z postanowienia z dnia 11 lipca 2018 r. (I CSK 170/18), iż zawezwanie do próby ugodowej przerywa bieg terminu przedawnienia na podstawie art. 123 § 1 pkt 1 k.c., ale jedynie co do wierzytelności w zawezwaniu tym precyzyjnie określonej zarówno co do przedmiotu, jak i jej wysokości. Taka jednakże sytuacja miała miejsce w sprawie. Należy bowiem podkreślić, iż w każdym z wniosków o zawezwanie do próby ugodowej wnioskodawca (aktualny powód) jednoznacznie określił dokładnie wysokość kwoty i jej tytuł, tj. premie z tytułu oszczędności, wskazując też konkretne kwartały pracy. Taki sposób oznaczenia roszczenia we wniosku do próby ugodowej uznać trzeba za wystarczający, a zupełnie zbędne było przedstawianie szeroko poszczególnych wniosków premiowych, albowiem jak wskazał sam ustawodawca, w wezwaniu do próby ugodowej należy oznaczyć wyłącznie zwięźle sprawę (art. 185 § 1 k.p.c.). Oznaczenie wierzytelności nie musi zostać z tym oznaczone przez wskazanie, jakiej kwoty wnioskodawca żąda od przeciwnika, gdyż wystarczające jest, aby roszczenie było możliwe do zidentyfikowania i żeby było objęte omawianym wnioskiem. W zawezwaniu do próby ugodowej, zgodnie z art. 185 § 1 k.p.c. należy co prawda jedynie zwięźle oznaczyć sprawę, co oznacza, że nie musi być ono tak ściśle sprecyzowane jak pozew, jednak wskazana zwięzłość sprawy odnosi się przede wszystkim do argumentacji uzasadnianej żądanie oraz przytaczania dowodów na jej poparcie. (wyrok SA w Warszawie z dnia 13 marca 2018 r., VII AGa 211/18, Lex nr 2514690). Zarzut przedawnienia uznać należało więc za chybiony.

W tym stanie rzeczy zgodnie z Zarządzeniem nr (...), które na zasadzie art. 9 § 1 k.p. stanowi źródło prawa pracy u pozwanego pracodawcy Sąd w punkcie 1 sentencji wyroku zasądził tytułem premii na rzecz powoda kwotę 49.769,63 zł.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § k.c. w zw. z art. 300 k.p. Zgodnie z § 2 pkt 7 Zarządzenia Wewnętrznego nr (...) premia wypłacana jest po zakończeniu każdego kwartału. Z początkiem kolejnego kwartału pracodawca popadał w opóźnienie w zapłacie premii.

O kosztach procesu postanowiono w punkcie 2 wyroku na podstawie art. 98 k.p.c., w którym została wyrażona zasada odpowiedzialności za wynik procesu. Zgodnie z treścią tego przepisu strona przegrywająca zobowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na koszty procesu, które poniósł powód składa się wynagrodzenie ustanowionego w sprawie pełnomocnika. Przyznane powodowi koszty zastępstwa procesowego Sąd ustalił na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r., poz. 1800) zasądzając na jego rzecz kwotę 2700 zł (§ 9 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia).

Natomiast o kosztach sądowych orzeczono w punkcie 3 wyroku na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 623 ze zm.). Powód jako pracownik był z mocy prawa zwolniony od ponoszenia kosztów sądowych (art. 96 ust. 1 pkt 4 ustawy o kosztach), natomiast powództwo zostało w całości uwzględnione, a zatem w tej sytuacji kosztami nieuiszczonej opłaty od pozwu obciążono pozwaną. Wymiar opłaty Sąd ustalił w oparciu o treść art. 13 powołanej ustawy o kosztach sądowych, który stanowi, iż opłatę stosunkową pobiera się w sprawach o prawa majątkowe i wynosi ona 5 % wartości przedmiotu sporu.

Sędzia Katarzyna Błażejowska