Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 grudnia 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: SSA Mirosław Godlewski (spr.)

Sędziowie: SSA Karol Kotyński

SSA Dorota Rzeźniowiecka

Protokolant: sek. sądowy B. K.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 grudnia 2019 r. w Ł.

sprawy M. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P.

o emeryturę

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P.

od wyroku Sądu Okręgowego w Płocku

z dnia 17 kwietnia 2019 r. sygn. akt VI U 106/19

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 494/19

UZASADNIENIE

Decyzją z 12 grudnia 2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. odmówił M. W. prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w warunkach szczególnych z uwagi na nieudowodnienie 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

W odwołaniu od decyzji M. W. wniosła o jej zmianę i przyznanie prawa do emerytury. Motywując odwołanie wskazała, że w oparciu o świadectwo pracy można obliczyć, że od 1 września 1980 r. do 31 grudnia 1998 r., po odjęciu okresów pobierania zasiłku chorobowego i opiekuńczego czyli ok. 10 miesięcy, przepracowała w warunkach szczególnych 17 lat i 6 miesięcy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie.

Wyrokiem z 17 kwietnia 2019 r. Sąd Okręgowy w Płocku zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał M. W. prawo do emerytury od dnia 15 listopada 2018 r.

Sąd Okręgowy oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych:

M. W., urodzona (...), w dniu 15 listopada 2018 r. złożyła wniosek o przyznanie prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach. Wnioskodawczyni w dniu (...) ukończyła 55 lat życia. Na dzień 1 stycznia 1999 r. udowodniła ogólny staż pracy w wymiarze 20 lat, 4 miesiące i 11 dni. We wniosku o emeryturę zawarła wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w OFE na dochody budżetu państwa.

W okresie od 4 września 1978 r. do 30 listopada 2000 r. M. W. była zatrudniona w Zakładzie (...) w P.. Początkowo została zatrudniona na podstawie umowy o pracę jako pracownik młodociany w celu nauki zawodu. Nauka zawodu, zgodnie z umową o pracę miała trwać od 4 września 1978 r. do 30 czerwca 1980 r. i kończyć się egzaminem. W trakcie nauki zawodu młodociany pracownik miał się dokształcać w (...) nr 3 w P.. Aneksem z dnia 17 kwietnia 1979 r. umowa o pracę w celu przygotowania zawodowego została przedłużona o 2 miesiące do 31 sierpnia 1980 r. Na podstawie umowy o pracę z dnia 1 września 1980 r. odwołująca została zatrudniona na czas nieokreślony w Wydziale Dziewiarni na stanowisku pomocnik dziewiarza począwszy od dnia 1 września 1980 roku . Z dniem 1 października1985 r. zostało jej powierzone stanowisko dziewiarza falowarek płaskich w Wydziale Dziewiarni. Z dniem 1 listopada 1991 r. ponownie powierzono jej stanowisko pomocnika dziewiarza, a następnie z dniem 17 sierpnia 1992 r. powróciła na stanowisko dziewiarza falowarek płaskich, na którym była zatrudniona do końca. W okresie od 29 do 31 grudnia 1981 r. wnioskodawczyni korzystała z urlopu bezpłatnego, natomiast w okresie od 21 października 1988 r. do 20 października 1991 r. z urlopu wychowawczego. Po dniu 14 listopada 1991 r. do dnia 31 grudnia 1998 r. przebywała na zwolnieniach lekarskich łącznie przez 8 miesięcy i 18 dni. Z tego tytułu otrzymała wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby.

Z tytułu powyższego zatrudnienia pracodawca w dniu 30 listopada 2000 r. wystawił odwołującej się świadectwo pracy, w którym wskazano, że wykonywała pracę w szczególnych warunkach zgodnie z zarządzeniem nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 7 lipca 1987 r. na stanowisku pomocnik dziewiarza – Wykaz A dz. VII poz. 4 pkt 13 i dziewiarz falowarek płaskich – Wykaz A dz. VII poz. 4 pkt 12 – razem 15 lat 1 miesiąc.

Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, w tym w aktach rentowych i aktach osobowych M. W..

Sąd wskazał, że kwestią wymagającą rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie było, czy do stażu pracy w szczególnych warunkach należy zaliczyć również okresy zwolnień lekarskich wnioskodawczyni przypadających po dniu 14 listopada 1991 roku ; do dnia 31 grudnia 1998 roku w wymiarze łącznym 8 miesięcy i 18 dni. Organ rentowy wyłączył te okresy ze stażu pracy w szczególnych warunkach, co spowodowało, że przyjęty przez niego za udowodniony okres pracy w szczególnych warunkach wyniósł 14 lat 7 miesięcy i 26 dni. Doliczenie samych okresów zwolnień lekarskich skutkuje wykazaniem przez wnioskodawczynię 15 - letniego okresu pracy w szczególnych warunkach. Cały pozostały po wyłączenie okresów zwolnień lekarskich, urlopu bezpłatnego i urlopu wychowawczego okres zatrudnienia odwołującej w (...) na stanowiskach pomocnika dziewiarza i dziewiarz falowarek płaskich został jej zaliczony przez organ rentowy do stażu pracy w szczególnych warunkach. W ocenie Sądu organ rentowy słusznie odliczył ze stażu pracy w szczególnych warunkach okres nauki zawodu, gdyż w tym czasie odwołująca dokształcała się i nie pracowała w pełnym wymiarze czasu pracy.

Sąd Okręgowy uznał, że odwołanie jako zasadne podlegało uwzględnieniu, co musiało skutkować zmianą zaskarżonej decyzji organu rentowego. Możliwość uzyskania emerytury z tytułu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przewiduje art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. 2018.1270 j.t.). Szczegółowe warunki, na jakich można otrzymać to świadczenie, zawarte są w rozporządzeniu z dnia 7 lutego 1983 r. Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Zaskarżoną decyzją organ rentowy odmówił odwołującej się prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym uznając, iż na dzień 1 stycznia 1999 r. nie udowodniła ona co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Organ rentowy wyłączył ze stażu w warunkach szczególnych okresy zwolnień lekarskich, za które otrzymała wynagrodzenie lub świadczenie z ubezpieczenia społecznego po dniu 14 listopada 1991 r. – łącznie 8 miesięcy i 18 dni, co spowodowało, że wnioskodawczyni legitymowała się 14 latami 7 miesiącami i 26 dniami okresów pracy w warunkach szczególnych na dzień 1 stycznia 1999 roku . Za pracę w szczególnych warunkach uznał zatrudnienie wnioskodawczyni w (...) w P. na stanowiskach pomocnik dziewiarza i dziewiarz falowarek płaskich od 1 września 1980 r. do 20 października 1988 r. i od 21 października 1991 r. do 31 grudnia 1998 r. - w łącznym wymiarze 14 lat, 7 miesięcy i 26 dni (po wyłączeniu okresów urlopu wychowawczego, urlopu bezpłatnego oraz zasiłków chorobowych i opiekuńczych po dniu 15 listopada 1991 r.). Okoliczność, że w tym okresie wnioskodawczyni wykonywała pracę w warunkach szczególnych pozostaje poza sporem. Odwołująca się była bowiem zatrudniona w Zakładzie (...) w P. na stanowisku pomocnika dziewiarza oraz dziewiarza i wykonywała prace, które należało zakwalifikować zgodnie z wykazem A, Dział VII „W przemyśle lekkim”, poz. 4 „Prace przy produkcji i wykańczaniu wyrobów włókienniczych” wymienione w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43).

Sąd zwrócił uwagę, że kwestią wymagającą rozstrzygnięcia było zatem, czy do stażu pracy w szczególnych warunkach należy zaliczyć również okresy zwolnień lekarskich wnioskodawczyni po dniu 14 listopada 1991r. w wymiarze łącznym 8 miesięcy i 18 dni. Wyłączając ze stażu pracy w szczególnych warunkach okresy zwolnień lekarskich odwołującej się przypadające po dniu 14 listopada 1991r. organ rentowy kierował się treścią art. 32 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, który stanowi, że przy ustalaniu okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze nie uwzględnia się okresów niewykonywania pracy, za które pracownik otrzymał po dniu 14 listopada 1991 r. wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Sąd ocenił, że stanowisko organu rentowego oparte jest na błędnym rozumieniu wzajemnego powiązania art. 184 i art. 32 ust. 1a cytowanej ustawy i pozostaje w sprzeczności z orzecznictwem Sądu Najwyższego.

Sąd Okręgowy stwierdził, że kwestia zastosowania art. 32 ust. 1a ustawy o emerytach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przy ustalaniu okresów pracy w warunkach szczególnych wymaganych przez art. 184 tej ustawy była wielokrotnie przedmiotem oceny Sądu Najwyższego (uchwała SN z 27 listopada 2003 r., III UZP 10/03 oraz wyrok SN z dnia 23 kwietnia 2010r., II UK 313/09, OSNP 2011/19-20/260). Z jednoznacznego i ugruntowanego orzecznictwa w tym zakresie, które Sąd Okręgowy w pełni podzielił, wynika, że co prawda przepis art. 32 ust. 1a ustawy obowiązuje od dnia 1 lipca 2004 r. i odnosi skutek również względem stanów prawnych i faktycznych istniejących przed dniem jego wejścia w życie, jednakże osiągnięcie do dnia 1 stycznia 1999 r. okresu pracy w szczególnych warunkach, o którym mowa w art. 184 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (m.in. 15 lat pracy w warunkach szczególnych) wyłącza ponowne ustalenie tego okresu po osiągnięciu wieku emerytalnego według zasad wynikających z art. 32 ust. 1a pkt 1 tej ustawy, obowiązujących od dnia 1 lipca 2004 r. Zatem skoro wnioskodawczyni uzyskała wymagany na podstawie obowiązujących do dnia 1 stycznia 1999 r. przepisów okres zatrudnienia w szczególnych warunkach przed wskazaną wyżej datą należy przyjąć, że przedmiotowy przepis nie znajduje zastosowania przy ustalaniu jej okresu pracy w warunkach szczególnych, co wyklucza możliwość odliczenia od tego okresu-okresów zwolnień lekarskich. Sąd stwierdził, że nie jest dopuszczalne w niniejszej sprawie pominięcie okresów zwolnień lekarskich wnioskodawczyni po dniu 14 listopada 1991 r. (8 miesięcy i 18 dni) z powołaniem na art. 32 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Sąd meriti podkreślił, że do okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach może być zaliczony jedynie okres niewykonywania pracy, za który pracownik otrzymał wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Do okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach nie zalicza się zatem urlopu wychowawczego (wyrok Sądu Najwyższego z 23 kwietnia 2013 r., I UK 561/12, LEX nr 1324260), jak i urlopu bezpłatnego. Okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze odnosi się do okresu faktycznego wykonywania takiej pracy, z pominięciem okresów wyłącznie formalnego pozostawania w zatrudnieniu, w których pracownik – zgodnie z treścią łączącego go z pracodawcą stosunku pracy – zajmuje stanowisko, z którym łączy się wykonywanie pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, lecz w rzeczywistości pracy tej nie wykonuje, a tym samym nie jest narażony na uciążliwość związaną z warunkami lub charakterem pracy. Okres niewykonywania pracy nie wpływa zatem na szybszą utratę zdolności pracownika do zarobkowania. Skoro przez pracę w szczególnych warunkach rozumie się wykonywanie takiej pracy, a nie pozostawanie w stosunku pracy, to nie ma podstaw do zaliczenia urlopu wychowawczego do okresu pracy w szczególnych warunkach, skoro pracownik w czasie tego urlopu jest zwolniony z obowiązku świadczenia takiej pracy w takich, szczególnych warunkach. Wyjątek pozwalający na zaliczenie okresów niewykonywania pracy do okresu pracy w szczególnych warunkach obejmuje tylko okres pobierania wynagrodzenia i świadczeń z ubezpieczenia społecznego związanych z ciążą i macierzyństwem (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 października 2014r., I UK 51/14).

Niekwestionowany przez organ rentowy okres zatrudnienia wnioskodawczyni w szczególnych warunkach wyniósł łącznie 14 lat, 7 miesięcy i 26 dni. Doliczenie odliczonych przez ZUS okresów zwolnień lekarskich odwołującej po dniu 14 listopada 1991r. w wymiarze łącznym 8 miesięcy i 18 dni powoduje, że posiada ona wymagane prawem 15 lat pracy w szczególnych warunkach, a więc korzysta z uprawnień do emerytury z tego tytułu.

Z tych względów Sąd Okręgowy uznał odwołanie za zasadne i zasługujące na uwzględnienie, co skutkowało zmianą zaskarżonej decyzji w ten sposób, że Sąd przyznał wnioskodawczyni emeryturę od dnia 15 listopada 2018 r. tj. od dnia złożenia wniosku o emeryturę, w którym zawarty był wniosek o przekazanie środków zgormadzonych na rachunku w OFE na dochody budżetu państwa.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. zaskarżył powyższy wyrok w całości, stawiając zarzuty naruszenia prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 184 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 32 ust. 1, ust. la i ust. 4 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tj. Dz. U. z 2018 r., poz. 1270 ze zm.) i w związku z § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. nr 8 poz. 43 ze zm.) polegającą na przyjęciu, że okresem pracy w szczególnych warunkach jest okres nie wykonywania pracy z powodu choroby i zaliczenie okresów niezdolności do pracy do stażu pracy w szczególnych warunkach od którego zależy prawo do emerytury wcześniejszej.

Wskazując na powyższe zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie odwołania M. W. od zaskarżonej decyzji ZUS.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja organu rentowego jest niezasadna.

Na wstępie podkreślić należy, że zastąpiony profesjonalnie Zakład Ubezpieczeń Społecznych w wywiedzionej apelacji nie sformułował żadnych zarzutów naruszenia prawa procesowego, a w szczególności nie zakwestionował poczynionych przez Sąd pierwszej instancji ustaleń faktycznych, ograniczając się do zarzutów naruszenia prawa materialnego. W judykaturze utrwalony jest podgląd, że sąd drugiej instancji rozpoznający sprawę na skutek apelacji nie jest związany przestawionymi w niej zarzutami dotyczącymi naruszenia prawa materialnego, wiążą go natomiast zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego; w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania. Oznacza to, że sąd drugiej instancji nie może z urzędu brać pod rozwagę uchybień przepisom prawa procesowego, nieobjętych zarzutami apelacji, przy czym obowiązkiem sądu drugiej jest rozpoznanie podniesionych w apelacji zarzutów odnoszących się do przepisów postępowania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 2011 r., I UK 357/10, LEX nr 863946, uchwałę składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07, OSNC 2008 Nr 6, poz. 55 - zasada prawna). Mając zatem na uwadze, że apelujący nie zakwestionował ustaleń faktycznych, stanowiących podstawę rozstrzygnięcia, gdyż zarzutów obrazy prawa procesowego nie postawił, Sąd Apelacyjny aprobuje ustalenia poczynione przez Sąd Okręgowy w motywach wyroku i przyjmuje je jako własne (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 27 marca 2012 r., III UK 75/11, LEX nr 1213419; z dnia 14 maja 2010 r., II CSK 545/09, LEX nr 602684; z dnia 27 kwietnia 2010 r., II PK 312/09, LEX nr 602700; z dnia 20 stycznia 2010 r., II PK 178/09, LEX nr 577829).

W ocenie Sądu drugiej instancji, Sąd Okręgowy z dokonanych ustaleń faktycznych wyprowadził uprawnione wnioski, a w konsekwencji właściwie zastosował prawo materialne - art. 184 ust. 1 w związku z art. 32 ust. 4 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1270) oraz § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 4 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.). Prawo do emerytury w obniżonym wieku z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze stanowi w systemie emerytalnym uprawnienie wyjątkowe, związane z ujemnym oddziaływaniem zdrowotnym warunków pracy na pracownika, co uzasadnia przyjęcie wcześniejszego wieku emerytalnego. Zgodnie z przywołanym § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 4 lutego 1983 r., prawo do takiej emerytury nabywa pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, stanowiącym załącznik do rozporządzenia.

Zgodzić się bowiem w zupełności z Sądem pierwsze instancji przyjdzie ,że z niekwestionowanych ustaleń faktycznych wynika, że M. W. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywała pracę w warunkach szczególnych na stanowisku pomocnik dziewiarza i dziewiarz falowarek płaskich w okresach od 1 września 1980 r. do 20 października 1988 r. oraz od 21 października 1991 r. do 31 grudnia 1998 r. Była to praca, o której mowa w wykazie A dziale VII „w przemyśle lekkim” poz. 4 "prace przy produkcji i wykańczaniu wyrobów włókienniczych”.

Organ rentowy w wywiedzionym środku odwoławczym w istocie zakwestionował rozstrzygnięcie tylko z tego powodu, że Sąd Okręgowy nie wyłączył ze stażu pracy w warunkach szczególnych okresów pobierania przez ubezpieczoną zasiłków chorobowych po 14 listopada 1991 r.

Tak zaprezentowane stanowisko organu rentowego w przedmiocie braku możliwości uznania za okres pracy w warunkach szczególnych okresu przebywania na zwolnieniu lekarskim jest całkowicie nietrafne. Zdumiewającym jest, iż organ rentowy mimo wielokrotnie przedstawianego mu jednolitego stanowiska Sądu Najwyższego (zob. wyrok SN z dnia 23 kwietnia 2010 r., II UK 313/09, Lex nr 987667; z dnia 13 lipca 2013 r., I UK 12/11, Lex nr 989126) i sądów powszechnych, nadal zdaje się nie przyjmować do wiadomości prawidłowej wykładni przepisów art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Powołane przez Sąd I instancji orzeczenia Sądu Najwyższego, oczywiście nie mają mocy wiążącej w niniejszej sprawie, ale poczynione w nich rozważania w przedmiocie interpretacji spornych przepisów maja charakter uniwersalny, albowiem obrazują w jaki sposób należy rozumieć art. 32 ust. 1a pkt 1 ustawy emerytalnej w stosunku do osób, które w okresie zatrudnienia w warunkach szczególnych, po 14 października 1991 r., przebywały na zwolnieniach lekarskich.

Pogląd apelującego jest zatem niesłuszny i wynika z błędnego rozumienia wzajemnego stosunku art. 184 i art. 32 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Ten ostatni przepis wprowadzony został ustawą zmieniającą z dnia 20 kwietnia 2004 r. i wszedł w życie z dniem 1 lipca 2004 r. (Dz. U. Nr 121, poz. 1264). Postanowiono w nim, że przy ustalaniu okresów zatrudnienia nie uwzględnia się okresów niewykonywania pracy, za które pracownik po dniu 14 listopada 1991 r. otrzymał wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby lub macierzyństwa (pkt 1) oraz okresów, w których na mocy szczególnych przepisów został zwolniony od świadczenia pracy, z wyjątkiem okresu urlopu wypoczynkowego (pkt 2). Przepis art. 32 ust. 1a pkt 2 został uchylony ustawą z dnia 1 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z FUS oraz ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 169, poz. 1412), zatem wyłączeniu podlegają tyko okresy niezdolności do pracy z powodu choroby i macierzyństwa. Zgodnie ze zmienionym brzmieniem, okresów niewykonywania pracy, za które pracownik otrzymał wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby, nie wlicza się do ustalania okresów zatrudnienia w warunkach szczególnych lub szczególnym charakterze. Zasada ta nie ma jednak zastosowania do oceny nabycia prawa do emerytury przed dniem 1 lipca 2004 r. (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 5 maja 2005 r., II UK 219/04, OSNP 2005 Nr 22, poz. 361, z dnia 7 lutego 2006 r., I UK 154/05, LEX nr 272581) i nie dotyczy sytuacji osób wymienionych w art. 184 ustawy. W przepisie tym ustawodawca zapewnił ochronę ekspektatywy prawa podmiotowego dla osób, które w dniu 1 stycznia 1999 r. wypełniły warunki dotyczące stażu ogólnego i szczególnego. Ochrona tej ekspektatywy nie wygasła wskutek regulacji, dotyczącej ustalania okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych od dnia 1 lipca 2004 r. - w inny sposób. Toteż wykazanie na dzień 1 stycznia 1999 r. okresu wykonywania pracy w szczególnych warunkach, wymaganego przepisem art. 184 ustawy, wyłącza ustalanie tego okresu po osiągnięciu wieku emerytalnego według zasad wynikających z art. 32 ust. 1a ustawy (zob. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 23 kwietnia 2010 r., II UK 313/09, OSNP 2011 nr 19-20, poz. 260, z dnia 13 lipca 2011 r., I UK 12/11, LEX nr 989126, z dnia 18 maja 2012 r., III UK 99/11, LEX nr 1227193, z dnia 14 maja 2019 r., z dnia 14 maja 2019 r., III UK 122/18, LEX nr 2655529, z dnia 14 maja 2019 r., III UK 123/18, LEX nr 2673136, postanowienie z dnia 4 kwietnia 2019 r., III UK 227/18, LEX nr 2644634).

Sytuacja taka zachodzi w sprawie niniejszej. M. W. w dniu 1 stycznia 1999 r. legitymowała się wymaganym zatrudnieniem w warunkach szczególnych, toteż nie jest dopuszczalne obliczanie tego stażu ponownie przez pomijanie okresów niezdolności do pracy z powodu choroby na podstawie art. 32 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Powyższe prowadzi do wniosku, że ustalenia i wnioski Sądu I instancji, w zakwestionowanym przez organ rentowy zakresie, są prawidłowe. Uwzględniając jednocześnie fakt, że pozwany nie kwestionuje samego charakteru zatrudnienia odwołującej się w warunkach szczególnych, a Sąd Apelacyjny nie dostrzega żadnych podstaw aby okoliczność tą można byłoby zanegować z urzędu, nie ulega wątpliwości, iż wnioskodawczyni posiada staż pracy w warunkach szczególnych w wymiarze co najmniej 15 lat. Tym samym spełnia ona wszystkie przesłanki do przyznania żądanego świadczenia, a zarzut naruszenia przepisów art. 32 ust. 1a w zw. z art. 184 ustawy emerytalnej oraz § 2 ust 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. uznać należy za całkowicie nieuzasadniony.

Z powyższych względów Sąd Apelacyjny oddalił apelację organu rentowego jako całkowicie bezzasadną na podstawie art. 385 k.p.c.