Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 26 listopada 2008 r.
I PK 76/08
Odwołanie ze stanowiska zastępcy naczelnika urzędu skarbowego (art. 5
ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 1996 r. o urzędach i izbach skarbowych, jedno-
lity tekst: Dz.U. z 2004 r. Nr 121, poz. 1267 ze zm.) nie musi być uzasadnione
prawnie doniosłą przyczyną.
Przewodniczący SSN Zbigniew Korzeniowski, Sędziowie SN: Katarzyna
Gonera (sprawozdawca), Jolanta Strusińska-Żukowska.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 26 listopa-
da 2008 r. sprawy z powództwa Marii B. przeciwko [...] Urzędowi Skarbowemu w K. o
przywrócenie poprzednich warunków pracy i płacy, na skutek skargi kasacyjnej po-
wódki od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Kali-
szu z dnia 27 grudnia 2007 r. [...]
1. o d d a l i ł skargę kasacyjną;
2. zasądził od powódki na rzecz strony pozwanej kwotę 120 (sto dwadzieścia)
złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyj-
nym.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Rejonowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Kaliszu wyrokiem z
12 października 2007 r. [...] uwzględnił powództwo Marii B. przeciwko pozwanemu
[....] Urzędowi Skarbowemu w K. o uznanie za bezskuteczne odwołania powódki ze
stanowiska zastępcy naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w K. i przywrócił powódce
poprzednie warunki pracy i płacy u pozwanego pracodawcy, obowiązujące przed 14
maja 2007 r.
Sąd Rejonowy ustalił, że powódka w dniu 1 stycznia 1986 r. została mianowa-
na przez dyrektora Izby Skarbowej w K. na podstawie art. 4 ustawy z dnia 16 wrześ-
nia 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych na stanowisko komisarza skarbo-
2
wego w Izbie Skarbowej w K., następnie od dnia 1 sierpnia 1991 r. na stanowisko
zastępcy naczelnika Urzędu Skarbowego w K. Przeciętne wynagrodzenie powódki
na tym stanowisku wynosiło 7.412,24 zł. Powódce jako pierwszemu zastępcy na-
czelnika [...] Urzędu Skarbowego w K. w okresie od 22 lutego 2002 r. do 1 lutego
2006 r. podlegały: dział podatku dochodowego, referat ewidencji i identyfikacji podat-
ników, wieloosobowe stanowisko do spraw podatków majątkowych i opłat. Od 1 lute-
go 2006 r. powódce zostało powierzone kierowanie pracą oraz nadzór merytoryczny i
organizacyjny nad wykonywaniem zadań przez kierowników i pracowników: działu
podatku dochodowego DG i DN, działu wprowadzania danych, referatu ewidencji i
identyfikacji podatników, wieloosobowego stanowiska do spraw podatków majątko-
wych i opłat. Kierowanie działem egzekucyjnym i nadzór nad egzekucją sprawował
drugi zastępca naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w K. Wojciech G., który podlegał
bezpośrednio naczelnikowi tego urzędu.
Kontrole wewnętrzne oraz kontrole Izby Skarbowej w P. przeprowadzone u
pozwanego pracodawcy na przełomie lat 2006 i 2007 wykazały, że w latach 2002-
2006 [...] Urząd Skarbowy w K. prowadził administracyjne postępowania egzekucyjne
wobec pracowników urzędu i członków ich rodzin - postępowania te były umarzane z
uwagi na bezskuteczność egzekucji albo przedawnienie egzekwowanych należności.
Wśród osób, wobec których umorzono postępowania egzekucyjne, był syn powódki
Leszek B. Prowadzono wobec niego postępowanie egzekucyjne na podstawie sze-
ściu tytułów wykonawczych wystawionych w związku z nieuiszczeniem mandatów
karnych kredytowych. Powódka o tym nie wiedziała. Leszek B. faktycznie nie prze-
bywał w miejscu zamieszkania powódki i nie informował jej o nieuiszczonych man-
datach karnych. Również poborcy skarbowi nie zawiadamiali powódki o prowadzo-
nych egzekucjach wobec jej syna. Przeprowadzone kontrole w pozwanym Urzędzie
Skarbowym wykazały też pewne drobne uchybienia w funkcjonowaniu działów kiero-
wanych i nadzorowanych przez powódkę.
W dniu 25 kwietnia 2007 r. naczelnik [...] Urzędu Skarbowego w K. Bogdan B.
wystąpił do dyrektora Izby Skarbowej w P. z wnioskiem o odwołanie z dniem 14 maja
2007 r. powódki ze stanowiska pierwszego zastępcy naczelnika tego urzędu. W uza-
sadnieniu wniosku podał, że stwierdzone uchybienia w zakresie egzekucji należności
w stosunku do zamieszkującego z nią syna, w tym doprowadzenie do umorzenia
tych postępowań z powodu przedawnienia, doprowadziły do utraty zaufania wobec
powódki jako osoby gwarantującej bezstronność podejmowanych decyzji. Ponadto,
3
za stwierdzone przez organ nadrzędny inne nieprawidłowości, które były przyczyną
negatywnej oceny funkcjonowania [...] Urzędu Skarbowego w K., odpowiedzialność
ponosi także powódka, która przez cały okres objęty kontrolą była pierwszym zastęp-
cą naczelnika. Pismem doręczonym powódce 16 maja 2007 r. dyrektor Izby Skarbo-
wej w P. odwołał ją z dniem 14 maja 2007 r. ze stanowiska zastępcy naczelnika [...]
Urzędu Skarbowego w K. (na podstawie art. 5 ust. 5 ustawy o urzędach i izbach
skarbowych), a pismem doręczonym powódce 21 maja 2007 r. - z powołaniem się na
art. 110 ust. 1 ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o służbie cywilnej (Dz.U. Nr 170,
poz. 1280) oraz art. 10 ust. 1b ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach
urzędów państwowych (jednolity tekst: Dz.U. z 2001 r. Nr 86, poz. 953 ze zm.) - na-
czelnik [...] Urzędu Skarbowego w K. powierzył powódce od dnia 15 maja 2007 r.
stanowisko starszego komisarza skarbowego w dziale podatku dochodowego od
podmiotów gospodarczych z wynagrodzeniem zasadniczym, poczynając od dnia 1
września 2007 r., w kwocie 4.812,74 zł.
Sąd pierwszej instancji przyjął, że podstawą nawiązania stosunku pracy po-
wódki na stanowisku komisarza skarbowego i zastępcy naczelnika urzędu skarbo-
wego było mianowanie na zasadach określonych w ustawie z dnia 16 września 1982
r. o pracownikach urzędów państwowych. Zgodnie z art. 10 ust. 1b tej ustawy, jeżeli
jest to konieczne ze względu na szczególne potrzeby urzędu, urzędnika państwowe-
go mianowanego można przenieść na inne stanowisko, odpowiadające kwalifikacjom
urzędnika i równorzędne pod względem wynagrodzenia. Sąd Rejonowy stwierdził, że
do skutecznego odwołania powódki ze stanowiska zastępcy naczelnika [...] Urzędu
Skarbowego w K. przez dyrektora Izby Skarbowej w P. na podstawie art. 5 ust. 5
ustawy z dnia 21 czerwca 1996 r. o urzędach i izbach skarbowych (jednolity tekst:
Dz.U. z 2004 r. Nr 121, poz. 1267 ze zm.) niezbędne było spełnienie przesłanek z
art. 10 ust. 1b ustawy o pracownikach urzędów państwowych. Dopiero dalszą konse-
kwencją odwołania ze stanowiska zastępcy naczelnika było przeniesienie na inne
stanowisko służbowe, niemające jednak charakteru wypowiedzenia zmieniającego z
art. 42 k.p. Sąd Rejonowy podkreślił, że odwołanie powódki ze stanowiska zastępcy
naczelnika urzędu skarbowego powinno być uzasadnione szczególnymi potrzebami
urzędu. Pozwany uzasadnił odwołanie powódki utratą zaufania do niej spowodowaną
stwierdzonymi uchybieniami w zakresie egzekucji, a w szczególności ujawnionym
umorzeniem postępowań egzekucyjnych wobec jej syna, a także nieprawidłowo-
ściami w funkcjonowaniu działów kierowanych i nadzorowanych przez powódkę. W
4
ocenie Sądu pierwszej instancji, jeżeli pracodawca utracił zaufanie w stosunku do
pracownika mianowanego w oparciu o racjonalne przesłanki, powinien wszcząć wo-
bec niego postępowanie dyscyplinarne opisane w rozdziale 8 ustawy o służbie cywil-
nej. Zdaniem Sądu Rejonowego, nie można było uznać powódki za osobę odpowie-
dzialną za egzekucję należności skarbowych (w tym umorzenie postępowań egzeku-
cyjnych), skoro dział egzekucji bezpośrednio lub pośrednio jej nie podlegał. Nie
zmienia tego okoliczność, na którą powoływał się pozwany, że w razie nieobecności
naczelnika lub drugiego zastępcy naczelnika powódka zastępowała którąś z tych
osób, ponieważ pozwany nie wykazał, że tego rodzaju zastępstwo trwało na tyle
długo, aby można było uznać, że powódka miała rzeczywisty wpływ na prowadzenie
wobec pracowników urzędu i ich rodzin bezskutecznej egzekucji. Powódka nie miała
wiedzy w kwestii umorzenia postępowań egzekucyjnych prowadzonych w stosunku
do jej syna i tym samym nie mogła mieć żadnego wpływu na wynik egzekucji.
W ocenie Sądu pierwszej instancji, nieuzasadnione było przypisanie powódce
odpowiedzialności za działalność urzędu, ponieważ powódce w żaden sposób bez-
pośredni lub pośredni nie podlegał dział egzekucji, dlatego też nie miała ona obo-
wiązku kontrolować lub nadzorować sposobu prowadzenia przez ten dział postępo-
wań egzekucyjnych. Odnosząc się zaś do zarzutu pozwanego dotyczącego stwier-
dzenia w działach kierowanych i nadzorowanych przez powódkę nieprawidłowości,
Sąd Rejonowy uznał je za jednostkowe i małej wagi, skoro sam pozwany przesłu-
chany w charakterze strony miał trudności ze wskazaniem tych nieprawidłowości i
osób za nie odpowiedzialnych.
Apelację od powyższego wyroku złożył pozwany [...] Urząd Skarbowy w K. za-
rzucając naruszenie prawa materialnego - art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca
1996 r. o urzędach i izbach skarbowych oraz art. 10 ust. 1b ustawy z dnia 16 wrześ-
nia 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych w związku z art. 111 ust. 1 ustawy
z dnia 24 sierpnia 2006 r. o służbie cywilnej.
Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Kaliszu wyrokiem z
27 grudnia 2007 r. [...] zmienił zaskarżony wyrok w zakresie odnoszącym się do
przywrócenia powódce poprzednich warunków pracy w ten sposób, że powództwo w
tym zakresie oddalił i oddalił apelację w pozostałym zakresie. Sąd Okręgowy stwier-
dził, że dyrektor Izby Skarbowej w P. był uprawniony do odwołania powódki ze sta-
nowiska zastępcy naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w K. na podstawie art. 5 ust. 5
ustawy z dnia 21 czerwca 1996 r. o urzędach i izbach skarbowych, który przewidywał
5
- w dacie odwołania powódki - że dyrektor izby skarbowej powołuje i odwołuje za-
stępcę naczelnika urzędu skarbowego na wniosek naczelnika urzędu skarbowego.
Przepis ten nie odnosi się do podstawy nawiązania stosunku pracy zastępcy naczel-
nika urzędu skarbowego, mimo użycia w nim sformułowania o powołaniu i odwołaniu,
ale dotyczy powierzenia stanowiska i podległości służbowej. Do powódki, dla której
podstawą nawiązania stosunku pracy - zarówno na stanowisku komisarza skarbowe-
go w Izbie Skarbowej w K., jak i zastępcy naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w K.-
było mianowanie na zasadach określonych w ustawie z dnia 16 września 1982 r. o
pracownikach urzędów państwowych, zastosowanie miał tryb odwołania przewidzia-
ny w przepisach ustawy o urzędach i izbach skarbowych. Sąd drugiej instancji po-
wołał się na wyrok Sądu Najwyższego z 18 października 2007 r., III PK 45/07, LEX nr
319027, w którym uznano, że Minister Finansów nie musi uzasadniać decyzji odwo-
łującej naczelnika urzędu skarbowego. Sądy pracy nie ingerują więc w zasadność
podjętej decyzji o odwołaniu ze stanowiska, chyba że przeniesienie na inne stanowi-
sko oznaczałoby rażącą dyskryminację urzędnika. W powołanej sprawie, rozstrzy-
gniętej przez Sąd Najwyższy, odwołanie powoda ze stanowiska naczelnika urzędu
skarbowego nie było wadliwe a powierzenie mu stanowiska starszego komisarza
skarbowego - odpowiednie ze względu na posiadane kwalifikacje.
Zdaniem Sądu Okręgowego, dyrektor izby skarbowej upoważniony był do od-
wołania powódki z zajmowanego stanowiska zastępcy naczelnika urzędu skarbowe-
go, a odwołanie to było nie tylko formalnie zgodne z prawem, ale także nie nosiło w
sobie znamion rażącej dyskryminacji. Konsekwencją tej czynności była konieczność
przeniesienia powódki na inne stanowisko służbowe ze względu na szczególne po-
trzeby urzędu (art. 10 ust. 1b ustawy o pracownikach urzędów państwowych). W
ocenie Sądu drugiej instancji, przywrócenie powódki do pracy na stanowisku zajmo-
wanym przed odwołaniem (zastępcy naczelnika urzędu skarbowego), czyli przywró-
cenie powódce poprzednich warunków pracy sprzed odwołania, było niewłaściwe.
Sąd Okręgowy podkreślił, że zgodnie z art. 10 ust. 1b ustawy z dnia 16 września
1982 r. o pracownikach urzędów państwowych, jeżeli jest to konieczne ze względu
na szczególne potrzeby urzędu, urzędnika państwowego mianowanego można prze-
nieść na inne stanowisko, odpowiadające kwalifikacjom urzędnika i równorzędne pod
względem wynagrodzenia. W niniejszej sprawie pełniący obowiązki naczelnika [...]
Urzędu Skarbowego w K. powierzył powódce od dnia 15 maja 2007 r. stanowisko
starszego komisarza skarbowego w dziale podatku dochodowego od podmiotów go-
6
spodarczych za wynagrodzeniem od dnia 1 września 2007 r. w wysokości 4.812,74
zł brutto. Przyznanie powódce począwszy od dnia 1 września 2007 r. wynagrodzenia
niższego (w mniejszej wysokości) od uzyskiwanego dotychczas (5.843,53 zł) naru-
szało przytoczony art. 10 ust. 1b ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach
urzędów państwowych. Z uwagi na tę okoliczność Sąd drugiej instancji uznał za uza-
sadnione roszczenie powódki dotyczące nakazania przez sąd pracy pozwanemu
pracodawcy ukształtowania treści stosunku pracy w sposób spełniający omawiane
kryteria, ponieważ istniały podstawy prawne do uznania, że powódce powinno przy-
sługiwać wynagrodzenie w wysokości uzyskiwanej przed dniem 14 maja 2007 r.,
czyli sprzed odwołania ze stanowiska zastępcy naczelnika urzędu skarbowego.
Skargę kasacyjną od wyroku Sądu Okręgowego wniósł pełnomocnik powódki
zaskarżając wyrok ten w zakresie dotyczącym oddalenia powództwa o przywrócenie
powódki na stanowisko zastępcy naczelnika urzędu skarbowego. Skarga kasacyjna
oparta została na podstawie naruszenia prawa materialnego, a mianowicie: 1) art. 5
ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 1996 r. o urzędach i izbach skarbowych w związku z
art. 10 ust. 1b ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwo-
wych, poprzez błędną wykładnię oraz niewłaściwe zastosowanie, polegające na
uznaniu, że odwołanie ze stanowiska zastępcy naczelnika urzędu skarbowego może
być dowolne i niezależne od okoliczności faktycznych, ponieważ badanie jego za-
sadności uchyla się spod kontroli sądu; a ponadto, że tak rozumiane odwołanie ze
stanowiska zastępcy naczelnika urzędu skarbowego stanowi jedyną i wyłączną przy-
czynę powodującą konieczność przeniesienia na inne stanowisko ze względu na
szczególne potrzeby urzędu; 2) art. 10 ust. 1b ustawy z dnia 16 września 1982 r. o
pracownikach urzędów państwowych w związku z art. 110 ust. 1 ustawy z dnia 24
sierpnia 2006 r. o służbie cywilnej w związku z art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca
1996 r. o urzędach i izbach skarbowych, poprzez niewłaściwe zastosowanie wymie-
nionych przepisów polegające na uznaniu, że w niniejszej sprawie zaistniały okolicz-
ności uzasadniające przeniesienie powódki na inne stanowisko służbowe, podczas
gdy z ustaleń faktycznych będących podstawą rozstrzygnięcia wynika, że przekształ-
cenie treści stosunku pracy powódki nastąpiło bezpodstawnie wobec nieistnienia
szczególnych potrzeb urzędu w tym zakresie, tym samym w sytuacji braku podstaw
faktycznych dla zastosowania art. 10 ust 1b ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pra-
cownikach urzędów państwowych w związku z art. 110 ust. 1 ustawy z dnia 24 sierp-
7
nia 2006 r. o służbie cywilnej w związku z art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca
1996 r. o urzędach i izbach skarbowych.
Skarżąca wniosła o uchylenie wyroku Sądu Okręgowego w zaskarżonej części
i przekazanie sprawy Sądowi drugiej instancji do ponownego rozpoznania, ewentual-
nie o zmianę zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego i orzeczenie co do istoty
sprawy przez Sąd Najwyższy, poprzez uwzględnienie powództwa w zakresie oddalo-
nym zaskarżonym wyrokiem i przywrócenie powódce poprzednich warunków pracy u
pozwanego, obowiązujących przed 14 maja 2007 r. (czyli przywrócenie na stanowi-
sko zastępcy naczelnika urzędu skarbowego).
Pełnomocnik skarżącej wniósł o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania z
uwagi na konieczność rozstrzygnięcia istotnego zagadnienia prawnego oraz potrze-
bę wykładni przepisów budzących poważne wątpliwości. Podniósł, że konieczne jest
wyjaśnienie charakteru związku normatywnego pomiędzy art. 10 ust. 1b ustawy z
dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych i art. 5 ust. 5 ustawy
z dnia 21 czerwca 1996 r. o urzędach i izbach skarbowych w kontekście wzajemnych
relacji zakresów i kolejności zastosowania tych przepisów.
W dotychczasowym dorobku judykatury, niekwestionowanym przez przedsta-
wicieli doktryny, ustalono, że art. 5 ust. 4 ustawy o urzędach i izbach skarbowych jest
przepisem szczególnym w stosunku do art. 10 ust. 1b ustawy o pracownikach urzę-
dów państwowych. W rozpoznawanej sprawie chodzi o dokonanie wykładni odpo-
wiadającej na pytanie, czy art. 5 ust. 5 ustawy o urzędach i izbach skarbowych ma
zastosowanie niezależne i niepowiązane z zastosowanym trybem przeniesienia na
inne stanowisko służbowe na podstawie art. 10 ust. 1b ustawy o pracownikach urzę-
dów państwowych, czy też zakres unormowania i zastosowania tego pierwszego
przepisu realizuje się już w ramach zakresu zastosowania art. 10 ust. 1b ustawy o
pracownikach urzędów państwowych. Pełnomocnik podniósł, że możliwe jest jeszcze
trzecie rozwiązanie - relacje i związek między tymi przepisami polegają na krzyżowa-
niu się zakresów ich zastosowania, a sposób powiązania ich zastosowania zależy od
stanu faktycznego sprawy ustalonego w związku ze zmianą stanowiska mianowane-
go pracownika urzędu państwowego, będącego jednocześnie pracownikiem zatrud-
nionym w ramach administracji skarbowej.
Zdaniem pełnomocnika skarżącej, wyjaśnienia wymaga inne istotne zagad-
nienie, dotyczące poprawności stosowania dotychczasowej i utrwalonej w orzecz-
nictwie oraz doktrynie interpretacji instytucji przeniesienia na inne stanowisko służ-
8
bowe naczelnika urzędu skarbowego na podstawie art. 10 ust. 1b ustawy o pracow-
nikach urzędów państwowych w związku z art. 5 ust. 4 ustawy o urzędach i izbach
skarbowych do sytuacji dotyczących przeniesienia na inne stanowisko w trybie art.
10 ust. 1b ustawy o pracownikach urzędów państwowych w związku z art. 5 ust. 5
ustawy o urzędach i izbach skarbowych zastępcy naczelnika urzędu skarbowego. W
tym kontekście skarżąca zwróciła uwagę na istotne różnice pomiędzy charakterem
prawnym i pozycją w strukturze urzędu oraz w strukturze administracji państwowej
obu wymienionych stanowisk. Chodzi o odmienności, będące jednocześnie argu-
mentami powoływanymi w dotychczasowej wykładni dotyczącej sytuacji prawnej na-
czelnika urzędu skarbowego, takie jak: centralna pozycja w strukturze urzędu, wyko-
nywanie czynności pracodawcy, monizm obsady stanowiska, pełnienie funkcji orga-
nu administracji skarbowej. Wymienione cechy były dotychczas podnoszone jako
uzasadnienie poglądu o tym, że odwołanie naczelnika urzędu wyczerpuje uzasad-
nione potrzeby urzędu w rozumieniu art. 10 ust. 1b ustawy o pracownikach urzędów
państwowych. Powstaje pytanie, jak rozstrzygnąć to zagadnienie, gdy cechy te nie
dotyczą stanowiska zastępcy naczelnika urzędu skarbowego, co miało miejsce w
niniejszej sprawie. Pełnomocnik skarżącej podniósł, że „na tle związku normatywne-
go art. 10 ust. 1b ustawy o pracownikach urzędów państwowych i art. 5 ust. 5 ustawy
o urzędach i izbach skarbowych, kolejnym istotnym zagadnieniem związanym z po-
trzebą wykładni przepisów prawnych wywołujących rozbieżności w orzecznictwie
sądów powszechnych, jest określenie kompetencji sądu do badania przyczyn odwo-
łania ze stanowiska w związku z przeniesieniem w trybie art. 10 ust. 1b ustawy o
pracownikach urzędów państwowych. Nie chodzi przy tym tylko o ocenę zasadności
tych czynności, ale - jak w niniejszej sprawie - o ustalenie obiektywnego istnienia
okoliczności faktycznych wskazanych jako podstawy odwołania ze stanowiska przez
podmioty do tego uprawnione. Zatem po pierwsze, problem nie odnosi się do czyn-
ności nieistniejących (jak np. brak uzasadnienia), ale do czynności dokonanych z
powołaniem się na podstawy nieistniejące obiektywnie. W tym kontekście niezbędne
jest również określenie, czy brak wymogu uzasadnienia decyzji o odwołaniu ze sta-
nowiska zastępcy naczelnika urzędu skarbowego oznacza jednoczesny brak kom-
petencji sądu orzekającego do badania zasadności tego odwołania, jeżeli zostały
wskazane jego podstawy faktyczne, które są okolicznościami nieistniejącymi w
obiektywnej rzeczywistości. Również w związku z poruszanym zagadnieniem rodzi
9
się wątpliwość w kwestii znaczenia wniosku o odwołanie oraz wpływu jego treści na
zasadność i zakres samego odwołania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie ma uzasadnionych podstaw. Zarzucono w niej przede
wszystkim naruszenie art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 1996 r. o urzędach i
izbach skarbowych oraz art. 10 ust. 1b ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracow-
nikach urzędów państwowych.
1. Zgodnie z art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 1996 r. o urzędach i izbach
skarbowych, dyrektor izby skarbowej powołuje i odwołuje zastępcę naczelnika
urzędu skarbowego - na wniosek naczelnika urzędu skarbowego. Decyzja dyrektora
izby skarbowej o odwołaniu zastępcy naczelnika urzędu skarbowego nie wymaga
uzasadnienia. W każdym razie z dosłownego brzmienia art. 5 ust. 5 ustawy o urzę-
dach i izbach skarbowych nie wynika, aby odwołanie musiało być uzasadnione okre-
ślonymi, prawnie doniosłymi przyczynami i aby dyrektor izby skarbowej musiał te
przyczyny ujawniać w decyzji o odwołaniu. Powołanie powódki na stanowisko za-
stępcy naczelnika urzędu skarbowego stanowiło powierzenie jej funkcji kierowni-
czych w urzędzie państwowym jako mianowanemu urzędnikowi państwowemu. Nie
ma żadnych gwarancji ustawowych, że określoną w akcie powołania funkcję kierow-
niczą urzędnik państwowy ma pełnić od chwili powołania do chwili zakończenia sto-
sunku pracy (np. w związku z osiągnięciem wieku emerytalnego i przejściem na
emeryturę). W stanie prawnym obowiązującym w czasie zaistniałych zdarzeń, Mini-
ster Finansów mógł w dowolnym czasie powołać mianowanego urzędnika na stano-
wisko naczelnika urzędu skarbowego (powierzyć mu to stanowisko na czas nieokre-
ślony) i w dowolnym czasie odwołać go z tego stanowiska. Podobnie dyrektor izby
skarbowej mógł w dowolnym czasie powołać mianowanego urzędnika na stanowisko
zastępcy naczelnika urzędu skarbowego i odwołać go z tego stanowiska. Odwołanie
ze stanowiska nie oznacza w takim wypadku rozwiązania stosunku pracy (wprost
przeciwnie, stosunek pracy wynikający z mianowania trwa nadal) i utraty zatrudnie-
nia. Oznacza tylko odjęcie inwestytury - pozbawienie możliwości kierowania urzę-
dem, pozbawienie innych funkcji kierowniczych. W ramach swobody doboru kadry
kierowniczej urzędu państwowego Minister Finansów w stosunku do naczelnika
urzędu skarbowego oraz dyrektor izby skarbowej w stosunku do zastępcy naczelnika
10
urzędu skarbowego mogą dowolnie odwoływać tych kierowników urzędów skarbo-
wych, pod warunkiem że odwołanie to jest zgodne z prawem (nie narusza prawa). Po
odwołaniu gwarantuje się odwołanemu naczelnikowi urzędu skarbowego oraz za-
stępcy naczelnika urzędu skarbowego nie tylko dalsze zatrudnienie (jako mianowa-
nemu urzędnikowi służby cywilnej - por. art. 111 ust. 2 ustawy z dnia 24 sierpnia
2006 r. o służbie cywilnej, Dz.U. Nr 170, poz. 1218 ze zm.), ale również odpowiednio
wysokie wynagrodzenie.
Zgodnie z art. 10 ust. 1b ustawy o pracownikach urzędów państwowych - je-
żeli jest to konieczne ze względu na szczególne potrzeby urzędu, urzędnika pań-
stwowego mianowanego można przenieść na inne stanowisko, odpowiadające kwali-
fikacjom urzędnika i równorzędne pod względem wynagrodzenia. Pełnomocnik po-
wódki przyjmuje błędne założenie, że w stosunku do powódki najpierw powinien być
spełniony warunek z art. 10 ust. 1b ustawy o pracownikach urzędów państwowych (a
mianowicie: powinna zaistnieć konieczność przeniesienia urzędnika państwowego
mianowanego na inne stanowisko ze względu na szczególne potrzeby urzędu), a
dopiero po spełnieniu tego warunku możliwe jest odwołanie urzędnika państwowego
mianowanego ze stanowiska naczelnika urzędu skarbowego albo zastępcy naczel-
nika urzędu skarbowego. Zależności takiej nie da się wyprowadzić z dosłownego
brzmienia art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 1996 r. o urzędach i izbach skarbo-
wych w związku z art. 10 ust. 1b ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach
urzędów państwowych. Przeniesienie odwołanego zastępcy naczelnika urzędu skar-
bowego jako mianowanego urzędnika państwowego na inne stanowisko, odpowia-
dające kwalifikacjom urzędnika i równorzędne pod względem wynagrodzenia, jest w
takiej sytuacji skutkiem (konsekwencją) odwołania go ze stanowiska zastępcy na-
czelnika urzędu skarbowego, a szczególną potrzebą urzędu państwowego, uzasad-
niającą takie przeniesienie, jest właśnie jego wcześniejsze odwołanie oraz okolicz-
ność, że po odwołaniu nie może dłużej pełnić funkcji zastępcy naczelnika urzędu
skarbowego, a na zwolnione stanowisko zastępcy musi (powinna) być powołana inna
osoba.
Zgodnie z art. 111 ust. 2 ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o służbie cywilnej,
mającym zastosowanie do powódki ze względu na datę odwołania: „osoby odwołane
z funkcji organu administracji państwowej lub innego stanowiska kierowniczego w
administracji państwowej, które przed powołaniem na tę funkcję lub stanowisko były
urzędnikami państwowymi mianowanymi zgodnie z przepisami ustawy z dnia 16
11
września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych, stają się pracownikami
służby cywilnej i w stosunku do nich stosuje się odpowiednio art. 45 ust. 2 ustawy z
dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych.” Wynika stąd, że
do ochrony interesów pracowniczych powódki po odwołaniu ze stanowiska zastępcy
naczelnika urzędu skarbowego należało stosować art. 45 ust. 2 ustawy o pracowni-
kach urzędów państwowych. Zgodnie z art. 45 ustawy o pracownikach urzędów pań-
stwowych, przepisów ustawy dotyczących nawiązywania i rozwiązywania stosunku
pracy nie stosuje się do osób powoływanych do pełnienia funkcji organów admini-
stracji państwowej oraz na inne stanowiska kierownicze w administracji państwowej,
w trybie określonym w przepisach szczególnych (ust. 1); osobie odwołanej z funkcji
lub stanowiska, określonych w ust. 1, która przed powołaniem na tę funkcję lub sta-
nowisko była urzędnikiem państwowym mianowanym, przysługuje prawo do miano-
wania na stanowisko równorzędne z zajmowanym przed powołaniem, jeżeli osoba ta
spełnia wymogi, o których mowa w art. 3 pkt 4 (ust. 2). Pełnomocnik powódki nie za-
rzucił naruszenia art. 45 ust. 2 ustawy o pracownikach urzędów państwowych.
2. W dotychczasowym orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się konse-
kwentnie i jednolicie, że odwołanie przez Ministra Finansów naczelnika urzędu skar-
bowego (na podstawie art. 5 ust. 4b pkt 2 ustawy o urzędach i izbach skarbowych)
nie wymaga uzasadnienia. Takie stanowisko zajął Sąd Najwyższy między innymi w
wyrokach z 18 października 2007 r., III PK 45/07 (LEX nr 319027), z 8 kwietnia 2008
r., I PK 250/07 (OSNP 2009 nr 17-18, poz. 225), z 14 listopada 2008 r., III PK 34/08,
(niepublikowany); podobnie traktuje się w orzecznictwie kwestię odwołania przez Mi-
nistra Finansów dyrektora izby skarbowej (por. wyrok Sądu Najwyższego z 26
czerwca 2007 r., I PK 18/08, OSNP 2008 nr 15-16, poz. 221).
W orzeczeniach tych podkreślono, między innymi, że odwołanie naczelnika
urzędu skarbowego ze stanowiska uzasadnia przeniesienie go na inne stanowisko
„ze względu na szczególne potrzeby urzędu” (na podstawie art. 10 ust. 1b ustawy o
pracownikach urzędów państwowych). Odwołanie z tego stanowiska nie wymaga
uzasadnienia (art. 5 ust. 4b pkt 2 ustawy o urzędach i izbach skarbowych), jednakże
nie może być dyskryminujące (art. 32 ust. 2 Konstytucji, art. 113
oraz art. 183a
i nast.
k.p.). Sąd Najwyższy przyjmuje zatem, że odwołanie naczelnika urzędu skarbowego
podlega ocenie sądu pracy nie z punktu widzenia jego zasadności (w takim rozumie-
niu, w jakim uzasadnione powinno być wypowiedzenie stosunku pracy - art. 45 § 1
12
k.p.), a jedynie pod kątem jego zgodności z prawem (w tym w kontekście respekto-
wania przez pracodawcę zakazu dyskryminacji w stosunkach pracy).
W rozpoznawanej sprawie nie chodzi jednak o naczelnika urzędu skarbowego,
tylko o zastępcę naczelnika urzędu skarbowego. Pełnomocnik powódki twierdzi w
skardze kasacyjnej, że ma to znaczenie dla oceny sytuacji prawnej powódki, suge-
rując, że w stosunku do zastępcy naczelnika urzędu skarbowego odwołanie z zaj-
mowanego stanowiska powinno być uzasadnione w podwójnym znaczeniu tego
słowa - po pierwsze, decyzja dyrektora izby skarbowej powinna być formalnie uza-
sadniona (podawać podlegające weryfikacji w postępowaniu przed sądem pracy po-
wody odwołania), po drugie, podane przyczyny odwołania powinny być rzeczywiste,
prawdziwe i prawnie doniosłe (czyli powinny uzasadniać odwołanie). W ocenie Sądu
Najwyższego stanowisko powyższe nie jest trafne.
3. Odwołanie powódki ze stanowiska zastępcy naczelnika urzędu skarbowego
nie było aktem zmierzającym do rozwiązania stosunku służbowego. Wyraźnie wska-
zuje na to podstawa prawna odwołania (art. 5 ust. 5 ustawy o urzędach i izbach
skarbowych) oraz zawarte w kolejnym piśmie powierzenie powódce natychmiast po
odwołaniu nowego stanowiska (na podstawie art. 10 ust. 1b ustawy o pracownikach
urzędów państwowych), czyli nowych warunków pracy i płacy. Instytucja zmiany tre-
ści stosunku służbowego przez odwołanie z dotychczasowego stanowiska (pełnionej
funkcji) i przeniesienie w inne miejsce lub na inne stanowisko jest przedmiotem re-
gulacji prawnej poszczególnych pragmatyk służbowych (w tym pragmatyk dotyczą-
cych urzędników państwowych oraz urzędników służby cywilnej), przy czym zasady
te nie są ukształtowane jednolicie. Odwołanie z dotychczasowego stanowiska (peł-
nionej funkcji) bez rozwiązywania stosunku pracy (na ogół wynikającego z mianowa-
nia) stanowi cechę charakterystyczną stosunków służbowych w administracji jako
wyraz szczególnej podległości służbowej pracownika (urzędnika), idącej dalej niż
podporządkowanie pracownika w umownych stosunkach pracy. O ile w umownych
stosunkach pracy zmiana istotnego elementu umowy o pracę, jakim jest zajmowane
stanowisko, miejsce pracy i wynagrodzenie za pracę, może zostać przeprowadzona
jedynie w drodze tzw. wypowiedzenia zmieniającego, uregulowanego art. 42 k.p., o
tyle w stosunkach służbowych zmiany takie dokonywane są z reguły w drodze jedno-
stronnego aktu pracodawcy, względnie organu nadrzędnego nad pracodawcą, upo-
ważnionego ustawą do dokonania tej czynności. Ponieważ kwestie te są regulowane
13
pragmatykami, nie znajdują w tym zakresie zastosowania przepisy Kodeksu pracy, w
tym art. 42 w związku z art. 45 k.p.
Zezwalając na zmianę warunków pracy urzędnika mianowanego, dotyczących
zajmowanego stanowiska (pełnionej funkcji), a nawet miejsca pracy, w uproszczo-
nym - w porównaniu do umownych stosunków pracy - trybie, ustawodawca przewi-
dział w pragmatykach służbowych określone gwarancje, przede wszystkim płacowe
dla przenoszonych pracowników. Gwarancje takie przewiduje również ustawa o pra-
cownikach urzędów państwowych w art. 10. Zgodnie z art. 10 ust. 1b tej ustawy, je-
żeli jest to konieczne ze względu na szczególne potrzeby urzędu, urzędnika pań-
stwowego mianowanego można przenieść na inne stanowisko, odpowiadające kwali-
fikacjom urzędnika i równorzędne pod względem wynagrodzenia. Jest to przepis mi-
nimalizujący skutki odwołania urzędnika mianowanego z zajmowanego wcześniej
stanowiska kierowniczego w administracji państwowej.
4. Stan faktyczny rozpoznawanej sprawy - w odniesieniu do zasadniczych
kwestii - nie był między stronami sporny. Pismem z 8 maja 2007 r., doręczonym po-
wódce 16 maja 2007 r., dyrektor Izby Skarbowej w P. odwołał ją z dniem 14 maja
2007 r. ze stanowiska zastępcy naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w K., powołując
jako podstawę prawną tej czynności art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 1996 r. o
urzędach i izbach skarbowych, a pismem doręczonym powódce 21 maja 2007 r. - z
powołaniem się na art. 110 ust. 1 ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o służbie cywilnej
oraz art. 10 ust. 1b ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów pań-
stwowych - naczelnik [...] Urzędu Skarbowego w K. powierzył powódce od dnia 15
maja 2007 r. stanowisko starszego komisarza skarbowego w dziale podatku docho-
dowego od podmiotów gospodarczych. Rozdzielenie tych dwóch czynności z zakre-
su prawa pracy (odwołania powódki ze stanowiska zastępcy naczelnika urzędu skar-
bowego i powierzenie jej stanowiska starszego komisarza skarbowego w dziale po-
datku dochodowego od podmiotów gospodarczych) było zgodne z trybem postępo-
wania opisanym szczegółowo w wyroku Sądu Najwyższego z 6 września 2005 r., I
PK 52/05, OSNP 2006 nr 13-14, poz. 204.
Nie ulega przy tym wątpliwości, że powódka była pracownikiem [...] Urzędu
Skarbowego w K., a nie Izby Skarbowej w P. Kompetencja dyrektora izby skarbowej
do dokonywania niektórych czynności z zakresu prawa pracy, kształtujących treść
stosunku pracy powódki (w szczególności do odwołania ze stanowiska zastępcy na-
czelnika urzędu skarbowego), wynikała z art. 5 ust. 5 ustawy o urzędach i izbach
14
skarbowych. W zakresie stosunków służbowych w administracji powierzenie doko-
nywania niektórych czynności z zakresu prawa pracy organowi znajdującemu się na
zewnątrz pracodawcy nie jest zjawiskiem odosobnionym (por. np. w odniesieniu do
okręgowych inspektorów pracy uchwałę składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego
z 24 listopada 1992 r., I PZP 59/92, OSNCP 1993 nr 4, poz. 49, w stosunku do dy-
rektora wojewódzkiego urzędu pracy wyrok z 19 grudnia 1997 r., I PKN 448/97,
OSNAPiUS 1998 nr 22, poz. 649, w stosunku do naczelnika urzędu skarbowego
uchwałę z 7 sierpnia 2002 r., III PZP 16/02, OSNAPiUS 2002 nr 23. poz. 563).
5. Sporna w sprawie była natomiast ocena prawna aktu odwołania przez dy-
rektora izby skarbowej mianowanego urzędnika państwowego, zajmującego stanowi-
sko zastępcy naczelnika urzędu skarbowego. W szczególności rozbieżność poglą-
dów stron dotyczyła tego, czy odwołanie takie podlegało ograniczeniom, w szczegól-
ności wymaganiu, aby odwołanie (na podstawie art. 5 ust. 5 ustawy o urzędach i
izbach skarbowych) miało uzasadnioną potrzebami urzędu przyczynę dotyczącą ko-
nieczności przeniesienia urzędnika mianowanego na inne stanowisko (art. 10 ust. 1b
ustawy o pracownikach urzędów państwowych), jak wywodzi skarżąca w skardze
kasacyjnej, czy też odwołanie było formą sprawowania przez dyrektora izby skarbo-
wej kontroli w stosunku do zastępcy naczelnika urzędu skarbowego i egzekwowania
podległości, jak przyjął Sąd Okręgowy.
Rozstrzygnięcie tego sporu wymaga podkreślenia specyfiki zatrudnienia w
administracji państwowej w ramach stosunków służbowych. W stosunkach tych nie-
których istotnych czynności w zakresie stosunku pracy (stosunku służbowego) doko-
nuje podmiot (organ) usytuowany poza pracodawcą zatrudniającym pracownika.
Dotyczyć to może samego aktu nawiązania i rozwiązania stosunku służbowego, jak i
innych elementów zatrudnienia. Nawiązanie i rozwiązanie stosunku służbowego
urzędnika państwowego następuje w drodze aktu mianowania, na ogół przez pod-
miot stojący poza pracodawcą, którym dla urzędnika jest odpowiedni urząd. Praco-
dawcą powódki jako zastępcy naczelnika urzędu skarbowego był ten urząd skarbo-
wy, jednak niektórych czynności z zakresu prawa pracy (z zakresu stosunku służbo-
wego) dokonywał wobec niej dyrektor izby skarbowej. Przepisy prawa mogą ustana-
wiać szczególną podległość urzędników państwowych podmiotom stojącym poza
zatrudniającym ich urzędem jako pracodawcą. Taką szczególną podległość zastępcy
naczelnika urzędu skarbowego dyrektorowi izby skarbowej przewiduje ustawa z 21
czerwca 1996 r. o urzędach i izbach skarbowych (w art. 5 ust. 5). Zgodnie z art. 5
15
ust. 8 tej ustawy, izba skarbowa jest organem wyższego stopnia w stosunku do
urzędu skarbowego.
Akty powołania i odwołania nie są aktami nawiązania i rozwiązania stosunku
pracy (służbowego). W uchwale z 7 sierpnia 2002 r., III PZP 16/02, OSNAPiUS 2002
nr 23, poz. 563, Sąd Najwyższy wyjaśnił, że do powołania i odwołania naczelnika
urzędu skarbowego na podstawie art. 5 ust. 4 ustawy o urzędach i izbach skarbo-
wych nie mają zastosowania art. 68 i 70 k.p. Sąd Najwyższy podkreślił, że powoły-
wanie i odwoływanie naczelników urzędów skarbowych to element ich podległości i
metoda sprawowania nad nimi kontroli, a nie określenie podstawy nawiązania sto-
sunku pracy. Analogiczny pogląd Sąd Najwyższy wyraził w wyroku z 6 września
2005 r., I PK 52/05, OSNP 2006 nr 13-14, poz. 2004. To samo - ze względu na po-
dobieństwo konstrukcji z art. 5 ust. 4 i art. 5 ust. 5 ustawy o urzędach i izbach skar-
bowych - można odnieść do dyrektora i wicedyrektora izby skarbowej, a także do
zastępcy naczelnika urzędu skarbowego. Wymienione czynności mają inny charakter
niż nawiązanie (rozwiązanie) stosunku pracy (służbowego). Akty powołania i odwo-
łania ze stanowiska służą innym celom. Celem tym jest zwłaszcza dobór kadr z
punktu widzenia zadań wynikających dla Ministra Finansów z przepisów prawa pu-
blicznego (finansowego) oraz realizacji zadań wyznaczonych przez Ministra podle-
głym służbom. Dyrektorzy i naczelnicy wymienionych urzędów, jako organy admini-
stracji rządowej niezespolonej, realizują wyznaczone im zadania w ramach istnieją-
cego stosunku służbowego. Wicedyrektorzy izb skarbowych i zastępcy naczelników
urzędów skarbowych również pozostają w stosunku podporządkowania charaktery-
stycznego dla stosunków służbowych. Ich odwołanie służy właściwemu doborowi
kadr, a decydujące znaczenie przy tym doborze mają wiedza niezbędna do wykony-
wania zadań na określonych stanowiskach, predyspozycje i zdolności ogólne oraz
umiejętności kierownicze (art. 5 ust. 5b ustawy o urzędach i izbach skarbowych).
Przepisy ustawy o urzędach i izbach skarbowych nie przewidują katalogu
przyczyn uzasadniających odwołanie przez Ministra Finansów ze stanowiska naczel-
nika urzędu skarbowego albo przez dyrektora izby skarbowej ze stanowiska zastęp-
cy naczelnika urzędu skarbowego, nie wymagają również wskazania konkretnych
przyczyn (powodów) odwołania. Nie ma podstaw do stosowania w tym przypadku
art. 30 § 4 k.p. albo art. 45 § 1 k.p. Odwołanie w trybie art. 5 ust. 5 powołanej ustawy
nie podlega zatem ocenie z punktu widzenia jego zasadności, w szczególności z
punktu widzenia spełnienia przesłanki z art. 10 ust. 1b ustawy o pracownikach urzę-
16
dów państwowych w postaci istnienia uzasadnionych potrzeb urzędu. Twierdząc, że
odwołanie powinno być uzasadnione istnieniem prawnie doniosłej przyczyny, pełno-
mocnik powódki powołał się na wyrok Sądu Najwyższego z 6 września 2005 r., I PK
52/05, OSNP 2006 nr 13-14, poz. 2004. Odwołanie się do tego orzeczenia dla uza-
sadnienia stanowiska, że odwołanie zastępcy naczelnika urzędu skarbowego powin-
no być uzasadnione prawnie doniosłą przyczyną, nie jest trafne. W sprawie będącej
przedmiotem powołanego orzeczenia chodziło przede wszystkim o zaniechanie no-
wego naczelnika urzędu skarbowego dokonania czynności wyznaczenia nowego
stanowiska poprzedniemu naczelnikowi urzędu odwołanemu przez Ministra Finan-
sów. Z samej tezy tego wyroku - zgodnie z którą odmowa wydania poświadczenia
bezpieczeństwa stanowi podstawę odwołania mianowanego urzędnika państwowego
przez Ministra Finansów ze stanowiska naczelnika urzędu skarbowego (art. 5 ust. 4b
pkt 2 ustawy z dnia 21 czerwca 1996 r. o urzędach i izbach skarbowych, Dz.U. Nr
106, poz. 489 ze zm. w związku z art. 41 ust. 2a ustawy z dnia 22 stycznia 1999 r. o
ochronie informacji niejawnych, Dz.U. Nr 11, poz. 95 ze zm.) i niezwłocznego prze-
niesienia go na inne miejsce służbowe przez pracodawcę (art. 10 ust. 1b ustawy z
dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych, jednolity tekst:
Dz.U. z 2001 r. Nr 86, poz. 953 ze zm.), choćby odmowa wydania poświadczenia nie
była decyzją ostateczną - nie można wyprowadzać wniosku, że odwołanie naczelnika
urzędu skarbowego (podobnie jego zastępcy) powinno być w każdej sytuacji uza-
sadnione prawnie doniosłą przyczyną. W sprawie tej Sąd Najwyższy podkreślił, że
czynność Ministra Finansów w postaci odwołania naczelnika urzędu skarbowego nie
miała na celu definitywnego rozwiązania stosunku służbowego, jednocześnie Mini-
ster Finansów nie był uprawniony do przeniesienia odwołanego ze stanowiska na-
czelnika urzędu skarbowego (urzędnika państwowego) na inne miejsce służbowe,
gdyż przeniesienia na inne stanowisko powinien był dokonać nowo powołany na-
czelnik urzędu skarbowego. Sama odmowa wydania odwołanemu naczelnikowi
urzędu skarbowego poświadczenia bezpieczeństwa stanowiła wprawdzie dla Mini-
stra podstawę jego odwołania, jednak okoliczność ta nie stanowiła przesłanki ważno-
ści (skuteczności) aktu odwołania. Inaczej mówiąc, samo uzasadnienie (przyczyna)
odwołania nie było prawnie doniosłe.
6. Powyższe rozważania prowadzą do wniosku, że wbrew zarzutom skargi ka-
sacyjnej, odwołanie ze stanowiska zastępcy naczelnika urzędu skarbowego nie musi
być uzasadnione prawnie doniosłą przyczyną, a badanie jego zasadności uchyla się
17
spod kontroli sądu pracy. Ponadto, odwołanie ze stanowiska zastępcy naczelnika
urzędu skarbowego może stanowić przyczynę powodującą konieczność przeniesie-
nia odwołanego urzędnika na inne stanowisko ze względu na szczególne potrzeby
urzędu. Z tych przyczyn nieuzasadniony jest kasacyjny zarzut, że Sąd Okręgowy
naruszył art. 10 ust. 1b ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów
państwowych w związku z art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 1996 r. o urzędach i
izbach skarbowych, poprzez nieprawidłowe przyjęcie, że istniały okoliczności uza-
sadniające przeniesienie powódki na inne stanowisko służbowe, ponieważ prze-
kształcenie treści stosunku pracy powódki nastąpiło bezpodstawnie wobec nieistnie-
nia szczególnych potrzeb urzędu, a tym samym w sytuacji braku podstaw faktycz-
nych dla zastosowania art. 10 ust. 1b ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracowni-
kach urzędów państwowych. Wbrew zarzutom skarżącej, odwołanie powódki ze sta-
nowiska zastępcy naczelnika urzędu skarbowego stanowiło szczególną potrzebę
urzędu, uzasadniającą przeniesienie jej na inne stanowisko, odpowiadające jej kwali-
fikacjom i równorzędne pod względem wynagrodzenia.
Ponieważ zarzuty skargi kasacyjnej okazały się nieuzasadnione, Sąd Najwyż-
szy oddalił skargę na podstawie art. 39814
k.p.c. O kosztach orzeczono na podstawie
art. 98 k.p.c.
========================================