Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III CZP 71/13
POSTANOWIENIE
Dnia 22 listopada 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Bogumiła Ustjanicz (przewodniczący)
SSN Dariusz Dończyk (sprawozdawca)
SSN Marta Romańska
Protokolant Katarzyna Bartczak
w sprawie z powództwa M. M.
przeciwko m.st. Warszawie
o zapłatę,
na posiedzeniu jawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 22 listopada 2013 r.
na skutek zagadnienia prawnego
przedstawionego przez Sąd Apelacyjny
postanowieniem z dnia 18 kwietnia 2013 r.,
"Czy przeniesienie przed zwrotem rzeczy przez właściciela
budynku stanowiącego odrębny od gruntu przedmiot własności na
osobę trzecią wierzytelności o wynagrodzenie za korzystanie
z rzeczy sprzeciwia się właściwości zobowiązania w rozumieniu art.
509 § 1 k.c.?"
odmawia podjęcia uchwały.
2
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 6 czerwca 2012 r. wydanym w sprawie z powództwa M. M.
przeciwko miastu stołecznemu Warszawie o zapłatę kwoty 5.184.000 zł, Sąd
Okręgowy zasądził od m.st. Warszawy na rzecz M. M. kwotę 1.091.003 zł z
ustawowymi odsetkami od dnia 30 września 2009 r. do dnia zapłaty oraz oddalił
powództwo w pozostałym zakresie.
Sąd Okręgowy ustalił, że do dnia wejścia w życie dekretu o własności
i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy nieruchomość położona
w Warszawie przy ul. H. […] oznaczona nr hip. […] o powierzchni 271,47 sążni,
stanowiła współwłasność K. z M. B. i Z. M., w częściach równych niepodzielnie. Z
dniem 21 listopada 1945 r. grunt przeszedł na własność Gminy m.st. Warszawy, a
później Skarbu Państwa. W dniu 22 marca 1948 r. dotychczasowi właściciele złożyli
wniosek o przyznanie prawa własności czasowej do nieruchomości. Orzeczeniem
administracyjnym z dnia 18 sierpnia 1950 r. nr […] Prezydium Rady Narodowej w
m.st. Warszawie odmówiło K. B. i Z. M. przyznania prawa własności czasowej do
gruntu nieruchomości przy ul. H. […] i stwierdziło, że wszystkie budynki na nim
posadowione przeszły na własność gminy. Wojewoda Warszawski, decyzjami z
dnia 23 lipca 1991 r. nr 8385, z dnia 5 lipca 1991 nr 7393 i z dnia 7 kwietnia 1992 r.
nr 22162, stwierdził nabycie z mocy prawa własności gruntu całej przedmiotowej
nieruchomości z dniem 27 maja 1990 r. przez Gminę Dzielnicę Warszawa […]. W
dniu 28 maja 1997 r. K. B. złożyła wniosek o stwierdzenie nieważności orzeczenia
administracyjnego z dnia 18 sierpnia 1950 r. o odmowie ustanowienia prawa
własności czasowej do gruntu nieruchomości przy ul. H. nr […]. Aktem notarialnym
z dnia 6 września 1999 r. (rep. A nr […]) K. B. sprzedała M. M. z przysługującego
jej udziału wynoszącego ½ część w prawach i roszczeniach do nieruchomości przy
ul. H.[…], tj. 875/10.000 części ogółu praw za cenę 500 zł. Decyzją z dnia 8 grudnia
1999 r., Samorządowe Kolegium Odwoławcze na podstawie art. 156 § 1 pkt 2
k.p.a. w zw. z art. 7 ust. 2 dekretu o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze
m.st. Warszawy stwierdziło nieważność orzeczenia administracyjnego z 18 sierpnia
1950 r. Decyzja ta została doręczona Gminie Warszawa […] w dniu 27 grudnia
3
1999 r. Decyzją z 3 stycznia 2008 r. Prezydent m.st. Warszawy po rozpatrzeniu
wniosku z dnia 22 marca 1948 r. ustanowił na lat 99 prawo użytkowania
wieczystego udziału wynoszącego 0,4820 części gruntu o powierzchni 288 m2
,
oznaczonego jako działka ewidencyjna nr […] w obrębie 5-05-04 (grunt pod
budynkiem), położonego w Warszawie przy ul. H. […] na rzecz: A. K. - w udziale
wynoszącym 39765/100.000 części, M. M. - w udziale wynoszącym 8435/100.000
części. W decyzji z 3 stycznia 2008 r. stwierdzono również, że grunt, do którego
ustanawia się prawo użytkowania wieczystego zabudowany jest budynkiem
mieszkalnym, murowanym, wybudowanym przed 1945 r. Budynek ten, zgodnie z
art. 5 dekretu o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy,
stanowi odrębną od gruntu nieruchomość pozostającą własnością następców
prawnych dotychczasowych właścicieli hipotecznych. Decyzja ta miała stanowić
podstawę do zawarcia w formie aktu notarialnego umowy ustanowienia
użytkowania wieczystego gruntu po wyłączeniu z decyzji Wojewody
Warszawskiego z dnia 5 lipca 1991 r. budynku mieszkalnego położonego na
gruncie przedmiotowej nieruchomości oraz przedłożeniu przez strony protokołu
zdawczo-odbiorczego budynku mieszkalnego znajdującego się na przedmiotowym
gruncie przez następców prawnych poprzednich właścicieli hipotecznych od ZGN w
dzielnicy […]. W dniu 6 czerwca 2008 r. doszło do zawarcia pomiędzy A. K. i M. M.
umowy sprzedaży (w formie pisemnej z podpisami notarialnie poświadczonymi), na
podstawie której A. K. sprzedała M. M. całe przysługujące jej prawa i roszczenia do
nieruchomości przy ul. H.[…], z wyjątkiem roszczenia o oddanie jej
przedmiotowego gruntu w użytkowanie wieczyste, a także wszelkie zobowiązania z
nią związane, w szczególności prawa do rozliczenia wszelkich nakładów na nią
poczynionych, za cenę w kwocie 50 zł. Na skutek zawiadomienia Burmistrza
Dzielnicy […] m.st. Warszawa z dnia 5 maja 2010 r. o podejrzeniu popełnienia
przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. Prokuratura Rejonowa, postanowieniem z dnia 28
maja 2010 r., odmówiła wszczęcia śledztwa w sprawie doprowadzenia do
niekorzystnego rozporządzenia mieniem A. K. poprzez zawarcie z nią umowy
sprzedaży praw do dochodzenia roszczeń do nieruchomości położnej przy ul.
H.[…]. Podstawę odmowy stanowiło ustalenie, że czyn nie zawiera ustawowych
znamion czynu zabronionego. Na wniosek M. M., decyzją z 4 września 2008 r.,
4
Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji stwierdził nieważność decyzji
Wojewody Warszawskiego z dnia 5 lipca 1991 r. w części stwierdzającej nabycie
przez Gminę Dzielnicę Warszawa […] z mocy prawa, nieodpłatnie prawa własności
budynku mieszkalnego, zlokalizowanego na nieruchomości położonej w
Warszawie, przy ul. H.[…], oznaczonej aktualnie w ew. gruntów jako działka nr […]
o numerze porządkowym H.[…], KW nr […]. W dniu 30 września 2008 r. doszło do
przekazania w administrowanie przez m.st. Warszawa (ZGN w Dzielnicy […]) A. K.
i M. M. budynku przy ul. H. […] o powierzchni 288 m2
z 9 lokalami mieszkalnymi o
powierzchni użytkowej 731,81 m2
i 4 lokalami użytkowymi o powierzchni 92,95 m2
.
Sąd Okręgowy ustalił, że wartość utraconych korzyści związanych z niemożnością
korzystania przez powoda z budynku posadowionego na nieruchomości położonej
w Warszawie przy ul. H. […] w okresie od 29 września 1998 r. do dnia 29 września
2008 r. wyniosła łącznie 1.192.950 zł.
Sąd Okręgowy uznał powództwo za częściowo uzasadnione. Powód
domagał się ostatecznie zasądzenia od m.st. Warszawa kwoty 5.184.000 zł tytułem
wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z budynku posadowionego na
nieruchomości położonej w Warszawie przy ul. H. […] w okresie od 29 września
1998 r. do 29 września 2008 r. wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wytoczenia
powództwa do dnia zapłaty. M. M. posiadał legitymację czynną do dochodzenia od
pozwanego tych roszczeń, ponieważ nie było podstaw do zakwestionowania
ważności umowy sprzedaży z 6 czerwca 2008 r. Umowa ta nie musiała być zawarta
w formie aktu notarialnego. Jej przedmiotem nie było przeniesienie prawa
własności (użytkowania wieczystego) nieruchomości; nie zawierała również
zobowiązania do przeniesienia takiego prawa (art. 158 k.c.). Dopuszczalny był
również przelew wierzytelności o zapłatę wynagrodzenia za bezumowne
korzystanie z rzeczy. Umowa była ważna, mimo że zapłacona przez powoda cena
nabycia w stosunku do wartości roszczeń stanowiących przedmiot postępowania,
była symboliczna.
Podstawę prawną roszczenia o zapłatę wynagrodzenia za bezumowne
korzystanie z nieruchomości stanowi art. 225 w zw. z art. 224 § 2 k.c. Decyzja
z 8 grudnia 1999 r. wywołała skutki prawne ex tunc, tzn. od dnia wydania aktu
administracyjnego, który podlega unieważnieniu. W konsekwencji nastąpiło
5
przywrócenie do stanu poprzedniego obowiązującego przed wydaniem aktu,
którego nieważność stwierdzono. Przepis art. 5 dekretu z dnia 26 października
1945 r. stanowi, że budynki, znajdujące się na gruntach, przechodzących na
własność gminy m.st. Warszawy pozostają własnością dotychczasowych
właścicieli. Wyjątek wynika z art. 8 dekretu, stosownie do którego w razie
nieprzyznania dotychczasowemu właścicielowi gruntu wieczystej dzierżawy (prawa
użytkowania wieczystego) lub prawa zabudowy wszystkie budynki, położone na
gruncie przechodzą na własność gminy. Zatem, w dniu 27 maja 1990 r. budynek
mieszkalny zlokalizowany obecnie na działce nr […] nie stanowił własności Skarbu
Państwa, a tym samym nie podlegał on przepisom ustawy z dnia 10 maja 1990 r. -
Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę
o pracownikach samorządowych (Dz.U. Nr 32, poz. 191 ze zm.). Pozwany jako
samoistny posiadacz budynku utracił dobrą wiarę z chwilą zawiadomienia go
o decyzji nadzorczej Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 8 grudnia
1999 r., tj. z dniem 27 grudnia 1999 r. Z tej przyczyny wynagrodzenie za
bezumowne korzystanie z budynku przy ul. H. […] obejmuje okres od 28 grudnia
1999 r. do dnia wydania nieruchomości, co nastąpiło 29 września 2008 r. i wyniosło
ono łącznie 1.091.003 zł. W pozostałym zakresie Sąd Okręgowy powództwo
oddalił, uznając je za bezzasadne.
Rozpoznając apelację pozwanego od wyroku Sądu pierwszej instancji, Sąd
Apelacyjny powziął poważne wątpliwości, którym dał wyraz w przedstawionym do
rozstrzygnięcia Sądu Najwyższego zagadnieniu prawnym.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 390 § 1 k.p.c., jeżeli przy rozpoznawaniu apelacji powstanie
zagadnienie prawne budzące poważne wątpliwości, sąd może przedstawić
to zagadnienie do rozstrzygnięcia Sądowi Najwyższemu. Przedstawiając
zagadnienie prawne, sąd drugiej instancji powinien wykazać, że jego
rozstrzygnięcie jest niezbędne dla rozstrzygnięcia sprawy. W tym celu powinien
dokonać jednoznacznych ustaleń faktycznych, odnieść się do związanych
6
ze sprawą kwestii materialnoprawnych i wstępnie ocenić podniesione zarzuty
apelacyjne, co jest niezbędne dla stwierdzenia istnienia związku przyczynowego
pomiędzy podjęciem decyzji o istocie sprawy a przedstawionym zagadnieniem
prawnym. W przeciwnym przypadku Sąd Najwyższy musiałby samodzielnie
dokonać tych ustaleń i ocen prawnych, tak aby ocenić, czy przedstawione
zagadnienie prawne ma znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, co wykracza poza
funkcję Sądu Najwyższego przewidzianą w art. 390 § 1 k.p.c. (por. postanowienia
Sądu Najwyższego: z dnia 18 marca 2010 r., II PZP 2/10 oraz z dnia 30 marca
2011 r., III CZP 1/11). Niewykazanie związku przyczynowego pomiędzy
rozstrzygnięciem przedstawionego zagadnienia prawnego, a podjęciem decyzji co
do istoty sprawy stanowi podstawę do odmowy udzielenia odpowiedzi na
przedstawione zagadnienie prawne (por. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia
24 maja 2002 r., III CZP 30/02, z dnia 14 września 2006 r., III CZP 61/06, z dnia
14 listopada 2006 r., III CZP 84/06 oraz z dnia 17 listopada 2009 r., III CZP 85/09).
Przedstawione przez Sąd Apelacyjny zagadnienie prawne powstało
w związku z zawarciem przez powoda umowy z dnia 6 czerwca 2008 r., na
podstawie której nabył on od A. K. m.in. wierzytelność dochodzą w pozwie
przeciwko pozwanemu. Ocena ważności i skuteczności umowy przelewu
wierzytelności zawartej przez powoda miały niewątpliwie znaczenie dla ustalenia
legitymacji czynnej powoda w sprawie.
Ocena ważności umowy każdej umowy musi być poprzedzona jej wykładnią,
według zasad określonych w art. 65 k.c., w celu dokładnego ustalenia treści
obowiązków stron, a tym samym rodzaju umowy i odpowiednich przepisów
z zakresu prawa materialnego mających do niej zastosowanie. Przedstawiając
zagadnie prawne, Sąd Apelacyjny nie przedstawił jednak jakiegokolwiek własnego
stanowiska dotyczącego interpretacji umowy z 6 czerwca 2008 r. ograniczając się
jedynie do przedstawienia w tym zakresie stanowiska Sądu pierwszej instancji,
który uznał, że jej przedmiotem nie było ani przeniesienie prawa własności
(użytkowania wieczystego) nieruchomości, ani zobowiązanie do przeniesienia
takiego prawa. Nie przesądzając, czy taka wykładnia jest nieprawidłowa, należy
zwrócić uwagę na to, że treść analizowanej umowy może budzić wątpliwości skoro
mowa w niej jest o tym, że „A. K. sprzedaje M. M., całe przysługujące jej prawa i
7
roszczenia do nieruchomości, za wyjątkiem roszczenia o oddanie jej
przedmiotowego gruntu w użytkowanie wieczyste, a także wszelkie zobowiązania z
nią związane, w szczególności prawa do rozliczenia wszelkich nakładów na nią
poczynionych, za cenę w kwocie 50,00 zł (…), a M. M. prawa te za wskazaną cenę
kupuje”. Wymaga więc wyjaśnienia, co strony rozumiały przez pojęcie praw do
nieruchomości skoro wyłączyły z jego zakresu jedynie roszczenie o oddanie gruntu
w użytkowanie wieczyste, a w konsekwencji, czy zasadnie przyjął także Sąd
pierwszej instancji, że do umowy nie ma zastosowanie art. 158 k.c.
W postępowaniu sporne było czy umowa przelewu była ważna wskutek
ustalenia ceny na poziomie symbolicznej kwoty 50 zł i rażącego naruszenia w ten
sposób zasady ekwiwalentności oraz zasad współżycia społecznego. W związku
z tym przedmiotem oceny Sądu pierwszej instancji, jak również przedmiotem
zarzutu apelacyjnego, do czego nie odniósł się Sąd Apelacyjny, była kwesta
nieważności umowy na podstawie art. 58 § 1 i 2 w zw. z art. 83 k.c. Wstępna
analiza tego zarzutu apelacyjnego przez Sąd drugiej instancji była konieczna z tego
względu, że przedmiotem przelewu – co bliżej nie zostało wyjaśnione przez
zaniechanie wykładni umowy – była nie tylko wierzytelność dochodzona w sprawie,
lecz również inne przysługujące cedentowi (A. K.) prawa i roszczenia przysługujące
do nieruchomości oraz wszelkie zobowiązania z nią związane, w szczególności
prawa do rozliczenia wszelkich nakładów na nią poczynionych. Niezależnie więc od
tego, czy A. K. mogła przenieść na powoda wierzytelność dochodzą przez niego w
pozwie, umowa mogła być nieważna także z innych przyczyn wskazywanych przez
pozwanego. Przy badaniu zgodności umowy z art. 58 § 2 k.c. wymaga również
wyjaśnienia zapis zawarty w § 3 umowy przewidujący, że M. D. potwierdza, że
otrzymała od M. M. całą cenę w kwocie 50 zł i podpisaniem niniejszej umowy
kwituje odbiór tej kwoty w sytuacji, gdy na umowie nie ma podpisu M. D.
Ewentualna nieważność umowy na podstawie art. 58 § 1 i 2, art. 83, czy też art. 78
§ 2 w zw. z art. 158 k.c. z przyczyn wyżej przedstawionych także pozbawiałaby
powoda legitymacji czynnej w sprawie nawet przy przyjęciu, że wierzytelność
dochodzona przez powoda mogła być przedmiotem przelewu przed zwrotem
rzeczy.
8
Poza tym, Sąd drugiej instancji powinien wykazać, że w odniesieniu do
przedstawionego zagadnienia prawnego ma poważne wątpliwości, co nie obejmuje
sytuacji, gdy sąd ma jednoznaczne stanowisko co do kierunku rozwiązania
przedstawionego zagadnienia. Instytucja pytań prawnych nie ma bowiem na celu
jedynie utwierdzenie sądu w sposobie rozstrzygnięcia przedstawionego problemu
prawnego, gdy stanowisko sądu drugiej instancji jest pozbawione poważnych
wątpliwości (por. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 13 czerwca 2006 r., II
UZP 6/06, nie publ., z dnia 10 lutego 2006 r., III CZP 1/06, nie publ., z dnia 26
października 2011 r., III CZP 59/11 nie publ. oraz z dnia 18 kwietnia 2013 r., III CZP
10/13, nie publ.). Wątpliwość dotycząca zbywalności wierzytelności nabytej przez
powoda na podstawie umowy z 6 czerwca 2008 r. Sąd Apelacyjny uzasadnił tym,
że w orzecznictwie Sądu Najwyższego dostrzegł rozbieżność stanowisk co do tego,
czy tzw. roszczenia uzupełniające roszczenie windykacyjne właściciela –
wywodzone na podstawie art. 224 § 2 w zw. z art. 225 k.c. przeciwko samoistnemu
posiadaczowi rzeczy w złej wierze oraz na podstawie art. 224 § 2 k.c. przeciwko
samoistnemu posiadaczowi rzeczy w dobrej wierze - mogą być dochodzone, a tym
samym stanowić przedmiot odrębnego obrotu, niezależnie od czynności
wytoczenia powództwa o wydanie rzeczy. Mimo bowiem, że w orzecznictwie Sądu
Najwyższego jednolicie przyjmowano, że roszczenia uzupełniające roszczenie
windykacyjne mogą być dochodzone niezależnie od roszczenia windykacyjnego,
jak również mogą być przedmiotem samodzielnego obrotu, to jednak w
postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 15 kwietnia 2011 r., III CZP 7/11 (OSP
2012, nr 10, poz. 93) przyjęto, że oba rodzaje roszczeń są ze sobą powiązane, a w
konsekwencji za daleko idzie pogląd, że właściciel może żądać wynagrodzenia za
korzystanie z rzeczy, nie dochodząc jej wydania. Przyjęcie stanowiska o
samodzielnym charakterze roszczeń uzupełniających skutkowałoby uznaniem, że
właściwość zobowiązania, w rozumieniu art. 509 § 1 k.c., nie sprzeciwia się
przeniesieniu przez wierzyciela na osobę trzecią wierzytelności o wynagrodzenie za
korzystanie z rzeczy na podstawie umowy zawartej zanim nastąpił zwrot rzeczy.
Przyjęcie stanowiska o niesamodzielności roszczeń uzupełniających skutkowałoby
natomiast uznaniem, iż przelew wierzytelności o wynagrodzenie za korzystanie z
9
rzeczy zanim nastąpił jej zwrot sprzeciwiałoby się właściwości zobowiązania w
rozumieniu art. 509 § 1 k.c.
Przedstawiając wyżej opisaną rozbieżność stanowisk, które ujawniły się
w orzecznictwie Sądu Najwyższego, Sąd Apelacyjny nie odniósł się bezpośrednio
do przedstawionej kontrowersji dotyczącej samodzielności bądź niesamodzielności
roszczeń uzupełniających roszczenie windykacyjne właściciela rzeczy. Konstatacja
Sądu drugiej instancji, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego występuje
rozbieżność stanowisk dotycząca sposobu rozwiązania określonego zagadnienia
prawnego, nie musi jednak oznaczać, że także sąd drugiej instancji ma
uzasadnione wątpliwości co do tego zagadnienia. Nie jest również wyłączone,
że wskazywane rozbieżności zostały usunięte w późniejszym orzecznictwie Sądu
Najwyższego albo też stały się przedmiotem przekonującej sąd drugiej instancji
analizy nauki prawa. Sąd przedstawiający zagadnienie prawne powinien więc
uzasadnić, na czym polegają jego wątpliwości i dlaczego uważa je za poważne.
Muszą to być własne poglądy sądu; nie jest więc wystarczające ograniczenie się
do zaprezentowania stanowiska innych sądów (por. postanowienia Sądu
Najwyższego: 14 grudnia 2007 r., III CZP 116/07, nie publ., z dnia 27 maja 2010 r.,
III CZP 32/10, nie publ., z dnia 26 października 2011 r., III CZP 59/11 oraz z dnia
17 stycznia 2013 r., III CZP 95/12, nie publ.). Poza tym, jak zauważył Sąd
Apelacyjny, na podstawie art. 509 i n. k.c. przedmiotem przelewu mogą być
tzw. wierzytelności przyszłe, a zatem wierzytelności, które w chwili ich przeniesienia
nie istnieją, a które mogą powstać w przyszłości. Do powstania wierzytelności
przyszłej niezbędne jest określenie wystąpienie określonego zdarzenia faktycznego
lub prawnego. Takim zdarzeniem, w ocenie Sądu Apelacyjnego, jest wytoczenie
powództwa windykacyjnego lub zwrot rzeczy. W konsekwencji, przed wytoczeniem
powództwa o wydanie rzeczy lub przed zwrotem rzeczy możliwy byłby co do
zasady tylko przelew wierzytelności przyszłej o wynagrodzenie za korzystanie
z rzeczy. Skuteczność takiego przelewu - przy uwzględnieniu, że wierzytelność
taka może przejść na nabywcę dopiero z chwilą powstania - wymaga określenia
danych pozwalających ustalić w chwili zaistnienia określonej wierzytelności,
iż to właśnie ona była objęta zawartą wcześniej umową. Powyższy przytoczony
wywód Sądu Apelacyjnego świadczy o tym, że Sąd ten nie miał wątpliwości co do
10
sposobu rozwiązania przedstawionego zagadnienia prawnego, skoro w opozycji do
przedstawionego jednoznacznego stanowiska nie wskazał żadnych argumentów,
które w jego ocenie, sprzeciwiałyby się innemu rozwiązaniu przedstawionego
zagadnienia prawnego. Uzasadnia to wniosek, że Sąd Apelacyjny w istocie nie
przedstawił własnych poważnych wątpliwości co do sposobu rozwiązania
ujawnionego w toku rozpoznania apelacji zagadnienia prawnego dotyczącego
ważności umowy przelewu wierzytelności obejmującej wynagrodzenie za
korzystanie z rzeczy właściciela od posiadacza samoistnego rzeczy, zawartej przed
jej zwrotem. W tym stanie rzeczy, uzyskanie odpowiedzi na przedstawione
zagadnienie prawne zmierzało jedynie do wsparcia bądź wykluczenia
jednoznacznego stanowiska zajętego przez sąd drugiej instancji.
Z tych względów na podstawie art. 390 § 1 k.p.c. w zw. z art. 61 § 1 ustawy
z dnia 23 listopada 2002 r. o Sądzie Najwyższym (Dz.U. Nr 240, poz. 2052 ze zm.)
orzeczono, jak w sentencji.