Ts 60/01
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
169
POSTANOWIENIE
z dnia 1 października 2002 r.
Sygn. akt Ts 60/01
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Ewa Łętowska – przewodnicząca
Andrzej Mączyński – sprawozdawca
Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym wniosku Lucjana Kozickiego o wznowienie postępowania zakończonego postanowieniem Trybunału Konstytucyjnego z 15 kwietnia 2002 r. o nieuwzględnieniu zażalenia,
p o s t a n a w i a:
pozostawić wniosek bez rozpoznania.
UZASADNIENIE:
W skardze konstytucyjnej Lucjana Kozickiego zakwestionowano zgodność art. 12 i 13 ustawy z dnia 29 grudnia 1993 r. o utworzeniu Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (Dz. U. z 1994 r. Nr 1, poz. 2 ze zm.) z art. 2, art. 21, art. 23 i art. 78 Konstytucji RP. Zaskarżonym przepisom skarżący zarzucił, że likwidując podstawy prawne funkcjonowania Funduszu Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, nie zawierają w swojej treści unormowań przejściowych, pozwalających na merytoryczne rozpatrzenie wniosku skarżącego o udzielenie pomocy finansowej ze środków Funduszu.
Postanowieniem z 27 listopada 2001 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W uzasadnieniu tego postanowienia wskazano, że w sprawie nie doszło do wskazania konstytucyjnych praw lub wolności przysługujących skarżącemu, a naruszonych rozstrzygnięciami podjętymi na podstawie zakwestionowanych przepisów ustawy.
Na postanowienie to wniósł zażalenie pełnomocnik skarżącego. Podniósł w nim, że Trybunał Konstytucyjny w sposób nieuprawniony w tej fazie postępowania dokonał merytorycznej oceny skargi konstytucyjnej. Ponadto, zakwestionował dopuszczalność różnicowania praw konstytucyjnych chronionych instytucją skargi konstytucyjnej.
Postanowieniem z 15 kwietnia 2002 r. Trybunał Konstytucyjny uznając za zasadną odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, nie uwzględnił zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 27 listopada 2001 r. W uzasadnieniu podtrzymał stanowisko odnośnie niespełnienia przez skarżącego ustawowej przesłanki wskazania w skardze konstytucyjnych praw lub wolności naruszonych przez zaskarżone przepisy.
W dniu 25 maja 2002 r. skierowane zostało do Trybunału Konstytucyjnego pismo skarżącego oznaczone jako „wniosek o wznowienie postępowania”. Skarżący, powołując się na art. 407 k.p.c. w związku z art. 20 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, wnosi w nim o wznowienie postępowania w sprawie, ponadto zwraca się do Trybunału Konstytucyjnego o przywrócenie terminu na złożenie skargi, w tym na złożenie wniosku o ustanowienie pełnomocnika z urzędu. W krótkim uzasadnieniu wniosku skarżący powołuje się na zawiniony przez poprzedniego pełnomocnika brak prawidłowego przedstawienia argumentów uzasadniających niekonstytucyjność kwestionowanych w skardze konstytucyjnej przepisów.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Rozpatrując niniejszy wniosek należy na wstępie rozważyć problem dopuszczalności wznowienia postępowania prowadzonego w związku ze wstępnym rozpoznaniem skargi konstytucyjnej. Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że w ustawie z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) ustawodawca nie przewidział takiej możliwości. Nie jest również możliwe odpowiednie stosowanie w tym zakresie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego. Zapatrywanie to znajduje oparcie zarówno w jednolitym stanowisku Trybunału Konstytucyjnego (zob. postanowienia TK z: 10 marca 1999 r., Ts 102/98, OTK ZU nr 6/1999, poz. 126; 29 lipca 2002 r., Ts 15/01), jak i w poglądach doktryny (zob. Z. Czeszejko-Sochacki, L. Garlicki, J. Trzciński, Komentarz do ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, Warszawa 1999, uw. 5 do art. 71, s. 212-214; A. Zieliński, Zakres stosowania przepisów k.p.c. w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym, Palestra 1998 r., z. 7-8, s. 54), zgodnie z którymi nie da się instytucji wznowienia postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym wywieźć z wyrażonej w art. 20 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym zasady subsydiarnego stosowania przepisów regulujących sądowe postępowanie cywilne.
Przytoczone wyżej argumenty przemawiają przeciwko dopuszczalności wznowienia postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym. Konstatacja powyższa czyni również bezprzedmiotowym drugi z wniosków skarżącego, dotyczący przywrócenia w niniejszej sprawie terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej, bo zgodnie z ustalonym stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego termin określony w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (w brzmieniu zmienionym przez ustawę z 9 czerwca 2000 r., Dz. U. Nr 53, poz. 638) nie podlega przywróceniu (zob. postanowienia TK z: 28 stycznia 1998 r., Ts 21/97, OTK ZU nr 2/1998, poz. 23; 15 lipca 1998 r., Ts 79/98, OTK ZU nr 5/1998, poz. 87; 10 sierpnia 1998 r., sygn. Ts 73/98, OTK ZU Nr 5/1998, poz. 82; 5 października 1999 r., Ts 74/99, OTK ZU nr 7/1999, poz. 206).
Zważywszy powyższe okoliczności Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
z dnia 1 października 2002 r.
Sygn. akt Ts 60/01
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Ewa Łętowska – przewodnicząca
Andrzej Mączyński – sprawozdawca
Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym wniosku Lucjana Kozickiego o wznowienie postępowania zakończonego postanowieniem Trybunału Konstytucyjnego z 15 kwietnia 2002 r. o nieuwzględnieniu zażalenia,
p o s t a n a w i a:
pozostawić wniosek bez rozpoznania.
UZASADNIENIE:
W skardze konstytucyjnej Lucjana Kozickiego zakwestionowano zgodność art. 12 i 13 ustawy z dnia 29 grudnia 1993 r. o utworzeniu Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (Dz. U. z 1994 r. Nr 1, poz. 2 ze zm.) z art. 2, art. 21, art. 23 i art. 78 Konstytucji RP. Zaskarżonym przepisom skarżący zarzucił, że likwidując podstawy prawne funkcjonowania Funduszu Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, nie zawierają w swojej treści unormowań przejściowych, pozwalających na merytoryczne rozpatrzenie wniosku skarżącego o udzielenie pomocy finansowej ze środków Funduszu.
Postanowieniem z 27 listopada 2001 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W uzasadnieniu tego postanowienia wskazano, że w sprawie nie doszło do wskazania konstytucyjnych praw lub wolności przysługujących skarżącemu, a naruszonych rozstrzygnięciami podjętymi na podstawie zakwestionowanych przepisów ustawy.
Na postanowienie to wniósł zażalenie pełnomocnik skarżącego. Podniósł w nim, że Trybunał Konstytucyjny w sposób nieuprawniony w tej fazie postępowania dokonał merytorycznej oceny skargi konstytucyjnej. Ponadto, zakwestionował dopuszczalność różnicowania praw konstytucyjnych chronionych instytucją skargi konstytucyjnej.
Postanowieniem z 15 kwietnia 2002 r. Trybunał Konstytucyjny uznając za zasadną odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, nie uwzględnił zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 27 listopada 2001 r. W uzasadnieniu podtrzymał stanowisko odnośnie niespełnienia przez skarżącego ustawowej przesłanki wskazania w skardze konstytucyjnych praw lub wolności naruszonych przez zaskarżone przepisy.
W dniu 25 maja 2002 r. skierowane zostało do Trybunału Konstytucyjnego pismo skarżącego oznaczone jako „wniosek o wznowienie postępowania”. Skarżący, powołując się na art. 407 k.p.c. w związku z art. 20 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, wnosi w nim o wznowienie postępowania w sprawie, ponadto zwraca się do Trybunału Konstytucyjnego o przywrócenie terminu na złożenie skargi, w tym na złożenie wniosku o ustanowienie pełnomocnika z urzędu. W krótkim uzasadnieniu wniosku skarżący powołuje się na zawiniony przez poprzedniego pełnomocnika brak prawidłowego przedstawienia argumentów uzasadniających niekonstytucyjność kwestionowanych w skardze konstytucyjnej przepisów.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Rozpatrując niniejszy wniosek należy na wstępie rozważyć problem dopuszczalności wznowienia postępowania prowadzonego w związku ze wstępnym rozpoznaniem skargi konstytucyjnej. Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że w ustawie z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) ustawodawca nie przewidział takiej możliwości. Nie jest również możliwe odpowiednie stosowanie w tym zakresie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego. Zapatrywanie to znajduje oparcie zarówno w jednolitym stanowisku Trybunału Konstytucyjnego (zob. postanowienia TK z: 10 marca 1999 r., Ts 102/98, OTK ZU nr 6/1999, poz. 126; 29 lipca 2002 r., Ts 15/01), jak i w poglądach doktryny (zob. Z. Czeszejko-Sochacki, L. Garlicki, J. Trzciński, Komentarz do ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, Warszawa 1999, uw. 5 do art. 71, s. 212-214; A. Zieliński, Zakres stosowania przepisów k.p.c. w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym, Palestra 1998 r., z. 7-8, s. 54), zgodnie z którymi nie da się instytucji wznowienia postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym wywieźć z wyrażonej w art. 20 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym zasady subsydiarnego stosowania przepisów regulujących sądowe postępowanie cywilne.
Przytoczone wyżej argumenty przemawiają przeciwko dopuszczalności wznowienia postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym. Konstatacja powyższa czyni również bezprzedmiotowym drugi z wniosków skarżącego, dotyczący przywrócenia w niniejszej sprawie terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej, bo zgodnie z ustalonym stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego termin określony w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (w brzmieniu zmienionym przez ustawę z 9 czerwca 2000 r., Dz. U. Nr 53, poz. 638) nie podlega przywróceniu (zob. postanowienia TK z: 28 stycznia 1998 r., Ts 21/97, OTK ZU nr 2/1998, poz. 23; 15 lipca 1998 r., Ts 79/98, OTK ZU nr 5/1998, poz. 87; 10 sierpnia 1998 r., sygn. Ts 73/98, OTK ZU Nr 5/1998, poz. 82; 5 października 1999 r., Ts 74/99, OTK ZU nr 7/1999, poz. 206).
Zważywszy powyższe okoliczności Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.