Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V CNP 8/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 13 listopada 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (przewodniczący)
SSN Wojciech Katner
SSA Elżbieta Fijałkowska (sprawozdawca)
w sprawie ze skargi M. K. i J. K.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego
w C. z dnia 30 października 2013 r.
w sprawie z powództwa "Produkcja Wyrobów Betonowych A." S.A.
w F.
przeciwko M. K. i J. K.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 13 listopada 2014 r.,
1. stwierdza, że wyrok Sądu Okręgowego w C. z dnia 30
października 2013 r. sygn. akt […] jest niezgodny z prawem;
2. zasądza od powoda na rzecz pozwanych kwotę 462 zł (
czterysta sześćdziesiąt dwa ) tytułem zwrotu kosztów
postępowania wywołanego wniesieniem skargi.
UZASADNIENIE
2
Pozwem z dnia 13 października 2012 r. Produkcja Wyrobów Betonowych „A.”
S.A. w F. wniosła o zasądzenie solidarnie od pozwanych J. K. i M. K. kwoty
2.540,35 zł wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami procesu. Nakazem zapłaty
wydanym w dniu 14 grudnia 2012 r. w postępowaniu nakazowym Sąd Rejonowy w
C. uwzględnił w całości powództwo. Po rozpoznaniu zarzutów pozwanych
wyrokiem z dnia 4 lipca 2013 r. Sąd Rejonowy w C. utrzymał w mocy wymieniony
nakaz zapłaty.
Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 19 sierpnia 2010 r. strony zawarły umowę
ramową współpracy gospodarczej, której celem zgodnie z § 1 było określenie
zasad współpracy stron w zakresie sprzedaży wyrobów produkowanych przez
powódkę. Warunki sprzedaży wyrobów zawarte zostały w ogólnych warunkach
sprzedaży, stanowiących załącznik do umowy. W umowie zastrzeżono, że osobami
uprawnionymi ze strony kupującego, czyli pozwanego, do zawierania
jednostkowych umów sprzedaży są pozwany M. K. oraz dwie wskazane przez
niego osoby. Na zabezpieczenie wykonania umowy, w tym zapłaty ceny za
sprzedane wyroby, kupujący wręczyli sprzedającemu weksel in blanco, który
sprzedający w przypadku opóźnienia w zapłacie miał prawo wypełnić, zgodnie z
deklaracją wekslową, sumą wekslową do kwoty całkowitego zadłużenia
wynikającego z umowy wraz ze wszystkimi innymi kosztami i wydatkami, do których
zapłaty zobowiązany był kupujący, z klauzulą „bez protestu”, datą i miejscem
wystawienia oraz terminem zapłaty według swojego uznania oraz miejscem
płatności w siedzibie powódki. Powódka zobowiązała się do zawiadomienia
kupującego o wypełnieniu weksla listem poleconym wysłanym na 7 dni przed
terminem zapłaty weksla. Ponieważ pozwani nie regulowali płatności w terminie
powódka wypełniła weksel in blanco na sumę aktualnego zadłużenia pozwanych
w kwocie 5.413,36 zł. Zawarta w niej była kwota 2.247,39 zł wynikająca z faktury
o numerze 1009111195 z dnia 29 września 2010 r. z terminem zapłaty w dniu
13 października 2010 r. wraz ze skapitalizowanymi odsetkami w wysokości
292,96 zł. Następnie powódka powiadomiła pozwanych o wypełnieniu weksla
i wezwała ich do jego wykupu do dnia 28 października 2011 r. Pozwani nie
zareagowali na to wezwanie ani nie zakwestionowali wymienionych w piśmie
3
należności. Sąd I instancji wskazał, że powód opierał swoje roszczenie na treści
weksla. Pozwani nie podnieśli żadnych zarzutów co do samego weksla ani w
trakcie procesu, ani wcześniej po wezwaniu do wykupu weksla. Weksel będący
podstawą żądania został wypełniony zgodnie z treścią art. 10 prawa wekslowego.
W opinii Sądu, jeżeli weksel niezupełny w chwili wystawienia został uzupełniony
niezgodnie z zawartym porozumieniem, nie można wobec posiadacza zasłaniać
się zarzutem, że nie zastosowano się do tego porozumienia. Pozwani nie mogli
powoływać się na argumenty podniesione w zarzutach dotyczące zamówienia,
dowodu WZ, odebrania towaru przez nieznaną osobę trzecią oraz tego, że za
faktycznie odebrany towar zapłacili, zwłaszcza że powód załączył te dowody celem
zobrazowania współpracy między stronami podczas realizacji omówionej umowy.
Pozwani nie wykazali, że zgłaszali wcześniej, czyli przed wezwaniem do
wykupienia weksla, te zarzuty i że dążyli do wyjaśnienia sprawy z należytą
starannością, która winna cechować stronę będącą podmiotem gospodarczym
należycie dbającą o swoje interesy.
Sąd Okręgowy w C. wyrokiem z dnia 30 października 2013 r. oddalił apelację
pozwanych obciążając ich kosztami postępowania. Stwierdził, że Sąd Rejonowy
nie naruszył ani przepisów prawa materialnego ani prawa procesowego. Zasadność
żądania zapłaty kwoty 2.540,35 zł potwierdzają załączone do pozwu dokumenty.
Natomiast abstrakcyjność zobowiązania wekslowego oznacza, że weksel odrywa
się od podstawy ekonomicznej, która była przyczyną jego wystawienia. Dla
ważności zobowiązania wekslowego nie jest więc istotne, czy istniało zobowiązanie
będące przyczyną wystawienia weksla oraz czy było ono ważne. Posiadaczowi
weksla przysługuje prawo żądania zapłaty sumy wekslowej nawet wówczas, gdy
wręczenie weksla było pozbawione dostatecznej podstawy. Pozwani nie podnieśli
żadnych zarzutów co do samego weksla, więc wystawiony on został zgodnie z § 4
pkt. 5 umowy, zawierającej warunki współpracy gospodarczej między stronami.
Pozwani nie wykazali, że weksel został wypełniony niezgodnie z umową łączącą
strony. Powód natomiast udowodnił dokumentami okoliczności faktyczne
uzasadniające żądanie zapłaty kwoty dochodzonej pozwem.
Skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem wyroku Sądu Okręgowego
w C. z dnia 30 października 2013 r. wnieśli pozwani, zarzucając temu wyrokowi:
4
1. naruszenie przepisów postępowania tj. art. 378 § 1 k.p.c. przez
nierozpoznanie zarzutów apelacji i w konsekwencji istoty sprawy, art. 382
k.p.c. przez pominięcie materiału procesowego zebranego w postępowaniu
przed Sądem Rejonowym: przesłuchania świadków i stron na rozprawie
w dniu 20 czerwca 2013 r. w celu ustalenia, czy strony zawarły umowę
sprzedaży, z której wynikało roszczenie zabezpieczone wekslem in blanco;
art. 328 § 2 w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. przez niewyjaśnienie w uzasadnieniu
wyroku, dlaczego zarzuty apelacji okazały się bezzasadne oraz dlaczego
zebrany materiał procesowy w postępowaniu przed Sądem Rejonowym
okazał się zbędny dla wyrokowania, art. 505 § 1 k.p.c. i art. 379 pkt. 4 k.p.c.
przez rozpoznanie apelacji w składzie trzech sędziów zamiast jednego
sędziego, w konsekwencji wydanie wyroku w nieważnym postępowaniu
apelacyjnym;
2. naruszenie prawa materialnego tj. art. 10, 16 i 17 à contrario ustawy z dnia
28 kwietnia 1936 r. - Prawo wekslowe oraz art. 921 k.c. przez ich
niezastosowanie i pozbawienie dłużnika wekslowego prawa podnoszenia
zarzutów ze stosunku podstawowego, mimo że weksel nie był indosowany
i został wystawiony in blanco na zabezpieczenie roszczenia ze stosunku
podstawowego.
Skarżący wykazali, że wzruszenie wyroku w drodze środków prawnych nie
było i nie jest możliwe i uprawdopodobniali poniesienie szkody.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Na wstępie rozważenia wymagało, czy spełnione zostały przesłanki
określone w art. 4241
§ 1 k.p.c. Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia jest nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia i to
szczególnego rodzaju, bowiem przysługuje od prawomocnych orzeczeń sądowych,
ale celem skargi nie jest uzyskanie ich uchylenia lub zmiany, lecz uzyskanie
prejudykatu umożliwiającego realizację roszczeń odszkodowawczych za szkody
wyrządzone przez niezgodne z prawem wykonywanie władzy publicznej, stosownie
do art. 77 ust. 1 Konstytucji RP oraz art. 4171
§ 2 k.c.
5
W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się jednolicie, że niezgodność
z prawem w rozumieniu art. 4241
k.p.c. w związku z art. 4171
§ 2 k.c. ma charakter
kwalifikowany i zachodzi tylko wtedy, gdy przy wydaniu orzeczenia dopuszczono
się rażąco błędnej wykładni prawa lub rażąco niewłaściwego zastosowania prawa
w zakresie regulacji istotnych i nie uzasadniających odmiennych ocen.
W szczególności uznaje się, że nie stanowi takiego uchybienia opowiedzenie się
przez orzekający sąd za jedną z możliwych interpretacji przepisów prawa,
przeciwny bowiem pogląd zagrażałby takim wartościom, jak stabilność obrotu
prawnego, swoboda sądu w ocenie materiału dowodowego i stosowaniu prawa
(zob. np. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia: 7 lipca 2006 r., I CNP 33/06, OSNC
2007, Nr 2, poz. 35; 22 czerwca 2007 r., III CNP 37/07, OSNC 2008, nr 7-8, poz. 94;
13 grudnia 2007 r., I BP 36/07, OSNP 2009, nr 3-4, poz. 36; 5 września 2008 r.,
I CNP 27/08; 12 września 2008 r., I BP 2/0; 24 września 2008 r., II CNP 49/08;
16 stycznia 2009 r., III CNP 42/08; 26 marca 2009 r., I CNP 121/08; 24 lutego
2010 r., III CNP 26/09; 20 stycznia 2011 r., I BP 4/10; 9 listopada 2011 r., II CNP
25/11).
Dokonując oceny skargi we wskazanym aspekcie uznać należy jej
zasadność.
Oddalając apelację pozwanych Sąd Okręgowy powołał się przede wszystkim
na abstrakcyjność zobowiązania wekslowego, co łączyło się z zaniechaniem
rozpoznania zarzutów pozwanych związanych ze stosunkiem prawnym będącym
podstawą wystawienia weksla. Jak wynika z ustaleń sądów obu instancji, weksel
in blanco miał charakter gwarancyjny i wręczony został przez pozwanych celem
zabezpieczenia mogącej powstać wierzytelności w związku z łączącą strony
umową współpracy gospodarczej. Powód wykazał, że dochodzi roszczenia
z weksla zabezpieczającego wierzytelność, która wynikała z umowy sprzedaży
zawartej na skutek przyjęcia przez powoda zamówienia pozwanych, dostarczenia
towaru w dniu 23 września 2010 r. i wystawienia faktury w dniu 29 września 2010 r.
Fakty te były sporne, gdyż pozwani podnieśli zarzuty, że towaru nie zamówili i nie
odebrali oraz przedstawili odpowiednie dowody na ich potwierdzenie.
6
Zobowiązanie wekslowe z takiego weksla ma samodzielny, abstrakcyjny
charakter i jest niezależne od podstawy prawnej jego zaciągnięcia. Posiadaczowi
weksla, który jest pierwszym wierzycielem (remitentem), przysługuje w stosunku do
wystawcy zarówno roszczenie ze stosunku podstawowego, jak i z weksla, jednak
może on tylko raz uzyskać zaspokojenie swojej wierzytelności i do niego należy
wybór roszczenia. Wygaśnięcie stosunku podstawowego uniemożliwia
dochodzenie wierzytelności wekslowej, a wygaśnięcie zobowiązania wekslowego,
w sposób prowadzący do zaspokojenia wierzyciela, powoduje wygaśnięcie
zabezpieczonej wekslem wierzytelności. Nie ma natomiast wpływu na stosunek
podstawowy, wygaśnięcie zobowiązania wekslowego bez zaspokojenia wierzyciela
lub nieistnienie tego zobowiązania. W judykaturze Sądu Najwyższego wskazuje się,
że w tym ujęciu można mówić o swego rodzaju priorytecie stosunku podstawowego
wobec stosunku wynikającego z weksla (por. uchwała połączonych izb Izby
Cywilnej i Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 24 kwietnia 1972 r., sygn.
akt III PZP 17/70, OSNCP 1973, nr 5, poz. 72, oraz wyroki z dnia: 14 marca 1997 r.,
sygn. akt I CKN 48/97, OSNC 1997, nr 9, poz. 124, 31 maja 2001 r., sygn. akt
V CKN 264/00, 6 października 2004 r., sygn. akt I CK 156/0, 9 grudnia 2004 r.,
sygn. akt II CK 170/04, 14 listopada 2006 r., sygn. akt II CSK 205/06, OSNC 2007,
nr 9, poz. 139). Wierzyciel, który dochodzi wierzytelności wekslowej, nie musi
wykazywać podstawy prawnej zobowiązania, może powołać się tylko na treść
weksla. W stosunku między wystawcą a remitentem samodzielność zobowiązania
wekslowego ulega jednak osłabieniu. Wystawca może podnieść zarzuty oparte na
stosunku podstawowym i na ich podstawie podważać zarówno istnienie, jak
i rozmiar zobowiązania wekslowego ze względu na jego związek ze stosunkiem
podstawowym. Spór przenosi się wówczas na płaszczyznę stosunku prawa
cywilnego, który w związku z zarzutami wystawcy podlega badaniu przez sąd
oceniający zasadność nakazu zapłaty (por. uchwałę składu siedmiu sędziów SN
z dnia 7 stycznia 1967 r. III CZP 19/66, OSNCP 1968, z. 5, poz. 79 i uchwałę
Połączonych Izb: Cywilnej oraz Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia
24 kwietnia 1972 r. III PZP, OSNCP 1973, z. 5, poz. 72, a także wyroki Sądu
Najwyższego dnia z 14 marca 1997 r., I CKN 48/97, OSNC 1997, nr 9, poz. 124;
z dnia 20 czerwca 2008 r. IV CSK 65/08). Sąd Okręgowy nie rozpoznał sprawy
7
w płaszczyźnie stosunku podstawowego, czym rażąco naruszył art. 10 ustawy
z dnia 28 kwietnia 1936 r. Prawo wekslowe Dz. U. z 1936 r. nr 37, poz. 282
i utrwaloną wykładnię prawa w zakresie zarzutów opartych na stosunku prawnym,
przysługujących dłużnikowi przeciwko pierwszemu remitentowi weksla in blanco.
Zasadne okazały się zarzuty naruszenia prawa procesowego.
W zarzutach apelacji pozwani podnosili, że wobec nierozpoznania przez Sąd
Rejonowy zarzutów ze stosunku podstawowego, nie została rozpoznana istota
sprawy. Podnieśli zarzuty naruszenia prawa procesowego (art. 233 § 1 k.p.c., 328
§ 2 k.p.c., 229 k.p.c., 308 k.p.c.) oraz materialnego, których Sąd Okręgowy,
w granicach zakreślonych apelacją w ogóle nie rozpoznał. Rację mają wobec tego
skarżący, że tym samym Sąd naruszył art. 378 § 1 k.p.c. Zgodnie z uchwałą
7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 r. III CZP 49/07 (OSNC
2008 z. 6 poz. 55), sąd drugiej instancji rozpatruje sprawę ponownie, czyli
w sposób w zasadzie nieograniczony jeszcze raz bada sprawę rozstrzygniętą przez
sąd pierwszej instancji. Tym samym postępowanie apelacyjne - choć odwoławcze -
ma charakter rozpoznawczy (merytoryczny), a z punktu widzenia metodologicznego
stanowi dalszy ciąg postępowania przeprowadzonego w pierwszej instancji. Przez
spełnianie nieograniczonych funkcji rozpoznawczych spełnia się kontrolny cel
postępowania apelacyjnego; rozpoznanie apelacji ma (powinno) doprowadzić do
naprawienia wszystkich błędów sądu pierwszej instancji, ewentualnie także błędów
stron.
Zgromadzony przez Sąd I instancji materiał dowodowy, Sąd Okręgowy
z naruszeniem art. 382 k.p.c. pominął i nie uwzględnił w celu ustalenia istotnego
faktu, tj. czy strony zawarły umowę sprzedaży, z której wynikało roszczenie
zabezpieczone wekslem. Sąd drugiej instancji „rozpoznaje sprawę”, a nie sam
środek zaskarżenia. Sąd ten musi - niezależnie od treści zarzutów - dokonać
ponownych, własnych ustaleń, a następnie poddać je ocenie pod kątem prawa
materialnego (por. uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia
23 marca 1999 r. III CZP 59/98, wyrok z dnia 6 grudnia 2001 r., I PKN 714/00,
OSNPiUS 2003, nr 22, poz. 544). Sąd drugiej instancji ma pełną swobodę
jurysdykcyjną, ograniczoną jedynie granicami zaskarżenia. W konsekwencji może,
8
a jeżeli je dostrzeże - powinien, naprawić wszystkie naruszenia prawa materialnego,
niezależnie od tego, czy zostały wytknięte w apelacji, pod warunkiem, że mieszczą
się w granicach zaskarżenia (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
4 października 2002 r., III CZP 62/02, OSNC 2004, nr 1, poz. 7). Sąd Rejonowy
zaniechał ustalenia spornych faktów, a więc czy pozwani zamówili i odebrali towar
powoda, jednakże wobec wskazanej wykładni przepisów prawa procesowego, taki
obowiązek spoczywał na sądzie odwoławczym. Pozwani podnosili, że towaru,
którego dotyczy złożona do pozwu faktura VAT nr […] z dnia 29 września 2010r.
nie zamawiali. Przedłożony przez powoda dokument zamówienia z dnia
20 sierpnia 2010 r. z żądaniem dostawy na dzień 23 sierpnia 2010 r. dotyczy innej
umowy, która została wykonana przez powoda. Cena towaru objętego tym
zamówieniem została na podstawie faktury nr […] przez pozwanych zapłacona.
Złożony do pozwu dokument odbioru towaru WZ z dnia 23 września 2010 r. nie
został podpisany przez pozwanego M. K., ani przez żadną uprawnioną, zgodnie z
postanowieniami umowy, osobę.
We wskazanym zakresie Sąd Okręgowy nie poczynił żadnych ustaleń
faktycznych i nie naprawił błędów Sądu I instancji, czym rażąco naruszył wykładnię
przepisów art. 387 § 1 i 382 k.p.c.
Sąd Okręgowy powołał się z jednej strony na abstrakcyjność zobowiązania
wekslowego i nieistotność zobowiązania będącego podstawą wystawienia weksla,
ale też i stwierdził, że pozwani nie wykazali, iż weksel wypełniony został niezgodnie
z zawartą umową. Pomiędzy tymi wnioskami zachodzi oczywista sprzeczność,
skoro Sąd Okręgowy wskazywał również na stosunek prawny, który był podstawą
wystawienia weksla in blanco. Usprawiedliwia to zarzut dotyczący naruszenia treści
art. 328 § 2 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c., który wiąże się z brakiem wyjaśnienia
i jednoznacznego stanowiska w odniesieniu do przyczyn niezasadności zarzutów
apelacyjnych.
Rację mają też skarżący, że wyrok wydany został przez Sąd Okręgowy
z naruszeniem art. 50510
§ 1 k.p.c. i art. 379 pkt 4 k.p.c., gdyż skład Sądu
orzekającego był sprzeczny z przepisami prawa. Wartość przedmiotu sporu
wynosiła 2.540,35 zł., zarówno pozew jak i zarzuty wniesione zostały na
9
urzędowych formularzach (art. 5052
k.p.c.). Sąd Okręgowy nie wydał postanowienia
na podstawie art. 5057
k.p.c., że rozpoznanie sprawy nastąpi z pominięciem
przepisów działu VI regulującego postępowanie uproszczone. Wobec tego zgodnie z
art. 50510
§ 1 k.p.c. sprawę powinien rozpoznać w składzie jednego sędziego, a nie
trzech sędziów. Wątpliwość, czy sprawa gospodarcza o zapłatę z weksla własnego
in blanco, jak w niniejszej sprawie, podlega rozpoznaniu w postępowaniu
uproszczonym, jeżeli wartość przedmiotu sporu nie przekracza kwoty określonej
w art. 5051
pkt 1 k.p.c. rozstrzygała uchwała Sądu Najwyższego z dnia
20 października 2011r. III CZP 51/11 (OSNC 2012 z. 5 poz. 58).
Bezprawność, czy też niezgodność z prawem orzeczenia jest jedną, ale nie
jedyną przesłanką zasadności skargi, o jakiej mowa w art. 4241
k.p.c. Postępowanie
to służyć ma dochodzeniu w przyszłym procesie naprawienia szkody majątkowej
wyrządzonej wydaniem takiego orzeczenia, dlatego też, jak wynika z tego przepisu,
już w tym postępowaniu należy uprawdopodobnić, a więc wykazać w stopniu
graniczącym z pewnością, istnienie szkody oraz adekwatnego związku
przyczynowego pomiędzy jej powstaniem (wyrażającym się zmniejszeniem stanu
aktywów lub zwiększeniem pasywów po stronie poszkodowanego) a wydaniem
orzeczenia niezgodnego z prawem.
Skarżący określili swoją szkodę na kwotę 5.007,64 zł. Na sumę tę składały się:
należność główna w kwocie 2.540,35 zł, odsetki za okres od 13 października 2012 r.
do 3 grudnia 2013 r. w kwocie 377,29 zł., koszty procesu za postępowanie przed
Sądem I instancji w kwocie 649 zł i II instancji w kwocie 300 zł, które określone
zostały jako pierwsza część straty w kwocie 3.866,64 zł. Druga część straty, według
skarżących, to kwota 1.141 zł obejmująca utracone przez nich roszczenie o zwrot
poniesionych kosztów procesu, tj. wynagrodzenia pełnomocnika za obie instancje w
kwocie 900 zł. oraz wydatki na opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł,
opłatę od zarzutów od nakazu zapłaty w kwocie 96 zł, opłatę od apelacji w kwocie
128 zł.
Przyjmuje się, że uprawdopodobnienie szkody, spowodowanej przez wydanie
wyroku, którego skarga dotyczy polega na przedstawieniu wyodrębnionego wywodu
przekonującego, że szkoda została wyrządzona oraz określającego czas jej
10
powstania, postać i związek przyczynowy z wydaniem wyroku niezgodnego z
prawem (por.: postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2006 r., sygn.
akt IV CNP 38/05, OSNC z 2006 r., nr 7 - 8, poz. 141; z dnia 22 listopada 2005 r.,
sygn. akt I CNP 19/0; z dnia 23 września 2005 r., sygn. akt III CNP 5/05; z dnia 11
sierpnia 2005 r., sygn. akt III CNP 4/05, OSNC z 2006 r. Nr 1, poz. 16; z dnia 20
maja 2014 r. V CNP 61/13). Skarżący sprostali temu wymaganiu, przedstawili
dokument przelewu na rachunek bankowy powoda kwoty 3.866, 64 zł. i oświadczyli,
że nigdy nie uznali żądania pozwu, sprzeciwiali się zasądzeniu od nich na rzecz
powodów dochodzonej pozwem kwoty. Spełnili świadczenie wynikające z
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w C. po to, by zapobiec postępowaniu
egzekucyjnemu, które zwiększyłoby koszty postępowania.
Wykazywaną szkodę uznać należy za uprawdopodobnioną wyłącznie
w odniesieniu do zasądzonego świadczenia tj. kwoty 2.540,35 zł. i odsetek
ustawowych w kwocie 377,29 zł. Pozostałe składniki sumy 5.007,64 zł wykazywanej
jako szkoda, stanowiące poniesione koszty procesu oraz koszty procesu, które
zostały określone jako roszczenie o zwrot poniesionych kosztów, nie stanowią
szkody w rozumieniu art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c. (por. postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 26 czerwca 2008 r., sygn. akt I CNP 47/08; z dnia 23 sierpnia
2007 r., sygn. akt I BP 24/07; z dnia 28 listopada 2006 r., III CNP 46/06; z dnia
27 lipca 2006 r., sygn. akt II BP 11/06, OSNP z 2007 r., nr 15-16, nr 223).
Wskazane błędy judykacyjne doprowadziły do wydania wyroku niezgodnego
z prawem, na podstawie którego pozwani zostali zobowiązani do wykonania
zobowiązania przez zapłatę ceny za towar, którego nie zamówili.
Z tych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 42411
§ 2 k.p.c.,
a w zakresie kosztów postępowania wywołanego wniesieniem skargi na
podstawie art. 98 § 1 i 2 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1, art. 39821
i 42412
orzekł jak
w sentencji. Ich wysokość uzasadnia § 2 ust. 1 i 2, § 6 pkt 3 i § 13 ust. 5 pkt 2
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie
opłat za adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej
pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jedn. Dz.U. z 2013 r. Nr 461).
11