Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 13 maja 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy

i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Jarząbek

Protokolant: sekr. sąd. Monika Bąk-Rokicka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 maja 2016r.

sprawy G. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

po rozpoznaniu odwołania G. P.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 26 kwietnia 2013 r. znak (...)

postanawia:

1.  uchylić zaskarżoną decyzję,

2.  przekazać sprawę do rozpoznania organowi rentowemu,

3.  umorzyć postępowanie w sprawie.

Sygn. akt VII U 1589/13

UZASADNIENIE

W dniu 5 czerwca 2013 r. G. P. złożył za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziału w W. odwołanie od decyzji ww. organu rentowego z dnia 26 kwietnia 2013 r. znak: 1/20/(...) w sprawie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy i wniósł o zmianę skarżonej decyzji poprzez przyznanie mu wymienionej renty.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony przedstawił polemikę z orzeczeniem komisji lekarskiej oraz swoją aktualną sytuację życiową. Wskazał, że z wykształcenia jest mechanikiem samochodowym i pracował nieprzerwanie od sierpnia 1980 r.
do kwietnia 2012 r., przez zdecydowaną większość tego czasu, w warunkach bardzo uciążliwych dla zdrowia, co odbiło się bardzo niekorzystnie na jego zdrowiu. Ubezpieczony zaznaczył, że dwa razy miał wylew do lewego oka, czego skutkiem jest ograniczone pole widzenia – lewym okiem widzi tylko dolną część obrazu. Ponadto
od pracy w hałasie ma uszkodzony słuch – nie słyszy wysokich częstotliwości,
na skutek czego nie rozróżnia mowy jeśli towarzyszą jej inne dźwięki lub mówi kilka osób. Oprócz wskazanych wyżej schorzeń ubezpieczony leczy się również
na nadciśnienie oraz RZS, a ponadto cierpi na zmiany zwyrodnieniowe stawów skokowych, co powoduje, że po kilku godzinach pracy na stojąco odczuwa silny ból.

Zdaniem ubezpieczonego, ze względu na przedstawione dolegliwości nie jest
w stanie pracować jako mechanik samochodowy. Wskazał, że przez krótki okres czasu wykonywał prace biurowe, jednakże po drugim wylewie do oka w październiku 2012 r. praca przy komputerze powoduje szczypanie i łzawienie w lewym oku.

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 25 czerwca 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania G. P. na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

Uzasadniając swoje stanowisko w sprawie organ rentowy zaznaczył,
że w związku ze złożonym przez odwołującego wnioskiem o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy został skierowany na badania przez komisję lekarską ZUS, która orzeczeniem z dnia 26 marca 2013 r. nie uznała go za niezdolnego
do pracy. Mając na względzie treść art. 107 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, organ rentowy oparł swoje rozstrzygnięcie na orzeczeniu komisji lekarskiej i odmówił odwołującemu prawa do renty z tytułu niezdolności pracy. Wobec wskazanych okoliczności organ rentowy uznał skarżoną decyzję za prawidłową i zgodną z prawem.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

G. P., urodzony w dniu (...), w okresie od 11 sierpnia 1980 r. do 30 kwietnia 2012 r. pracował w charakterze mechanika samochodowego (kwestionariusz osobowy k. 8 a.r., świadectwa pracy k. 7-16 a.r.).

W dniu 13 lutego 2013 r. G. P. złożył wniosek o ustalenie prawa
do renty z tytułu niezdolności do pracy (wniosek odwołującego wraz z załącznikami
k. 1-18 a.r.).

W toku postępowania przed organem rentowym odwołujący został skierowany na badanie do komisji lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 26 marca 2013 r. uznała, że odwołujący nie jest niezdolny do pracy. W oparciu o to orzeczenie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydał decyzję z dnia 8 września 2014r.
znak: 450400/72/2014/SER-I-1813073, mocą której odmówił odwołującemu prawa
do renty z tytułu niezdolności do pracy (orzeczenie komisji lekarskiej ZUS k. 53, skarżona decyzja ZUS z 26.04.2013 r. k. 101 a.r.).

G. P. wniósł odwołanie od powyższej decyzji organu rentowego, inicjując tym samym niniejsze postępowanie (odwołanie k. 2 a.s.).

W opinii z dnia 5 września 2013 r. biegły sądowy lekarz okulista dr n. med. R. S. stwierdził u ubezpieczonego nieznacznie obniżoną ostrość wzroku
w dali w oku lewym w następstwie stanu po przebyciu zakrzepicy gałązki żylnej siatkówki oka oraz stan prawidłowy w oku prawym. Ostrość widzenia w bliży
w obu oczach – z odpowiednią korekcją – jest prawidłowa. W oku lewym na dnie oka stwierdzono na obwodzie liczne ogniska deneracyjne i bliznowate po przebytym zakrzepie gałązki żyły siatkówki oraz po laseroterapii oraz ubytek pola widzenia
od góry, sięgający do centrum. Zakrzep gałązki żylnej siatkówki oka lewego stwierdzono u ubezpieczonego dwukrotnie, w 2001 r. oraz w 2012 r., ubezpieczony był wówczas hospitalizowany na oddziale okulistycznym w W. przy ul. (...). Poza leczeniem zachowawczym ubezpieczony był wielokrotnie poddany laseroterapii. Występującego u odwołującego choroba nadciśnieniowa ma związek z przebytym schorzeniem okulistycznym.

W ocenie biegłego, aktualny stan narządu wnioskodawcy jest dobry, ubezpieczony nie jest osobą niezdolną do wykonywania pracy z przyczyn okulistycznych (opinia biegłego okulisty z 05.09.2013 r. k.19 a.s.).

W opinii z dnia 10 października 2013 r. biegły sądowy lekarz neurolog J. B. wskazała, że ubezpieczony nie leczy się neurologicznie.
W czasie wywiadu ubezpieczony skarżył się na bóle głowy. Wskazał, że w dzieciństwie oraz w 1982 r. doznał urazu głowy z utratą przytomności. Przy wysiłku odczuwa bóle kręgosłupa w odcinku lędźwiowym i skarży się na dokuczliwe bóle drobnych stawów rąk, stóp i kolan.

W czasie badania ubezpieczonego biegła nie stwierdziła żadnych odchyleń
od normy w zakresie swojej specjalności. W ocenie biegłej z przyczyn neurologicznych nie było i nie ma podstaw do uznania długotrwałej niezdolności do pracy, wskazując przy tym, że w ocenie stanu zdrowia ubezpieczonego istotna jest opinia biegłego reumatologa (opinia biegłej neurolog k. 10.10.2013 r. k. 25 a.r.).

W dniu 11 grudnia 2013 r. G. P. uczestniczył w wypadku komunikacyjnym. Do wypadku doszło poprzez czołowe zderzenie samochodu prowadzonego przez ubezpieczonego z innym samochodem. W wyniku wypadku ubezpieczony doznał urazu w postaci złamania przezpanewkowego stawu biodrowego prawego, złamania trzonu kości ramiennej, złamania trzonu kości łokciowej prawej bez przemieszczenia oraz wstrząśnienia mózgu. W związku z doznanym urazem ubezpieczony był hospitalizowany w Wojskowym Instytucie Medycznym, a także przebywał na zwolnieniu lekarskim w okresie od 11 grudnia 2013 r. do 21 maja 2014 r. (karta informacyjna Wojskowego Instytutu Medycznego z 23.12.2013 r. k. 50 a.s., karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 66 a.s., karta obrażeń z kliniki Traumatologii
i Ortopedii k. 67 a.s., historia choroby k. 68 a.s., zwolnienia lekarskie k. 51 i 65 a.s.).

W opinii z dnia 25 marca 2014 r. biegły sądowy lekarz otolaryngolog T. S. rozpoznał u ubezpieczonego obustronny niedosłuch zmysłowo-nerwowy na wysokich częstotliwościach i określił poziom słuchu ubezpieczonego jako wydolny socjalnie. W trakcie badania biegły stwierdził u ubezpieczonego stan po septoplastyce
i video otoskopii, a także błony bębenkowe matowe bez refleksu oraz małą kieszonkę retrakcyjną lewej błony bębenkowej. Biegły dokonał obliczenia procentowego uszczerbku na zdrowiu z tytułu utraty słuchu według metody R. i zaklasyfikował uszkodzenie słuchu do 20 dB, wskazując, że według norm WHO z 1997 r. średni ubytek do 25 dB nie powoduje żadnych lub prawie żadnych problemów ze słyszeniem.

W ocenie biegłego, występujący u ubezpieczonego niedosłuch nie powoduje całkowitej niezdolności do pracy a odwołujący nie utracił zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Zdaniem biegłego odwołujący nie jest również częściowo trwale niezdolny do pracy, może wykonywać pracę wykonywana ostatnio, zgodnie ze swoim wykształceniem (opinia biegłego lekarza otolaryngologa z 25.03.2014 r. k. 56-57 a.s.).

W opinii z dnia 22 stycznia 2014 r. biegły sądowy lekarz kardiolog K. S. stwierdził, że ubezpieczony ma rozpoznane nadciśnienie tętnicze od 2001 r. Ubezpieczony był leczony farmakoligicznie – zażywał leki prestarium oraz lorista.
Stan układu krążenia odwołującego biegły ocenił jako dobry, przy czym wskazał,
że stwierdzane zwyżki ciśnienia tętniczego krwi wymagają dalszej diagnostyki
i systematycznego leczenia farmakologicznego. W ocenie biegłego schorzenia z zakresu układu krążenia, stwierdzane u wnioskodawcy, nie powodują niezdolności do pracy zarobkowej (opinia biegłego lekarza kardiologa z 22.01.2014 r. k. 58 a.s.).

W dniu 29 września 2014 r. Miejski Zespół Orzekania o Niepełnosprawności wydał orzeczenie w sprawie G. P., na mocy którego zaliczył go do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności od 29 sierpnia 2014 r. do 30 września 2016r. W orzeczeniu tym stwierdzono, że niepełnosprawność istnieje od 11 grudnia 2013 r. (orzeczenie o stopniu niepełnosprawności G. P. k. 104 a.s.).

W opinii z dnia 4 listopada 2014 r. biegły sądowy z zakresu reumatologii dr K. K. ocenił, że rozpoznane u ubezpieczonego schorzenia reumatologiczne oraz stopień ich zaawansowania nie czynią go niezdolnym do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. Jednocześnie biegły podkreślił, że przebyty uraz oraz schorzenia ortopedyczne czyniły go całkowicie niezdolnym do pracy w okresie od 11 grudnia
2013 r. do 21 maja 2014 r. a następnie częściowo niezdolnym do pracy do 18 września 2014 r. Biegły wskazał, że ubezpieczony od 2001 r. choruje na reumatoidalne zapalenie stawów. Schorzenie stwierdzone u ubezpieczonego ma przebieg łagodny i dobrze reaguje na prowadzoną terapię. Funkcje kończyn są zachowane, przy czym w zakresie nadgarstków i stawów skokowych stwierdza się niewielkie, nieistotne ograniczenia ruchomości.

Jednocześnie biegły wskazał, że u ubezpieczonego doszło do znacznego pogorszenia stanu zdrowia w wyniku wypadku komunikacyjnego z dnia 11 grudnia 2013 r. Na skutek urazów doznanych w trakcie wypadku u ubezpieczonego stwierdzano ograniczenia ruchomości barku prawego i całkowicie normalną funkcję biodra prawego, przy czym prowadzone leczenie prowadziło do aktualnej poprawy funkcji ruchowych uprzednio uszkodzonych kończyn. Biegły podkreślił, że proces powrotu do zdrowia po przebytych złamaniach jest procesem stopniowym i trudno jest określić stan układu ruchu ubezpieczonego w dniu po zakończeniu świadczeń w ramach ZUS ZLA, zwłaszcza, że skutki urazu były widoczne na dzień badania ubezpieczonego, a ponadto były nasilone w maju 2014 r. (opinia biegłego reumatologa z 04.11.2014 r. k. 120-122 a.s.).

W opinii z dnia 31 marca 2015 r. biegły sądowy z zakresu medycyny pracy J. P. oceniła, że odwołujący utracił zdolność do pracy zarobkowej
ze względu na naruszenie sprawności organizmu w dniu 11 grudnia 2013 r., a w ocenie biegłej niezdolność ta ma charakter całkowity i istniała do września 2015 r. Jednocześnie w ocenie biegłej w dacie wydania przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych skarżonej decyzji u ubezpieczonego nie istniała niezdolność do pracy zarobkowej,
i w tym zakresie podzieliła wnioski opinii pozostałych biegłych powołanych w sprawie (opinia biegłej medycyny pracy z 31.03.2015 r. k. 181-183 a.s.).

W opinii uzupełniającej z dnia 9 września 2015 r. biegły sądowy reumatolog K. K. podtrzymał swoje stanowisko wyrażone w opinii z dnia 4 listopada 2014 r. W ocenie biegłego upływ czasu pomiędzy datą złożenia przez odwołującego wniosku
o świadczenie rentowe a datą badania przez biegłego reumatologa, biegłą medycyny pracy oraz datą wydania opinii uzupełniającej, stan zdrowia ubezpieczonego mógł ulec znaczącym zmianom. Ponadto biegły nie zgodził się z opinią biegłej medycyny pracy
w zakresie jej uzasadnienia, gdyż stan układu ruchu odwołującego mimo doznanych urazów jest stosunkowo dobrze zachowany (opinia uzupełniająca biegłego reumatologa z 09.09.2015 r. k. 245-247 a.s.).

W opinii z dnia 23 lutego 2016 r. biegły sądowy ortopeda-traumatolog M. G. ocenił, że ubezpieczony nie utracił zdolności do pracy. Biegły wskazał,
że po wypadku komunikacyjnym u ubezpieczonego występowała niezdolność do pracy całkowita do 31 grudnia 2014 r. spowodowana urazami kończy doznanymi w czasie wypadku. Jednocześnie biegły wskazał, że w jego ocenie przed dniem wypadku ubezpieczony nie był niezdolny do pracy (opinia biegłego ortopedy-traumatologa
k. 318-320 a.s.).

W opinii z dnia 13 kwietnia 2016 r. biegły sądowy okulista dr n. med. R. S. odniósł się do aktualnego stanu zdrowia ubezpieczonego i wskazał, że w jego ocenie ubezpieczony nie jest osobą niezdolną do wykonywania pracy z przyczyn okulistycznych. Mimo ponownego wylewu krwi do wnętrza oka lewego doznanego przez ubezpieczonego w 2014 r. oraz utrzymującego się ubytku górnego pola widzenia w tym oku stan narządu wzroku ubezpieczonego biegły ocenił jako dobry (opinia biegłego okulisty z 13.04.2016 r. k. 342 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił stan faktyczny na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania. Materiał ten obejmował dokumentację medyczną odwołującego, dokumentacją załączoną do akt organu rentowego, jak również liczne opinie biegłych powołanych w sprawie, z zakresu następujących specjalności: okulistyka, neurologia, ortopedia-traumatologia, reumatologia, medycyna pracy, kardiologia, otolaryngologia.

W skład dokumentów składających się na materiał dowodowy wchodziły przede wszystkim akta organu rentowego oraz dokumentacja medyczna G. P.. Dokumentacja medyczna odwołującego była bogata i zawierała kompleksowy opis historii leczenia dolegających mu schorzeń, co miało szczególną wartość dla biegłych sądowych powołanych w sprawie przy sporządzaniu przez nich opinii. W kontekście niniejszej sprawy charakter informacji płynących z zebranych dokumentów dotyczących zdrowia ubezpieczonego przesądziła o ich walorze dowodowym, a ponieważ strony nie kwestionowały ich wartości, Sąd uznał je
za wartościowy dowód w sprawie i oparł na nich swoje rozstrzygnięcie.

Mając na uwadze charakter schorzeń wskazanych przez ubezpieczonego w treści odwołania oraz informacje wynikające z zebranych w sprawie dokumentów Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych w celu ustalenia, czy stan zdrowia ubezpieczonego uzasadnia stwierdzenie, iż jest on niezdolny do pracy zgodnie
z posiadanymi kwalifikacjami, jak również ustalenia stopnia tej niezdolności. Sąd uznał opinie biegłych za wiarygodne, gdyż zostały sporządzone rzetelnie oraz zgodnie
z wymaganiami fachowości oraz niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym
ich przedmiot. Biegli dokonali analizy stanu zdrowia ubezpieczonego stosownie
do swoich specjalności oraz w oparciu o dostępny materiał dowodowy, jak również
w sposób jasny i precyzyjny przedstawili swoje wnioski. Opinie biegłych były pełne, nie zawierały sprzeczności ani braków które skutkowałyby pozbawieniem ich mocy dowodowej. Biegli, mimo różnic w zakresie ich specjalności, byli co do zasady zgodni co do oceny w zakresie niezdolności ubezpieczonego do pracy w dniu wydania przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych skarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.
z dnia 26 kwietnia 2013 r. znak: 1/20/(...) należało uchylić, a sprawę przekazać do rozpoznania organowi rentowemu, umarzając postępowanie w sprawie.

Istotą sporu w niniejszej sprawie był stan zdrowia G. P.
na dzień złożenia wniosku o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, tj. na dzień 13 luty 2013 r. Organ rentowy powołując się na orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z dnia 26 marca 2013 r. wskazywał, iż odwołujący nie jest niezdolny
do pracy zarobkowej zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami i w związku z tym brak możliwości przyznania mu prawa do wnioskowanego świadczenia. Odwołujący kontestował z powyższym stanowiskiem organu rentowego oraz komisji lekarskiej, wskazując na liczne schorzenia które mu dolegają oraz ich skutki w sferze jego możliwości wykonywania pracy.

W pierwszej kolejności Sąd wskazuje, że w myśl art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. 1998 Nr 162 poz. 1118 – dalej jako ustawa emerytalna), renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy,

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3.  niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych
w ustawie albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W treści wskazanej powyżej regulacji zostały określone warunki konieczne
do powstania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Warunki te muszą być spełnione łącznie.

Niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się
z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy emerytalnej). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania,
co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji,
jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej) (wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 28 stycznia 2004 roku, II UK 222/03). Prawo do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy przysługuje zatem w wypadku wypełnienia wszystkich przesłanek z art. 57 pkt. 1 ustawy emerytalnej.

Przepis art. 12 powołanej wyżej ustawy rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą i częściową. Zgodnie z ust. 3 w/w przepisu częściowo niezdolną
do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej
z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przesłanka niezdolności
do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach
niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych
do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 2000 roku, II UKN 134/00 i z dnia 7 września 1979 r.,
II URN 111/79).

Przeprowadzone postępowanie dowodowe jedynie częściowo potwierdziło trafność zaskarżonej decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Opinie biegłych specjalistów z zakresu okulistyki, otolaryngologii, neurologii i kardiologii nie wykazały, aby odwołujący pozostawał niezdolny do pracy w rozumieniu przytoczonych powyżej przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
w okresie przypadającym na dzień wydania skarżonej decyzji. Niemniej jednak w toku postępowania odwołujący poinformował Sąd o zaistnieniu okoliczności w postaci wypadku komunikacyjnego w dniu 11 grudnia 2013 r., na skutek którego doznał urazów w postaci złamania przezpanewkowego stawu biodrowego prawego, złamania trzonu kości ramiennej oraz złamania trzonu kości łokciowej prawej bez przemieszczenia. Zaistnienie tej okoliczności wymagało rozważenia, czy w niniejszej sprawie nie zachodzą przesłanki do zastosowania art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c.

Zgodnie z art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c. sprawie o świadczenie z ubezpieczeń społecznych, do którego prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji albo stwierdzenia stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, jeżeli podstawę do wydania decyzji stanowi orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych lub orzeczenie komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i odwołanie od decyzji opiera się wyłącznie na zarzutach dotyczących tego orzeczenia, sąd nie orzeka co do istoty sprawy na podstawie nowych okoliczności dotyczących stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji albo stwierdzenia stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, które powstały po dniu złożenia odwołania od tej decyzji. W tym przypadku sąd uchyla decyzję, przekazuje sprawę do rozpoznania organowi rentowemu i umarza postępowanie.

Powyższy przepis stanowi wyjątek od zasady obowiązującej w postępowaniu cywilnym w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, zgodnie z którą sąd pierwszej instancji kontroluje jedynie stan rzeczy – faktyczny i prawny – istniejący
w chwili wydania decyzji przez organ rentowy. Wyjątkowe rozwiązanie przewidziane przez ustawodawcę w komentowanym przepisie jest możliwe w przypadku, gdy w toku postępowania przed sądem pierwszej instancji ujawniły się nowe okoliczności mające bezpośredni wpływ na stwierdzenie niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, które powstały po dniu złożenia odwołania od skarżonej decyzji. Między nowymi okolicznościami a prowadzonym postępowaniem musi istnieć taka relacja, że okoliczności te mogą potencjalnie wpłynąć na sposób rozstrzygnięcia sprawy przez sąd pierwszej instancji; muszą jednak ujawnić się przed zamknięciem rozprawy w tym sądzie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 maja 2012 r., I UK 411/11).

Komentowana regulacja zakazuje wyrokowania co do istoty sprawy w razie ujawnienia się nowych okoliczności dotyczących stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, które powstały po dniu złożenia odwołania od zaskarżanej decyzji – a więc nieistniejących w chwili jej wydawania – lecz również zobowiązuje sąd do uchylenia kwestionowanej przez osobę odwołującą się decyzji i przekazania sprawy do rozpoznania organowi rentowemu przy jednoczesnym umorzeniu postępowania w celu dokonania weryfikacji tych okoliczności
z perspektywy zasadności wniosku o przyznanie świadczenia przez organ rentowy
(por. wyrok Sądu Okręgowego w Tarnowie z 13 maja 2015 r., IV U 232/14).

W orzecznictwie Sądu Najwyższego dotyczącym materii poruszanej w niniejszej sprawie określenie „nowe okoliczności” rozumie m. in. jako schorzenia istniejące przed wydaniem decyzji, lecz wykazane przez ubezpieczonego dopiero po wniesieniu odwołania do sądu albo ujawnione na podstawie badań lekarskich w trakcie postępowania sądowego i których nie oceniał ani lekarz orzecznik, ani komisja lekarska organu rentowego (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 12 stycznia 2015 r., II UK 79/11; tak również Sąd Apelacyjny w Poznaniu w wyroku z 26 lutego 2014 r., III AUa 1141/13, Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z 22 sierpnia 2012 r., III AUa 80/12). W innych wyrokach precyzowano powyższy pogląd ten sposób, że wskazywano,
iż art. 477 ^{( 14)} § 4 k.p.c. znajduje zastosowanie nie tylko wtedy, gdy nowa okoliczność istniała już w dacie wydania zaskarżonej decyzji organu rentowego, lecz również wtedy, gdy powstała – w kontekście wymagającym zbadania jej jako „nowości” dotyczącej stwierdzenia „potencjalnej” niezdolności do prac – po dniu złożenia odwołania od zaskarżonej decyzji, ale przed wydaniem wyroku przez Sąd pierwszej instancji (por. wyrok Sądu Najwyższego z 16 maja 2008 r., I UK 385/07 oraz
z 17 stycznia 2012 r., I UK 190/11).

Mając na uwadze powyższe rozważania należało stwierdzić, że wypadek komunikacyjny, któremu G. P. uległ w dniu 11 grudnia 2013 r. stanowi „nową okoliczność” w rozumieniu art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c. Nie ma bowiem wątpliwości,
że urazy których ubezpieczony doznał w na skutek wypadku nie były znane
na wcześniejszym etapie postępowania, lecz powstały w toku jego prowadzenia,
a ich zaistnienie mogło zostać stwierdzone nie wcześniej niż po załączeniu przez ubezpieczonego dokumentacji medycznej w postaci karty informacyjnej z Wojskowego Instytutu Medycznego z 23 grudnia 2013 r. z którego wynika, iż ubezpieczony został przyjęty na oddział w związku z wypadkiem i w celu podjęcia leczenia doznanych przez niego urazów. Sąd Okręgowy nie miał również wątpliwości co do charakteru stwierdzonych u ubezpieczonego urazów jako mających bezpośredni wpływ na stan jego zdrowia z perspektywy możliwości wykonywania pracy zarobkowej zgodnej
z kwalifikacjami. Prowadzone w dalszym ciągu (tj. po zaistnieniu wypadku komunikacyjnego z 11 grudnia 2013 r.) postępowanie dowodowe obejmowało opinie biegłych lekarzy z zakresu reumatologii, medycyny prac oraz ortopedii-traumatologii, sporządzonych z uwzględnieniem wskazanej wyżej nowej okoliczności stanu zdrowia odwołującego. Wskazani wyżej specjaliści zgodnie wskazywali na wysokie prawdopodobieństwo zaistnienia u ubezpieczonego niezdolności do pracy w okresie
po 11 grudnia 2013 r. w wyniku urazów doznanych na skutek wypadku, do którego doszło w tym dniu, przy czym zaznaczenia wymaga, iż wnioski biegłych różniły się
w zakresie czasu trwania powstałej u ubezpieczonego niezdolności do pracy,
jak również jej stopnia.

Ujawnienie się w toku postępowania nowej okoliczności dotyczącej stwierdzenia niezdolności G. P. do pracy, która nie istniała przed wydaniem skarżonej decyzji organu rentowego, zobowiązuje Sąd do uchylenie tej decyzji, przekazania sprawy do rozpoznania organowi rentowemu i umorzenia postępowania sądowego. Mające walor nowości okoliczności dotyczące stwierdzenia niezdolności
do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, które powstały po dniu złożenia odwołania od negatywnej decyzji rentowej i nadal utrzymują się w okresie wymaganym do nabycia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (art. 57 ust. 1 ustawy emerytalnej), nie mogą być samodzielnie ocenione przez Sąd z zastosowaniem dyspozycji art. 316 k.p.c. przede wszystkim ze względu na kodeksowy zakaz orzekania co do istoty sprawy zawarty w art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c., który w takich przypadkach bezwzględnie zobowiązuje Sąd do uchylenia zaskarżonej decyzji, przekazania sprawy do ponownego rozpoznania i umorzenia postępowania sądowego (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z 20 maja 2013 r., I UK 616/12).

Mając na względzie powyższe, Sąd orzekł na podstawie art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c.
jak w punktach 1-3 sentencji wyroku.

Zarządzenie: (...)

(...)