Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I UK 376/11
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 14 maja 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Bogusław Cudowski (przewodniczący)
SSN Roman Kuczyński
SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec (sprawozdawca)
w sprawie z odwołania J. P.
przeciwko Prezesowi Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego
o rentę rolniczą z tytułu niezdolności do pracy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 14 maja 2012 r.,
skargi kasacyjnej ubezpieczonej od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 25 maja 2011 r.,
I. oddala skargę kasacyjną;
II. przyznaje adw. B. Z. od Skarbu Państwa (Sądu
Apelacyjnego) tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej
z urzędu w postępowaniu kasacyjnym kwotę 120 (sto
dwadzieścia) zł powiększoną o obowiązującą stawkę podatku od
towarów i usług.
UZASADNIENIE
2
Wyrokiem z dnia 20 maja 2010 r. Sąd Okręgowy oddalił odwołanie J. P. od
decyzji Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego z dnia 8 września 2009 r.
odmawiającej prawa do renty rolniczej z uwagi na nieuznanie wnioskodawczyni za
całkowicie niezdolną do pracy w gospodarstwie rolnym.
Wyrokiem z dnia 25 maja 2011 r. Sąd Apelacyjny, po uzupełnieniu
postępowania dowodowego kolejnymi opiniami biegłych, oddalił apelację
wnioskodawczyni.
W skardze kasacyjnej wnioskodawczyni zarzuciła naruszenie przepisów
postępowania, które to uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a
mianowicie: 1) art. 67 § 2, art. 68, art. 89 § 1, art. 126 § 3 w związku z art. 379 pkt 2
i z art. 378 § 1 oraz w związku z art. 386 § 2 k.p.c., poprzez zaniechanie uchylenia
wyroku Sądu pierwszej instancji i zniesienia postępowania w tym zakresie, mimo że
postępowanie to jest dotknięte nieważnością, którą Sąd drugiej instancji powinien
wziąć pod rozwagę z urzędu, a która jest wynikiem braku należytego umocowania
pełnomocnika organu rentowego w postępowaniu przed Sądem Okręgowym; 2)
art. 67 § 2, art. 68, art. 89 § 1 w związku z art. 378 § 1 i z art. 379 pkt 2 k.p.c.,
powodujące nieważność postępowania przed Sądem Apelacyjnym z powodu braku
należytego umocowania pełnomocników organu rentowego przed Sądem drugiej
instancji.
Wskazując na powyższe zarzuty skarżąca wniosła o uchylenie w całości
zaskarżonego wyroku oraz o uchylenie w całości poprzedzającego go wyroku Sądu
Okręgowego, zniesienie w całości postępowania przed Sądami obu instancji od
wniesienia odpowiedzi na odwołanie oraz o przekazanie sprawy do ponownego
rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej wskazano, że w postępowaniu przed
Sądem Okręgowym do odpowiedzi Kasy na odwołanie wnioskodawczyni został
załączony dokument zatytułowany „pełnomocnictwo procesowe". Na dokumencie
tym widnieje data „8 października 2009 r." oraz pieczęć imienna o treści: „Zastępca
Kierownika. Mgr M. G." oraz podpis. Wskazane wyżej pismo nie odwołuje się w
swej treści do pełnomocnictwa, które miałoby być udzielone powyższemu zastępcy
kierownika, a do dokumentu tego nie załączono również takiego pełnomocnictwa.
3
Nie wykazano zatem, iż zastępca kierownika Placówki Terenowej w Z. był
uprawniony do udzielenia pełnomocnictwa procesowego w imieniu Prezesa Kasy
Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego w celu reprezentowania tego organu
rentowego w postępowaniu dotyczącym odwołania od decyzji Prezesa. Również
drugi dokument zatytułowany „pełnomocnictwo procesowe” opatrzony datą 9
października 2009 r. i pieczęcią imienną o treści: „Kierownik. Mgr K. M.” oraz
podpis nie zawiera w swej treści powołania pełnomocnictwa, w oparciu o które
osoba ta ustanowiła pełnomocnika procesowego ani takiego pełnomocnictwa nie
załączono. Nie wykazano zatem, że osoba udzielająca pełnomocnictwa sama
została do tego umocowana. Do żadnego z tych dokumentów nie dołączono
również pełnomocnictwa pochodzącego od Prezesa Kasy Rolniczego
Ubezpieczenia Społecznego jako osoby pełniącej funkcję organu państwowej
jednostki organizacyjnej, reprezentowanej w tym postępowaniu. Z kolei w
postępowaniu przed Sądem Apelacyjnym zostały złożone dwa pisma zatytułowane
„pełnomocnictwo procesowe” zawierające pieczęć o treści: „Dyrektor S. Z.’ oraz
podpis. W ich treści znajduje się odwołanie do pełnomocnictwa udzielonego
wskazanemu dyrektorowi, którego jednak nie dołączono. Również zatem nie
wykazano, że osoba udzielająca pełnomocnictwa procesowego do reprezentowania
organu rentowego była umocowana do tej czynności, gdyż po pierwsze - nie
wykazała swojego umocowania do ustanawiania pełnomocników procesowych
przez załączenie udzielonego jej pełnomocnictwa oraz po drugie - nie
przedstawiono dokumentu, z którego wynikałoby, że pierwsze z pełnomocnictw
stanowiących podstawę do umocowania kolejnych pełnomocników włącznie z
dyrektorem oddziału regionalnego, zostało udzielone przez osobę pełniącą funkcję
Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego. W rezultacie nie zostało
należycie wykazane, że osoba udzielająca pełnomocnictwa do reprezentowania
organu rentowego w postępowaniu apelacyjnym sama jest do tego umocowana.
W dalszej kolejności skarżąca podniosła, że z zestawienia art. 2 ust. 1 i 2
ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników oraz § 2
ust. 2 statutu nadanego Kasie zarządzeniem nr 14 Ministra Rolnictwa i Rozwoju
Wsi z dnia 20 maja 2010 r. wynika, że Prezes Kasy jest organem państwowej
jednostki organizacyjnej w rozumieniu art. 67 § 2 k.p.c., zobowiązanym do
4
wykazania swojego umocowania dokumentem przy pierwszej czynności
procesowej (art. 68 k.p.c.). Z kolei ustanowiony przez niego pełnomocnik
obowiązany jest przy pierwszej czynności procesowej dołączyć do akt sprawy
pełnomocnictwo z podpisem mocodawcy lub jego wierzytelny odpis (art. 89 § 1
k.p.c.). Zatem wynikający z art. 89 § 1 k.p.c. obowiązek wykazania umocowania
pełnomocnika obejmuje również konieczność wykazania źródła umocowania,
sięgającego do osoby mocodawcy. W tym zakresie skarżąca powołała się na
poglądy wyrażone przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 stycznia 2009 r., I CSK
304/08, uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 23 stycznia 2009 r., III CZP 118/08
oraz w wyroku z dnia 6 kwietnia 2011 r., II UK 316/10.
Skarżąca wywiodła, że w doktrynie i judykaturze przyjmuje się, że po
pierwsze - o nieważności postępowania decyduje waga uchybień procesowych, a
nie skutki, które wynikają lub mogą z nich wynikać (art. 3983
k.p.c.), a po drugie - w
skardze kasacyjnej strona może powoływać się na naruszenie przepisów
procesowych dotyczących strony przeciwnej, jeżeli uchybienie to spowodowało
nieważność postępowania (tak w wyrokach Sądu Najwyższego z dnia 18 grudnia
2003 r., I PK 117/03; z dnia 13 lutego 2004 r., IV CK 269/02; z dnia 23 marca
2006 r., IV CSK 115/05; z dnia 11 grudnia 2006 r., I PK 124/06 i orzeczeniach w
nim powołanych oraz postanowieniu tego Sądu z dnia 27 lutego 1997 r., IIK CKN
6/97).
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Skarga kasacyjna jest nieusprawiedliwiona.
W myśl art. 3981
§ 1 k.p.c. skarga kasacyjna przysługuje od prawomocnego
wyroku wydanego przez sąd drugiej instancji. Zgodnie z art. 3983
§ 1 k.p.c.
podstawą skargi kasacyjnej może być naruszenie prawa materialnego (pkt 1) lub
przepisów postępowania, jeżeli to ostatnie uchybienie mogło mieć istotny wpływ na
wynik sprawy (pkt 2). Stosownie do art. 39813
§ 1 k.p.c. Sąd Najwyższy rozpoznaje
skargę kasacyjną w granicach zaskarżenia oraz w granicach podstaw, a w
granicach zaskarżenia bierze z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność
postępowania. Granice podstaw kasacyjnych wyznaczone są przez sposób ujęcia
5
przytoczonych w skardze kasacyjnej przepisów prawa, których naruszenie zarzuca
się zaskarżonemu wyrokowi oraz ich uzasadnienia (art. 3984
§ 1 pkt 2 k.p.c.).
Chodzi zatem o wywiedzenie, na czym - zdaniem skarżącego - polega obraza
przez sąd drugiej instancji konkretnych przepisów przytoczonych w podstawach
kasacyjnych i wykazanie - w przypadku podstawy określonej w art. 3983
§ 1 pkt 2
k.p.c. - że naruszenie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Przytoczone
przepisy wskazują, że w postępowaniu kasacyjnym zarzut nieważności może
dotyczyć bezpośrednio tylko postępowania przed sądem drugiej instancji. W
judykaturze Sądu Najwyższego przyjmuje się (aczkolwiek wyrażane jest również
stanowisko odmienne) i skład rozpoznający niniejszą skargę kasacyjną do poglądu
tego się przychyla, że skoro Sąd ten jest zobowiązany do rozważenia z urzędu w
ramach granic zaskarżenia nieważności postępowania zachodzącej przed sądem
drugiej instancji, przeto skarżący może powoływać się na taką nieważność
niezależnie od tego, czy dotyka ona jego czy też strony przeciwnej (por. między
innymi postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 27 lutego 1997 r., III CKN 6/97,
LEX nr 78446 i z dnia 9 grudnia 2011 r., II UZP 7/11, LEX nr 1106740 oraz wyroki
tego Sądu: z dnia 13 lutego 2004 r., IV CK 269/02, LEX nr 151640; z dnia 15
czerwca 2005 r., II PK 274/04, OSNP 2006 nr 3-4, poz. 41; z dnia 23 marca 2006 r.,
IV CSK 115/05, LEX nr 182902; z dnia 11 grudnia 2006 r., I PK 124/06, OSNP
2008 nr 3-4, poz. 27; z dnia 18 sierpnia 2009 r., I PK 51/09, OSNP 2011 nr 7-8,
poz.100; z dnia 6 kwietnia 2011 r., II UK 316/10, LEX nr 787086; I UK 16/11, LEX
nr 1084698; z dnia 3 sierpnia 2011 r., I UK 16/11, LEX nr 1084698; z dnia 12
grudnia 2011 r., I UK 133/11, niepublikowany). Przyjmuje się również, że ponieważ
uchybieniom sądu drugiej instancji prowadzącym do nieważności postępowania
przed tym sądem ustawodawca nadał tak istotne znaczenie, iż są one
uwzględniane przez Sąd Najwyższy niezależnie od przytoczenia stosownego
zarzutu w ramach podstawy kasacyjnej określonej w art. 3983
§ 1 pkt 2 k.p.c.,
należy przyjąć, że przy ich wystąpieniu zbędne jest wykazywanie, iż mogły mieć
istotny wpływ na wynik sprawy.
Inaczej jest natomiast z zawartym w skardze kasacyjnej zarzutem
nieważności postępowania przed sądem pierwszej instancji. W judykaturze Sądu
Najwyższego zdecydowanie przeważa stanowisko, że nieważność postępowania
6
nieuwzględniona przez sąd drugiej instancji z urzędu lub na zarzut strony stanowi
uzasadnioną podstawę skargi tylko wtedy, gdy miała znaczenie dla wyniku sprawy
(por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 1997 r., I CKN 825/97, OSNC
1998 nr 5, poz. 81; z dnia 10 lutego 1998 r., II CKN 600/97, OSP 1999 nr 3, s. 58; z
dnia 18 stycznia 2005 r., II PK 151/04, OSNP 2005 nr 17, poz. 262; z dnia 11
grudnia 2006 r., I PK 124/06, OSNP 2008 nr 3-4, poz. 27; z dnia 8 maja 2007, II PK
297/06, M.Prawn. 2007 nr 11, s. 587; z dnia 22 lutego 2011 r., II UK 290/10, LEX nr
817531; z dnia 13 lipca 2011 r., I UK 11/11, LEX nr 1043978). Skoro bowiem
skarga kasacyjna przysługuje od orzeczeń sądu drugiej instancji, przeto wyłączone
jest bezpośrednie badanie w postępowaniu kasacyjnym naruszenia przepisów
postępowania przez sąd pierwszej instancji, w tym prowadzących do nieważności
postępowania. Kwestia ta może podlegać badaniu i rozpoznaniu przez Sąd
Najwyższy jedynie pośrednio, poprzez przytoczenie przez skarżącego w ramach
drugiej podstawy z art. 3983
§ 1 k.p.c. stosownego zarzutu naruszenia przez sąd
odwoławczy art. 378 § 1 lub art. 386 § 2 k.p.c. i wykazanie, że to uchybienie sądu
drugiej instancji mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Co prawda skarżąca
na okoliczność tę się powołuje, jednakże nawet nie podejmuje próby wykazania,
jaki wpływ na wynik sprawy mogłoby mieć niezastosowanie przez Sąd odwoławczy
art. 386 § 2 w związku z art. 378 § 1 w związku z art. 379 pkt 2 k.p.c, skoro
zarzucana przez nią nieważność postępowania przed sądem pierwszej instancji
miała polegać na nienależytym umocowaniu pełnomocnika organu rentowego, a
zatem strony, która sprawę „wygrała” przed Sądami obu instancji, zaś skarżąca nie
twierdzi, że ewentualne uchybienie procesowe dotyczące strony przeciwnej
wpłynęło w jakikolwiek sposób na jej uprawnienia. Z tego względu zarzut
nieważności postępowania przed Sądem pierwszej instancji uchyla się spod
kontroli kasacyjnej.
Rozważeniu podlega natomiast zarzut tej nieważności przed Sądem
odwoławczym. Brak należytego umocowania pełnomocnika strony w rozumieniu
art. 379 pkt 2 k.p.c. dotyczy sytuacji, gdy w tym charakterze występowała osoba,
która mogła być pełnomocnikiem, lecz nie została umocowana do działania w
imieniu strony, bądź istniały braki w udzieleniu pełnomocnictwa, lub gdy w
7
charakterze pełnomocnika występowała osoba, która w ogóle pełnomocnikiem być
nie mogła.
Skarżąca w pierwszym rzędzie prezentuje stanowisko, że stroną procesową
w sprawie z zakresu ubezpieczeń społecznych jest Skarb Państwa, za którego
czynności procesowe podejmuje organ państwowej jednostki organizacyjnej, z
której działalnością wiąże się dochodzone roszczenie (art. 67 § 2 zdanie pierwsze
k.p.c.). Organ ten ma obowiązek wykazać swoje umocowanie dokumentem przy
pierwszej czynności procesowej (art. 68 zdanie pierwsze k.p.c.). Pogląd skarżącej
jest oczywiście błędny, gdyż z art. 460 § 1 k.p.c. wprost wynika, iż w postępowaniu
odrębnym zdolność sądową i procesową ma także pracodawca, chociażby nie
posiadał osobowości prawnej, a w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych
zdolność tę ma organ rentowy. Organ ten jest stroną postępowania stosownie do
art. 47711
§ 1 k.p.c. Pojęcie organów rentowych zostało zdefiniowane w art. 476 § 4
k.p.c., który w pkt 3 uznaje za taki Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia
Społecznego. Oznacza to, że zdolność sądowa i procesowa Prezesa Kasy
Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego jako organu rentowego w rozumieniu
art. 460 § 1 k.p.c. ma oparcie bezpośrednio w ustawie, a nie w umocowaniu
pochodzącym od Skarbu Państwa, jak to się dzieje w postępowaniu procesowym
„zwykłym” i której to sytuacji dotyczą powołane przez skarżącą: wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 9 stycznia 2009 r., I CSK 304/08 (LEX nr 490947) oraz
uchwała składu siedmiu sędziów tego Sądu z dnia 23 stycznia 2009 r., III CZP
118/08 (OSNC 2009/6/76). Inaczej rzecz ujmując, w postępowaniu odrębnym w
sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych stroną nie jest Skarb Państwa, ale
będący organem rentowym Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego.
Z tego względu on sam jest mocodawcą, a nie organem państwowej jednostki
organizacyjnej podejmującym czynności procesowe za mocodawcę - Skarb
Państwa. Posiadanie przez Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego
działającego jako organ rentowy zdolności procesowej oznacza zdolność do
dokonywania wszystkich czynności procesowych, łącznie z udzielaniem
pełnomocnictwa procesowego, bez obowiązku wykazania przy pierwszej czynności
procesowej powierzenia tej funkcji. Stanowisko to jest utrwalone w orzecznictwie
Sądu Najwyższego w odniesieniu do innych organów rentowych (por. np. uchwałę
8
z dnia 3 listopada 2010 r., I UZP 2/10, OSNP 2011 nr 11-12, poz. 156; wyroki: z
dnia 8 stycznia 2008 r., I UK 172/07, OSNP 2009 nr 3-4, poz. 51; z dnia 16 czerwca
2009 r., I UK 24/09, LEX nr 518067; z dnia 3 lutego 2011 r., II UK 258/10, LEX nr
885006; z dnia 13 września 2011 r., I UK 78/11, LEX nr 1084699).
W dalszej kolejności skarżąca upatruje nieważności postępowania w braku
wykazania, że pełnomocnictwo procesowe do reprezentowania organu rentowego
w postępowaniu apelacyjnym zostało udzielone przez osobę umocowaną
(uprawnioną) do dokonania tej czynności (art. 89 § 1 k.p.c., zgodnie z którym
pełnomocnik jest obowiązany przy pierwszej czynności procesowej dołączyć do akt
sprawy pełnomocnictwo z podpisem mocodawcy lub uwierzytelniony odpis
pełnomocnictwa).
Odpowiedzi na pytanie, kto reprezentuje Prezesa Kasy Rolniczego
Ubezpieczenia Społecznego w postępowaniu sądowym w sprawie z zakresu
ubezpieczeń społecznych należy poszukiwać w przepisach ustrojowych, a więc w
ustawie z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (jednolity
tekst: Dz.U. z 2008 r. Nr 50, poz. 291 ze zm.) oraz w - obowiązujących w okresie
postępowania toczącego się przed Sądem Apelacyjnym - aktach wykonawczych do
niej, po pierwsze - statutu stanowiącego załącznik do zarządzenia Nr 14 Ministra
Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 20 maja 2010 r. w sprawie nadania statutu Kasie
Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.Urz.MRiRW z 2010 r. Nr 10, poz. 10,
powoływanego dalej jako statut) oraz po drugie - regulaminu organizacyjnego
stanowiącego załącznik do zarządzenia Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia
Społecznego z dnia 13 sierpnia 2008 r. w sprawie nadania regulaminu
organizacyjnego Kasie Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.Urz.PKRUS z
2009 r. Nr 2B, poz. 134 ze zm., zwanego dalej regulaminem). Z regulacji zawartych
w wymienionych wyżej aktach prawnych wynika, iż Prezes Kasy kieruje Kasą oraz
wykonuje zadania przewidziane w ustawie i zadania wynikające z odrębnych
przepisów (art. 59 ust. 3 ustawy). W ramach Kasy wyodrębnia się: 1) centralę; 2)
oddziały regionalne; 3) placówki terenowe; 4) inne jednostki organizacyjne (art. 61
ust. 1 ustawy), a wewnętrzną organizację Kasy określa w statucie właściwy minister
(art. 61 ust. 2 ustawy). Prezes Kasy kieruje nią przy pomocy, między innymi,
dyrektorów oddziałów regionalnych, którzy są wobec niego odpowiedzialni za
9
całość spraw objętych ich zakresem działania (§ 2 ust. 1 pkt 3 statutu i § 5 ust. 1
regulaminu). Oddziały regionalne wraz z podlegającymi im placówkami terenowymi
są jednostkami organizacyjnymi Kasy służącymi do bezpośredniej realizacji zadań
z zakresu ubezpieczenia społecznego rolników oraz innych zadań powierzonych
Kasie do realizacji na podstawie odrębnych przepisów (§ 5 ust. 1 statutu). Prezes
określa, w drodze zarządzenia, organizację wewnętrzną oraz szczegółowy zakres
zadań oddziałów regionalnych i placówek terenowych (§ 5 ust. 5 statutu). Do
kompetencji Prezesa należą sprawy nie przekazane do właściwości innych
organów, a w szczególności udzielanie pełnomocnictw i upoważnień do działania w
jego imieniu, w tym do wydawania decyzji w zakresie ubezpieczenia społecznego
rolników (§ 6 ust. 2 pkt 6 regulaminu). Oddział regionalny wykonuje całokształt
zadań związanych z ubezpieczeniem społecznych rolników oraz inne zadania
wynikające z odrębnych przepisów (§ 30 ust. 1 regulaminu). Do podstawowych
zadań oddziału regionalnego należy, między innymi, w zakresie innych spraw
wynikających z funkcjonowania oddziału regionalnego - reprezentowanie Kasy w
postępowaniu sądowym dotyczącym odwołań od decyzji wydawanych przez
Prezesa (§ 30 ust. 3 pkt 11 lit. a regulaminu). Pracownicy oddziałów regionalnych
wydają decyzje w ramach imiennych upoważnień udzielonych im przez Prezesa
(art. 30 ust. 5 regulaminu). Oddziałem regionalnym kieruje dyrektor oddziału, przy
pomocy zastępców dyrektora i głównego księgowego (§ 31 ust. 1 regulaminu).
Analiza przytoczonych przepisów prowadzi do wniosku, że nałożenie przez
Prezesa Kasy na oddziały regionalne zadania reprezentowania Kasy w
postępowaniu sądowym w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych oznacza
umocowanie (upoważnienie) dyrektora takiego oddziału do podejmowania
wszelkich czynności procesowych, w tym udzielania pełnomocnictw procesowych w
tych sprawach. Dyrektor oddziału regionalnego nie działa zatem w granicach
udzielonego mu pełnomocnictwa procesowego, ale posiadanej przez oddział
regionalny zdolności procesowej. Skoro zatem w postępowaniu przed Sądem
drugiej instancji pełnomocnictwo do reprezentowania rolniczego organu rentowego
podpisane zostało przez dyrektora oddziału regionalnego, nie może być mowy o
nieważności postępowania określonej w art. 379 pkt 2 k.p.c. Właśnie do zadań tego
oddziału należy bowiem wykonywanie całokształtu zadań związanych z
10
ubezpieczeniem społecznym rolników oraz reprezentowanie Prezesa Kasy w
postępowaniu sądowym dotyczącym odwołań od wydawanych decyzji. Zbieżny
pogląd został wyrażony przez Sąd Najwyższy w wyrokach z dnia 8 lipca 2008 r., II
UK 336/07 (LEX nr 497699) oraz z dnia 17 kwietnia 2009 r., I UK 320/08 (OSNP
2010 nr 23-24, poz. 291), a także w postanowieniu z dnia 19 stycznia 2009 r., II UK
307/08 (LEX nr 736745). W orzeczeniach tych, zapadłych na tle poprzednio
obowiązujących statutów i regulaminów organizacyjnych Kasy, zawierających - w
odniesieniu do oddziału regionalnego - takie same rozwiązania, jak obowiązujące w
aktualnym stanie prawnym, stwierdzono, że w postępowaniu o świadczenia z
rolniczego ubezpieczenia społecznego Prezes Kasy może działać przy pomocy
dyrektorów oddziałów regionalnych, mających zdolność procesową (art. 47711
w
związku z art. 476 § 4 k.p.c.). Natomiast powoływanie się przez skarżącą na wyrok
Sądu Najwyższego z dnia 6 kwietnia 2011 r., II UK 316/10 (LEX nr 787086) nie jest
trafne, gdyż zapadł on w sytuacji posłużenia się przez pełnomocnika organu
rentowego wyłącznie fotokopią pełnomocnictwa, bez podpisu mocodawcy.
Z powyższych względów skarga kasacyjna podlega oddaleniu na podstawie
art. 39814
k.p.c.