Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II PK 78/13
POSTANOWIENIE
Dnia 16 lipca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Zbigniew Hajn
w sprawie z powództwa M. M.
przeciwko P. S.A. w J.
o odszkodowanie umowne,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 16 lipca 2013 r.,
skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 31 października 2012 r.2,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2. zasądza od pozwanego na rzecz powoda 1350 (jeden tysiąc
trzysta pięćdziesiąt) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z 31 października 2012 r. Sąd Okręgowy po rozpoznaniu sprawy z
powództwa M. M. przeciwko „P.” S.A., o odszkodowanie, na skutek apelacji
wniesionych przez obie strony zmienił zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego w pkt 3
i 5 w ten sposób, że zasądził od pozwanego na rzecz powoda 106.119 zł z
ustawowymi odsetkami w stosunku rocznym od 15 listopada 2002 r. do dnia zapłaty
z uwzględnieniem zmiany ich wysokości oraz orzekł o kosztach zastępstwa
procesowego.
Powyższy wyrok zaskarżył skargą kasacyjną pozwany. Wnosząc o przyjęcie
skargi kasacyjnej do rozpoznania pozwany powołał się na występujące w sprawie
istotne zagadnienia prawne, wskazując cztery problemy wymagające w jego ocenie
2
wyjaśnienia przez Sąd Najwyższy oraz na oczywistą zasadność skargi w
odniesieniu do zarzutu naruszenia art. 8 k.p.
W odpowiedzi na skargę kasacyjną powód wniósł o odmowę przyjęcia jej do
rozpoznania oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów
postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm
przepisanych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Istotą wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania i jego
uzasadnienia jest wykazanie przez skarżącego okoliczności, które podlegają
rozważeniu przez Sąd Najwyższy podczas tzw. przedsądu, czyli wstępnego
badania sprawy, mającego na celu stwierdzenie występowania jednej z przesłanek
skargi, wymienionych w art. 3989
§ 1 k.p.c. Przesłankami tymi są: 1) występowanie
w sprawie istotnego zagadnienia prawnego, 2) potrzeba wykładni przepisów
prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w
orzecznictwie sądów, 3) nieważność postępowania lub 4) oczywista zasadność
skargi. Podstawowym celem instytucji przedsądu jest bowiem rozważenie, czy w
skardze kasacyjnej podniesiono okoliczności, których rozważenie przez Sąd
Najwyższy będzie wkładem w rozwój prawa i zapewnienie jednolitości jego sądowej
wykładni. Tylko wtedy wykazany zostaje publicznoprawny charakter skargi
kasacyjnej (postanowienia Sądu Najwyższego z 4 lutego 2000 r., II CZ 178/99,
OSNC 2000, nr 7-8, poz. 147). Dlatego zasadniczym warunkiem pozytywnego
rozpoznania wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania jest
przedstawienie w jego uzasadnieniu odpowiednio skonstruowanego wywodu
jurydycznego.
Jeżeli wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania opiera się na
przesłance wymienionej w art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c., pełnomocnik skarżącego ma
obowiązek przedstawienia odpowiedniego wywodu. Powinien on być zbliżony w
swej treści do tego, jaki jest przyjęty przy przedstawieniu zagadnienia prawnego
przez sąd odwoławczy na podstawie art. 390 k.p.c. (postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 9 maja 2006 r., V CSK 75/06, niepublikowane). Analogicznie
3
należy traktować wymagania konstrukcyjne samego zagadnienia prawnego,
formułowanego w ramach przesłanki z art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c. Zagadnienie prawne
musi odpowiadać określonym wymaganiom, a mianowicie: 1) pozostawać w
związku z rozpoznawaną sprawą, co oznacza że powinno odnosić się do przepisów
prawa znajdujących zastosowanie w sprawie, które objęte są podstawą skargi
kasacyjnej (postanowienie Sądu Najwyższego z 13 lipca 2007 r., sygn. akt III CSK
180/07, niepublikowane; postanowienie SN z dnia 9 lutego 2011 r., III SK 43/10,
niepublikowane); 2) być przedstawione w sposób ogólny i abstrakcyjny tak, aby
umożliwić Sądowi Najwyższemu udzielenie uniwersalnej odpowiedzi, nie
sprowadzającej się do samej subsumcji i rozstrzygnięcia konkretnego sporu
(postanowienia SN z dnia 5 grudnia 2008 r., III CZP 119/08, LEX nr 478179) i 3)
dotyczyć zagadnienia budzącego rzeczywiście istotne (poważne) wątpliwości.
Istotność zagadnienia prawnego konkretyzuje się zaś w tym, że w danej sprawie
występuje problem mający znaczenie dla rozwoju prawa i praktyki sądowej
(postanowienie SN z dnia 25 października 2007 r., sygn. akt V CSK 356/07,
niepublikowane). Twierdzenie o występowaniu istotnego zagadnienia prawnego jest
uzasadnione tylko wtedy, kiedy przedstawiony problem prawny nie został jeszcze
rozstrzygnięty przez Sąd Najwyższy lub gdy istnieją w piśmiennictwie rozbieżne
poglądy w tym zakresie, wynikające z odmiennej wykładni przepisów
konstruujących to zagadnienie (postanowienia SN z dnia 10 marca 2010 r., II UK
363/09, LEX nr 577467, z dnia 12 marca 2010 r., II UK 400/09, LEX nr 577468).
Zagadnieniu prawnemu musi towarzyszyć odpowiedni wywód zawierający
należycie uzasadnioną argumentację, przemawiającą za jego rozstrzygnięciem w
określony sposób oraz wykazującą wadliwość sposobu rozwiązania
przedmiotowego zagadnienia w zaskarżonym orzeczeniu (postanowienie SN z dnia
9 lutego 2011 r., III SK 41/10, niepublikowane). Zagadnienia prawne sformułowane
przez pozwanego nie spełniają powyższych wymogów. Wbrew twierdzeniom
skarżącego zasada wskazana w wyroku Sądu Najwyższego z 8 listopada 2012 r.,
II PK 103/12, niepubl., może mieć odniesienie także do stanu faktycznego
ustalonego w niniejszej sprawie. W tezie tego orzeczenia Sąd Najwyższy wskazał,
że w rezultacie zamieszczenia przez pracodawcę w świadectwie pracy wymaganej
przez art. 97 § 3 k.p. informacji (związanej z orzeczeniem sądu pracy, z którego
4
wynika, że rozwiązanie z pracownikiem stosunku pracy bez wypowiedzenia z jego
winy nastąpiło z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu w tym trybie umów o
pracę), zgodnie z którą rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło za wypowiedzeniem
dokonanym przez pracodawcę, pracownik przy ustalaniu uprawnień zależnych od
sposobu rozwiązania stosunku pracy powinien być traktowany tak, jakby
rozwiązano z nim stosunek pracy za wypowiedzeniem i nie może ponosić ujemnych
następstw wiązanych przez prawo z rozwiązaniem stosunku pracy bez
wypowiedzenia z jego winy. Twierdzenia skarżącego, że w niniejszej sprawie strony
ograniczyły zakres zastosowania wprowadzonego do umowy zapisu jedynie do
sytuacji, w której doszło do rozwiązania umowy o pracę z zachowaniem
dwutygodniowego okresu wypowiedzenia, oraz że tak sformułowany zapis wyłączał
powstanie uprawnienia do żądania odszkodowania tylko do tego jednego
przypadku, są interpretacją pozwanego, oderwaną od ustaleń dokonanych w toku
procesu przez Sąd. Ponadto uzasadnienie wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do
rozpoznania nie odpowiada publicznoprawnemu charakterowi skargi kasacyjnej,
także w zakresie wątpliwości dotyczących przerwania biegu przedawnienia w
odniesieniu do roszczenia, którego źródłem jest umowa o pracę. W szczególności
brak uzasadnienia wskazującego, że zagadnienie ma znaczenie dla rozwoju prawa
lub rozstrzygnięcia innych podobnych spraw. Wskazać także należy, że
zagadnienie nie może odnosić się do art. 297 k.p., ponieważ jest to przepis
ustanawiający delegację dla ministra do wydania aktu wykonawczego. W
omawianej sprawie nie występują istotne zagadnienia prawne w rozumieniu
art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c. uzasadniające przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania.
Skarga nie jest też oczywiście uzasadniona. Wydając zaskarżony wyrok Sąd
Okręgowy zastosował wykładnię prawa przedstawioną przez Sąd Najwyższy
rozpoznający przedmiotową sprawę 12 kwietnia 2012 r., sygn. II PK 212/11. Sąd
Najwyższy nie widzi sprzeczności z zasadniczymi i niepodlegającymi różnej
wykładni przepisami, ani oczywiście błędnej, widocznej na pierwszy rzut oka
wykładni lub widocznego w taki sposób niewłaściwego zastosowania prawa. A tylko
w takiej sytuacji wskazana przesłanka uzasadnia przyjęcie skargi.
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy orzekł o odmowie przyjęcia
skargi kasacyjnej do rozpoznania na podstawie art. 3989
k.p.c. O kosztach
5
orzeczono na podstawie § 6 pkt 6, § 12 ust. 1 pkt 2 i § 13 ust. 4 pkt 2
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie
opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 r., Nr 163, poz.
1348 ze zm.) w związku z art. 98 k.p.c.
Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13