Ts 36/00
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
225
POSTANOWIENIE
z dnia 7 sierpnia 2000 r.
Sygn. Ts 36/00
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marian Zdyb – przewodniczący
Zdzisław Czeszejko-Sochacki – sprawozdawca
Lech Garlicki
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 26 maja 2000 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Bożeny i Jerzego T.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
Uzasadnienie:
Przedmiotem skargi konstytucyjnej Bożeny i Jerzego T. z 7 lutego 2000 r. uczyniono wydane w sprawie skarżących postanowienia Sądów: Rejonowego w L. z 25 marca 1999 r., Okręgowego w N.S. z 5 października 1999 r. oraz z 7 grudnia 1999 r. – odrzucające kasację, jako nieodpowiadającą warunkom formalnym do jej sporządzenia i wniesienia. Skarżący zarzucili wskazanym postanowieniom rażące naruszenie art. 321 § 1 kpc w związku z art. 13 kpc, art. 71 kpc, art. 127 kpc, art. 227 kpc, art. 231 kpc, art. 232 kpc, art. 366 kpc, art. 617 kpc i innych, a także możliwość pozbawienia prawa własności.
Pomimo wezwania do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej, skarżący nie wskazali: 1) które z przytoczonych w skardze postanowień uznają za ostateczne orzeczenie dotyczące ich konstytucyjnych wolności lub praw, 2) przepisów, na podstawie których sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o ich wolnościach lub prawach albo obowiązkach, 3) jakie wolności lub prawa i w jaki sposób zostały przez te przepisy naruszone. Biorąc powyższe pod uwagę, Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 26 maja 2000 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Na postanowienie to pełnomocnik skarżących wniósł zażalenie, w którym to ponownie wskazał na naruszenie prawa własności przez orzekające w sprawie sądy.
Rozpatrując wniesione zażalenie Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie mogło zostać uwzględnione. Skarżący powtórzyli w nim zarzuty wcześniej już zawarte w skardze konstytucyjnej. W obu pismach skarżący wiążą naruszenie swoich praw konstytucyjnych wyłącznie z postępowaniem sądów orzekających w sprawie. W stosunku do podstawy normatywnej tych rozstrzygnięć nie wysunięto żadnych zarzutów, w tym dotyczących ich sprzecznej z konstytucją treści.
Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP przedmiotem skargi konstytucyjnej jest zarzut niekonstytucyjności ustawy lub innego aktu normatywnego. Jednoznaczne w tym zakresie brzmienie przepisu wyklucza zatem badanie w drodze skargi konstytucyjnej indywidualnych rozstrzygnięć, a co za tym idzie czyni bezprzedmiotowym wnoszenie skarg konstytucyjnych skierowanych przeciwko takim rozstrzygnięciom. Także w świetle utrwalonego orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego (postanowienia z: 26 lutego 1999 r., Ts 156/98, OTK ZU Nr 5/1999, poz. 105; 29 listopada 1999 r., Ts 46/99, OTK ZU Nr 7/1999, poz. 193; 7 października 1999 r., Ts 136/99, OTK ZU Nr 7/1999, poz. 198; 11 października 1999 r., Ts 113/99 OTK ZU Nr 1/2000, poz. 24; 29 grudnia 1999 r., Ts 137/99, OTK ZU 1/2000, poz. 37) nie budzi wątpliwości, iż przedmiotem badania Trybunału Konstytucyjnego nie są akty stosowania prawa, a więc prawomocne orzeczenia lub ostateczne decyzje zapadłe w indywidualnych sprawach, tylko wyłącznie akty normatywne, na podstawie których rozstrzygnięcia te zostały wydane. Zadaniem Trybunału Konstytucyjnego jest bowiem orzekanie w sprawach zgodności z konstytucją aktów normatywnych mające na celu wyeliminowanie z systemu prawnego przepisów prawa, które są niezgodne z konstytucją. Nie należy natomiast do kompetencji Trybunału Konstytucyjnego kontrola prawidłowości ustaleń sądu, ani też sprawowanie kontroli co do sposobu wykładni obowiązujących przepisów, ich stosowania lub niestosowania przez sądy orzekające w indywidualnych sprawach (por. postanowienia z: 21 czerwca 1999 r., Ts 56/99, OTK ZU Nr 6/1999, poz. 143; 21 czerwca 2000 r., Ts 33/00, OTK ZU Nr 6/2000, poz. 222).
W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny uznał za w pełni uzasadnione postanowienie z 26 maja 2000 r. o odmowie nadania dalszego biegu niniejszej skardze i nie uwzględnił zażalenia złożonego na to postanowienie.
POSTANOWIENIE
z dnia 7 sierpnia 2000 r.
Sygn. Ts 36/00
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marian Zdyb – przewodniczący
Zdzisław Czeszejko-Sochacki – sprawozdawca
Lech Garlicki
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 26 maja 2000 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Bożeny i Jerzego T.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
Uzasadnienie:
Przedmiotem skargi konstytucyjnej Bożeny i Jerzego T. z 7 lutego 2000 r. uczyniono wydane w sprawie skarżących postanowienia Sądów: Rejonowego w L. z 25 marca 1999 r., Okręgowego w N.S. z 5 października 1999 r. oraz z 7 grudnia 1999 r. – odrzucające kasację, jako nieodpowiadającą warunkom formalnym do jej sporządzenia i wniesienia. Skarżący zarzucili wskazanym postanowieniom rażące naruszenie art. 321 § 1 kpc w związku z art. 13 kpc, art. 71 kpc, art. 127 kpc, art. 227 kpc, art. 231 kpc, art. 232 kpc, art. 366 kpc, art. 617 kpc i innych, a także możliwość pozbawienia prawa własności.
Pomimo wezwania do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej, skarżący nie wskazali: 1) które z przytoczonych w skardze postanowień uznają za ostateczne orzeczenie dotyczące ich konstytucyjnych wolności lub praw, 2) przepisów, na podstawie których sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o ich wolnościach lub prawach albo obowiązkach, 3) jakie wolności lub prawa i w jaki sposób zostały przez te przepisy naruszone. Biorąc powyższe pod uwagę, Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 26 maja 2000 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Na postanowienie to pełnomocnik skarżących wniósł zażalenie, w którym to ponownie wskazał na naruszenie prawa własności przez orzekające w sprawie sądy.
Rozpatrując wniesione zażalenie Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie mogło zostać uwzględnione. Skarżący powtórzyli w nim zarzuty wcześniej już zawarte w skardze konstytucyjnej. W obu pismach skarżący wiążą naruszenie swoich praw konstytucyjnych wyłącznie z postępowaniem sądów orzekających w sprawie. W stosunku do podstawy normatywnej tych rozstrzygnięć nie wysunięto żadnych zarzutów, w tym dotyczących ich sprzecznej z konstytucją treści.
Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP przedmiotem skargi konstytucyjnej jest zarzut niekonstytucyjności ustawy lub innego aktu normatywnego. Jednoznaczne w tym zakresie brzmienie przepisu wyklucza zatem badanie w drodze skargi konstytucyjnej indywidualnych rozstrzygnięć, a co za tym idzie czyni bezprzedmiotowym wnoszenie skarg konstytucyjnych skierowanych przeciwko takim rozstrzygnięciom. Także w świetle utrwalonego orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego (postanowienia z: 26 lutego 1999 r., Ts 156/98, OTK ZU Nr 5/1999, poz. 105; 29 listopada 1999 r., Ts 46/99, OTK ZU Nr 7/1999, poz. 193; 7 października 1999 r., Ts 136/99, OTK ZU Nr 7/1999, poz. 198; 11 października 1999 r., Ts 113/99 OTK ZU Nr 1/2000, poz. 24; 29 grudnia 1999 r., Ts 137/99, OTK ZU 1/2000, poz. 37) nie budzi wątpliwości, iż przedmiotem badania Trybunału Konstytucyjnego nie są akty stosowania prawa, a więc prawomocne orzeczenia lub ostateczne decyzje zapadłe w indywidualnych sprawach, tylko wyłącznie akty normatywne, na podstawie których rozstrzygnięcia te zostały wydane. Zadaniem Trybunału Konstytucyjnego jest bowiem orzekanie w sprawach zgodności z konstytucją aktów normatywnych mające na celu wyeliminowanie z systemu prawnego przepisów prawa, które są niezgodne z konstytucją. Nie należy natomiast do kompetencji Trybunału Konstytucyjnego kontrola prawidłowości ustaleń sądu, ani też sprawowanie kontroli co do sposobu wykładni obowiązujących przepisów, ich stosowania lub niestosowania przez sądy orzekające w indywidualnych sprawach (por. postanowienia z: 21 czerwca 1999 r., Ts 56/99, OTK ZU Nr 6/1999, poz. 143; 21 czerwca 2000 r., Ts 33/00, OTK ZU Nr 6/2000, poz. 222).
W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny uznał za w pełni uzasadnione postanowienie z 26 maja 2000 r. o odmowie nadania dalszego biegu niniejszej skardze i nie uwzględnił zażalenia złożonego na to postanowienie.