Pełny tekst orzeczenia

131/2/B/2015

POSTANOWIENIE
z dnia 19 sierpnia 2014 r.
Sygn. akt Ts 267/13

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Stanisław Rymar,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej B.C. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą CB Electronics inż. B.C. w sprawie zgodności:
art. 4 pkt 8 i 13 w związku z art. 8k ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 maja 2004 r. – Prawo o miarach (Dz. U. z 2004 r. Nr 243, poz. 2441, ze zm.) z art. 64 ust. 1 i 2, art. 2 w związku z art. 20 i art. 21 oraz art. 22 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;
art. 4 pkt 13 ustawy z dnia 11 maja 2004 r. – Prawo o miarach (Dz. U. z 2004 r. Nr 243, poz. 2441, ze zm.) z art. 64 ust. 1, art. 2 w związku z art. 20 i art. 21 oraz art. 22 Konstytucji;
art. 8k ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 2004 r. – Prawo o miarach (Dz. U. z 2004 r. Nr 243, poz. 2441, ze zm.) z art. 64 ust. 1, art. 2 w związku z art. 20 i art. 21 oraz art. 22 Konstytucji;
art. 24 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 11 maja 2004 r. – Prawo o miarach (Dz. U. z 2004 r. Nr 243, poz. 2441, ze zm.) z art. 64 ust. 1, art. 2 w związku z art. 20 i art. 21, art. 22 oraz art. 84 Konstytucji;
art. 24a ust. 4 ustawy z dnia 11 maja 2004 r. – Prawo o miarach (Dz. U. z 2004 r. Nr 243, poz. 2441, ze zm.) z art. 64 ust. 1 i 2, art. 2 w związku z art. 20 i art. 31 ust. 3 oraz art. 217 w związku z art. 84 Konstytucji;
§ 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 października 2004 r. w sprawie opłat za czynności urzędowe wykonywane przez organy administracji miar i podległe im urzędy (Dz. U. Nr 229, poz. 2309, ze zm.) z art. 2 w związku z art. 20, art. 21 i art. 31 ust. 3, art. 92 ust. 1 oraz art. 217 w związku z art. 84 Konstytucji;
§ 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 października 2004 r. w sprawie opłat za czynności urzędowe wykonywane przez organy administracji miar i podległe im urzędy (Dz. U. Nr 229, poz. 2309, ze zm.) w związku z uwagą 1 do punktu 13 części IV załącznika do tego rozporządzenia oraz w związku z tym punktem z art. 2 w związku z art. 20 i art. 21, art. 31 ust. 3 w związku z art. 84 oraz art. 217 Konstytucji;
punktu 13 części IV załącznika do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 października 2004 r. w sprawie opłat za czynności urzędowe wykonywane przez organy administracji miar i podległe im urzędy (Dz. U. Nr 229, poz. 2309, ze zm.) z art. 2 w związku z art. 20 i art. 21, art. 31 ust. 3 w związku z art. 84 oraz art. 217 Konstytucji,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE

1. W sporządzonej przez adwokata skardze konstytucyjnej, wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 27 września 2013 r. (data nadania), B.C. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą CB Electronics inż. B.C. (dalej: skarżący) zakwestionował zgodność: (1) art. 4 pkt 8 i 13 w związku z art. 8k ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 maja 2004 r. – Prawo o miarach (Dz. U. z 2004 r. Nr 243, poz. 2441, ze zm.: dalej: prawo o miarach) z art. 64 ust. 1 i 2, art. 2 w związku z art. 20 i art. 21 oraz art. 22 Konstytucji; (2) art. 4 pkt 13 prawa o miarach z art. 64 ust. 1, art. 2 w związku z art. 20 i art. 21 oraz art. 22 Konstytucji; (3) art. 8k ust. 2 prawa o miarach z art. 64 ust. 1, art. 2 w związku z art. 20 i art. 21 oraz art. 22 Konstytucji; (4) art. 24 ust. 2 pkt 2 prawa o miarach z art. 64 ust. 1, art. 2 w związku z art. 20 i art. 21, art. 22 oraz art. 84 Konstytucji; (5) art. 24a ust. 4 prawa o miarach z art. 64 ust. 1 i 2, art. 2 w związku z art. 20 i art. 31 ust. 3 oraz art. 217 w związku z art. 84 Konstytucji; (6) § 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 października 2004 r. w sprawie opłat za czynności urzędowe wykonywane przez organy administracji miar i podległe im urzędy (Dz. U. Nr 229, poz. 2309, ze zm.; dalej: rozporządzenie z 2004 r.) z art. 2 w związku z art. 20, art. 21 i art. 31 ust. 3, art. 92 ust. 1 oraz art. 217 w związku z art. 84 Konstytucji; (7) § 2 rozporządzenia z 2004 r. w związku z uwagą 1 do punktu 13 części IV załącznika do tego rozporządzenia oraz w związku z tym punktem z art. 2 w związku z art. 20 i art. 21, art. 31 ust. 3 w związku z art. 84 oraz art. 217 Konstytucji; (8) punktu 13 części IV załącznika do rozporządzenia z 2004 r. z art. 2 w związku z art. 20 i art. 21, art. 31 ust. 3 w związku z art. 84 oraz art. 217 Konstytucji.

2. Skarga konstytucyjna została wniesiona w związku z następującą sprawą:
W dniu 15 października 2010 r. do Obwodowego Urzędu Miar w Warszawie wpłynął wniosek skarżącego o przeprowadzenie legalizacji ponownej taksometrów w liczbie dwudziestu sztuk. Wraz z wnioskiem skarżący złożył formularz ustalenia opłaty, której wysokość w kwocie 400,00 zł została ustalona na podstawie rozporządzenia z 2004 r. Skarżący zobowiązany był uiścić opłatę w terminie siedmiu dni od daty przyjęcia wniosku, tj. 22 października 2010 r.
Decyzją z 6 grudnia 2010 r. (nr D/OUM 1-1/372/2010) Naczelnik Obwodowego Urzędu Miar w Warszawie, na podstawie art. 21 § 4 w związku z § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.), art. 24 ust. 1, ust. 2 pkt 2 i ust. 6, art. 24a ust. 2 i ust. 3 prawa o miarach oraz rozporządzenia z 2004 r., określił skarżącemu wysokość zobowiązania w opłacie za legalizację przyrządów pomiarowych w kwocie 400,00 zł wraz z odsetkami za zwłokę na dzień wydania decyzji z 6 grudnia 2010 r. w wysokości 0 zł.
Pismem z 21 grudnia 2010 r. skarżący wniósł odwołanie od tej decyzji. W uzasadnieniu podał, że przedmiotem wniosku była prośba o przewzorcowanie taksometrów, które polega na zmianie układu taryf i opłat. Zdaniem skarżącego jest to czynność techniczna, którą mylnie zakwalifikowano do czynności legalizacyjnych w rozumieniu art. 4 pkt 8 i pkt 13 prawa o miarach. Zdaniem organu podczas wykonywania legalizacji taksometru elektronicznego dochodzi do sprawdzenia, stwierdzenia oraz poświadczenia spełniania przez przyrząd pomiarowy wymagań metrologicznych i technicznych. W ocenie skarżącego, w przypadku rzeczywistej legalizacji dokonanej w wyniku zmiany układu taryf organ winien wydać nowe świadectwo legalizacji i wyznaczyć nową datę ważności. Natomiast w rozpatrywanej sprawie miało miejsce wpisanie nowego układu taryf na drugiej stronie ważnego świadectwa legalizacji, w tabeli dotyczącej układu taryf. Opisana czynność techniczna nie jest tożsama z wydaniem nowego świadectwa legalizacji ponownej, z którym wiąże się obowiązek uiszczenia opłaty.
W wyniku rozpatrzenia odwołania, Prezes Głównego Urzędu Miar decyzją z 4 marca 2011 r. (nr 44/2011/BB) utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję Naczelnika Obwodowego Urzędu Miar w Warszawie.

W uzasadnieniu organ stwierdził, że czynności wykonywane przez organy administracji miar i podległe im urzędy podlegają opłacie, przy czym art. 24 ust. 2 pkt 2 prawa o miarach stanowi, że opłaty pobiera się za wydanie dowodu legalizacji albo za wykonanie czynności sprawdzenia w przypadku, gdy przyrząd pomiarowy nie spełnia wymagań i nie może być zalegalizowany. W myśl art. 24a ust. 2 i 3 prawa o miarach wysokość należnych opłat ustala we własnym zakresie wnioskodawca na podstawie obowiązujących stawek i uiszcza należność w terminie siedmiu dni od dnia złożenia wniosku. Wysokość opłaty za wydanie dowodu legalizacji ponownej w zakresie sprawdzenia zmiany układu taryf na nowy została ustalona w wysokości 20,00 zł w uwadze nr 1 do punktu 13 części IV załącznika do rozporządzenia z 2004 r. W związku z powyższym, zdaniem organu, skarżący zobowiązany był do zapłacenia 400,00 zł za wydanie dwudziestu świadectw legalizacji taksometrów elektronicznych, poświadczających legalizację ponowną w zakresie zmiany układu taryf na nowy, co zostało ustalone prawidłowo przez samego skarżącego na formularzu ustalenia opłaty za czynności wykonywane przez organy administracji miar i podległe im urzędy z 15 października 2010 r.


Organ podkreślił, aby w rozpatrywanej sprawie mogły mieć zastosowanie nowe taryfy, niezbędne było dokonanie czynności obejmujących sprawdzenie taksometru w zakresie zmian układu taryf, co powinno być stwierdzone i potwierdzone w tabeli zawartej w wydanym świadectwie legalizacji ponownej. Tak stwierdza się i poświadcza, że przyrząd pomiarowy – taksometr elektroniczny z nowym układem taryf – spełnia wymagania. Zgodnie bowiem z załącznikiem nr 7 („Wzór świadectwa legalizacji ponownej”) do rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 7 stycznia 2008 r. w sprawie prawnej kontroli metrologicznej przyrządów pomiarowych (Dz. U. Nr 5, poz. 29, ze zm.) potwierdzenie zmiany układu taryf na nowy nie dotyczy jedynie taksometrów elektronicznych wprowadzonych do obrotu lub użytkowania po ocenie zgodności. Organ podkreślił, że w rozpatrywanej sprawie przedmiotem były nie taksometry elektroniczne wprowadzone do obrotu po ocenie zgodności, lecz – zważywszy na rok produkcji – te, które zostały do niego wprowadzone na podstawie decyzji zatwierdzenia typu. Ponadto z przedstawionych świadectw legalizacji taksometrów elektronicznych wynikało, że powinny one spełniać wymagania określone w rozporządzeniu Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 16 czerwca 2003 r. w sprawie wymagań metrologicznych, którym powinny odpowiadać taksometry elektroniczne (Dz. U. Nr 108, poz. 1014). Zatem taksometry elektroniczne objęte zatwierdzeniem typu podczas legalizacji ponownej podlegały obowiązkowi sprawdzenia pod względem zgodności z wymaganiami określonymi w wymienionym rozporządzeniu oraz w zakresie wskazanym w art. 8m ust. 4 prawa o miarach i rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 27 grudnia 2007 r. w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać taksometry elektroniczne, oraz szczegółowego zakresu sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych (Dz. U. z 2008 r. Nr 4, poz. 24). W rozpatrywanej sprawie, w celu dokonania zmiany układu taryf na nowe, nastąpiło usunięcie cechy zabezpieczającej oraz dokonanie stosownych sprawdzeń, w wyniku czego nastąpiło również poświadczenie dowodem legalizacji poprzez wpis w świadectwach legalizacji ponownej dwudziestu taksometrów elektronicznych, że spełniają one wymagania i wydanie takich dowodów legalizacji ponownej. Zostało to potwierdzone przez pracownika organu administracji miar oraz pracownika skarżącego w dwudziestu dokumentach zatytułowanych „Zapiska z czynności zmiany układu taryf taksometru elektronicznego”.


Pismem z 7 kwietnia 2011 r. skarżący wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Prezesa Głównego Urzędu Miar, w której domagał się stwierdzenia nieważności tejże decyzji. Skarżący podtrzymał wcześniej wyrażone stanowisko, tzn. stwierdził, że w sprawie doszło do zmiany układu taryf, która jest czynnością techniczną, a nie legalizacyjną, zatem w świetle art. 24 ust. 2 pkt 2 prawa o miarach nie jest możliwe pobieranie opłat za sprawdzenie taksometru w zakresie zmiany opłat lub układu taryf na nowe.


Wyrokiem z 28 września 2011 r. (sygn. akt VI SA/Wa 997/11) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę skarżącego. Sąd ten podzielił stanowisko Naczelnika Obwodowego Urzędu Miar w Warszawie oraz Prezesa Głównego Urzędu Miar zaprezentowane w uzasadnieniach decyzji wydanych wobec skarżącego. Orzeczenie to zostało podtrzymał Naczelny Sąd Administracyjny – Izba Gospodarcza w wyroku z 24 kwietnia 2013 r. (sygn. akt II GSK 67/12), oddalającym skargę kasacyjną skarżącego.





3. Zdaniem skarżącego art. 4 pkt 8 i 13 w związku z art. 8k ust. 1 i 2 prawa o miarach narusza z art. 64 ust. 1 i 2, art. 2 w związku z art. 20 i art. 21 oraz art. 22 Konstytucji „w zakresie, w jakim organ oraz sąd wyłożyli tę normę w sposób pozwalający na przyjęcie, iż każda zmiana układu taryf w taksometrze, który posiada zatwierdzenie typu i legalizację, powoduje konieczność przeprowadzenia legalizacji ponownej”. Artykuł 4 pkt 13 prawa o miarach ma naruszać art. 64 ust. 1, art. 2 w związku z art. 20 i art. 21 oraz art. 22 Konstytucji „w zakresie, w jakim organ i sąd wyinterpretowali z niego, że czynności, które są wykonywane podczas sprawdzenia nowych cen – układu taryf w taksometrze, który posiada zatwierdzenie typu, ważne świadectwo legalizacji oraz nienaruszone cechy zabezpieczające, spełniają zawsze przesłanki legalizacji ponownej”. Z kolei art. 8k ust. 2 prawa o miarach – jak dowodzi skarżący – narusza art. 64 ust. 1, art. 2 w związku z art. 20 i art. 21 oraz art. 22 Konstytucji „w zakresie, w jakim organ i sąd wyprowadziły z niego, że każdorazowa zmiana cen, czyli układu taryf w taksometrze, mimo że wykonywana jest bez naruszenia cech zabezpieczających zakładanych po legalizacji, posiadającym zatwierdzenie typu i ważne świadectwo legalizacji, powoduje nieuchronnie konieczność przeprowadzenia legalizacji ponownej”. Odnośnie do art. 24 ust. 2 pkt 2 prawa o miarach skarżący zarzucił temu przepisowi naruszenie art. 64 ust. 1, art. 2 w związku z art. 20 i art. 21, art. 22 oraz art. 84 Konstytucji „w zakresie, w jakim organ oraz sąd wyprowadziły, z niego [zaskarżonego przepisu], że czynność dokonania wpisu w ważnym świadectwie legalizacji spełnia cechy wydania nowego świadectwa legalizacji ponownej, za którą to czynność nazwaną »sprawdzeniem taksometru po zmianie układu taryf« należy uiścić opłatę publicznoprawną określoną jedynie w rozporządzeniu Ministra Finansów”. Artykuł 24a ust. 4 prawa o miarach – zdaniem skarżącego – narusza art. 64 ust. 1 i 2, art. 2 w związku z art. 20 i art. 31 ust. 3 Konstytucji „w zakresie, w jakim organ i sądy wyłożyły upoważnienie do określenia rozporządzeniem przypadków (okoliczności) uiszczania opłaty i jej wysokości za sprawdzenie taksometru po zmianie układu taryf, ponieważ jest ono legalizacją ponowną oraz uznając nałożenie obowiązku jej przeprowadzenia za konieczne”; przepisowi temu zarzucono także niezgodność z art. 217 w związku z art. 84 Konstytucji „w zakresie, w jakim, wywiedziono upoważnienie do wydania rozporządzenia, w którym byłyby określone stawki opłaty za sprawdzenie taksometru elektronicznego, co powoduje możliwość naliczania opłaty za czynności nieokreślone w ustawie”. W odniesieniu do § 2 rozporządzenia z 2004 r. skarżący sformułował zarzut niezgodności z art. 2 w związku z art. 20, art. 21 i art. 31 ust. 3, art. 92 ust. 1 oraz art. 217 w związku z art. 84 Konstytucji „w zakresie, w jakim odnosi się do ustalenia wysokości opłaty za sprawdzenie taksometru, dotyczącej zmiany cen, czyli układu taryf pomimo, iż ustawa nie upoważnia do wydania rozporządzenia w takim zakresie, jak też ustawa w swojej treści nie zawiera i nie definiuje pojęcia czynności sprawdzenia taksometru po zmianie układu taryf, ani nie przewiduje opłaty z tego tytułu”. Z kolei § 2 rozporządzenia z 2004 r. w związku z uwagą 1 do punktu 13 części IV załącznika do tego rozporządzenia oraz w związku z tym punktem, a także samemu punktowi 13 części IV załącznika do rozporządzenia skarżący zarzucił niezgodność z art. 2 w związku z art. 20 i art. 21, art. 31 ust. 3 w związku z art. 84 oraz art. 217 Konstytucji „w zakresie określenia rozporządzeniem czynności opłat, w sytuacji braku upoważnienia i naruszenia zasady nakładania opłat drogą ustawy”.


Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

1. Zgodnie z art. 36 ust. 1 w związku z art. 49 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) skarga konstytucyjna podlega wstępnemu rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym, podczas którego Trybunał Konstytucyjny bada, czy spełnia ona warunki określone przez prawo, a także czy postępowanie wszczęte na skutek wniesienia skargi podlegałoby umorzeniu na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK. Procedura ta umożliwia, już w początkowej fazie postępowania, wyeliminowanie spraw, które nie mogą być przedmiotem merytorycznego rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny.

2. Jako wzorce kontroli skarżący wskazał: art. 2 w związku z art. 20 i art. 21 Konstytucji – w odniesieniu do art. 4 pkt 8 i 13 w związku z art. 8k ust. 1 i 2, art. 4 pkt 13, art. 8k ust. 2 i art. 24 ust. 2 pkt 2 prawa o miarach oraz § 2 rozporządzenia z 2004 r., § 2 tego rozporządzenia w związku z uwagą 1 do punktu 13 części IV jego załącznika i samego punktu 13 części IV załącznika do rozporządzenia z 2004 r.; art. 2 w związku z art. 20 i art. 31 ust. 3 Konstytucji – w odniesieniu do art. 24a ust. 4 prawa o miarach; art. 2 w związku z art. 20, art. 21 i art. 31 ust. 3 Konstytucji – w odniesieniu do § 2 rozporządzenia z 2004 r.; art. 22 Konstytucji – w odniesieniu do art. 4 pkt 8 i 13 w związku z art. 8k ust. 1 i 2, art. 4 pkt 13, art. 8k ust. 2 i art. 24 ust. 2 pkt 2 prawa o miarach; art. 31 ust. 3 w związku z art. 84 Konstytucji – w odniesieniu do § 2 rozporządzenia z 2004 r. w związku z uwagą 1 do punktu 13 części IV załącznika tego rozporządzenia oraz do samego punktu 1 części IV tego załącznika; art. 64 ust. 1 Konstytucji – w odniesieniu do art. 4 pkt 13, art. 8k ust. 2 oraz art. 24 ust. 2 pkt 2 prawa o miarach; art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji – w odniesieniu do art. 4 pkt 8 i 13 w związku z art. 8k ust. 1 i 2 oraz art. 24a ust. 4 prawa o miarach; art. 84 Konstytucji – w odniesieniu do art. 24 ust. 2 pkt 2 prawa o miarach; art. 92 ust. 1 Konstytucji – w odniesieniu do § 2 rozporządzenia z 2004 r.; art. 217 Konstytucji – w odniesieniu do art. 24a ust. 4 prawa o miarach oraz § 2 rozporządzenia z 2004 r. w związku z uwagą 1 do punktu 13 części IV załącznika tego rozporządzenia oraz do samego punktu 1 części IV tego załącznika.

3. W pierwszej kolejności Trybunał odniósł się do nieprawidłowego powołania przez skarżącego art. 2, art. 20, art. 21, art. 22, art. 31 ust. 3, art. 84, art. 92 ust. 1 i art. 217 Konstytucji jako wzorców kontroli.

3.1. Odnośnie do art. 2 Konstytucji Trybunał przypomina, że przepis ten zasadniczo nie może stanowić samoistnej podstawy kontroli w trybie skargowym (zob. postanowienie pełnego składu TK z 23 stycznia 2002 r., Ts 105/00, OTK ZU nr 1/B/2002, poz. 60). Jak wielokrotnie podnoszono w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego, art. 2 ustawy zasadniczej wyznacza jedynie standard kreowania przez ustawodawcę wolności i praw, nie wprowadzając jednocześnie konkretnej wolności czy konkretnego prawa (zob. np. wyroki TK z: 30 maja 2007 r., SK 68/06, OTK ZU nr 6/A/2007, poz. 53 oraz 10 lipca 2007 r., SK 50/06, OTK ZU nr 7/A/2007, poz. 75). Trybunał Konstytucyjny podkreśla, że o dopuszczalności stosowania art. 2 Konstytucji jako samoistnej podstawy indywidualnej kontroli konstytucyjności prawa nie może przesądzać okoliczność, że przepis ten może być samodzielną podstawą orzeczenia wydawanego w ramach kontroli generalnej (abstrakcyjnej). W tym ostatnim przypadku ocena ta nie jest bowiem uwarunkowana istnieniem praw podmiotowych konkretnego podmiotu, naruszonych zastosowaniem przez organ władzy publicznej niekonstytucyjnego przepisu (zob. np. postanowienie TK z 25 marca 2009 r., Ts 75/08, OTK ZU nr 2/B/2009, poz. 126).

3.2. W odniesieniu do art. 20 Konstytucji należy zauważyć, że przepis ten ma charakter ustrojowy, nie jest więc podstawą wolności lub prawa podmiotowego jednostki (zob. np. postanowienia TK z: 27 grudnia 2004 r., Ts 186/04, OTK ZU nr 3/B/2005, poz. 137; 5 marca 2012 r., Ts 26/10, OTK ZU nr 6/B/2012, poz. 489 oraz 11 lutego 2013 r., Ts 17/12, OTK ZU nr 4/B/2013, poz. 364).

3.3. Artykuł 21 Konstytucji sam nie formułuje jeszcze praw ani wolności. Jego treść jest konkretyzowana przez art. 64 ustawy zasadniczej (zob. postanowienia TK z: 16 października 2006 r., Ts 132/06, OTK ZU nr 1/B/2008, poz. 11 oraz 29 czerwca 2011 r., Ts 214/10, OTK ZU nr 3/B/2011, poz. 259). Oznacza to, że art. 21 ustawy zasadniczej może być przywoływany w sprawach skargowych wyłącznie jako tzw. wzorzec związkowy – przede wszystkim do art. 64 Konstytucji (zob. L. Garlicki, uwaga 18 in medio do art. 21 Konstytucji, [w:] Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Komentarz, red. L. Garlicki, Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa 1999-2007).

3.4. Artykuł 22 Konstytucji, który stanowi o warunkach dopuszczalnego ograniczenia wolności działalności gospodarczej, jest przepisem o charakterze ustrojowym i sam nie formułuje praw ani wolności konstytucyjnych (zob. postanowienie TK z 3 listopada 2004 r., SK 24/01, OTK ZU nr 10/A/2004, poz. 111).

3.5. Odnośnie do art. 31 ust. 3 Konstytucji należy przypomnieć, że przepis ten nie wyraża w sposób pełny odrębnych wolności lub praw, a czyni to jedynie w sposób cząstkowy i uzupełniający, ściśle związany z innymi normami konstytucyjnymi. Jak wynika z tytułu podrozdziału, w którym został umiejscowiony, wyraża on ogólną zasadę dotyczącą konstytucyjnych wolności i praw człowieka i obywatela. Zasada ta odnosi się do „ograniczeń w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw”, nie jest więc podstawą odrębnego typu wolności lub prawa. Oznacza to, że przepis ten nie formułuje samoistnego prawa podmiotowego o randze konstytucyjnej i zawsze musi być współstosowany z innymi normami Konstytucji (zob. postanowienie pełnego składu TK z 23 stycznia 2002 r., Ts 105/00, OTK ZU nr 1/B/2002, poz. 60).

3.6. W odniesieniu do art. 92 ust. 1 Konstytucji Trybunał stwierdza, że unormowanie w nim zawarte jest adresowane do prawodawcy wydającego rozporządzenia wykonawcze do ustaw i określa warunki wydawania tego typu aktów normatywnych. To postanowienie Konstytucji nie daje podstawy do dekodowania przysługującego jednostce prawa podmiotowego i jako taki nie może być bezpośrednio punktem odniesienia do dokonywania kontroli konstytucyjności aktów prawnych kwestionowanych w trybie postępowania inicjowanego wniesieniem skargi konstytucyjnej (zob. np. wyrok TK z 5 listopada 2008 r., SK 79/06, OTK ZU nr 9/A/2008, poz. 153; postanowienia TK z: 15 października 2009 r., Ts 397/08, OTK ZU nr 6/B/2009, poz. 485; 26 stycznia 2010 r., Ts 205/09, OTK ZU nr 2/B/2010, poz. 132 oraz 23 marca 2011 r., Ts 188/10, OTK ZU nr 1/B/2012, poz. 90).

3.7. Z kolei z postanowień zastrzegających ustawową formę nakładania obowiązków, w tym danin publicznych (art. 84 oraz art. 217 Konstytucji), nie wynikają bezpośrednio prawa lub wolności, które mogłyby stanowić podstawę skargi konstytucyjnej (zob. postanowienie pełnego składu TK z 6 lutego 2009 r., Ts 202/06, OTK ZU nr 1/B/2009, poz. 23).

3.8. W związku z powyższym – na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 in fine oraz art. 36 ust. 3 w związku z art. 49 ustawy o TK – należało odmówić nadania dalszego biegu analizowanej skardze konstytucyjnej, ze względu na niedopuszczalność orzekania, w zakresie badania zgodności: art. 4 pkt 8 i 13 w związku z art. 8k ust. 1 i 2, art. 4 pkt 13 oraz art. 8k ust. 2 prawa o miarach z art. 2 w związku z art. 20 i art. 21 oraz art. 22 Konstytucji; art. 24 ust. 2 pkt 2 prawa o miarach z art. 2 w związku z art. 20 i art. 21, art. 22 oraz art. 84 Konstytucji; art. 24a ust. 4 prawa o miarach z art. 2 w związku z art. 20 i art. 31 ust. 3 oraz art. 217 w związku z art. 84 Konstytucji; § 2 rozporządzenia z 2004 r. z art. 2 w związku z art. 20, art. 21 i art. 31 ust. 3, art. 92 ust. 1 oraz art. 217 w związku z art. 84 Konstytucji; § 2 rozporządzenia z 2004 r. w związku z uwagą 1 do punktu 13 części IV załącznika do tego rozporządzenia oraz w związku z tym punktem, a także samego punktu 13 części IV załącznika do rozporządzenia z 2004 r. z art. 2 w związku z art. 20 i art. 21, art. 31 ust. 3 w związku z art. 84 oraz art. 217 Konstytucji.

4. Trybunał odniósł się także do zarzutu, jakoby art. 4 pkt 13, art. 8k ust. 2 i art. 24 ust. 2 pkt 2 prawa o miarach były niezgodne z art. 64 ust. 1 Konstytucji, a art. 4 pkt 8 i 13 w związku z art. 8k ust. 1 i 2 oraz art. 24a ust. 4 prawa o miarach były niezgodne z art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji.

4.1. Nie ulega wątpliwości, że prawo własności i inne prawa majątkowe chroni art. 64 Konstytucji. Trybunał wielokrotnie podkreślał, że nie zasługuje na aprobatę argument (wyrażony także w analizowanej skardze konstytucyjnej) utożsamiający naruszenie art. 64 Konstytucji z koniecznością uiszczenia daniny publicznej i poniesionym w ten sposób uszczerbkiem w majątku. W tym zakresie Trybunał Konstytucyjny zwracał już uwagę na bezpodstawność stanowiska, zgodnie z którym każde ograniczenie majątkowe spowodowane nałożeniem podatku lub innej daniny publicznej jest niedopuszczalnym ograniczeniem własności. Stanowisko takie mogłoby prowadzić do fałszywego wniosku, że każda niekorzystna zmiana w sytuacji majątkowej obywatela jest ograniczeniem jego własności. Tak daleko idąca (absolutna) ochrona własności i innych praw majątkowych nie ma uzasadnienia w świetle przepisów obowiązującej Konstytucji (zob. wyrok TK z 5 listopada 2008 r., SK 79/06, OTK ZU nr 9/A/2008, poz. 153).
Nie bez znaczenia przy ocenie zasadności analizowanej skargi w tym zakresie jest również przedstawiona w jej uzasadnieniu argumentacja, która sprowadza się w istocie – z jednej strony – do krytyki rozstrzygnięć wydanych w sprawie skarżącego przez organy oraz sądy administracyjne, a z drugiej – do wykazania braku regulacji pozytywnej, przyjmującej treść postulowaną przez skarżącego. W swoim orzecznictwie Trybunał wielokrotnie podkreślał, że jako organ kontroli konstytucyjności i legalności prawa nie ma ani kognicji do badania zasadności (trafności) indywidualnych aktów stosowania prawa, ani żadnych kompetencji prawotwórczych, nie może więc ocenić prawidłowości rozstrzygnięcia w sprawie jednostki ani samodzielnie wykreować normy prawnej wyrażającej treść oczekiwaną przez skarżącego (zob. postanowienie TK z 16 października 2013 r., Ts 100/13, niepubl., oraz wyrok TK z 3 grudnia 1996 r., K 25/96, OTK ZU nr 6/1996, poz. 52).

4.2. W związku z powyższym – na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 in fine oraz art. 36 ust. 3 w związku z art. 49 ustawy o TK – należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej z powodu oczywistej bezzasadności zarzutu, jak również z powodu niedopuszczalności orzekania, w zakresie badania zgodności: art. 4 pkt 13, art. 8k ust. 2 i art. 24 ust. 2 pkt 2 prawa o miarach z art. 64 ust. 1 Konstytucji; art. 4 pkt 8 i 13 w związku z art. 8k ust. 1 i 2 oraz art. 24a ust. 4 prawa o miarach z art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji.

Wziąwszy powyższe pod uwagę, Trybunał postanowił jak w sentencji.