IV CZ 77/15
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:04-04-2016
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CZ 77/15
POSTANOWIENIE
Dnia 20 stycznia 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Anna Kozłowska (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Irena Gromska-Szuster
SSN Wojciech Katner
w sprawie ze skargi K. G.
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem
Sądu Okręgowego w B.
z dnia 9 października 2014 r.,
w sprawie z powództwa A. W.
przeciwko A. G., K. G. i Z. G.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 20 stycznia 2016 r.,
zażalenia pozwanego K. G.
na postanowienie Sądu Okręgowego w B.
z dnia 17 marca 2015 r.,
oddala zażalenie.
UZASADNIENIE
2
Postanowieniem z dnia 17 marca 2015 r. Sąd Okręgowy w B. odrzucił
skargę K. G. o wznowienie postępowania w sprawie z powództwa A. W., przeciwko
skarżącemu oraz A. G. i Z. G. o zapłatę, zakończonej prawomocnym wyrokiem
Sądu Okręgowego w B. z dnia 9 października 2014 r., wskazując, że skarga nie
jest oparta na ustawowej podstawie wznowienia, dowody bowiem, które skarżący
powołał w skardze, istniały w czasie trwania postępowania, którego dotyczy skarga
i skarżący mógł je w tamtym postępowaniu powołać.
W zażaleniu na to postanowienie skarżący zakwestionował stanowisko
Sądu co do tego, że zgłoszone dowody mógł powołać w poprzednim postępowaniu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 403 § 2 k.p.c., można również żądać wznowienia w razie
późniejszego wykrycia m.in. takich okoliczności faktycznych lub środków
dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona
nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu. W orzecznictwie Sądu
Najwyższego przyjmuje się, że chodzi tu tylko o takie dowody lub okoliczności,
które nie tylko istniały w czasie poprzedniego postępowania, lecz były stronie wtedy
nieznane i niemożliwe przez nią do wykorzystania, tj. strona o nich nie wiedziała
i wiedzieć nie mogła, natomiast nie zalicza się do nowości tych dowodów
i okoliczności, które nie zostały przez stronę powołane na skutek opieszałości,
zaniedbania, zapomnienia, czy błędnej oceny potrzeby ich powołania
(postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 6 czerwca 2012 r., IV CZ 11/12, nie publ.,
z dnia 17 czerwca 2010 r., III CZ 18/10, nie publ., z dnia 6 czerwca 2012 r., III CZ
38/12, nie publ. i z dnia 21 marca 2014 r., IV CZ 6/14, nie publ.). Istotne jest,
czy strona mogła rzeczywiście i realnie zapoznać się ze środkami dowodowymi
i mogła je wykorzystać w dotychczasowym postępowaniu (postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 9 lipca 2008 r., V CZ 46/08, nie publ. i z dnia 23 maja 2012 r.,
III CSK 254/11, nie publ.). Podstawą wznowienia musi być zatem okoliczność lub
środek dowodowy, istniejący w czasie trwania poprzedniego postępowania,
lecz obiektywnie niemożliwy do ujawnienia dla strony w tym postępowaniu, a więc
wtedy "nieujawnialny" (postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 14 listopada
3
2013 r., IV CZ 79/13, nie publ., z dnia 18 grudnia 2013 r., I CZ 109/13 i z dnia
16 stycznia 2014 r., IV CZ 104/13, nie publ.).
Ze stanowiska skarżącego jednoznacznie wynika, że decyzje
o gromadzeniu dowodów powziął po zakończeniu poprzedniego procesu i zebrał
dokumenty bankowe wskazujące, że w okresie kiedy strony pozostawały
w związku, środki finansowe zgromadzone na rachunkach bankowych stanowiły
jego własność. Nie budzi więc wątpliwości, że dokumenty bankowe obecnie
zaofiarowane sądowi istniały w toku poprzedniego procesu i były skarżącemu
dostępne. Stan taki prowadzi do wniosku o braku podstawy wznowienia
postepowania przewidzianej w art. 403 § 2 k.p.c.
Dodać też należy, że w nowszym orzecznictwie Sądu Najwyższego
przyjmuje się, że skarga o wznowienie podlega odrzuceniu na podstawie art. 410
§ 1 k.p.c. nie tylko wówczas, gdy okoliczności wskazane przez skarżącego nie
wypełniają ustawowej podstawy wznowienia ale również wówczas, gdy zostanie
ustalone, że wskazywana podstawa wznowienia nie wystąpiła.
W świetle powyższego zaskarżone postanowienie nie narusza art. 403 § 2
k.p.c., zatem zażalenie podlegało oddaleniu, co mając na uwadze, na podstawie
art. 39814
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c. orzeczono jak w sentencji.
kc
POSTANOWIENIE
Dnia 20 stycznia 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Anna Kozłowska (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Irena Gromska-Szuster
SSN Wojciech Katner
w sprawie ze skargi K. G.
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem
Sądu Okręgowego w B.
z dnia 9 października 2014 r.,
w sprawie z powództwa A. W.
przeciwko A. G., K. G. i Z. G.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 20 stycznia 2016 r.,
zażalenia pozwanego K. G.
na postanowienie Sądu Okręgowego w B.
z dnia 17 marca 2015 r.,
oddala zażalenie.
UZASADNIENIE
2
Postanowieniem z dnia 17 marca 2015 r. Sąd Okręgowy w B. odrzucił
skargę K. G. o wznowienie postępowania w sprawie z powództwa A. W., przeciwko
skarżącemu oraz A. G. i Z. G. o zapłatę, zakończonej prawomocnym wyrokiem
Sądu Okręgowego w B. z dnia 9 października 2014 r., wskazując, że skarga nie
jest oparta na ustawowej podstawie wznowienia, dowody bowiem, które skarżący
powołał w skardze, istniały w czasie trwania postępowania, którego dotyczy skarga
i skarżący mógł je w tamtym postępowaniu powołać.
W zażaleniu na to postanowienie skarżący zakwestionował stanowisko
Sądu co do tego, że zgłoszone dowody mógł powołać w poprzednim postępowaniu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 403 § 2 k.p.c., można również żądać wznowienia w razie
późniejszego wykrycia m.in. takich okoliczności faktycznych lub środków
dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona
nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu. W orzecznictwie Sądu
Najwyższego przyjmuje się, że chodzi tu tylko o takie dowody lub okoliczności,
które nie tylko istniały w czasie poprzedniego postępowania, lecz były stronie wtedy
nieznane i niemożliwe przez nią do wykorzystania, tj. strona o nich nie wiedziała
i wiedzieć nie mogła, natomiast nie zalicza się do nowości tych dowodów
i okoliczności, które nie zostały przez stronę powołane na skutek opieszałości,
zaniedbania, zapomnienia, czy błędnej oceny potrzeby ich powołania
(postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 6 czerwca 2012 r., IV CZ 11/12, nie publ.,
z dnia 17 czerwca 2010 r., III CZ 18/10, nie publ., z dnia 6 czerwca 2012 r., III CZ
38/12, nie publ. i z dnia 21 marca 2014 r., IV CZ 6/14, nie publ.). Istotne jest,
czy strona mogła rzeczywiście i realnie zapoznać się ze środkami dowodowymi
i mogła je wykorzystać w dotychczasowym postępowaniu (postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 9 lipca 2008 r., V CZ 46/08, nie publ. i z dnia 23 maja 2012 r.,
III CSK 254/11, nie publ.). Podstawą wznowienia musi być zatem okoliczność lub
środek dowodowy, istniejący w czasie trwania poprzedniego postępowania,
lecz obiektywnie niemożliwy do ujawnienia dla strony w tym postępowaniu, a więc
wtedy "nieujawnialny" (postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 14 listopada
3
2013 r., IV CZ 79/13, nie publ., z dnia 18 grudnia 2013 r., I CZ 109/13 i z dnia
16 stycznia 2014 r., IV CZ 104/13, nie publ.).
Ze stanowiska skarżącego jednoznacznie wynika, że decyzje
o gromadzeniu dowodów powziął po zakończeniu poprzedniego procesu i zebrał
dokumenty bankowe wskazujące, że w okresie kiedy strony pozostawały
w związku, środki finansowe zgromadzone na rachunkach bankowych stanowiły
jego własność. Nie budzi więc wątpliwości, że dokumenty bankowe obecnie
zaofiarowane sądowi istniały w toku poprzedniego procesu i były skarżącemu
dostępne. Stan taki prowadzi do wniosku o braku podstawy wznowienia
postepowania przewidzianej w art. 403 § 2 k.p.c.
Dodać też należy, że w nowszym orzecznictwie Sądu Najwyższego
przyjmuje się, że skarga o wznowienie podlega odrzuceniu na podstawie art. 410
§ 1 k.p.c. nie tylko wówczas, gdy okoliczności wskazane przez skarżącego nie
wypełniają ustawowej podstawy wznowienia ale również wówczas, gdy zostanie
ustalone, że wskazywana podstawa wznowienia nie wystąpiła.
W świetle powyższego zaskarżone postanowienie nie narusza art. 403 § 2
k.p.c., zatem zażalenie podlegało oddaleniu, co mając na uwadze, na podstawie
art. 39814
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c. orzeczono jak w sentencji.
kc