Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 grudnia 2018 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący Sędzia SO Iwona Jawor –Piszcz

Protokolant st. sekretarz sądowy Monika Zięba

po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 2018 roku w Lublinie

sprawy P. L. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania P. L. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

z dnia 31 maja 2017 roku znak (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VIII U 1407/17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 31 maja 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił P. L. (1) prawa do emerytury. W uzasadnieniu swego stanowiska organ rentowy powołując się na art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (obecnie Dz.U. 2018, poz. 1270 tekst jednolity ze zmianami zwanej dalej ustawą emerytalną) w związku z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. 1983, Nr 8, poz. 43 ze zmianami) wskazał, że wnioskodawca wykazał na dzień 1stycznia 1999 roku ogólny staż ubezpieczeniowy w wymiarze 25 lat, ale nie udowodnił 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku. Wskazał, iż świadectwo pracy w szczególnych warunkach za okres zatrudnienia od dnia 15 kwietnia 1975 roku do dnia 15 sierpnia 1994 roku jest nieprawidłowo sporządzone (decyzja k. 31 akt ZUS).

W dniu 13 czerwca 2017 roku P. L. (2) wniósł odwołanie od powyższej decyzji, domagając się jej zmiany i ustalenia prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach w Spółdzielni Kółek Rolniczych w W.. W uzasadnieniu wskazał, iż pracował od dnia 15 kwietnia 1975 roku do dnia 15 sierpnia 1994 roku jako kierowca ciągnika rolniczego wykonując prace szkodliwe jak chemizacja, wywóz obornika itp. Na powyższą okoliczność zgłosił dowód w postaci zeznań świadków, współpracowników ze okresu spornego zatrudnienia (odwołanie k. 2).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie, wywodząc jak w treści zaskarżonej decyzji. Wskazał, iż wnioskodawca nie przedłożył prawidłowo sporządzonego świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach (odpowiedź na odwołanie k.3).

W toku procesu strony podtrzymały swoje stanowiska procesowe (protokół rozprawy k. 64).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny.

P. L. (2) urodził się dnia (...). W dniu 22 czerwca 2017 roku złożył wniosek o ustalenie prawa do emerytury w obniżonym wieku (wniosek k. 1 akt ZUS). Nie jest członkiem OFE. Ogólny staż ubezpieczeniowy wnioskodawcy wyniósł łącznie 25 lat (karta przebiegu zatrudnienia k. 30 akt ZUS). Zaskarżoną decyzją organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury z uwagi na nieudowodnienie wymaganego 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach (decyzja k. 31 akt ZUS).

P. L. (2) w okresie od dnia 15 kwietnia 1975 roku do dnia 31 sierpnia 1975 roku pracował w Kółku Rolniczym w B., które zostało przejęte przez (...) w W. (świadectwa pracy k. 17-18 akta ZUS).

W (...) w W. było około 40 traktorów. W K. było 5-6 ciągników. Baza K. mieściła się w B., były tam garaże. W (...) posiadał garaże, plac, w tym przejęte od KR w B..

Wnioskodawca był zatrudniony jako kierowca ciągnika i w tym charakterze pracował przez cały okres zatrudnienia w (...). Ukończył szkołę rolniczą. Uprawnienia do kierowania ciągnikiem uzyskał w szkole rolniczej w 1974 roku. Pracując w K., a następne (...) jako traktorzysta wykonywał różne prace polowe przy użyciu ciągnika i sprzętu rolniczego tj. orkę, rozsiewał wapno, nawozy, rozrzucał obornik, kosił łąki, pracował przy żniwach snopowiązałką , kultywował, pracował na sadzarce itp. Prace te wykonywał w sezonie wiosennym, letnim do zimy tj. od dnia 15 kwietnia do dnia 30 listopada. Natomiast zimową porą odśnieżał drogi, posypywał solą i piachem, jeździł w transporcie po węgiel, nawozy na potrzeby Gminnych Spółdzielni. Odśnieżanie wykonywał na zlecenie (...) w Ł. itp. Woził drewno z lasu, na zlecenie Nadleśnictwa Ł.. Przewoził zboże z GS-ów do elewatora w Ł., woził ziemniaki do gorzelni. Prace na co dzień zlecał mu kierownik W. C.. Wnioskodawca miał stawkę godzinową, z pracy był rozliczany kartami drogowymi, które otrzymywał od kierownika, a które podpisywał rolnik, albo zakład do którego woził towar. Wnioskodawca codziennie pracował od godziny 7-mej, 8 godzin dziennie, czasami dłużej w okresie nasilonych prac polowych. Pracę rozpoczynał od wykonania przeglądu ciągnika, wlewał paliwo, dostawał kartę, którą rozliczał się z wykonanej pracy i wyjeżdżał do pracy. W razie awarii ciągnika podlegał on naprawie wykonywanej przez mechaników zaś wnioskodawca otrzymywał drugi ciągnik bądź wykorzystywał urlop wypoczynkowy. Mechanicy konserwowali także sprzęt na zimę (zeznania świadków A. K. k. 43-43 v., E. B. k. 43v-44, wnioskodawcy k. 20v-21v.64v-65, świadectwa prawy k. 17-18 akta ZUS).

Uprawnienia operatora koparek wnioskodawca uzyskał w dniu 29 października 1988 roku. W (...) nie pracował jako operator koparki (uprawnienia koparko – ładowarki o pojemności 0,8 m ³ łyżki k. 67-68).

Po zakończeniu pracy w (...) podjął pracę w Zakładzie Usług Budowlanych (...), gdzie pracował od dnia 27 lipca 1992 roku do dnia 22 listopada 1993 roku. W tym czasie był operatorem koparko - ładowarki i wykonywał pracę przy budowie rurociągów, kanalizacji, wody, pracę tą wykonywał codziennie od 7 do 18. Zimową porą, w przypadku złych warunków atmosferycznych, umowa o pracę była rozwiązywana. Wnioskodawca okresowo przebywał na zasiłku dla bezrobotnych. Następny okres pracy wnioskodawcy u tego samego pracodawcy przypadał na okres od dnia 6 lipca 1994 roku do dnia 31 grudnia 1995 roku, kiedy pracował jako operator koparko – ładowarki. Kolejno pracował w okresach: od dnia 13 czerwca 1996 roku do dnia 31 grudnia 1996 roku i od dnia 25 kwietnia 1997 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku. Jego pracodawcą był wówczas K. J.. Wnioskodawca nie był kierowany do innej pracy w tym zakładzie (zeznania wnioskodawcy k. 20v-21v.64v-65, świadectwa pracy k. 20-23 akta ZUS).

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków i w zasadzie wnioskodawcy co do okoliczności pracy wnioskodawcy w Kółku Rolniczym, a następnie w (...) oraz w zakładzie (...) J. w zakresie w jakim są logiczne, spójne wewnętrznie i wzajemnie się potwierdzają. Zeznania wnioskodawcy w zakresie poszczególnych wykonywanych prac w (...) i(...)w okresie zimowym jak i w sezonie prac polowych Sąd uznał za przekonujące za wyjątkiem jego oceny, iż parce polowe związane ze zbiorem płodów rolnych ziemniaków, zboża można uznać za pracę wykonywaną w transporcie. Wnioskodawca bowiem w tym czasie brał udział w wykopkach, żniwach, a przewożenie płodów rolnych stanowiło tylko jeden z elementów dnia jego pracy i nie pozwala na ocenę tej pracy jako wykonywanej w transporcie, stale, w pełnym wymiarze czasu pracy. Sąd nie uznał za przekonujących także zeznań wnioskodawcy złożonych na rozprawie dnia 20 listopada 2018 roku w zakresie rodzaju i czasu prac jakie wykonywał w okresie od kwietnia do listopada każdego roku, a polegających na pracy w transporcie przez okres 2-3 miesięcy przy przewożeniu różnych materiałów bowiem okoliczności te wnioskodawca przedstawił sposób sprzeczny ze swoją relacją na rozprawie w dniu 18 stycznia 2018 roku i nie znajdują one potwierdzenia w relacji świadków. A. K. jednoznacznie zeznała, iż w okresie od wiosny do jesieni wykonywane były przez traktorzystów prace polowe przy użyciu ciągnika i maszyn rolniczych na zlecenie rolników, a w okresie zimowym pracowali przy usługach transportowych na zlecenie rolników i innych podmiotów. Tak też opisywał prace wykonywane przez wnioskodawcę świadek E. B.. Relacja wnioskodawcy, jako wewnętrznie sprzeczna w tym zakresie, nie zasługuje na wiarę, a wynika z dostosowania zeznań przez wymienionego do aktualnych potrzeb wynikających z przebiegu postępowania dowodowego. Natomiast Sąd Okręgowy uznał, iż brak jest uzasadnionych podstaw do kwestionowania twierdzeń wnioskodawcy, który podnosił, iż okres prac polowych obejmował czas od połowy kwietnia do listopada każdego roku, zaś zeznania świadka E. B. wskazującego, iż okres prac polowych rozpoczynał się w marcu, nie można być uznany za przekonujących. Warunki atmosferyczne taką pracę w tym czasie uniemożliwiały.

Natomiast świadectwo pracy w szczególnych warunkach wystawione dnia 15 września 1991 roku przez (...) jest oczywiście sporządzone nieprawidłowo bez wskazania pełnej i prawidłowej podstawy prawnej oraz obejmuje prace jakim wnioskodawca i świadek sporządzający ten dokument E. B. zaprzeczyli tj. prace warsztatowe, zaś nie wskazuje pracy w transporcie.

Pozostałe dowody z dokumentów, w tym zawarte w aktach ZUS nie budzą wątpliwości co do swej autentyczności i przekonują o prawdziwości wskazanych w nich okolicznościach.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Prawo do wcześniejszej emerytury dla osób zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, regulują przepisy art. 184 ustawy emerytalnej oraz rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. 1983, Nr 8, poz. 43 ze zmianami). Prawo do emerytury nabywają ubezpieczeni po osiągnięciu wieku przewidzianego m. in. w art. 32, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (1 stycznia 1999 roku) spełnili enumeratywnie określone przesłanki:

- posiadają okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat dla mężczyzn,

- legitymują się okresem składkowym i nieskładkowym, o którym mowa w art. 27.

Natomiast, w myśl art. 184 ust. 2 emerytura, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Pojęcie „pracy w warunkach szczególnych" jest pojęciem prawnym, co oznacza, że tylko praca skatalogowana w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy jest pracą w warunkach szczególnych (wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 5 września 2018 roku, III AUa 312/18, LEX nr 2546146). Zatem nawet jeżeli pracownik wykonywał przez cały czas zatrudnienia pracę uznaną przez pracodawcę za pracę szkodliwą dla zdrowia i otrzymywał z tego tytułu dodatek za pracę szkodliwą, to nie oznacza, że taki okres pracy winien być zaliczony do okresu pracy wykonywanej w warunkach szczególnych, uprawniającego do emerytury. Pracodawca ma prawo sam ustalić, z tytułu jakiej pracy przysługuje dodatek za pracę szkodliwą i nie musi taka praca pokrywać się z rodzajem pracy uznanym za pracę w warunkach szczególnych wymienioną w rozporządzeniu z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.)(wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 17 czerwca 2015 r. III AUa 319/15 LEX nr 1746339). Prawo do emerytury w obniżonym wieku to stanowi przywilej i odstępstwo od zasady wyrażonej w art. 27 ustawy z 1998 roku o emeryturach i rentach, a zatem regulujące je przepisy należy wykładać w sposób gwarantujący zachowanie celu uzasadniającego to odstępstwo (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2011 roku, I UK 393/10, LEX nr 950426, wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 11 lipca 2018 roku, III AUa 76/18, LEX nr 2527480).

Natomiast oceniając treść normatywną rozporządzenia Rady Ministrów w zakresie kwalifikowania pracy kierowcy ciągnika rolniczego do pracy wykonywanej w szczególnych warunkach należy przypomnieć historyczne ujęcie tej problematyki. Zaznaczyć należy, że praca traktorzysty była zaliczona do pierwszej kategorii zatrudnienia w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 września 1956 r. w sprawie zaliczania pracowników do kategorii zatrudnienia (Dz.U.1956 Nr 39, poz. 176 ze zmianami) w dziale XVII - "Rolnictwo i leśnictwo". Akt ten obowiązywał do dnia 31 grudnia 1979 r. Wymienione rozporządzenie zastąpione zostało rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 4 maja 1979 r. w sprawie pierwszej kategorii zatrudnienia (Dz.U. 1979 Nr 13, poz. 86). W załączniku do tego rozporządzenia nie ujęto już pracy na stanowisku traktorzysty w rolnictwie. Pojawił się natomiast dział VIII - "W transporcie i łączności", w którym pod poz. 3 wymienione zostały "prace kierowców ciągników lub pojazdów gąsiennicowych". W rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. prace kierowców ciągników także wymienione zostały tylko w dziale "W transporcie i łączności". Podkreślić należy, iż ustawodawca ma prawo dokonania zmiany treści regulacji prawnej i odstępstwa od dotychczasowych zasad, co niejednokrotnie ma miejsce. W zakresie omawianego zagadnienia podkreślić trzeba, iż ustawodawca dokonując zmiany oceny pracy traktorzysty zawarł przepisy przejściowe pozwalające na uwzględnienie do szczególnego stażu pracy uprzednio przebyte okresy jako pracy wykonywanej w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze (odpowiednio w rozporządzeniach z dnia 4 maja 1979 r. w § 9 i z dnia 7 lutego 1983 r. w § 19 ust. 2).

Zagadnienia te szczegółowo rozważał Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 27 października 2016 roku wydanym w sprawie III AUa 900/15 wskazując, że kierowca ciągnika wykonując prace polowe nie wykonuje pracy w szczególnych warunkach. Formułując wskazany wniosek Sąd ten wywodził, że z definicji - ciągnik jest pojazdem mechanicznym przystosowanym do ciągnięcia pojazdów bądź urządzeń nie posiadających własnego napędu np. maszyn rolniczych, przyczep, naczep oraz do wyposażania w osprzęt do robót ziemnych. Natomiast pojazd gąsiennicowy to urządzenie służące do transportu lądowego, poruszające się na gąsienicach. Nie sposób uznać, że ustawodawcy w alternatywnym ujęciu pod poz. 3 nie chodziło - wbrew jasnej systematyce - o prace kierowców ciągników w transporcie, zwłaszcza gdy się zważy, że ze względu na układ jezdny ciągniki dzielą się na: kołowe, kołowo - gąsiennicowe i gąsiennicowe. Ze względu na przeznaczenie przyjmuje się podział ciągników m.in. na ciągniki rolnicze, ciągniki leśne, ciągniki samochodowe, w tym siodłowe, budowlane. Jasno to świadczy, że praca na stanowisku kierowcy ciągnika nie musi mieć żadnego związku z rolnictwem, a może być wykonywana wyłącznie w transporcie. Sąd Apelacyjny w Łodzi w powołanym wyroku wskazał także, że stanowisko pracy kierowcy opisuje wydany przez Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej program Doradca (...), zawierający m.in. "Przewodnik po zawodach" (doradca.praca.gov.pl/d2k5/ zawody). Z charakterystyki tej wynika, że zawód kierowcy polega na prowadzeniu różnego rodzaju pojazdów, które służą do transportu ludzi i towarów na duże i małe odległości. W czasie jazdy obowiązkiem kierowcy jest dbanie o bezpieczeństwo własne, przewożonych pasażerów i towarów oraz innych użytkowników drogi. Typ pojazdu decyduje o charakterze pracy kierowcy. Kierowca autobusu przewozi ludzi na masową skalę w komunikacji miejskiej czy międzymiastowej, a kierowca ciężarówki przewozi towary zgodnie ze zleceniem. Dodatkowych czynności, poza kierowaniem pojazdem, może wymagać praca kierowców pojazdów specjalnych. Jako najbardziej uciążliwe warunki pracy kierowcy wskazuje się: zmienną temperaturę, hałas, drgania, spaliny, jazdę w nasilonym ruchu, zmienne oświetlenie, konieczność długiego przebywania poza domem przy dalekich trasach. Od kierowcy wymaga się szybkiego refleksu, spostrzegawczości, zdolności koncentracji i podzielności uwagi, tj. umiejętności śledzenia kilku bodźców jednocześnie. Kierowca w ruchu publicznym musi posiadać również umiejętność pracy w warunkach monotonnych przy jednoczesnym skupieniu uwagi na warunkach drogowych oraz wytrzymałość na długotrwały wysiłek, jest to praca wymagająca dość wysokiej odporności emocjonalnej. Ocena zatem pracy kierowcy ciągnika rolniczego musi opierać się na analizie czy jest to praca wykonywana w transporcie, czy w ramach rolniczych prac polowych (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 maja 2016 r., III UK 132/15; z dnia 13 lipca 2016 r., I UK 218/15; z dnia 16 lutego 2017 r., II UK 730/15; z dnia 23 lutego 2017 r. IUK 43/16). Podnieść w tym miejscu należy, iż sam wnioskodawca dostrzegł i wskazał na istotne różnice w pracy jaką wykonywał jako kierowca w transporcie i w czasie prac polowych akcentując większą odpowiedzialność i przeżywanie silniejszego stresu psychicznego w czasie tego pierwszego z wymienionych rodzajów pracy. Transport jest działem gospodarki, związanym z przemieszczaniem ludzi i ładunków w przestrzeni przy wykorzystaniu odpowiednich środków transportu. Transport, w szczególności transport towarowy, jest przy tym ściśle powiązany z pozostałymi działami gospodarki, przy czym niejednokrotnie jest on wykonywany nie tylko przez podmioty gospodarcze (przedsiębiorstwa, firmy), których przedmiotem działalności są wyłącznie usługi transportowe i które z tego powodu nie są przyporządkowane do tego właśnie działu gospodarki. Prace kierowców ciągników w transporcie wymienione zostały w dziale VIII poz. 3 wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. Toteż przyjmując, że w okresie zimowym, tj. od dnia 1 grudnia do dnie 14 kwietnia z uwagi na warunki atmosferyczne i wynikający z nich brak możliwości wykonywania prac polowych, wnioskodawca wykonywał wyłącznie prace transportowe, to nie ma przeszkód, aby zakwalifikować je jako wykonywane w warunkach szczególnych, choć niewątpliwie Spółdzielnia Kółek Rolniczych nie była przedsiębiorstwem transportowym. Pamiętać bowiem należy, że przyporządkowanie w przywołanym wykazie danego rodzaju pracy do określonej branży ma istotne znaczenie dla jej kwalifikacji jako pracy w warunkach szczególnych (stanowiskowo - branżowy charakter wykazu), jednakże chodzi tu o narażenie procesami technologicznymi stanowiska pracy na czynniki szkodliwe, wynikające ze specyfiki danego działu przemysłu. W sytuacji, gdy stopień uciążliwości nie wykazuje żadnych różnic w zależności od branży, to brak jest podstaw do negowania kwalifikacji pracy, jako pracy w warunkach szczególnych tylko dlatego, że w załączniku do rozporządzenia praca ta przyporządkowana została do innego działu przemysłu. Oznacza to, że zasadą jest przyporządkowanie określonego pracodawcy do danej branży przemysłu, gdyż uciążliwość i szkodliwość dla zdrowia wynika właśnie z owej branżowej specyfiki. Odmówić trzeba wówczas waloru pracy w szczególnych warunkach pracy na podobnym stanowisku wykonywanej w innym dziale przemysłu lub gospodarki (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 26 marca 2014 r., II UK 368/13, LEX nr 1458633). Nie jest to jednak reguła bezwzględna, ponieważ dopuszcza się możliwość uznania pracy za wykonywaną w szczególnych warunkach także w sytuacji, gdy zakład zatrudniający ubezpieczonego nie należy do określonej branży - według nomenklatury przyjętej w rozporządzeniu, ale wykonuje zadania całkowicie odpowiadające branżowej specyfice (zob. także wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 25 marca 2014 r., I UK 337/13, LEX nr 1458817, z dnia 6 lutego 2014 r., I UK 314/13, OSNP 2015 Nr 5, poz. 66). Powyższe nie oznacza jednak, że każda praca wykonywana przez kierowcę ciągnika może być tak kwalifikowana, w szczególności nie dotyczy to prac polowych, albowiem fundamentalną kwestią jest odpowiedź na pytanie, czy wnioskodawca pracując na stanowisku kierowcy ciągnika w rolnictwie był narażony przy pracach polowych na czynniki szkodliwe wynikające z tych samych procesów technologicznych, na które narażeni byli kierowcy ciągników w transporcie, a nadto czy stopień uciążliwości (nasilenia) tego narażenia nie wykazywał żadnych różnic w stosunku do narażenia "procesami technologicznymi" w transporcie (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 kwietnia 2018 r. I UK 86/17 LEX nr 2549194; z dnia 20 kwietnia 2017 r. I UK 154/16 LEX nr 2305919). Przyłączając się do stanowiska wyrażonego w orzeczeniach Sądu Najwyższego (wyrok SN z dnia 27 czerwca 2018 r. I UK 168/17 LEX nr 2565795; z dnia 19 kwietnia 2018 r. I UK 86/17 LEX nr 2549194; dnia 3 grudnia 2013 r., I UK 172/13 LEX 1467147) oraz orzeczeniach sądów powszechnych, w tym Sądu Apelacyjnego w Łodzi ( np. wyrok z dnia 28 listopada 2017 r. III AUa 1653/16 LEX nr 2455088), Sądu Apelacyjnego w Gdańsku (np. wyrok z dnia 7 grudnia 2016 III AUa 1267/16), w Białymstoku (np. wyrok z dnia 12 lipca 2017 r. III AUa 440/17), w Katowicach (np. wyrok z dnia 22 marca 2018 III AUa 243/18), Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie (np. wyrok z dnia 30 lipca 2015 r., III AUa 306/15) Sąd Okręgowy ocenia, że brak jest podstaw do zakwalifikowania okresu, w którym wnioskodawca wykonywał prace polowe, jako okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych, gdyż ewidentnie kierowca ciągnika przy pracach w polu nie jest narażony na te same czynniki szkodliwe w tym samym stopniu nasilenia, jak w transporcie (tak też Sąd Okręgowy w Lublinie w wyroku z dnia 18 października 2018 r. VIII U 3163/16).

Odnosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należy uznać za pracę wykonywaną w szczególnych warunkach wykonywaną w Usługi Budowlane (...) jako maszynisty ciężkich maszyn budowlanych od dnia 27 lipca 1992 roku do dnia 22 listopada 1992 roku (1/3/27), od dnia 6 lipca 1994 roku do dnia 31 grudnia 1995 roku (1/5/26), od dnia 13 czerwca 1996 roku do dnia 31 grudnia 1996 roku (0/6/18) i od dnia 25 kwietnia 1997 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku (1/8/6). Łącznie okres ten stanowi - 5 lat 17 dni, a praca ta odpowiada określonej w wykazie A dziale V poz. 3 załącznika nr 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.

Natomiast okres pracy w (...) i (...) należy podzielić na okres obowiązywania przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 września 1956 roku w sprawie zaliczania pracowników do kategorii zatrudnienia (Dz.U. 1956 Nr 39 poz.176), na mocy którego praca traktorzysty stanowi pracę w szczególnych warunkach (dział XVII poz. 1), od dnia 1 stycznia 1980 roku rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 4 maja 1979 roku w sprawie pierwszej kategorii zatrudnienia (wykaz dział VIII poz. 3) (Dz.U.1979 Nr 13 poz.86) i kolejno rozporządzenia powołanego wyżej z dnia 7 lutego 1983 roku (wykaz A dział VIII poz. 3). Powołany stan prawny pozwala uznanie okresu pracy wnioskodawcy jako traktorzysty od dnia 15 kwietnia 1975 roku do dnia 31 grudnia 1979 roku jako pracy wykonywanej w szczególnych warunkach, zaś od dnia 1 stycznia 1980 roku do dnia 15 września 1991 roku tylko pracy kierowcy ciągnika rolniczego jeśli była wykonywana w transporcie. Wobec tego wnioskodawca wykazał pracę w szczególnych warunkach w okresach od dnia 15 kwietnia 1975 roku do dnia 31 grudnia 1979 roku – 4 lata 8 miesięcy 17 dni oraz okres prac wykonywanych w transporcie od dnia 1 grudnia do dnia 14 kwietnia każdego roku 4 miesiące i 14 dni przez 10 lat poczynając od dnia 1 grudnia 1981 roku do dnia 14 kwietnia 1991 roku ( 10x4 miesiące = 40 miesięcy + 10 x 14 dni = 140 dni) - 3 lata 8 miesięcy 20 dni oraz 3 miesiące 14 dni, przypadające od dnia 1 stycznia 1980 roku do dnia 14 kwietna 1980 roku. Łącznie 4 lata 4 dni.

Okresy jak wyżej łącznie stanowią 13 lat 9 miesięcy i 19 dni.

Wobec tego uznać należy, iż wnioskodawca nie spełnił wszystkich przesłanek z art. 184 ustawy emerytalnej. Pomimo, iż ukończył 60 lat w dniu (...), nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego, udowodnił 25 lat zatrudnienia, jednak nie wykazał 15 lat pracy w szczególnych warunkach, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Sąd Okręgowy, kierując się powyższymi wskazaniami, oddalił odwołanie wnioskodawcy jako niezasadne i na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji.