Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 września 2022 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczym

w składzie:

Przewodniczący : sędzia Wojciech Wołoszyk

po rozpoznaniu w dniu 28 września 2022 r. w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...)w S.

przeciwko A. J.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 13 stycznia 2022 r. , sygn. akt VIII GC 922/21

1)  oddala apelację ;

2)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda , tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego , kwotę 1.800 zł ( tysiąc osiemset złotych ) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów postępowania apelacyjnego do dnia zapłaty.

Sygn. akt VIII Ga 106/22

UZASADNIENIE

Powód (...) w S. wniósł o zasądzenie od pozwanego A. J. prowadzącego działalność gospodarczą pod (...) w R. o zasądzenie kwoty 30 870 zł wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dat i kwot wskazanych w pozwie. Ponadto żądanie obejmowało zasadzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 12 kwietnia 2021 r. wydanym w sprawie o sygn. akt VIII GNc 5951/20 Sąd Rejonowy w Bydgoszczy, VIII Wydział Gospodarczy wydał nakaz zapłaty zgodny z żądaniem pozwu. W sprzeciwie od powyższego orzeczenia pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

Sąd Rejonowy ustalił, iż powód (...) w S. pozostawał z pozwanym A. J. prowadzącym działalność gospodarczą pod (...) w R. w stałych stosunkach gospodarczych w ramach, których powód zamawiał u pozwanego klej. W kwietniu 2017 r. powód złożył u pozwanego zamówienie na dostarczenie kolejnej partii kleju (...), wykorzystywanego przez powoda do produkcji wyrobów z tworzywa ABS, w tym błotników tylnych lewych Ursus oraz błotników tylnych prawych Ursus. Pozwany poinformował powoda, że wytwórca kleju (...) zrezygnował z dalszej produkcji tego wyrobu. Pozwany zaproponował powodowi sprzedaż produktu podobnego tj. kleju (...). Pozwany przesłał powodowi kartę techniczną tego produktu. Pozwany nie był informowany do czego wykorzystywane są dostarczane kleje. Klej (...) przeznaczony był do klejenia twardego PVC oraz klejenia ABS klej ten nie nadawał się do klejenia wielkopowierzchniowego. Mógł być stosowany do klejenia tworzyw ASA oraz ABS - w przypadku elementów formowanych wtryskowo, płyty, rury. Producent zalecał wykonanie własnych prób klejenia, wskazując na różny skład polimerów ABS.

Powód złożył u pozwanego zamówienie na dostarczenie 100 sztuk kleju (...) Na dostarczonym powodowi kleju dokonana została próba w procesie klejenia w obszarze termo-formowania. W przebiegu testów sklejono część zewnętrzną i wewnętrzną błotnika, powierzchnią ABS do powierzchni ABS, tworząc jeden detal. Próba została wykonana w typowych warunkach produkcyjnych, a materiał produkcyjny, na którym przeprowadzane były testy, pochodził z tej samej partii co materiał, który był następnie wykorzystywany w procesie produkcji seryjnej. Przeprowadzone testy nie wykazały problemów z zastosowaniem kleju. Przetestowany klej nie wykazywał odchyleń od dotychczas stosowanego kleju (...) Brak było widocznych zmian po 96 godzinach. Powód zdecydował, że klej (...) zostanie użyty w procesie produkcji.

Pozwany wystawił powodowi fakturę VAT na kwotę 1.618,68 zł tytułem dostarczonego kleju.

Powód wyprodukował z wykorzystaniem kleju (...)wyroby w postaci błotników tylnych lewych Ursus oraz błotników tylnych prawych Ursus. Część wyrobu w ilości 122 sztuk została przesłana klientowi pozwanego za cenę 315,00 zł za sztukę, pozostała cześć towaru została złożona w magazynie powoda. Na detalach złożonych w magazynie w ilości 62 sztuk powód ostatecznie odnotował uszkodzenia polegające na zapadnięciach, wtopieniach, odbarwieniach materiału oraz jego punktowego uplastycznienia i degradacji. W partii przesłanej do klienta zgłoszono wady dotyczące 29 sztuk, a następnie 36 sztuk detali o łącznej wartości 20 475,00 zł.

Powód zgłosił pozwanemu reklamacje dotycząca dostarczonego kleju. Pozwany przeprowadził testy na podstawie, których stwierdził, że dostarczony klej może powodować reakcje z ABS i ostatecznie odmówił przyjęcia odpowiedzialności za powstałe wady.

W dniu 22 maja 2017 r. powód wystawił pozwanemu notę obciążeniową nr (...) na kwotę 19.530 zł tytułem odszkodowania za szkody powstałe na wyprodukowanych detalach po zastosowaniu kleju (...), z terminem płatności wyznaczonym na 28 maja 2017 r. Obciążenie dotyczyło reklamacji z dnia 11 maja 2017 r. W dniu 21 czerwca 2017 r. powód wystawił pozwanemu notę obciążeniową nr (...) na kwotę 9 135 zł tytułem odszkodowania za szkody powstałe na wyprodukowanych detalach po zastosowaniu kleju (...), z terminem płatności wyznaczonym na 28 czerwca 2017 r. Obciążenie dotyczyło reklamacji z dnia 13 czerwca 2017 r. W dniu 4 lipca 2017 r. powód wystawił pozwanemu notę obciążeniową ni' (...) na kwotę 11 340 zł tytułem odszkodowania za szkody powstałe na wyprodukowanych detalach po zastosowaniu kleju (...), z terminem płatności wyznaczonym na 11 lipca 2017 r. Obciążenie obejmowało reklamację z dnia 4 lipca 2017 r. i dotyczyło 36 błotników. W piśmie z dnia 3 lipca 2017 r. powód skierował do pozwanego oświadczenie i odstąpieniu od umowy sprzedaży 100 sztuk kleju (...)w tubkach po 200 ml, potwierdzonej fakturą nr (...) z dnia 12 kwietnia 2017 r. z powodu wad fizycznych przedmiotu umowy.

Powód -(...) w S. w dniu 18 sierpnia 2017 r. wniósł o zasądzenie od pozwanego A. J. kwoty 1.260 zł tytułem częściowego roszczenia wynikającego z noty obciążeniowej nr (...) z dnia 21 czerwca 2017 r. Dochodzona pozwem kwota stanowiła odszkodowanie należne powodowi za szkodę obejmujące zniszczenie 4 sztuk detali o wartości 315 zł każdy. Nakazem zapłaty z dnia 30 października 2017 r. referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Bydgoszczy, VIII Wydział Gospodarczy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu. Doręczenie nakazu zapłaty nastąpiło poprzez podwójne awizowanie przesyłki sądowej. Powyższy nakaz zapłaty stał się prawomocny z dniem 8 grudnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszcz VIII Wydział Gospodarczy w sprawie o sygn. akt VIII Ga 549/19 zmienił wyrok Sądu Rejonowego w Bydgoszczy VIII Wydziału Gospodarczego z dnia 19 września 2019 r., sygn. akt VIII GC 3056/18 zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 7 875 zł wraz z odsetkami za opóźnienie. Wierzytelność objęta powyższymi wyrokami dotyczyła pozostałej do zapłaty kwoty 7.875 zł wynikającej z noty obciążeniowej nr (...) z dnia 21 czerwca 2017 r. Sąd Okręgowy zważył, że roszczenia stanowiące przedmiot postępowania w sprawie o sygn. akt VIII GC 3056/18 oraz zakończonego prawomocnie postępowania w sprawie o sygn. akt VIII GNc 6265/17 wynikały z tego samego stosunku prawnego i były oparte na tych samych okolicznościach faktycznych.

W orzeczeniu Sąd Okręgowy wskazał na brak możliwości odmiennej oceny prawnej zasady odpowiedzialności pozwanego, niż zawarta w prejudykacie, jakim był wydany nakaz zapłaty.

Sąd Rejonowy stan faktyczny w przedmiotowej sprawie ustalił w oparciu o wyżej wymienione dowody z dokumentów znajdujących się w aktach niniejszej sprawy oraz w aktach sprawy o sygn. VIII GNc 3056/18. Sąd dał wiarę zeznaniom świadków S. J., A. N., S. P., K. S. jako logicznym i jasnym. Sąd na podstawie art. 235 ^{( 2)} § 1 pkt 2 k.p.c. pominął dowód z opinii biegłego z dziedziny chemii na okoliczność rodzaju, zakresu i przyczyny szkody powstałej w zakresie produkcji przez powoda detali z tworzywa ABS z wykorzystaniem dostarczonego przez pozwanego kleju (...), ponieważ okoliczności te objęte były orzeczeniami prejudycjalnymi, o czym szerzej w dalszej części uzasadnienia. Sąd na podstawie art. 235 ^{( 2)} § 1 pkt 2 k.p.c. pominął także dowód z przesłuchania stron, bowiem wszelkie okoliczności sprawy dostatecznie wyjaśniono, a materiał dowodowy w sprawie był wystarczający dla wydania rozstrzygnięcia.

Sąd Rejonowy zważył , iż w niniejszej sprawie podstawa faktyczna powództwa co do zasady stanowiła przedmiot w sprawie prowadzonej i zakończonej prawomocnym nakazem zapłaty Sądu Rejonowego w Bydgoszczy w sprawie o sygn. akt VIII GNc 6265/17 oraz prawomocnym wyrokiem wydanym w sprawie o sygn. akt VIII GC 3056/18.

Zgodnie zaś z art. 365 § 1 k.p.c. orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Inne sądy, organy państwowe oraz organy administracji publicznej, rozstrzygające w sprawach innych niż karne (§ 2), są związane prejudycjalnie, czyli nie mogą dokonać odmiennej oceny prawnej roszczenia niż zawarta w prejudykacie, ale także nie mogą dokonać odmiennych ustaleń faktycznych.

Prawomocność rodzi daleko idące konsekwencje, albowiem orzeczenie noszące taki przymiot wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Związanie stron (oraz wyjątkowo innych osób), o którym mowa w art. 365 k.p.c., polega na związaniu tych osób dyspozycją zawartej w sentencji wyroku skonkretyzowanej, zindywidualizowanej i trwałej normy prawnej wywiedzionej przez sąd z norm generalnych i abstrakcyjnych zawartych w przepisach prawnych. W wyroku z dnia 13 stycznia 2000 r. Sąd Najwyższy, I CKN 655/98 (opubl. baza prawna LEX Nr 51062) przyjął, że istota mocy wiążącej prawomocnego orzeczenia sądu wyraża się w tym, iż także inne sądy, inne organy państwowe, a w przypadkach przewidzianych w ustawie także inne osoby muszą brać pod uwagę fakt istnienia i treść prawomocnego orzeczenia sądu. Oprócz tego zgodnie z art. 366 k.p.c. wyrok prawomocny korzysta z powagi rzeczy osądzonej tylko co do tego, co w związku z podstawą sporu stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia, a ponadto tylko między tymi samymi stronami. Przepis ten zakłada przedmiotową i podmiotową tożsamość dwóch orzeczeń i dopiero kumulacja tych elementów pozwala na stwierdzenie, że doszło do powtórnego wydania orzeczenia w tej samej sprawie (tak m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 kwietnia 2007 roku, I CSK 479/06, LEX nr 253401).

Tym samym wskazać należy, że prawomocnym nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 30 października 2017 r. wydanym w Sądzie Rejonowym w Bydgoszczy w sprawie VIII GNc 6265/17 zasądzono już od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.260 zł wraz z odsetkami z tytułu opóźnienia od dnia 4 lipca 2017 r. - dochodzoną jako część roszczenia odszkodowawczego wynikającego z ww. noty nr (...) z dnia 21 czerwca 2017 r. Ponadto Sąd Okręgowy w Bydgoszcz, VIII Wydział Gospodarczy w sprawie o sygn. akt VIII Ga 549/19 zmienił wyrok Sądu Rejonowego w Bydgoszczy, VIII Wydziału Gospodarczego z dnia 19 września 2019 r., sygn. akt VIII GC 3056/18 zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 7 875,00 zł wraz z odsetkami za opóźnienie. Wierzytelność objęta powyższymi wyrokami dotyczyła pozostałej do zapłaty kwoty 7 875 zł wynikającej z noty obciążeniowej nr (...) z dnia 21 czerwca 2017 r.

W obecnym procesie powód dochodzi pozostałej części należności z tytułu pozostałych not obciążeniowych o nr (...), które zostały wystawionego z tego samego tytułu tj. odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego za szkodę powstała po stronie powoda na skutek nienależytego wykonania przez pozwanego zobowiązania w postaci dostarczenia wadliwego kleju, który spowodował wady wyprodukowanych przez powoda towarów. Wyjaśnić należy, że wartość wynikającą ze wskazanych not powód obliczył jako sumę należności za 98 sztuk uszkodzonych detali o wartości 315 zł każdy (98 x 315 = 30 870 zł), objętych zgłoszeniem reklamacyjnym dokonanym przez klienta powoda, któremu ten sprzedał ww. detale za powyższą cenę oraz detali, które pozostały w magazynach powoda. Dochodząc poprzednio w sprawach VIII GNc 6265/17 i VIII GC 3056/18 od pozwanego części należności z tego tytułu w łącznej kwocie 9 135 zł, stanowiącej równowartość 29 sztuk ww. detali - powód dla uzasadnienia swojego żądania powołał te same fakty co w niniejszej sprawie, w której domaga się kwoty 30.870 zł, stanowiącej równowartość pozostałych 98 sztuk ww. detali. Identyczność podstawy faktycznej żądania w sprawie niniejszej oraz poprzednio prowadzonych między stronami wynikała wprost z uzasadnień pozwów. Tożsame są również istotne dla rozstrzygnięcia dowody powołane dla jej uzasadnienia w obu tych sprawach – w postaci not obciążeniowych dotyczących tej samej partii wyprodukowanych detali wraz z wezwaniem do zapłaty, potwierdzeń zakupu i zamówienia, faktur VAT oraz notatki służbowej wraz z dokumentacją fotograficzną jak i reklamacje złożone powodowi.

Zauważyć przy tym trzeba, że pozwany - domagając się oddalenia powództwa w sprawie niniejszej - w żadnym razie nie kwestionował faktów i dowodów powołanych przez powoda dla uzasadnienia wysokości dochodzonego roszczenia, tj. ilości uszkodzonych detali oraz ich wartości (nie wymagały one zatem dowodu - w myśl regulacji art. 229 i 230 k.p.c.). Pozwany zarzucił jedynie, że powód nie wykazał w jaki sposób wyliczył powstałą szkodę oraz, że 62 sztuki detali pozostały w magazynie powoda. Jak już jednak wskazano powód wykazał, że wartość wynikającą ze wskazanych not powód obliczył jako sumę należności za 98 sztuk uszkodzonych detali o wartości 315 zł każdy (98 x 315 = 30 870 zł), objętych zgłoszeniem reklamacyjnym dokonanym przez klienta powoda, któremu ten sprzedał ww. detale za powyższą cenę oraz uszkodzonych detali, które pozostały w magazynach powoda. Pozwany natomiast co do zasady nie kwestionował wartości tychże przedmiotów jak i kwestii ich wadliwości, a przecież ich cena również była objęta orzeczeniami prejudycjalnymi. Samo pozostawienie detali i brak ich dalszej odsprzedaży nie wpływało na wartość rynkową towaru jak i ustalenie wad tych produktów. Sprzedaż wadliwego towaru mogła narazić powoda na kolejne koszty, które również obciążyłby pozwanego. Skoro natomiast nie nadawały się one do użytku sam fakt ich pozostawiania w magazynach przy uwzględnieniu powagi rzeczy osądzonej w zakresie odpowiedzialności pozwanego i wartości jednostkowych detali, nie zwalniał pozwanego z odpowiedzialności odszkodowawczej.

Najbardziej zatem istotna była odpowiedzialność odszkodowawcza pozwanego z tytułu nienależytego wykonania zobowiązania (art. 471 k.c.), która została już prawomocnie przesądzona w sprawie VIII GNc 6265/17 i sprawie o sygn. akt VIII GC 3056/18, które to rozstrzygnięcia są wiążące w niniejszej sprawie (art. 365 § 1 k.p.c.). Związanie prawomocnym orzeczeniem w innym postępowaniu oznacza wreszcie, że obowiązek uznania danej kwestii prawnej (prejudycjalnej) za rozstrzygniętą zachodzi nawet wówczas jeżeli argumentacja prawna, na której opiera się to rozstrzygnięcie jest nietrafna (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 20 maja 2014 r., I PK 295/13, LEX nr 1483572). Związanie takie oznacza niedopuszczalność nie tylko dokonywania ustaleń sprzecznych z nim, ale nawet przeprowadzania postępowania dowodowego w tym zakresie (zob. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 marca 2008 r., IV CSK 441/07, LEX nr 376385).

Z perspektywy kolejnych postępowań moc wiążącą uzyskają te ustalenia i oceny, które dotyczą tego o czym wcześniej orzeczono w związku z tożsamą podstawą sporu. Moc wiążąca odnosi się zatem do „skutku prawnego*’ stanowiącego przedmiot orzekania (zob. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 29 września 2017 r., V CSK 10/17, LEX nr 2395406).

Roszczenia stanowiące przedmiot niniejszego oraz zakończonego już prawomocnie postępowania (przed Sądem Rejonowym w Bydgoszczy w sprawie VIII GNc 6265/17 i VIII GC 3056/18) wynikają z tego samego stosunku prawnego między stronami i - jak to wyżej opisano - są oparte na tych samych okolicznościach faktycznych. Wskazać trzeba w tym miejscu, że prawomocny nakaz zapłaty ma moc wyroku (art. 353 2 i art. 504 § 2 k.p.c., a obecnie - po zmianie dokonanej z dniem 7 listopada 2019 r. - art. 480 2 § 4 k.p.c.). Ponadto w sprawie o sygn. akt VIII GC 3056/18 wydano wyrok zasądzający, przy czym Sąd Okręgowy rozpatrujący apelację wskazał na brak możliwości odmiennej oceny prawnej zasady odpowiedzialności pozwanego, niż zawarta w prejudykacie, jakim był wydany nakaz zapłaty.

Z tego względu nakaz zapłaty zasądzający świadczenie stwarzał powagę rzeczy osądzonej, przesądzał bowiem kwestię istnienia stosunku prawnego, lub prawa, z którego wynika zasądzone roszczenie (tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 7 czerwca 2013 r., I CSK 644/12, LEX nr 1360164; por. także postanowienie SN z dnia 13 czerwca 2017 r., IV CSK 691/16, niepublikowane). Jak to wyżej opisano taki stan (powagi rzeczy osądzonej) rodzi określone konsekwencje także na gruncie niniejszego postępowania między tymi samymi stronami.

Wobec powyższego Sąd orzekający w niniejszej sprawie pozostawał związany wymienionym prawomocnym orzeczeniem (nakazem zapłaty) zgodnie z opisanymi wyżej zasadami wynikającymi z przepisów art. 365 § 1 i art. 366 k.p.c. W związku z tym nie mógł on ponownie rozważać kwestii, które były już przedmiotem prawomocnego rozstrzygnięcia. W rozpoznawanej sprawie - w niezmienionych okolicznościach faktycznych - nie można już dokonywać odmiennej oceny prawnej zasady odpowiedzialności pozwanego, niż zawarta w prejudykacie, jakim jest wymieniony nakaz zapłaty.

Mając powyższe na uwadze Sąd uwzględnił powództwo w całości na podstawie art. 471 k.c. O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności stron za jego wynik, a więc na mocy art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. Na koszty te wynoszące łącznie 5 161 zł składa się opłata od pozwu w kwocie 1544 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa procesowego w wysokości 17 złotych, a nadto koszty zastępstwa procesowego w wysokości 3600 złotych. Odsetki od kosztów procesu zasądzono na podstawie art. 98 § 1 ¹ zd. 1 k.p.c.

Wyrok zaskarżył pozwany zarzucając :

A ) rażące naruszenie art. 365 i 366 k.p.c poprzez przyjęcie, że przedmiotem prawomocności materialnej w niniejszej sprawie są przesłanki, które doprowadziły do wydania nakazu zapłaty przez ten sam Sąd w podobnej, a nie tożsamej sprawie t.j w sprawie VIII GNc 6265/17 oraz wyroku Sądu Okręgowego w Bydgoszczy w podobnej sprawie VIII GC 3056/18, a w konsekwencji przyjęcie , że Sąd jest związany ustaleniami prowadzącymi do wydania wskazanego nakazu zapłaty i wyroku oraz nie przeprowadzenie postępowania dowodowego i oceny dowodów w postępowaniu poprzedzającym wydanie zaskarżanego wyroku

B ) naruszenie art. 2 i art. 45 ust. 1 Konstytucji poprzez pominięcie i nie przeprowadzenie postępowania dowodowego w sprawie oraz pominięcie prawa Pozwanego do obrony swoich praw poprzez odmowę przeprowadzenia dowodów oraz dokonania ich oceny, a oparcie rozstrzygnięcia jedynie na fakcie, że w podobnej sprawie został wydany prawomocny nakaz zapłaty i również w podobnej sprawie został wydany wyrok Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

C ) nieważność postępowania zgodnie z art. 397 pkt.5 k.p.c w sprawie polegające na nieprzeprowadzeniu postępowania dowodowego w sprawie i oparcie orzeczenia na fakcie wydanie w podobnej sprawie prawomocnego nakazu zapłaty, a odmówienie Pozwanemu obrony swoich praw.

Pozwany wniósł o uchylenie zaskarżanego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania , przekazanie sprawy do rozpoznania przez Sąd Rejonowy w Radomiu jako sąd właściwy dla siedziby pozwanego a także o zasądzenie na rzecz pozwanego kosztów postępowania w sprawie, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przewidzianych, w tym kwotę 17 zł., opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Powód wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów postepowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja podlegała oddaleniu.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutu naruszenia art. 365 i 366 kpc należy stwierdzić , że jest on niezasadny. Wbrew twierdzeniom pozwanego , zasada jego odpowiedzialności za szkodę powstałą po stronie powoda na skutek nienależytego wykonania przez pozwanego zobowiązania (art. 471 k.c.), wynikającego ze złożonego przez powoda w kwietniu 2017 roku zamówienia na dostarczenie przez pozwanego kleju, została w sposób jednoznaczny ustalona - mocą nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym, wydanego przez Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy w dniu 30 października 2017 roku, sygn. akt: VIII GNc 6265/17. Na skutek braku wniesienia przez pozwanego sprzeciwu, przedmiotowy nakaz zapłaty stał się prawomocny. Identyczne stanowisko w tej kwestii zajął także Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy w wyroku z dnia 30 czerwca 2020 roku, wydanym w toczącej się między stronami sprawie o sygn. akt VIII Ga 549/19. Tym wyrokiem, zmieniającym wyrok Sądu Rejonowego w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy z dnia 19 września 2019 roku, sygn. akt VIII GC 3056/18 upr, Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 7.875 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 4 lipca 2017 roku do dnia zapłaty oraz kosztami procesu. Słusznie powód wywodzi , iż poprzednie orzeczenia odnosiły się do stanu faktycznego tożsamego z tym występującym w niniejszej sprawie. Przedmiotowa sprawa dotyczy bowiem tożsamej umowy, tożsamego zachowania pozwanego (zawinionego nienależytego wykonania zobowiązania wynikającego z umowy), tożsamego zdarzenia szkodowego i tożsamych skutków tego zdarzenia. Jak wskazał Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wyroku z dnia 30 czerwca 2020 r. , identyczność podstawy faktycznej żądania w sprawie VIIII GC 3056/18 oraz poprzednio prowadzonej między stronami wynika z uzasadnień obu pozwów. Tożsame są również istotne dla rozstrzygnięcia dowody powołane dla jej uzasadnienia. Również w obecnej sprawie mamy do czynienia z taką samą sytuacją. Jedyne co różni sprawę obecną od spraw VIII GC 3056/18 oraz VIII GNc 6256/17 jest okoliczność , iż w obu poprzednio toczących się sprawach jako czysto formalną podstawę roszczenia powód powołał notę obciążeniową nr (...) z 21 czerwca 2017 r. na kwotę 9.135 zł a obecnie powołał noty obciążeniowe nr (...) z 22 maja 2017 r. na kwotę 19.530 zł oraz (...) z 4 lipca 2017 r. na kwotę 11.340 zł. W tym pozwany upatruje naruszenia art. 365 i 366 kpc , wskazując , że – jego zdaniem – obecna sprawa jest tylko podobna a nie tożsama ze sprawami VIII GC 3056/18 oraz VIII GNc 6256/17.

Oczywistym jest , że w obecnej sprawie powód nie dochodzi kwoty 9.135 zł ujętej w nocie obciążeniowej nr (...) , gdyż dochodziłby po raz kolejny tego samego roszczenia , co stanowiłoby naruszenie m. in. art. 366 kpc. Jednakże samo dochodzenie innych kwot z innych not obciążeniowych nie zmienia faktu , że zasada odpowiedzialności pozwanego jest ta sama. Wynika ona bowiem z dostarczenia powodowi – na podstawie jednego zamówienia z kwietnia 2017 r. – wadliwego kleju (...) Przy użyciu tego kleju powód łączył ze sobą powierzchnie z tworzywa ABS będące detalami do ciągników URSUS. Część z tych wadliwych detali powód sprzedał producentowi ciągników i były one reklamowane a części nie sprzedał wobec stwierdzenia wad we własnym zakresie i nie uzyskał z tego tytułu żadnych środków.

W niniejszej sprawie powód dochodzi od pozwanego odszkodowania za szkody wynikłe wskutek wadliwości elementów z tworzywa ABS sklejonych dostarczonym mu przez pozwanego klejem (...) z tego samego zamówienia co w obu sprawach poprzednich. Różnica wynika wyłącznie z faktu , że roszczenie dotyczy dalszych elementów do ciągników , co do których wystawiono dwie dodatkowe noty obciążeniowe. Jest to po prostu dalsza część roszczenia , które powód mógłby objąć jednym pozwem.

Pozwany nie kwestionował w niniejszej sprawie , iż dostawa kleju była tylko jedna. Nie podnosił także aby powód do klejenia wskazanych wyżej detali używał innego kleju niż dostarczony przez pozwanego w owym zamówieniu. Nie kwestionował także samej ilości oraz jednostkowej wartości uszkodzonych detali klejonych przy użyciu dostarczonego przez niego kleju. Jego zarzuty – oprócz kwestii wadliwości kleju – dotyczyły zasadniczo okoliczności , iż powód nie sprzedał części wadliwych detali a także stosunku wartości kleju do wartości wadliwych detali , co – zdaniem pozwanego – stanowiło naruszenie zasad współżycia społecznego. Należy wskazać , iż okoliczność , że powód nie sprzedał części owych detali nie ma znaczenia dla zakresu odpowiedzialności pozwanego , gdyż powód poniósł z tego tytułu szkodę w postaci utraconych korzyści z uwagi na nieuzyskanie przychodu z ich sprzedaży ( por. art. 361 § 2 kc dotyczący szkody z tytułu utraconych korzyści ). Również wartość kleju nie ma znaczenia dla wartości wyrządzonej szkody. Oczywistym jest bowiem , że szkodę w dużej wysokości można wyrządzić przy pomocy mienia o niskiej wartości , czego przykładem może być chociażby wypadek drogowy , gdzie sprawca uszkadza pojazd o wysokiej wartości samemu jadąc starym niewiele wartym pojazdem. Należy zauważyć przy tym , iż owe zarzuty nie pojawiają się już w apelacji.

Co zaś do wadliwości kleju , to kwestia ta leży u podstawy odpowiedzialności pozwanego. Bez sprzedaży wadliwego kleju przez pozwanego powód nie poniósłby bowiem szkody. Kwestia ta , jak słusznie wywiódł SO w wyroku z 30 czerwca 2020 roku, sygn. akt: VIII Ga 549/19 , została już prawomocnie przesądzona w sprawie VIII GNc 6265/17 Sądu Rejonowego w Bydgoszczy, które to rozstrzygnięcie jest w niniejszej sprawie wiążące (art. 365 § 1 k.p.c.).

Zgodnie z art. 365 § 1 k.p.c. orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej. Sąd w niniejszym składzie w pełni podziela stanowisko zawarte w wyroku z 30 czerwca 2020 r. , iż należy zgodzić się z akceptowanym obecnie powszechnie w judykaturze poglądem, iż zasada odpowiedzialności pozwanego, przesądzona w prawomocnym wyroku uwzględniającym część roszczenia, jest wiążąca w sprawie o zasądzenie pozostałej części tego roszczenia. W uchwale z dnia 29 marca 1994 r., III CZP 29/94 (Monitor Prawniczy 2015, nr 2, poz. 85), Sąd Najwyższy trafnie wskazał, że w procesie o dalszą – ponad prawomocnie uwzględnioną – część świadczenia z tego samego stosunku prawnego, sąd nie może w niezmienionych okolicznościach orzec odmiennie o zasadzie odpowiedzialności pozwanego. Skutek materialno-prawny prawomocnego orzeczenia oznacza, że prawomocne orzeczenie odpowiada rzeczywistemu stanowi prawnemu, potwierdza go i czyni niewątpliwym. Jeśli zatem dane zagadnienie prawne, będące przesłanką rozstrzygnięcia, zostało prawomocnie rozstrzygnięte w pierwszym procesie między tymi samymi stronami, będzie ono stanowić kwestię wstępną (prejudycjalną) w innym procesie, w którym dochodzone jest inne nawet żądanie. Związanie prawomocnym orzeczeniem oznacza więc, że sąd obowiązany jest uznać, iż kwestia prawna, która była już przedmiotem rozstrzygnięcia w innej sprawie, a która ma znaczenie prejudycjalne w sprawie przez niego rozpoznawanej, kształtuje się tak, jak przyjęto w prawomocnym wcześniejszym wyroku. W późniejszym procesie kwestia ta nie może być już ponownie badana (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 maja 2003 r., I CKN 263/01, Monitor Prawniczy 2015, nr 2, s. 85). Nie jest w świetle powyższego dopuszczalne odmienne ustalenie zaistnienia, przebiegu i oceny istotnych dla danego stosunku prawnego zdarzeń faktycznych w kolejnym postępowaniu, chociażby przedmiot tych spraw się różnił (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 kwietnia 2011 r., I PK 225/10, LEX nr 896456). Związanie prawomocnym orzeczeniem w innym postępowaniu oznacza wreszcie, że obowiązek uznania danej kwestii prawnej (prejudycjalnej) za rozstrzygniętą zachodzi nawet wówczas jeżeli argumentacja prawna, na której opiera się to rozstrzygnięcie jest nietrafna (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 20 maja 2014 r., I PK 295/13, LEX nr 1483572). Związanie takie oznacza niedopuszczalność nie tylko dokonywania ustaleń sprzecznych z nim, ale nawet przeprowadzania postępowania dowodowego w tym zakresie (zob. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 marca 2008 r., IV CSK 441/07, LEX nr 376385).

Należy przyznać , iż w orzecznictwie wyrażany był pogląd zgodnie z którym sąd wiąże jedynie sama treść prawomocnego rozstrzygnięcia (określona w sentencji), a nie będzie on związany zarówno ustaleniami faktycznymi poczynionymi w innej sprawie, jak i poglądami prawnymi wyrażonymi w uzasadnieniu zapadłego w niej orzeczenia (zob. np. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2005 r., V CK 702/04, LEX nr 402284; z dnia 15 listopada 2007 r., II CSK 347/07, LEX nr 345525; z dnia 7 kwietnia 2016 r., III CSK 276/15, LEX nr 2044479 oraz postanowienie SN z dnia 3 czerwca 2009 r., IV CSK 511/08, LEX nr 511989). Jednak nie może budzić wątpliwości, że z perspektywy kolejnych postępowań moc wiążącą z pewnością uzyskają te ustalenia i oceny, które dotyczą tego o czym wcześniej orzeczono w związku z tożsamą podstawą sporu. Moc wiążąca odnosi się zatem do „skutku prawnego” stanowiącego przedmiot orzekania (zob. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 29 września 2017 r., V CSK 10/17, LEX nr 2395406).

W wyroku Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 10 grudnia 2019 roku (I ACa 651/19, Legalis nr 2315160) wskazano iż podstawa faktyczna i prawna rozstrzygnięcia jest niewątpliwie pojęciem szerszym od pojęcia podstawy sporu. Sąd orzekając musi zatem stwierdzić, na czym polega spór w danej sprawie. Uwzględniając, że prawomocność materialna oddziałuje w aspekcie pozytywnym, jako moc wiążąca oraz negatywnym, jako powaga rzeczy osądzonej, należy stwierdzić, że zasięg ustaleń prawomocnego wyroku korzystających z ochrony musi być ten sam, niezależnie od tego, z jakim aspektem prawomocności mamy do czynienia. W ujęciu tym chodzi bowiem o jedną i tę samą instytucję, prawomocność materialną, oddziałującą dwukierunkowo. Walor niewzruszalności uzyskują zatem te same ustalenia; w zależności od tego czy przedmiot kolejnego procesu jest identyczny czy tylko wykazuje związek z przedmiotem poprzedniego procesu, różny jest jedynie sposób, w jaki ochrona ta przejawia się. W kolejnym postępowaniu, które wykazuje związek z poprzednim, sąd ma obowiązek przyjąć, że istotna z punktu widzenia zasadności żądania kwestia kształtowała się tak, jak to zostało rozstrzygnięte w prawomocnym wyroku. Konsekwencją tego jest niedopuszczalność innej oceny prawnej co do okoliczności objętych prawomocnym rozstrzygnięciem (vide: wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 19 października 2012 roku, V CSK 484/11, M. Praw. 2015/2/85; z dnia 18 maja 2016 roku V CSK 603/15).

Moc wiążąca orzeczenia (art. 365 § 1 k.p.c.) aktualizuje się wtedy, gdy rozpoznawana jest inna sprawa niż ta, w której wydano poprzednie orzeczenie oraz gdy kwestia rozstrzygnięta innym wyrokiem stanowi zagadnienie wstępne (prejudycjalne). Wynikający z mocy wiążącej prawomocnego orzeczenia walor prawny zawartego w jego treści rozstrzygnięcia (osądzenia) występuje w nowej sprawie pomiędzy tymi samymi stronami, chociaż przedmiot obu spraw jest inny. W takiej nowej sprawie skutek pozytywny (materialny) rzeczy osądzonej w innej sprawie (art. 366 k.p.c.) przejawia się w tym, że rozstrzygnięcie zawarte w prawomocnym orzeczeniu (rzecz osądzona) stwarza stan prawny taki, jaki z niego wynika. Sądy rozpoznające między tymi samymi stronami nowy spór muszą więc przyjmować, że dana kwestia prawna kształtuje się tak, jak przyjęto to w prawomocnym, wcześniejszym wyroku (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 kwietnia 2018 r., I PK 121/17, LEX nr 2508169). Wiążąca jest zatem treść rozstrzygnięcia o przedmiocie sporu, w takim zakresie w jakim określa istotę danego stosunku prawnego, wypowiadając się w sposób stanowczy o żądaniu (tak np. Sąd Najwyższy w wyrokach: z dnia 15 marca 2002 r., II CKN 1415/00, LEX nr 53284 oraz z dnia 29 marca 2006 r., II PK 163/05, OSNP 2007, nr 5-6, poz. 71, a także w uzasadnieniu uchwały z dnia 12 lipca 2018 r., III CZP 3/18, OSNC 2019, nr 5, poz. 53).

Należy ponownie podkreślić , iż roszczenia stanowiące przedmiot niniejszego oraz zakończonych już prawomocnie postępowań (przed Sądem Rejonowym w Bydgoszczy w sprawie VIII GNc 6265/17 oraz w sprawie VIII GC 3056/18 ) wynikają z tego samego stosunku prawnego między stronami i są oparte na tych samych okolicznościach faktycznych. Wskazać trzeba w tym miejscu, że prawomocny nakaz zapłaty ma moc wyroku (art. 353 ² i art. 504 § 2 k.p.c. a obecnie – art. 480 ² § 4 k.p.c.). Z tego względu nakaz zapłaty zasądzający świadczenie stwarza powagę rzeczy osądzonej, przesądza bowiem kwestię istnienia stosunku prawnego, lub prawa, z którego wynika zasądzone roszczenie (tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 7 czerwca 2013 r., I CSK 644/12, LEX nr 1360164; por. także postanowienie SN z dnia 13 czerwca 2017 r., IV CSK 691/16, niepublikowane). Jak to wyżej opisano taki stan (powagi rzeczy osądzonej) rodzi określone konsekwencje także na gruncie niniejszego postępowania między tymi samymi stronami.

Wobec powyższego Sąd orzekający w niniejszej sprawie pozostawał związany wymienionymi prawomocnymi orzeczeniami (nakazem zapłaty oraz wyrokiem ) zgodnie z opisanymi wyżej zasadami wynikającymi z przepisów art. 365 § 1 i art. 366 k.p.c. W związku z tym nie mógł on ponownie rozważać kwestii, które były już przedmiotem prawomocnych rozstrzygnięć. W rozpoznawanej sprawie – w niezmienionych okolicznościach faktycznych – nie można już dokonywać odmiennej oceny prawnej zasady odpowiedzialności pozwanego, niż zawarta w prejudykacie, jakim jest wymieniony nakaz zapłaty , która ta ocena została potwierdzona w wyroku SO z 30 czerwca 2020 r.

Należy także w pełni podzielić pogląd SO wyrażony w orzeczeniu wydanym w sprawie VIII Ga 549/19 , iż w orzecznictwie wskazuje się, że niejednokrotnie aby ustalić granice powagi rzeczy osądzonej (związania) należy posłużyć się treścią uzasadnienia (zob. uzasadnienie wyroku SN z dnia 20 stycznia 2011 r., I UK 239/10, LEX nr 738532). Jeśli zaś – jak w sprawie VIII GNc 6265/17 – uzasadnienie orzeczenia (nakazu) nie zostało sporządzone, sąd orzekający musi sam – na podstawie akt innej sprawy – odtworzyć rozumowanie sądu (referendarza sądowego), który wydał badane rozstrzygnięcie, aby ustalić granice związania (zob. m.in. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 17 września 1957 r., I CO 20/57, OSPiKA 1958 Nr 10, poz. 261; oraz wyroki SN z dnia 15 marca 2002 r., II CKN 1415/00, LEX nr 53284; z dnia 3 czerwca 2008 r., I UK 323/07, OSNP 2009 Nr 19-20, poz. 267, a także z dnia 19 października 2010 r., II BU 4/10, OSNP 2012, Nr 1-2, poz. 24). Słusznie wywiódł Sąd Okręgowy , iż biorąc pod uwagę treść pozwu w sprawie VIII GNc 6265/17, a także załączonych do niego dokumentów , odtworzenie tego rozumowania nie nastręcza trudności.

Na tej podstawie uznać trzeba, że występuje tutaj bezwzględne związanie w rozumieniu art. 365 § 1 k.p.c. z uwagi na prejudykat przesądzający istotne dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie kwestie zasady odpowiedzialności pozwanego oraz jej zakresu (tak Sąd Apelacyjny w Gdańsku w uzasadnieniu wyroku z dnia 26 lutego 2016 r. w sprawie V ACa 806/15, LEX nr 2106909). Nie do pomyślenia w ramach porządku prawnego byłaby sytuacja, w której różne sądy w oparciu o tożsame okoliczności faktyczne i na tle tego samego stosunku prawnego (między tymi samymi stronami) wydawałyby sprzeczne rozstrzygnięcia. W granicach związania wcześniej wydanym prawomocnym orzeczeniem Sąd może więc, a nawet jest obowiązany, w ogóle pominąć postępowanie dowodowe, a także analizę prawną (tak Sąd Najwyższy m.in. w wyrokach z dnia 19 października 2010 r., II BU 4/10, OSNP 2012, Nr 1-2, poz. 24 i z dnia 20 stycznia 2011 r., I UK 239/10, LEX nr 738532). Słusznie zatem SR w Bydgoszczy pominął dowody wymienione w postanowieniu z dnia 23 listopada 2021 r.

Należy podnieść także , co szczegółowo opisał SO w uzasadnieniu wyroku w sprawie VIII Ga 549/19 , że powód nie doprowadził do podważenia prawomocności nakazu zapłaty w sprawie VIII GNc 6265/17 SR w Bydgoszczy i do dnia dzisiejszego ta sytuacja się nie zmieniła.

Odnosząc się do zarzutu pozwanego dotyczącego pozbawienia pozwanego możliwości obrony swoich praw , również on okazał się niezasadny. Pozwany w niniejszej sprawie nie został pozbawiony możności obrony swoich praw. Jak to się ujmuje w orzecznictwie , pozbawienie możliwości obrony swych praw w rozumieniu art. 379 pkt 5 kpc zachodzi, jeżeli z powodu wadliwości procesowych sądu lub strony przeciwnej, będących skutkiem naruszenia konkretnych przepisów kodeksu postępowania cywilnego, których nie można było usunąć przed wydaniem orzeczenia w danej instancji, strona nie mogła, wbrew swej woli, brać i nie brała udziału w postępowaniu lub jego istotnej części ( por. postanowienie SN z dnia 11 sierpnia 2022 r. , I CSK 2318/22 ). Pozwany był zawiadamiany o terminach posiedzeń , doręczano mu orzeczenia i pisma procesowe , brał aktywny udział w postępowaniu. Nieuwzględnienie przez sąd rozpoznający sprawę wniosków dowodowych strony nie stanowi pozbawienia jej możności obrony swych praw w rozumieniu art. 379 pkt 5 k.p.c. i nie może uzasadniać zarzutu nieważności postępowania ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 października 2001 r., IV CKN 478/00, LEX nr 52795).

Przechodząc na koniec do zarzutu naruszenia art. 2 i 45 Konstytucji RP , również i ten zarzut należy uznać za nieuzasadniony. W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 5 października 2021 roku (I NSNc 49/19, Legalis nr 2642598), który zresztą powołał pozwany w apelacji , wskazano, iż obydwa skutki prawomocnego formalnie orzeczenia (moc wiążącą oraz powagę rzeczy osądzonej) określa się łącznie mianem prawomocności materialnej. Rodzi ona dwojakiego rodzaju skutki: pozytywny i negatywny. Skutek pozytywny (materialny) rzeczy osądzonej przejawia się w tym, że rozstrzygnięcie zawarte w prawomocnym orzeczeniu (rzecz osądzona) stwarza stan prawny taki, jaki z niego wynika. Sądy rozpoznające między tymi samymi stronami nowy spór muszą przyjmować, że dana kwestia prawna kształtuje się tak, jak przyjęto to w prawomocnym, wcześniejszym wyroku, a więc w ostatecznym rezultacie procesu uwzględniającym stan rzeczy na datę zamknięcia rozprawy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 lutego 2014 r., I UK 329/13). Negatywną konsekwencją procesową tego, że prawomocny wyrok korzysta z powagi rzeczy osądzonej, jest natomiast wyłączenie możliwości skutecznego wszczęcia postępowania w tym samym przedmiocie i między tymi samymi stronami (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 29 stycznia 1997 r., I CKU 65/96), tj. zasada ne bis in idem.

Należy podzielić pogląd powoda , iż brak wniesienia przez pozwanego sprzeciwu od nakazu zapłaty w sprawie VIII GNc 6265/17 , w którym to sprzeciwie pozwany wykazywałby okoliczności wyłączające jego odpowiedzialność odszkodowawczą względem powoda, skutkuje niemożnością powoływania się przez pozwanego na owe okoliczności w toku niniejszego postępowania co nie stanowi jednak naruszenia prawa pozwanego do sądu (art. 2 i art. 45 ust. 1 Konstytucji).

Zważyć trzeba , iż prawomocne orzeczenie sądu opiera swoje znaczenie na prawach podmiotowych, o które proces się toczył, a udzielając ochrony prawnej (bądź też odmawiając jej udzielenia) realizuje również samo prawo do wymiaru sprawiedliwości, mające swoje konstytucyjne źródła (art. 45 ust. 1 Konstytucji RP). Dopuszczenie możliwości rozbieżnego oceniania zasadności tego samego roszczenia, w tych samych okolicznościach, w różnych orzeczeniach byłoby zaprzeczeniem społecznie oczekiwanych reguł ochrony prawnej i naruszeniem zasady zaufania do wymiaru sprawiedliwości. Moc wiążąca ma gwarantować poszanowanie prawomocnego orzeczenia sądu, regulującego stosunek prawny będący przedmiotem rozstrzygnięcia. Prawomocne orzeczenie, z punktu widzenia jego prejudycjalnego znaczenia także w innej sprawie, swą mocą powoduje, że nie tylko nie może ono być zmienione lub uchylone, ale że nie jest możliwe odmienne ocenianie i uregulowanie tego samego stosunku prawnego, w tych samych okolicznościach faktycznych i prawnych, między tymi samymi stronami (por. np. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 23 marca 2006 r., IV CSK 89/05, OSNC 2007, nr 1, poz. 15; z dnia 6 marca 2014 r., V CSK 203/13, OSNC 2015, nr 2, poz. 23; a także z dnia 4 listopada 2016 r., I CSK 736/15, LEX nr 2156645).

To właśnie wydanie w niniejszej sprawie orzeczenia odmiennego od orzeczeń w sprawach VIII GNc 6265/17 oraz VIII GC 3056/18 , w tożsamym stanie faktycznym , gdzie jedyną różnicą było żądanie przez powoda zapłaty innej kwoty , wskazanej w innych notach obciążeniowych , przy niezmienionej jednak zasadzie odpowiedzialności pozwanego , należałoby uznać za naruszenie art. 2 i 45 Konstytucji.

W związku z powyższym apelacja jako niezasadna podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 kpc.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono zgodnie z art. 98 kpc , obciążając nimi pozwanego. Na koszty powoda składało się wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 1.800 zł , zgodnie z § 2 pkt 5 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.