II CNP 54/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:11-05-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CNP 54/14
POSTANOWIENIE
Dnia 12 marca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Anna Owczarek
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 12 marca 2015r.,
skargi J. S.
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w K.
z dnia 25 czerwca 2014r., wydanego
w sprawie z powództwa L. C. I. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.
przeciwko J. S.
o roszczenia z umowy najmu,
1) odrzuca skargę
2) oddala wniosek L. C. I. Spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością w W. o zasądzenie zwrotu kosztów
postępowania skargowego.
UZASADNIENIE
2
J. S. wniósł skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
wyroku Sądu Okręgowego w K. z 25 czerwca 2014 r., zmieniającego wyrok Sądu
Rejonowego w K. z 31 grudnia 2013 r. poprzez uwzględnienie powództwa L. C. I.
sp. z o.o. z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 18.934,87 zł tytułem czynszu i opłat
eksploatacyjnych z tytułu umowy najmu lokalu użytkowego i pomieszczeń
magazynowych oraz oddalającego apelację powoda w pozostałym zakresie.
Skarżący podniósł, że wyrok jest niezgodny z art. 382, art. 235 § 1, art. 278
§ 1, art. 210 § 1 i 2 i art. 328 § 2 k.p.c. oraz z art. 45 § 1 Konstytucji RP. Jako
podstawę skargi wskazał naruszenie prawa procesowego, tj. art. art. 382, art. 235
§ 1, art. 278 § 1, art. 210 § 1 i 2 i art. 328 § 2 k.p.c. polegające na dokonaniu
ustaleń odmiennych jak Sąd pierwszej instancji bez przeprowadzenia
w postępowaniu apelacyjnym uzupełniającego postępowania dowodowego.
Skarżący nie wskazał wysokości doznanej szkody i stwierdził,
że „uprawdopodobniając jej wyrządzenie zgłasza jako dowód ten wyrok”.
W uzasadnieniu wskazał ponadto, że wyrok ten może stanowić podstawę
egzekucji zasądzonej nim kwoty.
Sąd Najwyższy zważył:
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
jest środkiem prawnym mającym, poprzez zakwestionowanie zgodności z prawem
orzeczenia, przesądzić jedną z przesłanek deliktowej odpowiedzialności
odszkodowawczej Skarbu Państwa. Stanowi ona nadzwyczajny, sformalizowany
środek procesowy, zatem przepisy ja regulujące powinny być wykładane ściśle (por.
wyroki Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2006 r., I CNP 14/06, nie publ., z dnia
28 marca 2007 r., II CNP 124/06, nie publ., z dnia 25 marca 2009 r., V CNP 93/08,
nie publ., z dnia 3 czerwca 2009 r., IV CNP 116/08, nie publ.). Zgodnie
z ugruntowanym poglądem judykatury niezgodność musi mieć charakter
kwalifikowany, a nadto oczywisty. Orzeczenie niezgodne z prawem to takie, które
jest widocznie sprzeczne z zasadniczymi i niepodlegającymi różnej wykładni
przepisami, albo wydane w wyniku rażąco błędnej wykładni lub niewłaściwego
3
zastosowania prawa o charakterze oczywistym i nie wymagającym głębszej analizy
prawnej, uchybiającym ogólnie przyjętym standardom rozstrzygnięć, któremu
towarzyszy rażąco błędna wykładnia lub niewłaściwe zastosowanie prawa (por.
m.in. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 4 stycznia 2007 r., V CNP 132/06, OSNC
2007, nr 11, poz. 174; z dnia 7 lipca 2006 r., I CNP 33/06, OSNC 2007, nr 2, poz.
35; z dnia 31 marca 2006 r., IV CNP 25/05, OSNC 2007, nr 1, poz. 17). Oznacza to,
że podstawą uwzględnienia skargi nie może być każde uchybienie przepisom
prawa, nawet jeżeli wystąpiło w toku postępowania (por. wyroki Sądu Najwyższego
z dnia 7 listopada 2007 r., II CNP 129/07, nie publ., z dnia 29 października 2008 r.,
IV CNP 45/08, nie publ.).
Zgodnie z art. 4245
§ 1 k.p.c., do elementów konstrukcyjnych skargi należą:
oznaczenie zaskarżonego orzeczenia, przytoczenie i uzasadnienie podstaw skargi,
wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne,
uprawdopodobnienie powstania szkody w wyniku wydania zaskarżonego
orzeczenia oraz wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w innym
trybie nie było i nie jest możliwe.
Judykatura wskazuje, że wszystkie wymogi skargi wymienione w art. 4245
§ 1
k.p.c. muszą być spełnione, aby pismo strony można było uznać za skargę (por.
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 listopada 2007 r., III CNP 78/07, nie
publ.). Brak któregokolwiek z elementów konstrukcyjnych skargi jest brakiem
istotnym, nie usuwalnym w postępowaniu naprawczym i powoduje jej odrzucenie
a limine (zob. np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 stycznia 2006 r.,
III CNP 26/05, nie publ.).
Przedstawiona skarga przedmiotowym wymogom nie odpowiada, a jej wady
mają charakter nieusuwalny.
Po pierwsze niewystarczające w zakresie obowiązku wskazania w skardze
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia wysokości
szkody powstałej na skutek wydania takiego wyroku jest ograniczenie się do
wskazania wartości przedmiotu zaskarżenia w nagłówku pisma procesowego (por.
4
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 listopada 2013 r., II CNP 38/13, nie
publ.).
Po drugie skarżący nie wykazał przesłanki uprawdopodobnienia wyrządzenia
szkody. Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem Sądu Najwyższego powołanie się na
wystąpienie szkody, bez wyraźnego i ścisłego określenia jej wysokości,
przedstawienia przekonującej argumentacji prawnej, która mogłaby wskazywać,
że została ona rzeczywiście wyrządzona, jak również bez powołania dowodów
bądź środków uwiarygodniających twierdzenia strony w tym zakresie, samo w sobie
nie jest wystarczające dla oceny zachowania obowiązku uprawdopodobnienia
szkody (por. m.in. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 18 listopada 2014 r.,
IV CNP 33/14; z dnia 9 grudnia 2013 r., II CNP 43/13; z dnia 31 października
2013 r., III CNP 28/13 – nie publ.). W szczególności nie może być uznane za
wystarczające odwołanie do treści kwestionowanego wyroku poprzez wskazanie,
że co do objętej nim kwoty może być prowadzona egzekucja. Zgodnie przyjęto
bowiem, że wymóg z art. 4245
§ 1 k.p.c. dotyczy szkody już poniesionej, a nie
hipotetycznej (por. m.in. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 17 czerwca
2008 r., I BP 52/07; z dnia 15 listopada 2011 r., IV CNP 60/11; z dnia 24 stycznia
2013 r., III CNP 32/12 – nie publ.). Skarżący nie wykazał, że uiścił już kwotę
zasądzoną zaskarżonym wyrokiem, a zatem że w ogóle poniósł uszczerbek
majątkowy. Późniejsze o ponad pół roku od wniesienia skargi przedstawienie
dowodu, że postępowanie egzekucyjne zostało wszczęte nie sanuje wady skargi ze
skutkiem wstecznym.
Po trzecie nieprawidłowe, nie odpowiadające treści kwestionowanego
orzeczenia, jest oznaczenie strony powodowej.
Z tych względów Sąd Najwyższy odrzucił skargę o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego wyroku, jako niespełniającą wymagań
ustawowych (art. 4248
§ 1 k.p.c.).
O kosztach postępowania skargowego orzeczono w oparciu o zasadę
słuszności, uwzględniając wynik postępowania i sytuację materialną pozwanego
(art. 102 w zw. z art. 391 § 1, art. 39821
i art. 42412
k.p.c.).
5
POSTANOWIENIE
Dnia 12 marca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Anna Owczarek
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 12 marca 2015r.,
skargi J. S.
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w K.
z dnia 25 czerwca 2014r., wydanego
w sprawie z powództwa L. C. I. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.
przeciwko J. S.
o roszczenia z umowy najmu,
1) odrzuca skargę
2) oddala wniosek L. C. I. Spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością w W. o zasądzenie zwrotu kosztów
postępowania skargowego.
UZASADNIENIE
2
J. S. wniósł skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
wyroku Sądu Okręgowego w K. z 25 czerwca 2014 r., zmieniającego wyrok Sądu
Rejonowego w K. z 31 grudnia 2013 r. poprzez uwzględnienie powództwa L. C. I.
sp. z o.o. z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 18.934,87 zł tytułem czynszu i opłat
eksploatacyjnych z tytułu umowy najmu lokalu użytkowego i pomieszczeń
magazynowych oraz oddalającego apelację powoda w pozostałym zakresie.
Skarżący podniósł, że wyrok jest niezgodny z art. 382, art. 235 § 1, art. 278
§ 1, art. 210 § 1 i 2 i art. 328 § 2 k.p.c. oraz z art. 45 § 1 Konstytucji RP. Jako
podstawę skargi wskazał naruszenie prawa procesowego, tj. art. art. 382, art. 235
§ 1, art. 278 § 1, art. 210 § 1 i 2 i art. 328 § 2 k.p.c. polegające na dokonaniu
ustaleń odmiennych jak Sąd pierwszej instancji bez przeprowadzenia
w postępowaniu apelacyjnym uzupełniającego postępowania dowodowego.
Skarżący nie wskazał wysokości doznanej szkody i stwierdził,
że „uprawdopodobniając jej wyrządzenie zgłasza jako dowód ten wyrok”.
W uzasadnieniu wskazał ponadto, że wyrok ten może stanowić podstawę
egzekucji zasądzonej nim kwoty.
Sąd Najwyższy zważył:
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
jest środkiem prawnym mającym, poprzez zakwestionowanie zgodności z prawem
orzeczenia, przesądzić jedną z przesłanek deliktowej odpowiedzialności
odszkodowawczej Skarbu Państwa. Stanowi ona nadzwyczajny, sformalizowany
środek procesowy, zatem przepisy ja regulujące powinny być wykładane ściśle (por.
wyroki Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2006 r., I CNP 14/06, nie publ., z dnia
28 marca 2007 r., II CNP 124/06, nie publ., z dnia 25 marca 2009 r., V CNP 93/08,
nie publ., z dnia 3 czerwca 2009 r., IV CNP 116/08, nie publ.). Zgodnie
z ugruntowanym poglądem judykatury niezgodność musi mieć charakter
kwalifikowany, a nadto oczywisty. Orzeczenie niezgodne z prawem to takie, które
jest widocznie sprzeczne z zasadniczymi i niepodlegającymi różnej wykładni
przepisami, albo wydane w wyniku rażąco błędnej wykładni lub niewłaściwego
3
zastosowania prawa o charakterze oczywistym i nie wymagającym głębszej analizy
prawnej, uchybiającym ogólnie przyjętym standardom rozstrzygnięć, któremu
towarzyszy rażąco błędna wykładnia lub niewłaściwe zastosowanie prawa (por.
m.in. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 4 stycznia 2007 r., V CNP 132/06, OSNC
2007, nr 11, poz. 174; z dnia 7 lipca 2006 r., I CNP 33/06, OSNC 2007, nr 2, poz.
35; z dnia 31 marca 2006 r., IV CNP 25/05, OSNC 2007, nr 1, poz. 17). Oznacza to,
że podstawą uwzględnienia skargi nie może być każde uchybienie przepisom
prawa, nawet jeżeli wystąpiło w toku postępowania (por. wyroki Sądu Najwyższego
z dnia 7 listopada 2007 r., II CNP 129/07, nie publ., z dnia 29 października 2008 r.,
IV CNP 45/08, nie publ.).
Zgodnie z art. 4245
§ 1 k.p.c., do elementów konstrukcyjnych skargi należą:
oznaczenie zaskarżonego orzeczenia, przytoczenie i uzasadnienie podstaw skargi,
wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne,
uprawdopodobnienie powstania szkody w wyniku wydania zaskarżonego
orzeczenia oraz wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w innym
trybie nie było i nie jest możliwe.
Judykatura wskazuje, że wszystkie wymogi skargi wymienione w art. 4245
§ 1
k.p.c. muszą być spełnione, aby pismo strony można było uznać za skargę (por.
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 listopada 2007 r., III CNP 78/07, nie
publ.). Brak któregokolwiek z elementów konstrukcyjnych skargi jest brakiem
istotnym, nie usuwalnym w postępowaniu naprawczym i powoduje jej odrzucenie
a limine (zob. np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 stycznia 2006 r.,
III CNP 26/05, nie publ.).
Przedstawiona skarga przedmiotowym wymogom nie odpowiada, a jej wady
mają charakter nieusuwalny.
Po pierwsze niewystarczające w zakresie obowiązku wskazania w skardze
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia wysokości
szkody powstałej na skutek wydania takiego wyroku jest ograniczenie się do
wskazania wartości przedmiotu zaskarżenia w nagłówku pisma procesowego (por.
4
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 listopada 2013 r., II CNP 38/13, nie
publ.).
Po drugie skarżący nie wykazał przesłanki uprawdopodobnienia wyrządzenia
szkody. Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem Sądu Najwyższego powołanie się na
wystąpienie szkody, bez wyraźnego i ścisłego określenia jej wysokości,
przedstawienia przekonującej argumentacji prawnej, która mogłaby wskazywać,
że została ona rzeczywiście wyrządzona, jak również bez powołania dowodów
bądź środków uwiarygodniających twierdzenia strony w tym zakresie, samo w sobie
nie jest wystarczające dla oceny zachowania obowiązku uprawdopodobnienia
szkody (por. m.in. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 18 listopada 2014 r.,
IV CNP 33/14; z dnia 9 grudnia 2013 r., II CNP 43/13; z dnia 31 października
2013 r., III CNP 28/13 – nie publ.). W szczególności nie może być uznane za
wystarczające odwołanie do treści kwestionowanego wyroku poprzez wskazanie,
że co do objętej nim kwoty może być prowadzona egzekucja. Zgodnie przyjęto
bowiem, że wymóg z art. 4245
§ 1 k.p.c. dotyczy szkody już poniesionej, a nie
hipotetycznej (por. m.in. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 17 czerwca
2008 r., I BP 52/07; z dnia 15 listopada 2011 r., IV CNP 60/11; z dnia 24 stycznia
2013 r., III CNP 32/12 – nie publ.). Skarżący nie wykazał, że uiścił już kwotę
zasądzoną zaskarżonym wyrokiem, a zatem że w ogóle poniósł uszczerbek
majątkowy. Późniejsze o ponad pół roku od wniesienia skargi przedstawienie
dowodu, że postępowanie egzekucyjne zostało wszczęte nie sanuje wady skargi ze
skutkiem wstecznym.
Po trzecie nieprawidłowe, nie odpowiadające treści kwestionowanego
orzeczenia, jest oznaczenie strony powodowej.
Z tych względów Sąd Najwyższy odrzucił skargę o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego wyroku, jako niespełniającą wymagań
ustawowych (art. 4248
§ 1 k.p.c.).
O kosztach postępowania skargowego orzeczono w oparciu o zasadę
słuszności, uwzględniając wynik postępowania i sytuację materialną pozwanego
(art. 102 w zw. z art. 391 § 1, art. 39821
i art. 42412
k.p.c.).
5