Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 października 2016r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu w I Wydziale Cywilnym, w składzie:

Przewodniczący: SSR Michał Włodarek

Protokolant: st. sekr. sąd. Katarzyna Paszczyńska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 października 2016r.

sprawy

z powództwa J. W. (PESEL (...))

przeciwko pozwanemu (...) S.A. z/s w W. (KRS (...))

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) S.A. z/s w W. na rzecz powoda J. W. kwotę 10.080,60zł (dziesięć tysięcy osiemdziesiąt złotych 60/100) wraz z odsetkami:

a.  ustawowymi, z tym że od dnia 1 stycznia 2016r. odsetkami ustawowymi za opóźnienie, w wysokości nie przekraczającej w stosunku rocznym odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi:

- od kwoty 6.800,00zł (sześć tysięcy osiemset złotych 00/100) od dnia 1 sierpnia 2014r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 350,00zł (trzysta pięćdziesiąt złotych 00/100) od dnia 8 sierpnia 2014r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 930,60zł (dziewięćset trzydzieści złotych 60/100) od dnia 8 sierpnia 2014r. do dnia zapłaty,

b.  ustawowymi za opóźnienie w wysokości nie przekraczającej w stosunku rocznym odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od kwoty 2.000,00zł (dwa tysiące złotych 00/100) od dnia 9 sierpnia 2016r. do dnia zapłaty,

2.  oddala powództwo w pozostałej części,

3.  nakazuje pobrać od pozwanego (...) S.A. z/s w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kaliszu tytułem części nieuiszczonych wydatków kwotę 251,52zł (dwieście pięćdziesiąt jeden złotych 52/100),

4.  zasądza od pozwanego (...) S.A. z/s w W. na rzecz powoda J. W. kwotę 1.508,53zł (jeden tysiąc pięćset osiem złotych 53/100) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I C 422/15

UZASADNIENIE

W dniu 4 marca 2015r. powód J. W. skierował do tut. Sądu żądanie zasądzenia od pozwanego (...) S.A. z/s w W. kwoty 6.800zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną w związku ze zdarzeniem z dnia 22 stycznia 2014r. wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 1 sierpnia 2014r. do dnia zapłaty oraz kwot 350zł i 930,60zł tytułem kosztów związanych ze zniszczeniem ubrania i zniszczeniem okularów korekcyjnych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 8 sierpnia 2014r. do dnia zapłaty, a ponadto ustalenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość za wszelkie skutki zdarzenia z dnia 22 stycznia 2014r. oraz zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, że w dniu 22 stycznia 2014r. w miejscowości F. miało miejsce zdarzenie komunikacyjne, w trakcie którego kierująca samochodem marki L. o nr rej. (...) nie zachowała należytej ostrożności, skutkiem czego doszło zderzenia z prowadzonym przez powoda samochodem marki V. (...). Sprawczyni była w dacie zdarzenia ubezpieczona od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. W następstwie zdarzenia zdiagnozowano u powoda J. W. obrażenia w postaci: silnego urazu/skręcenia i naderwania odcinka szyjnego kręgosłupa, urazu głowy połączonego z silnymi dolegliwościami bólowymi, a także zaburzeniami słuchu, stłuczenia barku i ogólnych obrażeń w obrębie całego ciała.

W kolejnych tygodniach po zdarzeniu powód J. W. odczuwał nasilające się bóle głowy oraz kręgosłupa szyjnego, które powodowały problemy z wykonywaniem czynności związanych z normalnym funkcjonowaniem, zaburzenia koncentracji. Powód zażywał leki przeciwbólowe oraz podjął leczenie zdrowia psychicznego oraz korzystał z zabiegów fizjoterapeutycznych.

Powód nadal odczuwa skutki zdarzenia w postaci bolesności w obrębie kręgów szyjnych oraz ma problemy ze słuchem.

Powód dokonał zgłoszenia u pozwanego zaistnienia szkody w celu przeprowadzenia postępowania szkodowego. W związku ze zgłoszeniem pozwany przeprowadził postępowanie szkodowe w ramach którego decyzjami z dnia 5 marca 2014r. i 1 sierpnia 2014r. przyznał powodowi zadośćuczynienie pieniężne za krzywdę w wysokości 1.200zł oraz kwotę 2.621,35zł tytułem poniesionych kosztów leczenia.

W odpowiedzi na pozew pozwany (...) S.A. z/s w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu tego pisma procesowego pozwany wskazał, iż do daty wytoczenia powództwa pozwany przyznał i wypłacił powodowi kwotę 1.200zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 2.621,35zł tytułem poniesionych kosztów leczenia, a wskazana kwota pieniężna wypłacona tytułem zadośćuczynienia jest adekwatna do doznanych przez powoda krzywd związanych ze zdarzeniem drogowym.

W piśmie procesowym z dnia 9 sierpnia 2016r. powód rozszerzył żądanie odszkodowawcze o kwotę 7.000zł do kwoty 13.800zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 6.800zł od dnia 1 sierpnia 2014r. do dnia zapłaty i od kwoty 7.000zł od dnia rozszerzenia powództwa do dnia zapłaty.

Pozwany zakwestionował również w całości rozszerzenie żądania odszkodowawczego i wniósł o jego oddalenie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 22 stycznia 2014r. w miejscowości F. gm. Ż., DK (...) doszło do kolizji drogowej, w której uczestniczyli powód J. W., który poruszał się samochodem osobowym V. (...) o nr rej. (...) oraz inna kierująca, która prowadziła pojazd m-ki L. o nr rej. (...).

Kierująca pojazdem m-ki L. o nr rej. (...) nie zachowała należytej ostrożności i wytworzyła stan niebezpieczeństwa w ruchu, w ten sposób, że nie dostosowała prędkości do panujących warunków na drodze i zjechała na przeciwległy pas powodując zetknięcie z pojazdem kierowanym przez powoda.

W wyniku uderzenia w pojeździe V. (...) otworzyły się dwie czołowe poduszki powietrzne. Kierująca pojazdem m-ki L. o nr rej. (...) została ukarana w postępowaniu mandatowym mandatem karnym za wykroczenie.

W wyniku zdarzenia powód doznał obrażeń ciała oraz uszkodzeniu uległ jego pojazd.

(notatka informacyjna o zdarzeniu drogowym k. 6, przesłuchanie powoda J. W. k. 71-71v, 126-126v)

Powód po zdarzeniu był diagnozowany na Oddziale Ratunkowym w Wojewódzkim Szpitalu (...) w K., gdzie został skierowany do poradni chirurgicznej, neurologicznej i na RTG kręgosłupa i barku.

Powód po zdarzeniu korzystał z porad lekarzy chirurga, neurologa, ortopedy, neurologa i psychiatry, a także okulisty i laryngologa.

U powoda wykonano rtg kręgosłupa i barku lewego, które nie wykazały zmian urazowych w obrębie kośćca tych okolic narządu ruchu, a także urazowych zmian neurologicznych barku. Badanie MR odcinka szyjnego kręgosłupa wykazało na poziomie C5/C6 - krążek wpukla się umiarkowanie dokanałowo modeluje worek oponowy bez ucisku rdzenia kręgowego czy korzeni nerwowych.

U powoda zdiagnozowano skręcenie kręgosłupa szyjnego i stłuczenie stawu barkowego.

W kolejnych dniach po zdarzeniu powód odczuwał nasilające się bóle kręgosłupa i kończyny.

Powód zakupił kołnierz ortopedyczny, który nosił przez okres ok. 30 dni oraz zażywał środki farmakologiczne w postaci leków przeciwbólowych, rozkurczowych, przeciwlękowych i uspokajających oraz przeciwkrzepliwości krwi. Leki przeciwbólowe powód przyjmuje również w chwili obecnej w momencie wystąpienia dolegliwości bólowych.

Powód w związku ze zdarzeniem był niezdolny do pracy.

Powód w związku ze zdarzeniem przechodził rehabilitację, uczęszczał na masaże kręgosłupa, odbył około 12 sesji. Powód powtórzył ten cykl w 2015r.

Proces leczenia powoda trwał ok. 5 miesięcy.

W chwili obecnej powód odczuwa dyskomfort powypadkowy, który objawia się mrowieniem w trakcie dźwigania, a także trzaskami odcinka szyjnego przy ruchach głową.

(karta leczenia w szpitalnym oddziale ratunkowym k. 7, skierowanie do poradni specjalistycznej k. 8, 9, 10, kopie druków (...) k. 11-13, kopia historii choroby k. 14-25, 26-31, 32-34,35-37, płyta Cd k. 57v, dokumenty akt szkodowych 504274, przesłuchanie powoda J. W. k. 71-71v, 126-126v)

W wyniku zdarzenia powód doznał skręcenia kręgosłupa szyjnego z nieznacznie nasilonym zespołem bólowym oraz stłuczenia barku lewego.

Wypadek spowodował u powoda naruszenie sprawności organizmu, w szczególności kręgosłupa szyjnego i barku w postaci zespołu bólowego skutkującego długotrwałym uszczerbkiem na zdrowiu w wysokości 5%. Obrażenia te spowodowały trwające 6 tygodni bóle, które w perspektywie czasowej znacznie malały i obecnie mają niewielkie nasilenie. Rodzaj obrażeń, których doznał powód spowodowały przez okres leczenia ograniczenie aktywności życiowej polegającej na konieczności noszenia kołnierza ortopedycznego i unieruchomienia szyi. Uszkodzenia czynności narządów ciała powoda obecnie ustąpiły, są wygojone. Leczenie zostało zakończone i nie należy spodziewać się żadnych nieprzewidzianych następstw w postaci powrotu dolegliwości czy nawrotu choroby.

(opinia sądowo – lekarska k. 93-94, 106)

Powód, w wyniku zdarzenia, poza szkodą na osobie doznał również uszczerbku w mieniu. Uszkodzeniu uległy m.in. kurtka o wartości 350zł i okulary korekcyjne o wartości 930,60zł. Powód wydatkował środki pieniężne na zakup tych rzeczy.

( kopia faktury k. 40, 41, zdjęcie k. 42, oświadczenie k. 43, przesłuchanie powoda J. W. k. 71-71v, 126-126v)

W momencie zdarzenia jego sprawca posiadał zawartą z pozwanym (...) S.A. z/s w W. umowę odpowiedzialności cywilnej z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w związku z ruchem tych pojazdów.

Powód dokonał zgłoszenia u pozwanego zaistnienia szkody na osobie i mieniu w celu przeprowadzenia postępowania szkodowego w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej Ubezpieczyciela sprawcy szkody z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w związku z ruchem tych pojazdów. Postępowanie szkodowe zostało zarejestrowane pod numerem (...).

W związku ze zgłoszeniem pozwany przeprowadził postępowanie szkodowe w ramach którego w dniach 5 marca 2014r. i 1 sierpnia 2014r. przyznał powodowi zadośćuczynienie pieniężne za krzywdę w wysokości po 1.200zł oraz kwotę 2.621,35zł tytułem poniesionych kosztów leczenia.

(kopia decyzji k. 38, 39, dokumenty akt szkodowych 504274, przesłuchanie powoda J. W. k. 71-71v, 126-126v)

Sąd uznał za przydatną do ustalenia stanu faktycznego opinię sporządzoną przez biegłego ortopedę – chirurga urazowego albowiem jest ona pełna, jasna, zrozumiała, wyczerpująca i kompleksowa oraz wewnętrznie spójna. Biegły w opinii udzielił odpowiedzi na wszystkie postawione w tezie dowodowej pytania, sformułowania zawarte w treści opinii pozwalają na zrozumienie wyrażonych w nich ocen i poglądów oraz sposobu dochodzenia do nich, a ponadto biegły przedstawił metodę badawczą, materiał badawczy, na którym się oparł. Wnioski końcowe opinii są zwięzłe i precyzyjne, a ponadto wnioski opinii są logiczne i znajdują oparcie w przeprowadzonych przez biegłego badaniach i nie budzą zastrzeżeń, co do ich trafności w porównaniu z podanym w opinii materiałem badawczym.

Za wiarygodne należało uznać zaliczone w poczet materiału dowodowego dokumenty zgromadzone w postępowaniu albowiem zostały one sporządzone przez uprawnione organy w ramach przysługujących im kompetencji, w sposób rzetelny i fachowy. Ich prawdziwość i autentyczność nie wzbudziła w ocenie Sądu wątpliwości.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje.

Dla ustalenia odpowiedzialności za szkodę niematerialną warunkiem koniecznym jest istnienie adekwatnego związku przyczynowego między krzywdą a zdarzeniem ją wyrządzającym albowiem rolą oraz istotą związku przyczynowego jako przesłanki roszczenia o zadośćuczynienie jest ocena, czy doznana szkoda niemajątkowa może być normalnym skutkiem zdarzenia szkodzącego, przy czym stopień natężenia doznanej krzywdy, tj. rodzaj, charakter, długotrwałość ujemnych przeżyć, a także ich intensywność, stanowi tylko przesłankę określającą wysokość zadośćuczynienia, a nie przesłankę zasadności samego roszczenia z tego tytułu, przy przyjęciu, że treść art. 445 § 1 kc oraz art. 448 kc stanową lex specialis w stosunku do art. 361 § 1 kc – por. wyrok s.apel. w Łodzi z dnia 11 marca 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 1184/13, opubl. LEX nr 1454546, wyrok s.apel. w Białymstoku z dnia 18 czerwca 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 175/14, opubl. LEX nr 1489037, wyrok s.apel. w Gdańsku z dnia 12 czerwca 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 8/14, opubl. LEX nr 1500753, wyrok s.apel. w Katowicach z dnia 12 marca 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 1193/13, opubl. LEX nr 1451641.

Zadośćuczynienie pełni przede wszystkim funkcję kompensacyjną, czyli jego rolą jest wynagrodzenie krzywdy (szkody niemajątkowej) rozumianej jako cierpienie fizyczne (ból i innego rodzaju dolegliwości) i psychiczne (ujemne odczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała lub rozstrojem zdrowia), aby przynajmniej w ten sposób częściowo przywrócić równowagę zachwianą w wyniku popełnienia czynu niedozwolonego. Okoliczność powyższa powoduje, że o rozmiarze należnego zadośćuczynienia decyduje w pierwszym rzędzie rozmiar i natężenie doznanej krzywdy, tj. rodzaj, charakter, długotrwałość cierpień fizycznych i ujemnych doznań psychicznych, ich intensywność, nieodwracalność negatywnych skutków zdrowotnych, np. stopień i trwałość kalectwa, w tym potrzeby stałej rehabilitacji, zażywania środków farmakologicznych, utrata perspektyw na przyszłość, konieczność korzystania z opieki osób trzecich, poczucie wykluczenia i nieprzydatności społecznej, a ponadto prognozy na przyszłość (polepszenie lub pogorszenie stanu zdrowia) oraz towarzyszące jej poczucie bezradności powodowanej koniecznością korzystania z opieki innych osób oraz nieprzydatności społecznej, a także wiek poszkodowanego, konieczność zmiany zatrudnienia, niemożność wykonywania zawodu, uprawiania sportów, pracy twórczej lub artystycznej, utratę kontaktów towarzyskich, zmianę trybu życia, przyzwyczajeń, czy też sposobu spędzania wolnego czasu.

Zmierzenie rozmiaru doznanej krzywdy nie jest możliwe, gdyż krzywda stanowi subiektywne przeżycie danej osoby. Niezbędne jest wszakże odniesienie wysokości żądanej kwoty do konkretnych, obiektywnych okoliczności faktycznych w danej sprawie, a nie do subiektywnego poczucia krzywdy osoby uprawnionej.

Wysokość zadośćuczynienia odpowiadająca doznanej krzywdzie powinna być odczuwalna dla poszkodowanego i przynosić mu równowagę emocjonalną, naruszoną przez doznane cierpienia psychiczne i fizyczne. Zadośćuczynienie przyznawane jest jednorazowo, zatem musi rekompensować całą krzywdę w postaci cierpień fizycznych i psychicznych już doznanych jak i tych, które w związku z doznanym uszkodzeniem ciała wystąpią w przyszłości jako możliwe do przewidzenia następstwa czynu niedozwolonego, a także prognozę na przyszłość – por. wyrok s.apel. w Warszawie z dnia 5 czerwca 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 1670/13, opubl. LEX nr 1509116, wyrok s.apel. w Krakowie z dnia 27 lutego 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 1622/13, opubl. LEX nr 1563513, wyrok s.apel. w Lublinie z dnia 18 listopada 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 615/14, opubl. LEX nr 1587268, wyrok s.apel. w Białymstoku z dnia 6 listopada 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 457/14, opubl. LEX nr 1554625, wyrok s.apel. w Łodzi z dnia 5 lutego 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 936/13, opubl. LEX nr 1439218, wyrok s.apel. w Łodzi z dnia 11 czerwca 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 1593/13, opubl. LEX nr 1480479, wyrok s.apel. w Łodzi z dnia 13 grudnia 2013r. w sprawie o sygn. akt I ACa 829/13, opubl. LEX nr 1416140, wyrok s.apel. w Gdańsku z dnia 15 stycznia 2014r. w sprawie o sygn. akt V ACa 755/13, opubl. LEX nr 1454457

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, iż pomiędzy zdarzeniem i powstałą u powoda szkodą niemajątkową istnieje adekwatny związek przyczynowy, który nie pozostaje w jakiejkolwiek zależności z istniejącymi u niego schorzeniami samoistnym bądź też innymi dolegliwościami, a ocena zdiagnozowanych u powoda schorzeń powypadkowych, ich rodzaj, charakter, rozmiar, jakość, intensywność i czas trwania, wpływ na funkcjonowanie w życiu osobistym i zawodowym oraz starania o odwrócenie ujemnych następstw oceniane przez pryzmat kwantyfikatorów decydujących o wysokości zadośćuczynienia wskazują, iż przyznana przez Sąd kwota zadośćuczynienia w wysokości 8.800zł, których rozmiar oszacowano przy określonych przez biegłego rodzaju, charakteru i rozmiarów cierpień fizycznych i psychicznych powoda, a także procentowej wartości uszczerbku na zdrowiu powoda na poziomie 5%, przy uwzględnieniu przysporzenia uzyskanego w rezultacie postępowania szkodowego w wysokości 1.200zł, nie jest rażąco niska i nadmiernie wygórowana.

Odczucie krzywdy jest pojęciem subiektywnym i niewymiernym, jednak określając wysokość zadośćuczynienia Sąd kierował się przesłankami obiektywnymi, biorąc pod uwagę szeroko rozumiane cierpienia fizyczne i psychiczne poszkodowanego, w tym skutki jakie zdarzenie wywarło na organizmie powoda, w ograniczeniach w życiu codziennym, planach życiowych, w sferze zawodowej, możliwości funkcjonowania w rodzinie i w dotychczasowym środowisku. Przyznanie odpowiedniego zadośćuczynienia oznacza przyznanie takiej kwoty, która rozsądnie oceniana da się określić jako godziwa w realiach danej sprawy. Skutkiem tej oceny winno zaś być zasądzenie zadośćuczynienia, które wystarcza do złagodzenia doznanych cierpień, a zarazem nie premiuje osób o słabszej konstrukcji psychicznej, reagujących intensywniej na sytuacje traumatyczne lub też nie prowadzi do pokrzywdzenia osób o osobowości zamkniętej, kumulującej w sobie wewnętrzne emocje.

Odszkodowanie wypłacone powodowi w ramach postępowania szkodowego Sąd wziął pod uwagę przy określaniu wysokości zadośćuczynienia, co nie jest jednak jednoznaczne z mechanicznym zmniejszeniem sumy zadośćuczynienia o kwotę tego odszkodowania, a jego wysokość oceniana łącznie przedstawia realną, ekonomicznie odczuwalną wartość.

Kwota zadośćuczynienia nie może stanowić źródła wzbogacenia dla poszkodowanego, a jedynym kryterium dla oceny wysokości zasądzonego zadośćuczynienia jest rozmiar krzywdy doznanej przez poszkodowanego. Zadośćuczynienie powinno być bowiem zarazem środkiem pomocy dla poszkodowanego i pozostawać w odpowiednim stosunku do rozmiarów krzywdy, winna ona uwzględniać aktualne warunki i przeciętną stopę życiową społeczności, w której przebywa pokrzywdzony, przy czym rozmiar szkody niemajątkowej, ustala się, uwzględniając moment wyrokowania. – por. wyrok SN z dnia 29 sierpnia 2013r. w sprawie o sygn. akt I CSK 667/12, opubl. LEX nr 1391106, wyrok s.apel. w Warszawie z dnia 17 kwietnia 2013r. w sprawie o sygn. akt VI ACa 974/12, opubl. LEX nr 1362966, wyrok s.apel. w Katowicach z dnia 16 kwietnia 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 940/13, opubl. LEX nr 1466803, wyrok SN z dnia 24 lipca 2014r. w sprawie o sygn. akt II CSK 595/13, opubl. (...) nr (...).

Powód był również uprawniony do żądania zwrotu wydatków z tytułu uszkodzenia odzieży i okularów.

Obowiązek kompensaty kosztów obejmuje wszelkie koszty wywołane zdarzeniem, a więc wszystkie niezbędne i celowe wydatki.

Wykładnia art. 361 § 2 kc i art. 363 § 2 kc prowadzi do wniosku, że ubezpieczyciel, w ramach umowy o odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu, powinien ustalić odszkodowanie w kwocie, która zapewnia przywrócenie doznanych uszkodzeń w mieniu poszkodowanego do stanu sprzed zdarzenia wyrządzającego szkodę jako całości.

Zasada pełnego odszkodowania ma zapewnić całkowitą kompensatę doznanego uszczerbku, w granicach normalnego związku przyczynowego.

Jak już wskazano na wysokość przyznanej rekompensaty miało decydujący wpływ ocena stanu zdrowia i perspektyw w sferze tego dobra osobistego dokonana przez biegłego ortopedę – chirurga urazowego.

Jednocześnie pozwany zaniechał wskazania dowodów, których przeprowadzenie mogłoby zmienić i zmniejszyć obraz doznanych przez niego cierpień fizycznych i psychicznych.

Obowiązkiem pozwanego w sytuacji, gdy kwestionował on treść opinii biegłego, było przedstawienie udokumentowanych kontrargumentów a nie ograniczenie się do polemiki z wiedzą specjalną zaprezentowaną przez biegłego.

Obowiązkiem stron postępowania było w ramach procesu przed Sądem przytoczenie okoliczności faktycznych, z których wywodzą roszczenia (art. 187 § 1 pkt 2 kpc) i wskazanie na dowody, których przeprowadzenie potwierdzi zasadność ich twierdzeń o faktach (art. 232 kpc i art. 6 kc). Zgodnie z zasadami procesu cywilnego ciężar gromadzenia materiału dowodowego spoczywa na stronach (art. 232 kpc., art. 3 kpc, art. 6 kc). Jego istota sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest tylko to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem (por. wyrok s.apel w B. z dnia 28 sierpnia 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 286/14, opubl. LEX nr 1511625).

Niezasadne jest w ocenie Sądu żądanie powoda ustalenie odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości.

Roszczenie o naprawienie szkody - jak każde roszczenie majątkowe - charakteryzuje się określoną trwałością w czasie, ograniczoną jedynie terminem przedawnienia (por. art. 117 § 1 kc). Ustalenie odpowiedzialności sprawcy za szkodę przyszłą z reguły ma zapobiec przedawnieniu roszczenia oraz ma na celu wyeliminowanie lub przynajmniej złagodzenie trudności dowodowych mogących wystąpić z kolejnym procesie odszkodowawczym z uwagi na upływ czasu pomiędzy wystąpieniem zdarzenia wywołującego szkodę, a dochodzeniem jej naprawienia.

Po wprowadzeniu w życie art. 442 ¹ kc powód nie ma interesu prawnego w żądaniu ustalenia odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości, ze względu na zawartą tam regulację, która eliminuje niebezpieczeństwo upływu terminu przedawnienia roszczenia o naprawienie szkody na osobie wcześniej niż szkoda ta się ujawniła, przy czym powodowie w ramach istniejącego postępowania w żaden sposób nie wykazali, iż przy uwzględnieniu ujemnych następstw przedmiotowego zdarzenia mogą posiadać w przyszłości trudności dowodowe w ewentualnym przyszłym procesie, powodowanych upływem czasu między wystąpieniem zdarzenia wywołującego szkodę a dochodzeniem jej naprawienia.

W przypadku wystąpienia „nowej” szkody pozostającej w związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym poszkodowany będzie mógł w terminie 3 lat od powzięcia wiadomości o jej wystąpieniu dochodzić jej naprawienia na drodze sądowej (art. 442 ¹ § 3 kc), dlatego jeśli powodom przysługuje roszczenie o zasądzenie świadczenia, to brak jest interesu prawnego w żądaniu ustalenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość – por. wyrok s.apel. w Krakowie z dnia 4 lutego 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 1508/13, opubl. LEX nr 1540871, wyrok s.apel. w Białymstoku z dnia 14 maja 2008r. w sprawie o sygn. akt I ACa 192/08, opubl. OSAB 2008/2-3/3.

Sąd miał również na względzie treść opinii sporządzonej na potrzeby niniejszego postępowania i kategoryczną wypowiedź specjalisty, który wskazał, iż proces leczenia powoda został zakończony, a w przyszłości nie wystąpią żadne negatywne skutki w obszarze zdrowia pozwanego mające związek ze zdarzeniem.

Dłużnik popada w opóźnienie, jeżeli nie spełnia świadczenia w terminie, w którym stało się ono wymagalne.

Opóźnienie świadczenia odszkodowawczego następuje, jeżeli dłużnik nie spełni świadczenia niezwłocznie po wezwaniu go przez wierzyciela i od tej chwili należą się wierzycielowi odsetki. W razie wyrządzenia szkody czynem niedozwolonym odsetki należą się poszkodowanemu już od chwili zgłoszenia roszczenia o zapłatę odszkodowania, w tej bowiem chwili staje się, zgodnie z art. 455 kc, wymagalny obowiązek spełnienia świadczenia odszkodowawczego. – por. wyrok s.apel. w Warszawie z dnia 18 stycznia 2013r. w sprawie o sygn. akt VI ACa 1150/12, opubl. LEX nr 1314923, wyrok SN z dnia 8 lutego 2012r. w sprawie o sygn. akt V CSK 57/11, opubl. LEX nr 1147804.

Wymagalne roszczenie o zadośćuczynienie powoduje stan opóźnienia po jego sprecyzowaniu co do wysokości i wezwaniu dłużnika do zapłaty konkretnej kwoty z tego tytułu – por. wyrok s.apel. w Rzeszowie z dnia 15 maja 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 77/14, opubl. LEX nr 1506727.

O roszczeniu ubocznym orzeczono w oparciu o treść art. 481 § 1 i 2 kc oraz o znowelizowaną na podstawie art. 2 pkt 1 lit. a i art. 2 pkt 2 lit. a i b ustawy z dnia 9 października 2015r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2015.1830) treść art. 481 § 1 i 2 - 2 ⁴ kc i art. 359 § 1 i 2 – 2 ³ kc.

Odsetki na podstawie art. 481 kc należą się jeżeli zobowiązany nie płaci należnego zadośćuczynienia w terminie wynikającym z przepisu szczególnego lub art. 455 kc. Nie sprzeciwia się temu okoliczność, że zasądzenie zadośćuczynienia jest fakultatywne, a jego wysokość zależy od oceny sądu oraz, że do zadośćuczynienia stosuje się art. 363 § 2 kc albowiem orzeczenie sądu przyznające zadośćuczynienie ma charakter rozstrzygnięcia deklaratoryjnego, nie zaś konstytutywnego. W świetle art. 455 kc roszczenie o zadośćuczynienie, jako roszczenie pieniężne - w przypadku braku oznaczenia terminu spełnienia świadczenia - staje się wymagalne z chwilą wezwania do zapłaty. Stąd też odsetki za opóźnienie w zapłacie zadośćuczynienia należnego uprawnionemu należą się już od tej chwili, czemu nie stoi na przeszkodzie to, że wysokość świadczenia jest ostatecznie kształtowana przez sąd. – por. wyrok s.apel. w Rzeszowie z dnia 29 sierpnia 2013r. w sprawie o sygn. akt I ACa 203/13, opubl. LEX nr 1396899, wyrok s.apel.w Lublinie z dnia 27 marca 2013r. w sprawie o sygn. akt I ACa 807/12, opubl. LEX nr 1306007, wyrok s.apel. w Łodzi z dnia 9 stycznia 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 459/13, opubl. LEX nr 1416095.

Sąd miał przy tym również na względzie treść art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 13.392 – j.t. ze zm.), gdyż powołany przepis nakłada na ubezpieczyciela obowiązek spełnienia świadczenia najdalej 30. dnia od daty otrzymania zawiadomienia o szkodzie. Ustanawiając krótki termin spełnienia świadczenia ustawodawca wskazał na konieczność szybkiej i efektywnej likwidacji szkody ubezpieczeniowej. Po otrzymaniu zawiadomienia o wypadku Fundusz - jako profesjonalista korzystający z wyspecjalizowanej kadry i w razie potrzeby z pomocy rzeczoznawców (art. 355 § 2 kc) - obowiązany jest do ustalenia przesłanek swojej odpowiedzialności, czyli samodzielnego i aktywnego wyjaśnienia okoliczności wypadku oraz wysokości powstałej szkody – por. wyrok s.apel. we Wrocławiu z dnia 14 czerwca 2013r. w sprawie o sygn. akt I ACa 539/13, opubl. LEX nr 1369453, wyrok SN z dnia 16 grudnia 2011r. w sprawie o sygn akt V CSK 38/11, opubl. LEX nr 1129170, por. wyrok s.apel. w Poznaniu z dnia 27 czerwca 2013r. w sprawie o sygn. akt I ACa 494/13 LEX nr 1353802.

Wymagalność roszczenia odsetkowego dochodzonego w związku z podwyższeniem roszczenia w toku toczącego się już postępowania przysługuje powodowi od daty jego zgłoszenia – por. uchwała SN z dnia 8 lipca 1993r. w sprawie o sygn. akt III CZP 80/93, opubl. OSP 1994/3/50.

O kosztach procesu w związku z częściowym uwzględnieniem powództwa orzeczono na podstawie art. 108 § 1 kpc w z art. 98 § 1 - 3 kpc i § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. 13.490 – j.t.) w zw. z § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015.1804) i art. 1 ust. 1 pkt 2 i art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006r. o opłacie skarbowej (Dz. U. 12.1282 – j.t. ze zm.) oraz w oparciu o treść art. 13 ust. 1 i art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. 2016.623 – j.t. ze zm.) i w zw. z art. 100 kpc.

Z tych wszystkich względów orzeczono jak w sentencji wyroku.

.