Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 maja 2014r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Marek Szymanowski (spr.)

Sędziowie: SA Maryla Pannert

SA Piotr Prusinowski

Protokolant: Agnieszka Charkiewicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 maja 2014 r. w B.

sprawy z odwołania H. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o wypłatę emerytury od dnia 1 października 2011 r. wraz z odsetkami

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

od wyroku Sądu Okręgowego w Olsztynie IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 14 października 2013 r. sygn. akt IV U 2643/13

Sygn. akt III AUa 2002/13

UZASADNIENIE

Decyzją z 27 marca 2013 r. wydaną na podstawie art. 151§1 pkt 1 k.p.a. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. odmówił H. W. uchylenia decyzji z 27 marca 2013 r. w części, w jakiej decyzja ta zawieszała, na podstawie art. 28 ustawy o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 257, poz. 1726) w związku z art. 103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.), prawo do emerytury za okres od 1.10.2011 r. do 21.11.2011 r. W uzasadnieniu wskazano, że zgodnie z art. 190 ust. 3 Konstytucji RP orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego wchodzi w życie z dniem ogłoszenia i z tym dniem następuje utrata mocy obowiązującej aktu normatywnego, którego dotyczy orzeczenie Trybunału. Trybunał nie wskazał przy tym innej daty wejścia w życie jego orzeczenia (k. 127 a.r.).

W odwołaniu od tej decyzji H. W. wnosiła o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez wznowienie wypłaty świadczeń zawieszonych decyzją z dnia 23 września 2011 r. za okres od 1.10.2011 r. do 21.11.2012 r. oraz wypłacenie odsetek ustawowych od zawieszanych od dnia wymagalności świadczenia emerytalnego za dany miesiąc .

Wyrokiem z dnia 14 października 2013 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie zmienił zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję z 23 września 2011 r. i ustalił, że wnioskodawczyni ma prawo do wypłaty emerytury za okres od 1 października 2011 r. do 21 listopada 2012 r. wraz z ustawowymi odsetkami .

Sąd Okręgowy ustalił, iż 22 grudnia 2009 r. ubezpieczona złożyła wniosek o emeryturę pozostając w zatrudnieniu w Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad Oddział w O.. Decyzją z dnia 9 lutego 2010 r. organ rentowy przyznał jej emeryturę od 28 grudnia 2009 r. ( od osiągnięcia wieku emerytalnego).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. decyzją z 23 września 2011 r. wstrzymał wypłatę emerytury ubezpieczonej od 1.10.2011 r., powołując się na art. 28 ustawy o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 257, poz. 1726). W uzasadnieniu podał, że wypłata emerytury podlega zawieszeniu z uwagi na kontynuowanie zatrudnienia. Od tej decyzji nie wniesiono odwołania.

Decyzją z 19 grudnia 2012 r. organ rentowy wznowił wypłatę emerytury ubezpieczonej od 22.11.2012 r. w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 listopada 2012 r. ( sygn. akt K 2/12 ).

Decyzją z 27 marca 2013 r. – obecnie zaskarżoną - na podstawie art. 151§1 pkt 1 k.p.a. organ rentowy odmówił uchylenia decyzji z 23 września 2011 r. w części, w jakiej decyzja ta zawiesza, na podstawie art. 28 ustawy o zmianie ustawy o finansach publicznych w związku z art. 103 a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS, prawo do emerytury za okres od 1.10.2011 r. do 21.11.2011 r.

Sąd Okręgowy podniósł, iż decyzja organu rentowego z 23 września 2011 r. co do której wniesiono o wznowienie postępowania została wydana przy zastosowaniu art. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 257, poz. 1726 oraz z 2011 r. Nr 291, poz. 1707), który to przepis stanowił, iż do emerytur przyznanych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy przepisy ustawy, o której mowa w art. 6 oraz , o której mowa w art. 18, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się, poczynając od dnia 1 października 2011 r. Dotyczyło to w szczególności art. 103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) – w brzmieniu obowiązującym od dnia 1.01.2011 r., który stanowił, iż prawo do emerytury ulega zawieszeniu bez względu na wysokość przychodu uzyskiwanego przez emeryta z tytułu zatrudnienia kontynuowanego bez uprzedniego rozwiązania stosunku pracy z pracodawcą, na rzecz którego wykonywał je bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury, ustalonym w decyzji organu rentowego.

Wyrokiem z dnia 13 listopada 2012 r. w sprawie K 2/12 Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw - dodany przez art. 6 pkt 2 ustawy z 16 grudnia 2010 r., w zakresie, w jakim znajduje zastosowanie do osób, które nabyły prawo do emerytury przed 1 stycznia 2011 r., bez konieczności rozwiązania stosunku pracy, jest niezgodny z zasadą ochrony zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa wynikającą z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Wyrok ten został opublikowany w Dzienniku Ustaw z 22.11.2012 r. (Dz. U. 2012/1285).

Sąd Okręgowy przyjął, iż w świetle wyroku Trybunału z chwilą ogłoszenia sentencji wyroku w Dzienniku Ustaw utracił moc art. 28 ustawy zmieniającej z 16 grudnia 2010 r. w zakresie, w jakim przewiduje stosowanie art. 103a ustawy o emeryturach i rentach z FUS do osób, które nabyły prawo do emerytury przed 1 stycznia 2011 r., bez konieczności rozwiązania stosunku pracy. Znaczy to, że obowiązek rozwiązania stosunku pracy z dotychczasowym pracodawcą - jako warunek realizacji nabytego prawa do emerytury - nie będzie miał zastosowania do osób, które nabyły to prawo w okresie od 8 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2010 r. . Sąd Okręgowy odwołując się do dominującego orzecznictwa przyjął przy tym , iż wyrok Trybunału Konstytucyjnego wywołuje skutek ex tunc, co uzasadnia wypłatę świadczenia za sporny okres sprzed wejścia w życie wyroku Trybunału Konstytucyjnego. W zakresie przyznanych odsetek Sąd Okręgowy uznając to żądanie za zasadne nie poczynił szerszych rozważań.

Jako procesową podstawę rozstrzygnięcia Sąd Okręgowy wskazał art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c.

Apelację od tego wyroku wywiódł organ rentowy, który zaskarżył powyższy wyrok w całości przyznającej prawo do wypłaty świadczenia za sporny okres zarzucając mu naruszenie: prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, w szczególności art. 103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U. Z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13.11.2012 r., syn. akt K 2/12, poprzez wznowienie wypłaty emerytury za okres od 01.10.2011 r. do 21.11.2012 r., w sytuacji gdy wyrok Trybunału Konstytucyjnego wszedł w życie od dnia 22.11.2012 r.

Wskazując na powyższe apelacja wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania.

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył co następuje:

Wniesiona apelacja jest częściowo zasadna.

Ustalenia faktyczne poczynione w sprawie przez Sąd Okręgowy nie były spornymi, a Sąd Apelacyjny przyjmuje je również za podstawę swojego rozstrzygnięcia w rozumieniu art. 382 k.p.c.

Rozstrzygnięcie o wniesionej apelacji wymagało odniesienia się co do dwóch kwestii prawnych. Po pierwsze co do tego, czy orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego wywołuje czy ex tunc czy ex nunc tj. czy przepis uznany za niekonstytucyjny traci moc od momentu jego uchwalenia czy dopiero ogłoszenia orzeczenia Trybunału stwierdzającego niekonstytucyjność w Dzienniku Ustaw. Po drugie koniecznym stało się rozważanie czy zakresowa niekonstytucyjność wspomnianych wyżej przepisów uzasadnia przyznanie prawa do odsetek za okres wstrzymania poszczególnych miesięcznych świadczeń emerytalnych.

Przechodząc do kwestii pierwszej przypomnieć trzeba, iż w niniejszej sprawie chodzi o art. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 257, poz. 1726 oraz z 2011 r. Nr 291, poz. 1707) w związku z art. 103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227, z 2010 r. Nr 40, poz. 224, Nr 134, poz. 903, Nr 205, poz. 1365, Nr 238, poz. 1578 i Nr 257, poz. 1726, z 2011 r. Nr 75, poz. 398, Nr 149, poz. 887, Nr 168, poz. 1001, Nr 187, poz. 1112 i Nr 205, poz. 1203 oraz z 2012 r. poz. 118 i 251), dodanym przez art. 6 pkt 2 ustawy z 16 grudnia 2010 r. - co do którego to przepisu Trybunał Konstytucyjny w zakresie, w jakim znajduje zastosowanie do osób, które nabyły prawo do emerytury przed 1 stycznia 2011 r., bez konieczności rozwiązania stosunku pracy, stwierdził niezgodność z zasadą ochrony zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa wynikającą z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Wyjaśnić wypada, iż przedmiotowa ustawa z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2010 , Nr 257 poz. 1726 ) w swoim art. 6 dokonała zmiany w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych między innymi właśnie poprzez dodanie art. 103a. zgodnie z którym - prawo do emerytury ulega zawieszeniu bez względu na wysokość przychodu uzyskiwanego przez emeryta z tytułu zatrudnienia kontynuowanego bez uprzedniego rozwiązania stosunku pracy z pracodawcą, na rzecz którego wykonywał je bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury, ustalonym w decyzji organu rentowego. Uznany za niekonstytucyjny (zakresowo) przepis art. 28 tej ustawy nakazywał stosowanie między innymi wprowadzanego art. 103a ustawy do emerytur przyznanych przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych (…) - przy czym w stosunku do takich emerytur miał być on stosowany od dnia 1 października 2011 r.

Skutki zakresowej niekonstytucyjności przedmiotowego art. 28 są takie, iż z chwilą ogłoszenia sentencji wyroku w Dzienniku Ustaw utracił on moc w zakresie, w jakim przewiduje stosowanie art. 103a ustawy o emeryturach i rentach z FUS do osób, które nabyły prawo do emerytury przed 1 stycznia 2011 r., bez konieczności rozwiązania stosunku pracy. Oznacza to, że obowiązek rozwiązania stosunku pracy z dotychczasowym pracodawcą - jako warunek realizacji nabytego prawa do emerytury - nie będzie miał zastosowania do osób, które nabyły to prawo w okresie od 8 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2010 r. Natomiast przepis ten pozostaje nadal w obrocie prawnym i znajduje zastosowanie do osób, które nabyły prawo do emerytury w momencie jego wejścia w życie i później, tj. od 1 stycznia 2011 r. lub przed 8 stycznia 2009 r.

Bezspornym w sprawie było, iż skarżąca H. W. należy do kręgu osób, które prawo do emerytury nabyły właśnie w przedziale czasowym od 8 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2010 r., kiedy to nie było obowiązku rozwiązywania stosunku pracy (decyzją z dnia 9 lutego 2010 r. nabyła prawo do emerytury od dnia 28 grudnia 2009 r. - k.81 akt rentowych).

Niewątpliwym jest, że w stosunku do niej zapadły wyrok Trybunału Konstytucyjnego z pewnością wywołuje bezpośrednie skutki prawne, a zdaniem Sądu Apelacyjnego podobnie jak Sadu Okręgowego są to skutki ex tunc. Niekiedy przyjmuje się, że przepis traci moc ex tunc, a więc od początku, gdy już sam tryb uchwalania był wadliwy (por. Prawo Intertemporalne w Orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego i Sądu Najwyższego - pod red. Ewy Łętowskiej i Konrada Osajdy; Biblioteka Sądowa – Oficyna Wolters Kluwer Polska , Warszawa 2008, str. 42). Orzecznictwo sądowe wydaje się jednak iść dalej w kierunku niestosowania przepisu niekonstytucyjnego także do stanów faktycznych mających miejsce, w czasie gdy nie dokonano jeszcze jego derogacji.

W świetle art. 190 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. z 1997 r. Nr 78 , poz. 483 ze zm.) orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego mają moc powszechnie obowiązującą i są ostateczne. Utrata mocy obowiązującej przepisu z powodu jego niezgodności z Konstytucją co do zasady winna oznaczać, że przepis ten nie może być stosowany poczynając od daty jego uchwalenia. Wyrok zatem Trybunału ma generalnie skutki retroaktywne, a przez to zachodzi konieczność ponownego rozpoznania sprawy z pominięciem już niekonstytucyjnego przepisu. Uprawnionym jest wręcz pogląd, iż w orzecznictwie Sądu Najwyższego wyraźnie przeważa pogląd o skuteczności ex tunc wyroków Trybunału Konstytucyjnego (por. uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2006 r., III CZP 99/06, OSNC 2007, nr 6, poz. 79, uchwały Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2001 r., III ZP 30/00, OSNP 2001, nr 23, poz. 685, z dnia 3 lipca 2003 r., III CZP 45/03, OSNC 2004, nr 9, poz. 136, z dnia 23 stycznia 2004 r., III CZP 112/03, OSNC 2005, nr 4, poz. 61, z dnia 23 czerwca 2005 r., III CZP 35/05, OSNC 2006, nr 5, poz. 81, z dnia 19 maja 2006 r., III CZP 26/06, OSNC 2007, nr 3, poz. 39, wyroki Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 1999 r., I CKN 204/98, OSNC 2000, nr 5, poz. 94, z dnia 19 grudnia 1999 r., I CKN 632/98, nie publ., z dnia 19 kwietnia 2000 r., II CKN 272/00, nie publ., z dnia 15 stycznia 2003 r., IV CKN 1693/00, nie publ., z dnia 9 października 2003 r., I CK 150/02, OSNC 2004, nr 7-8, poz. 132, z dnia 29 października 2003 r., III CK 34/02, OSP 2005, nr 4, poz. 54, z dnia 30 września 2004 r., IV CK 20/04, OSNC 2005, nr 9, poz. 161, z dnia 26 listopada 2004 r., V CK 270/04, nie publ., z dnia 12 stycznia 2005 r., I CK 457/04, nie publ., z dnia 7 października 2005 r., II CK 756/04, "Monitor Prawniczy" 2005, nr 21, s. (...), z dnia 14 września 2006 r., III CSK 102/06, nie publ., z dnia 15 czerwca 2007 r., II CNP 37/07, nie publ., z dnia 13 grudnia 2007 r., I CSK 315/07, nie publ., z dnia 19 czerwca 2008 r., V CSK 31/08, OSNC-ZD 2009, nr A, poz. 16, z dnia 20 maja 2009 r., I CSK 379/08, OSNC 2009, nr 10, poz. 172, z dnia 10 grudnia 2009 r., III CSK 110/09, OSNC 2010, nr 5, poz. 82 , postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2000 r., III ZP 27/00, OSNP 2001, nr 10, poz. 331, z dnia 15 kwietnia 2004 r., IV CK 272/03, nie publ. ; wyrok SN z dnia 21 listopada 2006 r. II PK 42/06 LEX nr 950622, wyrok SN z dnia 7 grudnia 2000 r., III ZP 27/00, OSNAPiUS 2001, nr 10, poz. 331 ). Wypada zauważyć, iż już na tle utraty mocy przez art. 28 wspomnianej wyżej ustawy pojawiły się orzeczenia jednoznacznie przyjmujące ten skutek retroaktywny, a zatem uzasadniające wypłatę świadczenia za okres od 1 października 2011 r., czyli także za okres sprzed utraty mocy przez niekonstytucyjny przepis art. 28 przywołanej wyżej ustawy ( wyrok SN z dnia 7 marca 2013 r., I UK 519/12 niepubl. ; wyrok SN z dnia 25 kwietnia 2013 r., I UK 593/12 niepubl.; wyrok SN z dnia 6 czerwca 2013 r. II UK 330/12 LEX nr 1328042 oraz liczne wyroki Sądów Apelacyjnych w Lublinie, B., S., G. i P. ). Przyjęta wykładnia wychodzi też naprzeciw orzecznictwu Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w S., który prawo do emerytury uznaje za mienie ( prawo własności) podlegające ochronie z art. 1 Protokołu Nr (...) do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności sporządzonego w dniu 20 marca 1952 r. w P. (Dz. U. z 1995r. Nr 36 poz. 175 ) w konsekwencji czego, ingerencja w to prawo choć dopuszczalna musi mieć charakter wyjątkowy, być przewidziana przez ustawę, pozostawać w zgodzie z ogólnymi zasadami prawa międzynarodowego i leżeć w interesie publicznym ( por. np. M. przeciwko Polsce, skarga nr (...), wyrok z 15 września 2009; I. przeciwko Polsce skarga nr (...), wyrok z 26 lipca 2011 r.).

Wyrok zatem Sądu Okręgowego w zakresie wznowienia prawa do świadczenia za sporny okres jest trafny, a apelacja w tym zakresie podlegała zasadniczo oddaleniu na zasadzie art. 385 k.p.c., przy czym koniecznym w stało się wyraźnie uchylenie zaskarżonej decyzji z dnia 23 września 2011 r. na podstawie art. 151 §1 pkt 2 k.p.a. ( zamiast zmiany jak formalnie orzekł sad pierwszej instancji)

Podzielając ten kierunek wykładni Sąd Apelacyjny w Białymstoku na zasadzie art. 385 k.p.c. apelację organu rentowego w tym zakresie oddalił.

Przechodząc do drugiej istotnej w sprawie kwestii tj. co do tego czy zasadnym było w tej sytuacji prawnej i faktycznej przyznać wnioskodawczyni również prawo odsetek trzeba na wstępie stwierdzić, iż żądanie w tym zakresie wnioskodawczyni zgłosiła już we wniosku z dnia 13.12.2012 r. o wypłatę zaległych świadczeń emerytalnych (k.120). Przyjąć zatem trzeba, iż organ rentowy zaskarżoną decyzją dnia 27 marca 2013 r. rozpoznając ten wniosek odmówił nie tylko uchylenia decyzji z dnia 23 września 2011 r. ale również odmówił przyznania prawa do tych odsetek, co do których wniosek ten również zawierał żądanie. Żądanie przyznania prawa do odsetek zawarte było też w odwołaniu. Okoliczność ta jest o tyle istotna, iż Sąd w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych orzeka tylko o tym co było uprzednio przedmiotem decyzji organu rentowego i nie działa w jego zastępstwie rozpoznając po raz pierwszy żądanie ubezpieczonego, którego uprzednio nie rozstrzygnięte decyzją. Taka sytuacja nie zachodzi w niniejszej sprawie, bowiem Sąd Apelacyjny przyjmuje , jak wcześniej przyjął Sad Okręgowy , iż zaskarżone decyzja z 27 marca 2013 r. dotyczy zarówno odmowy wznowienia wypłaty świadczenia za sporny okres jak i odmowy przyznania prawa do odsetek od zawieszonego świadczenia.

Przechodząc do meritum w tym zakresie należało uznać za zasadną apelację organu rentowego. Sąd Okręgowy nie pokusił się w sporządzonym uzasadnieniu o szersze rozważania, stąd trudno jest poznać motywy jakimi kierował się przyznając prawo do odsetek. Zdaniem Sądu Apelacyjnego brak jest podstaw do przyjęcia odpowiedzialności organu rentowego przewidzianej w art. 118 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach, który ewentualnie mógłby być rozważany jako podstawa do przyznania odsetek. Przepis ten ma jednak wyłączne zastosowanie w wypadkach niedopełnienia przez organ rentowy obowiązku wydania decyzji w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej niezbędnej okoliczności. W regulacji art. 118 ust. 1 chodzi o wynikający z art. 85 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych obowiązek zapłaty odsetek, jeśli Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie ustalił prawa do świadczenia lub nie wypłacił tego świadczenia w terminach przewidzianych w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń społecznych. Wydanie decyzji na podstawie art. 103a ustawy o emeryturach i rentach nie dotyczy tego przedmiotu. Organ rentowy, stosując ten przepis odnosił się do ustalonego już wcześniej prawa do emerytury (art. 103 ust. 1 w związku z art. 134 ust. 1 pkt 1 ustawy) i nie decydował w jego przedmiocie (por w tym zakresie wyrok SN z dnia 3 grudnia 2013 r., sygn. I UK 198/13). Zdaniem Sądu Apelacyjnego nie jest wykluczone konstruowanie roszczeń związanych z wydaniem wspomnianego wyżej aktu normatywnego niezgodnego Konstytucją na zasadach w zasadach określonych w art. 417 ¹ §1 k.p.c. jednakże ewentualne roszczenia w tym zakresie nie mogą być przedmiotem postepowania w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych w odwołaniu od zaskrżonej decyzji.

W tym stanie rzecz apelacja w zakresie dotyczącym odsetek na zasadzie art. 386 §1 k.p.c. zostatał uwzględniona.

O kosztach procesu za drugą instancję orzeczono na zasadzie art. 100 k.p.c. biorąc pod uwagę jej częściowe uwzględnienie.