Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 listopada 2022r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu w I Wydziale Cywilnym, w składzie:

Przewodniczący: sędzia Michał Włodarek

Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Dulas

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 8 listopada 2022r.

sprawy z powództwa Z. F. (PESEL (...))

przeciwko pozwanemu (...) Towarzystwu (...) S.A. z/s w W. (KRS (...))

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) Towarzystwa (...) S.A. z/s w W. na rzecz powódki Z. F. kwotę 30.700,00zł (trzydzieści tysięcy siedemset złotych 00/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi:

- od kwoty 13.000,00zł (trzynaście tysięcy złotych 00/100) od dnia 14 lutego 2020r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 7.000,00zł (siedem tysięcy złotych 00/100) od dnia 14 lutego 2020r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 150,00zł (sto pięćdziesiąt złotych 00/100) od dnia 14 sierpnia 2020r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 550,00zł (pięćset pięćdziesiąt złotych 00/100) od dnia 27 kwietnia 2021r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 10.000,00zł (dziesięć tysięcy złotych 00/100) od dnia 4 listopada 2021r. do dnia zapłaty,

2.  oddala powództwo w pozostałej części,

3.  nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kaliszu tytułem części nieuiszczonych wydatków od pozwanego (...) Towarzystwa (...) S.A. z/s w W. kwotę 6.800,72zł (sześć tysięcy osiemset złotych 72/100),

4.  zasądza od pozwanego (...) Towarzystwa (...) S.A. z/s w W. na rzecz powódki Z. F. kwotę 6.452,00zł (sześć tysięcy czterysta pięćdziesiąt dwa złote 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.600,00zł (trzy tysiące sześćset złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami w wysokości w stosunku rocznym odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 290/20

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 12 lutego 2020r. powódka Z. F. skierowała do tut. Sądu żądania zasądzenia od pozwanego (...) Towarzystwa S.A. z/s w W. kwoty pieniężnej w wysokości 13.000,00zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w związku z wypadkiem komunikacyjnym z dnia 5 grudnia 2019r. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 14 lutego 2020r. do dnia zapłaty, a ponadto zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka podała, że w dniu 5 grudnia 2019r. brała udział w wypadku komunikacyjnym na ul. (...) w K.. Kierowca pojazdu m – ki N. (...) o nr rej. (...) nie zastosował się do sygnalizacji świetlnej i nie ustąpił pierwszeństwa pieszym poruszającym się na pasach, w wyniku czego potrącił 2 kobiety, które znajdowały się na przejściu dla pieszych i przechodziły przez to przejście na zielonym świetle. Jedną z poszkodowanych kobiet była powódka. Na miejsce zdarzenia jako pierwszy dotarły 2 zastępy straży pożarnej oraz została wezwana karetka pogotowia ratunkowego. Powódce będącej poszkodowaną, wskutek tego wypadku, która doznała licznych obrażeń i odczuwała silny ból w okolicy uda i biodra prawego udzielono pomocy medycznej. Powódka została przetransportowana na Szpitalny Oddział Ratunkowy do Wojewódzkiego Szpitala (...) w K., w którym wykonano komplet badań diagnostycznych, w tym RTG miednicy stawu biodrowego i uda prawego. W związku z występującymi problemami z poruszaniem się poszkodowaną przewieziono do Zakładu (...) celem sprawowania odpowiedniej opieki i pielęgnacji. Tam powódka przebywała do dnia 31 grudnia 2019r. W ośrodku tym stwierdzono, iż powódka potrzebuje pomocy przy przygotowywaniu posiłku, ma problemy z utrzymaniem równowagi podczas siedzenia i nie jest w stanie samodzielnie ubrać się i umyć.

Od chwili zdarzenia powódka doświadczyła zarówno cierpień fizycznych wynikających z dolegliwości bólowych jak i krzywd psychicznych. Nastrój na skutek stresu, którego źródłem był wypadek z dnia 5 grudnia 2019r. poszkodowana doznała uszczerbku na zdrowiu, co negatywnie wpłynęło na jej samopoczucie, a w szczególności zdrowie. Poszkodowana ma liczne zasinienia na obu nogach, co zostaje potwierdzone w dokumentacji fotograficznej. Obecnie powódka ma poważne problemy z poruszaniem się i potrzebuje pomocy osób trzecich. Samodzielne przejście o własnych nogach przez powódkę wymaga użycia odpowiedniego sprzętu medycznego, tj. balkoniku pomocniczo – rehabilitacyjnego. Poszkodowana próbuje chodzić przy pomocy kul. Powódka musi być rehabilitowana i podlegać stałej kontroli w poradni chirurgicznej. Opiekę nad powódką sprawuje również pielęgniarka środowiskowa. Wypadek znacząco pogorszył stan zdrowia i standard życia powódki, która w chwili obecnej jest całkowicie uzależniona od pomocy osób bliskich.

Powódka nadal odczuwa negatywne skutki zdarzenia.

Sprawca zdarzenia w chwili wypadku objęty był ochroną ubezpieczeniową z tytułu odpowiedzialności cywilnej w towarzystwie pozwanego.

Powódka dokonała zgłoszenia u pozwanego zaistnienia szkody w celu przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego. W związku ze zgłoszeniem pozwany przeprowadził postępowanie likwidacyjne, w ramach którego przyznał powódce kwotę 1.842,00zł tytułem zadośćuczynienia.

W odpowiedzi na pozew pozwany (...) Towarzystwo (...) S.A. z/s w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu tego kwalifikowanego pisma procesowego pozwany wskazał, że w toku postępowania likwidacyjnego ustalił rodzaj, charakter i rozległość uszkodzeń ciała i uszczerbku na zdrowiu powódki oraz przyznał zadośćuczynienie w wysokości 1.842,00zł, które odpowiada rozmiarom krzywdy powódki i je rekompensuje w całości.

W piśmie procesowym z dnia 30 lipca 2020r. powódka rozszerzyła żądanie odszkodowawcze o kwotę 150,00zł tytułem zwrotu kosztów leczenia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, natomiast w piśmie procesowym z dnia 7 kwietnia 2021r. dokonała dalszego rozszerzenia żądania odszkodowawczego, w ten sposób, że zamiast kwoty 150,00zł wniosła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz tytułem zwrotu kosztów leczenia kwoty 700,00zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

W piśmie procesowym z dnia 1 lutego 2021r. powódka dokonała zmiany jakościowej powództwa, w ten sposób że zamiast kwoty 13.000,00zł tytułem zadośćuczynienia wniosła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kwoty 20.000,00zł tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 14 lutego 2020r. do dnia zapłaty.

W dalszym piśmie procesowym z dnia 13 października 2021r. powódka rozszerzyła żądanie zadośćuczynienia pieniężnego, w ten sposób, że zamiast kwoty 20.000,00zł wniosła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kwoty 30.000,00zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 14 lutego 2020r. do dnia zapłaty.

Pozwany zakwestionował również w całości rozszerzenie żądań odszkodowawczych oraz z tytułu zadośćuczynienie i wniósł o ich oddalenie w całości.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu w dniu 5 grudnia 2019r. w K. kierująca samochodem osobowym m – ki N. (...) o nr rej. (...) umyślnie naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym i nieumyślnie spowodowała wypadek komunikacyjny, w ten sposób, że jadąc ul. (...) od kierunku ul. (...) w kierunku Alei (...), nie zastosowała się do sygnalizacji świetlnej, wjechała na skrzyżowanie z ul. (...), gdy sygnalizator nadawał światło czerwone, nie zachowała szczególnej ostrożności, nie ustąpiła pierwszeństwa i potrąciła prawidłowo przechodzące przez wyznaczone i prawidłowo oznakowane przejście dla pieszych ze strony lewej na prawą, patrząc w kierunku jazdy pojazdu N., m.in. Z. F., czym nieumyślnie spowodowała u Z. F. obrażenia ciała w postaci stłuczenia okolicy uda i biodra prawego oraz złamania gałęzi górnej prawej kości łonowej, które to obrażenia naruszyły czynności narządu ciała na czas powyżej 7 dni.

W związku z bezprawnym zachowaniem tej kierującej zostało wszczęte i przeprowadzone postępowanie karne przed Sądem Rejonowym w Kaliszu w sprawie o sygn. akt II K 266/20.

Prawomocnym wyrokiem z dnia 11 stycznia 2021r. wobec wypełnienia przez sprawcę wypadku znamion czynu zabronionego z artykułu 177 § 1 kk warunkowo umorzono postępowanie karne na okres próby lat 2, a ponadto ustalono dla powódki obowiązek zadośćuczynienia pieniężnego wysokości 5000 zł.

( inf. prasowa k. 10, notatka informacyjna o zdarzeniu drogowym k. 11, dokumenty akt szkodowych – płyta Cd. k. 47, kopia opinii biegłego k. 55, 88, wyrok II K 266/20 k. 315, z akt Sr w Kaliszu II K 266/20: notatka urzędowa k. 1, 2, protokół badania stanu trzeźwości k. 2, 3, 4, protokół oględzin miejsca k. 7-10, protokół oględzin pojazdu k. 11-13, protokół przesłuchania świadka k. 15-16, 18-19, 43-44, 46-47, 59-60, 64-65, 68-69, opinia k. 26, 27, materiał poglądowy k. 41, karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 49, zdjęcia k.50-52, historia choroby k. 52-56, protokół przesłuchania podejrzanego k. 72-73, inf. K. k. 79, 118, protokół rozprawy k. 119-121, wyrok k. 125, zarządzenie wykonania wyroku k. 126, szczegóły transakcji k. 149)

Po wypadku powódka była konsultowana w Wojewódzkim Szpitalu (...) w K., gdzie Szpitalnym Oddziale Ratunkowym udzielono jej ambulatoryjnej pomocy medycznej.

U powódki rozpoznano stan po urazie komunikacyjnym – powierzchowne urazy obejmujące inne kombinacje okolic ciała – ogólne potłuczenie.

Powódka kontynuowała leczenie specjalistyczne u lekarzy chirurga i neurologa oraz korzystała ze wsparcia pielęgniarki środowiskowej. Ponadto powódka konsultowała się psychologicznie.

Powódka z uwagi na powypadkowy stan zdrowia została również skierowana do Zakładu (...), gdzie przebywała w okresie od dnia 17 grudnia do dnia 31 grudnia 2019r.

Powódka odbyła cykl zabiegów fizjoterapeutycznych.

Powódka w związku ze skutkami wypadku oraz rodzajem i charakterem doznanych obrażeń i uszczerbku na zdrowiu wymagała wsparcia i pomocy osób trzecich w czynnościach życia codziennego i bieżącym funkcjonowaniu. Takie zaopatrzenie gwarantowali powódce jej syn J. F. i córka B. G..

Powódka nadal odczuwa negatywne skutki zdarzenia w obszarze zdrowia fizycznego i psychicznego.

( fotografie k. 12-13, karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 14, skierowanie do poradni specjalistycznej j i zlecenie dla pielęgniarki k. 15, skierowanie do Zakładu (...) k. 16-17, karta informacyjna S. k. 18, skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne k. 19, historia choroby k. 20-21, 256, dokumenty akt szkodowych – płyta Cd. k. 47, zeznania świadka J. F. k. 56-56v 00:03:42-00:26:49, zeznania świadka B. G. k. 56v-57 00:26:49-00:45:04)

Pod kątem ortopedycznym na skutek zdarzenia komunikacyjnego z dnia 5 grudnia 2019r. u powódki rozpoznano ogólne potłuczenia. Zdecydowano o klasycznym sposobie leczenia obrażeń pourazowych.

Obrażenia organizmu powódki na skutek urazu z dnia 5 grudnia 2019r. doprowadziły do powstania trwałego uszczerbku na jej zdrowiu w rozmiarze 5%.

( opinia biegłego ortopedy k. 74-76, 112, 155)

Z punktu widzenia chirurgicznego powódka na skutek zdarzenia z dnia 5 grudnia 2019r. doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu w rozmiarze 5%.

Zdaniem biegłego uszkodzenia typu stłuczenia tkanek miękkich okolicy miednicy i uda wystąpiły pod postacią rozległych krwiaków w tkance podskórnej. W wyniku naturalnego procesu gojenia i rehabilitacji krwiaki uległy całkowitej remisji bez zmian bliznowca w tkance podskórnej. Stwierdzone uszkodzenie pourazowe nerwu kulszowego i strzałkowego uległo także całkowitemu wycofaniu. Powódka nie zgłasza żadnych dolegliwości związanych z funkcją tych nerwów. Nie stwierdza się zaburzeń czucia w polach nerwu strzałkowego oraz zaburzeń ruchowych z nim związanych. W przypadku istnienia zespołu bólowego związanego ze zmianami dyskopatii kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego powodujący ucisk na nerw kulszowy przed wypadkiem rehabilitacja nie przyniosłaby tak dobrych efektów. Obecnie zasadniczo leczenie jest zakończone, rokowanie na przyszłość jest bardzo dobre, jeśli chodzi o skutki wypadku ponieważ ustąpiły całkowicie.

( opinia biegłego chirurga k. 96-97, 146)

W wyniku następstw psychiatryczno – psychologicznych na zdrowiu powódki wynikających ze zdarzenia komunikacyjnego z dnia 5 grudnia 2019r. u powódki rozpoznano zaburzenia stresowe pourazowe.

Powódka do czasu wypadku nie była leczona psychologicznie ani psychiatrycznie i nie korzystała z porad psychologa. Takiego leczenia nie prowadzili u powódki też lekarze innej specjalności. Zaburzenia somatyczne będące bezpośrednią konsekwencją zdarzenia z dnia 5 grudnia 2019r. oraz związana z tym konieczność hospitalizacji leczenia i rehabilitacji były dla powódki dużym czynnikiem stresowym, który doprowadził do rozwinięcia objawów syndromu stresu pourazowego. Powstały stres spowodował u powódki obniżenie podstawowego nastroju i napędu, wywołał obawy o własne zdrowie i życie, zwiększył poziom napięcia emocjonalnego oraz wywołał doznania lękowe i niepokój psychoruchowy. Wraz z upływem czasu stan powódki zarówno fizyczny jak i psychiczny nie poprawiał się, co spowodowało zwrócenie się o pomoc specjalistyczną do lekarza psychiatry. Leczenie psychiatryczne powódka rozpoczęła w dniu 11 grudnia 2020r. Lekarz zanotował zgłaszane przez powódkę dolegliwości i pozostawił diagnozę zaburzeń stresowych, pourazowych. Na uwagę zasługuje fakt, że zakres występujących u powódki w tym okresie objawów wykraczał poza wszelkie objawy i zaburzenia jakie mogły być związane z udziałem w wypadku. Proces chorobowy rozszerzył się też na inne obszary życia i funkcjonowania powódki. Zaczęła mieć ona nieracjonalny lęk o siebie, jest do dziś przeświadczona, że może jej się stać krzywda. Pomimo poprawy jaką spowodowała włączona farmakoterapia powódka nadal nie powróciła do dawnej aktywności. Występujące objawy zaburzyły poczucie bezpieczeństwa powódki i naruszyły jej integralność. Zdarzenie z dnia 5 grudnia 2019r. nadal jest żywe w pamięci powódki i nadal wywołuje żywe reakcje emocjonalne w chwilach wspomnień. Powódka czuje obawy przed wyjściem na ulicę jazdą samochodem.

Zdarzenie z dnia 5 grudnia 2019r., w którym powódka uległa wypadkowi i związane z tym konsekwencje somatyczne stały się przyczyną zaburzeń stresowych pourazowych. Zaburzenia te w swym charakterze, stopniu nasilenia i czasu okresie trwania wykraczały poza typowy i oczekiwany w takiej sytuacji zakres. Zaburzenia dotyczyły też innych obszarów niż wyłącznie związanych z leczeniem somatycznym i własnym stanem zdrowia. Powoduje to, że w wyniku przedmiotowego zdarzenia powódka doznała długotrwałego uszczerbku na zdrowiu psychicznym.

U powódki w wyniku udziału w zdarzeniu z dnia 5 grudnia 2019r. doszło do pojawienia się niewystępujących wcześniej zaburzeń stresowych pourazowych.

Długotrwały okres trwania naruszenia czynności psychiatrycznych i psychologicznych powódki uprawnia do orzekania z tytułu długotrwałego uszczerbku na zdrowiu psychicznym.

Naruszenie czynności zdrowia psychicznego powódki mogło powstać w okolicznościach przez nią opisanych.

Informacje na temat stanu zdrowia psychicznego powódki znajdujące się w aktach sprawy oraz uzyskane w badaniach sądowo psychiatrycznym i sądowo psychologicznym nie dają podstaw do stwierdzenia, że na powstanie rozmiar i czas trwania naruszenia czynności zdrowia psychicznego poszkodowanej mogą mieć wpływ inne czynniki.

Powódka nie posiadała przed zdarzeniem zdiagnozowanych problemów w obszarze zdrowia psychicznego, nigdy nie korzystała z leczenia psychiatrycznego ani pomocy psychologicznej, nie była hospitalizowana psychiatrycznie.

Poziom nasilenia i charakter dolegliwości wywołanych wypadkiem z dnia 5 grudnia 2019r. był znaczny i spowodował u powódki istotne zaburzenia w funkcjonowaniu.

Powódka w związku z wypadkiem doznała 5% uszczerbku na zdrowiu psychicznym.

Powódka nadal odczuwa zdiagnozowane u niej zespół stresu pourazowego, a w związku z tym zasadnie zwróciła się o pomoc specjalistyczną, którą powinna kontynuować, co wiąże się z ponoszeniem kosztów. Stan zdrowia powódki może ulec zmianie, jednak wymaga to czasu i ze względu na wiek powódki i specyfiki leczenia tego typu zaburzeń rokowania są niepewne. Z pewnością do ustąpienia objawów stwierdzonych u powódki, a co za tym idzie do poprawy stanu jej zdrowia psychicznego przyczyniłby się udział powódki psychoterapii, ale to wiąże się z kolejnymi wysokimi kosztami finansowymi.

( opinia psychiatryczno – psychologiczna k. 183-202, 263-265)

W ramach skutków neurologicznych zdarzenia z dnia 5 grudnia 2019r. u powódki rozpoznano stan po stłuczeniu okolicy biodra i uda prawego i lewego, stan po złamaniu górnej gałęzi kości łonowej prawej, stan po endoprotezoplastyki stawu kolanowego prawego (2012r.), zmiany zwyrodnieniowe zniekształcające obu stóp.

Następstwem zdarzenia w obszarze neurologicznym jest długotrwały uszczerbek na zdrowiu powódki w rozmiarze 5%.

( opinia sądowo – lekarska k. 226-228)

Z punktu widzenia oceny sprawności powódki w związku z następstwami spowodowanymi wypadkiem z dnia 5 grudnia 2019r. to w wyniku potrącenia powódka doznała powierzchownych urazów obejmujących liczne okolice ciała, ogólne potłuczenia. Powódkę skierowano pod opiekę lekarza rodzinnego oraz otrzymała skierowanie do poradni chirurgicznej oraz dla pielęgniarki środowiskowo – rodzinnej oraz na pobyt w zakładzie opiekuńczo – leczniczym, gdzie przebywała w okresie od 17 grudnia do 31 grudnia 2019r. Przez około 4 miesiące powódka miała znaczne problemy z poruszaniem i wymagała pomocy balkonika. Przez kolejne 2 – 3 miesiące wymagała stosowania kul łokciowych. Z badania lekarza z dnia 23 grudnia 2019r. wynika złamanie górnej gałęzi kości łonowej prawej oraz stłuczenie okolicy biodra i uda prawego. Dokumentacja fotograficzna wskazuje na masywne krwiaki uda prawego i lewego.

( opinia biegłego z zakresu fizjoterapii k. 284-288)

Powódka poza szkodą na osobie poniosła również wydatki na pokrycie kosztów leczenia i rehabilitacji, i tak z tytułu badania neurologicznego w wysokości 150,00zł oraz wizyty lekarskiej i zabiegów rehabilitacyjnych w wysokości 300,00zł i 250,00zł.

( faktura k. 53, 139, 140, historia choroby k. 54, 141-145)

W momencie zdarzenia sprawca wypadku posiadał zawartą z pozwanym (...) Towarzystwem (...) S.A. z/s w W. umowę odpowiedzialności cywilnej z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w związku z ruchem tych pojazdów.

Powódka dokonała zgłoszenia u pozwanego zaistnienia szkody na osobie i mieniu w celu przeprowadzenia postępowania szkodowego w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej Ubezpieczyciela sprawcy szkody z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w związku z ruchem tych pojazdów. Postępowanie szkodowe zostało zarejestrowane pod numerem (...).

W związku ze zgłoszeniem pozwany przeprowadził postępowanie szkodowe i decyzją z dnia 27 stycznia 2020r. przyznał powódce zadośćuczynienie w kwocie 1.842,00zł.

( zgłoszenie roszczenia k. 22-23, decyzja k. 24, dokumenty akt szkodowych – płyta Cd. k. 47)

Powódce w ramach indywidualnego kontynuowanego grupowego ubezpieczenia pracowniczego Typu P nr (...) Zakład (...) na (...) S.A. z/s w W. w sprawie (...) wypłacił odszkodowanie z tytułu trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 1.200,00zł.

( decyzja (...) k. 89)

Sąd uznał za przydatną do ustalenia stanu faktycznego opinie sporządzone przez biegłych ortopedę, neurologa, chirurga, psychiatrę i psychologa oraz fizjoterapeutę albowiem są one pełne, jasne, zrozumiałe, wyczerpujące i kompleksowe oraz wewnętrznie spójne. Biegli w poszczególnych opiniach udzielili odpowiedzi na wszystkie postawione w tezach dowodowych pytania, sformułowania zawarte w treści każdej z opinii pozwalają na zrozumienie wyrażonych w nich ocen i poglądów oraz sposobu dochodzenia do nich, a ponadto biegli w każdej z opinii przedstawili metody badawcze i materiał badawczy, na którym się oparli. Wnioski końcowe każdej z opinii są zwięzłe i precyzyjne, a ponadto wnioski opinii są logiczne i znajdują oparcie w przeprowadzonych przez biegłych badaniach i nie budzą zastrzeżeń, co do ich trafności w porównaniu z podanym w opiniach materiałem badawczym.

Ponadto biegli w sposób fachowy i rzeczowy ustosunkowali się również do wszystkich zarzutów skierowanych w stosunku do opinii wypowiadając się szczegółowo w obszarze każdego zastrzeżenia odwołując się przy tym do dokumentarnego materiału dowodowego oraz reguł postępowania przy sporządzaniu takiego typu operatów.

Podnoszone przez strony pozwaną uwagi należy w tych warunkach uznać jedynie za polemikę z prawidłowo i właściwie sporządzonymi dokumentami procesowymi i nie stanowią podstawy do reformacji albo odrzucenia czy to w całości lub w części tak przeprowadzonych w postępowaniu rozpoznawczym czynności procesowych.

Za wiarygodne należało uznać zaliczone w poczet materiału dowodowego dokumenty zgromadzone w postępowaniu albowiem zostały one sporządzone przez uprawnione organy w ramach przysługujących im kompetencji, w sposób rzetelny i fachowy. Ich prawdziwość i autentyczność nie wzbudziła w ocenie Sądu wątpliwości.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje.

Na podstawie art. 436 § 1 kc odpowiedzialność przewidzianą w art. 435 kc ponosi samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody. Jednakże gdy posiadacz samoistny oddał środek komunikacji w posiadanie zależne, odpowiedzialność ponosi posiadacz zależny.

Na podstawie art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2022.2277 – j.t.) z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia.

W celu przypisania odpowiedzialności cywilnej posiadaczowi pojazdu – musi zaistnieć adekwatny związek przyczynowy łączący ruch pojazdu ze szkodą (art. 361 § 1 kc).

Opisana w cyt. powyżej przepisach odpowiedzialność jest to odpowiedzialność na zasadzie ryzyka, która oparta jest na założeniu, że sam ruch mechanicznego środka komunikacji stwarza zwiększone ryzyko dla otoczenia, niebezpieczeństwo wyrządzenia szkody, niezależnie od działania lub zaniechania podmiotu prowadzącego taki pojazd.

Odpowiedzialność taką uchylają jedynie okoliczności egzoneracyjne. Posiadacz pojazdu może się uwolnić od odpowiedzialności wyłącznie przez wykazanie, że szkoda powstała na skutek: siły wyższej, wyłącznej winy poszkodowanego, wyłącznej winy osoby trzeciej, za którą posiadacz nie ponosi odpowiedzialności.

Wina poszkodowanego zachodzi wówczas, gdy można mu postawić zarzut niedokładania należytej staranności wymaganej od osoby rozważnej w konkretnych okolicznościach. Wyłącza ona odpowiedzialność, gdy jako jedyna, w świetle wskazań nauki i doświadczenia życiowego, jest na tyle poważna, że może być uwzględniana, pochłaniając przy tym inne poboczne okoliczności.

Odpowiedzialność posiadacza pojazdu wykluczona jest także w sytuacji wyłącznej winy osoby trzeciej, za którą ten nie ponosi odpowiedzialności. Wyłączenie odpowiedzialności z tytułu ryzyka z art. 436 § 1 kc następuje nie tylko wówczas, gdy szkoda nastąpiła wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, lecz także wtedy, gdy szkoda jest wyłącznie następstwem zawinionych działań (zaniechań) poszkodowanego i osoby trzeciej (tak SN w wyr. z dnia 6 lipca 1973r. w sprawie o sygn. akt II CR 156/73, opubl. OSPiKA 1974, Nr 5, poz. 85).

Dla przypisania odpowiedzialności samoistnego posiadacza mechanicznego środka komunikacji, którego odpowiedzialność konstruowana jest na zasadzie ryzyka, zbędne jest rozważanie, czy można mu przypisać zawinienie lub bezprawne zaniedbania (tak SN w wyr. z 19 czerwca 2001r., II UKN 424/00, opubl. OSN 2003, Nr 6, poz. 155, oraz w wyr. z 14 lutego 2002r., I PKN 853/00, opubl. OSN 2002, Nr 18, poz. 4) – por. E. Gniewek, P. Machnikowski (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Wyd. 7, Warszawa 2016.

Jak już wskazano dla ustalenia odpowiedzialności za szkodę niematerialną warunkiem koniecznym jest istnienie adekwatnego związku przyczynowego między krzywdą a zdarzeniem ją wyrządzającym albowiem rolą oraz istotą związku przyczynowego jako przesłanki roszczenia o zadośćuczynienie jest ocena, czy doznana szkoda niemajątkowa może być normalnym skutkiem zdarzenia szkodzącego, przy czym stopień natężenia doznanej krzywdy, tj. rodzaj, charakter, długotrwałość ujemnych przeżyć, a także ich intensywność, stanowi tylko przesłankę określającą wysokość zadośćuczynienia, a nie przesłankę zasadności samego roszczenia z tego tytułu, przy przyjęciu, że treść art. 445 § 1 kc oraz art. 448 kc stanową lex specialis w stosunku do art. 361 § 1 kc – por. wyrok s.apel. w Łodzi z dnia 11 marca 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 1184/13, opubl. LEX nr 1454546, wyrok s.apel. w Białymstoku z dnia 18 czerwca 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 175/14, opubl. LEX nr 1489037, wyrok s.apel. w Gdańsku z dnia 12 czerwca 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 8/14, opubl. LEX nr 1500753, wyrok s.apel. w Katowicach z dnia 12 marca 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 1193/13, opubl. LEX nr 1451641.

Szkoda niemajątkowa musi pozostawać w normalnym związku przyczynowym z wypadkiem w rozumieniu art. 361 § 1 kc.

Na tle art. 361 § 1 kc odnotowania wymaga, że na gruncie tego przepisu „obojętne jest, czy ma miejsce związek przyczynowy bezpośredni, czy pośredni oraz, czy jest to związek przyczynowy złożony, wieloczłonowy, z tym, że odpowiedzialność cywilną uzasadnia jedynie taki związek przyczynowy wieloczłonowy, w którym między poszczególnymi ogniwami zachodzi normalna zależność przyczynowa, a więc każde ogniwo tego związku podlega ocenie z punktu widzenia przyczynowości adekwatnej.

Norma zawarta w przepisie art. 361 § 1 kc opiera się na założeniach teorii adekwatnego związku przyczynowego, w wersji obiektywnej, zwanego też „normalnym związkiem przyczynowym”. Teoria ta zakłada, że związek przyczynowy zachodzi tylko wtedy, gdy w grupie wszystkich przyczyn i skutków mamy do czynienia jedynie z takimi przyczynami, które normalnie powodują określone skutki. Nie wystarczy więc stwierdzić istnienie związku przyczynowego jako takiego, lecz należy stwierdzić, że chodzi o następstwa normalne (a nie niezwykłe, nadzwyczajne).

Związek przyczynowy należy pojmować jako obiektywne powiązanie ze sobą zjawiska nazwanego „przyczyną” ze zjawiskiem określonym jako „skutek”. Istnienie związku przyczynowego jako zjawiska obiektywnego determinowane jest okolicznościami faktycznymi sprawy. W pierwszej kolejności należy za pomocą testu „ conditio sine qua non” zbadać, czy określony skutek stanowi obiektywne następstwo zdarzenia, które wskazano jako jego przyczynę, to znaczy, czy oceniany skutek nastąpiłby mimo braku wskazanej przyczyny. Jeżeli odpowiedź jest negatywna, czyli badany skutek nastąpiłby również mimo nieobecności tej przyczyny należy stwierdzić, że nie występuje żaden obiektywny związek przyczynowy i nie ma potrzeby dalszego badania, czy relacje pomiędzy przyczyną a skutkiem są adekwatne w rozumieniu art. 361 § 1 kc. Pojawienie się w przebiegu kauzalnym przyczyny zewnętrznej, nie powiązanej z działaniem lub zaniechaniem podmiotu odpowiedzialnego za powstanie szkody, przesądza o braku związku przyczynowego, jeśli bez przyczyny pierwotnej szkoda i tak powstałaby. Przepis art. 361 § 1 kc wiąże jednak odpowiedzialność tylko z normalnymi następstwami zjawisk stanowiących jej podstawę. W razie pozytywnego stwierdzenia, że dany fakt był koniecznym warunkiem wystąpienia skutku, należy rozważyć, czy wspomniane powiązania można traktować jako „normalne”, tzn. typowe lub oczekiwane w zwykłej kolejności rzeczy. Typowym jest skutek jaki daje się przewidzieć w zwykłym porządku rzeczy, taki, o którym na postawie zasad doświadczenia życiowego, wiadomo, że jest charakterystyczny dla danej przyczyny jako normalny rezultat określonego zjawiska. Nie mieści się w płaszczyźnie adekwatnego związku przyczynowego skutek, który wprawdzie daje się łączyć z określonym zdarzeniem początkowym w sensie oddziaływania sprawczego, ale jest następstwem nietypowym, tj. nie występującym w kolejności zdarzeń, która charakterystyczna jest dla określonej przyczyny i przez to nie dającym się uwzględnić w ewentualnych przewidywaniach, a zarazem zależny jest w istocie od innych zdarzeń, które w zbiegu z przyczyną wyjściową jawią się jako przypadkowy zbieg okoliczności – por. wyrok s.apel. w Lublinie z dnia 20 maja 2015r. w sprawie o sygn. akt I ACa 968/14, opubl. LEX nr 1770850, wyrok s.apel. w Białymstoku z dnia 8 kwietnia 2015r. w sprawie o sygn. akt I ACa 959/14, opubl. LEX nr 1667508, wyrok s.apel. w Warszawie z dnia 4 listopada 2014r. w sprawie o sygn. akt VI ACa 68/14, opubl. LEX nr 1624064, wyrok s.apel. w Łodzi z dnia 28 października 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 824/14, opubl. LEX nr 1554766, wyrok s.apel. w Lublinie z dnia 13 lutego 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 785/13, opubl. LEX nr 1469375.

Zadośćuczynienie pełni przede wszystkim funkcję kompensacyjną, czyli jego rolą jest wynagrodzenie krzywdy (szkody niemajątkowej) rozumianej jako cierpienie fizyczne (ból i innego rodzaju dolegliwości) i psychiczne (ujemne odczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała lub rozstrojem zdrowia), aby przynajmniej w ten sposób częściowo przywrócić równowagę zachwianą w wyniku popełnienia czynu niedozwolonego. Okoliczność powyższa powoduje, że o rozmiarze należnego zadośćuczynienia decyduje w pierwszym rzędzie rozmiar i natężenie doznanej krzywdy, tj. rodzaj, charakter, długotrwałość cierpień fizycznych i ujemnych doznań psychicznych, ich intensywność, nieodwracalność negatywnych skutków zdrowotnych, np. stopień i trwałość kalectwa, w tym potrzeby stałej rehabilitacji, zażywania środków farmakologicznych, utrata perspektyw na przyszłość, konieczność korzystania z opieki osób trzecich, poczucie wykluczenia i nieprzydatności społecznej, a ponadto prognozy na przyszłość (polepszenie lub pogorszenie stanu zdrowia) oraz towarzyszące jej poczucie bezradności powodowanej koniecznością korzystania z opieki innych osób oraz nieprzydatności społecznej, a także wiek poszkodowanego, konieczność zmiany zatrudnienia, niemożność wykonywania zawodu, uprawiania sportów, pracy twórczej lub artystycznej, utratę kontaktów towarzyskich, zmianę trybu życia, przyzwyczajeń, czy też sposobu spędzania wolnego czasu.

Zmierzenie rozmiaru doznanej krzywdy nie jest możliwe, gdyż krzywda stanowi subiektywne przeżycie danej osoby. Niezbędne jest wszakże odniesienie wysokości żądanej kwoty do konkretnych, obiektywnych okoliczności faktycznych w danej sprawie, a nie do subiektywnego poczucia krzywdy osoby uprawnionej.

Wysokość zadośćuczynienia odpowiadająca doznanej krzywdzie powinna być odczuwalna dla poszkodowanego i przynosić mu równowagę emocjonalną, naruszoną przez doznane cierpienia psychiczne i fizyczne. Zadośćuczynienie przyznawane jest jednorazowo, zatem musi rekompensować całą krzywdę w postaci cierpień fizycznych i psychicznych już doznanych jak i tych, które w związku z doznanym uszkodzeniem ciała wystąpią w przyszłości jako możliwe do przewidzenia następstwa czynu niedozwolonego, a także prognozę na przyszłość – por. wyrok s.apel. w Warszawie z dnia 5 czerwca 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 1670/13, opubl. LEX nr 1509116, wyrok s.apel. w Krakowie z dnia 27 lutego 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 1622/13, opubl. LEX nr 1563513, wyrok s.apel. w Lublinie z dnia 18 listopada 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 615/14, opubl. LEX nr 1587268, wyrok s.apel. w Białymstoku z dnia 6 listopada 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 457/14, opubl. LEX nr 1554625, wyrok s.apel. w Łodzi z dnia 5 lutego 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 936/13, opubl. LEX nr 1439218, wyrok s.apel. w Łodzi z dnia 11 czerwca 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 1593/13, opubl. LEX nr 1480479, wyrok s.apel. w Łodzi z dnia 13 grudnia 2013r. w sprawie o sygn. akt I ACa 829/13, opubl. LEX nr 1416140, wyrok s.apel. w Gdańsku z dnia 15 stycznia 2014r. w sprawie o sygn. akt V ACa 755/13, opubl. LEX nr 1454457

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, iż pomiędzy zdarzeniem i powstałą u powódki szkodą niemajątkową istnieje adekwatny związek przyczynowy, który nie pozostaje w jakiejkolwiek zależności z istniejącymi u niej schorzeniami samoistnym i innymi dolegliwościami, a ocena zdiagnozowanych u powódki schorzeń powypadkowych, ich rodzaj, charakter, rozmiar, jakość, intensywność i czas trwania, wpływ na funkcjonowanie w życiu osobistym i zawodowym oraz starania o odwrócenie ujemnych następstw oceniane przez pryzmat kwantyfikatorów decydujących o wysokości zadośćuczynienia wskazują, iż przyznana przez Sąd kwota zadośćuczynienia w łącznej wysokości 30.000,00zł, których rozmiar oszacowano przy określonych przez biegłych ortopedę, chirurga, neurologa, psychiatrę i psychologa oraz fizjoterapeutę rodzaju, charakteru i rozmiarów cierpień fizycznych i psychicznych powódki, a także stwierdzonych trwałości i długotrwałości uszczerbków na zdrowiu powódki odpowiednio w rozmiarze 5% i 5% nie jest rażąca niska i wygórowana.

Zadośćuczynienie wypłacone powódce w ramach postępowania szkodowego w rozmiarze 1.842,00zł, a ponadto odszkodowanie z polisy ubezpieczeniowej w rozmiarze 1.200,00zł i zadośćuczynienie z wyroku karnego w wysokości 5.000,00zł Sąd wziął pod uwagę przy określaniu wysokości odszkodowania, co nie jest jednak jednoznaczne z mechanicznym zmniejszeniem sumy zadośćuczynienia o kwotę tego odszkodowania, a jego wysokość oceniana łącznie przedstawia realną, ekonomicznie odczuwalną wartość.

Odczucie krzywdy jest pojęciem subiektywnym i niewymiernym, jednak określając wysokość zadośćuczynienia Sąd kierował się przesłankami obiektywnymi, biorąc pod uwagę szeroko rozumiane cierpienia fizyczne i psychiczne poszkodowanego, w tym skutki jakie zdarzenie wywarło na organizmie powódki, w ograniczeniach w życiu codziennym, planach życiowych, możliwości funkcjonowania w rodzinie i w dotychczasowym środowisku. Przyznanie odpowiedniego zadośćuczynienia oznacza przyznanie takiej kwoty, która rozsądnie oceniana da się określić jako godziwa w realiach danej sprawy. Skutkiem tej oceny winno zaś być zasądzenie zadośćuczynienia, które wystarcza do złagodzenia doznanych cierpień, a zarazem nie premiuje osób o słabszej konstrukcji psychicznej, reagujących intensywniej na sytuacje traumatyczne lub też nie prowadzi do pokrzywdzenia osób o osobowości zamkniętej, kumulującej w sobie wewnętrzne emocje.

W szczególności Sąd miał na względzie rodzaj, charakter i rozmiar doznanej krzywdy, w tym cierpień fizycznych i psychicznych powódki, przy uwzględnieniu przebytego procesu leczenia i rehabilitacji oraz ich rezultatów i wpływ zdarzenia na bieżące funkcjonowanie powódki.

Kwota zadośćuczynienia nie może stanowić źródła wzbogacenia dla poszkodowanego, a jedynym kryterium dla oceny wysokości zasądzonego zadośćuczynienia jest rozmiar krzywdy doznanej przez poszkodowanego. Zadośćuczynienie powinno być bowiem zarazem środkiem pomocy dla poszkodowanego i pozostawać w odpowiednim stosunku do rozmiarów krzywdy, winna ona uwzględniać aktualne warunki i przeciętną stopę życiową społeczności, w której przebywa pokrzywdzony, przy czym rozmiar szkody niemajątkowej, ustala się, uwzględniając moment wyrokowania. – por. wyrok SN z dnia 29 sierpnia 2013r. w sprawie o sygn. akt I CSK 667/12, opubl. LEX nr 1391106, wyrok s.apel. w Warszawie z dnia 17 kwietnia 2013r. w sprawie o sygn. akt VI ACa 974/12, opubl. LEX nr 1362966, wyrok s.apel. w Katowicach z dnia 16 kwietnia 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 940/13, opubl. LEX nr 1466803, wyrok SN z dnia 24 lipca 2014r. w sprawie o sygn. akt II CSK 595/13, opubl. LEXX nr 1504837.

Powódka była również uprawniona do żądania zwrotu wydatków z tytułu kosztów leczenia i rehabilitacji w łącznej wysokości 700,00zł.

Świadczenie ubezpieczyciela w ramach umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje także uzasadnione i celowe koszty leczenia oraz rehabilitacji poszkodowanego niefinansowane ze środków publicznych. Przepis art. 444 § 1 kc nie nakłada na poszkodowanego obowiązku wykazywania, iż nie mógł skorzystać z państwowej służby zdrowia. (por. uchwała SN z dnia 19 maja 2016r. w sprawie o sygn. akt III CZP 63/15, opubl. Biul. SN 2016 nr 5).

W myśl art. 444 § 1 kc odszkodowanie obejmuje wszelkie koszty wynikłe z uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia.

Celem odszkodowania w ramach art. 444 § 1 kc jest restytucja stanu istniejącego przed wypadkiem, a jeśli jego przywrócenie nie jest możliwe, zastąpienie stanu dawnego stanem, w którym poszkodowanemu zostaną zapewnione warunki życiowe zbliżone do tych, jakie miał przed wyrządzeniem mu uszczerbku.

Ogranicza się jednak rozmiary obowiązku pokrycia „wszelkich kosztów” wymaganiem, aby ich żądanie było konieczne i celowe. Osoba, która doznała uszczerbku na zdrowiu na skutek wypadku ma zatem prawo domagać się w ramach naprawienia szkody, pokrycia wszystkich niezbędnych i celowych wydatków wynikających z tego zdarzenia. Ponadto pojęcie „wszelkie koszty”, o których mowa w art. 444 § 1 kc oznacza koszty różnego rodzaju, których nie da się z góry określić.

Celowość ponoszenia wszelkich wydatków może być związana nie tylko z możliwością uzyskania poprawy stanu zdrowia, ale też z potrzebą utrzymania tego stanu, jego niepogarszania. Muszą to być jednakże koszty, które pozostają w związku przyczynowym z likwidacją skutków uszkodzenia ciała. Koszty te należy oceniać wg kryteriów obiektywnych w zakresie potrzeb poszkodowanego. Nie mogą to być koszty, które przekraczają te potrzeby. Realność szkody wyraża się w tym, że przyznanie odszkodowania nie uzasadnia sama utrata zdrowia i ewentualność poniesienia wydatków, ale rzeczywiste zwiększenie potrzeb powstałe w następstwie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia.

Przesłanką uwzględnienia żądania, o którym mowa w art. 444 § 1 kc jest wyłącznie wykazanie przez poszkodowanego, że suma której zwrotu domaga się od zobowiązanego do naprawienia szkody jest sumą potrzebną na koszty restytucji pełnej sprawności.

W szczególności należało, tu mieć na względzie ostateczne wyniki przyjętych i wdrożonych u powódki metod leczniczych i usprawniających.

W tym miejscu należy wskazać, iż obowiązkiem stron postępowania było w ramach procesu przed Sądem przytoczenie okoliczności faktycznych, z których wywodzą roszczenia (art. 187 § 1 pkt 2 kpc) i wskazanie na dowody, których przeprowadzenie potwierdzi zasadność ich twierdzeń o faktach (art. 232 kpc i art. 6 kc). Zgodnie z zasadami procesu cywilnego ciężar gromadzenia materiału dowodowego spoczywa na stronach (art. 232 kpc., art. 3 kpc, art. 6 kc). Jego istota sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest tylko to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem (por. wyrok s.apel w Białymstoku z dnia 28 sierpnia 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 286/14, opubl. LEX nr 1511625).

Dłużnik popada w opóźnienie, jeżeli nie spełnia świadczenia w terminie, w którym stało się ono wymagalne.

Opóźnienie świadczenia odszkodowawczego następuje, jeżeli dłużnik nie spełni świadczenia niezwłocznie po wezwaniu go przez wierzyciela i od tej chwili należą się wierzycielowi odsetki. W razie wyrządzenia szkody czynem niedozwolonym odsetki należą się poszkodowanemu już od chwili zgłoszenia roszczenia o zapłatę odszkodowania, w tej bowiem chwili staje się, zgodnie z art. 455 kc, wymagalny obowiązek spełnienia świadczenia odszkodowawczego. – por. wyrok s.apel. w Warszawie z dnia 18 stycznia 2013r. w sprawie o sygn. akt VI ACa 1150/12, opubl. LEX nr 1314923, wyrok SN z dnia 8 lutego 2012r. w sprawie o sygn. akt V CSK 57/11, opubl. LEX nr 1147804.

Wymagalne roszczenie o zadośćuczynienie powoduje stan opóźnienia po jego sprecyzowaniu co do wysokości i wezwaniu dłużnika do zapłaty konkretnej kwoty z tego tytułu – por. wyrok s.apel. w Rzeszowie z dnia 15 maja 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 77/14, opubl. LEX nr 1506727.

O roszczeniu ubocznym orzeczono w oparciu o treść art. 481 § 1 i 2 - 2 ⁴ kc.

Odsetki na podstawie art. 481 kc należą się jeżeli zobowiązany nie płaci należnego zadośćuczynienia w terminie wynikającym z przepisu szczególnego lub art. 455 kc. Nie sprzeciwia się temu okoliczność, że zasądzenie zadośćuczynienia jest fakultatywne, a jego wysokość zależy od oceny sądu oraz, że do zadośćuczynienia stosuje się art. 363 § 2 kc albowiem orzeczenie sądu przyznające zadośćuczynienie ma charakter rozstrzygnięcia deklaratoryjnego, nie zaś konstytutywnego. W świetle art. 455 kc roszczenie o zadośćuczynienie, jako roszczenie pieniężne - w przypadku braku oznaczenia terminu spełnienia świadczenia - staje się wymagalne z chwilą wezwania do zapłaty. Stąd też odsetki za opóźnienie w zapłacie zadośćuczynienia należnego uprawnionemu należą się już od tej chwili, czemu nie stoi na przeszkodzie to, że wysokość świadczenia jest ostatecznie kształtowana przez sąd. – por. wyrok s.apel. w Rzeszowie z dnia 29 sierpnia 2013r. w sprawie o sygn. akt I ACa 203/13, opubl. LEX nr 1396899, wyrok s.apel.w Lublinie z dnia 27 marca 2013r. w sprawie o sygn. akt I ACa 807/12, opubl. LEX nr 1306007, wyrok s.apel. w Łodzi z dnia 9 stycznia 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 459/13, opubl. LEX nr 1416095.

Sąd miał przy tym również na względzie treść art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2022.2277 – j.t.), gdyż powołany przepis nakłada na ubezpieczyciela obowiązek spełnienia świadczenia najdalej 30. dnia od daty otrzymania zawiadomienia o szkodzie. Ustanawiając krótki termin spełnienia świadczenia ustawodawca wskazał na konieczność szybkiej i efektywnej likwidacji szkody ubezpieczeniowej. Po otrzymaniu zawiadomienia o wypadku Fundusz - jako profesjonalista korzystający z wyspecjalizowanej kadry i w razie potrzeby z pomocy rzeczoznawców (art. 355 § 2 kc) - obowiązany jest do ustalenia przesłanek swojej odpowiedzialności, czyli samodzielnego i aktywnego wyjaśnienia okoliczności wypadku oraz wysokości powstałej szkody – por. wyrok s.apel. we Wrocławiu z dnia 14 czerwca 2013r. w sprawie o sygn. akt I ACa 539/13, opubl. LEX nr 1369453, wyrok SN z dnia 16 grudnia 2011r. w sprawie o sygn akt V CSK 38/11, opubl. LEX nr 1129170, por. wyrok s.apel. w Poznaniu z dnia 27 czerwca 2013r. w sprawie o sygn. akt I ACa 494/13 LEX nr 1353802.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 108 § 1 kpc w zw. z art. 98 § 1 – 3 kpc i art. 100 kpc oraz w oparciu o treść § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2018.265 – j.t.) oraz art. 13 ust. 2 i art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. 2022.1125 – j.t.) i art. 1 ust. 1 pkt 2 i art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006r. o opłacie skarbowej (Dz. U. 2022.2142 – j.t. ze zm.).

Z tych wszystkich względów orzeczono jak w sentencji wyroku.