Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 lutego 2024r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu w I Wydziale Cywilnym, w składzie:

Przewodniczący: sędzia Michał Włodarek

Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Dulas

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 lutego 2024r. w K.

sprawy z powództwa Ł. Z. (PESEL (...)) i A. N. (PESEL (...))

przeciwko pozwanemu TUZ Towarzystwu (...) z/s w W. (KRS (...))

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego TUZ Towarzystwa (...) z/s w W. na rzecz:

1.  powoda Ł. Z. kwotę 9.000,00zł (dziewięć tysięcy złotych 00/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi:

- od kwoty 3.000,00zł od dnia 2 marca 2022r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 200,00zł od dnia 2 marca 2022r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 2.800,00zł od dnia 8 marca 2022r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 200,00zł od dnia 18 marca 2022r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 2.800,00zł od dnia 6 maja 2022r. do dnia zapłaty,

2.  powódki A. N. kwotę 9.543,43zł (dziewięć tysięcy pięćset czterdzieści trzy złote 43/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi:

- od kwoty 3.000,00zł od dnia 24 maja 2022r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 13,43zł od dnia 25 lutego 2022r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 200,00zł od dnia 25 lutego 2022r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 200,00zł od dnia 25 lutego 2022r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 130,00zł od dnia 25 lutego 2022r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 200,00zł od dnia 25 lutego 2022r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 3.000,00zł od dnia 10 marca 2022r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 2.800,00zł od dnia 6 maja 2022r. do dnia zapłaty,

II.  oddala każde z powództw w pozostałej części,

III.  nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kaliszu tytułem części nieuiszczonych wydatków:

1.  od powoda Ł. Z. kwotę 34,35zł (trzydzieści cztery złote 35/100),

2.  od powódki A. N. kwotę 10,73zł (dziesięć złotych 73/100),

3.  od pozwanego TUZ Towarzystwa (...) z/s w W. łącznie kwotę 807,79zł (osiemset siedem złotych 79/100),

IV.  zasądza od pozwanego TUZ Towarzystwa (...) z/s w W. na rzecz:

1.  powoda Ł. Z. kwotę 1.633,82zł (jeden tysiąc sześćset trzydzieści trzy złote 82/100) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami w wysokości w stosunku rocznym odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty,

2.  powódki A. N. kwotę 1.757,97zł (jeden tysiąc siedemset pięćdziesiąt siedem złotych 97/100) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami w wysokości w stosunku rocznym odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

sędzia Michał Włodarek

Sygn. akt I C 1179/22

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 15 września 2022r. powodowie Ł. Z. i A. N. skierowali do tut. Sądu żądania zasądzenia od pozwanego TUZ Towarzystwa (...) z/s w W. kwot pieniężnych, i tak na rzecz:

- powoda Ł. Z. łącznej kwoty 14.000,00zł, i tak tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w związku z wypadkiem komunikacyjnym z dnia 13 grudnia 2021r. kwotę 8.000,00zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 2 marca 2022r. do dnia zapłaty oraz łącznej kwoty 6.000,00zł tytułem odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwot 200,00zł, 200,00zł, 2.800,00zł i 2.800,00zł, odpowiednio od dnia 2, 18 i 8 marca oraz 6 maja 2022r. do dnia zapłaty,

- powódki A. N. łącznej kwoty 14.543,43zł, i tak tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w związku z wypadkiem komunikacyjnym z dnia 13 grudnia 2021r. kwotę 8.000,00zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 24 maja 2022r. do dnia zapłaty oraz łącznej kwoty 6.543,43zł tytułem odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwot 13,43zł, 200,00zł, 200,00zł, 130,00zł, 200,00zł, 2.800,00zł i 3.000,00zł odpowiednio od dnia 225 lutego, 6 maja i 10 marca 2022r. do dnia zapłaty,

a ponadto zasądzenia na rzecz każdego z powodów kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powodowie wskazali, że w dniu 13 grudnia 2021r. powód Ł. Z. jako kierujący pojazdem m – ki V. o nr rej. (...) i powódka A. N. jako jego pasażer poruszali się S. Bursztynowym pomiędzy rondem (...) a Celtyckim w kierunku ul. (...) w K.. Kierujący autem m – ki R. o nr rej. (...) nie zachował należytej ostrożności, nie dostosował prędkości do panujących warunków drogowych i wykonując manewr obronny zmiany pasa ruchu, by nie doprowadzić do zderzenia z samochodem ciężarowym, zajechał drogę prawidłowo jadącym powodom doprowadzając do zderzenia pojazdów ich uszkodzenia oraz powstania uszczerbku na zdrowiu każdego z powodów.

Ze względu na nasilające się dolegliwości bólowe kręgosłupa w odcinku piersiowym kręgosłupa powód Ł. Z. był konsultowany w Wojewódzkim Szpitalu (...) w K., gdzie udzielono mu pomocy medycznej i rozpoznano powierzchowny uraz powłok głowy.

W dniu 23 grudnia 2021r. powód skorzystał z konsultacji ortopedycznej. Lekarz specjalista w wyniku przeprowadzonego badania lekarskiego stwierdził u niego uraz odcinka piersiowego kręgosłupa, uraz mostka i uraz głowy. Lekarz specjalista skierował powoda na zabiegi fizjoterapeutyczne. W dniu 8 lutego 2022r. powód ponownie skorzystał z konsultacji ortopedycznej, po której został skierowany na dalsze zabiegi fizjoterapeutyczne. Powód odbył 2 serie zabiegów fizjoterapeutycznych, które przyniosły nieznaczną poprawę jego stanu zdrowia, jednakże zdaniem specjalistów, pod których opieką znajdował się powód wskazana jest dalsza rehabilitacja. Ze względu na długi okres oczekiwania na rehabilitację z wykorzystaniem środków z NFZ powód skorzystał z zabiegów w prywatnym Centrum. Całość odniesionych przez powoda obrażeń jednoznacznie wskazuje na powstanie ciężkiego i trwałego uszczerbku na zdrowiu.

W wyniku zaistniałego wypadku komunikacyjnego powódka A. N. doznała obrażeń ciała w postaci: uraz odcinka szyjnego kręgosłupa, zniesienia fizjologicznej lordozy odcinka szyjnego kręgosłupa, urazu odcinka piersiowego kręgosłupa, zmniejszenia kifozy piersiowej kręgosłupa, stłuczenia klatki piersiowej oraz ogólnych potłuczeń ciała.

Ze względu na nasilające się dolegliwości bólowe kręgosłupa w odcinku piersiowym powódka była konsultowana przez lekarza rodzinnego. W dniu 23 grudnia 2021r. powódka skorzystała z konsultacji ortopedycznej. Lekarz specjalista w wyniku przeprowadzonego badania lekarskiego stwierdził u niej uraz odcinka odcinak szyjnego i piersiowego kręgosłupa. W dniu 8 lutego 2022r. powódka ponownie skorzystała z konsultacji ortopedycznej, po której została skierowana na dalsze zabiegi fizjoterapeutyczne. Powódka odbyła 2 serie zabiegów fizjoterapeutycznych, które przyniosły nieznaczną poprawę jej stanu zdrowia, jednakże zdaniem specjalistów, pod których opieką znajdowała się powódka wskazana jest dalsza rehabilitacja. Ze względu na długi okres oczekiwania na rehabilitację z wykorzystaniem środków z NFZ powódka skorzystała z zabiegów w prywatnym Centrum. Całość odniesionych przez powódkę obrażeń jednoznacznie wskazuje na powstanie ciężkiego i trwałego uszczerbku na zdrowiu.

Sprawca zdarzenia w chwili wypadku objęty był ochroną ubezpieczeniową z tytułu odpowiedzialności cywilnej w Towarzystwie pozwanego.

W związku ze zgłoszeniem przez powodów szkody pozwany przeprowadził postępowanie likwidacyjne w ramach, którego zanegował swoją odpowiedzialność co do zasady i co do wysokości oraz odmówił powodem przyznania jakichkolwiek kwot pieniężnych tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania.

Pozwany decyzjami z dnia 18 lutego, 7 i 21 kwietnia 2022r. odmówił powodom wypłat jakichkolwiek roszczeń.

Zdaniem powódki stanowisko pozwanego jest o tyle niezrozumiałe, iż lekarz orzecznik działający z ramienia polisy (...) ustalił dla niej 3% trwałego uszczerbku na zdrowiu.

Powodowie podnieśli, iż wypadek z dnia 13 grudnia 2021r. zmienił na niekorzyść życie jakie wiedli przed tym zdarzeniem. Powodowie podali, iż doznali ponadto urazu psychicznego. Powodowie doznali także licznych ograniczeń, a ponadto powódka musiała znosić pomoc osób trzecich.

Powodowie oświadczyli, iż nadal odczuwają negatywne skutki zdarzenia.

Powodowie podniesli, że w związku z leczeniem i rehabilitacją każdy z nich poniósł koszty leczenia, i tak powód Ł. Z. w łącznej wysokości 6.000,00zł oraz powódka A. N. w łącznej wysokości 6.543,43zł.

W odpowiedzi na pozew pozwany TUZ Towarzystwo (...) z/s w W. wniósł o oddalenie każdego z powództw w całości oraz o zasądzenie od każdego z powodów na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu tego kwalifikowanego pisma procesowego pozwany wskazał, że w toku postępowania likwidacyjnego ustalił rodzaj, charakter i rozległość uszkodzeń ciała i uszczerbku na zdrowiu każdego z powodów oraz zasadność i celowość poniesionych przez nich kosztów leczenia oraz rehabilitacji i innych wydatków oraz zanegował swoją odpowiedzialność co do zasady i co do wysokości, w szczególności podniósł, iż na skutek przedmiotowego zdarzenia komunikacyjnego powodowie nie doznali żadnego uszczerbku na zdrowiu, brak jest też związku przyczynowego pomiędzy skutkami zdarzenia a zgłaszanymi przez powodów dolegliwościami, a ponadto za niezasadne i bezpodstawne uznał w tych warunkach domaganie się przez powodów zasądzenia jakichkolwiek kwot tytułem odszkodowania i zadośćuczynienia.

Sąd Rejonowy ustalił, następujący stan faktyczny.

W dniu 13 grudnia 2021r. w K. ok. godz. 18.30 w obszarze Ronda (...), przy zbiegu ul. (...), kierujący pojazdem m – ki R. o nr rej. (...) wytworzył stan niebezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że nie dostosował prędkości do warunków panujących na drodze i wykonując manewr obronny przed zderzeniem z pojazdem ciężarowym najechał na pojazd m – ki V. o nr rej. (...) prowadzony przez powoda Ł. Z., a którym jako pasażer podróżowała powódka A. N., co doprowadziło do zderzenia aut, ich uszkodzenia oraz powstania obrażeń ciała powodów.

W czasie zdarzenia powodowie posiadali zapięte pasy bezpieczeństwa.

( zdjęcia k. 15-17, zaświadczenie o zdarzeniu drogowym k. 18, oświadczenie k. 19, 30, dokumenty akt szkodowych – płyta Cd. k. 102, akta szkody – płyta Cd k. 294, oświadczenie sprawy kolizji drogowej k. 305-306, przesłuchanie powódki A. N. k. 182-182v 00:04:35-00:23:21, k. 345 00:05:11-00:11:27, przesłuchanie powoda Ł. Z. k. 192-193 00:02:35-00:30:38, k. 345-345v 00:11:27-00:20:08)

W związku z odczuwanymi dolegliwościami powypadkowymi powód Ł. Z. w dniu 14 grudnia 2021r. był konsultowany w Wojewódzkim Szpitalu (...), gdzie w Szpitalnym Oddziale Ratunkowym udzielono mu pomocy medycznej ambulatoryjnej.

U powoda rozpoznano stan po urazie komunikacyjnym – powierzchowny uraz powłok głowy oraz stłuczenia klatki piersiowej.

Powoda skierowano do poradni chirurgicznej.

Po wypadku powód konsultował się u lekarza specjalisty w dziedzinie ortopedii.

Lekarz ortopeda stwierdził u powoda stan po urazie komunikacyjnym – uraz odcinka Th kręgosłupa, uraz mostka i uraz głowy.

U powoda zastosowano leczenie farmakologiczne i usprawniające.

Powód kontynuował leczenie specjalistyczne u lekarza ortopedy oraz usprawniające, a także zażywał leki.

Powód nadal odczuwa negatywne skutki zdarzenia w obszarze zdrowia fizycznego i psychicznego.

( karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 20, 165-166, skierowanie k. 21, 167, historia choroby k. 22-23, 25, 169, 170-173, skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne k. 24, 26, karta zabiegów fizjoterapeutycznych k. 27-29, dokumenty akt szkodowych – płyta Cd. k. 102, inf. NFZ k. 123-124, zeznania świadka J. N. k. 182-183 00:23:21-00:39:32, przesłuchanie powódki A. N. k. 182-182v 00:04:35-00:23:21, k. 345 00:05:11-00:11:27, przesłuchanie powoda Ł. Z. k. 192-193 00:02:35-00:30:38, k. 345-345v 00:11:27-00:20:08)

W związku z odczuwanym dolegliwościami powypadkowymi powódka A. N. konsultowała się u lekarza rodzinnego. U powódki rozpoznano stan po urazie komunikacyjnym.

Po wypadku powódka konsultowała się u lekarza specjalisty w dziedzinie ortopedii.

Lekarz ortopeda stwierdził u powódki stan po urazie komunikacyjnym – uraz odcinka C kręgosłupa typu „smagnięcie biczem” oraz uraz Th kręgosłupa.

U powódki zastosowano leczenie farmakologiczne i usprawniające.

Powódka kontynuowała leczenie specjalistyczne u lekarza ortopedy oraz usprawniające, a także zażywała leki.

Powódka nadal odczuwa negatywne skutki zdarzenia w obszarze zdrowia fizycznego i psychicznego.

Powódka w związku ze skutkami zdarzenia wymagała wsparcia i pomocy osób trzecich.

( historia choroby k. 31-33, 35, 150-151, 152-157, skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne k. 34, 36, karta zabiegów fizjoterapeutycznych k. 37-38, dokumenty akt szkodowych – płyta Cd. k. 102, inf. NFZ k. 133-141, zeznania świadka J. N. k. 182-183 00:23:21-00:39:32, przesłuchanie powódki A. N. k. 182-182v 00:04:35-00:23:21, k. 345 00:05:11-00:11:27, przesłuchanie powoda Ł. Z. k. 192-193 00:02:35-00:30:38, k. 345-345v 00:11:27-00:20:08)

W wyniku zdarzenia drogowego z dnia 13 grudnia 2021r. powód Ł. Z. doznał obrażeń w postaci powierzchownego stłuczenia głowy, mostka oraz odcinka szyjnego kręgosłupa, natomiast powódka A. N. powierzchownego stłuczenia odcinka szyjnego i piersiowego kręgosłupa.

Zdarzenia, które miało miejsce było niskoenergetyczne, o czym świadczą niewielkie uszkodzenia w obrębie samochodu, brak otwarcia poduszek powietrznych oraz brak wystąpienia jakichkolwiek obiektywnych obrażeń u powodów.

Powodowie nie doznali żadnych obrażeń ciała, poza powierzchownymi stłuczeniami, wynikającymi z krótkotrwałych, niskoenergetycznych przeciążeń.

Powyższe obrażenia nie spowodowały u powodów wystąpienia długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

( opinia sądowo – lekarska k. 281-286)

W obszarze następstw ortopedycznych zdarzenia drogowego z dnia 13 grudnia 2021r. powód Ł. Z. doznał obrażeń ciała w postaci powierzchownego urazu powłok głowy, które nie doprowadziły do powstania u niego trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

( opinia biegłego ortopedy k. 208-210)

W obszarze następstw ortopedycznych zdarzenia drogowego z dnia 13 grudnia 2021r. powódka A. N. doznała obrażeń ciała w postaci urazu odcinka C kręgosłupa oraz urazu odcinka Th kręgosłupa, które nie doprowadziły do powstania u niej trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

( opinia biegłego ortopedy k. 212-215)

W wyniku zdarzenia drogowego z dnia 13 grudnia 2021r. powód Ł. Z. doznał powierzchownego urazu powłok głowy, stłuczenia klatki piersiowej, powierzchownego urazu obejmującego liczne okolice ciała, urazu odcinka TH kręgosłupa, urazu mostka i urazu głowy, natomiast powódka A. N. doznała stłuczenia klatki piersiowej, urazu odcinka C kręgosłupa typu „smagnięcie biczem” oraz urazu odcinka C i TH kręgosłupa.

W następstwie tego zdarzenia powodowie odczuwali dolegliwości bólowe przez kilka tygodni oraz wymagali pomocy osób trzecich.

Odniesione przez powodów obrażenia nie skutkują trwałym uszczerbkiem na ich zdrowiu.

Powodowie wymagają nadal leczenia rehabilitacyjnego ze względu na utrzymujące się dolegliwości bólowe. Rokowania wyzdrowienia są w pewnej części pomyślne.

Do tej pory rehabilitacja powodów była prowadzona na optymalnym/typowym poziomie. Analiza poniesionych przez powodów wydatków wskazuje, że koszty były realnie ponoszone i mieszczą się w zakresie uśrednionych cen.

( opinia biegłego w dziedzinie rehabilitacji i fizjoterapii k. 245-252)

Każdy z powodów, w wyniku zdarzenia, poza szkodą na osobie poniósł również wydatki z tytułu kosztów leczenia i rehabilitacji, i tak powód Ł. Z. w łącznej wysokości 6.000,00zł oraz powódka A. N. w łącznej wysokości 6.543,43zł.

( skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne k. 24, 26, 34, 36, 148-149, 163-karta zabiegów fizjoterapeutycznych k. 25, 27-28, 29, 37, 38, 144-147, 158-152, faktury k. 61-67, 69-70, paragon k. 68, dokumenty akt szkodowych – płyta Cd k. 102, inf. US k. 126, oświadczenie k. 143)

W momencie zdarzenia sprawca wypadku posiadał zawartą z pozwanym TUZ Towarzystwem (...) z/s w W. umowę odpowiedzialności cywilnej z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w związku z ruchem tych pojazdów.

Powodowie dokonali zgłoszenia u pozwanego zaistnienia szkody na osobie i mieniu w celu przeprowadzenia postępowania szkodowego w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej Ubezpieczyciela sprawcy szkody z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w związku z ruchem tych pojazdów.

Postępowania szkodowe zostały zarejestrowane pod numerami, w stosunku do powoda Ł. Z. (...) i w stosunku do powódki A. N. (...).

W związku ze zgłoszeniem pozwany przeprowadził postępowanie szkodowe i decyzjami z dnia 18 lutego oraz 7 i 21 kwietnia 2022r. odmówił przyznania i wypłaty powodom jakichkolwiek kwot pieniężnych tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania.

( zgłoszenie roszczeń k. 39-40, 41-42, 43-44, 45-46, 47, 48, 49-50, 51-52, potwierdzenie przyjęcia zgłoszenia k. 53-54, decyzja k. 55-56, 57, 58, orzeczenie k. 60, dokumenty akt szkodowych – płyta Cd. k. 102)

Sąd uznał za przydatne do ustalenia stanu faktycznego opinie sporządzone przez biegłych ortopedę, w dziedzinie rehabilitacji i fizjoterapii oraz w dziedzinie medycyny sądowej, albowiem są one pełne, jasne, zrozumiałe, wyczerpujące i kompleksowe oraz wewnętrznie spójne. Biegli w poszczególnych opiniach udzielili odpowiedzi na wszystkie postawione w tezach dowodowych pytania, sformułowania zawarte w treści każdej z opinii pozwalają na zrozumienie wyrażonych w nich ocen i poglądów oraz sposobu dochodzenia do nich, a ponadto biegli przedstawili metody badawcze, materiał badawczy, na którym się oparli. Wnioski końcowe każdej z opinii są zwięzłe i precyzyjne, a ponadto wnioski opinii są logiczne i znajdują oparcie w przeprowadzonych przez biegłych badaniach i nie budzą zastrzeżeń, co do ich trafności w porównaniu z podanym w opinii materiałem badawczym.

Ponadto biegły w dziedzinie ortopedii w sposób fachowy i rzeczowy ustosunkował się również do wszystkich zarzutów skierowanych w stosunku do opinii wypowiadając się szczegółowo w obszarze każdego zastrzeżenia odwołując się przy tym do dokumentarnego materiału dowodowego oraz reguł postępowania przy sporządzaniu takiego typu operatów.

Podnoszone przez stronę powodową uwagi należy w tych warunkach uznać jedynie za polemikę z prawidłowo i właściwie sporządzonymi dokumentami procesowymi i nie stanowią podstawy do reformacji albo odrzucenia czy to w całości lub w części tak przeprowadzonych w postępowaniu rozpoznawczym czynności procesowych.

Za wiarygodne należało uznać zaliczone w poczet materiału dowodowego dokumenty zgromadzone w postępowaniu albowiem zostały one sporządzone przez uprawnione organy w ramach przysługujących im kompetencji, w sposób rzetelny i fachowy. Ich prawdziwość i autentyczność nie wzbudziła w ocenie Sądu wątpliwości.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje.

Na podstawie art. 436 § 1 kc odpowiedzialność przewidzianą w art. 435 kc ponosi samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody, natomiast według reguły określonej w art. 436 § 2 kc w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych. Również tylko na zasadach ogólnych osoby te są odpowiedzialne za szkody wyrządzone tym, których przewożą z grzeczności.

Na podstawie art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2023.2500 – t.j.) z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia.

W sytuacji, gdy wypadek komunikacyjny polegał na zderzeniu się dwóch pojazdów będących w ruchu, prawną podstawę orzekania o odpowiedzialności posiadaczy pojazdów za wynikłe z tego szkody stanowi art. 436 § 2 kc w zw. z art. 415 kc. W świetle treści przepisu art. 415 kc za szkodę odpowiada osoba, której zawinione zachowanie się jest źródłem powstania szkody. Czyn sprawcy pociągający za sobą odpowiedzialność cywilną musi być bezprawny, a więc niezgodny z obowiązującymi zasadami porządku prawnego, a przy tym zawiniony. Przesłankami odpowiedzialności deliktowej są: powstanie szkody, zdarzenie, związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem z którym ustawa łączy obowiązek odszkodowawczy oznaczonego podmiotu a szkodą oraz wina sprawcy. Pod pojęciem szkody rozumie się - najogólniej rzecz biorąc - uszczerbek w dobrach prawnie chronionych osoby poszkodowanej. Element winy będzie się wyrażał przede wszystkim w sposobie poruszania się przez uczestnika kierowanym przezeń pojazdem w kontekście możności przypisania mu wszelkiej nieprawidłowości z punktu widzenia właściwiej techniki i taktyki jazdy, zachowania należytej w danych warunkach pogodowych i drogowych ostrożności, możliwości dostrzeżenia nadjeżdżającego samochodu i uniknięcia zderzenia. – por. wyrok SN z dnia 18 listopada 2004r. w sprawie o sygn. akt I CK 242/04, opubl. Legalis.

W celu przypisania odpowiedzialności cywilnej posiadaczowi pojazdu – musi zaistnieć adekwatny związek przyczynowy łączący ruch pojazdu ze szkodą, tj. między krzywdą a zdarzeniem ją wyrządzającym albowiem rolą oraz istotą związku przyczynowego jako przesłanki roszczenia o zadośćuczynienie jest ocena, czy doznana szkoda niemajątkowa może być normalnym skutkiem zdarzenia szkodzącego, przy czym stopień natężenia doznanej krzywdy, tj. rodzaj, charakter, długotrwałość ujemnych przeżyć, a także ich intensywność, stanowi tylko przesłankę określającą wysokość zadośćuczynienia, a nie przesłankę zasadności samego roszczenia z tego tytułu, przy przyjęciu, że treść art. 445 § 1 kc oraz art. 448 kc stanową lex specialis w stosunku do art. 361 § 1 kc – por. wyrok s.apel. w Łodzi z dnia 11 marca 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 1184/13, opubl. LEX nr 1454546, wyrok s.apel. w Białymstoku z dnia 18 czerwca 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 175/14, opubl. LEX nr 1489037, wyrok s.apel. w Gdańsku z dnia 12 czerwca 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 8/14, opubl. LEX nr 1500753, wyrok s.apel. w Katowicach z dnia 12 marca 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 1193/13, opubl. LEX nr 1451641.

Opisana w cyt. powyżej przepisach odpowiedzialność jest to również odpowiedzialność na zasadzie ryzyka, która oparta jest na założeniu, że sam ruch mechanicznego środka komunikacji stwarza zwiększone ryzyko dla otoczenia, niebezpieczeństwo wyrządzenia szkody, niezależnie od działania lub zaniechania podmiotu prowadzącego taki pojazd.

Odpowiedzialność taką uchylają jedynie okoliczności egzoneracyjne. Posiadacz pojazdu może się uwolnić od odpowiedzialności wyłącznie przez wykazanie, że szkoda powstała na skutek: siły wyższej, wyłącznej winy poszkodowanego, wyłącznej winy osoby trzeciej, za którą posiadacz nie ponosi odpowiedzialności.

Wina poszkodowanego zachodzi wówczas, gdy można mu postawić zarzut niedokładania należytej staranności wymaganej od osoby rozważnej w konkretnych okolicznościach. Wyłącza ona odpowiedzialność, gdy jako jedyna, w świetle wskazań nauki i doświadczenia życiowego, jest na tyle poważna, że może być uwzględniana, pochłaniając przy tym inne poboczne okoliczności.

Odpowiedzialność posiadacza pojazdu wykluczona jest także w sytuacji wyłącznej winy osoby trzeciej, za którą ten nie ponosi odpowiedzialności. Wyłączenie odpowiedzialności z tytułu ryzyka z art. 436 § 1 kc następuje nie tylko wówczas, gdy szkoda nastąpiła wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, lecz także wtedy, gdy szkoda jest wyłącznie następstwem zawinionych działań (zaniechań) poszkodowanego i osoby trzeciej (tak SN w wyr. z dnia 6 lipca 1973r. w sprawie o sygn. akt II CR 156/73, opubl. OSPiKA 1974, Nr 5, poz. 85).

Dla przypisania odpowiedzialności samoistnego posiadacza mechanicznego środka komunikacji, którego odpowiedzialność konstruowana jest na zasadzie ryzyka, zbędne jest rozważanie, czy można mu przypisać zawinienie lub bezprawne zaniedbania (tak SN w wyr. z 19 czerwca 2001r., II UKN 424/00, opubl. OSN 2003, Nr 6, poz. 155, oraz w wyr. z 14 lutego 2002r., I PKN 853/00, opubl. OSN 2002, Nr 18, poz. 4) – por. E. Gniewek, P. Machnikowski (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Wyd. 7, Warszawa 2016.

Szkoda niemajątkowa i majątkowa musi pozostawać w normalnym związku przyczynowym z wypadkiem w rozumieniu art. 361 § 1 kc.

Na tle art. 361 § 1 kc odnotowania wymaga, że na gruncie tego przepisu „obojętne jest, czy ma miejsce związek przyczynowy bezpośredni, czy pośredni oraz, czy jest to związek przyczynowy złożony, wieloczłonowy, z tym, że odpowiedzialność cywilną uzasadnia jedynie taki związek przyczynowy wieloczłonowy, w którym między poszczególnymi ogniwami zachodzi normalna zależność przyczynowa, a więc każde ogniwo tego związku podlega ocenie z punktu widzenia przyczynowości adekwatnej.

Norma zawarta w przepisie art. 361 § 1 kc opiera się na założeniach teorii adekwatnego związku przyczynowego, w wersji obiektywnej, zwanego też „normalnym związkiem przyczynowym”. Teoria ta zakłada, że związek przyczynowy zachodzi tylko wtedy, gdy w grupie wszystkich przyczyn i skutków mamy do czynienia jedynie z takimi przyczynami, które normalnie powodują określone skutki. Nie wystarczy więc stwierdzić istnienie związku przyczynowego jako takiego, lecz należy stwierdzić, że chodzi o następstwa normalne (a nie niezwykłe, nadzwyczajne).

Związek przyczynowy należy pojmować jako obiektywne powiązanie ze sobą zjawiska nazwanego „przyczyną” ze zjawiskiem określonym jako „skutek”. Istnienie związku przyczynowego jako zjawiska obiektywnego determinowane jest okolicznościami faktycznymi sprawy. W pierwszej kolejności należy za pomocą testu „ conditio sine qua non” zbadać, czy określony skutek stanowi obiektywne następstwo zdarzenia, które wskazano jako jego przyczynę, to znaczy, czy oceniany skutek nastąpiłby mimo braku wskazanej przyczyny. Jeżeli odpowiedź jest negatywna, czyli badany skutek nastąpiłby również mimo nieobecności tej przyczyny należy stwierdzić, że nie występuje żaden obiektywny związek przyczynowy i nie ma potrzeby dalszego badania, czy relacje pomiędzy przyczyną a skutkiem są adekwatne w rozumieniu art. 361 § 1 kc. Pojawienie się w przebiegu kauzalnym przyczyny zewnętrznej, nie powiązanej z działaniem lub zaniechaniem podmiotu odpowiedzialnego za powstanie szkody, przesądza o braku związku przyczynowego, jeśli bez przyczyny pierwotnej szkoda i tak powstałaby. Przepis art. 361 § 1 kc wiąże jednak odpowiedzialność tylko z normalnymi następstwami zjawisk stanowiących jej podstawę. W razie pozytywnego stwierdzenia, że dany fakt był koniecznym warunkiem wystąpienia skutku, należy rozważyć, czy wspomniane powiązania można traktować jako „normalne”, tzn. typowe lub oczekiwane w zwykłej kolejności rzeczy. Typowym jest skutek jaki daje się przewidzieć w zwykłym porządku rzeczy, taki, o którym na postawie zasad doświadczenia życiowego, wiadomo, że jest charakterystyczny dla danej przyczyny jako normalny rezultat określonego zjawiska. Nie mieści się w płaszczyźnie adekwatnego związku przyczynowego skutek, który wprawdzie daje się łączyć z określonym zdarzeniem początkowym w sensie oddziaływania sprawczego, ale jest następstwem nietypowym, tj. nie występującym w kolejności zdarzeń, która charakterystyczna jest dla określonej przyczyny i przez to nie dającym się uwzględnić w ewentualnych przewidywaniach, a zarazem zależny jest w istocie od innych zdarzeń, które w zbiegu z przyczyną wyjściową jawią się jako przypadkowy zbieg okoliczności – por. wyrok s.apel. w Lublinie z dnia 20 maja 2015r. w sprawie o sygn. akt I ACa 968/14, opubl. LEX nr 1770850, wyrok s.apel. w Białymstoku z dnia 8 kwietnia 2015r. w sprawie o sygn. akt I ACa 959/14, opubl. LEX nr 1667508, wyrok s.apel. w Warszawie z dnia 4 listopada 2014r. w sprawie o sygn. akt VI ACa 68/14, opubl. LEX nr 1624064, wyrok s.apel. w Łodzi z dnia 28 października 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 824/14, opubl. LEX nr 1554766, wyrok s.apel. w Lublinie z dnia 13 lutego 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 785/13, opubl. LEX nr 1469375.

Zadośćuczynienie pełni przede wszystkim funkcję kompensacyjną, czyli jego rolą jest wynagrodzenie krzywdy (szkody niemajątkowej) rozumianej jako cierpienie fizyczne (ból i innego rodzaju dolegliwości) i psychiczne (ujemne odczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała lub rozstrojem zdrowia), aby przynajmniej w ten sposób częściowo przywrócić równowagę zachwianą w wyniku popełnienia czynu niedozwolonego. Okoliczność powyższa powoduje, że o rozmiarze należnego zadośćuczynienia decyduje w pierwszym rzędzie rozmiar i natężenie doznanej krzywdy, tj. rodzaj, charakter, długotrwałość cierpień fizycznych i ujemnych doznań psychicznych, ich intensywność, nieodwracalność negatywnych skutków zdrowotnych, np. stopień i trwałość kalectwa, w tym potrzeby stałej rehabilitacji, zażywania środków farmakologicznych, utrata perspektyw na przyszłość, konieczność korzystania z opieki osób trzecich, poczucie wykluczenia i nieprzydatności społecznej, a ponadto prognozy na przyszłość (polepszenie lub pogorszenie stanu zdrowia) oraz towarzyszące jej poczucie bezradności powodowanej koniecznością korzystania z opieki innych osób oraz nieprzydatności społecznej, a także wiek poszkodowanego, konieczność zmiany zatrudnienia, niemożność wykonywania zawodu, uprawiania sportów, pracy twórczej lub artystycznej, utratę kontaktów towarzyskich, zmianę trybu życia, przyzwyczajeń, czy też sposobu spędzania wolnego czasu.

Zmierzenie rozmiaru doznanej krzywdy nie jest możliwe, gdyż krzywda stanowi subiektywne przeżycie danej osoby. Niezbędne jest wszakże odniesienie wysokości żądanej kwoty do konkretnych, obiektywnych okoliczności faktycznych w danej sprawie, a nie do subiektywnego poczucia krzywdy osoby uprawnionej.

Wysokość zadośćuczynienia odpowiadająca doznanej krzywdzie powinna być odczuwalna dla poszkodowanego i przynosić mu równowagę emocjonalną, naruszoną przez doznane cierpienia psychiczne i fizyczne. Zadośćuczynienie przyznawane jest jednorazowo, zatem musi rekompensować całą krzywdę w postaci cierpień fizycznych i psychicznych już doznanych jak i tych, które w związku z doznanym uszkodzeniem ciała wystąpią w przyszłości jako możliwe do przewidzenia następstwa czynu niedozwolonego, a także prognozę na przyszłość – por. wyrok s.apel. w Warszawie z dnia 5 czerwca 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 1670/13, opubl. LEX nr 1509116, wyrok s.apel. w Krakowie z dnia 27 lutego 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 1622/13, opubl. LEX nr 1563513, wyrok s.apel. w Lublinie z dnia 18 listopada 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 615/14, opubl. LEX nr 1587268, wyrok s.apel. w Białymstoku z dnia 6 listopada 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 457/14, opubl. LEX nr 1554625, wyrok s.apel. w Łodzi z dnia 5 lutego 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 936/13, opubl. LEX nr 1439218, wyrok s.apel. w Łodzi z dnia 11 czerwca 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 1593/13, opubl. LEX nr 1480479, wyrok s.apel. w Łodzi z dnia 13 grudnia 2013r. w sprawie o sygn. akt I ACa 829/13, opubl. LEX nr 1416140, wyrok s.apel. w Gdańsku z dnia 15 stycznia 2014r. w sprawie o sygn. akt V ACa 755/13, opubl. LEX nr 1454457

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, iż pomiędzy zdarzeniem i powstałą u każdego z powodów szkodą niemajątkową istnieje adekwatny związek przyczynowy, który nie pozostaje w jakiejkolwiek zależności z istniejącymi u nich schorzeniami samoistnym i innymi dolegliwościami, a ocena zdiagnozowanych u każdego z powodów schorzeń powypadkowych, ich rodzaj, charakter, rozmiar, jakość, intensywność i czas trwania, wpływ na funkcjonowanie w życiu osobistym i zawodowym oraz starania o odwrócenie ujemnych następstw oceniane przez pryzmat kwantyfikatorów decydujących o wysokości zadośćuczynienia wskazują, iż przyznana przez Sąd kwota zadośćuczynienia w wysokości po 3.000,00zł na rzecz każdego z powodów, których rozmiar oszacowano przy określonych przez biegłych ortopedę, w dziedzinie rehabilitacji i fizjoterapii oraz medycyny sądowej, rodzaju, charakteru i rozmiarów cierpień fizycznych i psychicznych każdego z powodów, a także procentowej wartości uszczerbku na zdrowiu powodów z tytułu trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu z powodu urazów wypadkowych ustalonych poziomie 0%, nie jest rażąco niska i nadmiernie wygórowana.

Odczucie krzywdy jest pojęciem subiektywnym i niewymiernym, jednak określając wysokość zadośćuczynienia Sąd kierował się przesłankami obiektywnymi, biorąc pod uwagę szeroko rozumiane cierpienia fizyczne i psychiczne poszkodowanego, w tym skutki jakie zdarzenie wywarło na organizmie powoda, w ograniczeniach w życiu codziennym, planach życiowych, możliwości funkcjonowania w rodzinie i w dotychczasowym środowisku. Przyznanie odpowiedniego zadośćuczynienia oznacza przyznanie takiej kwoty, która rozsądnie oceniana da się określić jako godziwa w realiach danej sprawy. Skutkiem tej oceny winno zaś być zasądzenie zadośćuczynienia, które wystarcza do złagodzenia doznanych cierpień, a zarazem nie premiuje osób o słabszej konstrukcji psychicznej, reagujących intensywniej na sytuacje traumatyczne lub też nie prowadzi do pokrzywdzenia osób o osobowości zamkniętej, kumulującej w sobie wewnętrzne emocje.

W szczególności Sąd miał na względzie rodzaj, charakter i rozmiar doznanej krzywdy, w tym cierpień fizycznych i psychicznych, przy uwzględnieniu spowodowanych przez wypadek komunikacyjny trwałych następstw ortopedycznych, a także przebyty proces leczenie i rehabilitacji oraz jego rezultaty i wpływ zdarzenia na bieżące funkcjonowanie każdego z powodów.

Kwota zadośćuczynienia nie może stanowić źródła wzbogacenia dla poszkodowanego, a jedynym kryterium dla oceny wysokości zasądzonego zadośćuczynienia jest rozmiar krzywdy doznanej przez poszkodowanych.

Zadośćuczynienie powinno być bowiem zarazem środkiem pomocy dla poszkodowanego i pozostawać w odpowiednim stosunku do rozmiarów krzywdy, winna ona uwzględniać aktualne warunki i przeciętną stopę życiową społeczności, w której przebywa pokrzywdzony, przy czym rozmiar szkody niemajątkowej, ustala się, uwzględniając moment wyrokowania. – por. wyrok SN z dnia 29 sierpnia 2013r. w sprawie o sygn. akt I CSK 667/12, opubl. LEX nr 1391106, wyrok s.apel. w Warszawie z dnia 17 kwietnia 2013r. w sprawie o sygn. akt VI ACa 974/12, opubl. LEX nr 1362966, wyrok s.apel. w Katowicach z dnia 16 kwietnia 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 940/13, opubl. LEX nr 1466803, wyrok SN z dnia 24 lipca 2014r. w sprawie o sygn. akt II CSK 595/13, opubl. LEXX nr 1504837.

Powodowie byli również uprawniony do żądania zwrotu wydatków z tytułu kosztów leczenia. Powodowie ponieśli wydatki na leczenie i rehabilitację, powód Ł. Z. w łącznej wysokości 6.000,00zł i powódka A. N. w łącznej wysokości 6.543,43zł.

Świadczenie ubezpieczyciela w ramach umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmuje także uzasadnione i celowe koszty leczenia oraz rehabilitacji poszkodowanego niefinansowane ze środków publicznych. Przepis art. 444 § 1 kc nie nakłada na poszkodowanego obowiązku wykazywania, iż nie mógł skorzystać z państwowej służby zdrowia. (por. uchwała SN z dnia 19 maja 2016r. w sprawie o sygn. akt III CZP 63/15, opubl. Biul. SN 2016 nr 5).

W myśl art. 444 § 1 kc odszkodowanie obejmuje wszelkie koszty wynikłe z uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia.

Celem odszkodowania w ramach art. 444 § 1 kc jest restytucja stanu istniejącego przed wypadkiem, a jeśli jego przywrócenie nie jest możliwe, zastąpienie stanu dawnego stanem, w którym poszkodowanemu zostaną zapewnione warunki życiowe zbliżone do tych, jakie miał przed wyrządzeniem mu uszczerbku.

Ogranicza się jednak rozmiary obowiązku pokrycia „wszelkich kosztów” wymaganiem, aby ich żądanie było konieczne i celowe. Osoba, która doznała uszczerbku na zdrowiu na skutek wypadku ma zatem prawo domagać się w ramach naprawienia szkody, pokrycia wszystkich niezbędnych i celowych wydatków wynikających z tego zdarzenia. Ponadto pojęcie „wszelkie koszty”, o których mowa w art. 444 § 1 kc oznacza koszty różnego rodzaju, których nie da się z góry określić.

Celowość ponoszenia wszelkich wydatków może być związana nie tylko z możliwością uzyskania poprawy stanu zdrowia, ale też z potrzebą utrzymania tego stanu, jego niepogarszania. Muszą to być, jednakże koszty, które pozostają w związku przyczynowym z likwidacją skutków uszkodzenia ciała. Koszty te należy oceniać wg kryteriów obiektywnych w zakresie potrzeb poszkodowanego. Nie mogą to być koszty, które przekraczają te potrzeby. Realność szkody wyraża się w tym, że przyznanie odszkodowania nie uzasadnia sama utrata zdrowia i ewentualność poniesienia wydatków, ale rzeczywiste zwiększenie potrzeb powstałe w następstwie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia.

Przesłanką uwzględnienia żądania, o którym mowa w art. 444 § 1 kc jest wyłącznie wykazanie przez poszkodowanego, że suma której zwrotu domaga się od zobowiązanego do naprawienia szkody jest sumą potrzebną na koszty restytucji pełnej sprawności.

W szczególności należało, tu mieć na względzie uwagi poczynione przez biegłego w dziedzinie rehabilitacji i fizjoterapii oraz ostateczne wyniki przyjętych i wdrożonych u powodów metod leczniczych i usprawniających.

W tym miejscu należy wskazać, iż obowiązkiem stron postępowania było w ramach procesu przed Sądem przytoczenie okoliczności faktycznych, z których wywodzą roszczenia (art. 187 § 1 pkt 2 kpc) i wskazanie na dowody, których przeprowadzenie potwierdzi zasadność ich twierdzeń o faktach (art. 232 kpc i art. 6 kc). Zgodnie z zasadami procesu cywilnego ciężar gromadzenia materiału dowodowego spoczywa na stronach (art. 232 kpc., art. 3 kpc, art. 6 kc). Jego istota sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest tylko to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem (por. wyrok s.apel w Białymstoku z dnia 28 sierpnia 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 286/14, opubl. LEX nr 1511625).

Dłużnik popada w opóźnienie, jeżeli nie spełnia świadczenia w terminie, w którym stało się ono wymagalne.

Opóźnienie świadczenia odszkodowawczego następuje, jeżeli dłużnik nie spełni świadczenia niezwłocznie po wezwaniu go przez wierzyciela i od tej chwili należą się wierzycielowi odsetki. W razie wyrządzenia szkody czynem niedozwolonym odsetki należą się poszkodowanemu już od chwili zgłoszenia roszczenia o zapłatę odszkodowania, w tej bowiem chwili staje się, zgodnie z art. 455 kc, wymagalny obowiązek spełnienia świadczenia odszkodowawczego. – por. wyrok s.apel. w Warszawie z dnia 18 stycznia 2013r. w sprawie o sygn. akt VI ACa 1150/12, opubl. LEX nr 1314923, wyrok SN z dnia 8 lutego 2012r. w sprawie o sygn. akt V CSK 57/11, opubl. LEX nr 1147804.

Wymagalne roszczenie o zadośćuczynienie powoduje stan opóźnienia po jego sprecyzowaniu co do wysokości i wezwaniu dłużnika do zapłaty konkretnej kwoty z tego tytułu – por. wyrok s.apel. w Rzeszowie z dnia 15 maja 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 77/14, opubl. LEX nr 1506727.

O roszczeniu ubocznym orzeczono w oparciu o treść art. 481 § 1 i 2 - 2 ⁴ kc.

Odsetki na podstawie art. 481 kc należą się jeżeli zobowiązany nie płaci należnego zadośćuczynienia w terminie wynikającym z przepisu szczególnego lub art. 455 kc. Nie sprzeciwia się temu okoliczność, że zasądzenie zadośćuczynienia jest fakultatywne, a jego wysokość zależy od oceny sądu oraz, że do zadośćuczynienia stosuje się art. 363 § 2 kc albowiem orzeczenie sądu przyznające zadośćuczynienie ma charakter rozstrzygnięcia deklaratoryjnego, nie zaś konstytutywnego. W świetle art. 455 kc roszczenie o zadośćuczynienie, jako roszczenie pieniężne - w przypadku braku oznaczenia terminu spełnienia świadczenia - staje się wymagalne z chwilą wezwania do zapłaty. Stąd też odsetki za opóźnienie w zapłacie zadośćuczynienia należnego uprawnionemu należą się już od tej chwili, czemu nie stoi na przeszkodzie to, że wysokość świadczenia jest ostatecznie kształtowana przez sąd. – por. wyrok s.apel. w Rzeszowie z dnia 29 sierpnia 2013r. w sprawie o sygn. akt I ACa 203/13, opubl. LEX nr 1396899, wyrok s.apel.w Lublinie z dnia 27 marca 2013r. w sprawie o sygn. akt I ACa 807/12, opubl. LEX nr 1306007, wyrok s.apel. w Łodzi z dnia 9 stycznia 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 459/13, opubl. LEX nr 1416095.

Sąd miał przy tym również na względzie treść art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2023.2500 – j.t.), gdyż powołany przepis nakłada na ubezpieczyciela obowiązek spełnienia świadczenia najdalej 30. dnia od daty otrzymania zawiadomienia o szkodzie. Ustanawiając krótki termin spełnienia świadczenia ustawodawca wskazał na konieczność szybkiej i efektywnej likwidacji szkody ubezpieczeniowej. Po otrzymaniu zawiadomienia o wypadku Fundusz - jako profesjonalista korzystający z wyspecjalizowanej kadry i w razie potrzeby z pomocy rzeczoznawców (art. 355 § 2 kc) – obowiązany jest do ustalenia przesłanek swojej odpowiedzialności, czyli samodzielnego i aktywnego wyjaśnienia okoliczności wypadku oraz wysokości powstałej szkody – por. wyrok s.apel. we Wrocławiu z dnia 14 czerwca 2013r. w sprawie o sygn. akt I ACa 539/13, opubl. LEX nr 1369453, wyrok SN z dnia 16 grudnia 2011r. w sprawie o sygn akt V CSK 38/11, opubl. LEX nr 1129170, por. wyrok s.apel. w Poznaniu z dnia 27 czerwca 2013r. w sprawie o sygn. akt I ACa 494/13 LEX nr 1353802.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 108 § 1 kpc w zw. z art. 98 § 1 – 3 kpc i art. 100 kpc oraz w oparciu o treść § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2018.265 – j.t.) oraz art. 13 ust. 1 i art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. 2023.1144 – j.t. ze zm.) i art. 1 ust. 1 pkt 2 i art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006r. o opłacie skarbowej (Dz. U. 2023.2111 – t.j.).

Z tych wszystkich względów orzeczono jak w sentencji wyroku.

sędzia Michał Włodarek