Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 339/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Zamościu z dnia 4 marca 2024r., sygn. akt II K 52/22

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońcy

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Apelacja obrońcy oskarżonego B. K. (1) :

1.  obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia w postaci art. 7 kpk, polegająca na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów, skutkująca dowolnością w zakresie uznania wyjaśnień złożonych przez B. K. (1) na etapie postępowania przygotowawczego w obecności jego obrońcy oraz na etapie postępowania sądowego za niewiarygodne, podczas gdy znajdują one odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym uznanym przez sąd pierwszej instancji za wiarygodny i częściowo korespondują z ustaleniami faktycznymi, w oparciu o które dokonano błędnej analizy prawnej;

2.  obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia w postaci art. 7 kpk, polegająca na przekroczeniu granicy swobodnej oceny dowodów, skutkująca dowolnością w zakresie uznania wyjaśnień złożonych przez V. K. za wiarygodne w części dot. daty, od której uczestniczył w popełnianiu przestępstw razem z B. K. (1) oraz w zakresie struktury w ramach której dochodziło do popełniania czynów zabronionych, t. j. istnienia poszczególnych komórek, podczas gdy w/w okoliczności nie korespondują z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, ani z ustalonymi przez Sąd okolicznościami faktycznymi sprawy;

3.  obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia w postaci art. 7 kpk, polegająca na przekroczeniu granicy swobodnej oceny dowodów, skutkująca dowolnością w zakresie uznania wyjaśnień złożonych przez P. P. za wiarygodne, w zakresie w jakim są zgodne z ustaleniami dotyczącymi stanu faktycznego poczynionego przez Sąd, a to działania oskarżonego B. K. (1) w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, podczas gdy w/w okoliczności nie korespondują z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, ani z ustalonymi przez sąd pierwszej instancji okolicznościami faktycznymi;

4.  obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, w postaci art. 410 kpk poprzez wydanie rozstrzygnięcia w sprawie, a tym samym wymierzenia oskarżonemu kary łącznej dwóch lat i jednego miesiąca pozbawienia wolności, z pominięciem istotnych okoliczności faktycznych;

5.  obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia w postaci art. 410 kpk poprzez wydanie rozstrzygnięcia z pominięciem istotnych okoliczności faktycznych, wskazujących na to, że:

- w dacie podejmowania przez oskarżonych poszczególnych czynności, na terenie wymienionych w wyroku miast, funkcjonowała inna, co najmniej jedna grupa osób, która dokonała licznych oszustw (zeznania pokrzywdzonych), w konsekwencji bezpodstawne przypisanie B. K. (1) odpowiedzialności za czyny, których popełnienie nie zostało poparte przeprowadzonymi w sprawie dowodami,

- B. K. (1) nie miał kontaktu z żadną z osób pokrzywdzonych, a tym samym żadna z nich nie mogła go rozpoznać, czy też dostarczyć faktów wskazujących na to, że rzekomo uczestniczył on w procederze przestępczym, co w konsekwencji skutkowało przypisaniem oskarżonemu odpowiedzialności za czyny których się nie dopuścił lub których nie usiłował się dopuścić;

6. obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia w postaci art. 424 § 1 pkt 1 i 2 kpk poprzez sporządzenie uzasadnienia orzeczenia wbrew wytycznym wskazanym w w/w przepisie, zaniechanie dokonania opisu znamion przestępstwa stypizowanego w art. 286 § 1 kk, zaniechanie wskazania z jakim zamiarem działał oskarżony B. K. (1) oraz zaniechanie sporządzenia uzasadnienia w części dot. okoliczności pominiętych przez Sąd, a wskazanych w zarzucie nr 4 i 5 wywiedzionej apelacji, w konsekwencji — uniemożliwienie obrońcy podjęcia polemiki z wydanym rozstrzygnięciem w sprawie oraz nieuwzględnienie istotnych okoliczności przy ferowaniu wyroku;

7. obraza przepisów postępowania, która mogła mieć istotny wpływ na treść orzeczenia w postaci art. 204 §1 pkt 2 i § 2 kpk poprzez przeprowadzenie czynności przedstawienia zarzutów podejrzanemu oraz przesłuchanie w go w/ w charakterze, następnie kolejne odebranie od niego wyjaśnień (w okresie niereprezentowania go przez adwokata), bez udziału tłumacza, pomimo niewładania przez B. K. (1) biegle językiem polskim w mowie i piśmie, a tym samym nieprzedłożenie mu przetłumaczonych na j. ukraiński pouczeń dot. podejrzanego, uniemożliwienie mu zweryfikowania treści podpisanych przez niego protokołów, ostatecznie — powzięcie przez Sąd ustaleń faktycznych w sprawie w oparciu o wadliwie przeprowadzone czynności procesowe;

8. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na treść orzeczenia, a polegający na przyjęciu, że oskarżeni, w tym B. K. (1), popełniali przestępstwa w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, podczas gdy stosunki pomiędzy oskarżonymi przypominały bardziej relacje koleżeńskie, nie wytworzyła się pomiędzy nimi jakakolwiek struktura, zaś dowody przeprowadzone w sprawie nie wykazały istnienia jakichkolwiek powiązań organizacyjnych, ostatecznie okoliczności w sprawie zostały powzięte przez Sąd jedynie w oparciu o domysły;

9. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za postawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na treść orzeczenia, polegający na przyjęciu, że oskarżony wielokrotnie wyczerpał swoim zachowaniem znamiona przestępstw wskazanych w pkt 1 — 14 wyroku, doprowadzając lub usiłując doprowadzić pokrzywdzonych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, wprowadzając ich uprzednio w błąd, podczas gdy oskarżony nie miał kontaktu z żadną z pokrzywdzonych osób, zaś będąc zmanipulowanym przez pozostałych oskarżonych nie miał świadomości tego, że bierze udział w popełnieniu czynów zabronionych, z kolei w/w przestępstwo nie może zostać popełnione nieumyślnie, w formie lekkomyślności czy niedbalstwa;

10. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na treść orzeczenia, polegający na przyjęciu, że oskarżony 3 sierpnia 2021 r. w R. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej mającej na celu popełnienie przestępstw oszustwa w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził A. K. (1) do niekorzystnego rozporządzenia pieniędzmi własnymi w kwocie 53 000 zł poprzez wprowadzenie jej w błąd co do zaistnienia okoliczności uzasadniających pilne przekazanie środków finansowych, które miałyby być przeznaczone na zapewnienie pomocy osobie najbliższej oraz co do tożsamości osoby, której wskazane pieniądze miała przekazać, podczas gdy oskarżony tego dnia nie wykonywał czynności kierowcy w R., zaś w godzinach wskazanych przez Sąd — przebywał w P. Bar mieszczącym się przy ul. (...)w R., ostatecznie przypisanie oskarżonemu odpowiedzialności za czyn którego to dopuściły się inne osoby;

11. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia który mógł mieć wpływ na treść orzeczenia, polegający na przyjęciu, że:

- V. K. współpracował z B. K. „od początku”, podczas gdy B. K. wykonywał wskazane przez niego czynności w okresie od 31 lipca do 3 sierpnia 2021 r.,

- B. K. wykonywał polecenia „innych członków grupy”, podczas gdy taka sytuacja nie miała miejsca, nadto w/w okoliczność nie wynika z postępowania dowodowego przeprowadzonego w sprawie,

- oskarżeni pozostawali ze sobą w kontakcie telefonicznym, podczas gdy B. K. (1) korzystał jedynie ze swojego telefonu komórkowego, którego to numerem nadal się posługuje, nie będąc jednocześnie w kontakcie telefonicznym z „innymi członkami grupy”,

- po pobycie w T., 2 sierpnia 2021 r. P. P. wyjechał do P., podczas gdy pozostał on na miejscu, zaś oskarżony nie miał wiedzy co w/ w robił w kolejnych dniach (zdaniem Sądu P. P. dwukrotnie wrócił do P. — pierwszy raz 2 sierpnia, drugi raz — 5 sierpnia, co zdaje się być nielogiczne), dlatego też mógł dopuścić się czynu wskazanego w pkt 14 wyroku,

- B. K. 4 sierpnia 2021 r. w godzinach porannych udał się do P., podczas gdy uczynił to jeszcze 3 sierpnia w późnych godzinach nocnych, tj. po godzinie 23,

- B. K. 2 sierpnia 2021 r. w T. działając wspólnie i w porozumieniu ze wskazanymi w pkt 7 wyroku osobami usiłował doprowadzić do czynności opisanej w/ w pkt K. M., podczas gdy w akcie oskarżenia nie wskazano w/ w osoby jako pokrzywdzonej w sprawie, w konsekwencji naruszenie przepisów postępowania w postaci art 17 § 1 pkt 9 kpk poprzez procedowanie w sprawie pomimo braku skargi uprawnionego oskarżyciela,

- rażąco niewspółmierne kary pozbawienia wolności wymierzone B. K. (2), będące m.in. konsekwencją nieuwzględnienia przez sąd pierwszej instancji okoliczności podniesionych w zarzucie nr 4 apelacji oraz tego, że oskarżony posiadał nieznaczną ilość środków odurzających przeznaczonych na własny użytek, tym samym rażącą niewspółmierną łączną karę pozbawienia wolności w wymiarze dwóch lat i jednego miesiąca, która to przy uwzględnieniu sposobu życia oskarżonego, jego dotychczasowej niekaralności, młodego wieku (B. K. (1) jest 10 lat młodszy od pozostałych oskarżonych), jest zbyt rygorystyczna i nie spełnia swoich celów.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Za zasadną należało uznać tylko tę część zarzutów, która wskazywała na brak dowodowych podstaw wystarczających do przypisania oskarżonemu działania w ramach zorganizowanej grupy przestępczej. Odnosząc się do apelacji w części kwestionującej winę oskarżonego B. K. (1) trzeb stwierdzić, że sprawstwo tego oskarżonego pozostaje w bezpośrednim związku z czynami przypisanymi pozostałym oskarżonym – to jest : V. K. oraz P. P.. Przeprowadzone przez sąd pierwszej instancji dowody potwierdziły zarzut aktu oskarżenia, z którego wynika, że oskarżony B. K. (1) działał wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym V. K. oraz P. P., z tym że z tym ostatnim w czasie popełniania czynów na szkodę Z. S., S. P. (1), M. M. (1), K. O., W. M., J. A., M. D., H. S., S. R. ( czyny zarzucone w pkt od 3 do 11 ) ale również i na szkodę M. L. ( pkt 15 ) jakkolwiek czyn ten P. P. z niewiadomych powodów nie został, ani zarzucony ani też przypisany, natomiast z oskarżonym V. K. popełnił wszystkie zarzucone mu czyny, za wyjątkiem czynu na szkodę M. L. ( pkt 15 ). Stąd też dla ustalenia jego odpowiedzialności za przypisane mu w pkt od 1 do 14 czyny podstawową kwestią było dowodowe ustalenie tego, czy równocześnie oskarżeni V. K. oraz P. P. popełnili zarzucone im czyny i czy oni sami wskazali na oskarżonego B. K. (1) jako na osobę z nimi współdziałającą. Niewątpliwie współdziałającą rolę B. K. (1) opisuje oskarżony V. K.. Mianowicie w dniu 11 sierpnia 2021r. oskarżony V. K. przesłuchany w charakterze podejrzanego w obecności biegłego tłumacza języka ukraińskiego M. G. przyznał się do popełnienia czynów na szkodę W. N. ( pkt 1 ), A. C. ( pkt 2 ), Z. S. ( pkt 3), S. P. (1) ( pkt 4 ), M. M. (1) ( pkt 5 ), K. O. ( pkt 6 ), W. M. ( pkt 7 ), J. A. ( pkt 8 ), M. D. ( pkt 9 ), M. J. ( pkt 12 ) i M. L. ( pkt 15 ) – ( k. 146 – 148, 227 ). W czasie przesłuchania wyjaśnił, że odbierał od osób pokrzywdzonych paczki /koperty / z pieniędzmi. Wskazał, że po odbiór tych „paczek” różnymi samochodami wozili go różni kierowcy, z których jednym z nich był oskarżony B. K. (1) ( k. 226 – 228 ). Wcześniej, w trakcie przesłuchania go w takim samym charakterze też w dniu 11.08.2021r. wskazał, że oskarżony B. K. (1) był kierowcą samochodu, którym podróżował w okresie przypadającym na czas popełnienia przypisanych mu w zaskarżonym wyroku czynów „ ostatni tydzień” ( k. 154 ). Jakkolwiek V. K. wprost nie potwierdził swojego współdziałania przy popełnieniu czynów na szkodę H. S. ( pkt 10 ), S. R. ( pkt 11 ), H. B. ( pkt 13 ) oraz A. K. (2) ( pkt 14 ), to przypisanie mu w zaskarżonym wyroku dokonania oraz usiłowania popełnienia tych czynów znajduje oparcie w zgromadzonych dowodach. W szczególności : oskarżony V. K. przyznał, że odbierał „paczkę” z pieniędzmi także w R. ( k. 168 ). Z zeznań zamieszkującej w R. pokrzywdzeni A. K. (2) wynika zaś, że odbierający od niej pieniądze mężczyzna przedstawił się nazwiskiem adwokata (...) ( k. 448 ). Z wyjaśnień zaś V. K. złożonych na karcie 154 wynika, że wobec A. K. (2) przedstawiał się właśnie jako osoba wysłana „od adwokata M.”. Takie samo nazwisko ( M. ) pojawiło się również przy usiłowaniu wyłudzenia pieniędzy na szkodę S. R. ( k. 353 ). Co prawda, w odniesieniu do czynów dotyczących H. S. ( pkt 10 ) oraz H. B. ( pkt 13 ) brakuje bezpośrednich dowodów wskazujących na to, że V. K. oraz B. K. (1) w sposób bezpośredni współdziałali również przy usiłowaniu dokonania tych czynów, to jednakże daty obu czynów, bezpośrednia bliskość czasowa, jedność miejsc oraz identyczny sposób działania wskazują w sposób niewątpliwy na ich współsprawstwo przy popełnienie także i tych czynów, przy czym należy zauważyć, że oskarżony B. K. (1) nie wypierał się tego, że w inkryminowanym czasie woził oskarżonego V. K. do Z., do T., do J. oraz do R.. Twierdził jedynie, że nie znał zadań realizowanych przez tego ostatniego, ani też nie był świadomy swojej roli ( k. 117 ). W całokształcie zgromadzonych dowodów te jego twierdzenia są nie przekonujące. Odnosząc się zaś bezpośrednio do poszczególnych zarzutów, a w szczególności do tych, w których apelujący obrońca kwestionuje trafność ustaleń sądu pierwszej instancji w zakresie czasu działania oskarżonego K. należy zwrócić uwagę na wyjaśnienia samego oskarżonego, w których wskazał, że z oskarżonym V. K. jeździł w okresie od 31 lipca do 3 sierpnia 2021r. ( k. 122 ). Tak więc miał możność popełnienia przypisanych mu w tym czasie czynów, włącznie z czynem z pkt 14 na szkodę A. K. (2), do popełnienia którego – jak wynika z zeznań pokrzywdzonej doszło około godziny 18:45, zaś z treści samej apelacji wynika, że oskarżony B. K. (1) pozostawał w R. do godziny 23:00. W odniesieniu do zarzutu błędnych ustaleń dotyczących zamiaru oskarżonego wynikającego z braku świadomości współdziałania w przestępstwach wyłudzenia oraz ich usiłowania ponownie trzeba odesłać skarżąca do wyjaśnień współoskarżonego V. K., z których wynika, że rola B. K. (1) nie ograniczała się wyłącznie do kierowania samochodem ale jednorazowo odebrał także paczkę z pieniędzmi wyłudzonymi w T. na szkodę Z. S. z pkt 3 ( zob. k. 169 ). Czynność ta musi dowodzić pełnego zaangażowania B. K. (1) w proceder przestępczego wyłudzania pieniędzy tzw. metodą „na wnuczka”. W takich okolicznościach oskarżony ten nie może wypierać się tego, że nie wiedział w jakim celu udawali się wspólnie z V. K. do poszczególnych miejscowości, w których doszło do popełnienia zarzuconych im czynów – włącznie z tymi, których pochód zakończył się na etapie usiłowania. Jeżeli chodzi o kwestię usiłowania, to zgodnie z utrwaloną linią doktryny oraz orzecznictwa - to co w ramach realizacji zamiaru dokonania czynu zabronionego wykracza poza czynności przygotowawcze stanowi już usiłowanie (zob. np. postanowienie SN z 1.04.2005 r., IV KK 309/04, OSNKW 2005/9, poz. 79); w pochodzie przestępstwa usiłowanie następuje zaraz po przygotowaniu i bezpośrednio z nim „graniczy” (zob. np. wyrok SN z 18.02.1997 r., III KKN 132/96, Prok. i Pr.-wkł. 1997/9, poz. 1) – tak że między tymi dwiema formami stadialnymi przeddokonania nie ma na osi iter criminis żadnej przerwy, żadnego „pola niczyjego” (zob. A. Wąsek, Kodeks karny. Komentarz, teza 1 (art. 1–31), Gdańsk 1999, art. 13, teza 18; wyrok SN z 8.03.2006 r., IV KK 415/05, LEX nr 183071( cyt. za : Jarosław Majewski – Komentarz do kodeksu karnego WKP 2024r. – publik. w systemie informacji prawnej Lex, por. też wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 18 lutego 2021r., sygn. akt II AKa 130/20 – Lex nr 3282501, wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 23 października 2023r., sygn. akt II AKa 280/23 – Lex nr 3671661 ). W świetle powyższego przyjazd samochodem przez oskarżonych V. K. oraz B. K. (1) z innego miasta do odległych miejsc zamieszkania przyszłych ofiar wyłudzenia i oczekiwanie na odebranie od nich mających zostać wyłudzonych przez współdziałające z nimi nieustalone osoby środków pieniężnych, do których to wyłudzeń nie doszło tylko dlatego, że pokrzywdzeni w porę zorientowali się co do tego, że są przez te nieustalone osoby wprowadzane w błąd nie było li tylko przygotowaniem ale wkroczyło w etap usiłowania. Sąd Okręgowy akceptuje także oceny sądu pierwszej instancji co do wartości dowodowej wyjaśnień współoskarżonego V. K. w przedmiocie roli jaką przy popełnianiu przypisanych im czynów odegrał oskarżony B. K. (1). Sugestie apelującej co do tego, że brak dobrej znajomości języka polskiego u V. K. skutkował błędnością ustaleń w przedmiocie roli B. K. (1) nie wytrzymują krytyki w świetle tego, że wyjaśnienia udokumentowane na kartach 227 – 228V, w których tenże pomawiał B. K. (1) oskarżony V. K. złożył w obecności biegłego tłumacza języka ukraińskiego, zaś składając wyjaśnienia przed funkcjonariuszem Policji S. P. (2) stwierdził, że zna język polski w mowie oraz piśmie i że nie potrzebuje tłumacza ( k. 153, 167V ). Nie jest również trafny zarzut obrazy art. 17 § 1 pkt 9 kpk w odniesieniu do czynu z pkt 7 ponieważ nie doszło tutaj do zamiany – jak przekonuje apelacja osoby pokrzywdzonej tym przestępstwem, tylko do pomylenia imienia osoby faktycznie pokrzywdzonej, co sąd ad quem potraktował jako oczywistą omyłkę pisarską nie wywołującą żadnych skutków procesowych, poza koniecznością jej sprostowania z urzędu. Sąd odwoławczy nie dopatrzył się także podniesionej w apelacji obrazy przepisów art. 424 kpk. Uzasadnienie wyroku sądu pierwszej instancji jest szczegółowe oraz obszerne i zezwala na przeprowadzenie prawidłowej kontroli odwoławczej, a na pewno kontroli tej nie utrudnia. Sąd a quo wskazał jaki stan faktyczny uznał za udowodniony, na jakich przy jego ustalaniu oparł się dowodach i dlaczego nie uznał za miarodajnych dowodów przeciwnych – w tym wyjaśnień nie przyznającego się do winy oskarżonego B. K. (1). Oceny te oraz wnioski sąd odwoławczy podziela oraz akceptuje, oczywiście poza działaniem oskarżonych w ramach zorganizowanej grupy przestępczej. W całokształcie okoliczności sprawy oraz w świetle znacznej szkodliwości społecznej czynów zarzuconych w pkt od 1 do 14, ani kar jednostkowych, ani też kary łącznej nie można uznać za rażąco surowych, skoro orzeczone zostały w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. Słusznie natomiast wywodzi skarżący obrońca, że zgromadzone w toku postępowania przygotowawczego oraz przeprowadzone w toku rozprawy głównej dowody nie zezwalały na przypisanie oskarżonemu działania w zorganizowanej grupie przestępczej ( niezależnie od tego czy w rzeczywistości taka grupa istniała czy też nie ). W tym miejscu nieodzowne staje się poczynienie uwag natury ogólnej, Mianowicie, zorganizowaną grupą jest taka grupa sprawców, która zorganizowała się nie tylko po to, aby popełniać przestępstwa w sposób ciągły, zatem podobnego rodzaju, lecz także do dokonania kilku przestępstw, jeżeli ich owocem może być źródło dochodu trwające jakiś czas. Poziom organizacji grupy nie został określony w przepisie. Wystarcza zatem niski poziom zorganizowania, który zapewnia dokonywanie przestępstw i posiadanie stałego (w sensie relatywnym) źródła dochodu. Grupa zorganizowana musi też mieć swego przywódcę ( osobę kierująca ) , który nie musi być stałym przywódcą, ani też tym, który daną grupę organizował. Dość szczegółowo charakter „zorganizowania” określił Sąd Apelacyjny w Krakowie (wyrok z 16.02.2012 r., II AKa 252/11 - KZS 2012/3, poz. 42). Zdaniem tego sądu, przez wymagane ustawą „zorganizowanie” grupy rozumie się, że grupa taka funkcjonuje zgodnie z pewnymi ustalonymi regułami i ma wewnętrzną strukturę, zatem poszczególni jej członkowie pełnią określone funkcje, bądź role. Świadczy to o wewnętrznym uporządkowaniu grupy, stałości reguł jej funkcjonowania, a więc form zorganizowania - w przeciwieństwie do grupy osób choćby i stale popełniających wspólnie podobne przestępstwa ale wymieniających się rolami w zależności od zaistniałych zmiennych sytuacji. Istnienie koleżeńskich powiązań pomiędzy członkami grupy nie sprzeciwia się zorganizowaniu w grupę przestępczą. Podobnie brak mechanizmów wymuszających posłuszeństwo członków grupy, a nawet brak kierownictwa grupy nie wyklucza możliwości uznania grupy przestępczej za zorganizowaną. Zorganizowana grupa przestępcza może funkcjonować na zasadzie dobrowolnego udziału w niej członków. Istnienia zorganizowanej grupy przestępczej nie warunkuje stosowanie wobec jej członków środków przymusu dla uzyskania ich posłuszeństwa i zapobieżenia opuszczaniu jej szeregów, jak też nie warunkują jej systemy nagród zapewniających lojalność członków takiej grupy. Motywy, którymi kierują się poszczególne osoby przystępujące do grupy przestępczej, nie mają znaczenia dla bytu zorganizowanej grupy przestępczej. Nie jest jednak tak, że np. wykorzystanie przez członków grupy osób spoza jej kręgu do wykonania najbardziej ryzykownych czynności w przestępczym procederze, wiążących się choćby z koniecznością ujawnienia tożsamości, czyni taką osobę zewnętrzną automatycznie członkiem grupy (zob. wyrok SN z 23.04.2013 r., V KK 405/12, LEX nr 1314496). Dlatego też przyjmuje się, że grupa zorganizowana to coś znacznie więcej niż współsprawstwo, czy luźna grupa osób zamierzających popełnić przestępstwo. W pojęciu zorganizowania tkwią warunki podstawowej wewnętrznej struktury organizacyjnej (choćby z niskim stopniem zorganizowania), jakaś trwałość, jakieś więzy organizacyjne w ramach wspólnego porozumienia, planowanie przestępstw, akceptacja celów, trwałość zaspokojenia potrzeb grupy, gromadzenie narzędzi popełniania przestępstw, wyszukiwanie miejsc dla przechowywania łupu, rozprowadzanie go, podział ról, skoordynowany sposób działania, powiązania socjologiczno-psychologiczne między członkami. Kierowanie grupą jako funkcja władcza polega na określaniu kierunków działania, wydawaniu poleceń, koordynowaniu działalności uczestników grupy (w ten sposób Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z 7.12.2000 r., II AKa 184/00, KZS 2001/1, poz. 26; podobnie Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z 24.01.2001 r., II AKa 240/01, Prok. i Pr. 2004/4, poz. 20; zob. też wyrok SA w Katowicach z 8.12.2005 r., II AKa 68/05, oraz wyrok SA w Łodzi z 22.09.2014 r., II AKa 131/14, LEX nr 1544828). Zorganizowana grupa mająca na celu dokonywanie przestępstw tym różni się od innej grupy (szajki przestępców ), że jest zorganizowana, a więc ma trwałą strukturę, czy to pionową – z przywódcą kierującym działalnością, czy poziomą – ze stałym gronem uczestników koordynujących działalność według ustalonych reguł i tym, że jej grono nie nawiązuje kontaktu dla dokonania pojedynczych przestępstw lecz z góry zakłada popełnienie możliwie wielu przestępstw. Nie jest zatem grupą zorganizowaną grono znajomych, którzy odnawiają kontakty tylko dla dokonania doraźnej przestępczej transakcji handlowej. Nie jest taką grupą środowisko ludzi zajmujących się tą samą działalnością przestępczą, jeśli nie utrzymują ze sobą kontaktów organizacyjnych, tj. gdy nie łączy ich żadna struktura (wyrok SA w Krakowie z 21.03.2001 r., II AKa 28/01, KZS 2001/4, poz. 24). Zdaniem Sądu Apelacyjnego w Krakowie (wyrok z 8.11.2013 r., II AKa 220/13, KZS 2014/2, poz. 50) przypisanie udziału w zorganizowanej grupie przestępczej wymaga ustalenia, czy sprawca był członkiem tej grupy, akceptował zawiązanie jej dla popełniania przestępstw, czy też jedynie z nią współdziałał. Zasadny jest pogląd, że przyjęcie w ramach porozumienia podziału ról przy wspólnym wykonywaniu przestępstwa jest elementem charakteryzującym współsprawstwo, choć niekoniecznie dowodzi istnienia zorganizowanej grupy przestępczej (wyrok SA we Wrocławiu z 22.05.2013 r., II AKa 91/13, LEX nr 1331179). Nawet współdziałanie kilku lub kilkunastu osób w popełnieniu czynu lub czynów zabronionych nie decyduje jeszcze o istnieniu przesłanek uzasadniających przypisanie im udziału w zorganizowanej grupie przestępczej. Zorganizowana grupa przestępcza to coś znacznie więcej niż współsprawstwo ( wyrok SA w Białymstoku z 27.02.2013 r., II AKa 263/12, LEX nr 1293575. zob. też wyrok SA w Warszawie z 18.10.2013 r., II AKa 305/13 ). Nie każde przestępne współdziałanie świadczy o istnieniu zorganizowanej grupy przestępczej. Niezbędne do tego jest ustalenie określonego stopnia powiązań organizacyjnych pomiędzy jej członkami, przy czym powiązanie to musi być wyższe, aniżeli jest to wymagane przy wykonaniu czynu zabronionego w ramach współsprawstwa (Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z 12.06.2014 r., II AKa 48/14; KZS 2014/12, poz. 59, wyrok SA w Katowicach z 29.05.2013 r., II AKa 103/13; SA w Warszawie z 19.07.2013 r., II AKa 227/13, LEX nr 1353875; SA we Wrocławiu z 26.11.2013 r., II AKa 362/13, oraz częściowo w wyroku SA w Białymstoku z 21.02.2013 r., II AKa 233/12, LEX nr 1294724 ). Przesądzający o tym, czy mamy do czynienia ze współsprawstwem osób powiązanych porozumieniem, czy też przestępstwem popełnionym w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, jest taki kierunek wykładni prawa, który łącznie uwzględnia trzy aspekty badanego zjawiska : funkcjonalny, strukturalny oraz dynamiczny. Ujęcie funkcjonalne odnosi się do celu i sposobu popełniania określonych przestępstw w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, strukturalne – uwzględnia jej odpowiedni stopień zorganizowania, czyli taki, który tylko przez samo kierowanie nią zapewnia warunki do dokonywania czynów przestępnych, a których dokonanie przekraczałoby możliwości pojedynczego sprawcy, dynamiczne zaś – odnosi się do różnorodnych form i sposobów sprawowania funkcji kierowniczej w ramach zorganizowanej grupy przestępczej (jednoosobowo, kolegialnie, przywództwo w całej grupie, kierowanie poszczególnymi działaniami grupy), charakteru kierownictwa (stałe, przejściowe), a także różnorodności i zmienności mogących występować czynności sprawczych, określonych jako „branie udziału”, takich jak: przynależność, udział w planowaniu przestępstw, obmyślanie sposobu działania, wykonywanie określonych poleceń lub zadań lub bezpośredni udział w popełnieniu przestępstw, zabezpieczenie, kamuflaż działalności grupy, zdobywanie środków finansowych mających służyć do realizacji zadań przestępnych grupy i wiele innych, o podobnym charakterze ( Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z 21.02.2013 r., II AKa 18/13, Legalis nr 1241730). Pojęcie zorganizowania odnosi się nie do sposobu popełnienia przestępstwa, ale do grupy utworzonej, by przestępstwo popełnić, nie do zbiorowości ludzi (luźnej grupy) pozbawionej elementów organizacji, popełniających przestępstwo, ale do struktury utworzonej, by popełniać przestępstwa. Nie ma znaczenia „skomplikowany” charakter czynności sprawczych, bo grupa zorganizowana może działać w prostym schemacie zachowań ( Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z 16.12.2010 r., II AKa 223/10, KZS 2011/4, poz. 36). Rację ma Sąd Apelacyjny w Krakowie, gdy twierdzi, że znamiona przynależności do zorganizowanej grupy przestępczej wypełnia samo przystąpienie do niej i pozostawanie w jej strukturze, choćby bez pełnienia w niej funkcji czy wykonywania zadań. Nie jest konieczna wiedza sprawcy o szczegółach organizacji grupy, znajomość wszystkich osób ją tworzących, mechanizmów jej funkcjonowania. Nie jest uzasadnione oczekiwanie formalnego potwierdzenia udziału w grupie, wyboru kierownictwa itp. (wyrok z 2.11.2004 r., II AKa 119/04 ). Podobnie Sąd Apelacyjny w Lublinie (wyrok z 4.10.2005 r., II AKa 194/05, LEX nr 166008) oraz Sąd Apelacyjny w Warszawie (wyrok z 24.05.2013 r., II AKa 102/13, LEX nr 1324790). Dla przyjęcia, że działająca grupa osób stanowi zorganizowaną grupę przestępczą, wystarczy ustalenie pewnego, podstawowego poziomu zorganizowania, przyjętego celu działania – popełniania przestępstw i pewnej więzi organizacyjnej polegającej na określeniu zadań poszczególnych uczestników grupy, w tym również zadań kierowniczych (wyrok SA w Katowicach z 26.01.2006 r., II AKa 394/05, KZS 2006/7–8, poz. 130). Dla skazania za udział w zorganizowanej grupie przestępczej konieczne jest wykazanie, że taka grupa w ogóle istniała. Należy ustalić, kto miał taką grupę tworzyć, wskazać jej cechy organizacyjne o formach nadających grupie cechę trwałości (por. wyrok SA w Krakowie z 30.11.2004 r., II AKa 243/04, KZS 2004/12, poz. 25). Nawet współdziałanie kilku osób w popełnieniu czynu zabronionego nie decyduje jeszcze o istnieniu przesłanek uzasadniających przypisanie im udziału w grupie przestępczej. Niezbędne jest bowiem wykazanie w oparciu o przeprowadzone dowody, że w konkretnym stanie faktycznym rzeczywiście występują wszystkie okoliczności pozwalające na przypisanie udziału w zorganizowanej grupie przestępczej - wyrok SN z 2.02.2005 r., II KK 188/04, LEX nr 166549. ( op. Cit : Włodzimierz Wróbel Andrzej Zoll w Komentarzu do kodeksu karnego ( art. 258 kk ); WKP 2017r. – system informacji Lex 2017r. ). Powyższe wskazuje na konieczność udowodnienia tego, że doszło do powołania grupy, w której mieli brać udział oskarżeni – w tym B. K. (2), wykazanie istnienia osoby/ osób kierujących grupą, czyli istnienie przywódcy, wykazanie struktury grupy chociażby na minimalnym poziome oraz – i to najważniejsze, że oskarżeni rzeczywiście byli członkami grupy – to jest, że akceptował zawiązanie jej dla popełniania przestępstw, czy też jedynie z nią współdziałał albo nie zostali przez grupę jednie wynajęci do wypełnienia określonych zadań, takich jak : odbieranie przesyłek i przewożenie tych przesyłek oraz odbierających je kurierów. Wprawdzie sąd pierwszej instancji w swoim pisemnym uzasadnienia ( str. 17 – 19 ) opisał strukturę oraz sposób funkcjonowania grupy, to jednakże nie wskazał na konkretne dowody, w oparciu o które poczynił takie ustalenia. W istocie dowodów takich zgromadzony materiał dowodowy nie zawiera. Tak więc owe ustalenia oparte zostały jedynie na swoistych domniemaniach, które nie posiadają waloru prawdziwości, a jednie pewną dozę prawdopodobieństwa. Opierając się zaś na jedynych dostępnych w tym przedmiocie dowodach w postaci wyjaśnień samych oskarżonych można co najwyżej w kategoriach zbliżonych do pewności wnioskować, że przez taką zorganizowaną grupę zostali wynajęci, a w każdym razie kategorycznie tego rodzaju ewentualności nie można było wykluczyć.

Wniosek

1. zmiana zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego od czynów zarzucanych mu w akcie oskarżenia w pkt 23 — 36 oraz w zakresie zarzutu wskazanego w pkt 37 i umorzenie postępowania na podstawie przepisu art. 62a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii; ewentualnie:

uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu; ewentualnie:

2. w sytuacji uznania, że oskarżony dopuścił się swoim zachowaniem poszczególnych czynów zabronionych, wymierzenie mu niższych jednostkowych kar, w konsekwencji łącznej kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, która to będzie korespondować z jego wówczas bardzo młodym wiekiem, dotychczasową niekaralnością, sposobem życia, rolą w poszczególnych czynnościach, nieznacznym okresem czasu, w którym to miały miejsce poszczególne zdarzenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski apelacji na uwzględnienie nie zasługiwały. W sytuacji udowodnienia mu popełnienie wszystkich zarzuconych czynów oskarżony nie zasługiwał na uniewinnienie. Brak było również powodów do uchylania zaskarżonego wyroku i przekazywania sprawy do ponownego rozpoznania. W światle przepisów art. 437§ 2 kpk w zw. z art. 454 kpk taki wniosek nie mógł zostać uwzględniony. Od dnia 5 października 2019r. powodem uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania w sądzie pierwszej instancji musi być konieczność przeprowadzania na nowo przewodu sądowego w całości ( art. 437 § 2 kpk ), a takiej konieczności apelacja nie wskazuje, zaś sąd ad quem jej nie dostrzega. W odniesieniu do czynu zarzuconego w pkt 37 trzeba zauważyć, że zgodnie z orzecznictwem przepis art. 62a u.p.n. adresowany jest do sprawców tzw. jednorazowych, którzy mieli minimalny, sporadyczny kontakt ze środkiem odurzającym, w zasadzie tylko dla jednokrotnego odurzenia się, przy czym ma charakter fakultatywny ( por. wyrok Sądu apelacyjnego w Krakowie z dnia 14 sierpnia 2018r., sygn. akt Ii AKa 42/18 – Lex nr 3191531, wyrok Sądu apelacyjnego w Warszawie z dnia 18 grudnia 2023r., sygn. akt 39/23 – Lex 3747610 ). Apelujący nie wykazał tego by oskarżony B. K. (1) należ do kręgu tego rodzaju sprawców, tak więc sąd a quo nie miał obowiązku stosowania umorzenia. Jakkolwiek niewielka ilość posiadanego narkotyku nie wykluczała przyjęcia wypadku mniejszej wagi, tym nie mniej wymierzona kara na podstawie przepisu podstawowego jest na tyle niska, że nie wykracza rażąco poza tą jaka mogłaby być zastosowana na podst. art. 62 ust 3 ustawy. W żadnym razie zaś oskarżony nie zasługiwał na wymiar kary umożliwiający zastosowanie dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary, a to ze względu na popełnienie szeregu czynów, które z uwagi na szczególnie podstępny sposób działania wykorzystujący podeszły wiek oraz idącą za tym naiwność i łatwowierność osób pokrzywdzonych, pozbawianych w ten sposób zazwyczaj na bezpowrotną utratę wieloletnich oszczędności swojego życia zasługują na szczególne potępienia społeczne oraz surowy osąd kryminalny.

3.2.

Apelacja obrońcy P. P. :

Zarzuty :

obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść wyroku w postaci :

1. art. 5 i 6 kpk w zw. z art. 2 pkt 2 oraz 424 § 1 kpk polegającą na nie odniesieniu się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku do istotnych kwestii mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, a mianowicie co okoliczności dotyczącej tego, co dokładnie stanowi podstawę przypisania oskarżonemu P. P. winy, w jakich konkretnie zrachowaniach i wobec kogo miał wypełnić znamiona zarzucanych jemu czynów, w sytuacji gdy brak jest w przedmiotowej sprawie dowodów przemawiających za zasadnym przypisaniem jemu winy;

2. art. 7, 410 i 424 kpk poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i dokonanie jej w sposób całkowicie dowolny, bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego oraz niewskazanie w uzasadnieniu orzeczenia przekonujących i logicznie uzasadnionych przyczyn, dla których sąd pierwszej instancji nie wziął pod uwagę wyjaśnień oskarżonego P., w których stanowczo zaprzeczył temu, aby miał on świadomość udziału w zorganizowanej grupie przestępczej, wyjaśniając, że liczył na zarobek jako kierowca, a nie osoba biorąca udział w wyłudzaniu pieniędzy, znajdujących potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, zwłaszcza w zeznaniach nierozpoznających go w okazywanych fotografiach świadków;

3. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mogący mieć wpływ na treść orzeczenia poprzez przyjęcie winy oskarżonego P. pomimo braku jednoznacznego ustalenia w czym przejawiała się jego świadomość udziału w grupie mającej na celu dokonywanie przestępstw związanych z wyłudzaniem pieniędzy.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Za zasadną należało uznać tylko tą część zarzutów, która wskazywała na brak dowodowych podstaw wystarczających do przypisania oskarżonemu działania w ramach zorganizowanej grupy przestępczej. W pozostałej części zarzuty są niezasadne. Odnosząc się w pierwszym rzędzie do zarzutu obrazy przepisów postępowania ( pkt I ppkt 1) oraz do zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych ( pkt II ) należy zauważyć, że do przypisania oskarżonemu P. P. zarzuconych mu czynów doszło w warunkach współsprawstwa. Jeżeli chodzi o współsprawstwo, to jest nim wykonanie czynu zabronionego wspólnie i w porozumieniu z inną osobą lub z innymi osobami, a zatem jest to druga – obok jednosprawstwa wykonawcza forma sprawstwa, z tym że realizowana przez co najmniej dwie osoby. Fundamentem współsprawstwa jest porozumienie przestępcze. Treścią porozumienia jest wspólne popełnienie konkretnego przestępstwa. Zawarte między współsprawcami porozumienie pozwala przyjąć, że dane przestępstwo jest ich wspólnym dziełem i pociągnąć do odpowiedzialności karnej każdego ze współsprawców za całość przestępstwa zarówno wtedy, gdy każdy z nich zrealizował wszystkie ustawowe znamiona danego czynu, jak i wtedy, gdy osobiście zrealizował tylko pewną ich część, a nawet wówczas (co jest w doktrynie prawa karnego niekiedy kwestionowane – zob. szeroko na ten temat P. Kardas [w:] Kodeks karny..., t. 1, red. A. Zoll, 2012, s. 317–319), gdy nie wyczerpał żadnego z ustawowych znamion, ale przyczynił się znacznie (istotnie) do jego popełnienia (tak też SN w postanowieniu z 13.03.2019 r., II KK 217/18, LEX nr 2633631; w wyroku z 14.01.2020 r., II KK 8/19, LEX nr 3220846, oraz w postanowieniu z 15.10.2020 r., IV KK 406/20, LEX nr 3277270; SA w Poznaniu w wyroku z 8.07.2021 r., II AKa 60/20, LEX nr 3257060). Jak trafnie to ujął Sąd Apelacyjny w Lublinie w wyroku z 19.09.2013 r., II AKa 168/13, LEX nr 1386170 : Porozumienie jest łącznikiem, spoiwem, który determinuje, że każdy współdziałający odpowiada również za to, co zrobili inni współsprawcy, a więc za całość bezprawnego działania. Porozumienie przestępcze może być zawarte w każdej możliwej formie, przy czym może mieć charakter wyraźny, np. werbalnego uzgodnienia wraz z podziałem zadań, lub dorozumiany (na porozumienie milczące per facta concludentia wskazuje też SA w Krakowie w wyroku z 24.09.2019 r., II AKa 83/19, LEX nr 2978581). Rację ma wskazany powyżej Sąd Apelacyjny w Lublinie, gdy w dalszej części swojego wywodu wskazuje, że „nie można mówić o porozumieniu, a zatem o współsprawstwie, wówczas gdy: a) w toku wykonywania przestępstwa sprawca nie zauważył wspierającego jego czynności innego sprawcy, b) w toku przestępstwa współsprawca odrzuca wspierającego czynności innego sprawcę, jest mu obojętny lub zupełnie niepotrzebny”. Należy bowiem podkreślić, że cechą charakterystyczną porozumienia jest jego dwustronny charakter. Każdy uczestnik porozumienia musi mieć świadomość i wolę wspólnego popełnienia czynu nagannego, dlatego też nie jest możliwe tzw. jednostronne współsprawstwo. Porozumienie dotyczące wspólnego popełnienia przestępstwa musi być zawarte przed przystąpieniem do realizacji czynu zabronionego, a najpóźniej w trakcie jego realizacji. Jak zaznacza Sąd Apelacyjny w Gdańsku: do przyjęcia współsprawstwa wystarcza obiektywne współdziałanie sprawców w czynnościach wykonawczych przestępstwa, to jest porozumienie osiągnięte w czasie wykonywania przestępstwa wspólnymi siłami. Uprzednia zmowa nie stanowi koniecznego warunku przestępstwa, o ile każdy ze współsprawców zdaje sobie sprawę z celu wspólnego działania (wyrok SA w Gdańsku z 20.06.2013 r., II AKa 170/13, LEX nr 1388780; zob. też wyrok SA w Krakowie z 28.04.2015 r., II AKa 41/15, LEX nr 1711425). Co więcej, działanie wspólnie i w porozumieniu obejmuje również „takie działania, których podjęcie dyktuje, czy wymusza dynamiczny rozwój wydarzeń, o ile postawa współdziałającego nie dostarczy podstaw do przyjęcia, iż nie akceptuje on działań nieuzgodnionych, wykraczających poza zakres wstępnego porozumienia” (tak SA w Szczecinie w wyroku z 5.09.2019 r., II AKa 95/19, LEX nr 3207866, oraz SA w Łodzi w wyroku z 13.11.2019 r., II AKa 296/19, OSAŁ 2020/3/147). Działanie wspólnie i w porozumieniu nie oznacza, że wszyscy uczestnicy porozumienia muszą działać analogicznie, w tym samym miejscu i czasie. Zależy to od typu i specyfiki zamierzonego przestępstwa oraz przyjętej strategii co do sposobu jego realizacji. Najpełniejszą i najprostszą formą współsprawstwa jest tzw. wielosprawstwo (zwane współsprawstwem równoległym, współsprawstwem niewłaściwym). Charakteryzuje się ono tym, że każdy ze współsprawców swoim zachowaniem wyczerpuje w całości wszystkie znamiona czynu zabronionego (np. przy kradzieży z włamaniem każdy współsprawca uczestniczy w pokonywaniu przeszkody fizycznej chroniącej dostęp do mienia, a następnie każdy własnoręcznie dokonuje zaboru poszczególnych składników cudzego mienia). Postacią współsprawstwa, która także nie nastręcza specjalnych wątpliwości przy kwalifikacji prawnej, jest tzw. współsprawstwo właściwe. Jego cechą jest to, że każdy ze współdziałających wypełnia tylko część znamion czynu zabronionego, jednak łącznie ich zachowania stanowią na tyle pełne wyczerpanie ustawowego opisu czynu określonego typu przestępstwa, że pozwala to na postawienie wszystkim współdziałającym zarzutu co najmniej usiłowania albo dokonania przestępstwa. Przy współsprawstwie właściwym zachowania naganne poszczególnych osób mogą się wzajemnie dopełniać lub też w mniejszym lub większym stopniu ze sobą pokrywać, przy czym udział poszczególnych współsprawców w realizacji znamion wspólnie popełnionego przestępstwa nie musi być równy. Może być również tak, że jeden ze współsprawców zrealizuje całość znamion cechujących dany typ przestępstwa, a drugi tylko część z nich. Jednak ze względu na zawarte porozumie wszyscy będą odpowiadać za całość popełnionego wspólnie przestępstwa z tej racji, że je zaakceptowali (tak też SN w postanowieniu z 30.03.2022 r., IV KK 99/22, LEX nr 3418396). Jeżeli do istoty danego typu przestępstwa należy znamię ilościowe, które decyduje o kwalifikacji prawnej popełnionego czynu, np. wartość skradzionej rzeczy (zob. art. 294 § 1 k.k.), to wola wspólnego popełnienia określonego typu przestępstwa wyrażona w porozumieniu będzie decydować o rodzaju postawionego zarzutu bez względu na to, ile konkretny sprawca własnoręcznie zabrał, będąc na miejscu przestępstwa, i ile otrzymał w ramach podziału łupów. Przy współdziałaniu przestępnym dwóch lub więcej osób problemem jest niekiedy ustalenie ich sprawczego statusu, w tym zwłaszcza ustalenie, jakie zachowanie naganne może stanowić pewne niezbędne minimum uprawniające do przyjęcia formy zjawiskowej współsprawstwa. Wobec braku normatywnego uregulowania tej kwestii w doktrynie wypracowano trzy zasadnicze koncepcje teoretyczne współsprawstwa. Najdalej idące wymagania dla przyjęcia współsprawstwa stawia teoria formalno-obiektywna. Zakłada ona, że do współsprawstwa niezbędne jest, oprócz porozumienia co do wspólnego popełnienia przestępstwa, wyczerpanie własnym zachowaniem przynajmniej części ustawowych znamion określonego typu przestępstwa, przy czym według części zwolenników tej koncepcji (tej bardziej rygorystycznej) współdziałający musi wypełnić znamię czasownikowe dyspozycji normy prawnokarnej; według innych wystarczy wypełnienie jakiegokolwiek znamienia konstytuującego typ rodzajowy przestępstwa. Zupełnie inne wymagania dla przyjęcia współsprawstwa stawiają teorie subiektywne. W świetle jednej z nich znaczenie rozstrzygające ma treść woli przestępnej współdziałającego podmiotu. Jeżeli współdziałający działał z zamiarem sprawczym (cum animo auctoris), to ma status współsprawcy, bez względu na to, czy swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu zabronionego, czy nie. Natomiast jeżeli wolą podmiotu było działanie cum animo socii, a więc wyłącznie chęć pomocy innym osobom przy popełnieniu przestępstwa, to wtedy w stosunku do osoby, która nie wyczerpała ustawowych znamion czynu zabronionego, należy przyjąć pomocnictwo. Według innej z teorii subiektywnych podstawowe znaczenie ma to, w czyim interesie działał dany podmiot. Jeżeli współdziałający przy popełnieniu przestępstwa działał w interesie własnym, odpowiada w charakterze sprawcy, jeżeli działał w cudzym interesie, odpowiada za tzw. niesprawcze formy popełnienia przestępstwa (tj. za podżeganie albo pomocnictwo). Obie przedstawione powyżej teorie subiektywne mają poważne wady. Teoria subiektywna odwołująca się do intencji sprawcy ma tę wadę, że stwarza duże ryzyko dokonania błędnych ustaleń, mianowicie przyjęcia woli sprawczej, gdy jej de facto nie było, albo też przypisania pomocnictwa, gdy w rzeczywistości dany podmiot miał intencję dalej idącą, nieróżniącą się od tej, która jest charakterystyczna dla współsprawstwa. Z kolei teoria subiektywna nakazująca branie pod uwagę, w czyim interesie działał dany sprawca, może prowadzić do zaskakujących wniosków, że ten, kto własnoręcznie zrealizował wszystkie znamiona czynu zabronionego (np. zabił człowieka), nie jest jego sprawcą, gdyż działał nie w swoim interesie, ale w interesie kogoś innego, np. zabijając na zlecenie. Niezadowalające efekty w przedmiocie ustalania właściwego statusu osoby współdziałającej przy popełnieniu przestępstwa, która z powodu uzgodnionego podziału ról przestępnych nie wyczerpała swoim zachowaniem ustawowych znamion przestępstwa, choć miała wolę jego popełnienia i odniosła korzyści z przestępstwa na równi z jego bezpośrednimi wykonawcami, doprowadziły do wypracowania teorii obiektywno-subiektywnych (mieszanych). Pozwalają one na przyjęcie statusu współsprawcy nie tylko wobec tego, kto swoim zachowaniem wyczerpał ustawowe znamiona czynu zabronionego, pomimo że nie działał w swoim interesie, lecz także wobec tego, kto nie wyczerpał żadnego znamienia przestępstwa, jednak miał wolę jego popełnienia. Teorią, która – zdaniem jej zwolenników – najlepiej pozwala uchwycić stan odpowiadający rzeczywistości i odzwierciedlić go przy ustalaniu odpowiedniego statusu osoby łamiącej prawo, jest teoria z grupy materialno-obiektywnych, przykładająca największą wagę do istotności roli w realizacji przestępstwa. Według tej teorii współsprawcą, a nie pomocnikiem, będzie osoba, która co prawda nie wypełniła żadnego z ustawowych znamion czynu zabronionego, ale swoim zachowaniem przyczyniła się znacząco do popełnienia przestępstwa. O istotności roli współdziałającego w realizacji czynu zabronionego można mówić w sytuacji, gdy bez jego zachowania dokonanie przestępstwa byłoby niemożliwe lub znacznie utrudnione ( op. cit. : Violeta Konarska Wrzosek – Kodeks karny - Komentarz - art. 16 kodeksu karnego; publik. WKP 2023 – system Lex ). Z zeznań byłej żony oskarżonego P. P. wynika, że oskarżeni V. K. oraz B. K. (1) przyjaźnili się z P. P. i razem pracowali ( k. 1384 ). Z wyjaśnień B. K. (1) wynika, że to P. P. zaproponował mu „wożenie po Polsce” V. K. i że to on ( P. ) wskazywał mu adresy pod które miał jechać po V. K.. Wskazał również, że to P. odbierał od K. przesyłki, które ten otrzymywał od staruszek oraz że to P. płacił mu za pracę kierowcy ( k. 116V, 122 ). Podobnie oskarżony V. K. podał, że P. P. odebrał od niego co najmniej jedną paczkę z wyłudzonymi pieniędzmi ( k. 169 ) oraz że wspólnie z P. jeździł do K. odebrać paczkę z pieniędzmi od M. L. ( k. 228 ). W świetle tych wyjaśnień nie może budzić wątpliwości to, że P. P. działał z pozostałymi osobami - w tym ze współoskarżonymi K. i K. w ramach współsprawstwa właściwego. Za trafny natomiast sąd ad quem uznał zarzut błędu w ustaleniach faktycznych w postaci przypisania oskarżonemu P. P. działania w ramach zorganizowanej grupy przestępczej. W tym przedmiocie w stosunku do tego oskarżonego aktualne są także argumenty o braku wystraczających dowodów na takie przypisanie przedstawione w pisemnej części motywów formularza uzasadnienia dotyczącej oskarżonego B. K. (1) ( zob. pkt 3.1. ).

Wniosek

zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego P. od popełnienia zarzucanych mu czynów lub o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi i Instancji.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek na uwzględnienie nie zasługiwał. W sytuacji udowodnienia mu popełnienie wszystkich zarzuconych czynów oskarżony nie zasługiwał na uniewinnienie. Brak było również powodów do uchylania zaskarżonego wyroku i przekazywania sprawy do ponownego rozpoznania. W światle przepisów art. 437§ 2 kpk w zw. z art. 454 kpk taki wniosek nie mógł zostać uwzględniony. Od dnia 5 października 2019r. powodem uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania w sądzie pierwszej instancji musi być konieczność przeprowadzania na nowo przewodu sądowego w całości ( art. 437 § 2 kpk ), a takiej konieczności apelacja nie wykazuje, zaś sąd ad quem jej nie dostrzega.

3.3.

Apelacja obrońcy oskarżonego V. K.

Zarzuty :

1. obraza przepisów postępowania, mająca wpływ na treść zaskarżonego wyroku w postaci art. 7 kpk w zw. z art. 72 § 1 i 2 kpk, polegająca na ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób dowolny, z przekroczeniem granic swobodnej jego oceny, polegającej na:

- nieprawidłowej ocenie wyjaśnień oskarżonego V. K. i uznanie, że mówił on nieprawdę, twierdząc, że jego działania obejmowały usługi kurierskie, w sytuacji gdy oskarżony jako obywatel obcego kraju, próbujący znaleźć zatrudnienie na miarę swoich możliwości, nie obejmował swoją świadomością, iż czynności jakie realizował na zlecenie pracodawcy, takie jak pojechanie na wskazane miejsce, odbieranie paczek od klientów, czy posługiwanie się różnymi telefonami, nosiły w sobie znamiona działalności przestępczej;

- niesłusznym uznaniu za mające walor dowodowy depozycje składane przez oskarżonego w toku postępowania przygotowawczego, w których przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, w sytuacji gdy oskarżony w toku czynności postępowania przygotowawczego nie miał udzielonej pomocy tłumacza oraz wedle oświadczenia oskarżonego nie znał języka polskiego na tyle dobrze, by swobodnie porozumiewać się w tym języku w mowie czy piśmie, w szczególności jeśli chodzi o rozumienie pojęć prawnych i słownictwa w toku czynności z nim przeprowadzanych, a więc czynność tego przesłuchania Sąd winien uznać za nieważną;

- bezpodstawnym i nieprawidłowym uznaniu, że zebrane w sprawie dowody pozwalają uznać, iż oskarżony V. K. wraz z pozostałymi współoskarżonymi działał w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, w sytuacji gdy z wyjaśnień oskarżonego jasno wynika, co obejmował on swoją świadomością, a mianowicie, iż zostają mu zlecone działania w charakterze kuriera, a jego działania ograniczają się do odbioru paczek od klientów i dostarczenia ich we wskazane miejsca;

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zapadłego wyroku, mający wpływ na jego treść, polegający na niezasadnym przyjęciu, że oskarżony wraz z pozostałymi współoskarżonymi t. j. B. K. (1) i P. P. realizował powierzone mu zadania w ramach zorganizowanej grupy przestępczej.

Nadto zaskarżonemu wyrokowi zarzucił zasądzenie na rzecz obrońcy z urzędu wynagrodzenia w zaniżonej wysokości.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Za zasadne należało uznać tylko tę część zarzutów, która wskazywała na brak dowodowych podstaw wystarczających do przypisania działania w ramach zorganizowanej grupy przestępczej. Zdając sobie sprawę z tego, że wyjaśnienia oskarżonego w częściach, w których przyznawał się do popełnienia znacznej części zarzuconych mu w akcie oskarżenia czynów stanowiły dla sądu pierwszej instancji istotny materiał dowodowy odwołujący się od tak wydanego wyroku obrońca usiłuje wykazać, że gdyby oskarżonego przesłuchano z udziałem tłumacza, to do złożenia samo obciążających się wyjaśnień przez tego oskarżonego by nie doszło. Rzecz jednak w tym, że wyjaśnienia tego oskarżonego jakie złożył podczas przesłuchania go przez prokuratora Iwonę Kozłowską przy udziale biegłego tłumacza ( k. 227 – 228V ) nie różnią się w swojej treści od tych złożonych bez tłumacza ( k. 153, 167 ). Poza tym – jak to wynika z pisemnych motywów wyroku sąd pierwszej instancji przypisując winę co do wszystkich zarzuconych oskarżonemu czynów nie opierał się tylko na samym jego przyznaniu, ale na analizie jego wyjaśnień w całokształcie całego materiału dowodowego, który to w sposób niewątpliwy wskazywał na niepodobieństwo tego, by oskarżony K. nie zdawał sobie sprawy z tego, że uczestniczył w procederze wyłudzeń na tzw. „wnuczka”, polegającego na wzbudzeniu w osobach w podeszłym wieku mylnego przeświadczenia, że pieniądze przekazywane oskarżonemu nie posłużą do finansowego wsparcia znajdujących się w potrzebie członków najbliższej rodziny, tylko zostaną z chęci zysku przywłaszczone przez osoby trzecie i znikną „bez śladu”. Ilość zachowań oraz okoliczności czynów, wskazujących na przestępczy charakter tego rodzaju zachowań zarówno w świetle doświadczenia życiowego jak tez i logicznego ( poprawnego ) rozumowania świadczą w sposób niewątpliwy o tym, że oskarżony V. K. wiedział o tym że współdziała przy popełnianiu oszustw oraz chciał tego w celu osiągniecia korzyści majątkowej. Słusznie natomiast wywodzi skarżący obrońca, że zgromadzone w toku postępowania przygotowawczego oraz przeprowadzone w toku rozprawy głównej dowody nie zezwalały na przypisanie oskarżonemu działania w zorganizowanej grupie przestępczej. W tej mierze należy odesłać skarżącego do części formularza odnoszącej się do apelacji obrońcy oskarżonego B. K. (1) ( zob. rozważania pod pkt 3.1 formularza ). Zgodzić należało się natomiast z zarzutem zażalenia obrońcy co do niezasadnego zaniżenia należnego temu obrońcy wynagrodzenia za świadczoną w postępowaniu przygotowawczym oraz sądowym pomoc prawną. Sąd Okręgowy podziela argumentację zażalenia popartą zaprezentowanym tam orzecznictwem Sądu Apelacyjnego w Lublinie oraz tut. Sądu Okręgowego, co do tego, że wynagrodzenie obrońcy z urzędu powinno zostać ustalone w sposób jednolity za postępowanie przygotowawcze oraz za postępowanie sądowe na podstawie stawek minimalnych określonych w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie a następnie powiększone o stawkę należnego podatku od towarów i usług. W obowiązującym w dacie wydania zaskarżonego rozstrzygnięcia stanie prawnym nie było bowiem uzasadnionej racji do rezygnacji z powiększania wynagrodzenia ustalonego na podstawie przepisów rozporządzenia z dnia 22 października 2015r. o kwotę podatku VAT, które to powiększenie wynikało z jednobrzmiącego przepisu § 4 ust 3 rozporządzenia z dnia 3 października 2016r., co do którego brak jest podstaw do stwierdzenia jego niekonstytucyjności.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego V. K. od popełnienia zarzuconych mu czynów, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, a nadto zasądzenie na rzecz obrońcy z urzędu z tytułu reprezentacji przed Sądem I instancji wynagrodzenia w kwocie 4988,88 zł w tym 932,88 zł 23% VAT.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Na uwzględnienie zasługiwała tylko część wniosku odnosząca się do wysokości wynagrodzenia obrońcy z urzędu. W pozostałej części jest niezasadna. W sytuacji udowodnienia mu popełnienie wszystkich zarzuconych czynów oskarżony nie zasługiwał na uniewinnienie. Brak było również powodów do uchylania zaskarżonego wyroku i przekazywania sprawy do ponownego rozpoznania. W światle przepisów art. 437 § 2 kpk w zw. z art. 454 kpk taki wniosek nie mógł zostać uwzględniony. Od dnia 5 października 2019r. powodem uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania w sądzie pierwszej instancji musi być konieczność przeprowadzania na nowo przewodu sądowego w całości ( art. 437 § 2 kpk ), a takiej konieczności apelacja nie wykazuje, zaś sąd ad quem jej nie dostrzega.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmiana ustaleń faktycznych w zakresie działania oskarżonych w ramach zorganizowanej grupy przestępczej i w konsekwencji wyeliminowanie z opisów przypisanych czynów zwrotów wskazujących na działanie w zorganizowanej grupie przestępczej, zaś z kwalifikacji prawnej ( podstawy skazania ) wyeliminowanie przepisu art. 65 § 1 kk oraz z podstawy wymiary kary przepisów art. 64 § 2 kk w zw. z art. 65 § 1 kk.; w podstawie prawnej wymiaru kary za czyn z pkt 5 popełnionego na szkodę M. M. (1) poprawiono kwalifikację art. 13 § 2 kk na art. 13 § 1 kk. ; podwyższenie wynagrodzenia dla występującego z urzędu obrońcy oskarżonego V. K..

Zwięźle o powodach zmiany

Nie doszło do należytego ( niewątpliwego ) udowodnienia tego, że nastąpiło powołanie zorganizowanej grupy przestępczej, w której działaniach mieli brać udział wszyscy oskarżeni. Konieczne było dowodowe wykazanie istnienia osoby/osób kierujących grupą, czyli istnienie przywódcy/przywódców, wykazanie struktury zorganizowania grupy chociażby na minimalnym poziome oraz – i to najważniejsze, że oskarżeni rzeczywiście byli członkami grupy – to jest, że akceptował zawiązanie jej dla popełniania przestępstw, czy też jedynie z nią współdziałał i że nie zostali przez grupę jednie wynajęci do wypełnienia określonych zadań, takich jak : odbieranie przesyłek i przewożenie tych przesyłek oraz odbierających je kurierów. Wprawdzie sąd pierwszej instancji w swoim pisemnym uzasadnienia ( str. 17 – 19 ) opisał strukturę oraz sposób funkcjonowania grupy, to jednakże nie wskazał na konkretne dowody, w oparciu o które poczynił takie ustalenia. W istocie dowodów takich zgromadzony materiał dowodowy nie zawiera. Tak więc owe ustalenia oparte zostały jedynie na swoistych domniemaniach, które nie posiadają waloru prawdziwości, a jednie zawierają pewną dozę ( nawet bardzo dużą ) ale jednak prawdopodobieństwa. Konsekwencją eliminacji ustaleń w postaci działania w zorganizowanej grupie przestępczej było usunięcie z podstawy skazania oraz z podstawy wymiaru kary przepisów art. 64 § 1 kk i art. 64 § 2 kk jako przewidujących obostrzenia stosowane przy wymiarze kary za działanie w ramach zorganizowanej grupy przestępczej. Niejako przy okazji, na zasadzie art. 455 kpk sąd odwoławczy poprawił błędną kwalifikację prawną czynu przypisanego oskarżonym w pkt 5, zastępując przepis art. 13 § 2 kk odnoszący się do usiłowania nieudolnego na przepis art. 13 § 1 kk, dotyczący usiłowania zwykłego, a które to usiłowanie nieudolne w tym czynie nie występowało. Do zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie wynagrodzenia obrońcy z urzędu oskarżonego V. K. adw. J. K. doszło dlatego, że należne wynagrodzenie obrońcy z urzędu powinno zostać ustalone w sposób jednolity za postępowanie przygotowawcze oraz za postępowanie sądowe na podstawie stawek minimalnych określonych w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie a następnie powiększone o stawkę należnego podatku od towarów i usług. W obowiązującym w dacie wydania zaskarżonego rozstrzygnięcia stanie prawnym nie było bowiem uzasadnionej racji do rezygnacji z powiększania wynagrodzenia ustalonego na podstawie przepisów rozporządzenia z dnia 22 października 2015r. o kwotę podatku VAT, które to powiększenie wynikało z jednobrzmiącego przepisu § 4 ust 3 rozporządzenia z dnia 3 października 2016r., co do którego brak jest podstaw do stwierdzenia jego niekonstytucyjności. Jeżeli zaś chodzi o ewentualny zarzut naruszenia art. 32 ust 1 Konstytucji w postaci zasady równości wobec prawa należy zauważyć, że jest to nierówność tylko pozorna, ponieważ należność dla adwokata ( czy też radcy prawnego ) występującego z wyboru także może zostać podwyższona o podatek VAT, jeżeli tylko zostanie przedłożony rachunek dokumentujący to, że strona reprezentowana przez takiego adwokata uiściła na jego rzecz należność za pomoc prawną w wysokości powiększonej o należny podatek od towarów i usług ( por. postanowienia Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 23 lutego 2021r., sygn. akt II AKz 91/21 oraz II AKz 206/21 ).

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Z uwagi na to, że oskarżony V. K. w postępowaniu odwoławczym reprezentowany był przez obrońcę ustanowionego z urzędu w osobie adw. J. K., Sąd Okręgowy na podstawie § 17 ust. 2 pkt 4 i § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. poz. 763) przyznał na rzecz w. w. , adwokata kwotę 1033, 20 zł włącznie z należnym podatku VAT.

IV

Ponieważ oskarżeni są cudzoziemcami i nie mają stałych dochodów sąd zwolnił ich od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze w całości. Rozstrzygnięcie to uzasadniają przepisy art. 635 k.p.k., art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k.

PODPIS

/-/ Na oryginale właściwy podpis.

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca B. K. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca P. P.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.13.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca V. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana