Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II PZ 1/14
POSTANOWIENIE
Dnia 3 kwietnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący)
SSN Beata Gudowska
SSN Halina Kiryło (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa Z. K.
przeciwko A. Sp. z o.o. w W.
w przedmiocie skargi powoda o wznowienie postępowania ,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 3 kwietnia 2014 r.,
zażalenia powoda na postanowienie Sądu Okręgowego w W.
z dnia 25 listopada 2013 r.
1. oddala zażalenie ;
2. zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 120 (sto
dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa
procesowego w postępowaniu zażaleniowym.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy – Sąd Pracy w W. postanowieniem z dnia 25 listopada 2013 r.
odrzucił skargę powoda Z. K. o wznowienie postępowania zakończonego
prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego – Sądu Pracy w W. z dnia 25 stycznia
2012 r., oddalającego apelację powoda od wyroku Sądu Rejonowego – Sądu Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych w W. z dnia 7 lipca 2011 r. w sprawie z powództwa Z.
K. przeciwko A. Sp. z o.o. z siedzibą w W. o odszkodowanie za niezgodne z
prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia.
2
W uzasadnieniu postanowienia wskazano, że podstawę skargi stanowił
art. 403 § 2 k.p.c. Skarżący podniósł, że po wydaniu wyroku w niniejszej sprawie
Sąd Rejonowy w R. postanowieniem z dnia 21 listopada 2012 r. umorzył
prowadzone przeciwko niemu postępowanie karne uznając, iż zarzucane zarówno
jemu jak i innym oskarżonym czyny nie wyczerpały ustawowych znamion
przestępstwa z art. 271 § 1 i 3 k.k. ani żadnego inne przestępstwa. Orzeczenie to
zostało utrzymane w mocy postanowieniem Sądu Okręgowego w P. T. z dnia 20
marca 2013 r. Zdaniem skarżącego, powołane orzeczenie stanowi nową
okoliczność faktyczną. Skoro bowiem Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie w pełni
zaaprobował ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego oparte na postawionych
powodowi przez Prokuraturę Okręgową w Ł. zarzutach wyczerpania znamion
przestępstwa określonego w art. 271 § 1 i 2 k.k., to fakt prowadzenia postępowania
karnego przeciwko powodowi musiał mieć niewątpliwie istotny, o ile nie decydujący
wpływ na dokonaną przez Sądy obu instancji ocenę dowodów, w tym także ocenę
dowodów z zeznań świadków, a w konsekwencji - na zastosowaną przez te Sądy
wykładnię i subsumpcję przepisów, zwłaszcza art. 52 § 2 k.p.
Analizując dopuszczalność przedmiotowej skargi Sąd Okręgowy ustalił, że
powód Z. K. w dniu 20 czerwca 2005 r. otrzymał pisemne oświadczenie (datowane
na dzień 7 czerwca 2005 r.) o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z
winy pracownika z powodu podejmowania działań na szkodę spółki, polegających
w szczególności na zmuszaniu pracowników spółek zależnych w grupie S. P. Sp. z
o.o. (obecnie A. Sp. z o.o.) do fałszowania ewidencji ilości (podziały ważenia)
przyjmowanych na wysypiska odpadów, co stanowi ciężkie naruszenie
podstawowych obowiązków pracownika w rozumieniu art. 52 § 1 pkt 1 k.p.
Wytoczone przez powoda przeciwko pracodawcy powództwo o odszkodowanie za
niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia toczyło się
przed Sądem Rejonowym w W. pod sygn. akt … 600/06.
W dniu 2 lutego 2007 roku Prokuratura Okręgowa w Ł. przedstawiła Z. K.
zarzuty popełnienia przestępstw z art. 18 § 3 k.k. w związku z art. 271 § 1 i § 3 k.k.
w związku z art. 12 k.k.
Z uwagi na toczące się postępowanie karne, Sąd Rejonowy w W.
postanowieniem z dnia 23 listopada 2010 r. zawiesił postępowanie w niniejszej
3
sprawie pracowniczej na podstawie art. 177 § 1 pkt 4 k.p.c. Orzeczenie to zostało
uchylone postanowieniem Sądu Okręgowego w W. z dnia 17 lutego 2011 r., sygn.
akt … 26/11, w którym stwierdzono, że sam fakt, iż toczące się postępowanie karne
dotyczy działania powoda, wskazanego przez pracodawcę jako przyczyna
rozwiązania z powodem umowy o pracę, nie jest wystarczającą przesłanką do
zawieszenia postępowania w sprawie cywilnej na podstawie art. 177 § 1 pkt 4 k.p.c.,
albowiem zawieszenie postępowania w trybie tego przepisu uzależnione jest od
oceny, czy ustalenie w drodze karnej czynu mogłoby wywrzeć wpływ na
rozstrzygnięcie sprawy cywilnej. Skoro w dniu 20 czerwca 2005 r. powód otrzymał
oświadczenie pozwanego o rozwiązaniu umowy o pracę, w którym jako przyczynę
wskazano podejmowanie przez powoda działań na szkodę spółki, polegających w
szczególności na zmuszaniu pracowników spółek zależnych w grupie S. P. Sp. z
o.o. (obecnie A. Sp. z o.o.) do fałszowania ewidencji ilości (podziały ważenia)
przyjmowanych na wysypiska odpadów, zaś Prokuratura Okręgowa w P. wszczęła
w dniu 24 października 2004 r. w przedmiotowej sprawie śledztwo w sprawie czynu,
który stanowił podstawę rozwiązania z powodem umowy o pracę, to brak jest
podstaw do przyjęcia, iż wyniki tego postępowania mogłyby zmienić podstawę
wcześniejszej decyzji o rozwiązaniu z powodem umowy o pracę, której skutek już
nastąpił, a zatem - że ustalenie w drodze karnej tegoż czynu mogłoby wywrzeć
wpływ na rozstrzygnięcie sprawy cywilnej.
Sąd Rejonowy w W., Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z
dnia 7 lipca 2011 r. oddalił powództwo Z. K. przeciwko pracodawcy o
odszkodowanie i zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2700,00 zł
tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Sąd Okręgowy w W. Wydział
Pracy wyrokiem z dnia 25 stycznia 2012 r., sygn. akt … 493/11 oddalił apelację
powoda od powyższego orzeczenia. Postanowieniem Sądu Okręgowego w P.
Wydział Karny Odwoławczy z dnia 20 marca 2013 r., sygn. akt … 52/13, utrzymano
w mocy postanowienie Sądu Rejonowego w R. Wydział Karny z dnia 21 listopada
2012 r., sygn. akt … 342/12, umarzające postępowanie karne wobec oskarżonego
Z. K. w sprawie o sygn. akt … 342/12 z powodu braku znamion czynu
zabronionego. Wobec zapadłego postanowienia Sądu Okręgowego w P., powód
wniósł niniejszą skargę o wznowienie postępowania.
4
Badając dopuszczalność przedmiotowej skargi Sąd Okręgowy stwierdził, że
podlegała ona odrzuceniu z uwagi na brak ustawowej podstawy wznowienia. Sąd
podkreślił, iż możliwość wznowienia postępowania na podstawie art. 403 § 2 k.p.c.
jest uzależniona od zaistnienia łącznie trzech przesłanek: wykrycia po
uprawomocnieniu się wyroku nowych okoliczności faktycznych lub środków
dowodowych, które istniały w toku postępowania, ale nie zostały w nim powołane;
możliwości ich wpływu na wynik sprawy; niemożności skorzystania z nich przez
stronę w poprzednim postępowaniu. Podstawą wznowienia nie może być przy tym
środek dowodowy, który powstał dopiero po uprawomocnieniu się orzeczenia.
Biorąc powyższe pod uwagę, nie sposób przyjąć, że zapadłe prawomocne
postanowienie umarzające postępowanie karne wobec Z. K. z powodu braku
znamion czynu zabronionego, stanowi podstawę wznowienia określoną w art. 403 §
2 k.p.c. Słusznie bowiem podnosił pełnomocnik pozwanego w odpowiedzi na
skargę o wznowienie postępowania, że powód wyszedł z błędnego założenia, iż
umorzenie w stosunku do niego postępowania karnego ma wpływ na postępowanie
w sprawie z zakresu pracy. Zważyć należy, że okoliczność wpływu prowadzonego
przeciwko powodowi postępowania karnego była już przedmiotem rozważań
orzekającego w sprawie Sądu Pracy, który jednoznacznie stwierdził, iż ustalenia
sprawy karnej nie mogłyby wywrzeć wpływu na rozstrzygnięcie sprawy cywilnej.
Nadto z uzasadnienia powoływanego przez powoda postanowienia Sądu
Okręgowego w P. z dnia 20 marca 2013 r., dotyczącego umorzenia postępowania
karnego, nie wynika, by umorzenie postępowania nastąpiło dlatego, że powód nie
nakłaniał innych osób do fałszowania ewidencji odpadów, czy też dlatego, iż sam
nie dokonywał zmian w ewidencjach odpadów podając nieprawdziwe dane, ale
dlatego, że wpisywanie nieprawdziwych danych do ewidencji odpadów nie jest
przez polskie prawo karne penalizowane jako przestępstwo, a winno się je
rozpatrywać pod kątem wypełnienia znamion wykroczenia stypizowanego w art. 76
pkt 6 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (jednolity tekst: Dz.U. z 2010 r.
Nr 185, poz. 1243 ze zm.). Wreszcie podnieść należy, że pozwany rozwiązał z
powodem umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika na podstawie art.
52 § 1 pkt 1 k.p., tj. wobec ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych
obowiązków pracowniczych, a nie na podstawie art. 52 § 1 pkt 2 k.p., czyli
5
popełnienia przez pracownika w czasie trwania umowy o pracę przestępstwa, które
uniemożliwia dalsze jego zatrudnianie na zajmowanym stanowisku. Prowadzone
postępowanie karne, a co za tym idzie jego wynik, nie stanowiły podstawy tegoż
rozwiązania, wobec czego umorzenie postępowania karnego uznać należało za
całkowicie irrelewantne dla sprawy z zakresu prawa pracy.
Na powyższe postanowienie powód złożył zażalenie, zarzucając mu
naruszenie art. 403 § 2 k.p.c. oraz art. 410 § 1 k.p.c., przez odrzucenie skargi o
wznowienie postępowania w wyniku przyjęcia, że brak jest ustawowej przesłanki
wznowienia, podczas gdy w skardze wskazana została przesłanka wznowienia, a
Sąd odrzucając skargę dokonał merytorycznej oceny tej przesłanki (a tym samym
uznał, że przesłanka jednak istnieje). Żalący się wniósł o uchylenie
przedmiotowego postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do
ponownego rozpoznania oraz przyznanie powodowi od pozwanego zwrotu kosztów
postępowania zażaleniowego.
W uzasadnieniu zażalenia wskazano, że powód powołał się na ustawową
przesłankę określoną w art. 403 § 2 k.p.c. podając, iż postanowienie Sądu
Okręgowego w P. stanowi potwierdzenie nowych okoliczności, na które powód nie
mógł się powołać wcześniej, tj. prowadzenia przeciwko powodowi „bezsensowego,
bezproduktywnego oraz wieloletniego procesu karnego, mającego charakter
szykany” oraz że przypisywane powodowi przez Prokuraturę zachowanie nie może
i nie mogło być kwalifikowane jako fałszowanie dokumentów, a prowadzenie
postępowania karnego w tym kierunku było od początku niezasadne. Sąd
Okręgowy tymczasem dokonał merytorycznej oceny przesłanki wznowieniowej,
odrzucając skargę, pomimo że odrzucenie skargi o wznowienie postępowania jest
formą zakończenia sprawy bez wkraczania w jej merytoryczną ocenę. Powołany
jako podstawa postanowienia Sądu Okręgowego art. 410 § 1 k.p.c. w sposób
jednoznaczny określa warunki odrzucenia skargi o wznowienie postępowania.
Zgodnie z treścią wyżej wymienionego przepisu, Sąd odrzuca skargę wniesioną po
upływie przepisanego terminu, niedopuszczalną lub nieopartą na ustawowej
podstawie. Skarga o wznowienie postępowania oparta zatem na ustawowej
podstawie nie podlega odrzuceniu. Sąd Okręgowy odrzucił zaś skargę powoda i
jednocześnie poddał merytorycznej ocenie przesłankę wznowieniową. W ocenie
6
żalącego się, w uzasadnieniu postanowienia Sądu Okręgowego brak jest
jakiegokolwiek stwierdzenia, które wskazywałby, że przedłożone przez powoda
nowe okoliczności nie stanowią przesłanki wznowieniowej. Zamiast tego Sąd uznał,
iż nową okolicznością powołaną przez powoda jest wydanie postanowienia Sądu
Okręgowego w P. (a nie okoliczności, których powołanie stało się możliwe w wyniku
prawomocnego rozstrzygnięcia sprawy karnej prowadzonej przeciw powodowi)
oraz dokonał badania zasadności tejże przesłanki. Żalący się podkreślił, że
odrzucenie skargi na posiedzeniu niejawnym stanowi rozstrzygnięcie formalne i nie
może dotyczyć badania, czy wykryta okoliczność faktyczna lub środek dowodowy
mogły mieć wpływ na wynik sprawy. Na posiedzeniu niejawnym można skargę
odrzucić z braku przesłanek wymienionych w art. 410 § 1 zdanie pierwsze k.p.c. W
zakresie badania podstaw wznowienia na posiedzeniu niejawnym mieści się
stwierdzenie, czy skarżący wskazuje podstawę wznowienia i czy odpowiada ona
jednej z podanych w k.p.c. przyczyn uzasadniających żądanie wznowienia, a nie,
czy podstawa ta rzeczywiście istnieje. Umorzenie postępowania karnego przeciwko
powodowi potwierdza zaś zasadność wskazanych przez niego przesłanek
wznowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Inicjując rozważania w przedmiotowej sprawie warto podkreślić, że instytucja
wznowienia opiera się na przysługującej poza tokiem instancji skardze o
presumpcję wadliwego procesu i zastąpienie zapadłego orzeczenia orzeczeniem
nowym. Charakter prawny skargi o wznowienie postępowania jest sporny zarówno
w piśmiennictwie jak i w orzecznictwie Sądu Najwyższego. Obok wypowiedzi
mających swe źródło w założeniu, iż wznowienie postępowania nie oznacza
powrotu do sytuacji procesowej i faktyczno - prawnej istniejącej przed wydaniem
orzeczenia objętego skargą, a sama skarga (podobnie jak pozew lub wniosek w
postępowaniu nieprocesowym) rozpoczyna nowe postępowanie sądowe, które nie
stanowi kontynuacji postępowania zakończonego uprzednio prawomocnym
orzeczeniem (por. uzasadnienie postanowień Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia
1992 r., II CRN 1/92, niepublikowanego i z dnia 7 kwietnia 1994 r., III CZP 41/94,
7
niepublikowanego), można spotkać wypowiedzi będące odzwierciedleniem
poglądu, w myśl którego na skutek wznowienia sprawa wraca do stanu sprzed
uprawomocnienia się zaskarżonego orzeczenia i kontynuowana jest rozprawa
zamknięta przed wydaniem tegoż orzeczenia (por. postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 13 sierpnia 2002 r., I PZ 62/02, Prok. i Pr. 2003 nr 4, s. 43).
Nie budzi jednak wątpliwości sam zakres postępowania zapoczątkowanego skargą
o wznowienie. Wytycza go norma art. 412 § 1 k.p.c., zgodnie z którą sąd
rozpoznaje sprawę na nowo w granicach, jakie zakreśla podstawa wznowienia. Z
brzmienia cytowanego przepisu jednoznacznie wynika, że przedmiotem
postępowania jest udowodnienie istnienia podstawy, na której oparto skargę w
konkretnej sprawie. W konsekwencji zakres ponownego rozpoznania sprawy
uwarunkowany jest przyczyną wznowienia wskazaną przez skarżącego i nie jest
dopuszczalne wyjście poza tę przyczynę. W świetle art. 409 k.p.c. istotnym
elementem skargi o wznowienie postępowania jest zatem podanie podstawy tegoż
wznowienia oraz jej uzasadnienie i to zarówno z punktu widzenia wstępnej analizy
skargi w trybie art. 410 § 1 k.p.c. przed ewentualnym skierowaniem sprawy na
rozprawę, jak i z uwagi na przepis art. 412 § 1 k.p.c. ograniczający kognicję sądu
do tak zakreślonych granic.
Nadzwyczajny charakter tego środka prawnego, skierowanego przeciwko
prawomocnemu orzeczeniu powoduje, że wznowienie postępowania może nastąpić
wyłącznie z powodów ściśle określonych w ustawie. Katalog podstaw wznowienia
został zawarty w art. 401, art. 4011
i art. 403 k.p.c. i jest on wyczerpujący. Wszelkie
inne okoliczności, wykraczające poza sytuacje taksatywnie wymienione w
powołanych przepisach, nie mogą stanowić oparcia dla skargi o wznowienie. W
doktrynie funkcjonuje przy tym podział podstaw wznowienia na przyczyny
nieważności (art. 401 k.p.c.), które stanowią bezwzględny powód wznowienia w tym
znaczeniu, że ich stwierdzenie w każdym przypadku skutkuje uchyleniem
zaskarżonego orzeczenia oraz tzw. podstawy restytucyjne (art. 403), których
istnienie uzasadnia uchylenie orzeczenia tylko w przypadku wystąpienia związku
przyczynowego zachodzącego między nimi a treścią rozstrzygnięcia, jak i wreszcie
tę podstawę, jaką jest wydanie wyroku w oparciu o akt normatywny uznany przez
8
Trybunał Konstytucyjny za niezgodny z Konstytucją, umową międzynarodową lub
ustawą (art. 4011
k.p.c.).
Możliwość wznowienia postępowania na podstawie art. 403 § 2 k.p.c. jest
uzależniona od zaistnienia łącznie trzech przesłanek. Po pierwsze, wykrycia po
uprawomocnieniu się wyroku nowych okoliczności faktycznych lub środków
dowodowych, które istniały w toku postępowania, ale nie zostały w nim powołane.
Po drugie, możliwości ich wpływu na wynik sprawy i po trzecie, niemożności
skorzystania z nich przez stronę w poprzednim postępowaniu (postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 8 czerwca 2010 r., II PZ 12/10, niepublikowane). W grę
wchodzą zatem tylko okoliczności faktyczne i środki dowodowe istniejące już w
czasie trwania prawomocnie zakończonego postępowania, nie zaś powstałe po tej
dacie (postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 25 sierpnia 1999 r., III CKN 524/99,
LEX nr 527116; z dnia 9 września 2000 r., II CKN 510/00, LEX nr 535989; z dnia 15
września 2005 r., II CZ 78/05, LEX nr 453799; z dnia 13 października 2005 r., IV CZ
96/05, LEX nr 186917; z dnia 22 lipca 2008 r., II UZ 31/08, LEX nr 500233; z dnia 4
września 2008 r., IV CZ 70/08, LEX nr 658207 i z dnia 6 maja 2010 r., III PZ 3/10,
LEX nr 602065), a przy tym nie tylko nieujawnione ale i nieujawnialne, czyli takie, o
jakich strona nie wiedziała i z obiektywnych przyczyn (a więc nie wskutek
opieszałości, zaniedbań, zapomnienia czy błędnej oceny) wiedzieć nie mogła
(postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 1999 r., II CKN 807/98, LEX nr
78214; z dnia 20 grudnia 2006 r., IV 102/06, LEX nr 465619; z dnia 9 lipca 2008 r.,
V CZ 46/08, LEX nr 590291; z dnia 16 lipca 2008 r., II CZ 46/08, LEX nr 646343; z
dnia 19 marca 2010 r., II PZ 5/10, LEX nr 583798 i z dnia 17 czerwca 2010 r., III CZ
18/10, LEX nr 686067). Nadto późniejsze wykrycie obejmuje nie jakiekolwiek nowe
okoliczności faktyczne i środki dowodowe, lecz tylko takie, które mogły mieć wpływ
na wynik sprawy, a zatem dotyczące podstawy faktycznej dochodzonego przez
powoda roszczenia (tj. uzasadniające przytoczony w pozwie lub odpowiedzi na
pozew stan faktyczny) i na tyle istotne, że ich uwzględnienie spowodowałoby
wydanie innego rozstrzygnięcia (postanowienia Sądu Najwyższego z dnia
10 kwietnia 1973 r., II CR 104/73, OSNCP 1974 nr 2, poz. 29; z dnia 7 listopada
1973 r., I CO 5/73, Biul. SN 1974 nr 2, s. 24; z dnia 24 maja 1982 r., II CO 1/82,
OSPIKA 1084 nr 2, poz. 27 i z dnia 8 maja 2008 r., V CZ 25/08, LEX nr 646372).
9
Mogą to być zarówno fakty i dowody odnoszące się bezpośrednio do postawy
faktycznej spornego roszczenia, jak i dotyczące jej pośrednio, tj. brane pod uwagę
przy ocenie zebranego materiału dowodowego (postanowienia Sądu Najwyższego
z dnia 15 lutego 2008 r., I CZ 152/07, LEX nr 465908 i z dnia 6 lutego 2009 r.,
IV CZ 2/09, LEX nr 610222).
W świetle powyższych rozważań sformułowane w zażaleniu zarzuty nie są
zasadne, albowiem Sąd Okręgowy słusznie stwierdził, że skarga powoda nie
została oparta na ustawowej podstawie wznowienia postępowania. Skarżący
wyraził w zażaleniu pogląd, że Sąd Okręgowy naruszył art. 410 § 1 k.p.c., przez
odrzucenie skargi o wznowienie postępowania w sytuacji, gdy była ona
dopuszczalna, została wniesiona przez skarżącego w przepisanym terminie i oparta
jest na ustawowej podstawie. Skarżący spełnił bowiem wszystkie wymogi
przewidziane art. 403 § 2 k.p.c. w postaci powołania nowych okoliczności, zaś
stwierdzenie braku wpływu owych okoliczności na wynik sprawy jest na obecnym
etapie postępowania przedwczesne. Założenie to jest jednak błędne. Sąd
Najwyższy w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę przychyla się do poglądu
wyrażanego w orzecznictwie, że sformułowanie podstawy wznowienia w sposób
odpowiadający przepisom art. 401-404 k.p.c. nie oznacza oparcia skargi na
ustawowej podstawie wznowienia, jeżeli już z samego jej uzasadnienia wynika, iż
podnoszona podstawa nie zachodzi. Taka skarga jako nieoparta na ustawowej
podstawie wznowienia podlega odrzuceniu. Ocena, czy skarga opiera się o
ustawową podstawę wznowienia, nie ogranicza się z kolei do badania, czy
okoliczności wskazane przez skarżącego dają się podciągnąć pod przewidzianą w
ustawie podstawę wznowienia, lecz obejmuje badanie i ustalenie, czy podstawa
wznowienia rzeczywiście istnieje (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 28
października 1999 r., II UKN 174/99, OSNP 2001 nr 4, poz. 133; z dnia 19 maja
2005 r., II CZ 41/05, niepublikowane, z dnia 14 grudnia 2006 r., I CZ 103/06,
niepublikowane, z dnia 30 maja 2007 r., I CZ 40/07, niepublikowane oraz wyrok z
dnia 16 maja 2007 r., III CSK 56/07, LEX nr 334985). Analizując to zagadnienie nie
można bowiem pomijać następstw uchylenia art. 411 k.p.c., który przewidywał, że
na rozprawie sąd rozstrzyga przede wszystkim o dopuszczalności wznowienia i
odrzuca skargę, jeżeli brak jest ustawowej podstawy wznowienia. Należy przyjąć, iż
10
obecnie – wobec braku takiej regulacji – nastąpiło rozszerzenie kognicji sądu
badającego na posiedzeniu niejawnym, czy skarga opiera się na ustawowej
podstawie wznowienia i sąd ten istotnie powinien ocenić, czy powołana w skardze
podstawa wznowienia rzeczywiście istnieje. Należy jednak zastrzec, że na tym
etapie postępowania ocena ta zasadniczo opiera się na twierdzeniach skarżącego
co do istnienia okoliczności, które mają uzasadniać podstawę wznowienia. Na
istnienie podstawy wznowienia powinny zatem wskazywać powołane przez
skarżącego okoliczności uzasadniające wniesienie skargi o wznowienie
postępowania.
Zważywszy, że powoływane w skardze o wznowienie postępowania
postanowienie Sądu Okręgowego w P. z dnia 20 marca 2013 r., utrzymujące w
mocy orzeczenie Sądu Rejonowego w R. z dnia 21 listopada 2012 r., zapadło po
wydaniu wyroku, którego dotyczy skarga (tj. wyroku Sądu Okręgowego w W. z dnia
25 stycznia 2012 r.), wypada stwierdzić, iż jego wydanie nie może być uznane za
nową okoliczność, a dokument zawierający tekst postanowienia – za nowy dowód
w rozumieniu art. 403 § 2 k.p.c., czyli okoliczność i dowód istniejące, lecz
nieujawnione i nieujawnialane w toku postępowania sądowego zakończonego
wspomnianym prawomocnym wyrokiem. Rację ma też Sąd Okręgowy zauważając,
że wskazana przez skarżącego okoliczność nie spełnia również tej przesłanki
podstawy wznowienia postępowania z art. 403 § 2 k.p.c., jaką jest możliwość
wpływu powołanej okoliczności na wynik sprawy o przywrócenie powoda do pracy u
pozwanego. Skoro bowiem pozwany rozwiązał z powodem umowę o pracę bez
wypowiedzenia z winy pracownika na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. (tj. wobec
ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych,
polegającego na podejmowaniu przez powoda działań na szkodę pracodawcy, w
szczególności na zmuszaniu pracowników spółek zależnych w ramach struktury
pracodawcy do fałszowania ewidencji ilości przyjmowanych na wysypiska
odpadów), a nie w trybie art. 52 § 1 pkt 2 k.p. (czyli wobec popełnienia przez
pracownika w czasie trwania umowy o pracę przestępstwa, które uniemożliwia
dalsze zatrudnianie go na zajmowanym stanowisku, jeżeli przestępstwo jest
oczywiste lub zostało stwierdzone prawomocnym wyrokiem), to prowadzone
przeciwko powodowi postępowanie karne i sposób jego zakończenia nie stanowiły
11
podstawy tegoż rozwiązania, wobec czego umorzenie postępowania karnego
uznać należało za całkowicie irrelewantne dla sprawy z zakresu prawa pracy.
Wobec prawidłowości zaskarżonego postanowienia, z mocy art. 39814
w
związku z art. 3941
§ 3 k.p.c. orzeczono o oddaleniu zażalenia. O kosztach
postępowania zażaleniowego rozstrzygnięto stosownie do art. 98 § 1 i 2 w związku
z art. 39821
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c. oraz § 12 ust. 2 pkt 2 w związku z § 11
ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w
sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb
Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego
ustanowionego z urzędu (jednolity tekst: Dz.U. z 2013 r., poz. 490).