Pełny tekst orzeczenia

132/2/B/2015



POSTANOWIENIE

z dnia 24 marca 2015 r.

Sygn. akt Ts 267/13



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Andrzej Rzepliński – przewodniczący

Andrzej Wróbel – sprawozdawca

Marek Kotlinowski,



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 19 sierpnia 2014 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej B.C. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą CB Electronics inż. B.C.,



p o s t a n a w i a:



nie uwzględnić zażalenia.



UZASADNIENIE



1. W sporządzonej przez adwokata skardze konstytucyjnej, wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 27 września 2013 r. (data nadania), B.C. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą CB Electronics inż. B.C. (dalej: skarżący) zakwestionował zgodność: (1) art. 4 pkt 8 i 13 w związku z art. 8k ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 maja 2001 r. – Prawo o miarach (Dz. U. z 2004 r. Nr 243, poz. 2441, ze zm.; dalej: prawo o miarach) z art. 64 ust. 1 i 2, art. 2 w związku z art. 20 i art. 21 oraz art. 22 Konstytucji; (2) art. 4 pkt 13 prawa o miarach z art. 64 ust. 1, art. 2 w związku z art. 20 i art. 21 oraz art. 22 Konstytucji; (3) art. 8k ust. 2 prawa o miarach z art. 64 ust. 1, art. 2 w związku z art. 20 i art. 21 oraz art. 22 Konstytucji; (4) art. 24 ust. 2 pkt 2 prawa o miarach z art. 64 ust. 1, art. 2 w związku z art. 20 i art. 21, art. 22 oraz art. 84 Konstytucji; (5) art. 24a ust. 4 prawa o miarach z art. 64 ust. 1 i 2, art. 2 w związku z art. 20 i art. 31 ust. 3 oraz art. 217 w związku z art. 84 Konstytucji; (6) § 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 października 2004 r. w sprawie opłat za czynności urzędowe wykonywane przez organy administracji miar i podległe im urzędy (Dz. U. Nr 229, poz. 2309, ze zm.; dalej: rozporządzenie z 2004 r.) z art. 2 w związku z art. 20, art. 21 i art. 31 ust. 3, art. 92 ust. 1 oraz art. 217 w związku z art. 84 Konstytucji; (7) § 2 rozporządzenia z 2004 r. w związku z uwagą 1 do punktu 13 części IV załącznika do tego rozporządzenia oraz w związku z tym punktem z art. 2 w związku z art. 20 i art. 21, art. 31 ust. 3 w związku z art. 84 oraz art. 217 Konstytucji; (8) punktu 13 części IV załącznika do rozporządzenia z 2004 r. z art. 2 w związku z art. 20 i art. 21, art. 31 ust. 3 w związku z art. 84 oraz art. 217 Konstytucji.

Zdaniem skarżącego art. 4 pkt 8 i 13 w związku z art. 8k ust. 1 i 2 prawa o miarach narusza z art. 64 ust. 1 i 2, art. 2 w związku z art. 20 i art. 21 oraz art. 22 Konstytucji „w zakresie, w jakim organ oraz sąd wyłożyli tę normę w sposób pozwalający na przyjęcie, iż każda zmiana układu taryf w taksometrze, który posiada zatwierdzenie typu i legalizację, powoduje konieczność przeprowadzenia legalizacji ponownej”. Artykuł 4 pkt 13 prawa o miarach ma naruszać art. 64 ust. 1, art. 2 w związku z art. 20 i art. 21 oraz art. 22 Konstytucji „w zakresie, w jakim organ i sąd wyinterpretowali z niego, że czynności, które są wykonywane podczas sprawdzenia nowych cen – układu taryf w taksometrze, który posiada zatwierdzenie typu, ważne świadectwo legalizacji oraz nienaruszone cechy zabezpieczające, spełniają zawsze przesłanki legalizacji ponownej”. Z kolei art. 8k ust. 2 prawa o miarach – jak dowodzi skarżący – narusza art. 64 ust. 1, art. 2 w związku z art. 20 i art. 21 oraz art. 22 Konstytucji „w zakresie, w jakim organ i sąd wyprowadziły z niego, że każdorazowa zmiana cen, czyli układu taryf w taksometrze, mimo że wykonywana jest bez naruszenia cech zabezpieczających zakładanych po legalizacji, posiadającym zatwierdzenie typu i ważne świadectwo legalizacji, powoduje nieuchronnie konieczność przeprowadzenia legalizacji ponownej”. Odnośnie do art. 24 ust. 2 pkt 2 prawa o miarach skarżący przedstawił zarzut naruszenia art. 64 ust. 1, art. 2 w związku z art. 20 i art. 21, art. 22 oraz art. 84 Konstytucji „w zakresie, w jakim organ oraz sąd wyprowadziły, z niego [zaskarżonego przepisu], że czynność dokonania wpisu w ważnym świadectwie legalizacji spełnia cechy wydania nowego świadectwa legalizacji ponownej, za którą to czynność nazwaną »sprawdzeniem taksometru po zmianie układu taryf« należy uiścić opłatę publicznoprawną określoną jedynie w rozporządzeniu Ministra Finansów”. Artykuł 24a ust. 4 prawa o miarach – zdaniem skarżącego – narusza art. 64 ust. 1 i 2, art. 2 w związku z art. 20 i art. 31 ust. 3 Konstytucji „w zakresie, w jakim organ i sądy wyłożyły upoważnienie do określenia rozporządzeniem przypadków (okoliczności) uiszczania opłaty i jej wysokości za sprawdzenie taksometru po zmianie układu taryf, ponieważ jest ono legalizacją ponowną oraz uznając nałożenie obowiązku jej przeprowadzenia za konieczne”; przepisowi temu zarzucono także niezgodność z art. 217 w związku z art. 84 Konstytucji „w zakresie, w jakim, wywiedziono upoważnienie do wydania rozporządzenia, w którym byłyby określone stawki opłaty za sprawdzenie taksometru elektronicznego, co powoduje możliwość naliczania opłaty za czynności nieokreślone w ustawie”. W odniesieniu do § 2 rozporządzenia z 2004 r. skarżący sformułował zarzut niezgodności z art. 2 w związku z art. 20, art. 21 i art. 31 ust. 3, art. 92 ust. 1 oraz art. 217 w związku z art. 84 Konstytucji „w zakresie, w jakim odnosi się do ustalenia wysokości opłaty za sprawdzenie taksometru, dotyczącej zmiany cen, czyli układu taryf pomimo, iż ustawa nie upoważnia do wydania rozporządzenia w takim zakresie, jak też ustawa w swojej treści nie zawiera i nie definiuje pojęcia czynności sprawdzenia taksometru po zmianie układu taryf, ani nie przewiduje opłaty z tego tytułu”. Z kolei § 2 rozporządzenia z 2004 r. w związku z uwagą 1 do punktu 13 części IV załącznika do tego rozporządzenia oraz w związku z tym punktem, a także samemu punktowi 13 części IV załącznika do rozporządzenia skarżący zarzucił niezgodność z art. 2 w związku z art. 20 i art. 21, art. 31 ust. 3 w związku z art. 84 oraz art. 217 Konstytucji „w zakresie określenia rozporządzeniem czynności opłat, w sytuacji braku upoważnienia i naruszenia zasady nakładania opłat drogą ustawy”.



2. Postanowieniem z 19 sierpnia 2014 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.



2.1. Na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 in fine oraz art. 36 ust. 3 w związku z art. 49 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) Trybunał odmówił nadania dalszego biegu skardze – ze względu na niedopuszczalność orzekania – w zakresie badania zgodności: art. 4 pkt 8 i 13 w związku z art. 8k ust. 1 i 2, art. 4 pkt 13 oraz art. 8k ust. 2 prawa o miarach z art. 2 w związku z art. 20 i art. 21 oraz art. 22 Konstytucji; art. 24 ust. 2 pkt 2 prawa o miarach z art. 2 w związku z art. 20 i art. 21, art. 22 oraz art. 84 Konstytucji; art. 24a ust. 4 prawa o miarach z art. 2 w związku z art. 20 i art. 31 ust. 3 oraz art. 217 w związku z art. 84 Konstytucji; § 2 rozporządzenia z 2004 r. z art. 2 w związku z art. 20, art. 21 i art. 31 ust. 3, art. 92 ust. 1 oraz art. 217 w związku z art. 84 Konstytucji; § 2 rozporządzenia z 2004 r. w związku z uwagą 1 do punktu 13 części IV załącznika do tego rozporządzenia oraz w związku z tym punktem, a także samego punktu 13 części IV załącznika do rozporządzenia z 2004 r. z art. 2 w związku z art. 20 i art. 21, art. 31 ust. 3 w związku z art. 84 oraz art. 217 Konstytucji. Wskazane przepisy Konstytucji – przywołane przez skarżącego jako „samodzielne” wzorce kontroli dla zaskarżonych przepisów – nie mogą bowiem stanowić punktu odniesienia dla Trybunału w ramach postępowania inicjowanego skargą konstytucyjną (art. 20, art. 22 i art. 92 ust. 1 – mają charakter ustrojowy; art. 2, art. 21 i art. 31 ust. 3 – nie wyrażają w sposób samoistny wolności lub praw konstytucyjnych; art. 84 i art. 217 – nie statuują wolności lub praw będących podstawą skargi konstytucyjnej).



2.2. Na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 in fine oraz art. 36 ust. 3 w związku z art. 49 ustawy o TK Trybunał odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej z powodu oczywistej bezzasadności zarzutu, jak również z powodu niedopuszczalności orzekania, w zakresie badania zgodności: art. 4 pkt 13, art. 8k ust. 2 i art. 24 ust. 2 pkt 2 prawa o miarach z art. 64 ust. 1 Konstytucji; art. 4 pkt 8 i 13 w związku z art. 8k ust. 1 i 2 oraz art. 24a ust. 4 prawa o miarach z art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji.

Jak wskazał Trybunał, nie ulega wątpliwości, że prawo własności i inne prawa majątkowe chroni art. 64 Konstytucji, zaś argument (wyrażony także w analizowanej skardze konstytucyjnej) utożsamiający naruszenie tego przepisu konstytucyjnego z koniecznością uiszczenia daniny publicznej i poniesionym w ten sposób uszczerbkiem w majątku nie zasługuje na aprobatę. W tym zakresie Trybunał Konstytucyjny zwracał już uwagę na bezpodstawność stanowiska, zgodnie z którym każde ograniczenie majątkowe spowodowane nałożeniem podatku lub innej daniny publicznej jest niedopuszczalnym ograniczeniem własności. Stanowisko takie mogłoby prowadzić do fałszywego wniosku, że każda niekorzystna zmiana w sytuacji majątkowej obywatela jest ograniczeniem jego własności. Tak daleko idąca (absolutna) ochrona własności i innych praw majątkowych nie ma uzasadnienia w świetle przepisów obowiązującej Konstytucji (zob. wyrok TK z 5 listopada 2008 r., SK 79/06, OTK ZU nr 9/A/2008, poz. 153).

Zdaniem Trybunału, nie bez znaczenia przy ocenie zasadności analizowanej skargi w tym zakresie była również przedstawiona w jej uzasadnieniu argumentacja, która sprowadzała się w istocie – z jednej strony – do krytyki rozstrzygnięć wydanych w sprawie skarżącego przez organy oraz sądy administracyjne, a z drugiej – do wykazania braku regulacji pozytywnej, przyjmującej treść postulowaną przez skarżącego. W swoim orzecznictwie Trybunał wielokrotnie podkreślał, że jako organ kontroli konstytucyjności i legalności prawa nie ma ani kognicji do badania zasadności (trafności) indywidualnych aktów stosowania prawa, ani żadnych kompetencji prawotwórczych. Nie może więc ocenić prawidłowości rozstrzygnięcia w sprawie jednostki ani samodzielnie wykreować normy prawnej wyrażającej treść oczekiwaną przez skarżącego (zob. postanowienie TK z 16 października 2013 r., Ts 100/13, niepubl., oraz wyrok TK z 3 grudnia 1996 r., K 25/96, OTK ZU nr 6/1996, poz. 52).



2.3. Odpis postanowienia Trybunału został doręczony pełnomocnikowi skarżącego 21 sierpnia 2014 r.



3. W sporządzonym przez adwokata i wniesionym do Trybunału Konstytucyjnego 28 sierpnia 2014 r. (data nadania) piśmie procesowym skarżący złożył zażalenie na postanowienie z 19 sierpnia 2014 r., w którym zarzucił Trybunałowi: po pierwsze – naruszenie art. 19 ust. 1 ustawy o TK „poprzez niepełne i nieprawidłowe rozpoznanie (…) wszystkich istotnych okoliczności w toku postępowania w celu wszechstronnego wyjaśnienia sprawy”; po drugie – naruszenie art. 36 ust. 3 w związku z art. 49 ustawy o TK „poprzez nieprawidłowe ustalenie (…), że skarga konstytucyjna jest oczywiście bezzasadna”; po trzecie – naruszenie art. 47 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 36 ust. 3 w związku z art. 49 ustawy o TK „poprzez odmowę nadania biegu skardze konstytucyjnej, pomimo iż skarżący wykazał istotne naruszenie zasad konstytucyjnych zakwestionowanymi skargą przepisami”.

W uzasadnieniu zażalenia skarżący stwierdził, że „choć zgodzić się należy z uzasadnieniem postanowienia Trybunału Konstytucyjnego, że art. 2, art. 20, art. 21, art. 22, art. 31 ust. 3, art. 84, art. 92 ust. 1 i art. 217 Konstytucji nie mogą stanowić wzorców kontroli w postępowaniu skargowym, albowiem mają one charakter ustrojowy i nie statuują żadnych konstytucyjnych praw i wolności, których ochronie służy skarga konstytucyjna, to jednak nie można przyjąć, że w sprawie nie doszło do ich naruszenia”. Ponadto – zdaniem skarżącego – „[i]stotnym w niniejszej sprawie jest, że Trybunał Konstytucyjny w postanowieniu nieprawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Wbrew temu co wywiedziono w uzasadnieniu postanowienia, skarżący nie kwestionuje konieczności uiszczenia należności publicznoprawnych, a jedynie dyspozycje co do nakładania na niego obowiązku uiszczenia opłaty za czynności nieznane ustawie, tj. za czynność techniczną polegającą wyłącznie na zmianie ceny w taksometrze elektronicznym produkowanym przez skarżącego”.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



1. Zgodnie z art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b in fine w związku z art. 36 ust. 6 i 7 w związku z art. 49 ustawy o TK). Na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał Konstytucyjny bada przede wszystkim, czy w zaskarżonym postanowieniu prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu.



2. Odniesienie się do treści zażalenia musi zostać poprzedzone uwagami natury ogólnej, dotyczącymi zasady skargowości obowiązującej w postępowaniu przed polskim sądem konstytucyjnym. Zgodnie z art. 66 ustawy o TK Trybunał, orzekając, jest związany granicami wniosku, pytania prawnego lub skargi. Zasada ta wymaga, aby sam skarżący określił akt normatywny lub jego część, które są przedmiotem postępowania. Trybunał nie może z urzędu rozszerzyć tak wskazanego przedmiotu kontroli. Istotne jest przy tym, że niemożność działania Trybunału ex officio zachowuje aktualność we wszystkich stadiach postępowania przed tym organem. Należy zatem przyjąć, że podmiot występujący z zażaleniem na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu sam określa granice, w ramach których sprawa podlega rozpoznaniu.

Niezwykle istotna jest przy tym funkcja, jaką pełni ten środek odwoławczy. Jak wynika z treści art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy o TK, na postanowienie w sprawie nienadania skardze dalszego biegu skarżącemu przysługuje zażalenie do Trybunału w terminie siedmiu dni od daty doręczenia postanowienia. Przedmiotem zażalenia jest wydane w ramach wstępnej kontroli postanowienie dotyczące oceny strony formalnej skargi. Ze względu na to, że w przepisie tym stanowi się o postanowieniu w sprawie nienadania dalszego biegu skardze, należy uznać, że zażalenie może odnosić się jedynie do przedstawionych przez Trybunał Konstytucyjny argumentów przemawiających za negatywną oceną strony formalnej skargi. Brak takiego odniesienia musi zostać każdorazowo oceniony jako niepodważenie zasadności argumentacji zawartej w zaskarżonym postanowieniu i skutkować będzie nieuwzględnieniem zażalenia (por. np. postanowienie TK z 31 października 2011 r., Ts 306/10, OTK ZU nr 5/B/2011, poz. 381).



3. Przystępując do oceny wniesionego przez skarżącego środka odwoławczego, Trybunał Konstytucyjny w obecnym składzie stwierdza, że zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, a skarżący nie przedstawił żadnych argumentów, które podważałyby ustalenia Trybunału odnośnie do podstawy odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.



4. Trybunał stwierdza, że skarżący nie uzasadnił pierwszego zarzutu zażalenia, co – stosownie do art. 66 ustawy o TK – uniemożliwiło jego rozpatrzenie (zob. np. postanowienie TK z 26 czerwca 2014 r., Ts 151/12, niepubl.), zaś zarzuty drugi i trzeci są niezasadne.



4.1. Odnośnie do drugiego zarzutu zażalenia Trybunał wskazuje, że dotyczy on wyłącznie jednej z podstaw odmowy nadania dalszego biegu skardze (w zakresie badania zgodności: art. 4 pkt 13, art. 8k ust. 2 i art. 24 ust. 2 pkt 2 prawa o miarach z art. 64 ust. 1 Konstytucji; art. 4 pkt 8 i 13 w związku z art. 8k ust. 1 i 2 oraz art. 24a ust. 4 prawa o miarach z art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji), zaś jego uzasadnienie jest wewnętrznie niespójne i nie znajduje oparcia w obowiązującym stanie prawnym. Skarżący z jednej strony stwierdza bowiem, że „nie kwestionuje konieczności uiszczania należności publicznoprawnych” (do których należy opłata z tytułu ponownej legalizacji urządzeń pomiarowych – in casu: taksometrów), z drugiej zaś – podważa obowiązek jej uiszczenia, gdyż – jego zdaniem – zmiana ceny w taksometrze stanowi wyłącznie czynność techniczną, która jest prawnie irrelewantna.

W związku z powyższym Trybunał zwraca uwagę na to, że stosownie do § 18 pkt 5 rozporządzenia Ministra Gospodarki z 27 grudnia 2007 r. w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać taksometry elektroniczne, oraz szczegółowego zakresu sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych (Dz. U. z 2008 r. Nr 4, poz. 24), wydanego na podstawie art. 9a pkt 1 i 2 prawa o miarach, oraz przepisów rozdziału 4 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 7 stycznia 2008 r. w sprawie prawnej kontroli metrologicznej przyrządów pomiarowych (Dz. U. Nr 5, poz. 29, ze zm.), wydanego na podstawie art. 9 pkt 1-5 prawa o miarach, wszelkie zmiany w układzie taryf (tak jak to miało miejsce w przypadku skarżącego) wymagają uzyskania dowodu ponownej legalizacji. Tym samym nałożenie na skarżącego przez art. 24 ust. 2 pkt 2 prawa o miarach obowiązku uiszczenia opłaty z tytułu wydania dowodu legalizacji nie mogło budzić wątpliwości. Z tego też powodu Trybunał prawidłowo stwierdził w zaskarżonym postanowieniu oczywistą bezzasadność zarzutu niezgodności zaskarżonych przepisów z art. 64 ust. 1 Konstytucji.



4.2. W odniesieniu do trzeciego zarzutu zażalenia Trybunał przypomina, że w myśl art. 36 ust. 1 w związku z art. 49 ustawy o TK skarga konstytucyjna podlega wstępnemu rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym przez wyznaczonego sędziego Trybunału, który bada, czy odpowiada ona określonym przez prawo wymogom. Przesłanki dopuszczalności skargi konstytucyjnej zostały uregulowane w art. 79 ust. 1 Konstytucji, a uszczegółowione w art. 46-48 ustawy o TK. W ramach wstępnej kontroli skargi Trybunał nie ogranicza się zatem tylko do badania, czy skarga nie jest oczywiście bezzasadna, i weryfikowania, czy ewentualne braki formalne zostały przez skarżącego uzupełnione w terminie (zob. np. postanowienie TK z 14 lutego 2013 r., Ts 274/10, OTK ZU nr 1/B/2013, poz. 33). Przeciwnie – rozpoznanie wstępne skargi ma na celu również ustalenie, czy postępowanie wszczęte wskutek jej wniesienia podlegałoby umorzeniu na podstawie art. 39 ust. 1 ustawy o TK ze względu na: zbędność lub niedopuszczalność orzekania (pkt 1) lub utratę mocy zaskarżonego przepisu w zakwestionowanym przez skarżącego zakresie (pkt 3).

Rozpoznanie wstępne skargi konstytucyjnej w oparciu o przesłankę niedopuszczalności orzekania (art. 39 ust. 1 pkt 1 in fine ustawy o TK) obejmuje zatem badanie przez Trybunał w szczególności, czy: po pierwsze – została ona sporządzona przez profesjonalnego pełnomocnika (art. 48 ust. 1 ustawy o TK); po drugie – wniesiono ją w przepisanym terminie (art. 46 ust. 1 ustawy o TK); po trzecie – skarżący wyczerpał, o ile takie są przewidziane, przysługujące mu zwyczajne środki zaskarżenia rozstrzygnięcia, z wydaniem którego wiąże swoje uprawnienie do wystąpienia ze skargą konstytucyjną (art. 79 ust. 1 Konstytucji w związku z art. 46 ust. 1 ustawy o TK); po czwarte – przedmiot zaskarżenia łączy się z rozstrzygnięciem, z wydaniem którego skarżący wywodzi swoje uprawnienie do wystąpienia ze skargą konstytucyjną (art. 79 ust. 1 Konstytucji w związku z art. 47 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 ustawy o TK); po piąte – wzorzec kontroli mieści się w hipotezie art. 79 ust. 1 Konstytucji; po szóste – sformułowany w petitum skargi zarzut został należycie uzasadniony (art. 47 ust. 1 pkt 3 ustawy o TK). Podkreślenia wymaga, że analiza skargi konstytucyjnej obejmuje każdą z wyżej wymienionych przesłanek z osobna (zob. np. postanowienie TK z 5 lipca 2013 r., Ts 85/12, OTK ZU nr 4/B/2013, poz. 384).

W zaskarżonym postanowieniu z 19 sierpnia 2014 r. Trybunał stwierdził, że w sprawie zachodzą niezależnie od siebie następujące podstawy odmowy nadania skardze dalszego biegu: niedopuszczalność kontroli zaskarżonych przepisów z przywołanymi jako „samodzielne” wzorce art. 2, art. 20, art. 21, art. 22, art. 31 ust. 3, art. 84, art. 92 ust. 1 i art. 217 Konstytucji (pkt 3 uzasadnienia); oczywista bezzasadność zarzutu naruszenia art. 64 ust. 1 Konstytucji (pkt 4 in principio uzasadnienia); niedopuszczalność kontroli skargi w zakresie badania zgodności zaskarżonych przepisów z art. 64 ust. 1 Konstytucji z powodu sformułowania w odniesieniu do tego przepisu zarzutów dotyczących stosowania prawa przez orzekające w sprawie skarżącego organy i sądy administracyjne (pkt 4 in fine uzasadnienia).

W uzasadnieniu zażalenia skarżący przyznał, że art. 2, art. 20, art. 21, art. 22, art. 31 ust. 3, art. 84, art. 92 ust. 1 i art. 217 Konstytucji (wszystkie przywołane „samodzielnie” w skardze) nie mogą być wzorcami kontroli w postępowaniu skargowym, ale jednocześnie podtrzymał zarzut ich naruszenia przez kwestionowane regulacje prawa o miarach i rozporządzenia z 2004 r.

Przywołane w skardze konstytucyjnej wzorce kontroli, sposób ich ujęcia przez skarżącego oraz uzasadnienie zarzutów niekonstytucyjności kwestionowanych przepisów uniemożliwiały merytoryczne rozpoznanie tego środka prawnego z powodów szczegółowo wyjaśnionych w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia, które Trybunał w obecnym składzie w pełni podziela. Postanowienia art. 20, art. 22 i art. 92 ust. 1 Konstytucji nie stanowią bowiem przepisów statuujących konstytucyjne wolności lub prawa, gdyż mają charakter ustrojowy (zob. m.in. postanowienia TK z: 27 grudnia 2004 r., Ts 186/04, OTK ZU nr 3/B/2005, poz. 137; 5 marca 2012 r., Ts 26/10, OTK ZU nr 6/B/2012, poz. 489; 11 lutego 2013 r., Ts 17/12, OTK ZU nr 4/B/2013, poz. 364; 3 listopada 2004 r., SK 24/01, OTK ZU nr 10/A/2004, poz. 111; 15 października 2009 r., Ts 397/08, OTK ZU nr 6/B/2009, poz. 485; 26 stycznia 2010 r., Ts 205/09, OTK ZU nr 2/B/2010, poz. 132 oraz 23 marca 2011 r., Ts 188/10, OTK ZU nr 1/B/2012, poz. 90). Z kolei art. 2, art. 21 i art. 31 ust. 3 Konstytucji nie wyrażają w sposób samoistny wolności lub praw konstytucyjnych, co oznacza, że w sprawach skargowych mogą być przywoływane wyłącznie jako wzorce „związkowe” („pomocnicze”) do tych przepisów ustawy zasadniczej, które statuują konstytucyjne prawa podmiotowe jednostki (zob. m.in. postanowienie pełnego składu TK z 23 stycznia 2002 r., Ts 105/00, OTK ZU nr 1/B/2002, poz. 60, a także postanowienia TK z 16 października 2006 r., Ts 132/06, OTK ZU nr 1/B/2008, poz. 11 oraz 29 czerwca 2011 r., Ts 214/10, OTK ZU nr 3/B/2011, poz. 259). Natomiast art. 84 i art. 217 Konstytucji nie kreują bezpośrednio praw lub wolności, które mogłyby stanowić podstawę skargi konstytucyjnej (zob. postanowienie pełnego składu TK z 6 lutego 2009 r., Ts 202/06, OTK ZU nr 1/B/2009, poz. 23). W odniesieniu zaś do art. 64 ust. 1 Konstytucji zarzut naruszenia tego przepisu – z jednej strony – ukierunkowany był na krytykę wydanych w sprawie skarżącego rozstrzygnięć, z drugiej zaś – stanowił w istocie postulat legislacyjny, którego adresatem nie może być Trybunał Konstytucyjny jako tzw. prawodawca negatywny.



Wziąwszy pod uwagę powyższe, Trybunał – na podstawie art. 36 ust. 7 w związku z art. 49 ustawy o TK – postanowił jak w sentencji.